Περί «ισλαμοφασιστών»: ορολογικά πυροτεχνήματα

ΠΗΓΗ: αντιστροφή προοπτικής

Υπήρξαν εποχές του εργατικού κινήματος, διεθνούς και ελληνικού, κατά τις οποίες το ουσιαστικό «φασισμός» και το επίθετο «φασιστικός» χρησιμοποιήθηκαν εντελώς αδιάκριτα ως μια επιπόλαιη και ανήθικη μέθοδος συκοφάντησης του αντιπάλου. Η φορά των πραγμάτων ώθησε τους οπαδούς της μεθοδολογίας αυτής να θεωρούν και ν’ αποκαλούν «φασιστικό το κάθε τι που δεν μου ταιριάζει ή που με εξοργίζει ή με αγανακτεί». Μ’  αυτό το σκεπτικό κάποιος εξαιρετικά προβεβλημένος και προσφάτως εκλιπών Έλληνας πεζογράφος έγραφε, με αδιατάρακτη αυτοπεποίθηση, για τον «φασισμό των νέων», (sic) της αθηναϊκής γειτονιάς του. Οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα δεν μας έβρισκε σύμφωνους, μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε «φασιστική» ή «φασίζουσα» ή «φασιστοειδή» ή «πρωτοφασιστική» ή να χρησιμοποιήσουμε άλλη παρόμοια έκφραση δηλωτική απαρέσκειας που θα την παίρναμε, με σίγουρο χέρι, απ’ τον ειδικό θάλαμο διαφύλαξης λεξημάτων της Αριστεράς. Οι λέξεις «φασίστας» και «φασιστικός» με τα ποικιλώνυμα συνθετικά τους, συνεπεία της πιο πάνω λεκτικής, νοηματικής και πολιτικής κατάχρησης, αφυδατώθηκαν, κατέστησαν τόσο οικείες ώστε έχασαν πια την δύναμή τους. Αρχικώς επρόκειτο για χαρακτηρισμούς με σαφείς και έντονες υποτιμητικές αποχρώσεις που εξέφραζαν ζωηρή αποδοκιμασία και κάτι περισσότερο από ένα αόριστο αίσθημα απαρέσκειας: ένα συνειδητό αίσθημα κατηργασμένης αηδίας και αποστροφής.

 

Σε πολιτικό επίπεδο ο όρος «φασίστας» σηματοδοτεί τον ακραίο αντίπαλο του εργατικού κινήματος, οριοθετεί τον αδιάλλακτο, πολιτικά και ταξικά, εχθρό, και, εμμέσως μεν σαφώς δε, υποδεικνύει acontrario και τον πολιτικό σύμμαχο. Τούτο σημαίνει πως η σωστή χρήση ή η κατάχρηση των όρων «φασίστας» και «φασιστικός» θα έχει άμεσες συνέπειες στην λειτουργία και δράση της δεδομένης πολιτικής οργάνωσης. Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η σπουδαιότητα, και ενδεχομένως η κρισιμότητα, της κατάχρησης των πιο πάνω όρων την οποία ήδη υπαινιχθήκαμε. Για να καταστήσουμε σαφέστερη την σκέψη μας ας αναφέρουμε, επί τροχάδην, ψήγματα από την διεθνή ιστορική εμπειρία: Τον Ιούνιο του 1923 η βουλγάρικη αστική τάξη οργάνωσε, με πρωτοβουλία των ανακτόρων και όργανο τον στρατό, ένα αιματηρό φασιστικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης αγροτοσοσιαλιστικής κυβέρνησης της Β.Α.Λ.Ε (Βουλγάρικης Αγροτικής Λαϊκής Ένωσης) και του πρωθυπουργού Αλεξάντρ Σταμπολίσκυ, τον οποίο και δολοφόνησαν με βασανιστήρια. Το κοινοβούλιο διαλύθηκε, οι λαϊκές ελευθερίες ποδοπατήθηκαν και η κρατική καταστολή προσέλαβε «ευρύτατες δυνατότητες αυτοέκφρασης». Τότε, ακριβώς τότε, η Κ.Ε του Βουλγάρικου Κ.Κ έλαβε απόφαση επί των διαδραματιζομένων γεγονότων και έκρινε πως πρέπει να αφήσει «την αστική τάξη της πόλης να κανονίσει τους λογαριασμούς της με την αστική τάξη του χωριού». Ενωρίτερα, είχε καταγγείλει τον Σταμπολίσκυ ως «φασίστα» και την κυβέρνησή του ως «φασιστική». Ωστόσο, η βουλγάρικη αστική τάξη είχε πιο προσγειωμένους προσανατολισμούς απ’ τους κομμουνιστές συμπατριώτες της: Αφού «τελείωσε» με τους αγροτιστές της Β.Α.Λ.Ε, έστρεψε, ευθύς αμέσως, την άγρια κρατική καταστολή της εναντίον των Βουλγάρων κομμουνιστών καταφέροντάς τους καίρια χτυπήματα.

