Το πρόβλημα των προσφύγων, η ελληνική κοινωνία, το αντιμετωπίζει κυρίως σαν πρόβλημα εθνικό. Σαν πρόβλημα επιβάρυνσης του ήδη σοβαρότατα υποβαθμισμένου επιπέδου διαβίωσης μας. Τα τελευταία δέκα χρόνια όλοι οι ζωτικοί δείκτες της ελληνικής κοινωνίας έχουν συμπιεστεί στο κατώτερο δυνατό όριο: το κατώτερο όριο επιβίωσης, οι τιμές των ακινήτων, οι μισθοί και οι συντάξεις, οι τιμές παραγωγού (για τα αγροτικά προϊόντα ), η απασχόληση, η αγοραστική δύναμη, η γεννητικότητα του πληθυσμού και το προσδόκιμο ζωής, έχουν πιάσει πάτο, μετά από δέκα χρόνια σκληρής μνημονιακής και μεταμνημονιακής επιτροπείας. Αντίθετα, έχουν εκτιναχθεί στα ύψη η ανεργία (αν την συγκρίνουμε με τη μέση ανεργία της προμνημονιακής εποχής), το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η ακρίβεια και οι φόροι.
Αυτό το οικονομικό περιβάλλον δεν απωθεί μόνο τις επενδύσεις, δεν ελκύει ούτε τους μετανάστες αφού δεν έχει τίποτα ελπιδοφόρο να τους προσφέρει. Αντίθετα πολλοί από τα προηγούμενα κύματα μετανάστευσης φεύγουν από τη χώρα, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στην αγορά εργασίας, ειδικά στον αγροτικό τομέα.
Οι νέες εισροές προσφύγων από το 2015, λόγω της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Υεμένη και υποσαχάρια Αφρική, έρχονται αντιμέτωπες με θεσμικά πλαίσια αλλά και εξωθεσμικές καταστάσεις καταπίεσης και γκετοποίησης. Ε.Ε., κράτος, κυβερνήσεις, Μ.Κ.Ο. και τοπικοί παράγοντες επιβάλλουν καθεστώς ακραίας υποβάθμισης της ζωής των προσφύγων, επιβάλλοντας απαράδεκτο καθεστώς προσωρινότητας και έλλειψης προστασίας στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι οι πρόσφυγες αποκλείονται από την αγορά εργασίας, την ελληνική κοινωνία ενώ στερούνται τα απαραίτητα για τη στοιχειώδη επιβίωση τους.
Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν θύμα της δυτικής παρέμβασης στη Συρία αλλά και σε όλα τα κράτη που διέλυσαν Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες και τα κράτη δορυφόροι τους, όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία. Είναι κυρίως τμήμα της μεσαίας τάξης της χώρας αυτής που στον εμφύλιο ανάμεσα στο καθεστώς Ασαντ και τις ποικίλες ομάδες της αντιπολίτευσης επέλεξε το δρόμο της προσφυγιάς. Είναι όμως και φτωχολογιά που θυσίασε τα πάντα για μια θέση στη ζωή.
Εμείς σαν λαός προσφύγων και μεταναστών τρέξαμε από την πρώτη στιγμή να συντρέξουμε το ανθρώπινο ποτάμι της δυστυχίας. Κρατήσαμε ψηλά τη σημαία της ανθρωπιάς όταν η «πολιτισμένη» Δύση έστηνε φράχτες ή έκανε υπολογισμούς για πόσους χρειάζεται στις φάμπρικες της.
Κανένα από τα καθεστώτα που διέλυσε η Δύση δεν έχει τα εχέγγυα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ούτε το καθεστώς Άσαντ. Είναι όμως τεράστια υποκρισία για τους δυτικούς από τη μια να στηρίζουν ανεπιφύλακτα καθεστώτα όπως του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας και από την άλλη να διαρρηγνύουν τα ιματια τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Λιβύη και τη Συρία.
Η δυναστεία των Άσαντ, στη Συρία, είναι η ίδια κατάλοιπο της γαλλικής αποικιοκρατία. Ακόμα και αν προσχώρησε στο στρατόπεδο του αραβικού εθνικισμού δεν παύει να είναι υπεύθυνη για την ήττα της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, με το σιωνιστικό Ισραήλ, το 1973, και τη διευκόλυνση της Αμερικανό-Βρετανικής εισβολής στο Ιράκ, το 2003.
Ωστόσο μέσα στην σοβαρή ασυνέπεια του, το καθεστώς Άσαντ αποτελεί μέρος του «Άξονα της Αντίστασης» δηλαδή αυτών των δυνάμεων στη Μέση Ανατολή που αντιστέκονται στην πολιτική αποικιοποίησης της Δύσης που εκφράζεται με τη στήριξη του κράτους δολοφόνου των Παλαιστινίων, του Ισραήλ. Οι δυνάμεις αυτές είναι το Ιράν, η λιβανέζικη Χεζμπολά, οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης και κυρίως η Χαμάς και βεβαίως η Συρία που λόγω ακριβώς αυτής της συστράτευσης της έχει στοχοποιηθεί από τη Δύση.
