Κεραυνός AUKUS ή Αφγανιστάν Νο2;

Νοόσφαιρα:Η Αχανής Άϋλη Φυλακή του Sapiens. Από terrapapers.com

Η ανακοίνωση της δημιουργίας της AUKUS ή αλλιώς της στρατηγικής συνεργασίας Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Ηνωμένων Πολιτειών, από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάϊντεν, στην αρχή της εβδομάδας που φεύγει έπεσε σαν κεραυνός στην διεθνή ειδησεογραφία αλλά και στις διεθνείς σχέσεις. Έπρεπε όμως; Και αν όχι τι σημαίνει η καινούργια στρατηγική συμμαχία;

Ο στρατηγικός αναπροσανατολισμός των ΗΠΑ που είχε ξεκινήσει από τον πρόεδρο Ομπάμα με προοδευτικό πρόσημο και συνεχίστηκε με εθνικιστικό παραλήρημα από τον πρόεδρο Τραμπ, φαίνεται ότι παίρνει σάρκα και οστά από ένα πρόεδρο που δυσφημίστηκε και συνεχίζει να δυσφημίζεται σαν δειλός και προδότης από το εγχώριο κατεστημένο των ΗΠΑ. Ωστόσο η πολιτική είναι η ίδια: οι ΗΠΑ αποσύρονται από μέτωπα που οι αντίπαλοι είναι γέννημα θρέμμα της εποχής Μπους / Κλίντον, παιδιά της CIA, όπως οι Ταλιμπάν και το Ισλαμικό Κράτος, και επικεντρώνονται στο κύριο μέτωπο που είναι η αντιμετώπιση της ανερχόμενης Κίνας.

Το πρόβλημα Κίνα όμως είναι παράγωγο της εποχής της Παγκοσμιοποίησης, της ανεξέλεγκτης δηλαδή ροής των κεφαλαίων εκεί που οσμίζονται ότι υπάρχει κέρδος. Η Κίνα πρώτα έγινε το διεθνές εργοστάσιο χάρις την ασύγκριτη φτήνια του πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού της, την τεράστια εσωτερική αγορά και την πολιτική των ελευθέρων ζωνών εμπορίου που δημιούργησε ο Τενγκσιάο Πινγκ, στα παράλια της Κίνας. Ζώνες στις οποίες δεν ισχύει καμία από τις κατακτήσεις του Κινέζικου Προλεταριάτου. Ζώνες ασυδοσίας και άγριας εκμετάλλευσης από το διεθνές κεφάλαιο πάνω στα εκατομμύρια των αγροτών που τα τραβάει σαν τις μύγες σ αυτές η προοπτική ενός γρήγορου πλουτισμού. Οι μόνοι που πλούτισαν βέβαια ήταν οι Κινέζοι γραφειοκράτες / καπιταλιστές και φυσικά τα διεθνή μονοπώλια.

Η γρήγορη όμως ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Κίνα, χάρις στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, έφερε και την αυτοπεποίθηση της νέας ανερχόμενης δύναμης του Καπιταλισμού. Στο σημείο αυτό άρχισαν να λειτουργούν τα αμυντικά αντανακλαστικά δυνάμεων που πρωτοστάτησαν στην Παγκοσμιοποίηση, όπως οι ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρήγκαν και η Μεγάλη Βρετανία της Μάργκαρετ Θάτσερ. Οι δυνάμεις που εξαπέλυσαν τα παγκόσμια κέντρα του καπιταλισμού κινδυνεύουν να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους και να δημιουργήσουν καινούργιους ανταγωνιστές στην διεθνή κυριαρχία. Οι ΗΠΑ μετά το ΄89 ουσιαστικά έμειναν μόνες τους και διαμόρφωσαν ένα μονοπολικό κόσμο. Οι παλιές τους ανταγωνίστριες, Γερμανία και Ιαπωνία, ήταν για καλά δεμένες πολύ καιρό πριν, στο μαντρί που λέγεται ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και ASEAN στην Ανατολή. Οι φτωχοί συγγενείς τους Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία είχαν για καλά υποβιβαστεί σε ρόλο κομπάρσου μετά την κρίση της διώρυγας του Σουέζ, το 1956.

Έτσι οι διαμορφωτές της Νέας Τάξης Πραγμάτων από θιασώτες της Pax Americana και του Νεοφιλελευθερισμού «βλέπουμε» εμβρόντητοι να επιστρέφουν στην παλιά καλή σχολή του Απομονωτισμού και του Ιμπεριαλισμού των εθνών – κρατών. Αποτελεί πραγματικό σοκ τόσο για αυτούς όπως τα παιδιά της Σχολής του Σικάγο και του Τέλους της Ιστορίας όσο και για τους πολέμιους της Παγκοσμιοποίησης σε διεθνή κλίμακα, η επιστροφή στην εποχή των κανονιοφόρων και του ανταγωνισμού των πολεμικών εξοπλισμών. Οι πρώτοι όπως ο Πρόεδρος Μακρόν και η νέα ηγεσία που θα προκύψει από τις εκλογές στη Γερμανία, μάλλον ψάχνονται για ρόλο στην «καινούργια» εποχή. Οι δεύτεροι αναγκαστικά θα επιστρέψουν στα εθνικά τους μαντριά.

Η αναδίπλωση της Αντιπαγκοσμιοποίησης στο αντιεμβολιστικό κίνημα, προκαλεί μάλλον γέλια αλλά είναι πραγματικά επικίνδυνη για όλους μας. Η αναδίπλωση όμως της «μόνης» Υπερδύναμης σε ρόλο ισότιμο δίπλα στο ξεδοντιασμένο λιοντάρι της Γηραιάς Αλβιώνος με στόχο τον περιορισμό των ηγεμονικών φιλοδοξιών του Πεκίνου, προκαλεί τεράστιους τριγμούς στο σύνολο του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος από το ΄45 και μετά. Η κίνηση Μπάϊντεν αφήνει εκτός σχεδιασμού τη Γαλλία αλλά και τη Γερμανία. Ποιος θα είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ στη «Νέα Εποχή»; Ο «ανισόρροπος» Τραμπ μας είχε προϊδεάσει: βγάλτε τα πέρα μόνοι σας: δεν θα πληρώνουμε (οι Αμερικάνοι δηλαδή) την ασφάλειά σας και εσείς θα μας κλέβετε ήσυχα – ήσυχα θέσεις εργασίας. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να θεωρήσουμε ότι οι κινήσεις του Αμερικανού Προέδρου αφορούν στενά τη ζώνη του Ειρηνικού! Αλλά και εκεί η συμμαχία με την Αυστραλία, τι σκέψεις θα προκαλεί άραγε στην ιθύνουσα τάξη της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, της Νέας Ζηλανδίας, των υπόλοιπων Ασιατικών Τίγρεων και γιατί όχι της Εθνικιστικής Κίνας (Ταϊβάν);

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας μπορεί να μην είναι πια το υπόδειγμα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που ήταν την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, ωστόσο δεν έχει περάσει το κρίσιμο σημείο που την οδηγεί στην εποχή του Ιμπεριαλισμού. Το οικονομικό της μέγεθος είναι εν πολλοίς μια φούσκα, με χυδαίους οικονομικούς όρους, και βασίζεται στις ξένες επενδύσεις των πραγματικών Ιμπεριαλιστών. Η αύξηση της πραγματικής διαπραγματευτικής δύναμης του Κινεζικού Προλεταριάτου, η ιλιγγιώδης αύξηση των μισθών, έχει φρενάρει για τα καλά την απότομη αύξηση του Κινέζικου Καπιταλισμού. Η πρόσφατη εγκατάλειψη του περιορισμού των γεννήσεων από τον Κινέζο Πρόεδρο Σίτσι Πινγκ και η πριμοδότηση τους αποτελεί ομολογία της πτώσης του ποσοστού υπεραξίας που αποσπάται από τους Κινέζους Εργάτες. Η εξαγωγή κεφαλαίου από την Λ.Δ. της Κίνας και η επένδυση του στο εξωτερικό είναι πραγματική αλλά υπολείπεται πολύ από τις δυτικές επενδύσεις σαν υπολογίσιμος παίκτης στη διεθνή οικονομία. Το ίδιο και το μέγεθος των Κινεζικών κρατικών κολοσσών (όπως και των Ρωσικών) βρίσκονται στον πάτο του διεθνούς μονοπωλιακού ανταγωνισμού. Το πολύ πολύ να μιλήσουμε για ένα κουρελή Ιμπεριαλισμό όπως για την Ιταλία των αρχών του 20ου αιώνα. Η Παγκοσμιοποίηση, αν και βαριά λαβωμένη, από την Αμερικανικό και Βρετανικό εθνικισμό, εξακολουθεί να βρίσκει νέα πεδία επεκτατικής πολιτικής στην Ινδία, τη Νοτιοανατολική Ασία και πολύ πρόσφατα στην υποσαχάρια Αφρική.