Τον Νοέμβρη του 1932 σε μιαν απεργία των σιδηροδρομικών του Βερολίνου, οι Γερμανοί κομμουνιστές συνέπραξαν με τους εθνικοσοσιαλιστές (Ναζί) και εστράφησαν κατά της τοπικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης την οποία αποκαλούσαν «σοσιαλφασιστική» συγχρονιζόμενοι έτσι με τον ρυθμό του μοσχοβίτικου βαλς. Πριν, καλά – καλά, παρέλθουν δύο (2) μήνες (30-1-1933) ο Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος και παρέσχε την δυνατότητα στα εκατομμύρια των κομμουνιστών συμπατριωτών του να γνωρίσουν, in vivo και επί δώδεκα (12) συναπτά έτη, «τί εστί φασισμός» και δη την γνήσια, γερμανική εκδοχή του. Εάν μετακινηθούμε νοερώς εις «την καθ’ ημάς Ανατολήν», δίπλα στους «σοσιαλφασίστες» προστέθηκαν οι «αγροτοφασίστες» (εξέχουσα μορφή, μεταξύ των οποίων, ήταν ο αρχηγός του Α.Κ.Ε (Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας) Κώστας Γαβριηλίδης που πέθανε αργότερα εξόριστος στον Άη Στράτη) και, εν τέλει, οι «τροτσκιστοφασίστες» μια και ο Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ στιγματίσθηκε ως πράκτορας της…GE.STA.PO!

Read Full Post »

Για ότι μας κρύβουν τα #burkini και παραπέρα

Ως προς το Μπουρκίνι και την απαγόρευση του στη Γαλλία γίνεται νομίζω καμμιά φορά αδιέξοδη συζήτηση από τους ίδιους τους όρους της.

Για μένα όλο το πράγμα δείχνει την τραγική αποτυχία της δυτικής κουλτούρας των Γάλλων να ενσωματώσει τις τελευταίες δεκατίες τους μουσουλμάνους. Και πρωταρχική αιτία είναι φυσικά κυρίως οικονομικοί λόγοι, ο ανηλεής καπιταλισμός μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και η διάλυση του κοινωνικού κράτους και των εξισωτικών θεσμών κάνει την παράδοση- και τις μετριοπαθείς και τις εξτρεμιστικές ερμηνείες της- και την θρησκευτική ταυτότητα να μοιάζουν ως «αληθινές διέξοδους». Κάτι που φυσικά δεν είναι μόνο «πνευματικό και άυλο» αλλά ταίζεται –στην περίπτωση του militant ισλαμισμού –με λεφτά των Σαουδάραβων ουαχαμπιστών, με την «παράξενη» αποδοχή και έγκριση των δυτικών τους συμμάχων. (Μιλάω για τις διάφορες λίγο πολύ επιθετικές, πουριστικές σκληρές βέρσιον του ισλαμισμού που είναι σε μεγάλο βαθμό εξωγενείς και τροφοδοτούμενος από συγκεκριμένα κέντρα και όχι για την παράδοση της γιαγιάς που την διατηρεί όπως την παρέλαβε)

