H κληρονομιά του Μίκη

Ο Μίκης μιλάει στην συγκέντρωση στο Σύνταγμα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, στις 4/02/2018. Από Metrosport Team

Ο Μίκης με την τελευταία του πολιτική πράξη, με την επιστολή του προς τον γ.γ. του Κ.Κ.Ε., Δημήτρη Κουτσούμπα, στις 5/10/2020, δεν λειτούργησε σαν πιστός κάποιας θρησκείας, έστω κοσμικής, καλώντας τον παπά να τον μεταλάβει και να του δώσει άφεση αμαρτιών. Ούτε ενεχείρισε στο συγκεκριμένο κόμμα την κληρονομιά του και τα δικαιώματα πάνω σ΄αυτήν, όπως κάνουν κάποιοι που λίγο πριν το τέλος τους αφήνουν την περιουσία τους στην εκκλησία μπας και συγχωρεθούν. Γιατί η κληρονομιά του Μίκη είναι πολύ μεγάλη για να τη διαχειριστεί ένα κόμμα ή μια μερίδα ανθρώπων. Η κληρονομιά του Μίκη ανήκει σε όλο το λαό και στους λαούς όλου του πλανήτη. Γιατί ο Μίκης ήταν πάνω από όλα ενωτικός, πάνω από το δικό του στενό προσωπικό ή κομματικό συμφέρον. Ακόμη και όταν δίχαζε!

Ο Μίκης ήταν όλα και τίποτα. Ήταν πάνω απ΄όλα ελεύθερος και γιαυτό πάλεψε σε όλη του τη ζωή. Έφυγε σαν κομμουνιστής γιατί έτσι επέλεξε. Ανήκε σε μια μερίδα του Ελληνικού λαού, αυτή που αγωνίστηκε ενάντια στους κατακτητές. Τη μερίδα που οι «νικητές» του εμφύλιου ονόμαζαν μέχρι τον μαύρο Ιούλιο του ΄74 κομμουνιστοσυμμορίτες. Αγωνίστηκε κάτω από το λάβαρο του Κ.Κ.Ε. γιατί ήταν το κόμμα που ένωσε τον Ελληνικό λαό στο Ε.Α.Μ. και οργάνωσε το θαύμα της Αντίστασης. Ήταν όμως και ενάντια στις διχαστικές πολιτικές που τον ανάγκασαν το Γενάρη του ΄73 να στραφεί στη «λύση Καραμανλή». Κάποιοι, ανάμεσα σ΄αυτούς κι εγώ, δεν του συγχωρέσαμε τότε αυτή την επιλογή. Όπως και την άλλη, να συνταχθεί με την «επάρατη» δεξιά στη διάρκεια του «βρώμικου» ΄89. Ο Μίκης όμως δεν φοβόταν να βρεθεί μόνος ή να διχάσει. Γιατί πάνω απ΄όλα ήταν πολιτικός άνθρωπος και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό. Ακόμη και όταν δεν συμφωνούσαμε μαζί του.

Η τελευταία φορά που λειτούργησε έτσι ήταν στα μεγάλα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, στις 4 Φλεβάρη του ΄18. Με εκείνο το τρομακτικό, για εμάς τους αριστερούς, «Καλοί μου Έλληνες, αδέρφια μου, φασίστες, ρατσιστές, τρομοκράτες, αναρχικοί, τραμπούκοι», με το οποίο άρχισε το λόγο του προς την τεράστια μάζα που τον άκουγε. Το τι άκουσε ο Μίκης για αυτή του την πράξη δεν λέγεται! Κι όμως πάνω απ΄όλα στάθηκε ο Μίκης που όλοι ξέρουμε. Ελεύθερος να πει αυτό που εκείνος έκρινε σωστό. Για το λαό και τη χώρα.

Κι αν πραγματικά υπάρχει κάποια κληρονομιά να διεκδικήσει κάποιος είναι αυτή. Παλέψτε, παλέψτε ακόμη και όταν είστε μόνοι. Παλέψτε γιαυτό που νομίζετε σωστό. Μα γιαυτό πρέπει να μπορέσετε να σταθείτε γερά στα πόδια σας. Να έχετε πίστη στον εαυτό σας. Να είστε ελεύθεροι!

