Α.Ο.Ζ. και ξερό ψωμί ή σύνεση και ευημερία;

Η ακροδεξιά Ελληνική Λύση  είναι ένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα που ζητούν επίμονα τη διακήρυξη ελληνικής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (Α.Ο.Ζ.) στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο (Καστελλόριζο). Θα έλεγε μάλιστα κάποιος ότι αυτό το κόμμα έχει δύο πνεύμονες: το Μακεδονικό και την Α.Ο.Ζ.. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα ζητήματα δεν θα υπήρχε Ελληνική Λύση! Κι όμως δεν είναι το μόνο κόμμα που έχει ψηλά στην ατζέντα του την Α.Ο.Ζ.: η αριστερή  ΛΑ.Ε.,η μετεξέλιξη της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, κλινικά νεκρή σήμερα, θεωρούσε περίπου προδοσία την μη ανακήρυξη Α.Ο.Ζ. από την κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!

Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπουν η Πλεύση Ελευθερίας της Κωνσταντοπούλου, η Κ.Ο.Ε. του Ρινάλντι και το Ε.ΠΑ.Μ. του Καζάκη. Δεν πρέπει ακόμη να αφήσουμε ασχολίαστο ότι  πολλοί έγκριτοι δημοσιογράφοι (Λυγερός, Κωνσταντακόπουλος, Μαρδάς) κινούνται στο ίδιο κλίμα. Γι’αυτό θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο τόσο για την υπόθεση της Αριστεράς όσο και για την επιβίωση και την ευημερία της   χώρας μας, να εξετάσουμε με σοβαρότητα, μακριά από συναισθηματισμούς, κατά πόσο μας συμφέρει η ανακήρυξη Α.Ο.Ζ. στη συγκυρία που βρισκόμαστε.

Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η οικονομική και γεωπολιτική συγκυρία στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας. Κατ’ αρχήν εδώ κι ένα χρόνο τυπικά είμαστε εκτός Μνημονίων. Η αιτιολόγηση βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν καταφύγαμε σε νέο δανεισμό το καλοκαίρι του ’18. Η χώρα όμως θα είναι υπό την επιτροπεία των δανειστών μέχρι το 2060. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές μας θα είναι δεσμευμένες για 100 χρόνια στην εξυπηρέτηση του κρατικού  χρέους. Ένα κράτος μέσα σε εισαγωγικά δηλαδή .

Απ’την άλλη η οικονομική καταστροφή αλλά και οι προηγούμενες πολιτικές από το 1985 έχουν πλήξει  το αξιόμαχο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και ας μας διαβεβαιώνουν για το αντίθετο οι υπουργοί Εθνικής Αμύνας, τόσο οι προηγούμενοι όσο και ο σημερινός. Το γιατί αναφερόμαστε στην αμυντική ικανότητα της χώρας είναι προφανές: οι εξ ανατολών γείτονες από το 1955 μέχρι και σήμερα ασκούν μία επιθετική πολιτική εις βάρος του ελληνισμού (εδώ πρέπει να επισημάνουμε τις άκρως τυχοδιωκτικές ενέργειες του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους καθώς και το ρόλο του βρετανικού ιμπεριαλισμού). Επιπλέον οι γεωπολιτικές ανατροπές στην Ανατολική Ευρώπη και τον αραβικό κόσμο τους έχουν σπρώξει σε ένα μεγαλοϊδεατισμό που προς το παρόν δεν βρίσκει σοβαρή αντίδραση από τον ιμπεριαλισμό. Εννοούμε τις Η.Π.Α.  την Ε.Ε. και το Ισραήλ, από  τους οποίες προσδοκούμε προστασία, αλληλεγγύη και υποστήριξη των δικαίων μας.

Οι πολιτικές δυνάμεις και οι δημοσιογράφοι, στους οποίους αναφερθήκαμε στην αρχή, προσβλέπουν στη βοήθεια μιας άλλης  μεγάλης δύναμης, της Ρωσίας, η οποία ανέκαθεν έχει εκδηλώσει το ενδιαφέρον της για τα θερμά νερά της Ανατολικής Μεσογείου και την Μέση Ανατολή. Τη δύναμη αυτή δεν τη θεωρούμε ιμπεριαλιστική. Θα ήταν όμως λάθος να την εκλάβουμε εκ των προτέρων  ως φιλική αναπαράγοντας ασυνείδητα το μύθο του ξανθού γένους που θα ‘ρχόταν απ’το βορρά να απελευθερώσει τους υπόδουλους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία Έλληνες! Η ιστορία και ειδικά η πρόσφατη έχει κάνει συντρίμμια αυτές τις προσδοκίες.

Η Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί πραγματικό πεδίο άσκησης αυτής της επιζήμιας πολιτικής. Μια χώρα που στο αρνητικό  ισοζύγιο δύναμης αντέταξε στην Τουρκία την ευρωπαϊκή ή τη ρωσική αλληλεγγύη, τη συμμαχία με το Ισραήλ, το οικονομικό δέλεαρ της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων αέριων υδρογοναθράκων, βγήκε τελικά χαμένη. Οι ιμπεριαλιστές πήραν το χρυσό που κρύβεται στον πυθμένα της θάλασσας. Τα τουρκικά γεωτρύπανα τρυπάνε ανενόχλητα το βυθό της κυπριακής Α.Ο.Ζ.. Η Ρωσία δεν ήρθε ποτέ σε βοήθεια. Η Κυπριακή Δημοκρατία κατέληξε τελικά, εξαρτημένη πιο πολύ από ποτέ, από τις ανεξερεύνητες  βουλές των «φίλων» της.

Η θέση μας  αντίθετα είναι ότι ο πλούτος που βρίσκεται στις θάλασσες ανήκει στους λαούς, τον ελληνικό, τον τουρκικό και τον κυπριακό και όχι στην EXXON MOBIL, την TOTAL και την ΕΝΙ. Ότι  αυτός  ο πλούτος πρέπει να αξιοποιηθεί μόνο προς όφελος των λαών και όχι μ’απαράδεκτα παζάρια με την επιδιαιτησία των ιμπεριαλιστών ανάμεσα  στην Ελληνική, την Τουρκική, την Τουρκοκυπριακή και την Ελληνοκυπριακή αστική τάξη.

Οι κυβερνήσεις του Αναστασιάδη, όπως και η πριν απ’ αυτές, του Χριστόφια, άνοιξαν αυτή την πληγή προς όφελος  των ιμπεριαλιστών. Υπονόμευσαν το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας και ξύπνησαν τη βουλιμία του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού. Ακριβώς στην ίδια γεωπολιτική παγίδα οδεύουμε κι εμείς ως ελλαδικό κράτος αν ποτέ επιδιώξουμε την αξιοποίηση του πλούτου που βρέθηκε στις θάλασσές μας με αυτό τον τρόπο και κάτω από τις δεδομένες συνθήκες. Αν δεν ανατραπεί ο πολύ αρνητικός συσχετισμός για τους λαούς αυτός ο πλούτος καλύτερα να μην αξιοποιηθεί ποτέ!