Και φυσικά η εξτρεμιστική κοινωνιοπαθής βέρσιον του ισλαμισμού με τις τυφλές, κατά απλών ανθρώπων που περπατάνε στο δρόμο, φονικές ενέργειες είναι εκτός συζήτησης, διαπλεκόμενη πάντα όμως με το βρώμικο παιχνίδι των μυστικών υπηρεσιών και την διαχείριση του τελικού πολιτικού και κοινωνικού νοήματος από τα ΜΜΕ των καπιταλιστικών ελίτ. Αλλά και η μετριοπαθής βέρσιον-διαπλεκόμενη επίσης πάντα με μη διαφανείς τρόπους με την εξτρεμιστική- είναι μικρόπνοης «βιωσιμότητας», ψυχολογικής τελικά κυρίως υφής και μια μεγάλη αυταπάτη που στο τέλος του δρόμου είναι η σύγκρουση ή η απομόνωση ως best case scenario. Γιατί εκεί οδηγεί κάθε, κανονιστικό αυταρχικό πρόταγμα ειτε «υλικό » είτε «μεταφυσικό», ειδικά στην σύγχρονη εποχή αν σκεφτούμε και το εφιαλτικό πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού, με ηγεμονεύουσα ιδεολογία τον πόλεμο όλων εναντίων όλων-άσχετα αν είναι πόλεμος του κεφαλαίου εναντίον της κοινωνίας – και την σχεδόν ανυπαρξία δυτικών επαναστατικών μαζικών κομμάτων και οργανώσεων.

Read Full Post »

‪#‎TurkeyCoupAttempt‬, όταν όλο το παιχνίδι το κάνει ο ισλαμισμός ξεπλένοντας τον νεοφιλελευθερισμό

Aπό τον unexpert 

Σαφώς το πόσο σάπιος και αυταρχικός κρυφοφασίστας είναι ο Ερντογόν δεν κάνει «καλούς» τους αποτυχημένους επίδοξους χουνταίους της Τουρκίας. Μια χούντα ως ξεκάθαρος εδραιωμένος φασισμός αφήνει και λιγότερα περιθώρια αντίστασης. Πάντως ούτως ή άλλως όσοι αντέδρασαν και βγήκαν στους δρόμους, πιστεύω, δεν το έκαναν για τη δημοκρατία αλλά από προσωπολατρία στον νεοσουλτάνο και επειδή έχουν μασήσει το σανό της ισλαμικής βέρσιον του Ερντογαν για αξίες και παράδοση ως χρυσωμένο χάπι για το νεοφιλελερισμό. Πάντως το να θες συναισθηματικά να πέσει με αυτούς τους όρους ο Ερντογάν επειδή τον απεχθάνεσαι-που το συμμερίζομαι πλήρως– είναι πολιτικά μεγάλο λάθος και κυριαρχία των συναισθημάτων πάνω στο πολιτικό κριτήριο. Πολύ πιθανώς το πραξικόπημα να είχε την κρυφή στήριξη της δύσης με πολλούς συμμετέχοντες αλλά ως δοκιμή. Αυτό που έσωσε το νεοσουλτάνο είναι ότι όντως βγήκε ο κόσμος-οι οπαδοί του κυρίως- στους δρόμους απέναντι στα τανκς. Και άρα και για τη δύση πέρασε το τεστ, εφόσον είναι λαοφιλής και ελέγχει αρκετό κόσμο είναι ακόμα χρήσιμος ως πολιτικός παράγοντας. Ενώ φυσικά και το ΝΑΤΟ δεν θα ήθελε ένα ακόμα ανοιχτό εμφύλιο σε όλη την έκταση της Τουρκίας.

