ΤΑ «ΑΔΙΑΦΟΡΑ» ΣΟΚ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ- ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ

Πριν μερικές μέρες ο επίτροπος ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Γ. Κατάϊνεν, δήλωσε ότι είναι αποκλειστική ευθύνη της Ελλάδας η τήρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών της και ότι παραβιάσεις προκύπτουν από τα μέτρα που επιβάλλονται από τις δανειακές συμβάσεις δεν αφορούν το ενωσιακό δίκαιο αλλά τις διακρατικές ή ειδικές συμφωνίες που έχει κάνει η Ελλάδα με τους δανειστές της και τελικά την ίδια την Ελλάδα.

«Αποκλειστική ευθύνη της Ελλάδας, κατά την Κομισιόν, η τήρηση του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ
Απίστευτη ήταν η ομολογία της Κομισιόν, ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου δεν ισχύει ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και το Δίκαιο της ΕΕ, σύμφωνα με απάντηση που έδωσε ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Γ. Κατάϊνεν, σε σχετική ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα των Γ. Κατρούγκαλου, Δ. Παπαδημούλη, Κ. Κούνεβα, Μ. Γλέζου, Κ. Χρυσόγονου και της Σ. Σακοράφα.

Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην ερώτησή τους, αφού μνημόνευαν έκθεση του ειδικού εισηγητή του ΟΗΕ, Cephas Lumina, αναφορικά με τα “μέτρα λιτότητας που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, που υποβαθμίζουν την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων που προστατεύονται από Διεθνείς Συμβάσεις των ΗΕ, αλλά και από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ”, ζητούσαν από την Κομισιόν τη θέση της, καθώς επίσης, συγκεκριμένα μέτρα για την παύση της “παραβίασης των δικαιωμάτων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των υποχρεώσεών της από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων”.

Στην απάντησή του ο αρμόδιος Επίτροπος, Γ. Κατάϊνεν, κάνει απόλυτα σαφές ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου, δεν χωρούν κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, τονίζοντας ότι “Όσον αφορά…τα προγραμματικά έγγραφα (σ.σ. τα Μνημόνια), δεν πρόκειται για ενωσιακό δίκαιο, αλλά για μέσα που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της”, για να ρίξει στη συνέχεια το “μπαλάκι των ευθυνών” στην ελληνική κυβέρνηση, σημειώνοντας ότι “στην Ελλάδα εναπόκειται να εξασφαλίσει την τήρηση των υποχρεώσεών της όσον αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα”.
http://www.syriza.gr/article/id/58044/Apanthsh-Epitropoy-Katainen-sthn-erwthsh-twn-eksi-Eyrwboyleytwn-toy-SYRIZA—-Apisteyth-omologia-Komision-oti-den-ischyei-o-CHarths-twn-Themeliwdwn-Dikaiwmatwn-ths-EE-kai-to-Dikaio-ths-EE-sthn-Ellada-kai-tis-chwres-toy-Mnhmonioy.html#.VCQUOhan_Hs
Νομίζω ότι το σοκ από τη δήλωση είναι περιττό μια και θεσμικά όσα λέει ισχύουν. Δεν θέλω να δικαιώσω σε τίποτα την ΕΕ που ύπουλα και κρυφά (αν και γίνεται όλο και πιο φανερό πια) στην ατζέντα της έχει πολύ πιο ψηλά την διατήρηση του πλούτου των ελίτ στις χώρες της, το νόμισμα και το τραπεζικό σύστημα, μια και τα 2 τελευταία συνδέονται με το πρώτο, από τις ρητορικές διακηρύξεις της περί κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών της.

Περισσότερο αξίζει να αναλογιστούμε την θεσμική, ιστορική και υλική πραγματικότητα στη Ευρώπη που εκφράζουν αυτές οι θέσεις του επίτροπου και πως θα μπορούσε η Ελλάδα να ελιχθεί τακτικά προς όφελος του λαού της μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα.

Υπάρχουν πράγματι περιθώρια τρόπου εφαρμογής των συμφωνιών δανεισμού, που έχουν φροντίσει να είναι εκτός κοινοτικού δικαίου, ώστε το βάρος της εφαρμογής των συνεπειών τους να είναι πιο δίκαια μοιρασμένο στις κοινωνικές τάξεις.