Η υστάτη πράξη του Μίκη Θεοδωράκη

Read Full Post »

Για το Νίκο Ζαχαριάδη

Από τη δεύτερη κηδεία του Ν. Ζαχαριάδη στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών, στις 28 Δεκέμβρη 1991

Σαν σήμερα, την 1η Αυγούστου του 1973, έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης. Αγωνίστηκε μέχρι το τέλος με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεση του για την επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα. Όλη του η έγνοια ήταν η ενίσχυση του ΚΚΕ, η σωστή κατεύθυνση του αγώνα και η δίκαιη κατανομή των ευθυνών για το κάθε στέλεχος.

Ο Ζαχαριάδης είναι αναμφίβολα ο πιο δημιουργικός ηγέτης που πέρασε από το ΚΚΕ και την Αριστερά. Και ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες παγκοσμίως στο προοδευτικό κίνημα. Η πιο μεγάλη του συνεισφορά στον αγώνα των λαών ενάντια στον Χιτλεροφασισμό ήταν το α΄ γράμμα του από τη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, όπου ήταν κρατούμενος, στις 31 Οκτωβρίου 1940. Σ΄αυτό το γράμμα καλούσε τον ελληνικό λαό να δώσει όλη του την ενέργεια στον αγώνα ενάντια στους φασίστες εισβολείς. Από τον αγώνα αυτό το κέρδος για το λαό, διακήρυττε, ότι θα ήταν μια ελεύθερη Ελλάδα της προκοπής για τον καθένα. Η συμβολή του στον αντιφασιστικό αγώνα και μόνο από αυτό το γράμμα υπήρξε τεράστια καθώς έτσι μπήκαν γερά τα θεμέλια για τη δημιουργία του ΕΑΜ και το ξεκίνημα της Εθνικής μας Αντίστασης.

Κατηγορήθηκε όσο κανείς άλλος ηγέτης του ΚΚΕ και της Αριστεράς για αυταρχισμό, επιβολή ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος, για την αποχή από τις εκλογές του ΄46 και τον Εμφύλιο. Καμία προσωπικότητα δεν υφίσταται έξω από τον ιστορικό χρόνο στον οποίο ζει και αντίθετα από την πολιτική στράτευσή της στη μια από τις αντιμαχόμενες πλευρές της εποχής της. Πόσο μάλλον οι προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς. Θα ήταν λοιπόν αντιδιαλεκτικό από την μια να κατηγορούμε τους ανθρώπους για προσωπολατρία και θρησκευτική προσήλωση στους ηγέτες τους και από την άλλη να κατηγορούμε τους ηγέτες για λάθη και αδικίες. Θα ήταν σαν αρνούμαστε την ανθρώπινη πλευρά τους. Πόσο μάλλον για ανθρώπους σαν τον Ζαχαριάδη που αγωνίζονταν για την διαλεκτική πρόσληψη της πραγματικότητας.

Ο Νίκος λοιπόν και λάθη έκανε και αδίκησε αγωνιστές και πρώτους πρώτους τον Άρη Βελουχιώτη, τον μεγαλύτερο στρατιωτικό ηγέτη της Εθνικής Αντίστασης συνολικά, τον Κώστα Καραγιώργη, τον μεγαλύτερο διανοούμενο του κόμματος και τον Νίκο Πλουμπίδη, τον άγιο του κόμματος. Ποτέ όμως δεν ενήργησε με σκοπό το προσωπικό κέρδος και την εγκαθίδρυση της προσωπικής του εξουσίας. Μόνιμη έγνοια του ήταν το κέρδος του λαού, η ειρήνη και η αναστήλωση της ρημαγμένης χώρας, η κατασίγαση των πολιτικών παθών. Όσο και να φαίνεται περίεργο αυτό ήταν το κέντρο της πολιτικής του προσπάθειας που βέβαια ερχόταν σε οξεία αντιπαράθεση με την ανάμιξη των Αγγλοαμερικανών στην χώρα, οι οποίοι επεδίωκαν λυσσαλέα ακριβώς αυτά για τα οποία κατηγορήθηκε τόσο άδικα ο Νίκος.

