Για το Νίκο Ζαχαριάδη

Από τη δεύτερη κηδεία του Ν. Ζαχαριάδη στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών, στις 28 Δεκέμβρη 1991

Σαν σήμερα, την 1η Αυγούστου του 1973, έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης. Αγωνίστηκε μέχρι το τέλος με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεση του για την επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα. Όλη του η έγνοια ήταν η ενίσχυση του ΚΚΕ, η σωστή κατεύθυνση του αγώνα και η δίκαιη κατανομή των ευθυνών για το κάθε στέλεχος.

Ο Ζαχαριάδης είναι αναμφίβολα ο πιο δημιουργικός ηγέτης που πέρασε από το ΚΚΕ και την Αριστερά. Και ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες παγκοσμίως στο προοδευτικό κίνημα. Η πιο μεγάλη του συνεισφορά στον αγώνα των λαών ενάντια στον Χιτλεροφασισμό ήταν το α΄ γράμμα του από τη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, όπου ήταν κρατούμενος, στις 31 Οκτωβρίου 1940. Σ΄αυτό το γράμμα καλούσε τον ελληνικό λαό να δώσει όλη του την ενέργεια στον αγώνα ενάντια στους φασίστες εισβολείς. Από τον αγώνα αυτό το κέρδος για το λαό, διακήρυττε, ότι θα ήταν μια ελεύθερη Ελλάδα της προκοπής για τον καθένα. Η συμβολή του στον αντιφασιστικό αγώνα και μόνο από αυτό το γράμμα υπήρξε τεράστια καθώς έτσι μπήκαν γερά τα θεμέλια για τη δημιουργία του ΕΑΜ και το ξεκίνημα της Εθνικής μας Αντίστασης.

Κατηγορήθηκε όσο κανείς άλλος ηγέτης του ΚΚΕ και της Αριστεράς για αυταρχισμό, επιβολή ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος, για την αποχή από τις εκλογές του ΄46 και τον Εμφύλιο. Καμία προσωπικότητα δεν υφίσταται έξω από τον ιστορικό χρόνο στον οποίο ζει και αντίθετα από την πολιτική στράτευσή της στη μια από τις αντιμαχόμενες πλευρές της εποχής της. Πόσο μάλλον οι προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς. Θα ήταν λοιπόν αντιδιαλεκτικό από την μια να κατηγορούμε τους ανθρώπους για προσωπολατρία και θρησκευτική προσήλωση στους ηγέτες τους και από την άλλη να κατηγορούμε τους ηγέτες για λάθη και αδικίες. Θα ήταν σαν αρνούμαστε την ανθρώπινη πλευρά τους. Πόσο μάλλον για ανθρώπους σαν τον Ζαχαριάδη που αγωνίζονταν για την διαλεκτική πρόσληψη της πραγματικότητας.

Ο Νίκος λοιπόν και λάθη έκανε και αδίκησε αγωνιστές και πρώτους πρώτους τον Άρη Βελουχιώτη, τον μεγαλύτερο στρατιωτικό ηγέτη της Εθνικής Αντίστασης συνολικά, τον Κώστα Καραγιώργη, τον μεγαλύτερο διανοούμενο του κόμματος και τον Νίκο Πλουμπίδη, τον άγιο του κόμματος. Ποτέ όμως δεν ενήργησε με σκοπό το προσωπικό κέρδος και την εγκαθίδρυση της προσωπικής του εξουσίας. Μόνιμη έγνοια του ήταν το κέρδος του λαού, η ειρήνη και η αναστήλωση της ρημαγμένης χώρας, η κατασίγαση των πολιτικών παθών. Όσο και να φαίνεται περίεργο αυτό ήταν το κέντρο της πολιτικής του προσπάθειας που βέβαια ερχόταν σε οξεία αντιπαράθεση με την ανάμιξη των Αγγλοαμερικανών στην χώρα, οι οποίοι επεδίωκαν λυσσαλέα ακριβώς αυτά για τα οποία κατηγορήθηκε τόσο άδικα ο Νίκος.