Επίσης ο μόνος μεγάλος πολιτικός θεσμός/ κόμμα της Τουρκίας το People’s Democtratic Party, που μπορεί κανείς να αποδεχτεί στα σοβαρά ως δημοκρατικό ήταν εναντίον του πραξικοπήματος. Κάτι λογικό γιατί η χούντα θα έκανε άμεσα, λειτουργώντας υπέρ της αστικής τάξης και με μόνο σκοπό την αναβάθμιση της δύναμης του στρατού ως θεσμό, αυτό που ΄κάνει ο Ερντογάν, αργά και με σαλαμοποίηση. Κάτι που δίνει χρόνο και δυνατότητες αντίστασης, ενώ η χούντα δεν θα τα έδινε αυτά. Και αν και τώρα πια θα γυρίσει πιο «δυνατός» από ποτέ ο Ερντογάν, δεν μπορεί να εξαφανίσει τα αληθινά βαθιά προβλήματα.

Read Full Post »

Πέρα από τους Αμβρόσιους- ένα σχόλιο για την πίστη

Aπόπειρα σχολίου θεολογικού περί πίστης – ερασιτεχνική. 

[υποσ.] Οι Αμβρόσιοι και ο λοιπός εσμός από τον βούρκο δεν έχουν καν σχέση με αυτά. Αλλά με cult mentality και βρωμερή προβοκάτσια που δεν έχει καμμιά σχέση με μεταφυσική αλλά με πολιτικούς και υλικότατους στόχους. Πάντα «αγωνιζόμενοι» να πάρουν μια καλή θέση στο φασιστικό ακροατήριο με όλες τις ΥΛΙΚΟΤΑΤΕς συνέπεις που αυτό συνεπάγεται. 😉 Δεν χρειάζεται να είναι κανείς θεολόγος για να καταλάβει ότι οι Αμβρόσιοι είναι αιρετικοί και θεσμικά απόβλητοι από την εκκλησία. Απλώς η ΕΚΚΛΗΣΙΑ Α.Ε. κάνει το κορόιδο ακριβώς για τα «κουκιά» με όλα τα επακόλουθα τους που κουβαλάει μαζί του ως «προίκα» ο κάθε Αμβρόσιος. 

…

Tο να θες με πάθος να διακηρύξεις την πίστη σου στον εαυτό σου και στους γύρω σου είναι βασικά σημάδι απελπισίας λόγω απιστίας. Και ο θεσμός της εκκλησίας αν τον δει κανείς βαθυτερα, τώρα που οι άνθρωποι μπορούν και έχουν τα μέσα να σκέφτονται εκτός των δεδομένων της, αυτή την απελπισία δείχνει σταθερά και διογκωμένα. Από την άλλη η απιστία και η αμφιβολία είναι ο μόνος αληινός δρόμος για την πίστη ή τη μη πίστη- γιατί ο καθένας φτάνει ακόμα και από τον ίδιο μοναδικό δρόμο σε διαφορετικο «τέλος». Ούτως ή άλλως τα όποια ηθικά αγαθά και προτερήματα του χριστιανισμού-που έχει πράγματι- είναι ενσωματωμένα συνήθως σε αυτό που λέμε καλούς ανθρώπους συνειδητά ή υποσυνειδητά, ασχέτως πίστης ή μη πίστης.

Όλα τα μεταφυσικά για το επέκεινα και μετά θανατον είναι απλώς θέμα επιλογής συνειδησιακής για το πως αντιλαμβάνεται κάποιος την χρονικότητα και το νόημα της ύπαρξης του εντός του χρόνου [του]. Η επιβολή όμως μεταφυσικών «βεβαιοτήτων» και η θεσμοθέτηση τους από θεσμικούς εκκλησιαστικούς λόγους ως τελεσίδικο θανάσιμο -και ως και μετά το θάνατο- σφάλμα ή αντίστοιχα σωστό -ως σωτηρία για πάντα- είναι ξανά αυτή η άρνηση της συνειδότητας του ανθρώπου ως μοναδικό πρόσωπο.

