Η ανακοίνωση της δημιουργίας της AUKUS ή αλλιώς της στρατηγικής συνεργασίας Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Ηνωμένων Πολιτειών, από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάϊντεν, στην αρχή της εβδομάδας που φεύγει έπεσε σαν κεραυνός στην διεθνή ειδησεογραφία αλλά και στις διεθνείς σχέσεις. Έπρεπε όμως; Και αν όχι τι σημαίνει η καινούργια στρατηγική συμμαχία;
Ο στρατηγικός αναπροσανατολισμός των ΗΠΑ που είχε ξεκινήσει από τον πρόεδρο Ομπάμα με προοδευτικό πρόσημο και συνεχίστηκε με εθνικιστικό παραλήρημα από τον πρόεδρο Τραμπ, φαίνεται ότι παίρνει σάρκα και οστά από ένα πρόεδρο που δυσφημίστηκε και συνεχίζει να δυσφημίζεται σαν δειλός και προδότης από το εγχώριο κατεστημένο των ΗΠΑ. Ωστόσο η πολιτική είναι η ίδια: οι ΗΠΑ αποσύρονται από μέτωπα που οι αντίπαλοι είναι γέννημα θρέμμα της εποχής Μπους / Κλίντον, παιδιά της CIA, όπως οι Ταλιμπάν και το Ισλαμικό Κράτος, και επικεντρώνονται στο κύριο μέτωπο που είναι η αντιμετώπιση της ανερχόμενης Κίνας.
Το πρόβλημα Κίνα όμως είναι παράγωγο της εποχής της Παγκοσμιοποίησης, της ανεξέλεγκτης δηλαδή ροής των κεφαλαίων εκεί που οσμίζονται ότι υπάρχει κέρδος. Η Κίνα πρώτα έγινε το διεθνές εργοστάσιο χάρις την ασύγκριτη φτήνια του πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού της, την τεράστια εσωτερική αγορά και την πολιτική των ελευθέρων ζωνών εμπορίου που δημιούργησε ο Τενγκσιάο Πινγκ, στα παράλια της Κίνας. Ζώνες στις οποίες δεν ισχύει καμία από τις κατακτήσεις του Κινέζικου Προλεταριάτου. Ζώνες ασυδοσίας και άγριας εκμετάλλευσης από το διεθνές κεφάλαιο πάνω στα εκατομμύρια των αγροτών που τα τραβάει σαν τις μύγες σ αυτές η προοπτική ενός γρήγορου πλουτισμού. Οι μόνοι που πλούτισαν βέβαια ήταν οι Κινέζοι γραφειοκράτες / καπιταλιστές και φυσικά τα διεθνή μονοπώλια.
Η γρήγορη όμως ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Κίνα, χάρις στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, έφερε και την αυτοπεποίθηση της νέας ανερχόμενης δύναμης του Καπιταλισμού. Στο σημείο αυτό άρχισαν να λειτουργούν τα αμυντικά αντανακλαστικά δυνάμεων που πρωτοστάτησαν στην Παγκοσμιοποίηση, όπως οι ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρήγκαν και η Μεγάλη Βρετανία της Μάργκαρετ Θάτσερ. Οι δυνάμεις που εξαπέλυσαν τα παγκόσμια κέντρα του καπιταλισμού κινδυνεύουν να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους και να δημιουργήσουν καινούργιους ανταγωνιστές στην διεθνή κυριαρχία. Οι ΗΠΑ μετά το ΄89 ουσιαστικά έμειναν μόνες τους και διαμόρφωσαν ένα μονοπολικό κόσμο. Οι παλιές τους ανταγωνίστριες, Γερμανία και Ιαπωνία, ήταν για καλά δεμένες πολύ καιρό πριν, στο μαντρί που λέγεται ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και ASEAN στην Ανατολή. Οι φτωχοί συγγενείς τους Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία είχαν για καλά υποβιβαστεί σε ρόλο κομπάρσου μετά την κρίση της διώρυγας του Σουέζ, το 1956.
Έτσι οι διαμορφωτές της Νέας Τάξης Πραγμάτων από θιασώτες της Pax Americana και του Νεοφιλελευθερισμού «βλέπουμε» εμβρόντητοι να επιστρέφουν στην παλιά καλή σχολή του Απομονωτισμού και του Ιμπεριαλισμού των εθνών – κρατών. Αποτελεί πραγματικό σοκ τόσο για αυτούς όπως τα παιδιά της Σχολής του Σικάγο και του Τέλους της Ιστορίας όσο και για τους πολέμιους της Παγκοσμιοποίησης σε διεθνή κλίμακα, η επιστροφή στην εποχή των κανονιοφόρων και του ανταγωνισμού των πολεμικών εξοπλισμών. Οι πρώτοι όπως ο Πρόεδρος Μακρόν και η νέα ηγεσία που θα προκύψει από τις εκλογές στη Γερμανία, μάλλον ψάχνονται για ρόλο στην «καινούργια» εποχή. Οι δεύτεροι αναγκαστικά θα επιστρέψουν στα εθνικά τους μαντριά.
