Πόλεμοι ταυτότητας ή αγώνες ανεξαρτησίας;

Στις μέρες μας εξαιτίας του «Μακεδονικού» νομίζω ότι χρειάζεται ένα πιο σοβαρό κοίταγμα για το τι σημαίνει να ανήκει κανείς σε κάποιο έθνος. Άραγε οι αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία χωρίζονται με τείχη από τους πολέμους για την ταυτότητα;

Οι Έλληνες στις μέρες μας, θεωρούν ότι η εθνική τους συνοχή και υπόσταση αμφισβητείται από τις δυνάμεις της «παγκοσμιοποίησης». Η συγγραφή των ιστορικών βιβλίων για το σχολείο, η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες και εσχάτως η διεκδίκηση της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς από την ιθύνουσα τάξη της Π.Γ.Δ.Μ. είναι οι σύγχρονες Θερμοπύλες για τον Νεοέλληνα. Τελικά που βρίσκεται το αδύνατο σημείο στη συγκρότηση της νεοελληνικής ταυτότητας;

Οι λαοί των Βαλκανίων και της Ανατολής προσήλθαν στο σύγχρονο πολιτισμό πολύ πρόσφατα. Όλα τα εργαλεία οικειοποίησης του σύγχρονου πολιτισμού ήλθαν από τη Δύση. Απ΄την κοινοβουλευτική δημοκρατία, το σύνταγμα, τις ατομικές ελευθερίες, το σύγχρονο εμπόριο, τις τραπεζικές επιταγές, τη βιομηχανία μέχρι τα κινητά, τις πιστωτικές κάρτες, τις καλοκαιρινές διακοπές και όλες τις σύγχρονες ανέσεις, ήλθαν από τις «ανεπτυγμένες»  δυτικές χώρες.   Μαζί όμως μ΄αυτόν τον εξοπλισμό ήρθε και η έννοια του σύγχρονου έθ-νους. Τι είναι λοιπόν το σύγχρονο έθνος και γιατί βασανίζεται τόσο η εφαρμογή του στις «υπαναπτυκτες» χώρες μας;

Το σύγχρονο έθνος εμφανίζεται στην ολοκληρωμένη του μορφή στη Γαλλική Επανάσταση. Είναι η κοινότητα των ελεύθερων ανθρώπων που πραγματώνεται στην πολιτική της πάλη για την διεκδίκηση της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας. Για όσο διάστημα η πάλη αυτή είναι γενική, παλλαϊκή και οι διεκδικήσεις αυτές αφηρημένες, με διαφορετικό περιεχόμενο για κάθε κοινωνική τάξη, το Γαλλικό Έθνος τείνει ν΄αποκτήσει πανευρωπαϊκό χαρακτήρα. Απ΄τη στιγμή όμως που η κοινότητα αυτή διασπάται στις αντιμαχόμενες κοινωνικές τάξεις, η ανερχόμενη κοινωνική τάξη, η αστική, οικειοποιείται το Έθνος για λογαριασμό της το χρησιμοποιεί σαν όργανο κυριαρχίας πάνω στους πρώην συμμάχους της. Το διασπά σε έθνη/κράτη για να μπορέσει να ελέγξει την τάση για κοινωνική χειραφέτηση. Μ΄αυτή της την κίνηση «διασπάται» κι αυτή με τη σειρά της σε επι μέρους εθνικές αστικές τάξεις.

Η «δυσκολία» στην εφαρμογή του σύγχρονου τρόπου πολιτικής διακυβέρνησης στις «υπανάπτυκτες» χώρες , δεν είναι παρά η δυσκολία που αντιμετωπίζει η όψιμη προσέλευση αυτών των χωρών στο σύγχρονο πολιτισμό. Για να πειστεί ο Νεοελληνας ότι είναι Έλληνας κι όχι Βούλγαρος ή Τούρκος πρέπει να χτιστεί αυτή η ταυτότητα με πάθος και αίμα . Ο αγώνας λοιπόν για τις ταυτότητες είναι εκ των ουκ άνευ για τη σύγχρονη πολιτειακή πραγματικότητα. Ακόμη το Ελληνικό Έθνος έχει ν΄αντιπαλέψει τον τεράστιο συσχετισμό δύναμης που έχουν κερδίσει προς όφελος τους οι χώρες της Δύσης, ακριβώς γιατί προηγήθηκαν σ΄αυτόν τον δρόμο. Τον καπιταλιστικό («ανάπτυξη»).

Έχουμε δηλαδή σφιχτά ενωμένα μεταξύ τους τους πόλεμους για την ταυτότητα με τους αγώνες για την ανεξαρτησία. Οι πόλεμοι για την ταυτότητα χαρακτηρίζονται από την Αριστερά, μ΄ένα συντηρητικό έως πολύ συντηρητικό πρόσημο ενώ οι αγώνες για εθνική ανεξαρτησία έχουν εξ ορισμού προοδευτικό χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα αυτά τα ζητήματα είναι ενωμένα όπως  δύο χέρια σ΄ένα κορμό. Τα προβλήματα ανακύπτουν από τη διαχείριση αυτών των ζητημάτων και όχι από τα ζητήματα αυτά καθ΄αυτά. Αν δηλαδή το Έθνος παράγει μια πατρίδα για όλους ή αποτελεί εργαλείο εκμετάλευσης και καταπίεσης των πολλών από τους λίγους.