Περί «ισλαμοφασιστών»: ορολογικά πυροτεχνήματα

ΠΗΓΗ: αντιστροφή προοπτικής

Υπήρξαν εποχές του εργατικού κινήματος, διεθνούς και ελληνικού, κατά τις οποίες το ουσιαστικό «φασισμός» και το επίθετο «φασιστικός» χρησιμοποιήθηκαν εντελώς αδιάκριτα ως μια επιπόλαιη και ανήθικη μέθοδος συκοφάντησης του αντιπάλου. Η φορά των πραγμάτων ώθησε τους οπαδούς της μεθοδολογίας αυτής να θεωρούν και ν’ αποκαλούν «φασιστικό το κάθε τι που δεν μου ταιριάζει ή που με εξοργίζει ή με αγανακτεί». Μ’  αυτό το σκεπτικό κάποιος εξαιρετικά προβεβλημένος και προσφάτως εκλιπών Έλληνας πεζογράφος έγραφε, με αδιατάρακτη αυτοπεποίθηση, για τον «φασισμό των νέων», (sic) της αθηναϊκής γειτονιάς του. Οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα δεν μας έβρισκε σύμφωνους, μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε «φασιστική» ή «φασίζουσα» ή «φασιστοειδή» ή «πρωτοφασιστική» ή να χρησιμοποιήσουμε άλλη παρόμοια έκφραση δηλωτική απαρέσκειας που θα την παίρναμε, με σίγουρο χέρι, απ’ τον ειδικό θάλαμο διαφύλαξης λεξημάτων της Αριστεράς. Οι λέξεις «φασίστας» και «φασιστικός» με τα ποικιλώνυμα συνθετικά τους, συνεπεία της πιο πάνω λεκτικής, νοηματικής και πολιτικής κατάχρησης, αφυδατώθηκαν, κατέστησαν τόσο οικείες ώστε έχασαν πια την δύναμή τους. Αρχικώς επρόκειτο για χαρακτηρισμούς με σαφείς και έντονες υποτιμητικές αποχρώσεις που εξέφραζαν ζωηρή αποδοκιμασία και κάτι περισσότερο από ένα αόριστο αίσθημα απαρέσκειας: ένα συνειδητό αίσθημα κατηργασμένης αηδίας και αποστροφής.

 

Σε πολιτικό επίπεδο ο όρος «φασίστας» σηματοδοτεί τον ακραίο αντίπαλο του εργατικού κινήματος, οριοθετεί τον αδιάλλακτο, πολιτικά και ταξικά, εχθρό, και, εμμέσως μεν σαφώς δε, υποδεικνύει acontrario και τον πολιτικό σύμμαχο. Τούτο σημαίνει πως η σωστή χρήση ή η κατάχρηση των όρων «φασίστας» και «φασιστικός» θα έχει άμεσες συνέπειες στην λειτουργία και δράση της δεδομένης πολιτικής οργάνωσης. Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η σπουδαιότητα, και ενδεχομένως η κρισιμότητα, της κατάχρησης των πιο πάνω όρων την οποία ήδη υπαινιχθήκαμε. Για να καταστήσουμε σαφέστερη την σκέψη μας ας αναφέρουμε, επί τροχάδην, ψήγματα από την διεθνή ιστορική εμπειρία: Τον Ιούνιο του 1923 η βουλγάρικη αστική τάξη οργάνωσε, με πρωτοβουλία των ανακτόρων και όργανο τον στρατό, ένα αιματηρό φασιστικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης αγροτοσοσιαλιστικής κυβέρνησης της Β.Α.Λ.Ε (Βουλγάρικης Αγροτικής Λαϊκής Ένωσης) και του πρωθυπουργού Αλεξάντρ Σταμπολίσκυ, τον οποίο και δολοφόνησαν με βασανιστήρια. Το κοινοβούλιο διαλύθηκε, οι λαϊκές ελευθερίες ποδοπατήθηκαν και η κρατική καταστολή προσέλαβε «ευρύτατες δυνατότητες αυτοέκφρασης». Τότε, ακριβώς τότε, η Κ.Ε του Βουλγάρικου Κ.Κ έλαβε απόφαση επί των διαδραματιζομένων γεγονότων και έκρινε πως πρέπει να αφήσει «την αστική τάξη της πόλης να κανονίσει τους λογαριασμούς της με την αστική τάξη του χωριού». Ενωρίτερα, είχε καταγγείλει τον Σταμπολίσκυ ως «φασίστα» και την κυβέρνησή του ως «φασιστική». Ωστόσο, η βουλγάρικη αστική τάξη είχε πιο προσγειωμένους προσανατολισμούς απ’ τους κομμουνιστές συμπατριώτες της: Αφού «τελείωσε» με τους αγροτιστές της Β.Α.Λ.Ε, έστρεψε, ευθύς αμέσως, την άγρια κρατική καταστολή της εναντίον των Βουλγάρων κομμουνιστών καταφέροντάς τους καίρια χτυπήματα.