Η αναδίπλωση της Αντιπαγκοσμιοποίησης στο αντιεμβολιστικό κίνημα, προκαλεί μάλλον γέλια αλλά είναι πραγματικά επικίνδυνη για όλους μας. Η αναδίπλωση όμως της «μόνης» Υπερδύναμης σε ρόλο ισότιμο δίπλα στο ξεδοντιασμένο λιοντάρι της Γηραιάς Αλβιώνος με στόχο τον περιορισμό των ηγεμονικών φιλοδοξιών του Πεκίνου, προκαλεί τεράστιους τριγμούς στο σύνολο του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος από το ΄45 και μετά. Η κίνηση Μπάϊντεν αφήνει εκτός σχεδιασμού τη Γαλλία αλλά και τη Γερμανία. Ποιος θα είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ στη «Νέα Εποχή»; Ο «ανισόρροπος» Τραμπ μας είχε προϊδεάσει: βγάλτε τα πέρα μόνοι σας: δεν θα πληρώνουμε (οι Αμερικάνοι δηλαδή) την ασφάλειά σας και εσείς θα μας κλέβετε ήσυχα – ήσυχα θέσεις εργασίας. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να θεωρήσουμε ότι οι κινήσεις του Αμερικανού Προέδρου αφορούν στενά τη ζώνη του Ειρηνικού! Αλλά και εκεί η συμμαχία με την Αυστραλία, τι σκέψεις θα προκαλεί άραγε στην ιθύνουσα τάξη της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, της Νέας Ζηλανδίας, των υπόλοιπων Ασιατικών Τίγρεων και γιατί όχι της Εθνικιστικής Κίνας (Ταϊβάν);
Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας μπορεί να μην είναι πια το υπόδειγμα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που ήταν την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, ωστόσο δεν έχει περάσει το κρίσιμο σημείο που την οδηγεί στην εποχή του Ιμπεριαλισμού. Το οικονομικό της μέγεθος είναι εν πολλοίς μια φούσκα, με χυδαίους οικονομικούς όρους, και βασίζεται στις ξένες επενδύσεις των πραγματικών Ιμπεριαλιστών. Η αύξηση της πραγματικής διαπραγματευτικής δύναμης του Κινεζικού Προλεταριάτου, η ιλιγγιώδης αύξηση των μισθών, έχει φρενάρει για τα καλά την απότομη αύξηση του Κινέζικου Καπιταλισμού. Η πρόσφατη εγκατάλειψη του περιορισμού των γεννήσεων από τον Κινέζο Πρόεδρο Σίτσι Πινγκ και η πριμοδότηση τους αποτελεί ομολογία της πτώσης του ποσοστού υπεραξίας που αποσπάται από τους Κινέζους Εργάτες. Η εξαγωγή κεφαλαίου από την Λ.Δ. της Κίνας και η επένδυση του στο εξωτερικό είναι πραγματική αλλά υπολείπεται πολύ από τις δυτικές επενδύσεις σαν υπολογίσιμος παίκτης στη διεθνή οικονομία. Το ίδιο και το μέγεθος των Κινεζικών κρατικών κολοσσών (όπως και των Ρωσικών) βρίσκονται στον πάτο του διεθνούς μονοπωλιακού ανταγωνισμού. Το πολύ πολύ να μιλήσουμε για ένα κουρελή Ιμπεριαλισμό όπως για την Ιταλία των αρχών του 20ου αιώνα. Η Παγκοσμιοποίηση, αν και βαριά λαβωμένη, από την Αμερικανικό και Βρετανικό εθνικισμό, εξακολουθεί να βρίσκει νέα πεδία επεκτατικής πολιτικής στην Ινδία, τη Νοτιοανατολική Ασία και πολύ πρόσφατα στην υποσαχάρια Αφρική.
Η Κίνα όμως, όπως και η Ρωσία, διαθέτει μια στιβαρή εθνικιστική ηγεσία που δεν υπέκυψε στις σειρήνες του Αμερικανόπνευστου εκδημοκρατισμού. Κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα τεράστιο οικονομικό και επιστημονοτεχνικό άλμα την εποχή που ο Ιμπεριαλισμός τη χρησιμοποιούσε σαν πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού και τώρα είναι δύσκολο να ξαναβάλουν το τζίνι των παραγωγικών δυνάμεων που οι ίδιοι εξαπέλυσαν στο λυχνάρι. Η Λ.Δ. της Κίνας μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και έχει εξασφαλίσει ένα ανθρώπινο επίπεδο επιβίωσης για τον πληθυσμό της. Από αυτή την άποψη και παρά το τεράστιο μέγεθος της, η Λ.Δ. της Κίνας δεν αποτελεί εξαίρεση στον ανεπτυγμένο κόσμο. Και το σημαντικότερο δεν κινδυνεύει από αποσταθεροποίηση που τόσο θα ήθελε η αγαπημένη μας Δύση. Ο δρόμος όμως για τον Ιμπεριαλισμό είναι μακρύς και περνάει από κάτι που αναγκαστικά θα μοιάζει με τη Γαλλική ήττα από τους Πρώσους στο Σεντάν το 1870 και την Τσαρική πανωλεθρία στην Τσουσίμα το 1905 από το Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό. Μέχρι τότε τα πράγματα στην διεθνή πολιτική κονίστρα μάλλον θα είναι αντίστροφα για το ποιος κινδυνεύει από ποιον, απ΄ότι διακηρύσσει ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός δια στόματος Προέδρου Μπάϊντεν!
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 
Σχολιάστε