Κατηγορήθηκε και από κάποιους για την αδυναμία του να υπολογίσει την ανατροπή των δεδομένων στο κομμουνιστικό στρατόπεδο, την επέλαση δηλαδή των αναθεωρητών και τη διάλυση του αγωνιστικού μετώπου από τα μέσα. Και πάλι η αλήθεια είναι ότι αγωνίστηκε όσο λίγοι στη «σταλινική» πλευρά για την ανάπτυξη της διαλεκτικής και την οργάνωση του διαλόγου, την ανάπτυξη και την καλλιέργεια ολόπλευρα μορφωμένων στελεχών για τον αγώνα, την συζήτηση με πλευρές του Τροτσκισμού και αργότερα με το Μαοϊσμό. Ίσως γιαυτό. Ακριβώς επειδή δεν ταίριαζε η εικόνα του με τα καθιερωμένα πρότυπα. Αλλά και επειδή δεν ξεμάκρενε ποτέ από το λαό του.

Η μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη δεν μπορεί λοιπόν να ξεχωριστεί από την ιστορία του ΚΚΕ και κομμουνιστικού κινήματος συνολικά. Το θεωρητικό και οργανωτικό του έργο δεν μπορεί παρά να είναι πηγή έμπνευσης, θάρρους και στήριξης των δικών μας προσπαθειών, στη δική μας εποχή, την τόσο στριφνή και δύσκολη σε κατανόηση και στην οργάνωση της δικής μας εφόδου στον Ουρανό.

Νίκος Ζαχαριάδης: Αδριανούπολη (ή Νικομήδεια) 27/4/1903 – Σοργκούτ 1/8/1973

Βίντεο από τη δεύτερη κηδεία του Νίκου Ζαχαριάδη στην Αθήνα

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82

Νίκος Ζαχαριάδης: Ο κομμουνιστής, σύντροφος στη ζωή και στον αγώνα (Β΄ Μέρος)

Read Full Post »

Η ιδεολογική χρήση των γενοκτονιών.

 

Η ζωγραφιά προέρχεται από το άρθρο του Yannis V Aylali στο περιοδικό PONTOSNETWORKTR****

Στις 19 Μαΐου, είναι η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων Ελλήνων. Στο ίδιο κλίμα ανήκει η πολύ ευρύτερα γνωστή, στο παγκόσμιο κοινό, γενοκτονία των Αρμενίων και  το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Τα γεγονότα αυτά ενώ είναι ιστορικά και επιστημονικά επιβεβαιωμένα*, χρησιμοποιούνται από τις αστικές τάξεις αυτών των εθνών για να επιτύχουν πολιτικά αποτελέσματα που διαφοροποιούνται από το απλό ηθικό αίτημα αναγνώρισης και δικαίωσης. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί τα παγκόσμια συναισθήματα θλίψης και ντροπής για τα ναζιστικά εγκλήματα εις βάρος των Εβραίων της Ευρώπης. Ρητός στόχος του είναι η  συγκάλυψη της πολιτικής του στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη, που είναι μια πολιτική εθνοκάθαρσης, ακριβώς αντίστοιχης με την πολιτική των Ναζί πριν από 87 χρόνια. Μόνο που τώρα γίνεται με δημοκρατικό μανδύα και στο όνομα του Εβραϊκού λαού. Οι Αρμένιοι εθνικιστές** πάνω από ένα αιώνα δηλητηριάζουν τις σχέσεις του Αρμενικού λαού με τους υπόλοιπους μουσουλμανικούς λαούς του Καυκάσου, πατώντας στην καταστροφή των αρμενικών εδαφών της Ανατολικής Τουρκίας από τους Νεότουρκους. Οι Έλληνες εθνικιστές αποκρύβουν επιδέξια , πολλές φορές με αριστερό προοδευτικό προσωπείο, το τι πραγματικά έγινε στον Πόντο το 1919***. Η άνοδος των ανταγωνιστικών εθνικισμών, του Ελληνικού, του Αρμενικού και του Τουρκικού στα πλαίσια της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η παρέμβαση του Ρωσικού και του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα οδήγησε σε ευκαιριακές συμμαχίες με τα γνωστά αποτελέσματα.