Κατηγορήθηκε και από κάποιους για την αδυναμία του να υπολογίσει την ανατροπή των δεδομένων στο κομμουνιστικό στρατόπεδο, την επέλαση δηλαδή των αναθεωρητών και τη διάλυση του αγωνιστικού μετώπου από τα μέσα. Και πάλι η αλήθεια είναι ότι αγωνίστηκε όσο λίγοι στη «σταλινική» πλευρά για την ανάπτυξη της διαλεκτικής και την οργάνωση του διαλόγου, την ανάπτυξη και την καλλιέργεια ολόπλευρα μορφωμένων στελεχών για τον αγώνα, την συζήτηση με πλευρές του Τροτσκισμού και αργότερα με το Μαοϊσμό. Ίσως γιαυτό. Ακριβώς επειδή δεν ταίριαζε η εικόνα του με τα καθιερωμένα πρότυπα. Αλλά και επειδή δεν ξεμάκρενε ποτέ από το λαό του.

Η μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη δεν μπορεί λοιπόν να ξεχωριστεί από την ιστορία του ΚΚΕ και κομμουνιστικού κινήματος συνολικά. Το θεωρητικό και οργανωτικό του έργο δεν μπορεί παρά να είναι πηγή έμπνευσης, θάρρους και στήριξης των δικών μας προσπαθειών, στη δική μας εποχή, την τόσο στριφνή και δύσκολη σε κατανόηση και στην οργάνωση της δικής μας εφόδου στον Ουρανό.

Νίκος Ζαχαριάδης: Αδριανούπολη (ή Νικομήδεια) 27/4/1903 – Σοργκούτ 1/8/1973

Βίντεο από τη δεύτερη κηδεία του Νίκου Ζαχαριάδη στην Αθήνα

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82

Νίκος Ζαχαριάδης: Ο κομμουνιστής, σύντροφος στη ζωή και στον αγώνα (Β΄ Μέρος)

Read Full Post »

Το 21ο συνέδριο του ΚΚΕ

  Δεν είναι δυνατόν να θεωρείς τον εαυτό σου κομμουνιστή, αριστερό ή προοδευτικό άνθρωπο και να μη σε ενδιαφέρει στο ελάχιστο το συνέδριο του ΚΚΕ. Αν μας ενδιαφέρει να απαλλαγεί η χώρα μας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά (ΝΑΤΟ, ΕΕ), να λυθεί το Κυπριακό, να προχωρήσει η υπόθεση της ειρήνης, το γυναικείο ζήτημα, τα ζητήματα των ανθρωπίνων / δημοκρατικών δικαιωμάτων, το οικολογικό καθώς και τα οικονομικά /ταξικά αιτήματα τότε μας ενδιαφέρει η στάση, οι θέσεις που θα πάρει οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα στη χώρα μας, πόσο μάλλον το ΚΚΕ, αφού είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς.

  Οπωσδήποτε ευχόμαστε να επιτύχουν οι εργασίες του 21^ου  συνεδρίου του ΚΚΕ και να βγει δυναμωμένο στην κατεύθυνση της υπεράσπισης και της οργάνωσης των λαϊκών αγώνων για τα καθημερινά προβλήματα, τα ταξικά αιτήματα της εργατικής τάξης, της μαθητικής και σπουδάζουσας νεολαίας, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου. Εξίσου σημαντικό είναι να πάρει σωστές θέσεις για τα εθνικά μας ζητήματα, τα δημοκρατικά / ανθρώπινα δικαιώματα, το οικολογικό πρόβλημα και το γυναικείο θέμα. Θέματα σημαντικά για τους προβληματιζόμενους και δημοκρατικούς ανθρώπους της χώρας μας είναι η στήριξη των λαών και των ανθρώπων που δέχονται τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.  Για τους κομμουνιστές δεν είναι αμελητέα η τακτική και η στρατηγική  που θα πάρει η μεγαλύτερη οργάνωση στο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς, για να ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλισμό στη χώρα μας και παγκόσμια.

  Τα θετικά της μέχρι στιγμής πορείας του ΚΚΕ είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη που σταθερά επιδεικνύει στον Παλαιστινιακό και τον Κουβανικό λαό καθώς και σε όλους τους λαούς που δέχονται την επίθεση του Ιμπεριαλισμού, η σταθερή άποψη που έχει για τις αρνητικές συνέπειες της ένταξης της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ και ΕΕ), η οργάνωση των ταξικών αγώνων μέσω του ΠΑΜΕ, η σωστή στάση του στα εθνικά ζητήματα (Κυπριακό, Αιγαίο) και ειδικότερα στο τεράστιο πρόβλημα που ανέκυψε στα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου με την διαχείριση του προσφυγικού από τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Η σωστή τακτική στα ζητήματα της πανδημίας, της τηλεκπαίδευσης, της επίθεσης της κυβέρνησης στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

