Ατομική ευθύνη ή συλλογικό καθήκον;

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω όλους εκείνους που μιλούν ένα χρόνο τώρα για διαφόρων τύπων παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είτε πρόκειται για την υποχρεωτικότητα της μάσκας στους δημόσιους κλειστούς χώρους, είτε για την συζήτηση που έχει ανάψει στα «κοινωνικά» δίκτυα για τον κίνδυνο η κυβέρνηση να επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Μα αγαπητοί /ες τα εμβόλια για την διφθερίτιδα, την ευλογιά, την μηνιγγίτιδα και τόσα άλλα δεν είναι υποχρεωτικά για τα παιδιά μας; Δεν τρέχετε όλοι κάθε φθινόπωρο να κάνετε το καινούργιο εμβόλιο για τη γρίπη; Αν εξαιρέσουμε μια πολύ μικρή ομάδα «συνειδητών» αντιεμβολιστών, εσείς οι υπόλοιποι γιατί ανησυχείτε; Μήπως και τα υπόλοιπα εμβόλια δεν έχουν παρενέργειες κάποιες φορές; Που μπορεί να είναι και μοιραίες; Μα τι να πούμε ότι η πιθανότητα να πεθάνεις από παρενέργειες του πιο στιγματισμένου Astra Zeneca είναι κάπου μία στο εκατομμύριο, αν το κάνεις, ενώ η πιθανότητα να πεθάνεις από τον κορωνοϊό, αν τον κολλήσεις είναι 3-5%;! Δηλαδή τριάντα με πενήντα χιλιάδες φορές μεγαλύτερη!

Η αγαπητή Λιάνα Κανέλλη, στο άρθρο της στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη, λέει το εξής πολύ απλό: το ζήτημα τελικά είναι η πάρτη μας ή η υγεία του συνόλου; Πρόκειται τελικά για ένα ζήτημα ατομικής ευθύνης ή συλλογικού καθήκοντος; Μα φυσικά, σε μια κοινωνία που ανοίγουν την εκπαίδευση, την εστίαση και τον τουρισμό με κριτήριο την «οικονομική μας επιβίωση» μεταφράστε το σε ατομικό κέρδος των φροντιστών / σχολαρχών, των εστιατόρων και των ξενοδόχων, δηλαδή μιας μειοψηφίας επαγγελματιών, και όχι των μαθητών, των συνεστιαζομένων και των αδειούχων, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, είναι λογικό όταν επικρατούν τέτοιες αντιλήψεις και ο καθένας να φοβάται περισσότερο να μην πεθάνει από τις παρενέργειες ενός φάρμακου που μ΄αυτή τη λογική γιατί να μη φτιάχτηκε άρπα κόλλα για να κονομήσουν οι λίγοι; Στο σημείο αυτό είναι που πρέπει να παρεμβούμε συλλογικά για να διεκδικήσουμε φτηνά και ασφαλή εμβόλια και να ξεκαθαρίσουμε ιδεολογικά ότι δεν τίθεται θέμα να μην κάνουμε εμβόλιο ή να επιδιώκουμε με αγωνία ετούτη ή την άλλη εταιρεία, παίζοντας έτσι το παιχνίδι του ανταγωνισμού των εταιρειών για μια τεράστια αγορά, που είμαστε εμείς!

Ευθύνη ή καθήκον;

Read Full Post »

Το 21ο συνέδριο του ΚΚΕ

  Δεν είναι δυνατόν να θεωρείς τον εαυτό σου κομμουνιστή, αριστερό ή προοδευτικό άνθρωπο και να μη σε ενδιαφέρει στο ελάχιστο το συνέδριο του ΚΚΕ. Αν μας ενδιαφέρει να απαλλαγεί η χώρα μας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά (ΝΑΤΟ, ΕΕ), να λυθεί το Κυπριακό, να προχωρήσει η υπόθεση της ειρήνης, το γυναικείο ζήτημα, τα ζητήματα των ανθρωπίνων / δημοκρατικών δικαιωμάτων, το οικολογικό καθώς και τα οικονομικά /ταξικά αιτήματα τότε μας ενδιαφέρει η στάση, οι θέσεις που θα πάρει οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα στη χώρα μας, πόσο μάλλον το ΚΚΕ, αφού είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς.