Read Full Post »

Διδάγματα και συμπεράσματα από την Χιλή του Σαλβαδόρ Αλιέντε

 

Του Γ. Γ. από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Τα αστικά κοινοβούλια, που αποτελούν ένα από τα κυριότερα ελατήρια της κυβερνητικής μηχανής της αστικής τάξης, δεν μπορούν να κατακτηθούν, όπως γενικά το αστικό κράτος δεν μπορεί να κατακτηθεί από το προλεταριάτο. Το καθήκον του προλεταριάτου είναι να σπάσει και να καταστρέψει την αστική κυβερνητική μηχανή, στην οποία περιλαμβάνονται και τα κοινοβουλευτικά σώματα, είτε είναι δημοκρατικά είτε συνταγματικά μοναρχικά.

Από τις θέσεις, του Β’ Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς

Σαν σήμερα στις 26/6/1908 έρχεται στην ζωή ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ο σοσιαλιστής πολιτικός ο οποίος ηγούμενος ενός συνασπισμού κομμάτων ανάμεσα στα οποία το ΚΚ Χιλής και το Σοσιαλιστικό κόμμα, διατέλεσε πρωθυπουργός της Χιλής από το 1970 μέχρι το 1973 οπότε  ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα καθοδηγούμενο από τους Αμερικάνους και την ντόπια ολιγαρχία. Ο Αλιέντε δολοφονείται (κατά μια πιο επικρατέστερη εκδοχή αυτοκτόνησε) και χιλιάδες αριστεροί και κομμουνιστές γνωρίζουν άγριους διωγμούς.

Η πολιτική διαδρομή του Αλιέντε βρίθει πολιτικών διδαγμάτων και συμπερασμάτων κάτι που θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε στην ανάρτησή μας και στις παραπομπές που θα παραθέσουμε.

Οι θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής καθώς και του Αλιέντε ήταν γνωστές από την δεκαετία του ’50. Οι αυταπάτες, η στρατηγική των σταδίων και οι αντιλήψεις περί ειρηνικού, κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό, καθόρισαν τελικά τη λεγόμενη λεγκαλιστική, μη συγκρουσιακή δηλαδή στάση με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του. Το ΚΚ Χιλής ξόρκιζε κάθε βίαιη σύγκρουση με το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο της χώρας και  μιλούσε για αντιιμπεριαλιστικό, αντι-ολιγαρχικό μέτωπο που θα οδηγούσε στον σοσιαλισμό, ενώ τις ίδιες αντιλήψεις είχε και ο Σαλβαντόρ Αλιέντε, περιγράφοντας αυτόν το «νέο δρόμο» προς το σοσιαλισμό, αναφέρει: «Για μένα επανάσταση δε σημαίνει αναγκαστικά αίματα και βία. Για μένα η επανάσταση έχει μια άλλη έννοια: Να δημιουργήσει, να μετασχηματίσει, να σπείρει, να δώσει στη ζωή νέο περιεχόμενο, μια καινούρια ηθική! Για μένα επανάσταση συνίσταται στην αντικατάσταση από την πλειοψηφία της μειοψηφίας, που κρατούσε την εξουσία προηγουμένως. Υπάρχουν τάσεις στην άκρα Αριστερά που προσδίδουν στη λέξη επανάσταση ένα περιεχόμενο πολύ πιο ριζοσπαστικό, που δεν αποκλείει -αν χρειαστεί- τον ένοπλο αγώνα. Κάθε χώρα έχει τη δική της πραγματικότητα. Στη Χιλή, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ένοπλη αναμέτρηση με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης… Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι δυνατό να οικοδομηθεί στη Χιλή μια σοσιαλιστική κοινωνία με μέσα ειρηνικά, παρά και αντίθετα από τους αστικούς μας θεσμούς, παρά τις, απ’ όλες τις μεριές, δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ο χιλιανός μας δρόμος για το σοσιαλισμό».

Read Full Post »