  Κριτική μπορεί να του ασκηθεί για τις θέσεις που είχε και εξακολουθεί να προβάλλει για τα ζητήματα της διακυβέρνησης της χώρας, της διαχρονικής άρνησης του να συνεργαστεί με άλλες αριστερές / κομμουνιστικές οργανώσεις σε κοινά αιτήματα, η  υποβάθμιση μιας σειράς ζητημάτων όπως το γυναικείο και το οικολογικό που αγγίζουν την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Και τέλος κριτική μπορεί να του ασκηθεί σε μια σειρά από θεωρητικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα του τι πήγε στραβά στην ΕΣΣΔ, του τι είναι και τι δεν είναι ιμπεριαλισμός σήμερα, στα οποία δεν έχει ξεκάθαρες και επιστημονικές θέσεις (κατά τη γνώμη μου).

  Όπως και να΄χει, το γεγονός και μόνο ότι η στάση και οι απαντήσεις που θα δώσει το ΚΚΕ, σε ζητήματα που αφορούν κάθε δημοκράτη σ΄αυτή τη χώρα, είναι σε δημόσια και ανοιχτή συζήτηση, από μόνο του είναι εξαιρετικά θετικό γεγονός. Ας θυμηθούμε το πόσο «ανοιχτά» ήταν τα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπου το ζήτημα ήταν εκλογή του αρχηγού και όχι βέβαια της κατεύθυνσης του κόμματος. Το κύριο βέβαια είναι το αποτέλεσμα που θα βγει από το 21^ο Συνέδριο και ο τρόπος με τον οποίο θα εφαρμοστεί. Και σίγουρα αυτά δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους.

https://www.rizospastis.gr/static.do?page=%2Fcampaigns%2F21congress%2F21congress.jsp

Read Full Post »

Κριτικό σημείωμα για το Χαρίλαο Φλωράκη.

Στις 22 Μαΐου του 2005, έκλεισε τον κύκλο της ζωής  του, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο δεύτερος μακροβιότερος ηγέτης του ΚΚΕ, μετά την Αλέκα Παπαρήγα. Αναδείχτηκε σαν ηγέτης μέσα από τις διώξεις και τους αγώνες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος μετά την ήττα του στα βουνά της Μακεδονίας.

Ξεκίνησε την πορεία του σαν ένας από τους οργανωτές της  μεγάλης απεργίας των τριατατικών, στις 14 Απρίλη 1942, την πρώτη μεγάλη απεργία στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη. Ο Γεώργιος Βαλκανάς θα γράψει στην εφημερίδα Παντριατατική, 3 χρόνια αργότερα, ένα άρθρο-ύμνο στις κατακτήσεις της μεγάλης απεργίας:

«…..Μπορούν και οι σκλάβοι να αγωνίζονται. Και να νικούν. Δύο νίκες. Τη μία της ψυχής, της λευτεριάς. Και την άλλη υλική. Και το σπουδαιότερο: απολύθηκαν όλοι οι κρατούμενοι και ανακλήθηκαν όλες οι απολύσεις. Επτά μέρες και επτά νύχτες στο δρόμο. Μια νίκη, η πρώτη νίκη κατά του κατακτητού και των οργάνων του, που θα τη σεβαστούν και θα τη μνημονεύουν τα χρόνια που θα διαβαίνουν….»

πηγή: ΕΡΤ

Στα Δεκεμβριανά, ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, θα πάρει μέρος εκτός των άλλων στην κατάληψη του αρχηγείου της RAF στο Κεφαλάρι.

Τη συμφωνία της Βάρκιζας τη δέχθηκε με ανακούφιση, έχοντας την αυταπάτη, όπως ο ίδιος λέει, ότι οι αντίπαλοι θα την τηρούσαν.

Στον Εμφύλιο αναδεικνύεται σε μεγάλο στρατιωτικό ηγέτη καθώς πετυχαίνει την κατάληψη για αρκετές μέρες του Καρπενησίου. Συμμετέχει στην αμφίβολης χρησιμότητας επιχείρηση κατάληψης της Φλώρινας. Τέλος φέρνει εις πέρας τον εξαιρετικά επιτυχημένο ελιγμό απεγκλωβισμού δυνάμεων του ΔΣΕ και την καταφυγή τους στην Αλβανία.