Η Κίνα όμως, όπως και η Ρωσία, διαθέτει μια στιβαρή εθνικιστική ηγεσία που δεν υπέκυψε στις σειρήνες του Αμερικανόπνευστου εκδημοκρατισμού. Κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα τεράστιο οικονομικό και επιστημονοτεχνικό άλμα την εποχή που ο Ιμπεριαλισμός τη χρησιμοποιούσε σαν πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού και τώρα είναι δύσκολο να ξαναβάλουν το τζίνι των παραγωγικών δυνάμεων που οι ίδιοι εξαπέλυσαν στο λυχνάρι. Η Λ.Δ. της Κίνας μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και έχει εξασφαλίσει ένα ανθρώπινο επίπεδο επιβίωσης για τον πληθυσμό της. Από αυτή την άποψη και παρά το τεράστιο μέγεθος της, η Λ.Δ. της Κίνας δεν αποτελεί εξαίρεση στον ανεπτυγμένο κόσμο. Και το σημαντικότερο δεν κινδυνεύει από αποσταθεροποίηση που τόσο θα ήθελε η αγαπημένη μας Δύση. Ο δρόμος όμως για τον Ιμπεριαλισμό είναι μακρύς και περνάει από κάτι που αναγκαστικά θα μοιάζει με τη Γαλλική ήττα από τους Πρώσους στο Σεντάν το 1870 και την Τσαρική πανωλεθρία στην Τσουσίμα το 1905 από το Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό. Μέχρι τότε τα πράγματα στην διεθνή πολιτική κονίστρα μάλλον θα είναι αντίστροφα για το ποιος κινδυνεύει από ποιον, απ΄ότι διακηρύσσει ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός δια στόματος Προέδρου Μπάϊντεν!

Read Full Post »

Η στάση μας μπροστά σε μια νέα προσφυγική κρίση

SOCIAL MEDIA VIA REUTERS
Δίνουν μωρό σε Αμερικανό στρατιώτη πάνω από το συρματόπλεγμα

Oλόκληρη η Δύση μαζί και η χώρα μας, σαν Πόντιος Πιλάτος, νίπτουν τας χείρας για το τεράστιο ανθρωπιστικό δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια ολόκληρης της «πολιτισμένης» ανθρωπότητας στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Χιλιάδες Αφγανοί που πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις της Αμερικής και των συμμάχων της για τον εκσυγχρονισμό της χώρας τους, τρέχουν τώρα πανικόβλητοι να φύγουν απ΄αυτή καθώς έχουν αμέτρητους λόγους να φοβούνται ότι θα είναι τα εξιλαστήρια θύματα της οργής του Αφγανικού λαού για τα εγκλήματα των δυτικών Ιμπεριαλιστών. Ο αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν κυνικά ομολογεί ότι μπορεί να υπάρξουν και Αμερικανοί πολίτες θύματα στην προσπάθεια εκκένωσης της χώρας. Οι Ταλιμπάν εμφανίζονται ενοχλημένοι με την παράταση της παραμονής του Αμερικανικού στρατού στο αεροδρόμιο της Καμπούλ και επιρρίπτουν τις ευθύνες για το χάος στην Αμερική.

Η Ε.Ε. συσκέπτεται εσπευσμένα καθώς αυτό που την απασχολεί άμεσα είναι το προσφυγικό τσουνάμι που αναμένεται από ώρα σε ώρα να «χτυπήσει» την ευημερία των Ευρωπαίων αλλά στην πραγματικότητα να βλάψει εκλογικά τα κόμματα που είναι υπεύθυνα για την κατάσταση που επικρατεί στο Αφγανιστάν και είναι υπέρ μιας ανθρωπιστικής διαχείρισης του προσφυγικού, κυρίως Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθερους και το Λαϊκό Κόμμα. Αυτή τη στιγμή όλοι είναι υπέρ μιας Ευρώπης φρουρίου και προσπαθούν να πετάξουν το μπαλάκι στο Σουλτάνο Ερντογάν που κι αυτός όμως έχει τα δικά του εσωτερικά προβλήματα.

Μπροστά στη διαφαινόμενη προσφυγική κρίση η χώρα μας δεν ξεχωρίζει από τις πανικόβλητες οσίες παρθένους της Γηραιάς Ηπείρου. Ο υπουργός «προστασίας» του πολίτη κος Χρυσοχοΐδης και ο υπουργός εθνικής άμυνας κος Παναγιωτόπουλος επιθεώρησαν το «τείχος» στον Έβρο και διαβεβαίωσαν τον Ελληνικό λαό ότι είμαστε προετοιμασμένοι από τυχόν εργαλειοποίηση του προσφυγικού για δεύτερη φορά από τον κύριο Ερντογάν. Μόνο που και η χώρα μας συμμετείχε στην επιχείρηση εκσυγχρονισμού του Αφγανιστάν και δεν είναι μόνο ο γνωστός διερμηνέας Έλληνας πολίτης, αφγανικής καταγωγής, που συνεργάστηκε με τις ελληνικές δυνάμεις και τώρα βρέθηκε ξεκρέμαστος στο έλεος των Ταλιμπάν. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί.

Η χώρα μας και η Ε.Ε. είναι βασικές υπεύθυνες για το δράμα της χώρας της Κεντρικής Ασίας. Και όσο και αν κάποιοι από εμάς πιστεύουμε στην ανθρωπιστική ή ακόμη και την εκπολιτιστική αποστολή μας σ΄αυτή, γεγονός είναι ότι βρεθήκαμε εκεί μετά από απαίτηση της Υπερδύναμης και την πρόθυμη συνεργασία των πολιτικών μας ηγεσιών, τόσο του ΠΑΣΟΚ – ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαός μας ο οποίος έχει βιώσει στο πετσί του τη Μικρασιατική προσφυγιά, προϊόν κι αυτή του Μεγαλοϊδεατισμού της άρχουσας τάξης και της υποταγής της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τους ξεριζωμένους των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Αρκεί βέβαια να μην εμπιστευτούμε τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης στα χέρια αυτών που τη δημιούργησαν. Η ξενοφοβία, η ισλαμοφοβία και η τουρκοφοβία που εκπέμπουν καθημερινά τα εξωνημένα μέσα μαζικής αλλοτρίωσης δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική κατάσταση άγριας εκμετάλλευσης τόσων και τόσων μεταναστών και προσφύγων που είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια των Ελλήνων δουλεμπόρων.

Η συμπεριφορά μας απέναντι στη δραματική κατάσταση των Αφγανών το μόνο που πρέπει να αποδείξει είναι τον πολιτισμό μας και την αλληλεγγύη μας απέναντι σε ένα λαό που έχει ταλαιπωρηθεί και εξαπατηθεί αμέτρητες φορέ από τον Ιμπεριαλισμό. Στο χέρι μας είναι!

Read Full Post »

Η ιδεολογική χρήση των γενοκτονιών.