Γιατί η επιβεβλημένη «βεβαιότητα» ως καταναγκασμός παράγει μαζί, εκτός από μεταφυσική «σιγουριά» και κοσμικότατες και υλικότατες εξουσίες και προνόμια προς όφελος λίγων, που είναι οι τοποτηρητές της, πάντα αγκαλιά μαζί με τις άλλες «αναγκαίες» εξουσίες. Όμως ο κόσμος που ζούμε είναι πρώτα και πάνω από όλα και με βεβαιότητα υλικός και ας μπορούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ή να μας πείσουνε -ή να μας επιβάλλουνε- θεωρητικά άπειρες μεταφυσικές και μετα-υλικές αφηγήσεις του.

Read Full Post »

Μεταφυσική αρχή της κοινωνίας – ο Θεός σαν εγγύηση

Ξεκινάω λέγοντας ότι την ηθική και τις σχετικές αξίες της τα θέτουμε εμείς, δεν υπάρχουν πριν από εμάς ως αντικειμενική πραγματικότητα και για αυτό δεν αποδεικνύονται λογικά, όπως κάποιοι a priori νόμοι της φύσης και του σύμπαντος (πχ ο νόμος της θερμοδυναμικής). Πριν τον άνθρωπο δεν υπήρχε ούτε ηθική, ούτε αξίες, ούτε κάποιο νόημα σε αυτές.

Μπορεί κάποιος να υποστηρίζει ότι είναι προτιμότερο να υπάρχει κοινωνική συμβίωση και κοινωνία με ένα ηθικό σύστημα που να στηρίζεται σε μια μεταφυσική αρχή που τίθεται στους ανθρώπους ως a priori αληθινή, αιώνια και υπαρκτή από πριν, όπως πχ ο Θεός. Παρόλα αυτά συνήθως ακόμα και αυτοί που το υποστηρίζουν αυτό αποδέχονται ότι είναι ψευδές και αυταπάτη στο βάθος (το μεταφυσικό σύστημα). Απλώς υποστηρίζουν το ρητό που λέει ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε.

Ακόμη κάποιοι θεωρούν το νόμο και τις αρχές που θέτει η κοινωνία από μόνη της στον εαυτό της χωρίς κάποια μεταφυσική εγγύηση και έξωθεν πηγή και αυθεντία (πχ Θεός) δημιουργώντας ένα αξιακό σύστημα που καταλήγει στην αυταξια που είναι η ίδια η κοινωνία , ως γεγονός φιλοσοφικά διαβλητό, μη αποδείξιμο και τελικά ανίσχυρο και σαθρό σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Πάντως σε μακροκοινωνικό επίπεδο αποδεδειγμένα από την ιστορία, αυτός ο τρόπος ηθικής και ύπαρξης, χωρίς μεταφυσικά θέσφατα και ιερά, δεν είναι ανεφάρμοστος ή επικίνδυνος αφού η κοινωνία μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της και χωρις θρησκεία. Ενώ ακόμα αυτός ο τρόπος ύπαρξης δίνει το τεράστιο υπαρξιακό πλεονέκτημα της ελευθερίας και αυτονομίας καθώς η κοινωνία αναγνωρίζει ότι είναι αυτή η ίδια που δίνει τους νόμους στον εαυτό της (κοινωνική αυτονομία).

