Με αφορμή τη παγκόσμια ημέρα ποίησης στις 21 Μαρτίου. Για μια γυναίκα, είτε το άξιζε είτε όχι, είτε το ήξερε είτε όχι. Αξίζει όμως πάντα η στιγμή εκείνη, που ανοίγεται -αν ανοίγεται- ένα ακόμη πορτάκι στην παράξενη ομορφιά αυτού του κόσμου!
Και περιμένεις με θυμό και υπόγεια ταραχή
μια κίνηση, ένα νεύμα, ένα Έλα!
ή ίσως πιο ταιριαστά στη φύση σου
που εισπνέει στο άσπρο και εκπνέει στο ροζ
μια ερώτηση μου θαρραλέα: Να έρθω εκεί;
Τότε σε παγιδεύω στις φυλακές των λέξεων
που μια τις μιλάει ο γελωτοποιός και μια ο ωραίος νέος
πριν εσύ με βάλεις στο κλουβί σου
φτιαγμένο από υφάσματα λουλουδένια
και νύχια γερμένα στα λεία κοριτσίστικα χέρια.
Και μετά λέω ψέματα για τον ένοχο
δείχνοντας ψηλά στον ουρανό
ή στο αιθέριο κενό ανάμεσα στα μυαλά μας
και χτίζω το ψέμα μου όπως ένα τρελό τσίρκο
ενώ εσύ σαν ένα τείχος με ρωγμές από ματιές.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 