 

Η ζωγραφιά προέρχεται από το άρθρο του Yannis V Aylali στο περιοδικό PONTOSNETWORKTR****

Στις 19 Μαΐου, είναι η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων Ελλήνων. Στο ίδιο κλίμα ανήκει η πολύ ευρύτερα γνωστή, στο παγκόσμιο κοινό, γενοκτονία των Αρμενίων και  το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Τα γεγονότα αυτά ενώ είναι ιστορικά και επιστημονικά επιβεβαιωμένα*, χρησιμοποιούνται από τις αστικές τάξεις αυτών των εθνών για να επιτύχουν πολιτικά αποτελέσματα που διαφοροποιούνται από το απλό ηθικό αίτημα αναγνώρισης και δικαίωσης. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί τα παγκόσμια συναισθήματα θλίψης και ντροπής για τα ναζιστικά εγκλήματα εις βάρος των Εβραίων της Ευρώπης. Ρητός στόχος του είναι η  συγκάλυψη της πολιτικής του στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη, που είναι μια πολιτική εθνοκάθαρσης, ακριβώς αντίστοιχης με την πολιτική των Ναζί πριν από 87 χρόνια. Μόνο που τώρα γίνεται με δημοκρατικό μανδύα και στο όνομα του Εβραϊκού λαού. Οι Αρμένιοι εθνικιστές** πάνω από ένα αιώνα δηλητηριάζουν τις σχέσεις του Αρμενικού λαού με τους υπόλοιπους μουσουλμανικούς λαούς του Καυκάσου, πατώντας στην καταστροφή των αρμενικών εδαφών της Ανατολικής Τουρκίας από τους Νεότουρκους. Οι Έλληνες εθνικιστές αποκρύβουν επιδέξια , πολλές φορές με αριστερό προοδευτικό προσωπείο, το τι πραγματικά έγινε στον Πόντο το 1919***. Η άνοδος των ανταγωνιστικών εθνικισμών, του Ελληνικού, του Αρμενικού και του Τουρκικού στα πλαίσια της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η παρέμβαση του Ρωσικού και του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα οδήγησε σε ευκαιριακές συμμαχίες με τα γνωστά αποτελέσματα.

Read Full Post »

Πρόταση εξόδου από το αδιέξοδο για το προοσφυγικό.

Το πρόβλημα των προσφύγων, η ελληνική κοινωνία, το αντιμετωπίζει κυρίως σαν πρόβλημα εθνικό. Σαν πρόβλημα επιβάρυνσης του ήδη σοβαρότατα υποβαθμισμένου επιπέδου διαβίωσης μας. Τα τελευταία δέκα χρόνια όλοι οι ζωτικοί δείκτες της ελληνικής κοινωνίας έχουν συμπιεστεί στο κατώτερο δυνατό όριο: το κατώτερο όριο επιβίωσης, οι τιμές των ακινήτων, οι μισθοί και οι συντάξεις, οι τιμές παραγωγού (για τα αγροτικά προϊόντα ), η απασχόληση, η αγοραστική δύναμη, η γεννητικότητα του πληθυσμού και το προσδόκιμο ζωής, έχουν πιάσει πάτο, μετά από δέκα χρόνια σκληρής μνημονιακής και μεταμνημονιακής επιτροπείας. Αντίθετα, έχουν εκτιναχθεί στα ύψη η ανεργία (αν την συγκρίνουμε με τη μέση ανεργία της προμνημονιακής εποχής), το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η ακρίβεια και οι φόροι.

Αυτό το οικονομικό περιβάλλον δεν απωθεί μόνο τις επενδύσεις, δεν ελκύει ούτε τους μετανάστες αφού δεν έχει τίποτα ελπιδοφόρο να τους προσφέρει. Αντίθετα πολλοί από τα προηγούμενα κύματα μετανάστευσης φεύγουν από τη χώρα, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στην αγορά εργασίας, ειδικά στον αγροτικό τομέα.

Οι νέες εισροές προσφύγων  από το 2015, λόγω της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Υεμένη και υποσαχάρια Αφρική, έρχονται αντιμέτωπες με θεσμικά πλαίσια  αλλά και εξωθεσμικές καταστάσεις καταπίεσης και γκετοποίησης. Ε.Ε., κράτος, κυβερνήσεις, Μ.Κ.Ο. και τοπικοί παράγοντες επιβάλλουν καθεστώς ακραίας υποβάθμισης της ζωής των προσφύγων, επιβάλλοντας απαράδεκτο καθεστώς  προσωρινότητας και  έλλειψης προστασίας στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Έτσι οι πρόσφυγες αποκλείονται από την αγορά εργασίας, την ελληνική κοινωνία ενώ στερούνται τα απαραίτητα για τη στοιχειώδη επιβίωση τους.

Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν θύμα της δυτικής παρέμβασης στη Συρία αλλά και σε όλα τα κράτη που διέλυσαν Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες και τα κράτη δορυφόροι τους, όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία. Είναι κυρίως τμήμα της μεσαίας τάξης της χώρας αυτής που στον εμφύλιο ανάμεσα στο καθεστώς Ασαντ και τις ποικίλες ομάδες της αντιπολίτευσης επέλεξε το δρόμο της προσφυγιάς. Είναι όμως και φτωχολογιά που θυσίασε τα πάντα για μια θέση στη ζωή.

Εμείς σαν λαός προσφύγων και μεταναστών τρέξαμε από την πρώτη στιγμή να συντρέξουμε το ανθρώπινο ποτάμι της δυστυχίας. Κρατήσαμε ψηλά τη σημαία της ανθρωπιάς όταν η «πολιτισμένη» Δύση έστηνε φράχτες ή έκανε υπολογισμούς για πόσους χρειάζεται στις φάμπρικες της.

Κανένα από τα καθεστώτα που διέλυσε η Δύση δεν έχει τα εχέγγυα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ούτε το καθεστώς Άσαντ. Είναι όμως τεράστια υποκρισία για τους δυτικούς από τη μια να στηρίζουν ανεπιφύλακτα καθεστώτα όπως του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας και από την άλλη να διαρρηγνύουν τα ιματια τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Λιβύη και τη Συρία.

Η δυναστεία των Άσαντ, στη Συρία, είναι η ίδια κατάλοιπο της γαλλικής αποικιοκρατία. Ακόμα και αν προσχώρησε στο στρατόπεδο του αραβικού εθνικισμού δεν παύει να είναι υπεύθυνη για την ήττα της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας  στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, με το σιωνιστικό Ισραήλ, το 1973, και τη διευκόλυνση της Αμερικανό-Βρετανικής εισβολής στο Ιράκ, το 2003.

Ωστόσο μέσα στην σοβαρή ασυνέπεια του, το καθεστώς Άσαντ αποτελεί μέρος του «Άξονα της Αντίστασης» δηλαδή αυτών των δυνάμεων στη Μέση Ανατολή που αντιστέκονται στην πολιτική αποικιοποίησης της Δύσης που εκφράζεται με τη στήριξη του κράτους δολοφόνου των Παλαιστινίων, του Ισραήλ. Οι δυνάμεις αυτές είναι το Ιράν, η λιβανέζικη Χεζμπολά, οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης και κυρίως η Χαμάς και βεβαίως η Συρία που λόγω ακριβώς αυτής της συστράτευσης της έχει στοχοποιηθεί από τη Δύση.

Ο Ερντογάν αντίθετα προσωποποιεί την υποχώρηση της τουρκικής κοινωνίας στην οθωμανική προϊστορία. Του πιστώνουμε  ότι έδιωξε από την Τουρκία το γνωστό και σε εμάς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και έτσι σε αντίθεση με τις δικές μας κυβερνήσεις χάρισε στον τόπο του σχεδόν είκοσι χρόνια συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης. Εξίσου ή ακόμη σοβαρότερο είναι ότι έχει  απαλλάξει την Τουρκία από την αμερικανοκίνητη στρατοκρατική καμαρίλα και τα συνεχή πραξικόπηματα της. 

 Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι έχει επιβάλει στη γειτονική μας χώρα  ένα προσωποπαγές δικτατορικό καθεστώς. Ότι  μπορεί και κυβερνά χάρις την σύμπραξη με το ανοιχτά φασιστικό  Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης δηλαδή την τουρκική Χρυσή Αυγή. Και τέλος ότι είναι συνυπεύθυνος για τον εμφύλιο στη Συρία, καθώς χρηματοδότησε, σε συνεργασία με το Κατάρ, το Ισλαμικό Κράτος και συνεχίζει να στηρίζει τους αντικαθεστωτικούς τζιχαντιστές στην Ιντλίμπ και αλλού στη Συρία. 

Τι αντιπροτείνουμε λοιπόν εμείς σ’ αυτό που διαβλέπουμε σαν απειλή για τη χώρα μας και μαζί για την υπόθεση της προόδου, της ειρήνης και της ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο;

Πρώτα – πρώτα δεν μπορούμε να πετάξουμε αυτούς τους ανθρώπους στη θάλασσα, ούτε να στήσουμε φράχτες, να βάλουμε νάρκες ή να ρίχνουμε σφαίρες στο ψαχνό σε όσους εισέρχονται παράνομα στην ελληνική επικράτεια! Γιατί μ’αυτό τον τρόπο θα συμμαχού-σαμε με το πιο αντιδραστικό, οπισθοδρομικό και τυχοδιωκτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Μια έστω και προσωρινή συμμαχία μαζί του, όσο κι αν έχει χαρακτήρα τακτικής κίνησης, σε ένα τέτοιο κεφαλαιώδες – στρατηγικού χαρακτήρα – ζήτημα, απειλεί την ανατολική Μεσόγειο με γενικευμένη ανάφλεξη και οπισθοδρόμηση και αποτελεί σε τελική ανάλυση κέρδος και ώφελος μόνο για τον Ιμπεριαλισμό! Πρέπει να συνειδητοποιησουμε επιτέλους ότι το Αιγαίο δεν «γκρίζαρε» μόνο εξαιτίας των γεγονότων στα Ίμια. Το ελληνικό κράτος έχει ήδη εκχωρήσει κυριαρχικά του δικαιώματα, στα ανατολικά θαλάσσια όρια του. Στο ΝΑΤΟ την ευθύνη αναζήτησης – διάσωσης. Στη FRONTEX την ασφάλεια και τον έλεγχο της παράνομης διακίνησης ανθρώπων. Και τελευταία την «προστασία» του Γαλλικού Ιμπεριαλισμού απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

Δεύτερον, δεν πρέπει να αποξενωθούμε από τον ελληνικό πληθυσμό, και ειδικά στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου, που δίκαια ανησυχεί με τον υπερπληθυσμό των προσφύγων, τη δυστυχία και τις αφόρητες συνθήκες στις οποίες ζουν δίπλα τους, για χρόνια. Για την κατάσταση αυτή ευθύνονται Ε.Ε., Μ.Κ.Ο, διακινητές, Ερντογάν, οι ελληνικές κυβερνήσεις και το επανιδρυμένο υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής (Νότης Μηταράκης ).

» Ούτε ανοιχτές, ούτε κλειστές δομές «, έχει εμπεδωθεί, πολύ σωστά, στη συνείδηση του ακριτικού Ελληνισμού. Οι δομές αυτές δεν αποτελούν ασφάλεια ούτε για το κράτος μας, ούτε για τις τοπικές κοινωνίες, ούτε για την επιβίωση του Ελληνισμού στα ανατολικά νησιά μας. Οι δομές αυτές είναι απάνθρωπες,για όσους κόπτονται, υποκριτική ή ειλικρινά, για τα ανθρώπινα δικαιώματα.  

  Τρίτον, η μετάθεση / μετατόπιση του προβλήματος στην ηπειρωτική ενδοχώρα, απλώς μεταφέρει το πρόβλημα σε όλη την ελληνική επικράτεια και ή έχει ήδη δημιουργήσει ή θα δημιουργήσει νέα γκέτο στις ελληνικές πόλεις και την ύπαιθρο.

Τέταρτο, σε θεσμικό επίπεδο, ο μόνος τρόπος για να φύγει το πρόβλημα από την Ελλάδα, είναι η παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων σε όλο τον προοσφυγικό πληθυσμό, έτσι ώστε να απεγκλωβιστούν και να πάνε ελεύθερα εκεί που θέλουν αυτοί οι άνθρωποι. Στις «ευημερούσες» μητροπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής.

Πέμπτον. Επειδή το κράτος, οι πολιτικές δυνάμεις ( εκτός από το ΚΚΕ και κάποιες πατριωτικές δυνάμεις εκτός βουλής ) και το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι  υποτελείς απέναντι στους Ευρωπαίους «συμμάχους» μας, και τους διατρέχει το φοβικό σύνδρομο της βίαιης αποβολής της Ελλάδας από την συνθήκη Σένγκεν, δηλώνουμε ευθαρσώς ότι η μόνη σωτη-ρία και ασφάλεια για τη χώρα είναι «να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας» . Οι ξένοι προστάτες όπως πάντα θα  κοιτάξουν πρώτα απ’όλα τα συμφέρον-τα τους. Αν εμείς οι ίδιοι τους κάνουμε τη ζωή εύκολη επειδή φοβόμαστε, τότε αυτοί θα κοιτάξουν πως να ικανοποιή-σουν την Τουρκία που διαχρονικά είναι πιο ικανή στο ανατολίτικο παζάρι.

Έκτο, για όσο διάστημα κράτος, Ε Ε. και ΝΑΤΟ, πολιτικές δυνάμεις και Μ.Κ.Ο., δημιουργούν ανοιχτές ή κλειστές δομές και γκέτο στην ελληνική επικράτεια, εμείς πρέπει να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε πρωτοβουλία που διαθέτει ένα ελαχιστο κοινό παρονομαστή, αντιμνημονιακής και διεθνιστικής συγκρότησης, απέναντι στις τοπικές κοινωνίες και τους πρόσφυγες. Απέναντι δηλαδή σε κάθε πρωτοβουλία που αγωνίζεται ταυτόχρονα ενάντια στη γκετοποίηση και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και τον εγκλωβισμό τους στα νησιά του Β. Αν. Αιγαίου και την ελληνική επικράτεια και στον εφοδιασμό τους με ταξιδιωτικά έγγραφα. Ακόμα και παραβιάζοντας την συνθήκη Σένγκεν.

Έβδομο, πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα την αντιϊμπεριαλιστική αλληλεγγύη μας στο συριακό κράτος, και το συριακό καθεστώς στο βαθμό που αποτελεί μέρος του «Άξονα της Αντίστασης». Κάθε αλλαγή συνόρων ή καθεστώτων που έγινε στον κόσμο με το πρόσχημα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών, από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, έφερε ανείπωτη δυστυχία, διάλυση των κοινωνιών για χάρη των οποίων υποτίθεται ότι έγινε, και εκατομμύρια προσφύγων. Είναι ευκόλως εννοούμενο ότι η έμπρακτη επίδειξη της αλληλεγγύης μας απέναντι στο συριακό κράτος και καθεστώς, θα στρέψει αυτόματα εναντίον μας όλους τους δήθεν συμμάχους μας. Όλους αυτούς που νίπτουν τας χείρας των για το συνεχιζόμενη έγκλημα του Ιμπεριαλισμού στην Κύπρο. Τους εμπόρους των όπλων που θησαυρίζουν από τον υπερεξοπλισμό Ελλήνων και Τούρκων. Από το μίσος και τον εθνικισμό που καλλιεργειται στους δύο λαούς. Και βεβαίως θα μας φέρει απέναντι από το σύγχρονο κράτος των σταυροφόρων της Δύσης, το κράτος δολοφόνο των Παλαιστινίων, το Ισραήλ. Το ύστατο εφεύρημα της νεοελ-ληνικής γεωστρατηγικής αμυντικής σκέψης απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

* Το κείμενο αυτό γράφηκε με αφορμή την καταπληκτική αντίσταση σύσσωμου του λαού του Β. Αν. Αιγαίου ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να φτιάξει και νέες επιπλέον προσφυγικές δομές – κλειστές αυτή τη φορά – χωρίς να αποσυμφορή-σει τα νησιά από τον τεράστιο πληθυσμό προσφύγων.