Τον Νοέμβρη του 1932 σε μιαν απεργία των σιδηροδρομικών του Βερολίνου, οι Γερμανοί κομμουνιστές συνέπραξαν με τους εθνικοσοσιαλιστές (Ναζί) και εστράφησαν κατά της τοπικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης την οποία αποκαλούσαν «σοσιαλφασιστική» συγχρονιζόμενοι έτσι με τον ρυθμό του μοσχοβίτικου βαλς. Πριν, καλά – καλά, παρέλθουν δύο (2) μήνες (30-1-1933) ο Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος και παρέσχε την δυνατότητα στα εκατομμύρια των κομμουνιστών συμπατριωτών του να γνωρίσουν, in vivo και επί δώδεκα (12) συναπτά έτη, «τί εστί φασισμός» και δη την γνήσια, γερμανική εκδοχή του. Εάν μετακινηθούμε νοερώς εις «την καθ’ ημάς Ανατολήν», δίπλα στους «σοσιαλφασίστες» προστέθηκαν οι «αγροτοφασίστες» (εξέχουσα μορφή, μεταξύ των οποίων, ήταν ο αρχηγός του Α.Κ.Ε (Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας) Κώστας Γαβριηλίδης που πέθανε αργότερα εξόριστος στον Άη Στράτη) και, εν τέλει, οι «τροτσκιστοφασίστες» μια και ο Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ στιγματίσθηκε ως πράκτορας της…GE.STA.PO!

Read Full Post »

Μια μικρή αναφορά για την «θεωρία» των δύο άκρων.

 

Το ακροκεντρώο εξτρεμιστικό φιλελευθεράτο παρουσιάζει το κομμουνισμός=φασισμός ως ένα αυτόματο Ιστορικό μηχανισμό με μια αναπόφευκτη εσωτερική διπολική λογική αίτιου-αποτελέσματος. Πρόκειται για ένα προαιρετικό για το μέλλον ξέπλυμα του ήδη ανερχόμενου βαρβάτου φασισμού, που θα οφείλει να μοιάζει “δικαιωμένος” και με Ιστορική λογική σε περίπτωση ανόδου κάποιου αληθινού επαναστατικού μαζικού κινήματος. Έτσι παρουσιάζεται ο φασισμός ως μια αναπόφευκτη αυτόματη αντίδραση της “κοινωνίας της νομιμότητας”, απέναντι στον κομμουνισμό, όπως φυσικά θα ορίζεται αυτός από τους ίδιους τους υπερασπιστές αυτής της νομιμότητας. Ο φασισμός υπονοείται δε ήδη ως μια «υγιής» ή τουλάχιστον «φυσική» κιόλας αντίδραση αφού το πρωταρχικό αίτιο της ρήξης με τη νομιμότητα είναι πάντα και a priori ο κομμουνισμός.

Με συνεργία από  Fadomduck 

Read Full Post »

Συνταγματική Αναθεώρηση, μεταδημοκρατία και ολιγαρχία χωρίς φερετζέ.

Eξαιρετική συζήτηση για το σύνταγμα και για την σχέση του με το πολίτευμα και την κοινωνία καθώς και για τα εφιαλτικά σχέδια των ελίτ της Ευρωπαικής δύσης -και των ελίτ στην Ελλάδα φυσικά ως πάντα «οικιοθελών πρωτοπόρων»- για νέα συντάγματα προσαρμοσμένα και τυπικά πια στην μεταδημοκρατία. που είναι απλώς η φανερή και χωρίς φερετζέ ολιγαρχία των οικονομικά ισχυρών.

