Η αποχή και η απογοήτευση είναι στην πραγματικότητα οι νικητές της σκληρής κατά τ΄άλλα εκλογικής αναμέτρησης στη Βραζιλία, ανάμεσα στον νοσταλγό της βραζιλιάνικης χούντας, «αντισυστημικό», ακραία νεοφιλελεύθερο, Μπολσονάρου και τον ηγέτη του κόμματος των εργατών Φερνάντου Αντάτζι, διάδοχο της Ρούσεφ και του Λούλα στην ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Είναι η αποχή και η απογοήτευση εκατομμυρίων λαϊκών ανθρώπων από την μακρόχρονη σοσιαλνεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση ενός κόμματος που ήρθε για άλλα κι άλλα μας έφερε, όπως και ο καθ΄ημάς ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα με καταβολές στην επαναστατική Αριστερά, με ηγέτες φορτωμένους με τα εύσημα ενός μακρόχρονου και ηρωϊκού αντιδικτατορικού αγώνα. Η προδοσία της εργατικής τάξης και του λαού για μια ισχυρή καπιταλιστική Βραζιλία στα πλαίσια πάντα του αγώνα για μια καλύτερη θέση στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ο εναγκαλισμός με τις ΗΠΑ των Μπους, Ομπάμα και Κλίντον ήταν το πιο χαρακτηριστικό «παράδοξο» για μια ομάδα ανθρώπων που βγήκαν νικητές στον αγώνα τους ενάντια σε μια αμερικανόπνευστη δικτατορία. Άλλη μια σαφής αναλογία με την καθ΄ημάς στροφή στους υπερατλαντικούς προστάτες.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί δεν μπόρεσε στη Βραζιλία, ή γιατί δεν μπορεί στον υπόλοιπο κόσμο, μια «άλλη» Αριστερά, που δεν πρόδοσε, που δεν συντάχτηκε με τους ισχυρούς να καρπωθεί αυτή τις ψήφους των λαϊκών ανθρώπων; Ερώτημα που παραπέμπει σε διλλήματα στρατηγικής ή και τακτικής φύσης για το λαϊκό κίνημα. Επειδή και στη χώρα μας στις τελευταίες εκλογές, του Σεπτέμβρη του ΄15, νικητής ήταν η αποχή (και η απογοήτευση) και τολμώ να πω ότι αν αναρωτηθώ για τη χώρα μου τα συμπεράσματα θα ισχύουν μάλλον και για την μεγάλη χώρα του Νότιου Ημισφαιρίου.
Η υπόθεση εργασίας που κάνω είναι ότι το Μάϊο του 2012, όταν ο Τσίπρας προσκάλεσε το ΚΚΕ (και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να απαλλάξουν την χώρα από τα μνημόνια, αν το κόμμα της εργατικής τάξης συμφωνούσε και διαπραγματευόταν με αξιώσεις ισότιμου συνεταίρου, όπως και ήταν άλλωστε στις πρώτες εκλογές του Μαϊου, τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά σήμερα. Θα θυμίσω ότι κάτι ανάλογο έγινε στην Πορτογαλλία και μάλλον εκεί πήγε καλά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Στην Ελλάδα πάντως δεν έγινε έτσι και το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε. Μια Αριστερά, με ελάχιστες αντιδικτατορικές περγαμηνές, με μικρή έως μηδαμινή απήχηση στην εργατική τάξη και κριτική στην καλύτερη περίπτωση σχέση με το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, κίνησε για να ανατρέψει μια πολιτική πλήρους παράδοσης και υποταγής της χώρας στα υπερεθνικά κεφάλαια και τον Ιμπεριαλισμό. Ξεκινούσε δηλαδή με πολύ φτωχά εφόδια για ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα. Στη Βραζιλία βέβαια πρέπει να παραδεχτούμε ότι αντίθετα τα ιστορικά και κοινωνικά στηρίγματα των κυβερνήσεων Λούλα και Ρούσεφ κάθε άλλο παρά ήταν φτωχά. Και στα δύο παραδείγματα όμως τελικά οι ηγέτες υπέκυψαν στις σειρήνες του καπιταλισμού. Εδώ είναι αλήθεια με την άμεση απειλή του χρηματοπιστωτικού στραγγαλισμού. Και στις δυο περιπτώσεις όμως αυτό που κυριάρχησε στο μυαλό και την καρδιά των αριστερών ηγετών ήταν η ένταξη και η παραμονή των χωρών τους σε μια ισχυρή ομάδα καπιταλιστικών χωρών, εδώ στην ιμπεριαλιστική Ε.Ε., και μάλιστα στον πυρήνα της ευρωζώνης, εκεί στα Β.R.I.C.S. αλλά και σε μια «περίεργη», πολύ φιλική σχέση με τις ΗΠΑ.
Το αποτέλεσμα είναι οι λαϊκοί άνθρωποι να βρεθούν μόνοι, απροστάτευτοι, αντιμέτωποι με σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ποτέ δεν ψήφισαν, που τις υπέστησαν όμως γιατί οι ηγέτες τους έτσι έκριναν για το καλό τους. Μα ακόμα και όταν πρόκειται και για τους πιο φτωχούς, τους πιο αγράμματους, τους πιο απαξιωμένους ανθρώπους μιας κοινωνίας, ένα είναι σίγουρο, ότι κάποτε όλοι οι λογαριασμοί θα εξωφληθούν στο ακέραιο. Οι άνθρωποι στις φαβέλες, που ήταν τα «κόκκινα» προάστια του κοσμοπολίτικου Ρίο και του Σάο Πάολο, γύρισαν την πλάτη στο «κόμμα τους» ή ακόμα χειρότερα λύγισαν στη βία των παρακρατικών και την εξαγορά των ψήφων από τους ευαγγελιστές. Έτσι κι εδώ οι λαϊκοί άνθρωποι σιγά σιγά εθίζονται στη φασιστική βία της Χ.Α., στο ρατσιστικό δηλητήριο των καναλιών των εφοπλιστών και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας. Τα κόμματα της Αριστεράς αποξενώνονται από το φυσικό τους χώρο, αμήχανα μπροστά στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα αριστερής κοπής και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων των άλλων εκτός από εκείνα των «απλών ανθρώπων».
Ενδεικτική των απόψεων που κυκλοφορούν στη xώρα μας αλλά και στη Βραζιλία είναι το ακόλουθο, πολύ ενημερωτικό κατά τ΄άλλα, δημοσίευμα της Προλεταριακής Σημαίας δημοσιογραφικού οργάνου του ΚΚΕ μ-λ. Απόψεις που από μια σκοπιά κλείνουν το μάτι στην απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Αλλά η συζήτηση αυτή δεν έχει κλείσει, το αντίθετο μας αφορά άμεσα καθώς οι δικές μας εκλογικές αναμετρήσεις πλησιάζουν και οι δικοί μας Μπολσονάρου ετοιμάζονται.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 
Σχολιάστε