Είναι από τους βασικούς υποστηριχτές του Ζαχαριάδη στην αντιπαράθεση του με τους Βαφειάδη και Καραγιώργη για το τι έφταιξε για την ήττα.

Από την φυλακή τάσσεται με την πλευρά της επέμβασης των χρουτσωφικών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και χαιρετά την αποκαθήλωση του Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ, με στόχο την άρση του «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος».

Πέρασε συνολικά 18 χρόνια στις φυλακές (με ποινές έως ισόβια κάθειρξη) και τις εξορίες. Η μεγάλη δίκη έγινε τον Μάιο του 1960, στο στρατοδικείο της Αθήνας. Στη δίκη αυτή έδειξε και τον μεγάλο σεβασμό που έτρεφε στο γυναικείο φύλο. Στην απολογία του εξέφρασε «τη χαρά» του και χαιρέτισε «την παρουσία γυναικών στα έδρανα των ενόρκων». Η ευαισθησία του αυτή αναδείχτηκε κι όταν εργάστηκε για την εκλογή της Μαρίας Δαμανάκη στην ηγεσία του Συνασπισμού, όπως και της Αλέκας Παπαρήγα στη γενική γραμματεία του ΚΚΕ (1991). Κάρολος Μπρούσαλης, History Report : Φλωράκης Χαρίλαος : ο σεμνός  «Καπετάν Γιώτης».

Read Full Post »

Προχωρά σε συγκρότηση ο Συντονισμός Διαλόγου και Κοινής Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων.

Δημοσιεύθηκε από τον ιστότοπο Κόμμον, την Τετάρτη 23/10/2019.

Σε ένα σημαντικό βήμα συγκρότησης και ένωσης αγωνιστών προχωρά ο Συντονισμός Διαλόγου και Κοινής Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων, σε μια περίοδο νέας επίθεσης από την κυβέρνηση της ΝΔ, κατακερματισμού της Αριστεράς, έλλειψης ενός ελπιδοφόρου, μετωπικού κομμουνιστικού προγράμματος, αλλά και με σημάδια νέων κοινωνικών αναστατώσεων που θα αναζητήσουν καινούρια πολιτική προοπτική.

Σε Δελτίο Τύπου που εξέδωσε καλεί σε Παναττική Συνέλευση, την Τετάρτη 13 Νοεμβρίου, προχωρά σε συνελεύσεις σε κλάδους, γειτονιές της Αττικής και σε πόλεις της χώρας, που θα καταλήξουν σε πανελλαδική διαδικασία, ενώ θα παρέμβει με κοινή ανακοίνωση, αφίσα και ενιαίο μπλοκ στις διαδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, ετοιμάζεται εισηγητική προγραμματική πολιτική πρόταση, καθώς και πρόταση προσωρινών οργανωτικών αρχών, μέχρι την πανελλαδική διαδικασία που θα καταλήξει μετά από μια μεγάλη και ανοιχτή προγραμματική και πολιτική συζήτηση. Όπως αναφέρεται στο Δελτίο Τύπου:

Ο Συντονισμός Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων θα πραγματοποιήσει παναττική συνέλευση την Τετάρτη 13/11, στην οποία καλεί τους συντρόφους και συντρόφισσες που ενδιαφέρονται για το εγχείρημα να συμμετέχουν για να γίνει το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση ενός μαζικού πόλου συσπείρωσης κομμουνιστικών ρευμάτων προς μια ενωτική οργάνωση, που θα ανοίξει το δρόμο για το κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας. Στη συνέλευση θα συζητηθούν από τους συμμετέχοντες βασικά στοιχεία πολιτικής – προγραμματικής πρότασης, η διαμόρφωση θέσεων για τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς και η ανάδειξη προσωρινού συντονιστικού.

Αντίστοιχες συνελεύσεις θα πραγματοποιηθούν το επόμενο διάστημα και τοπικά σε άλλες πόλεις καθώς και θεματικά για το χώρο της εργασίας, της αυτοδιοίκησης και της νεολαίας σε μια πορεία πανελλαδικής συγκρότησης με στόχο α) τη συμβολή στη συγκρότηση μιας ευρύτερης εναλλακτικής, ενωτικής, μετωπικής πολιτικής απάντησης ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και στα αδιέξοδα του νέου δικομματισμού, β) την ανάδειξη της ανάγκης για μια σύγχρονη πρόταση για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας.