Κατάλληλα «αναθεωρημένα» συντάγματα που θα εφαρμόζονται σε κοινωνίες όπου το πολύ μεγάλο μέρος των πληθυσμών πια θα είναι στο περιθώριο, χωρίς καμμιά απολύτως πολιτική ισχύ και επιρροή και πολύ πιθανώς ούτε καν πια με τυπικά νομικά δικαιώματα.

Πολύ ενδιαφέρον ότι αναδύεται από την συζήτηση και το «κοινό μυστικό» ότι στην ουσία δεν προστατεύει κανέναν πολίτη κανένα σύνταγμα-πλην των ισχυρών που πάντα μπορούν να προστατεύτουν από την οικονομική και άρα πολιτική δύναμη τους-, χωρίς την κοινωνική και λαική ισχύ που θα το επικυρώνει συνεχώς δια της πράξης και της άμεσης παρουσίας της στις Ιστορικές εξελίξεις μιας χώρας.

Read Full Post »

Ο πολιτικός πολιτισμός και η «μάχη με τη διαφθορά»

Πολιτικός πολιτισμός

Η ηθική και η αισθητική είναι διακριτές κατηγορίες από την πολιτική και συνδέεονται με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και την αναπαράγουν. Αντίθετα η πολιτική μπορεί να γίνει ως πρόταγμα η σχάση αυτής της τάξης πραγμάτων και να καταφέρει να δημιουργήσει μια νέα ηθική και αισθητική. Υπάρχει βέβαια πάντα μια ριζική ηθική σχεδόν πανάρχαια που μετέχουμε όλοι η οποία είναι τόσο ενστικτώδης και πηγαία που για μένα δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Η τρέχουσα συμβατική “πολιτική” ηθική και ασθητική ως δήθεν πολιτικό πρόταγμα και ως μετωνυμία του, είναι απλώς ο μανδύας του μη πολιτικού, του βαλτώματος στην εφιαλτική πραγματικότητα. Αυτό είναι και τίποτα άλλο η εύφημος μνεία του «πολιτικού πολιτισμού” που απονέμουν, συνήθως στον εαυτό τους, διάφοροι εντός της -μνημονιακής-πολιτικής τάξης πραγμάτων, που είναι χωρίς απολογίες νεοφιλελεύθερη και ξεκινάει από τα «αριστερά» με Σύριζα και φτάνει ως την ΝΔ.

Η πολιτική είναι το πεδίο που έχει προνομιακά μόνο εχθρούς και φίλους και τίποτα ενδιάμεσο στις εποχές των τεράτων -με την πολιτική έννοια και δεν το λέω φαρισαικά το τελευταίο. Και φυσικά αυτό δεν καταργεί την ηθική εντός της πολιτικής. Όταν το πολιτικό πρόταγμα γίνει σε μέσα και μεθόδους αληθινά ανήθικο παύει να είναι πολιτικό πρόταγμα. Η μόνη αληθινή άμυνα και φραγμός στο ανήθικο είναι η εν τη πράξη κρίση και αυτοκριτική με την ανάλογη δικαίωση ή κολασμό. Η από τα πριν καθορισμένη “ευγένεια” και “πολιτισμός” ως αναγκαίος και ικανός όρος και η άρνηση ορισμού των εχθρών και φίλων που θέτουν τα ίδια τα πράγματα με τους αληθινούς όρους, μέσα σε ένα θολό χυλό που αναδίδει το άρωμα “είμαστε όλοι πρώτα κάτι κοινό-οτιδήποτε- και μετά όλα τα άλλα” είναι απλώς απόκρυψη της διαφοράς και της σύγκρουσης/αντίθεσης. Άρα και της καταπίεσης, της αδικίας, της ανισότητας και τελικά της πολιτικής ως απόπειρα ξεπεράσματος τους.

