Ολοκληρώθηκε ακόμη μια πράξη αυτού που αποτελεί το πρώτο μεταμοντέρνο πραξικόπημα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, μία εκδοχή της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο καλύτερος διαχειριστής των συμφερόντων του Ιμπεριαλισμού στη χώρα μας. Ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή με 153 ψήφους η εισδοχή της ¨Βόρειας Μακεδονίας¨ στο ΝΑΤΟ.
Επειδή όμως στον τίτλο μιλάω για αυτοκριτική και επαναπροσανατολισμό πρέπει να εξηγηθώ. Μετά το 2000 άρχισα να αντιλαμβάνομαι την πολιτική με όρους πραγματιστικούς. Κάνω πολιτική σήμαινε κάνω αποτελεσματική πολιτική, πολιτική που
παράγει ιδεολογικές μεταβολές στο κοινωνικό σώμα και αλλαγή πολιτικών συσχετισμών. Σήμαινε να επιδιώκει κάποιος να προσεγγίσει εκείνα τα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα μέσω των οποίων μπορεί να εξασφαλίσει την εξουσία, και μέσω της εξουσίας ν΄αλλάξει την κοινωνία. Αυτή η οπτική δείχνει μια απλοποίηση και μια ευκολία. Δεν χρειάζεται πλέον ο κοινωνικός και ο πολιτικός σύμμαχος να ερωτηθεί, να υπάρξει συζήτηση και διαπραγμάτευση, ώστε να υπάρξουν οι ελάχιστες εγγυήσεις για την προσδοκώμενη κοινή πορεία. Ο εμπειρισμός, ο χειροτεχνισμός και η υποχώρηση της θεωρίας πέρασαν απαρατήρητες κάτω από το βάρος της τεράστιας πίεσης για άμεσα απτά αποτελέσματα κάτω από την επιτακτική ανάγκη για αντίσταση στη μεγαλύτερη επίθεση που δέχτηκε στη μεταπολεμική περίοδο το λαϊκό κίνημα.
Αυτή η τάση δεν αποτέλεσε δική μου ¨πρωτοτυπία¨. Ένα ολόκληρο κομμάτι της Αριστεράς σκεφτόταν και εξακολουθεί να σκέφτεται μ΄αυτόν τον τρόπο. Δεν πρόκειται απλώς για ανάθεση των υποθέσεων μας στους ¨δικούς¨μας ανθρώπους. Ούτε για ένα ¨τυχοδιωκτισμό¨ με καλές προθέσεις. Η υποχώρηση που κρύβεται πίσω απ΄όλες αυτές τις ευκολίες και τους τακτικισμούς είναι ακριβώς η υποστολή των σημαιών του κινήματος, η άδηλη πίστη στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι τελικά θα ξεγελάσουμε τον αντίπαλο πολεμώντας με τα όπλα του και στο δικό του γήπεδο. Η φενάκη ότι μέσω τον θεσμών του αστικού συστήματος θα προκαλέσουμε ρήξεις, ανατροπές και κέρδη για τον λαϊκό παράγοντα. Έτσι όχι μόνο δεν κερδίσαμε τίποτα αλλά όσοι από μας απομείναμε πιστοί στον αγώνα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι συντελέσαμε σε μια τεράστια υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα.
Ας έρθουμε στην τελευταία πράξη του δράματος. Ένα σεβαστό μέρος της Αριστεράς, όχι αυτό που πρωταγωνιστεί στο μεταμοντέρνο πραξικόπημα, πέσαμε στην παγίδα να συμμετάσχουμε και να ενισχύσουμε τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας. Ο λόγος απλός: αφού το 70 και πλέον τοις εκατό του Ελληνικού Λαού αντιδρά στην με οιονδήποτε τρόπο εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στους γείτονες πρέπει κι εμείς να είμαστε εκεί. Από το αφελές να μην χαρίσουμε αυτόν τον κόσμο στην Ακροδεξιά μέχρι την επικίνδυνη άποψη ότι μπορούμε να χειριστούμε προς όφελος του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος την τεράστια αυτή κινητοποίηση.
Κι έτσι πετύχαμε, γιατί ως μέρος αυτής της αντιδραστικής λαϊκής κινητοποίησης απολογούμαστε πλέον και γι αυτήν, πετύχαμε ξαναλέω να πολώσουμε τα πράγματα ανάμεσα σε δύο άκρα που ουσιαστικά ακύρωναν συνδυαστικά την αρχική πρόθεσή μας. Γιατί επικεντρωθήκαμε ως μέρος ενός συνόλου που αρνούταν και αρνείται να δει και να συζητήσει μια πραγματικότητα, ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι Σλαβομακεδόνες, στην οποιαδήποτε συζήτηση για ένα όνομα που θα αναδείκνυε αυτή την πραγματικότητα και δεν είδαμε τη φάκα, την εκχώρηση της γλώσσας και της εθνότητας ως Μακεδονικής από την φιλοϊμπεριαλιστική κυβέρνηση.
Τι κι αν είμαστε ο λαός; Τι κι αν είμαστε το 70%. Η ουσία είναι ότι παίξαμε το παιχνίδι του Ιμπεριαλισμού εις βάρος της ασφάλειας της χώρας μας, πιστεύοντας ότι αγωνιζόμαστε ακριβώς για το αντίθετο.
Μπορούμε όμως να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, πατώντας πάνω σε πιο στέρεες βάσεις. Ξαναγυρίζοντας στις αρχές μας. Το έναυσμα δόθηκε χάρις στο ότι το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, της Αριστεράς που δεν συμμετείχε στο μεταμοντέρνο πραξικόπημα, το καλοκαίρι του 2015, πρωτίστως το ΚΚΕ αλλά και οι μικρότερες δυνάμεις της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, κατέβηκε στους δρόμους έχοντας αντιληφθεί ότι πρέπει πλέον να πάρει θέση για το Μακεδονικό.
Η θέση μας, όσων δηλαδή αριστερών συναινέσαμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, μπορεί και πρέπει να επαναπροσδιοριστεί. Δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε με τους γειτονικούς λαούς. Δεν έχουμε τίποτε το κοινό με τους φασίστες, τους ακροδεξιούς, τους ελληναράδες, τους πολιτικά αναλφάβητους, τους μητροπολίτες του μίσους και τους Κρις Σπύρου, της παγκόσμιας ενορίας της Αγίας Σοφίας, γερουσιαστές του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού. Ο γειτονικός λαός μπορεί και πρέπει να έχει δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Και ο δικός μας λαός έχει δικαίωμα να ζει με ασφάλεια. Και κυρίως όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το μέλλον τους, ακόμα και κόντρα στις επιλογές και τα συμφέροντα του Ιμπεριαλισμού.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 
Σχολιάστε