  Οπωσδήποτε ευχόμαστε να επιτύχουν οι εργασίες του 21^ου  συνεδρίου του ΚΚΕ και να βγει δυναμωμένο στην κατεύθυνση της υπεράσπισης και της οργάνωσης των λαϊκών αγώνων για τα καθημερινά προβλήματα, τα ταξικά αιτήματα της εργατικής τάξης, της μαθητικής και σπουδάζουσας νεολαίας, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου. Εξίσου σημαντικό είναι να πάρει σωστές θέσεις για τα εθνικά μας ζητήματα, τα δημοκρατικά / ανθρώπινα δικαιώματα, το οικολογικό πρόβλημα και το γυναικείο θέμα. Θέματα σημαντικά για τους προβληματιζόμενους και δημοκρατικούς ανθρώπους της χώρας μας είναι η στήριξη των λαών και των ανθρώπων που δέχονται τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.  Για τους κομμουνιστές δεν είναι αμελητέα η τακτική και η στρατηγική  που θα πάρει η μεγαλύτερη οργάνωση στο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς, για να ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλισμό στη χώρα μας και παγκόσμια.

  Τα θετικά της μέχρι στιγμής πορείας του ΚΚΕ είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη που σταθερά επιδεικνύει στον Παλαιστινιακό και τον Κουβανικό λαό καθώς και σε όλους τους λαούς που δέχονται την επίθεση του Ιμπεριαλισμού, η σταθερή άποψη που έχει για τις αρνητικές συνέπειες της ένταξης της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ και ΕΕ), η οργάνωση των ταξικών αγώνων μέσω του ΠΑΜΕ, η σωστή στάση του στα εθνικά ζητήματα (Κυπριακό, Αιγαίο) και ειδικότερα στο τεράστιο πρόβλημα που ανέκυψε στα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου με την διαχείριση του προσφυγικού από τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Η σωστή τακτική στα ζητήματα της πανδημίας, της τηλεκπαίδευσης, της επίθεσης της κυβέρνησης στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

  Κριτική μπορεί να του ασκηθεί για τις θέσεις που είχε και εξακολουθεί να προβάλλει για τα ζητήματα της διακυβέρνησης της χώρας, της διαχρονικής άρνησης του να συνεργαστεί με άλλες αριστερές / κομμουνιστικές οργανώσεις σε κοινά αιτήματα, η  υποβάθμιση μιας σειράς ζητημάτων όπως το γυναικείο και το οικολογικό που αγγίζουν την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Και τέλος κριτική μπορεί να του ασκηθεί σε μια σειρά από θεωρητικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα του τι πήγε στραβά στην ΕΣΣΔ, του τι είναι και τι δεν είναι ιμπεριαλισμός σήμερα, στα οποία δεν έχει ξεκάθαρες και επιστημονικές θέσεις (κατά τη γνώμη μου).

  Όπως και να΄χει, το γεγονός και μόνο ότι η στάση και οι απαντήσεις που θα δώσει το ΚΚΕ, σε ζητήματα που αφορούν κάθε δημοκράτη σ΄αυτή τη χώρα, είναι σε δημόσια και ανοιχτή συζήτηση, από μόνο του είναι εξαιρετικά θετικό γεγονός. Ας θυμηθούμε το πόσο «ανοιχτά» ήταν τα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπου το ζήτημα ήταν εκλογή του αρχηγού και όχι βέβαια της κατεύθυνσης του κόμματος. Το κύριο βέβαια είναι το αποτέλεσμα που θα βγει από το 21^ο Συνέδριο και ο τρόπος με τον οποίο θα εφαρμοστεί. Και σίγουρα αυτά δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους.

https://www.rizospastis.gr/static.do?page=%2Fcampaigns%2F21congress%2F21congress.jsp

Read Full Post »

Κριτικό σημείωμα για το Χαρίλαο Φλωράκη.