Η ηθική και η αισθητική είναι αυτό που είναι «σωστό» και «ωραίο» τώρα και εδώ, μέσα σε μια συγκεκριμένη υλική και πολιτική τάξη πραγμάτων. Η κλασική μουσική και η ευγένεια των ναζί αξιωματικών με μπαγκράουντ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης ή η ευγένεια, οι καλοί τρόποι και η μειλιχιότητα των εφαρμοστών του μνημονίου με μπαγκράουντ το μνημονιακό «σφαγείο». Δεν είναι φυσικά αυτά τα δύο παραδείγματα ισοβαρή σε ένταση φρίκης, ούτε ίδιας φρικαλεότητας τεχνικές αλλά το point είναι στην αναλογία. Η ηθική και αισθητική έπονται και ακολουθούν μια κατεστημένη και επιβεβλημένη υλική τάξη πραγμάτων – μια πολιτική τάξη. Και αυτή η ηθική και αισθητική δεν τους περιλαμβάνει όλους, λόγω ακριβώς της ταξικότητας, της ανισότητας και της ξένωσης που παράγει η υλική τάξη, η αληθινή τελικά μήτρα αυτού που υπάρχει όπως υπάρχει. Για κάποιους -πολλούς- υπάρχει απλώς μια κρεατομηχανή, παρόλη την απαιτούμενη καλαισθησία και τη επιβαλόμενη περιρέουσα ηθικότητα στο πως αφηγούμαστε τον κόσμο και συνυπάρχουμε με τους άλλους, και πηγάζουν όλα από τα ίδια κέντρα εξουσίας και επιβολής. Ενώ το πιο παράδoξο από όλα είναι ότι αυτή η ηθική απαιτεί να εμφανίζεται ως καθολική και να είναι και σεβαστή ως τέτοια, ακόμα και για αυτούς που προορίζονται για την κρεατομηχανή.

Μια λέξη για τους κανόνες της ηθικής και τους νόμους

Οι κανόνες της ηθικής και οι νόμοι υπάρχουν στο πολιτικό σύστημα ως συνεχώς παραβιάσιμοι. Και είναι παραβιάσιμοι γιατί αυτό που επιβάλλεται, τελείται και παγιώνεται είναι εκτός του πεδίου κυριαρχίας τους, μια και οι οικονομικοί θεσμοί, οι ανταλλαγές και οι συναλλαγές είναι όλο και περισσότερο αποσυνδεδεμένα από αυτούς τους κανόνες. Και αυτά τα τελευταία είναι που παράγουν την τελεσίδικη κοινωνική πραγματικότητα. Και ενώ οι θεσμοί των ηθικών κανόνων και των νόμων μοιάζουν να είναι οι μόνοι αποφασίσιμοι και διαχειρίσιμοι στο πεδίο της επικοινωνίας και του πολιτικού και κοινωνικού λόγου, παράλληλα η καπιταλιστική οικονομία δημιουργεί την μόνη “υπαρκτή” πραγματικότητα για τους ανθρώπους και την κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα αυτή-η οικονομία- παρουσιάζεται ως μη αποφασίσιμη, σκοτεινή, ανεξέλεγκτη και ως φυσικό φαινόμενο.

Η τρέχουσα πολιτική ρητορεία περί της άρσης της συνεχούς παραβίασης των νόμων και των κανόνων δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ψευδοπρόταγμα ενός “ωραίου και ρομαντικού” ταξιδιού προς ένα αστέρι που δεν θα φτάσεις ποτέ και το γνωρίζεις. Χωρίς φυσικά να υπάρχει τίποτα ωραίο και ρομαντικό στο “αιώνιο-δεν μπορεί να είναι παρά αιώνιο με αυτούς τους όρους- κυνήγι της διαφθοράς και της διαπλοκής” εκτός από σχεδόν πάντα κυνικός τσαρλατανισμός και επικοινωνιακή χειραγώγηση που εφαρμόζει απαράλλαχτα και ο σημερινός Σύριζα ως κυβέρνηση. Το να πιάνονται  θορυβωδώς στο “δόκανο της μάχης κατά της διαφθοράς” κάποια μεγαλολαμόγια ή και κάποιοι ολιγάρχες ακόμα, για να ξεγλυστρίσουν μετά -πάντα σιωπηλά- με μικρές και σχετικά ασήμαντες απώλειες μπροστά στα τεράστια οφέλη που αποκομίζουν από την “λειτουργικότητα” του συστήματος, είναι απλώς μια ακόμα απόδειξη ότι οι κανόνες και οι νόμοι είναι μόνιμα και σταθερά παραβιάσιμοι υπέρ τους και όχι επιβεβαίωση και κυριαρχία των κανόνων αυτών. Και το πιο φοβερό-με όλες τις πιθανές έννοιες της λέξης και τα επακόλουθα συμπεράσματα-είναι ότι οι πληθυσμοί και οι απλοί άνθρωποι το γνωρίζουν πια πολύ καλά αυτό.