 Τα δεδομένα όμως άλλαξαν άρδην  στις 28/ 2, ημέρα κατά την οποία ο πρόεδρος της Τουρκίας άνοιξε τα σύνορα της στους πρόσφυγες διακηρύσσοντας ταυτόχρονα – ψευδώς – ότι και από την ελληνική πλευρά τα σύνορα είναι ανοιχτά. Με αυτόν τον τρόπο ο κύριος Ερντογάν προσπαθεί να αναγκάσει την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, να ικανοποιήσουν την τουρκική επεκτατική πολιτική στη Συρία, μετά την πρόσφατη ήττα του στην Ιντλίμπ. Τα εκατομμύρια των προσφύγων που ζουν χρόνια τώρα στην Τουρκία μετράπηκαν μέσα σε μια νύχτα σε όπλο στα χέρια του αδίστακτου δικτάτορα της γειτονικής χώρας. 

Read Full Post »

Η τουρκική διείσδυση στην Αφρική και η Λιβύη

 

του Αλέκου Αναγνωστάκη

 δημοσιεύθηκε στο kommon,

την Τετάρτη 1η Ιανουαρίου 2020

Σιγά αλλά σταθερά, μέρα με τη μέρα, συγκροτούνται τα στρατόπεδα στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Οι αντιθέσεις εκδηλώνονται και παίρνουν μορφή και περιεχόμενο ενός διευρυνόμενου πλέγματος στο οποίο περιπλέκονται όλες οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία), οι ισχυρές δυνάμεις της περιοχής (Τουρκία, Αίγυπτος, Ισραήλ, Κατάρ) και η Ελλάδα. Το επίκεντρο είναι η Λιβύη και η θάλασσα της εξ αιτίας των υψηλών αποθεμάτων σε πετρέλαιο και αέριο και ακολουθούν η Ελλάδα και η Κύπρος.

Τώρα πια που οι θάλασσες δεν είναι μόνο δρόμος ταξιδιών και περιοχές αλιείας αλλά διαφιλονικούμενα ενεργειακά οικόπεδα που ορίζει (εν πολλοίς αυθαίρετα) η κάθε χώρα όπως οι καουμπόηδες στην άγρια Δύση: Από δω ως που έφτανε το μάτι τότε, από δω ως που επιτρέπουν το σκάψιμο στους βυθούς τα σύγχρονα θερμοαντοχικά υλικά, η σκληρότητα και η ισχύς άντλησης των πρωτόγνωρων αντλητικών μηχανών.

Αλλά τι ακριβώς σχεδιάζει η Τουρκία υπό το ΑΚΡ και τον Ερντογάν στην περιοχή;

 

Η κεντρικότητα του Ισλάμ συνδυασμένη με την παγκόσμια ενεργειακή πολιτική.

Από τότε που η κυβέρνηση Ερντογάν κήρυξε το 2005 ως «έτος της Αφρικής» έχουν περάσει 15 τόσα χρόνια. Σε αυτά τα 15 χρόνια που τετραπλασιάστηκε το ΑΕΠ της Τουρκίας, η Τούρκικη κυβέρνηση μεθοδικά και σταθερά, θέτει στόχους, παίρνει πρωτοβουλίες και μέτρα ενίσχυσης της παρουσίας της σε αυτή την ήπειρο της εξελισσόμενης νεοαποικιοκρατίας αλλά και των νέων, ντόπιων, ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.

Βασικός μοχλός ανάπτυξης του τούρκικου επεκτατισμού και επιχειρηματικής δραστηριότητας είναι η «Τουρκική Συνομοσπονδία Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών»(TUSKON), η οποία προωθεί κυρίως τα συμφέροντα καπιταλιστών που σχετίζονται με το κυβερνών κόμμα (ΑΚΡ) του πρωθυπουργού Ερντογάν. Η TUSKON συνενώνει 30.000 εταιρείες και 150 περιφερειακές εμπορικές οργανώσεις, συνιστώντας επί της ουσίας την καινούρια επιχειρηματική βιτρίνα μίας χώρας που κατατάσσεται πλέον διεθνώς στη 17η θέση οικονομικής ισχύος. Πέρα από την TUSKON, η τουρκική αστική τάξη χρησιμοποιεί και μηχανισμούς της λεγόμενης ήπιας ισχύος προωθώντας τη δράση ισλαμικών οργανώσεων αρωγής και «αναπτυξιακής» βοήθειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ηΤΙΚΑ, η «Τουρκική Υπηρεσία Διεθνούς Συνεργασίας και Ανάπτυξης», που έχει σε εξέλιξη δεκάδες αποστολές σε 37 αφρικάνικες χώρες.

Το τούρκικο κυβερνών κόμμα ΑΚΡ εκφράζει έμπρακτα και σταθερά τη δυναμική των νέων αστικών δυνάμεων της ραγδαία αναπτυσσόμενης Τουρκίας. Γι’ αυτό και δηλώνει συνεχώς πώς η Τουρκία οφείλει να κάνει την παρουσία της πιο έντονη και ορατή στο διεθνές περιβάλλον, επιδιώκει την αναθεώρηση διεθνών συμβάσεων, επαναλαμβάνει πως θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά της επί των φυσικών πόρων στις θάλασσες, τα οποία ξεκινούν από την Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, τη Διώρυγα του Σουέζ και απλώνονται μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό.

Ο Ινδικός Ωκεανός, πρωτευόντως, αλλά και η ανατολική Μεσόγειος αποτελούν για τον Ερντογάν ιδέα: η κεντρικότητα του Ισλάμ συνδυασμένη με την παγκόσμια ενεργειακή πολιτική.

Τα δεδομένα είναι ορατά, οι δηλώσεις συνοδεύονται από έμπρακτα προωθούμενες πολιτικές. Η Βόρεια Αφρική αντιμετωπίζεται από την τούρκικη ελίτ ως μέρος της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, περιοχή με την οποία και η τούρκικη κοινωνία γενικότερα νιώθει οικεία όχι μόνο γιατί είναι κοντά αλλά και γιατί οι στενοί ιστορικοί δεσμοί των εκεί μουσουλμανικών πληθυσμών με τους Οθωμανούς ανατροφοδοτούν την αναδυόμενη αντίληψη από τον Ερντογάν και το ΑΚΡ πως η Βόρεια Αφρική αποτελεί μέρος της Οθωμανικής – τουρκικής περιφέρειας. Το ζήτημα είναι και η υπόλοιπη Αφρική, κυρίως η μακρινή υποσαχάρια περιοχή. Περιοχή γεμάτη προβλήματα, πείνα, αρρώστιες και εμφύλιους πολέμους αλλά και μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας και ορυκτού πλούτου.

Για τους σκοπούς αυτούς, εκτός από τις στοχευμένες επισκέψεις πολυμελούς επιχειρησιακής και διπλωματικής αντιπροσωπείας υπό τον Ερντογάν σε μεμονωμένα κράτη (2005 Αιθιοπία, Νότια Αφρική), η τούρκικη κυβέρνηση διοργάνωσε το 2008 στην Κωνσταντινούπολη τη σύνοδο κορυφής Αφρικής – Τουρκίας στην οποία συμμετέχουν υψηλόβαθμοι κρατικοί λειτουργοί από 49 αφρικάνικες χώρες.

Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη σύνοδο, ο δρόμος άνοιξε. Η Τουρκία, την ίδια χρονιά, εκλέγεται μη μόνιμο μέλος του συμβουλίου ασφάλειας του ΟΗΕ με την ψήφο 51 από τις 53 αφρικάνικες χώρες

Παράλληλα επιχειρεί κινήσεις στρατηγικής σημασίας. Το Τζιμπουτί είναι το τέλος της διαδρομής του στρατηγικού ναυτιλιακού δρόμου από το Σουέζ, στο στενό Μπαμπ ελ Μαντάμπ, που αποτελεί βασικό κόμβο προς τον Κόλπο του Άντεν και τον Ινδικό Ωκεανό. Η παραπάνω εμπορική διαδρομή είναι ζωτικής σημασίας για την παγκόσμια οικονομία, καθώς 25.000 πλοία και το 20% των παγκόσμιων εξαγωγών περνά μέσα από αυτή σε ετήσια βάση.