Στις 22 Μαΐου του 2005, έκλεισε τον κύκλο της ζωής  του, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο δεύτερος μακροβιότερος ηγέτης του ΚΚΕ, μετά την Αλέκα Παπαρήγα. Αναδείχτηκε σαν ηγέτης μέσα από τις διώξεις και τους αγώνες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος μετά την ήττα του στα βουνά της Μακεδονίας.

Ξεκίνησε την πορεία του σαν ένας από τους οργανωτές της  μεγάλης απεργίας των τριατατικών, στις 14 Απρίλη 1942, την πρώτη μεγάλη απεργία στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη. Ο Γεώργιος Βαλκανάς θα γράψει στην εφημερίδα Παντριατατική, 3 χρόνια αργότερα, ένα άρθρο-ύμνο στις κατακτήσεις της μεγάλης απεργίας:

«…..Μπορούν και οι σκλάβοι να αγωνίζονται. Και να νικούν. Δύο νίκες. Τη μία της ψυχής, της λευτεριάς. Και την άλλη υλική. Και το σπουδαιότερο: απολύθηκαν όλοι οι κρατούμενοι και ανακλήθηκαν όλες οι απολύσεις. Επτά μέρες και επτά νύχτες στο δρόμο. Μια νίκη, η πρώτη νίκη κατά του κατακτητού και των οργάνων του, που θα τη σεβαστούν και θα τη μνημονεύουν τα χρόνια που θα διαβαίνουν….»

πηγή: ΕΡΤ

Στα Δεκεμβριανά, ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, θα πάρει μέρος εκτός των άλλων στην κατάληψη του αρχηγείου της RAF στο Κεφαλάρι.

Τη συμφωνία της Βάρκιζας τη δέχθηκε με ανακούφιση, έχοντας την αυταπάτη, όπως ο ίδιος λέει, ότι οι αντίπαλοι θα την τηρούσαν.

Στον Εμφύλιο αναδεικνύεται σε μεγάλο στρατιωτικό ηγέτη καθώς πετυχαίνει την κατάληψη για αρκετές μέρες του Καρπενησίου. Συμμετέχει στην αμφίβολης χρησιμότητας επιχείρηση κατάληψης της Φλώρινας. Τέλος φέρνει εις πέρας τον εξαιρετικά επιτυχημένο ελιγμό απεγκλωβισμού δυνάμεων του ΔΣΕ και την καταφυγή τους στην Αλβανία.

Είναι από τους βασικούς υποστηριχτές του Ζαχαριάδη στην αντιπαράθεση του με τους Βαφειάδη και Καραγιώργη για το τι έφταιξε για την ήττα.

Από την φυλακή τάσσεται με την πλευρά της επέμβασης των χρουτσωφικών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και χαιρετά την αποκαθήλωση του Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ, με στόχο την άρση του «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος».

Πέρασε συνολικά 18 χρόνια στις φυλακές (με ποινές έως ισόβια κάθειρξη) και τις εξορίες. Η μεγάλη δίκη έγινε τον Μάιο του 1960, στο στρατοδικείο της Αθήνας. Στη δίκη αυτή έδειξε και τον μεγάλο σεβασμό που έτρεφε στο γυναικείο φύλο. Στην απολογία του εξέφρασε «τη χαρά» του και χαιρέτισε «την παρουσία γυναικών στα έδρανα των ενόρκων». Η ευαισθησία του αυτή αναδείχτηκε κι όταν εργάστηκε για την εκλογή της Μαρίας Δαμανάκη στην ηγεσία του Συνασπισμού, όπως και της Αλέκας Παπαρήγα στη γενική γραμματεία του ΚΚΕ (1991). Κάρολος Μπρούσαλης, History Report : Φλωράκης Χαρίλαος : ο σεμνός  «Καπετάν Γιώτης».

Read Full Post »