Read Full Post »

ΑΓΑΠΗ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Δεν πρέπει κάποιος να αγαπά μόνο μέσα από το εγώ του γιατί αυτό είναι το λάθος στην αγάπη. Η Αγάπη είναι η *διάλυση* του εγώ  (dissolvement) για χάρη του άλλου, η διάλυση του εαυτού μας μέσα στον άλλο. Αυτή η διάλυση που δεν πρέπει να είναι η «καταστροφή» του εγώ αλλά η αποσύνθεση του και η επανασύνθεση του ως κάτι καινούργιου που  προσομοιάζει με μια χημική,  βίαιη αρκετές φορές, διεργασία.

 Σε αυτή τη δημιουργία του νέου μείγματος του εγώ,  ο εαυτός είναι πια το «εγώ» και ο Άλλος μαζί.  Εδώ όμως η ψυχή δεν πρέπει  να χάνει οριστικά τον εαυτό της, η αγάπη πρέπει να είναι μια περιπέτεια σαν το ταξίδι του Οδυσσέα που παρόλο που γύρισε στα πιο μακρινά και άγνωστα μέρη και κινδύνεψε να χαθεί τόσες φορές ποτέ δεν έχασε το νήμα που τον οδήγησε πάλι πίσω στον εαυτό του, στην επιστροφή στην πατρίδα του την Ιθάκη.

 Και ακόμα περισσότερο κάθε περιπέτεια της αγάπης αξίζει και έχει νόημα και πρέπει να γίνεται για να μας οδηγήσει σοφότερους και δυνατότερους πίσω στον εαυτό μας, μια σχάση και ρήξη του εγώ που στην ουσία έχει νόημα για την ανθρώπινη ύπαρξη όταν μέσα από αυτό το ταξίδι αυτή επιστρέφει στον εαυτό της ως πια κάτι άλλο.

Αυτή η απόλαυση του νέου, του κάτι άλλου, του καινούργιο είναι η γιορτή ενός τρόπου ζωής ως διαρκή δημιουργία και επαναδημιουργία αντίθετο με την αβάσταχτη βαρύτητα της ζωής και του εαυτού ως στατικής οντότητας και ως οριστική απάντηση και «βεβαιότητα» στο ερώτημα του Είναι, ως δηλαδή το αντίθετο και το τέλος της ελευθερίας.

 Αυτή η βιοχημική και ψυχική διεργασία, αυτή η ασυνείδητη, σκοτεινή «θεατρική πράξη» του εγώ με τον εαυτό του και με τον Άλλον που είναι ο έρωτας,  για να είναι πραγματικά συμβατή με την ελευθερία και την αυτόνομη ύπαρξη του εγώ πρέπει πάντα να συνυπάρχει με την αυτενέργεια του εγώ που θα εκδηλώνεται ως συνειδητός  έλεγχος και ανακλαστική σκέψη πάνω στη κατάσταση του έρωτα, του εαυτού και του άλλου.

Read Full Post »

O αριστερός Γκοτζίλα ως αντιδραστική πολιτική θέση για τον Ιστορικό χρόνο

Η μόνη δικαίωση στην ουσία της ψήφισης του μνημονίου από τον Σύριζα,  η οποία είναι ακόμα αδιάβλητη από τη γελοιότητα και την πλήρη απαξίωση, είναι ότι αν δεν έκανε αυτή την «επώδυνη και αποτέλεσμα στυγνού εκβιασμού» επιλογή, η εναλλακτική οδός που θα έπαιρνε η ιστορία της Ελλάδας θα ήταν πάρα πολύ χειρότερη ως ένας απερίγραπτος εφιάλτης. Δεν θα μπω στην προσπάθεια να αντικρούσω με οικονομικά, πολιτικά και λογικά επιχειρήματα αυτή τη θέση αλλά θα προσπαθήσω να αναδείξω πόσο βαθιά αντιδραστική και θρησκευτική, με τη χειρότερη έννοια, είναι αυτή η θέση.