Ας μην ξεχνάμε ότι συστηματικά οι ίδιοι οι Γερμανοί στα ΜΜΕ τους διαμαρτύρονται ότι οι πολύ πλούσιοι στην Ελλάδα δεν έχουν υποστεί τις συνέπειες “του αμαρτήματος του υπερδανεισμού και της υπερκατανάλωσης” (αυτή είναι σε γενικές γραμμές η επίσημη ερμηνεία των βόρειων χωρών της κρίσης λόγω της νέας νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής τάξης) και ας συμμετείχαν σε αυτά με πολύ μεγαλύτερες τάξεις μεγέθους. Μοιάζουν λίγο τρελά πράγματα αυτά. Αλλά αν αναλογιστεί κανείς ότι οι κυβερνώντες είναι στην ουσία υπάλληλοι των τραπεζιτών, των μεγαλοεργολάβων και των ντόπιων ισχυρών ολιγαρχών δεν μοιάζουν και τόσο τρελά.

Πάντως ισχύει ότι η πολιτική του Σύριζα για μια άλλη διαχείριση έχει ένα νόημα και υπό τις παρούσες συνθήκες σε ότι αφορά την εσωτερική κατανομή των βαρών και του κόστους της κρίσης. Στην ουσία κάτι τέτοιο ήταν οι εξαγγελίες του Τσίπρα στην ΔΕΘ, που ήταν πράγματι ένα συγκροτημένο και μελετημένο πρόγραμμα ανακατανομής βαρών και κοινωνικού κόστους της βαθιάς οικονομικής κρίσης προς ανακούφιση των πιο αδυνάτων.

Όμως ο Τσίπρας δεν αναφέρθηκε καθόλου στις δομικές ρίζες του προβλήματος. Πως δηλαδή θα απαλλαγούμε από τις αιτίες που αναπαράγουν την κρίση και την βαθαίνουν, που είναι το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος και οι υφεσιακές πολιτικές που αποτελούν την «τεχνοκρατική απάντηση» της Κομισιόν και της ΕΚΤ (κατ’ ουσία της ΕΕ) στη κρίση και στο αυξανόμενο δημόσιο χρέος έως τώρα. Μια «τεχνοκρατική απάντηση» που έχει μόνο καταφέρει να αυξήσει υπέρογκα το χρέος και να βαθύνει τη κρίση τα οποία υποτίθεται θα «διόρθωνε» και η οποία φυσικά δεν είναι ένα τεχνικό λάθος και σφαλερή άποψη αλλά συγκεκριμένη πολιτική επιλογή των ισχυρότερων των οικονομικών ελίτ της ΕΕ και του τεχνοκρατικού και πολιτικού προσωπικού τους.

Να σημειώσουμε εδώ ότι υπάρχει η πραγματική κρίση , που σχετίζεται με τα χρόνια δομικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας και το παγκόσμιο περιβάλλον της διεθνούς υποβόσκουσας κρίσης, που είχε το peak της το 2008 αλλά δεν λύθηκε οριστικά καθόλου και η κρίση που επιβάλλεται με τους εφαρμοστικούς νόμους λόγω δανειακών συμβάσεων (το μνημόνιο είναι απλώς σειρά νόμων που έχουν ψηφιστεί και εφαρμόζονται ή είναι προς εφαρμογή). Αυτές οι 2 κρίσεις τέμνονται σε αρκετά σημεία και ας πούμε ότι συνθέτουν τη συνολική κρίση, όπου η κάθε μία έχει καθορισμένη βαρύτητα στο τελικό αποτέλεσμα.

Το επιχείρημα που υιοθετούμε εδώ, ορθά για μένα, είναι ότι η κρίση χωρίς το μνημόνιο θα ήταν ελαφρύτερη αλλά κυρίως ότι χωρίς το μνημόνιο, που είναι ως προς την οικονομία μια συγκεκριμένη δεσμευτική νομισματική και δημοσιονομική πολιτική που επιβάλλεται με έξωθεν σχεδιασμό, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η δομική και θεσμική, η «φυσική» ας τη πούμε, κρίση δίνοντας μια σημαντική δυνατότητα διεξόδου από τη μακροχρόνια ύφεση.