Ο Ερντογάν αντίθετα προσωποποιεί την υποχώρηση της τουρκικής κοινωνίας στην οθωμανική προϊστορία. Του πιστώνουμε ότι έδιωξε από την Τουρκία το γνωστό και σε εμάς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και έτσι σε αντίθεση με τις δικές μας κυβερνήσεις χάρισε στον τόπο του σχεδόν είκοσι χρόνια συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης. Εξίσου ή ακόμη σοβαρότερο είναι ότι έχει απαλλάξει την Τουρκία από την αμερικανοκίνητη στρατοκρατική καμαρίλα και τα συνεχή πραξικόπηματα της.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι έχει επιβάλει στη γειτονική μας χώρα ένα προσωποπαγές δικτατορικό καθεστώς. Ότι μπορεί και κυβερνά χάρις την σύμπραξη με το ανοιχτά φασιστικό Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης δηλαδή την τουρκική Χρυσή Αυγή. Και τέλος ότι είναι συνυπεύθυνος για τον εμφύλιο στη Συρία, καθώς χρηματοδότησε, σε συνεργασία με το Κατάρ, το Ισλαμικό Κράτος και συνεχίζει να στηρίζει τους αντικαθεστωτικούς τζιχαντιστές στην Ιντλίμπ και αλλού στη Συρία.
Τι αντιπροτείνουμε λοιπόν εμείς σ’ αυτό που διαβλέπουμε σαν απειλή για τη χώρα μας και μαζί για την υπόθεση της προόδου, της ειρήνης και της ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο;
Πρώτα – πρώτα δεν μπορούμε να πετάξουμε αυτούς τους ανθρώπους στη θάλασσα, ούτε να στήσουμε φράχτες, να βάλουμε νάρκες ή να ρίχνουμε σφαίρες στο ψαχνό σε όσους εισέρχονται παράνομα στην ελληνική επικράτεια! Γιατί μ’αυτό τον τρόπο θα συμμαχού-σαμε με το πιο αντιδραστικό, οπισθοδρομικό και τυχοδιωκτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Μια έστω και προσωρινή συμμαχία μαζί του, όσο κι αν έχει χαρακτήρα τακτικής κίνησης, σε ένα τέτοιο κεφαλαιώδες – στρατηγικού χαρακτήρα – ζήτημα, απειλεί την ανατολική Μεσόγειο με γενικευμένη ανάφλεξη και οπισθοδρόμηση και αποτελεί σε τελική ανάλυση κέρδος και ώφελος μόνο για τον Ιμπεριαλισμό! Πρέπει να συνειδητοποιησουμε επιτέλους ότι το Αιγαίο δεν «γκρίζαρε» μόνο εξαιτίας των γεγονότων στα Ίμια. Το ελληνικό κράτος έχει ήδη εκχωρήσει κυριαρχικά του δικαιώματα, στα ανατολικά θαλάσσια όρια του. Στο ΝΑΤΟ την ευθύνη αναζήτησης – διάσωσης. Στη FRONTEX την ασφάλεια και τον έλεγχο της παράνομης διακίνησης ανθρώπων. Και τελευταία την «προστασία» του Γαλλικού Ιμπεριαλισμού απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Δεύτερον, δεν πρέπει να αποξενωθούμε από τον ελληνικό πληθυσμό, και ειδικά στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου, που δίκαια ανησυχεί με τον υπερπληθυσμό των προσφύγων, τη δυστυχία και τις αφόρητες συνθήκες στις οποίες ζουν δίπλα τους, για χρόνια. Για την κατάσταση αυτή ευθύνονται Ε.Ε., Μ.Κ.Ο, διακινητές, Ερντογάν, οι ελληνικές κυβερνήσεις και το επανιδρυμένο υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής (Νότης Μηταράκης ).
» Ούτε ανοιχτές, ούτε κλειστές δομές «, έχει εμπεδωθεί, πολύ σωστά, στη συνείδηση του ακριτικού Ελληνισμού. Οι δομές αυτές δεν αποτελούν ασφάλεια ούτε για το κράτος μας, ούτε για τις τοπικές κοινωνίες, ούτε για την επιβίωση του Ελληνισμού στα ανατολικά νησιά μας. Οι δομές αυτές είναι απάνθρωπες,για όσους κόπτονται, υποκριτική ή ειλικρινά, για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τρίτον, η μετάθεση / μετατόπιση του προβλήματος στην ηπειρωτική ενδοχώρα, απλώς μεταφέρει το πρόβλημα σε όλη την ελληνική επικράτεια και ή έχει ήδη δημιουργήσει ή θα δημιουργήσει νέα γκέτο στις ελληνικές πόλεις και την ύπαιθρο.
Τέταρτο, σε θεσμικό επίπεδο, ο μόνος τρόπος για να φύγει το πρόβλημα από την Ελλάδα, είναι η παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων σε όλο τον προοσφυγικό πληθυσμό, έτσι ώστε να απεγκλωβιστούν και να πάνε ελεύθερα εκεί που θέλουν αυτοί οι άνθρωποι. Στις «ευημερούσες» μητροπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής.
