Μια «εκλογική» πρόταση

Η πρόταση που ακολουθεί προϋποθέτει την ορθότητα μιας θεωρητικής παραδοχής: η Αριστερά, από την μεγαλύτερη, οργανωτικά και εκλογικά, συνιστώσα της το ΚΚΕ, μέχρι και τις πιο «αμελητέες» εκδοχές της, το ΕΕΚ και την ΟΚΔΕ, αφού περάσουμε από τις υπολογίσιμες ΑΝΤΑΡΣΥΑ ( ή ΑΝΤΑΡΣΙΑ) και την ΛΑΕ, όλες λοιπόν οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς δεν είναι παρά οι μηχανισμοί της. Ας μου επιτραπεί να μην κατατάξω στην Αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι λόγω του ρεφορμιστικού και τυχοδιωκτικού παρελθόντος του, όσο λόγω του αδιαμφισβήτητου φιλοκαπιταλιστικού και φιλοϊμπερια-λιστικού παρόντος του. Επίσης δεν νομίζω ότι μπορούν να συγκαταλεχθούν στην Αριστερά η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, το ΜΕΡΑ25 και το ΕΠΑΜ καθώς από τις διακηρυγμένες αρχές τους κατατάσσονται στον μεσαίο κοινωνικά χώρο και τα πολιτικά τους προτάγματα δεν είναι σοσιαλιστικά.

Και τι εννοώ με αυτό το η Αριστερά δεν είναι παρά οι μηχανισμοί της; Εκλογικοί μηχανισμοί – γραφειοκρατία – κομματικοί υπάλληλοι – επαγγελματικά στελέχη; Όλα αυτά αλλά και κάτι πολύ – πολύ σημαντικότερο. Ο Α. Γκράμσι προσδιόριζε ότι η πολιτική πράξη – που διαμεσολαβείται από τα πολιτικά κόμματα- απαιτεί τρία συστατικά: την ηγεσία, τα ενδιάμεσα στελέχη και τους οπαδούς. Μηχανισμό λοιπόν αποκαλώ τα ενδιάμεσα στελέχη.

Read Full Post »

Για μια άλλη (αισιόδοξη) ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος!

Από Ανδρέας Ζαφείρης 28/05/2019

 

Ο κόσμος της Αριστεράς, σε όποιο συλλογικό υποκείμενο και εάν (ή δεν) ανήκει, ότι και εάν ψήφισε (ή δεν ψήφισε), είναι, από προχθές βράδυ, μουδιασμένος. Ή απογοητευμένος ή και τρομαγμένος. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ένα ισχυρό shock!

Α: Είναι ο Λαός ένα Τέρας;

Διαβάζοντας σχόλια και ανακοινώσεις αναρωτιέσαι:  Άραγε μεταμορφώθηκε η ελληνική κοινωνία σε ένα (ακρο)δεξιό τέρας, με μνήμη χρυσόψαρου, που επιλέγει για σωτηρία την οικογένεια Μητσοτάκη, για ευρωβουλευτές τον Γεωργούλη και τον Λαγό, για δημάρχους νονούς της Μαφίας, δίνει ανάσα ζωής στο κόμμα των Τσοχατζόπουλων, βάζει στην ευρωβουλή ένα πλασιέ χειρόγραφων του Ιησού, ενώ, από την άλλη, περιορίζει την επιρροή του «εμείς σας τα λέγαμε» ΚΚΕ, εξαφανίζει τη «τίμια» ΛΑΕ και τους «μοναδικούς αντάρτες» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους βάζει πιο κάτω από το κόμμα του Ψηνάκη;

Που πήγε, άραγε, εκείνη η κοινωνία που από το 2010 έως το 2015 έβγαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες και τις απεργίες ή έστελνε μήνυμα ανυπακοής στην Ευρώπη, με το δημοψήφισμα;

Αχάριστοι, ηλίθιοι, νεοφιλελέδες, φασίστες, ρατσιστές και άλλες τέτοιες κατηγορίες (υπο)πολιτών κυκλοφορούσαν, πλειοψηφικά, ανάμεσά μας και δεν το είχαμε καταλάβει; Θλίψη, θλίψη, θλίψη!(;)

Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;

Read Full Post »

«Ἄτιμον εἶναι τόν ἐν στάσει τόν δῆμον μηδετέρας μερίδος γενόμενον»

 Πιστεύω πως ενόψει του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών πρέπει να συζητήσουμε κάποια θεμελιώδη πράγματα ως πολιτικά όντα. Στην Αριστερά στην οποία δεν συγκαταλέγω τον ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνονται δύο στάσεις. Πρώτον το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ στηρίζουν τους πέντε υποψήφιους δήμαρχους της Λαϊκής Συσπείρωσης (πρόσκειται στο ΚΚΕ ) που πέρασαν στο δεύτερο γύρο. Δεύτερη στάση είναι η λεγόμενη στάση της ψήφου κατά συνείδηση, κυρίως σε περιπτώσεις όπου οι δύο πλευρές ανήκουν σε συστημικές δυνάμεις ( ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ ). Στην ψήφο κατά συνείδηση δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε τη στάση του ΚΚΕ, της πλευράς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πρόσκειται στο ΝΑΡ, του μ-λ χώρου, καθώς και άλλων μικρότερων συνιστωσών της Αριστεράς που έχουν κομμουνιστική αναφορά.

 Είναι ολοφάνερο ότι τόσο ο πρώτος όσο και δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών ( κυρίως ο δεύτερος ) χρησιμοποιήθηκαν και θα ξαναχρησιμοποιηθούν σαν εργαλεία για την εξαγωγή  συμπερασμάτων δημοσκοπικού χαρακτήρα.  Όταν μάλιστα βρισκόμαστε ένα μήνα πριν τις κοινοβουλευτικές εκλογές είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η προεκλογική συγκυρία τις επιβάλλει σαν πολιτικά όπλα πρώτου μεγέθους. Βεβαίως δεν πρέπει καθόλου να υποτιμάται ο αυτόνομος ρόλος των τοπικών εκλογών καθώς οι νικητές της επαύριον ή και της προηγούμενης Κυριακής θα κληθούν να διαχειριστούν τεράστια κρατικά κονδύλια, κυρίως κοινοτικής προέλευσης, προς όφελος φυσικά του μεγάλου κεφαλαίου και των ξένων επενδυτών.

 Η πολιτική ως συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα, σε μια αντιστροφή του περίφημου «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» που αποδίδεται στο Λένιν,  επιβάλλει όπως λέει και ο νόμος του Σόλωνα στην επικεφαλίδα του άρθρου, να παίρνει ο πολίτης θέση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα της εμφύλιας διαμάχης. Στην περίπτωση μας όμως διαμορφώνεται από τις δύο πλευρές μια καρικατούρα εμφυλίου. Όχι ότι δεν έχει σημασία για τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα ποιος θα διαχειριστεί την εξουσία και τα οφέλη που απορρέουν από την διαχείρισή της. Οι εμφύλιοι όμως δεν γίνονται για την διαχείριση της εξουσίας αλλά για την αποκλειστική κατοχή της!

Read Full Post »