Γι’ αυτό και αυτό το μικροσκοπικό, κρίσιμο για το στρατηγικό κέρας της Αφρικής, το Τζιμπουτί, είναι το διοικητικό κέντρο των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων της περιοχής. Στο όνομα της επιχείρησης για την καταπολέμηση της σομαλικής πειρατείας συνωστίζονται 4.200 αμερικανοί στρατιωτικοί, σταθμεύουν 20 αεροσκάφη F-15 και drones, 1.900 γάλλοι και 7 αεροσκάφη Mirage 2000, 600 μέλη της Ναυτικής Δύναμης Αυτοάμυνας της Ιαπωνίας, 300 Ιταλοί στρατιώτες, άγνωστος αριθμός Κινέζων, όσο και Σαουδάραβες, προς εξασφάλιση του ναυτιλιακού στενού.

Παρά ταύτα η υπό τον Ερντογάν τούρκικη κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε με το Τζιμπουτί. Έριξε το βάρος στη διπλανή Σομαλία. Ακολουθώντας τον «ανεξάρτητο» και μοναχικό δρόμο που επιτάσσει ο νεοοθωμανικός μεγαλοϊδεατισμός, ο Ερντογάν πήρε το ρίσκο να επενδύσει σε αυτήν την ασταθή και χαοτική χώρα με σκοπό να την καταστήσει σταθερή πολιτικά.

Τότε τα γεωστρατηγικά οφέλη θα είναι πολλαπλά και ο ρόλος του τούρκικου κρατικού σχηματισμού στον νέο παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων αναβαθμισμένος, συμπεριλαμβανομένης και μιας νέας σχέσης με τις ΗΠΑ. Εκεί και στο πολλά υποσχόμενο, σε αποθέματα πετρελαίου, υπέδαφος της Σομαλίας στοχεύει η κυβέρνηση Ερντογάν.

Οι Σομαλοί θυμούνται, λοιπόν, ακόμη τον Τούρκο Πρόεδρο, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Μογκαντίσου, το 2011, να παίρνει αγκαλιά το πρώτο βρώμικο και πεινασμένο παιδί που βρήκε στο διάβα του, πετυχαίνοντας το μαλακό συναισθηματικό τους υπογάστριο. Να συνάπτει στη συνέχεια ειδική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας (2014), να εγκαινιάζει παράλληλα(2015), νοσοκομείο 13.500 m2 το οποίο χρηματοδοτήθηκε από την τουρκική υπηρεσία διεθνούς συνεργασίας και ανάπτυξης. Το νοσοκομείο φέρει το όνομα Ερντογάν. Δεν είναι παράξενο λοιπόν πως αν επισκεφθεί κάποιος την πρωτεύουσα Μογκαντίσου θα αντικρίσει, πλέον, περισσότερες τουρκικές παρά σομαλικές σημαίες, ενώ θα διαπιστώσει πως πολλά από τα αγόρια ακούν στο όνομα Ερντογάν και τα κορίτσια στο Ιστανμπούλ.

Ούτε προκαλεί, μετά τα παραπάνω, ερωτήματα το γεγονός πως το 2014 τρεις τούρκικες φρεγάτες και ένα πλοίο ανεφοδιασμού πλέουν κατά μήκος του συνόλου των αφρικανικών ακτών και καταπλέουν σε 25 λιμάνια 24 διαφορετικών κρατών με κέντρο τη Σομαλία.

Στις εξελίξεις πρέπει να προστεθούν και οι βαθύτατοι ιστορικοί δεσμοί και κοινές επιδιώξεις της Τουρκίας –ισχυρού Κατάρ, εδραιωμένοι στα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο της τότε Αγγλο-Οθωμανικής αντιπαλότητας, οι οποίοι συσφίχθηκαν ιδιαίτερα μετά το 2002, με την άνοδο του AKP στην εξουσία.

Το άνοιγμα της Τουρκίας στην Αφρικανική ήπειρο έχει ως οικονομικό αποτέλεσμα την αύξηση του όγκου των εμπορικών συναλλαγών από τα $5,47 δισ. στα $23,4 δισ. το 2014, οι άμεσες επενδύσεις στην περιοχή να ξεπεράσουν τα $ 6 δισ. και η τουρκική αναπτυξιακή βοήθεια στις αφρικανικές χώρες να ανέλθει στα 1,5 δισ. τα χρόνια 2012-14.

Η Λιβύη εντάσσεται σε αυτήν τη γενικότερη, μόνιμη και στρατηγικής σημασίας επεκτατική πολιτική της νέας Τουρκίας που αναζητά και διεκδικεί ζωτικό χώρο. Και μάλιστα σε μια περιοχή που όλοι οι ιμπεριαλιστικοί παίχτες «παίζουν» και η Κίνα καταφθάνει πάση δυνάμει, να κατακλύσει την ήπειρο.

 

Λιβύη , το δεύτερο θέατρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Η Λιβύη έχει τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου (48.000 δισεκατομμύρια βαρέλια, η ένατη στη σειρά παγκόσμια) στην Αφρική. Η χώρα εξορύσσει σήμερα 1,1 εκατ. βαρέλια ημερησίως (είναι η δέκατη όγδοη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο) και σχεδιάζει να αυξήσει την παραγωγή στο 1,5 εκατ. βαρέλια έως το τέλος του 2020.

Η Λιβύη γίνεται το δεύτερο θέατρο, μετά τη Συρία, όπου η Ουάσιγκτον διασταυρώνει τα ξίφη της με της Μόσχας, μέσω ποικίλων εξωτερικών δυνάμεων αλληλοσυμπληρούμενων και αλληλοϋποβλεπόμενων συμφερόντων. Η Τουρκία, το Κατάρ, ομάδες οι οποίες πρόσκεινται στη Μουσουλμανική αδελφότητα (αλλά και η Ιταλία), υποστηρίζουν την κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης Σάρατζ με έδρα την Τρίπολη (που επίσης υποστηρίζει η Γερμανία και ο ΟΗΕ), ενώ η Γαλλία, η Σαουδική Αραβία και η Ρωσία έχουν υποστηρίξει τον στρατηγό Χαφτάρ (όργανο της CIA για περισσότερα από 30 χρόνια) που ελέγχει την κατ’ εξοχήν πετρελαιοφόρα δυτική Λιβύη.

Το περίεργο αυτό πάζλ συμπληρώνεται από μια ιδιομορφία –κατάλοιπο του καθεστώτος Καντάφι: Η «Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου» (NOC) εξακολουθεί να είναι ο μοναδικός φορέας των εξαγωγών αργού πετρελαίου της Λιβύης μέσω ενός πολύπλοκου δικτύου συνεργασιών με ξένες εταιρείες. Τα Ηνωμένα Έθνη μάλιστα – με την πλήρη συμφωνία των ΗΠΑ – έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θα μπορούσε να εξάγει πετρέλαιο από τη Λιβύη κανένας άλλος πέραν της NOC.

Ωστόσο, τα χρήματα που καταβάλλουν στη NOC οι ξένες εταιρείες πετρελαίου ή οι ναυτιλιακές εταιρείες ως τίμημα στις πωλήσεις, κατατίθενται αποκλειστικά στην Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης (CBL) από την οποία πληρώνονται οι μισθοί όλων των αντιμαχόμενων στρατιωτικών ομάδων στη χώρα επειδή όλοι έχουν καταχωρηθεί ως κρατικοί υπάλληλοι! Και οι δυο φορείς,NOC και CBL, τεχνικά εδρεύουν στην Τρίπολη.