Εγώ δεν είμαι ντε καλά εναντίον της θρησκείας ούτε τη θεωρώ απαραίτητα ασύμβατη με την ελευθερία της κοινωνίας αλλά βλέπω ότι η θέση υπέρ μιας κοινωνίας όπου θα τίθεται μια a priori μεταφυσική αρχή είναι περισσότερο θεμιτή για λόγους όχι κοινωνικής λειτουργικότητας και συνύπαρξης αλλά για κάποια οντολογική ασφάλεια για τα μέλη της ώστε να αποφύγουν την (πραγματική) φρίκη μιας ύπαρξης όπου το νόημα της και ο σκοπός της δεν θα είναι στο βάθος αληθινά και εξασφαλισμένα από κάποια ιερή αιώνια αρχή αλλά εν γνώσει των ανθρώπων δημιουργημένα από την ίδια την κοινωνία.

Νομίζω όμως ότι είναι προτιμότερη η πραγματική ελευθερία και η γνώση της βαθύτερης αλήθειας για το ανθρώπινο είναι χωρίς τις «σωτήριες» μεταφυσικές αυταπάτες και ας έχει για κόστος την αναγκαστική ενατένιση της φρίκης του «κενού» στη ρίζα της ύπαρξης. Για μένα φιλοσοφικά και πολιτικά είναι προτιμότερο.

Ένα κενό που ούτως ή άλλως πάντα εναλλάσσεται με το κάτι σε ένα σύμπαν που μπορεί να μην έχει το νόημα που θα θέλαμε να έχει ή ακόμα να μην έχει καν οποιοδήποτε νόημα ή τέλος πάντων κάποιο νόημα που θα ήταν προσπελάσιμο και αντιληπτό από τον ανθρώπινο νου. Τελικά ίσως η ίδια η ύπαρξη του σύμπαντος, οι νόμοι του και τα μυστήρια του να είναι το τελικό νόημα του κόσμου.

Εξάλλου έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη δημιουργικότητα όπου το τεράστιο δυναμικό της μπορεί να καλύψει την ανυπαρξία ενός τελικού πραγματικού νοήματος και αυτό νομίζω ότι γίνεται σε μεγάλο βαθμό στη σύγχρονη εποχή, έστω αν και πολλά από αυτά που παράγονται ως νόημα και σημασίες είναι βλακώδη ή αντιαισθητικά.

Θέλω ακόμη να πω ότι το θέμα μου δεν είναι η ύπαρξη ή μη του Θεού αλλά η αναγνώριση του ή όχι, ως αρχή για την ηθική και τη κοινωνία. Και δεν χρειάζεται να είσαι άθεος για να αμφισβητήσεις την ύπαρξη του Θεού ως αρχή για τη κοινωνία. Μπορείς άνετα, κάτι που είναι και η δική μου θέση, να θεωρήσεις την ύπαρξη του και κυρίως την ουσία του ως απορία, ερώτημα και αναζήτηση και όχι ως καθορισμένη στεγανή βεβαιότητα. Αυτή η ερώτηση νομίζω οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα: ότι είναι αδύνατον να θέσεις (ένα τέτοιο) Θεό ως καθολική αρχή της κοινωνίας και της ηθικής.

Read Full Post »

Γυναίκα καταδικάζεται σε θάνατο στο Πακιστάν…για μια βρισιά

 

Αυτό το βίντεο το έβαλα γιατί μου έκανε πραγματικά εντύπωση το μέγεθος του φανατισμού, της σκληρότητας των θεσμών και αυτής της αισχρής κουραδίσιας έννοιας του «ιερού» ‘όπου είναι πάνω από την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια καθώς μια απαγορευμένη φράση ισοδυναμεί με την ανθρώπινη ζωή και  όχι πως δεν υπάρχει και εδώ ή στη δύση κάποιες φορές κάτι τέτοιο στα μυαλά των ανθρώπων, αλλά το φοβερό είναι ότι εκεί είναι κυρίαρχο σε επίπεδο θεσμών και νόμων.

Η αξία αναφοράς τέτοιων γεγονότων είναι απλώς στο να καταλαβαίνουμε τη βαθύτερη ουσία του φονταμενταλιστικού ισλαμισμού καθώς είναι μια δύναμη στο παγκόσμιο μύλο που παίζει το ρόλο της και πρέπει να ξέρουμε τι μας γίνεται όπως το ίδιο πρέπει να ξέρουμε τι είναι βαθύτερα η Αμερική, η Ρωσία, οι αναδυόμενες υπερδυνάμεις Κίνα και Ινδία κ.α.