Πέμπτον. Επειδή το κράτος, οι πολιτικές δυνάμεις ( εκτός από το ΚΚΕ και κάποιες πατριωτικές δυνάμεις εκτός βουλής ) και το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι υποτελείς απέναντι στους Ευρωπαίους «συμμάχους» μας, και τους διατρέχει το φοβικό σύνδρομο της βίαιης αποβολής της Ελλάδας από την συνθήκη Σένγκεν, δηλώνουμε ευθαρσώς ότι η μόνη σωτη-ρία και ασφάλεια για τη χώρα είναι «να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας» . Οι ξένοι προστάτες όπως πάντα θα κοιτάξουν πρώτα απ’όλα τα συμφέρον-τα τους. Αν εμείς οι ίδιοι τους κάνουμε τη ζωή εύκολη επειδή φοβόμαστε, τότε αυτοί θα κοιτάξουν πως να ικανοποιή-σουν την Τουρκία που διαχρονικά είναι πιο ικανή στο ανατολίτικο παζάρι.
Έκτο, για όσο διάστημα κράτος, Ε Ε. και ΝΑΤΟ, πολιτικές δυνάμεις και Μ.Κ.Ο., δημιουργούν ανοιχτές ή κλειστές δομές και γκέτο στην ελληνική επικράτεια, εμείς πρέπει να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε πρωτοβουλία που διαθέτει ένα ελαχιστο κοινό παρονομαστή, αντιμνημονιακής και διεθνιστικής συγκρότησης, απέναντι στις τοπικές κοινωνίες και τους πρόσφυγες. Απέναντι δηλαδή σε κάθε πρωτοβουλία που αγωνίζεται ταυτόχρονα ενάντια στη γκετοποίηση και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και τον εγκλωβισμό τους στα νησιά του Β. Αν. Αιγαίου και την ελληνική επικράτεια και στον εφοδιασμό τους με ταξιδιωτικά έγγραφα. Ακόμα και παραβιάζοντας την συνθήκη Σένγκεν.
Έβδομο, πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα την αντιϊμπεριαλιστική αλληλεγγύη μας στο συριακό κράτος, και το συριακό καθεστώς στο βαθμό που αποτελεί μέρος του «Άξονα της Αντίστασης». Κάθε αλλαγή συνόρων ή καθεστώτων που έγινε στον κόσμο με το πρόσχημα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών, από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, έφερε ανείπωτη δυστυχία, διάλυση των κοινωνιών για χάρη των οποίων υποτίθεται ότι έγινε, και εκατομμύρια προσφύγων. Είναι ευκόλως εννοούμενο ότι η έμπρακτη επίδειξη της αλληλεγγύης μας απέναντι στο συριακό κράτος και καθεστώς, θα στρέψει αυτόματα εναντίον μας όλους τους δήθεν συμμάχους μας. Όλους αυτούς που νίπτουν τας χείρας των για το συνεχιζόμενη έγκλημα του Ιμπεριαλισμού στην Κύπρο. Τους εμπόρους των όπλων που θησαυρίζουν από τον υπερεξοπλισμό Ελλήνων και Τούρκων. Από το μίσος και τον εθνικισμό που καλλιεργειται στους δύο λαούς. Και βεβαίως θα μας φέρει απέναντι από το σύγχρονο κράτος των σταυροφόρων της Δύσης, το κράτος δολοφόνο των Παλαιστινίων, το Ισραήλ. Το ύστατο εφεύρημα της νεοελ-ληνικής γεωστρατηγικής αμυντικής σκέψης απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
* Το κείμενο αυτό γράφηκε με αφορμή την καταπληκτική αντίσταση σύσσωμου του λαού του Β. Αν. Αιγαίου ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να φτιάξει και νέες επιπλέον προσφυγικές δομές – κλειστές αυτή τη φορά – χωρίς να αποσυμφορή-σει τα νησιά από τον τεράστιο πληθυσμό προσφύγων.
Τα δεδομένα όμως άλλαξαν άρδην στις 28/ 2, ημέρα κατά την οποία ο πρόεδρος της Τουρκίας άνοιξε τα σύνορα της στους πρόσφυγες διακηρύσσοντας ταυτόχρονα – ψευδώς – ότι και από την ελληνική πλευρά τα σύνορα είναι ανοιχτά. Με αυτόν τον τρόπο ο κύριος Ερντογάν προσπαθεί να αναγκάσει την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, να ικανοποιήσουν την τουρκική επεκτατική πολιτική στη Συρία, μετά την πρόσφατη ήττα του στην Ιντλίμπ. Τα εκατομμύρια των προσφύγων που ζουν χρόνια τώρα στην Τουρκία μετράπηκαν μέσα σε μια νύχτα σε όπλο στα χέρια του αδίστακτου δικτάτορα της γειτονικής χώρας.