Πως να γίνει; Αν δεν εξαχθεί πετρέλαιο από τις περιοχές που ελέγχει ο στρατηγός Χαφτάρ η χώρα καταρρέει. Αν όμως αυτό εξορυχτεί και δεν πωληθεί από την ελεγχόμενη από την κυβέρνησηNOC, τότε τα κρατικά έσοδα καταρρέουν. Αλλά από αυτά, μέσω της ουδέτερης CBL, αμείβονται οι αντιμαχόμενοι στρατοί και όλοι ανεξαιρέτως οι κρατικοί υπάλληλοι σε ανατολική και δυτική Λιβύη. Γι αυτό και τελικά όλοι συμφωνούν οι μεν να παράγουν, οι δε κατά καιρούς ακόμη και ένοπλα αντιμαχόμενοι να πωλούν και αμφότεροι να αμείβονται από κοινού από την Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης (CBL).

Αυτή η ιδιομορφία (εκείνοι που ελέγχουν τα πετρελαϊκά πεδία, τους αγωγούς και τους τερματικούς σταθμούς να μην έχουν ελέγξει ποτέ τις πληρωμές και τα χρήματα που αντλεί το πετρέλαιο της Λιβύης από τη διάθεσή του στην ελεύθερη αγορά), συνθέτει μια τραγελαφική πραγματικότητα και ταυτόχρονα έναν άξονα των πολιτικών συμπεριφορών στη Λιβύη.

Η ίδια ιδιομορφία συνθέτει και την υλική βάση της δίχρονης, ήδη, δυναμικής εκεχειρίας που έχει επιτευχθεί ανάμεσα στις αντιμαχόμενες μερίδες της χώρας. Εκεχειρία που συνοδεύεται από τη διακηρυγμένη επιδίωξη πραγματοποίησης ενός προγραμματισμένου Εθνικού Συνεδρίου, που στηρίζεται από τον ΟΗΕ, με στόχο να διευκολύνει τις εθνικές εκλογές στη διχασμένη χώρα.

 

Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να διαρκέσει αιώνια.

Ήδη η απόφαση του αρχιστράτηγου του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA), Χαλίφα Χαφτάρ, (ηγέτη με έντονα αντι-ισλαμικά χαρακτηριστικά που υποστηρίζουν Γαλλία, Ρωσία αλλά και η Σαουδική Αραβία, να εξαπολύσει την υπό εξέλιξη επίθεση στην Τρίπολη, (με τη βοήθεια της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων) έχει προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις στους σχεδιασμούς των εμπλεκόμενων στη Λιβύη των φατριών και του διχασμού.

Σε αυτή την σύνθετη πολιτική κατάσταση επενδύει και η Τουρκία με σκοπό να αποκτήσει επιρροή στη Λιβύη, παρουσιαζόμενη ως ένα από τα διεθνή στηρίγματά της νομιμότητας. Γι’ αυτό, προς ώρας, στηρίζει την επίσημη κυβέρνηση που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ παρόλο που αυτή δεν ελέγχει παρά ένα μικρό τμήμα της λιβυκής επικράτειας. Επιπλέον δε μέσω της συμφωνίας που υπογράφηκε μεταξύ Αλ-Σαραζ και Τουρκίας ουσιαστικά προσβλέπει σε «δικαιώματα» στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή που συνδέει επιπλέον τη Λιβύη με θαλάσσια σύνορα Κύπρου και Ελλάδας.

Η Τουρκία έχει εξοπλίσει την κυβέρνηση της Τρίπολης με drones και στρατιωτικά οχήματα και σύναψε συμφωνία με τον Σάρατζ για την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας. Εντούτοις, η απόφαση της Βουλής των αντιπροσώπων της Λιβύης, η οποία πρόσκειται στον Εθνικό Στρατό (LNA) του στρατηγού Χαφτάρ, να απορρίψει τη συμφωνία που έχει συναφθεί με την Τουρκία δημιουργεί σοβαρά εμπόδια στους στόχους της Άγκυρας.

Μεγαλύτερες δυσκολίες και διεθνείς αρνήσεις συναντά η απόφαση Ερντογάν να στείλει στρατιωτική βοήθεια που του ζητήθηκε από την κυβέρνηση της Τρίπολης: ΗΠΑ, Ρωσία, Ιταλία, αλλά και ΕΕ, στο όνομα της πολιτικής περιορισμού της Τουρκίας σε περιφερειακή έστω δύναμης ,έχουν ήδη διαμηνύσει σε όλους τους τόνους ότι απορρίπτουν ξένη παρέμβαση στα εσωτερικά της Λιβύης.

Η κρισιμότητα της κατάστασης συμπυκνώνεται στην πρόσφατη δήλωση του προέδρου της Βουλής της Λιβύης: «Όλες οι χώρες έχουν προειδοποιήσει την Τουρκία να μην επέμβει. Δεν επιθυμούν μια (περιφερειακή) σύγκρουση», τόνισε στο Γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων. Ζήτησε μάλιστα δε από τον Κύπριο Υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Χριστοδουλίδη, τον οποίο συνάντησε στη Λευκωσία, να μεταφέρει δυο μηνύματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να μεταφέρει στην ΕΕ το μήνυμα πως «οι Λίβυοι πρέπει να αποφασίσουν μόνοι τους για το μέλλον τους», καθώς και το μήνυμα πως«τυχόν εμπλοκή της Τουρκίας στην κρίση στη Λιβύη, με στρατεύματα επί του εδάφους,θα σημαίνει την πλήρη αποσταθεροποίηση όχι μόνο της χώρας αλλά και όλης της περιοχής».

Η επικινδυνότητα και κρισιμότητα της κατάστασης για τους λαούς της περιοχής είναι εμφανής. Το ζήτημα είναι «τι κάνουμε».

Σκέψεις, λοιπόν, γι’ αυτό, ως συμβολή στη συλλογικό αγώνα για το ελληνοτουρκικό ζήτημα στο φως αυτών των εξελίξεων απαιτούν ξεχωριστό, δεύτερο μέρος αυτού του σημειώματος.

 

 

 

 

 

 

 

Read Full Post »

Συναινετικό κλίμα στην νέα επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων και άμυνας της βουλής.

Τετάρτη 7/8 συνεδριάζει για πρώτη φορά μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, η διαρκής επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων και άμυνας της βουλής. Το ύφος των εισηγήσεων στην επιτροπή είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο στην ολομέλεια που συνεδριάζει ταυτόχρονα με θέμα το τρίτο νομοσχέδιο που έχει φέρει η νέα κυβέρνηση προς ψήφιση στη νεοσύστατη βουλή. Το νομοσχέδιο που έχει διχάσει την εθνική αντιπροσωπεία χάρι σε δύο άρθρα του. Του εμβληματικού νομοσχέδιου για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και του άρθρου για την κατάργηση της απλής αναλογικής στους δήμους. Στην ολομέλεια επικρατεί εθνικός διχασμός.
Στην επιτροπή την ίδια στιγμή είναι πέρα από καθε αμφιβολία, κυρίαρχες η συναίνεση, η φιλικότητα, οι απλόχωροι δίαυλοι επικοινωνίας και συνεννόησης, η ορμή για την παραγωγή εθνικά επωφελούς κοινοβουλευτικού έργου. Τα κόμματα έχουν συνεισφέρει, στην επιτροπή, με μερικά από τα καλύτερα, τα πιο γνωστά και καταξιωμένα στελέχη τους.
Πρόεδρος της επιτροπής ο Κωνσταντίνος Γκιουλέκας, από τα πιο εξαιρετικά, προσηνή και μορφωμένα στελέχη της ΝΔ. Η κ. Μπακογιάννη, υπουργός εξωτερικών των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή, αποδεικνύει με την παρουσία της την σημασία της επιτροπής. Ο κ. Βίτσας, ο απελθών υφυπουργός Εθνικής Αμύνης της κυβέρνησης Σύριζα, εξαίρετος γνώστης της σύγχρονης αμυντικής τεχνολογίας, τον θυμόμαστε από τη φωτογράφισή του στο ακριτικό Καστελόριζο ανάμεσα στον τότε υπουργό Άμυνας κ. Καμένο και το βουλευτή της Χρυσής Αυγής κ. Κασιδιάρη.