Ο Συντονισμός Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων καλεί επίσης σε μια μαζική, ενωτική παρουσία με κοινό μπλοκ στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 17/11.

* Ο Συντονισμός αποτελείται από 5 οργανώσεις με αναφορά στον επαναστατικό μαρξισμό. Πρόκειται για το σύλλογο για τη διάδοσή του μαρξισμού Γ.Κορδάτος, που αποσπάστηκε από το ΚΚΕ στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Την κίνηση Εργατικός Αγώνας που αποσπάστηκε από το ΚΚΕ το 2012. Οι δύο προηγούμενες ομάδες κινούνται στα πλαίσια αποφάσεων παλαιότερων συνεδρίων του ΚΚΕ και συγκεκριμένα στην κατεύθυνση της Αντιϊμπεριαλιστικής Αντιμονοπωλιακής Δημοκρατικής Ενότητας. Η Παρεμβαση, οργάνωση που δημιουργήθηκε από το τμήμα της ΚΟΕ που παρέμεινε εκτός ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση του Αλέκου Αλαβανου και έχει Μαοϊκές ρίζες. Την ΑΡιστερή ΑΝασύνθεση που προέρχεται από την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραιος Β Πανελλαδική και τις αριστερές συσπειρώσεις φοιτητών με Αλτουσεριανες καταβολές. Και τέλος την Αναμέτρηση που προέρχεται από το ΝΑΡ και τη νεολαία Κομμουνιστική Απελευθερωση, οργανώσεις που αποσπάστηκαν από το ΚΚΕ το 1989, όταν το τελευταίο συνεργάστηκε στα πλαίσια του ενιαίου Συνασπισμού  με τη ΝΔ στην κυβέρνηση Τζανετάκη, με στόχο την παραπομπή του Α.Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά.

  Η κίνηση του Συντονισμού δεν έχει διαφύγει από την προσοχή και την κριτική του ΚΚΕ, το οποίο σε πρόσφατη ΚΟΜΕΠ έχει αναφερθεί στις οργανώσεις αυτές διεξοδικά στα πλαίσια του αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό.

Read Full Post »

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ: Ο κομμουνιστής δημιουργός που «έφυγε» σαν σήμερα στις 18/6/2010

 

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

«Ο συγγραφέας που αγάπησε τη ζωή και τον άνθρωπο»

 

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ 

Πάντα πρόθυμος να στηλιτεύσει τις παρεκτροπές των απανταχού ισχυρών, κομμουνιστής από νεαρή ηλικία, ένθερμος υποστηρικτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας ως το τέλος της ζωής του, ο νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου , που πρόλαβε να δει εκδομένο το τελευταίο του αλληγορικό μυθιστόρημα «Κάιν» (Νοέμβρης 2009), «έφυγε» στις 18/6/2010 , στο νησί Λανθαρότ (των Κανάριων νήσων), όπου ζούσε από το 1993 αυτοεξόριστος.

Αιτία της αυτοεξορίας του στάθηκαν οι απόψεις του που εξόργισαν τα μέλη της κοινότητας των καθολικών της χώρας του, ειδικά μετά την έκδοση του μυθιστορήματος «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον» (με την παρουσίαση του Ιησού από τον συγγραφέα ως σφαλερού ανθρώπινου όντος), ώστε η συντηρητική κυβέρνηση της Πορτογαλίας να απορρίψει την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, διατεινόμενη ότι το έργο αυτό προσέβαλε την Καθολική Εκκλησία και τους πιστούς της.

Βίαιες αντιδράσεις από την Καθολική Εκκλησία προκάλεσε, όμως, και το Κύκνειο άσμα του, ο «Κάιν» (2009), μια νουβέλα με πρωταγωνιστές τον Κάιν, τον Θεό και την ανθρωπότητα. Κατά τη διάρκεια μάλιστα της παρουσίασης του βιβλίου, ο Σαραμάγκου είπε ότι η Βίβλος είναι «ένα εγχειρίδιο κακής ηθικής» και «ένας κατάλογος με ό,τι χειρότερο έχει η ανθρώπινη φύση».

