Που είναι ο Παύλος σου τώρα;

Τα ναζιστοειδή πάλι προκαλούν ασύδοτα λέγοντας στη μητέρα του Παύλου Φύσσα «που είναι ο Παύλος σου». Μπάτσοι καταγράφουν παράνομα με κάμερες τους αντιφασίστες και προστατεύουν τους ναζί στο χώρο της δίκης της Χ.Α.. Ευτυχώς με σύριζα φορτωθήκαμε 3-4 μνημόνια ακόμα για τις επόμενες δεκαετίες, αλλά κερδάμε τουλάχιστον «στον αντιφασισμό και στα δικαιώματα» (not)…

Από την άλλη ο Ψαρράς στην Εφημερίδα των Συντακτών βγάζει το βίντεο (που είναι του 2005 όμως) για να ξαναεπιβεβαιωθούμε «έκπληκτοι» ότι οι ναζί είναι όντως ναζί. Παίζει ρόλο η χρονικότητα εδώ των γεγονότων και το θεωρώ πιο πολύ ως μια απόπειρα να «εκβιαστεί» η Χρυσή Αυγή και να κάνει μια «πλήρης αποκήρυξη» του παρελθόντος της-ίσως και κάποιων προσώπων που θα υποδυθούν και τις «Ιφιγένειες» του ξεπλυμένου νεοναζισμού- για να ενσωματωθεί πλήρως και να συνεργαστεί πια ανοιχτά με τους «Ευρωπαιστές» στο κοινοβουλευτικό σύστημα, μια και είναι πιο χρήσιμη σήμερα έτσι, παρά ως ψευδο-αντιμνημονιακή και ψευδο-αντισυστημική δύναμη.

Κάτι που ήταν στρατηγική επιδίωξη της Νουδούλας παλιά και σήμερα είναι και του Σύριζα, με το ξέπλυμα των Κασιδιάρηδων στο Κατσελόριζο και τις δηλώσεις Παρασκευόπουλου περί «υπαγωγής της Χ.Α. στους θεσμούς της δημοκρατίας». Ο γνήσιος -γιατί σπάνια υπάρχει κάτι γνήσιο σε αυτούς πλην του φασισμού- εκνευρισμός της Χ.Α. για το “αποκαλυπτικό βίντεο”, ήταν πιστεύω πιο πολύ τσαντίλα για τον ρυθμό αυτής της ενσωμάτωσης και τον τρόπο που τον επιλέγουν άλλοι. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι ο νεοναζισμός ως -δήθεν- υπόνοια, σκοτεινό παρελθόν, ασαφές σημείο, όπως προβάλλεται από τη ΧΑ και άλλους, εισπράττεται ως τέτοιος από ένα -όχι και τόσο ολιγάριθμο- πλήθος ανθρώπων που δεν δηλώνουν ανοιχτά ναζιστές, αλλά που θεωρούν «ότι έκανε και πολλά καλά ο Χίτλερ», «όλο τον κόσμο τον ελέγχουν οι Εβραίοι», «το ολοκαύτωμα ήταν ένα μεγάλο ψέμα σε πολλά σημεία όπως το γράφει η ιστορία» κτλ.

Και αυτό ασκεί μια “γοητεία αντι-συστημικής δύναμης», πιο σωστά μάλλον στα μυαλά αυτών των ανθρώπων εξω-συστημικής, με την -σχεδόν θρησκευτική- έννοια του μη-Ιστορικού και μη πραγματολογικού, ανάλογη με τη γοητεία που ασκεί η «αμύθητη περιουσία του Σώρρα ο οποίος θα καταφέρει να νικήσει ακόμα και τους Ρότσιλντ». Μια «γοητεία» που δεν θέλουν να χάσουν απότομα και χωρίς ανάλογα «αντισταθμιστικά οφέλη» οι νεοναζί, μια και είναι το “ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα», σε σύγκριση με τους άλλους στην βουλή που ψηφίζουν ανοιχτά μνημόνια. Τα παλιά «ατού»της «λύσης δια της ορμής και της βίας» και της δήθεν αντιμνημονιακής στάσης, μετά την ένταξη της Χ.Α. στην βουλή εδώ και χρόνια, με τα επακόλουθα προνόμια και την μάσα, νομίζω έχουν χαθεί σε μεγάλο βαθμό (γενικά ούτως ή άλλως το σκέτο αντιμνημονιακό έχει χάσει την παλιά συμβολική πολιτική του ισχύ ως το κύριο επίδικο).

Μια θλιβερή φιγούρα στον όχλο, ξερνάει πίσσα  σε λέξεις.