Ειδικά απέναντι στην Ιστορική έννοια του χρόνου ως μέλλον εντός του παρόντος, που είναι μια βασική διάσταση ιστορικής νομιμοποίησης για οτιδήποτε έχει υπάρξει όχι μόνο ως αριστερό αλλά ως ιστορία της ελευθερίας, της αυτονομίας και της δημοκρατίας.

Yπάρχει κάτι κατ’άρχάς βαθιά αντιδραστικό να θεωρείς την πραγματικότητα ένα αναγκαστικό λιγότερο κακό από μια φανταστική περισσότερο κακή «πραγματικότητα», η οποία όμως παραμένει πάντα μη υπαρκτή ως μη παρούσα.

Υπάρχει εδώ ένα βαθύ πρόβλημα εισβολής του φανταστικού χρόνου στον υπαρκτό/πραγματικό χρόνο που ορίζεται έτσι με βάση τον φανταστικό, ο οποίος όμως δεν είναι  μέλλον «που είναι ήδη παρόν» όπως στην φρέσκια αισιοδοξία της χρονικότητας της επανάστασης ή της νεωτερικότητας, αλλά μια εν δυνάμει πάντα «παρούσα»  «παράλληλη πραγματικότητα»,  η οποία είναι μόνο απειλή και κάτι που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.

Έτσι το ίδιο το μέλλον ορίζεται ως «μη μέλλον» και βασικός όρος ύπαρξης του πραγματικού ως αποδεκτό είναι  μόνο η απειλή της μη ύπαρξης του. Αυτό δένει για πάντα την πραγματικότητα και αυτήν την απειλή που γίνεται αναγκαίος όρος της και όσο χειρότερη γίνεται η πραγματικότητα, η μόνη νομιμοποίηση της  καταλήγει να είναι μια ακόμα πιο ακραία βέρσιον της απειλής μιας άλλης χειρότερης μη παρούσας πραγματικότητας (που είναι η μόνη πια εν δυνάμει «εναλλακτική» πραγματικότητα ως άρνηση της τωρινής) χωρίς θεωρητικά κανένα όριο.

Αυτό οδηγεί το ίδιο το μέλλον να χάνει το νόημα του όπως το ξεραμε, παύει να είναι το τρέχων παρόν που είναι προορισμένο από τώρα να γίνει μέλλον και ο χρόνος γίνεται ένα κυνήγι αποφυγής του μέλλοντος, μετατρέποντας τελικά και τον πραγματικό χρόνο σε μια συνεχή αγχώδη αντίσταση στον ίδιο του τον εαυτό μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Έναν χρόνο στον οποίο φυσικά μπορούν να γίνουν τα πάντα σε ότι αφορα τον αληθινό φυσικό χρόνο, χωρίς όρια φρίκης και αθλιότητας, για να αποφευχθεί μια  «φρίκη του μέλλοντος» η οποία όμως είναι πάντα παρούσα ως συνθήκη αλλά ποτέ ως μέλλον.

Στην πραγματικότητα είναι μια πολύ κακή θρησκευτική θέαση της πραγματικότητας, χωρίς μέλλον, έστω όχι αναγκαία φωτεινό και όμορφο, άρα χωρίς πρόταγμα για το παρόν μας, με εγγυητή μόνο μια κόλαση που αναμένει πάντα παρούσα, χωρίς καν την εξισορρόπηση της με ένα παράδεισο, τον οποίο αντικαθιστά άγραμπα η «μη κόλαση» του  υπαρκτού παρόντος.