Το βαθύτερο όμως νόημα των δηλώσεων του επιτρόπου Οικονομικών και Νομισματικών υποθέσεων είναι η αποσύνδεση της πολιτικής της κάθε «χώρας-παρία» με προβλήματα, με το ενωσιακό δίκαιο και έμμεσα με το ευρώ, στρέφοντας την Ελλάδα σε επιμέρους διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, που μην ξεχνάμε ότι σε μεγάλο βαθμό είναι χώρες της Ευρωζώνης.

Αυτό και ας μην τολμά κανείς να το αναφέρει καθαρά ακόμα, σχετίζεται και με το κοινό νόμισμα. Και μόνο η υπόνοια ότι σε αυτά τα πράγματα είστε εσείς μόνοι σας και οι δανειστές, έξω από την ομπρέλα της ΕΕ ως ευρωζώνη, σίγουρα ανοίγει το δρόμο για ερμηνείες, έστω τραβηγμένες , περί ανεξάρτητης πολιτικής σε ότι αφορά ακόμα και το νόμισμα στο μέλλον. Ας μην ξεχνάμε ότι στις δηλώσεις υψηλών αξιωματούχων, ειδικά στα νομισματικά θέματα, σημασία δεν έχει τόσο τι λένε αλλά τι δεν λένε και αφήνουν αμυδρά να υπονοηθεί.

Οι δυνατότητες του Σύριζα στο υπάρχων πλαίσιο της ευρωζώνης και τα πιθανά μελλοντικά σενάρια 

Σίγουρα ακόμα υπάρχει διαπραγματευτική δυνατότητα και μέσα στα πλαίσια του κοινού νομίσματος με κάθε επιμέρους χώρα, με έμφαση στις πιο ισχυρές που είναι οι μεγαλύτεροι δανειστές. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις την αντίδραση των άλλων σε ότι αφορά τις απαιτήσεις για πάγωμα χρέους, αναπτυξιακές ρήτρες αποπληρωμής και διαγραφή. Θα εξαρτηθεί από το βάθος της κρίσης σε αυτές τις χώρες στο άμεσο μέλλον. Και όσο πιο μεγάλο το βάθος της κρίσης τόσο πιο “σκληρές” θα είναι αυτές απέναντι μας. Και εκεί πιστεύω στα ακρότατα όρια αυτών των «διαπραγματεύσεων» πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για διάσπαση με την ευρωζώνη και όχι φυσικά με την ΕΕ μια και παρόλο τον προπαγανδιστικό θόρυβο δεν ταυτίζονται.

Πολλά θα εξαρτηθούν πλην του βάθους της κρίσης και από τι πολιτικές δυνάμεις θα κυβερνούν, ειδικά στις ισχυρές χώρες. Με τις μικρές το χρέος είναι μικρότερο και όσο δεν είναι εξαρτήματα της Γερμανικής πολιτικής (που τώρα είναι κάποιες) κάτι μπορεί να γίνει. Όσο όμως είναι στην εξουσία τα “λαϊκά” δεξιά και τα “σοσιαλιστικά” κόμματα ή συνδυασμοί τους, που είναι όλα τέρμα νεοφιλελεύθερα, στις χώρες του πυρήνα του ευρώ, για μένα δεν υπάρχει πολύ μεγάλη ελπίδα. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι η ύφεση και η κρίση παρά τις προσπάθειες βαθαίνει και στο κέντρο των ισχυρών χωρών του ευρώ.