Αυτό το δηλώνω γιατί αυτό το ποστ δεν έχει σχέση με ακροδεξιά  κόλπα που προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή  σε άσχετα θέματα για να προστατέψουν κάποια αφεντικά ή να φενακίσουν και να φοβίσουν με ανύπαρκτες άμεσες απειλές.

Αυτά δεν έχουν σχέση με τις προθέσεις μου ούτε με καν με τον τρόπο σκέψης μου καθώς αυτοί οι τύποι είτε έχουν πιστέψει σε εξωπραγματικές θεωρίες συνομωσίας  είτε χρησιμοποιούν αυτά τα θέματα για αποπροσανατολισμό, εντυπωσιασμό και για να μπερδέψουν πιο πολύ τα ήδη μπερδεμένα πράγματα και ο τελικός σκοπός τους είναι να διατηρήσουν την λίγη ή πολύ εξουσία τους και τα προσωπικά τους συμφέροντα και φυσικά να υπηρετήσουν όλο το σύστημα καθώς η ακροδεξιά είναι αναπόσπαστο μέρος του.

Η δική μου πρόθεση είναι να καταδείξω ότι ο ακραίος ισλαμισμός είναι» φύση» ξένος ή και εχθρικός με τη παράδοση και τις έννοιες της θρησκευτικής και ατομικής ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Δεν μας αφορά άμεσα σίγουρα καθώς στην Ευρώπη δεν υπάρχει κάποιο ισλαμικό κράτος(η) αλλά αν θέλουμε να σκεφτόμαστε τη πολιτική με παγκόσμιους όρους είναι σημαντικό να γνωρίζουμε  και τον ισλαμισμό που είναι μια θρησκεία με πάνω από 1,5 δισ μέλη και πιο πολύ  δεν γνωρίζουμε αν θα ευνοηθεί μια επέκταση του ή μια υποχώρηση του στο μέλλον καθώς δεν γνωρίζουμε τις ισορροπίες και ιστορικές συνθήκες που θα υπάρχουν τότε. Σίγουρα δεν είναι όλο το Ισλάμ ακραίο και θεοκρατικό καθώς υπάρχει και η εκοσμικευμένη του μορφή όπως στη Τουρκία, στη Βόρεια Αφρική, στο Λίβανο, στη Συρία, στην Ιορδανία και αλλού αλλά η τάση του Θεοκρατικού και ολοκληρωτικού Ισλάμ έχει κυριαρχήσει σε  πολλά μουσουλμανικά κράτη ενώ σε όλα σχεδόν  υπάρχουν ισλαμιστικά φονταμενταλιστικά ρεύματα που πιέζουν και συγκρούονται με τις μετριοπαθείς εξουσίες  ακόμα και με τη βία.

Ακόμη ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν ήδη υπολογίσιμες αριθμητικά μειονότητες στην Ευρώπη από ισλαμικές χώρες, κάτι που δεν σημαίνει βέβαια ότι θα εξισλαμιστούν οι δυτικές χώρες όπως βλακωδώς λένε κάποιοι για να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους τους για να αποσπάσουν ψήφους, αλλά σίγουρα θα υπάρξουν (υπάρχουν ήδη) κοινωνικές εντάσεις εσωτερικά στην Ευρώπη λόγω πολιτισμικών διαφορών ενώ πιθανόν αυτό το γεγονός να αποτελέσει και ένα σημαντικό  σημείο  τριβής της δύσης με το Ισλάμ και να προστεθεί αθροιστικά ως πηγή εντάσεων και εχθρότητας μαζί με το χρόνιο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής. Όλα αυτά είναι σημαντικά μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε να  ξέρουμε τι συνέπειες πραγματικά θα έχουν σε ένα κόσμο απρόβλεπτο που αλλάζει συνεχώς.