Read Full Post »

Eμείς είμαστε η Ευρώπη

εκτελεσμένοι επαναστάτες της κομμούνας του Παρισιού 1871

«Εμείς» είμαστε οι πιο Ευρωπαίοι από όλους, ήρθαμε με “παράξενες” ιδέες μαζί με μεγάλους στοχαστές και ηρωικά κινήματα και επανάστασεις, με μια «παράλογη» λύσσα για ελευθερία, με την κριτική και αμφισβήτηση για τα πάντα για να μπορέσει πραγματικά ο κόσμος να γίνει τα πάντα, με ένα καταραμένο «μηδενισμό» που είναι η πιο γνήσια αναζήτηση για τον αληθινό θεό, με έφοδο στους ουρανούς για την ανάδυση του ανθρώπου που μπορεί να είναι αυτό που αληθινά είναι (δηλ.και πάλι τα πάντα), με την «βέβηλη» ποδοπάτηση του «ιερού» που ξέχναγε την ενεργούσα ανθρωπότητα, με το κάλεσμα όλων στο πεδίο της Ιστορίας να γίνουν από επαναλαμβανόμενοι ρόλοι και χειραγωγίσιμα σύμβολα , ενεργά δρώντα υποκείμενα και ανθρώπινες αλήθειες.

Η ψώρα του νόμου και του κανόνα που είναι μόνο στα λόγια και στο χαρτί, η απατηλή «ιερότητα» των συμβάσεων μεταξύ «ίσων και κύριων», η κάλπικη και ζέουσα αίμα ηθική του ισχυρού, η ακόρεστη δίψα για πλούτο και δύναμη, δηλ.για σύμβολα και αλληλοεξαρτώμενες (αυτα)απάτες, η λατρεία σε αυτό που υπάρχει επειδή έτυχε να υπάρχει, οι τεχνικές και μη τεχνικές αυτοεκπληρούμενες αναγκαιότητες μπορεί να βρεθούν σε ακόμα πιο καθαρή και άτεγκτη μορφή αλλού, σε άλλες ηπείρους και χώρες, σε άλλες ιστορικές στιγμές όπως και τώρα αλλά και στο φυσικό γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης και πριν και τώρα και στο μέλλον.

“Εμείς” είμαστε αυτοί που ονοματοδότησαν των Ευρώπη ως Ευρώπη….

(στη φωτό εκτελεσμένοι επαναστάτες της κομμούνας του Παρισιού 1871)

Read Full Post »

Η καπιταλιστική «ηθική» ως «φυσική τάξη» του κόσμου

Είναι άραγε οι εξεκιουτιβς, οι πανίσχυροι διευθυντές και τα μεγαλοστελέχη, οι αμειβόμενοι με δεκάδες εκατομμύρια,  οι μόνοι με την εμπειρία να διαχειριστούν τεράστιες επιχειρήσεις, ή απλώς περιγράφουμε τις δομές του καπιταλισμού όπου είναι βαθιά ιεραρχικός και άνισος και πάντα θα έχει κάποιους λίγους σε κορυφή.

Το να «διοικείς» μια τεράστια εταιρεία δεν σημαίνει κάποιες υπεράνθρωπες ικανότητες που μόνο ελάχιστοι έχουν,  απλώς είναι ένας ρόλος που σίγουρα χρειάζεται ένα σετ ικανοτήτων που όμως εγώ λέω υπό κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε να το έχει το 1% με 5 % ή και παραπάνω του πληθυσμού και όχι ένας σε κάθε 50 χιλ ανθρώπους.

Απλώς μπερδεύουμε το κοινωνικό γεγονός με τις ιδεολογικές προϋποθέσεις του δηλ αφού παρατηρούμαι ότι ένας στο 100 χιλ είναι CEO με αμοιβή 10 εκατ,  άρα νομίζουμε ότι συνάγουμε ότι στατιστικά 1 στους 100 χιλ μπορεί να βγάλει αυτά τα λεφτά (είναι «ικανός» υποτίθεται).

Αλλά τι στατιστική παρατήρηση είναι αυτή, αφού δεν μιλάμε για τυχαία γεγονότα αλλά για γεγονότα προκαθορισμένα από τους όρους των καπιταλιστικών θεσμών δηλ για παρατηρήσεις στατιστικές προδιαμορφωμένες πριν τη παρατήρηση.

Δεν πήγε κάποιος να ρίξει στη γη ποτέ 1 εκατ ανθρώπους χωρίς κανένα προκαθορισμένο υλικό όρο πριν,  χωρίς να κουβαλάνε ήδη μια ιστορία και χωρίς διαμορφωμένες από πριν κοινωνικές σχέσεις, τους έδωσε την απαραίτητη τεχνολογία και πόρους και τους είπε φτιάξτε την οικονομία σας να παρατηρήσω τη τυχαία στατιστική διασπορά στις αμοιβές σας.