Read Full Post »

Ποια Ευρώπη;

Καθημερινά μαθαίνουμε τα δράματα των άτυπων μεταναστών λίγο έξω από τα χωρικά ύδατα της Λιβύης. Η Ιταλία του Σαλβίνι και του Μπέμπε Γκρίλο κάνει ότι μπορεί για να τους στείλει στη Μάλτα ή τέλος πάντων να μην πατήσουν τα βρωμοπόδαρά τους στη «γη της επαγγελίας».
Γιατί όμως αυτοί οι δυστυχισμένοι επιμένουν κι ας είναι τόσο σίγουρος ο θάνατος στα νερά της Μεσογείου; Το άρθρο του Χρήστου Φωτιάδη στην Αμαρυσία του Σαββάτου 3/8, δίνει ένα σημαντικό μέρος της απάντησης.
«Στη » μεγάλη ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια» του 21ου αιώνα υπάρχει μια χώρα, η Γαλλία » του πνεύματος και του φωτός», η Γαλλία της Μασσαλιώτιδας, που συνεχίζει ανεπιφύλακτα να εκμεταλλεύεται πολλούς αφρικανικούς λαούς, με αποκλειστικό σκοπό το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με πλήρη παραβίαση του ίδιου του «φιλελεύθερου και δημοκρατικού» γαλλικού συντάγματος αλλά και των κανόνων του διεθνούς ελεύθερου εμπορίου.
Σήμερα υπάρχουν 14 αφρικανικές χώρες που εξακολουθούν να υποχρεώνονται από τη «δημοκρατική» Γαλλία να καταθέτουν το 85% των συναλλαγματικών διαθεσίμων τους στη Γαλλική Κεντρική Τράπεζα, η οποία ελέγχεται από το Υπουργείο Οικονομικών. Οι χώρες αυτές πληρώνουν «αποικιακό φόρο» στη Γαλλία, ένα είδος «χρέους» για την «αποπληρωμή της ανάπτυξης» τους από την εποχή της αποικιοκρατίας!
Η Γαλλία του «πνεύματος και του φωτός» διατηρεί την πλήρη κυριαρχία των εθνικών αποθεμάτων αυτών των χωρών από το 1961: Μπενίν (πρώην βασίλειο της Δαχομέης), Μπουρκίνα Φάσο, Γουινέα Μπισσάου, Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι (πρώην Γαλλικό Σουδάν), Νίγηρας, Σενεγάλη, Τόνγκο, Καμερούν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Τσαντ, Κονγκό – Μπραζαβίλ, Ισημερινή Γουινέα και Γκαμπόν.
Οι υπάκουες στη Γαλλία κυβερνήσεις αυτών των 14 αφρικανικών χωρών υποστηρίζονται με πλουσιοπάροχη ζωή φαραωνικού στυλ, ενώ οι λαοί ζουν την απόλυτη φτώχεια, εξαθλίωση και απελπισία! Αυτή η γαλλική «διαχείριση» επιτρέπει στα αφρικανικά κράτη να έχουν πρόσβαση μόνον στο 15% των δικών τους χρημάτων κάθε χρόνο. Εάν χρειάζονται περισσότερο ξένο νόμισμα ή συνάλλαγμα, πρέπει να δανείζονται με τιμές και τόκους ελεύθερης αγοράς στο 65% των δικών τους χρημάτων που κρατούνται και χρησιμοποιούνται από το Γαλλικό Δημόσιο Ταμείο. »
Αυτό αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα » ισότιμων και δημοκρατικών» σχέσεων ανάμεσα σε ένα από τα ευρωπαϊκά έθνη που συναποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και κάποια αφρικανικά κράτη που είχαν στο παρελθόν την » ατυχία» να είναι αποικίες του. Δεν θα δούμε σ’αυτό το σημείωμα τι συμβαίνει με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ενωσης. Θα προσθέσουμε μόνο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει, εν είδει φιλευσπλαχνίας, περίπου το 1% του προϋπολογισμού της στην ανάπτυξη της Αφρικής ώστε οι Αφρικανοί να παραμείνουν στις πατρίδες τους και να μη ξενιτευτούν στη Γηραιά Ήπειρο.

Read Full Post »

«Ἄτιμον εἶναι τόν ἐν στάσει τόν δῆμον μηδετέρας μερίδος γενόμενον»

 Πιστεύω πως ενόψει του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών πρέπει να συζητήσουμε κάποια θεμελιώδη πράγματα ως πολιτικά όντα. Στην Αριστερά στην οποία δεν συγκαταλέγω τον ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνονται δύο στάσεις. Πρώτον το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ στηρίζουν τους πέντε υποψήφιους δήμαρχους της Λαϊκής Συσπείρωσης (πρόσκειται στο ΚΚΕ ) που πέρασαν στο δεύτερο γύρο. Δεύτερη στάση είναι η λεγόμενη στάση της ψήφου κατά συνείδηση, κυρίως σε περιπτώσεις όπου οι δύο πλευρές ανήκουν σε συστημικές δυνάμεις ( ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ ). Στην ψήφο κατά συνείδηση δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε τη στάση του ΚΚΕ, της πλευράς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πρόσκειται στο ΝΑΡ, του μ-λ χώρου, καθώς και άλλων μικρότερων συνιστωσών της Αριστεράς που έχουν κομμουνιστική αναφορά.

 Είναι ολοφάνερο ότι τόσο ο πρώτος όσο και δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών ( κυρίως ο δεύτερος ) χρησιμοποιήθηκαν και θα ξαναχρησιμοποιηθούν σαν εργαλεία για την εξαγωγή  συμπερασμάτων δημοσκοπικού χαρακτήρα.  Όταν μάλιστα βρισκόμαστε ένα μήνα πριν τις κοινοβουλευτικές εκλογές είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η προεκλογική συγκυρία τις επιβάλλει σαν πολιτικά όπλα πρώτου μεγέθους. Βεβαίως δεν πρέπει καθόλου να υποτιμάται ο αυτόνομος ρόλος των τοπικών εκλογών καθώς οι νικητές της επαύριον ή και της προηγούμενης Κυριακής θα κληθούν να διαχειριστούν τεράστια κρατικά κονδύλια, κυρίως κοινοτικής προέλευσης, προς όφελος φυσικά του μεγάλου κεφαλαίου και των ξένων επενδυτών.

 Η πολιτική ως συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα, σε μια αντιστροφή του περίφημου «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» που αποδίδεται στο Λένιν,  επιβάλλει όπως λέει και ο νόμος του Σόλωνα στην επικεφαλίδα του άρθρου, να παίρνει ο πολίτης θέση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα της εμφύλιας διαμάχης. Στην περίπτωση μας όμως διαμορφώνεται από τις δύο πλευρές μια καρικατούρα εμφυλίου. Όχι ότι δεν έχει σημασία για τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα ποιος θα διαχειριστεί την εξουσία και τα οφέλη που απορρέουν από την διαχείρισή της. Οι εμφύλιοι όμως δεν γίνονται για την διαχείριση της εξουσίας αλλά για την αποκλειστική κατοχή της!

Read Full Post »

Μία αυτοκριτική και ένας επαναπροσανατολισμός.

 

 Ολοκληρώθηκε ακόμη μια πράξη αυτού που αποτελεί το πρώτο μεταμοντέρνο πραξικόπημα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, μία εκδοχή της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο καλύτερος διαχειριστής των συμφερόντων του Ιμπεριαλισμού στη χώρα μας. Ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή με 153 ψήφους η εισδοχή της ¨Βόρειας Μακεδονίας¨ στο ΝΑΤΟ.

 Επειδή όμως στον τίτλο μιλάω για αυτοκριτική και επαναπροσανατολισμό πρέπει να  εξηγηθώ. Μετά το 2000 άρχισα να αντιλαμβάνομαι την πολιτική με όρους πραγματιστικούς. Κάνω πολιτική σήμαινε κάνω αποτελεσματική πολιτική, πολιτική που
παράγει ιδεολογικές μεταβολές στο κοινωνικό σώμα και αλλαγή πολιτικών συσχετισμών.

Read Full Post »