Οπότε εγώ προβλέπω μάλλον ένα πιθανό μελλοντικό μέτωπο περιφερειακών χώρων (Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία , Ιρλανδία) το οποίο χτίζεται, αν και εκεί δεν μας ευνοεί τόσο ο πολιτικός χρόνος. Αυτό το μέτωπο που πρέπει να εκφραστεί αναγκαστικά πολιτικά (και ίσως όχι μόνο από την αριστερά) μπορεί να οδηγήσει σε μια αρκετά πιθανή σχετικά μη συντεταγμένη και ίσως ακόμα και εχθρική διάσπαση της ευρωζώνης. Θα ευχόμασταν να υπήρχαν κόμματα με τη δυναμική νίκης του Σύριζα σε αυτές τις χώρες αλλά το Ποντεμος και το συνεργαζόμενο μέτωπο της αριστεράς στην Ισπανία και το Σιν Φει στην Ιρλανδία τώρα ανεβαίνουν με σχετικά καλές προοπτικές.

Δυστυχώς για να είμαστε ρεαλιστές, ο πολιτικός χρόνος στην Ευρωζώνη δεν μας ευνοεί. Υπάρχει βέβαια και η θεωρία ότι η νίκη του Σύριζα θα επιταχύνει τις εξελίξεις , που δεν είναι καθόλου απορριπτέα αλλά παραμένει μια «ευτυχής» ζητούμενη πιθανότητα.

Άλλη ένα σενάριο που θα οδηγούσε σε διάσπαση θα ήταν μια ευθεία σύγκρουση μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Μην ξεχνάμε ότι πάντα στον άξονα αυτό είτε ενωνόταν είτε διαλυόταν η Ευρώπη. Αν και οι οικονομικά κυρίαρχες τάξεις στις 2 χώρες έχουν μοιράσει τα πόστα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης και προς το παρόν εμφανίζονται μόνο μικρές ρωγμές. Και δυστυχώς έως τώρα την κρυφή αυτή σύγκρουση την εκφράζουν η ακροδεξιά Λεπέν και οι δεξιοί «εναλλακτική για τη Γερμανία».