Που είναι ο Παύλος σου τώρα;

Γιατί του μαγάρισαν τους έλικες του εγκεφάλου του

οι αγκυλωτοί σταυροί, η δόξα και η τιμή στον αρχηγό του.

Έτσι παίρνει και αυτός μια πρέζα δηλητήριο για μια ανάπηρη θέληση

με φονικά σύμβολα, κραυγές και ορμή κτήνους για τρύπιες ψυχές.

Που είναι ο Παύλος σου τώρα;

…

Στη ματιά  είναι, που πάγωσε σε ότι αγάπησε

στον ορίζοντα της που αρνείται να σβήσει με το θάνατο.

Στην λύσσα για το κακό και την σπορά του φονιά.

Είναι εδώ ο Παύλος. Είμαστε εδώ. Σαν φύλακες της μνήμης, σαν δίκες του μέλλοντος

που ξαναγυρίζουν από το παρελθόν

και αφήνουν λυτά τα θηρία

να εισπράξουν τις πληρωμές για τις ύβρεις.

Read Full Post »

Όταν οι «φιλελέ» αρνούνται την αλήθεια μπροστά ακόμα και στο θάνατο (του άλλου)

Σε πρόσφατο άρθρο σε “φιλελε” site, λόγω του ατυχούς θανάτου του γνωστού στα social media Γαλαξιάρχη γράφτηκε για αυτόν: «Πιθανώς να ήταν όλα αυτά αλλά σίγουρα δεν περιγράφουν ακριβώς τη διαδικτυακή του ταυτότητα. Οι εχθροί του πάντως δεν βγήκαν να πουν αυτά που είχαν στο μυαλό τους μέχρι τώρα για αυτόν, δηλαδή ότι ο χαρακτήρας του στο twitter ήταν χολερικός λαϊκιστής, εχθροπαθής και βίαιος, συχνά βρόμικος και χυδαίος, με ασίγαστο μίσος για αυτούς που θεωρούσε εχθρούς του. Ότι στοχοποιούσε πολιτικούς και δημοσιογράφους και άνοιγε βιτριολικές προσωπικές βεντέτες με τους εχθρούς του, όταν δε τού τέλειωναν τα πολιτικά το έριχνε στα φτηνά σεξουαλικά.»

Όλα αυτά πιο κάτω στο κείμενο γενικεύονται για όλα τα “τρολς” του “άγριου πολέμου” στο διαδίκτυο και μάλιστα συγκεκριμένα μόνο για αυτά του μηχανισμού του Σύριζα. Που υπάρχει φυσικά και μηχανισμός του Σύριζα στο διαδίκτυο προς υπεράσπιση και ξέπλυμα των πολιτικών του. Μια και μιλάμε πια για μια κυβέρνηση πλήρως ενσωματωμένη στο καπιταλιστικό κράτος και στη “συνέχεια” του, που ασκεί τις χειρότερες ever νεοφιλελεύθερες και μνημονιακές πολιτικές. Και αυτό όχι ως “αναπόφευκτο καταναγκασμό” όπως δικαιολογείται, αλλά ως φυσική συνέπεια της ΔΙΚΗΣ της ξεκάθαρα επιλογής, να συνεχίσει τις παλιές πολιτικές οξυμένες και σε εμβάθυνση, που εγγενώς συνέχεια θα χειροτερεύουν και θα γίνονται πιο βάρβαρες. Καθώς ο ίδιος ο Σύριζα επέλεξε να είναι ο σημερινός εκτελεστής των πολιτικών της Ε.Ε. (*)

Αλλά αναρωτιέμαι για την έλλειψη μνήμης του συγγραφέα σε αντίστοιχους και εξαιρετικά άθλιους, που διεκδικούν και σειρά αρχαιότητας, μηχανισμούς της ΝΔ, της ακροδεξιάς (δυστυχώς κάπου αυτοί οι 2 ταυτίζονται κιόλας) κτλ.

Aλλά ας κλείσει η παρένθεση και ας δεχτούμε για την οικονομία της κουβέντας ότι ήταν έτσι όπως γράφεται (δεν το θυμάμαι αυτό για τον Γαλαξιάρχη συγκεκριμένα, που τον παρακολουθούσα ως χρήστης του τουίτερ, αλλά ας πούμε πως ήταν έτσι), ενώ αποδεδειγμένα το ίδιο ήταν και είναι και οι «αντίπαλοι», μουρουτότρολ , “φιλελέ” ακάουντ κτλ (μην πω αρκετά παραδείγματα που τα έχω στο μυαλό).