Read Full Post »

Έμπνευση στους ουρανούς

Πριν 1 μήνα έκανα ένα ταξίδι. Είχα να μπω τόσο καιρό σε αεροπλάνο και ίσως αυτό ή ίσως το ότι ήμουν  τόσες χιλιάδες πόδια ψηλά πάνω από τη γη ή το βαθύ γαλάζιο του ουρανού με έκανε να σκεφτώ κάτι για τη πίστη για την αγάπη. 

Η πίστη στον Θεό σαν διανοητική εκδήλωση και σαν μέρος μιας κοσμοθεωρίας δεν είναι το σημαντικό. Μπορεί να είσαι άπιστος, να πιστεύεις στους εξωγήινους ή να λες ότι πιστεύεις στο Θεό και η διαφορά να είναι αμελητέα για το σε ποια ψυχική κατάσταση είσαι. Υπάρχουν «πιστοί» που δεν πιστεύουν και «άπιστοι» που πιστεύουν με ένα άλλο τρόπο ίσως μη αντιληπτό και στους ίδιους. Ακόμα πιο πολύ η πίστη είναι δεμένη με την αμφιβολία, νομίζω ότι η αμφιβολία είναι βασικό μέρος ή στάδιο της πίστης και αναρωτιέμαι αν ξεπερνιέται ποτέ. Εδώ ένας πραγματικός πιστός που θεωρεί τη πίστη του βαθιά θα με βοηθούσε, και δεν υπάρχει καμία ειρωνική αιχμή σε αυτό.

Η πίστη κατάλαβα ότι σαν απόλυτη διανοητική αντίληψη και εκφρασμένος λόγος σκοτώνει την αμφιβολία και την αντίρρηση, έστω και την πιο κουτή  και λανθασμένη. Η αμφιβολία και η αντίρρηση είναι νομίζω μια από τις ρίζες της ανθρώπινης ελευθερίας. Άνθρωπος είναι αυτός που κοιτάει ψηλά και συνομιλεί με το Θεό, άρα και του αντιμιλάει. Χωρίς αντίλογο δεν θα υπήρχε δια-λόγος και άρα πραγματική επικοινωνία, διακριτά πρόσωπα και τελικά ούτε ανθρώπινη ουσία.

 Εδώ πραγματικά δεν έχει σημασία που ο Θεός είναι ήδη πλήρες τέλειο Ον και με απόλυτη γνώση- μάλλον είναι η ίδια η απόλυτη γνώση θα έλεγα εγώ. Σημασία έχει το δικαίωμα του ανθρώπου στο διαλέγειν, στη σκέψη και στο σφάλμα -ή στο σωστό-  καθώς  ο άνθρωπος μπορεί μόνο να έχει μια πορεία προς την αλήθεια χωρίς ποτέ νομίζω να μπορεί πραγματικά να την αγκαλιάσει οριστικά και αμετάκλητα, και αυτό αναγκαστικά σημαίνει σε ένα οντολογικό επίπεδο ότι πρέπει να γίνει και μέσα από το σφάλμα. 

Ο δρόμος προς την αλήθεια είναι ο δρόμος της ελευθερίας η τυφλή υποταγή σε ένα εξ’ ορισμού ανώτερο Ον δεν θα οδηγούσε ποτέ στην αλήθεια. Σε αντιπαράθεση πιστεύω ότι πιο σημαντικό είναι η αγάπη προς τον Θεό άρα και  η αγάπη προς τους άλλους καθώς η αγάπη νομίζω σε ένα τελικό επίπεδο συμπεριλαμβάνει αναγκαστικά και τη πίστη.

 Πως γίνεται να αγαπάς βαθιά και αληθινά χωρίς να πιστεύεις το ίδιο βαθιά και αληθινά;

Read Full Post »