Τι συμβαίνει μέσα στην ευρωζώνη και πιθανές στρατηγικές εξελίξεις

Αυτό πάντως που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ευρωζώνη είναι μια μάχη μεταξύ αυτών που έχουν συσσωρευμένο πλούτο στο σκληρό νόμισμα του ευρώ , που είναι οι πλεονασματικές χώρες, με τις ελλειμματικές χώρες να ασφυκτιούν με τη λιτότητα και να έχουν ανάγκη μια πληθωριστική αναπτυξιακή πολιτική. Μαζί τους ως σύμμαχους οι πλεονασματικές χώρες, σε όλο το γεωγραφικό φάσμα της ευρωζώνης, έχουν και μεγάλες μάζες μεσαίων και μικρών καταθετών και αποταμιευτών. Είναι οι βασικοί σύμμαχοι, μαζί με τα υψηλά σε εισοδήματα μεσαία στρώματα,  των πολιτικών λιτότητας έως τώρα ακόμα και μέσα στις χώρες που δεν είναι ισχυρές και πλεονασματικές, όπως η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα βέβαια οι περισσότεροι από αυτούς μακροπρόθεσμα δεν έχουν κοινά συμφέροντα με τις ισχυρές ελίτ αλλά αυτή ήταν και είναι πάντα η ιδεολογική ηγεμονία του καπιταλισμού.
Οι ελίτ στις χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ θέλουν να εμποδίσουν την ανάπτυξη μέσω μιας δημοσιονομικής και νομισματικής επέκτασης που θα φέρει πληθωρισμό και μείωση fraction της περιουσίας τους και των επενδύσεων τους (χρηματοοικονομικών κυρίως). Επίσης δεν θέλουν και τις αυξήσεις μισθών που αναγκαστικά θα φέρει μια αναπτυξιακή και σχεδόν σίγουρα πληθωριστική πολιτική, που θα κλονίσουν την «ανταγωνιστικότητα» δηλ τα ποσοστά κέρδους των μεγάλων εταιρειών τους.
Μιλάμε κυρίως για τις βόρειες πλεονασματικές χώρες αν και μέρος των ελίτ που έχει αρπάξει μια θέση στην τωρινή κατανομή εργασίας και παραγωγής στην περιφέρεια επίσης ευνοείται, μαζί με τους καταθέτες και τους αποταμιευτές. Ειδικά οι τελευταίοι από κάποια ποσά και πάνω στις περιφερειακές χώρες που μαστίζονται από αποπληθωρισμό (μείωση των τιμών αγαθών και περιουσιακών στοιχείων) βρίσκονται σε μια εκ των πραγμάτων θέση ισχύος, όπου θα μπορούν με αυτές τις πολιτικές να περιμένουν περαιτέρω πτώση των αξιών περιουσιακών στοιχείων για να αγοράσουν τις όποιες μικρές περιουσίες άνεργων και χρεωμένων συμπολιτών τους. Ας ληφθεί αυτό υπόψη όταν συνυπολογίζουμε τα υπαρκτά δικαιώματα κάποιων πολιτών με καταθέσεις σε σύγκριση με τα δικαιώματα πολιτών σε επισφάλεια εισοδήματος, χρεών και πλήρους οικονομικής ανάγκης που κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα.
Το ιστορικό γεγονός εν εξελίξει που είναι το μεγάλο πλεονέκτημα του Σύριζα αλλά και της αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, που πρέπει να χρησιμοποιήσει τακτικά και στρατηγικά, είναι ότι ειδικά οι κοινωνίες της περιφέρειας και κυρίως μεγάλο μέρος των μικροαστικών τάξεων και της παλιάς μεσαίας τάξης τους διαλύονται από ένα νόμισμα και μια πολιτική που είναι φτιαγμένη για άλλους. Το «κοινό» νόμισμα αν συνεχιστεί αυτό πιστεύω θα διαλυθεί ντε φάκτο. Και είναι θέμα χρόνου και εξελίξεων. Πιο πιθανή είναι μια σχάση σε ζώνες νομισματικές όπου θα είναι ξεχωριστά οι λιγότερο και ξεχωριστά οι περισσότερο « ανταγωνιστικοί». Μια άμεση διάσπαση σε μεμονωμένα νομίσματα για όλους θα ήταν τραγικά βίαιη και μη διαχειρίσιμη οπότε την αποκλείουμε.
Άποψη μου ακόμη είναι ότι αν διαλυθεί η ευρωζώνη με οποιοδήποτε τρόπο θα διακανονιστεί το χρέος. Το χρέος τότε θα λυθεί με υποτιμήσεις νομισμάτων, είτε με κουρέματα και αναδιαρθρώσεις είτε με συνδυασμούς των 2. Όλο το σοκ στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που θα προκληθεί από τη διάλυση θα απορροφηθεί αναγκαστικά πια από όλους στην ευρωζώνη, αν και οι πανίσχυρες και «αγίες» αγορές έχουν εντάξει αυτά τα σενάρια στις τιμολογήσεις τους και τις κοστολογήσεις τους και θεωρητικά πάντα είναι προετοιμασμένες.
Μια διάσπαση θεωρώ ότι θα είναι μια λύση για πολλούς στην Ευρώπη και το χρέος της Ελλάδας θα μοιάζει πιθανώς λεπτομέρεια που θα λυθεί κάποια στιγμή στις σημειώσεις. Οι περιουσίες και τα assets των ισχυρών χωρών αλλά και των αδύνατων θα αποτιμούνται ανεξάρτητα από αυτή την πλήρως αποτυχημένη νομισματική κατασκευή δήθεν «ένωσης» και το τραπεζικό σύστημα και η ρευστότητα στις χώρες θα απεμπλακεί σε σημαντικό βαθμό από μια κεντρική νομισματική πολιτική που είναι στην ουσία Γερμανική και δευτερευόντως Γαλλική. Τότε πια η στόχευση και ο πόλεμος δεν θα είναι στην Ελλάδα πια αλλά στις νέες νομισματικές ισορροπίες/ισοτιμίες.
Πιστεύω πως ένα γεγονός χρειάζεται για να πέσει το οικοδόμημα του ευρώ και κανονικά πρέπει να ελπίζουμε όχι στο γεγονός (αν είναι να γίνει θα γίνει) αλλά αυτό το γεγονός να μην αφορά άμεσα την Ελλάδα πια. Το ευρώ μοιάζει καταδικασμένο λόγω της βαθύτερης δομής του και η Ελλάδα είναι ένα σύμπτωμα αυτής της δομής αλλά όχι το μόνο (υπάρχουν Ισπανίας, Ιρλανδίας, Ιταλίας, Γαλλίας κτλ). Απλώς η Ελλάδα είναι το πιο έντονο σύμπτωμα και κυρίως το πιο προβεβλημένο και «στιγματισμένο» από την κυρίαρχη ιδεολογία.
Αυτό που πρέπει να επιδιώκουμε και να παρακαλάμε είναι να υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις ώστε αυτό το γεγονός να είναι όσο γίνεται πιο αποσυνδεδεμένο με την Ελλάδα, ή τουλάχιστον όχι μόνο συνδεδεμένο με την Ελλάδα. Παρόλη την στοχοποίηση και το συμβολικό βάρος της ενοχοποίησης που έχει υποστεί η χώρα μας, ακόμα και από την ίδια την κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό της. Πχ οι πρόσφατες προβοκατόρικες και εκτός κάθε ορίου δηλώσεις του Μπουμπούκου και του Σαμαρά.