Read Full Post »

Το «δημοκρατικό κράτος» του Αλέξη Τσίπρα

 

Δεν υπάρχει κράτος που «θα λειτουργεί μόνο για το καλό του λαού», το κράτος είναι πεδίο διαμάχης και εξισορρόπησης πολλών και διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων και συμφερόντων, εντός, πέριξ και εκτός αυτού. Τα κράτη που «λειτουργούν σωστά» σε άλλες Ευρωπαικές χώρες είναι αποτέλεσμα ενός modus vivendi και ενός σημείου εξισορόπησης μεταξύ αυτών των δυνάμεων και συμφερόντων στις κοινωνίες τους, που έχει κατακτηθεί εδώ και καιρό και δεν έχει καταρρεύσει πλήρως ακόμα όπως στην Ελλάδα.

Η επίκληση για ένα «καλύτερο δημοκρατικό κράτος προς όφελος των πολιτών» έξωθεν της κοινωνίας και των ταξικών συγκρούσεων και διεργασιών της είναι κενή ρητορεία χωρίς αληθινό ιστορικό νόημα. Η δε τεχνοκρατική φαντασίωση της «καλύτερης λειτουργικότητας» του κράτους δεν είναι τίποτα άλλο παρά η νομιμοποίηση και το raison d’etre των γραφειορκατικών τεχνοκρατικών στρωμάτων (παλιών και νέων) συνδεδεμένων με το κράτος.

Ποτέ δεν ήταν η καλύτερη λειτουργικότητα του κράτους, που είναι όντως ιστορική έννοια υπαρκτή, προιόν κάποιου τεχνοκρατικού «σοφού» μάστερ πλαν, αλλά προιόν της σύγκλισης και εξισορρόπησης των κοινωνικών συγκρούσεων και διεργασιών μέσα από την εξέλιξη της θεσμικής, πολιτισμικής και κοινωνικής ιστορίας με διαδικασίες πολυετείς.

Και φυσικά πάνω από όλα με τη μεγαλύτερη βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι ένα κράτος υπάρχει και θα υπάρχει πάντα πρωταρχικά και για τον ίδιο του εαυτό του.

Στην ουσία πλην των δημοσκοπικών και επικοινωνιακών σκοπών τους, τα σύνθηματα περί «επιτέλους υγιούς αστικού, φιλολαικού, φιλικού στους πολίτες κτλ κράτους» στον πολιτικό λόγο του «νέου και γενναίου» Σύριζα, είναι το νέο αυτοαναφορικό ιδεολόγημα μιας φρέσκιας, νέας και φιλόδοξης «τάξης» γραφειοκρατών/διαχειριστών/αξιωματούχων εντός και πέριξ του κράτους (παρόλη την ανακύκλωση σε αρκετές περιπτώσεις παλαιών προσώπων) που θέλουν να ενσωματωθούν και να ενταχθούν βαθύτερα στο Ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης όπως το ξέρουμε. Ως φορείς ενός «νέου ιδεολογήματος» (που δεν είναι νέο απλώς τα πρόσωπα ως ένα βαθμό άλλαξαν) και άρα νομιμοποιημένα απέναντι στα προηγούμενα γραφειοκρατικά στρώματα και στην κοινή γνώμη, που δημιουργήθηκε ως κατάσταση από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις ιδίως στον κυβερνητικό Σύριζα.

Το Ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης που είναι και θα είναι το μόνο υπαρκτό κράτος σχεδόν με βεβαιότητα και για τα επόμενα χρόνια.

Είναι αστείος, αν όχι ένα καλά σκηνοθετημένο παλιό τρυκ με νέα πρόσωπα, ο βασικός σκοπός του Τσίπρα ως η «αλλαγή» του πελατειακού άδικου κράτους σε «δημοκρατικό». Παρόλο που ένα κράτος δεν είναι ποτέ δημοκρατικό, απλώς έχει δημοκρατικούς ή μη δημοκρατικούς θεσμούς και θεσμική διάρθρωση και προσωπικό με δημοκρατική νοοτροπία ή το αντίθετο (επιβεβλημένη ή μη), το πιο σουρεαλιστικό είναι (και λυπάμαι που θα το πω) ότι η πιό «δίκαιη» περίοδος που μπορεί να έχεις στην ιστορία του Ελληνικού κράτους ήταν η περίοδος μετά το πασοκ όπου η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις απλώς διάχυθηκαν και μοιράστηκαν σε περισσότερους «προς τα κάτω» (με τις αναλογίες φυσικά που επέβελαν οι σχέσεις εξουσίας με τις ελιτ να κρατάνε πάντα την μερίδα του λέοντος) και καθαρά βέβαια ως αναγκαίος τότε μηχανισμός αναπαραγωγής της εξουσίας. Σήμερα ούτε καν μια τέτοια «ισότητα στη διαφθορά» δεν μπορεί να επιτευχθεί.

Read Full Post »