Read Full Post »

«80 Χρόνια Αγώνες» για Λευτεριά – Κοινωνική Απελευθέρωση

Στο λευκό φάκελο γράφει: Για τον ΕΠΟΝΙΤΗ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ

 ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟ  14 Ιουνίου 2019

 

Στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (στην ΑΣΟΕΕ) πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 12 Ιούνη η παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Μαραγκουδάκη, «80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΕΣ για Λευτεριά – Κοινωνική Απελευθέρωση» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΕΝΤΟΣ».

Εκεί που το 1955 ο Κώστας Μαραγκουδάκης ολοκλήρωσε τις οικονομικές σπουδές του, παρουσίασε την αυτοβιογραφική καταγραφή της 80χρονης αγωνιστικής πορείας του, στους συγκινημένους «νεολαίους» όλων των ηλικιών που παραβρέθηκαν.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με λίγη καθυστέρηση λόγω της ατέλειωτης ουράς που σχηματίστηκε στην αρχή, από τους φίλους και συναγωνιστές του Κ. Μαραγκουδάκη, που περίμεναν υπομονετικά και με χαμόγελο για μια αφιέρωση στο βιβλίο που μόλις αγοράστηκε.

Στην αρχή προβλήθηκαν αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ του Ξενοφώντα Βαρδαρού και του Γιάννη Ξύδα «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών», και από το «Τόποι πολιτικής εξορίας – Γυάρος» του Λεωνίδα Βαρδαρού, στα οποία παρουσιάστηκαν καταγραμμένες μαρτυρίες του Κώστα Μαραγκουδάκη, από τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, τον αγώνα του λαού μας και τις εξορίες που ακολούθησαν στα θανατονήσια με επίκεντρο τη Γυάρο. Αποσπάσματα που ζωντάνεψαν με ιδιαίτερο τρόπο πλευρές του ίδιου του βιβλίου.

https://youtu.be/alBohV0pAuk

Τα αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ του Ξενοφώντα Βαρδαρού και του Γιάννη Ξύδα «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών», και από το «Τόποι πολιτικής εξορίας – Γυάρος» του Λεωνίδα Βαρδαρού, που προβλήθηκαν στην εκδήλωση – παρουσίασης του βιβλίου «80 χρόνια αγώνες για Λευτεριά – Κοινωνική Απελευθέρωση» του Κώστα Μαραγκουδάκη. Ευγενική προσφορά των δημιουργών στον Ημεροδρόμο.

Στη συνέχεια διαβάστηκε από την Άλκηστη Φασούλα,  ένα, όσο ήταν δυνατόν, σύντομο βιογραφικό του Κώστα Μαραγκουδάκη.

Ο Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και Αντιπρόεδρος της FIR, Χρήστος Τζιτζιλώνης, στην ομιλία του παρουσίασε το περιεχόμενο του βιβλίου: Μέσα στις 600 σελίδες του, είπε, το βιβλίο, και στα τέσσερα μέρη του, επιχειρεί να χωρέσει 80 χρόνια μαζικών αγώνων. Το πρώτο μέρος που έχει τίτλο «Ζωή δοσμένη στον αγώνα» είναι βασικά μια αυτοβιογραφική αφήγηση του Μαραγκουδάκη. Ο  ομιλητής αναφέρθηκε στα χρόνια της εφηβείας του Κώστα Μαραγκουδάκη, από τους προσκόπους της Κηφισιάς που βρέθηκαν εκτός νόμου από τη δικτατορία του Μεταξά και το πέρασμα πολλών από αυτούς, αργότερα, στην ΕΠΟΝ. Ακολούθησε η ένταξή του στο ΕΑΜ Νέων και αργότερα στην ΕΠΟΝ. Το 1944 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και την ίδια χρονιά παίρνει μέρος και μαζί το βάπτισμα του πυρός, στη μάχη στο Κεφαλάρι. Υστερα ήρθε η σύλληψή του, το ’45, η εξορία στην Ικαρία, η εξορία στη Γιούρα, οι φυλακές Αβέρωφ και ο «Λόχος των Αμετανόητων» στη Μακρόνησο. Τελικά, μετά την απελευθέρωσή του από το θανατονήσι, κατάφερε, το 1955, στα τριάντα του, να αποφοιτήσει από την ΑΣΟΕΕ, παρότι αντιμετώπισε, κι αυτός, κάποιους χαφιέδες καθηγητές που επιχειρούσαν να φέρουν εμπόδια στους αριστερούς φοιτητές.

Read Full Post »