Το θέμα είναι τότε να είμαστε έτοιμοι κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά με μια στοιχειώδη στρατηγική. Αλλά οι τοπικοί έπαρχοι σαμαροβενιζέλοι πιστεύουν ή κάνουν πως πιστεύουν ότι η εξουσία του «χαλιφάτου του Ευρώ» θα διαρκεί για πάντα και με τους ίδιους όρους. Χρειάζεται παρόλα αυτά εμείς να προσπαθήσουμε για μια οργάνωση προετοιμασίας στοιχειώδη, από τα κάτω και ορθολογική με έμφαση στα πιο ευάλωτα στρώματα. Μια απλή στοιχειώδης στρατηγική για ένα χρόνο όταν και εάν γίνει η κατάρρευση ώστε να υπάρχει συντεταγμένη απάντηση.
ΥΓ
Θεωρώ πως η διαγραφή χρέους μέσα στα πλαίσια του ευρώ δεν μπορεί να γίνει. Μια διαγραφή θα συναντά πάντα την άρνηση ιδίως της Γερμανίας. Αυτό που τους απασχολεί είναι το μετά μιας μεγάλης διαγραφής, που δεν θα μπορεί να μεταφερθεί σε άλλα κορόιδα όπως είναι οι φορολογούμενοι κυρίως μικρομεσαίοι Ευρωπαίοι που είναι στο πάτο της τροφικής αλυσίδας. Επίσης μια μεγάλη διαγραφή θα κλονίσει, πιθανώς οριστικά τη πίστη στη λειτουργία του κοινού νομίσματος και των προγραμμάτων της δημοσιονομικής «σταθερότητας» ως μοναδικές επιλογές για τις χώρες της ΕΕ και μαζί θα έρθει ο κλονισμός της αξίας και της θέσης του ευρώ στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Παρόλο που αυτό το τελευταίο είναι μια εξαιρετικά πιθανή πραγματικότητα ενταγμένη στα σενάρια των διεθνών αγορών για το μέλλον, η άρνηση αυτής της πραγματικότητας είναι η ιερή αγελάδα μεγάλου μέρους ακόμα των κυριάρχων τάξεων και η παραδοχή του θα σήμαινε παραδοχή ήττας, όσο και αν ο ρεαλισμός αυτό επιβάλλει. Οπότε συνεχίζουν όλοι να κάνουν πως δεν βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ώσπου να συμβεί ένα γεγονός ή σειρά γεγονότων που θα τους αναγκάσει να δεχθούν την πραγματικότητα. Το θέμα είναι να μας ευνοήσουν οι συγκυρίες και οι τακτικοί και στρατηγικοί ελιγμοί μιας ανεξάρτητης λαϊκής και αληθινά αντιπροσωπευτική των συμφερόντων της πλειοψηφίας κυβέρνησης, ώστε αυτά τα γεγονότα να συμβούν σε χρόνο και σε συνθήκες που θα αποβούν προς όσο γίνεται μεγαλύτερο όφελος (ή μικρότερη ζημιά) για τον Ελληνικό λαό.