Τι αντιστορική σκέψη είναι αυτή; Και αν δεν ήταν επικίνδυνη θα ήταν αστεία και δυστυχώς αυτή είναι η ποιότητα της πιο ακραίας τουλάχιστον φιλελεύθερης  οικονομικής σκέψης.

Και στο μεσαίωνα ένας στους 10.000 έβγαζε πανεπιστήμιο και σίγουρα τότε θα πίστευαν οι αγράμματοι χωρικοί ότι μυαλό και ικανότητες για να βγάλουν πανεπιστήμιο έχουν μόνο ένας στους χίλιους, και μερικοί γέροι στα χωριά το πιστεύουν ακόμα.  Σήμερα όμως ένας στους 5 βγάζει πανεπιστήμιο.

Τι έγινε άλλαξε κάτι στο DNA,  στη «φυσική» διανοητική ικανότητα των ανθρώπων ή στη «φυσική» ιεραρχία του κόσμου;

Το θέμα είναι ότι ιεροποιείται στη καπιταλιστική μυθολογία ο ρόλος της ανώτατης ιεραρχίας και συνδέεται η ύπαρξη της με την αποτελεσματικότητα και την υλική παραγωγή. Στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι η ιδιοποίηση του αποτελέσματος της εργασίας από χιλιάδες ανθρώπους  που παλεύουν σκληρά από κάτω, από λίγους στη κορυφή.

Και είναι αυτός ο τρόπος που λειτουργεί η καπιταλιστική ιδεολογία, καθώς ενώ η παραγωγή είναι κοινωνική και υπόθεση πολλών, εξατομικεύεται και γίνεται αντικείμενο ιδιοκτησίας των λίγων που έχουν την ιδιοκτησία ή τον έλεγχο (που είναι και αυτός μια μορφή ιδιοκτησίας).

Είναι στην ουσία συμβολικό το νόημα και η θέση του CEO, του διευθυντή, του υψηλόβαθμου μάνατζερ και κατ’ επέκταση της κάθε υπερβολικά άνισης ιεραρχίας.  Και για αυτό η τεράστια οικονομική εξουσία και τα προνομία τους ελάχιστη σχέση έχουν με την αποτελεσματικότητα και την «επιτυχία» της εταιρείας, τα οποία είναι αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας.

Άνετα θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο θαυμασμός και η αποδοχή των αμοιβών τους και της δύναμης τους δεν διαφέρει από την αποδοχή της τεράστιας δύναμης και των προνομιών των βασιλιάδων παλιά, καθώς και αυτοί υποτίθεται ήταν οι ελάχιστοι υπαρκτοί θνητοί που ήταν οι «καταλληλότεροι» για αυτούς τους «ηγετικούς» ρόλους.

Άντε στο καπιταλισμό ας δεχθούμε  και μια διάσταση ορθολογισμού και σύνδεσης με τη αποτελεσματικότητα με την έννοια της τεχνικής σύνδεσης αίτιου αποτελέσματος, η οποία ξαναλέω είναι έωλη και απατηλή και περισσότερο η επίφαση και το ιδεολογικό κάλυμμα παρά η βαθύτερη ουσία της σχέσης.

Στην τελική γιατί να μην θαυμάζουμε και τους διευθυντές των τεράστιων επιχειρήσεων στην ΕΣΣΔ αφού και αυτοί ανάλογα αποτελέσματα έφερναν. Όμως αυτοί αγνοούνται και λοιδορούνται,  γιατί απλώς δεν ταιριάζουν στην ιδεολογική κατήχηση του συστήματος και αναφέρονται σε ένα άλλο σύστημα με άλλες δομές, άλλες ιδεολογίες, άλλους τελικούς ρητούς σκοπούς και άλλες μυθολογίες.

Και παρόλο που εν μέρει και εκεί υπήρχαν Ή ΑΝΑΠΤΎΧΘΗΚΑΝ κάποιες καπιταλιστικές λογικές και αδιέξοδες ιδεολογίες το σύστημα, όπως αποδεικνύεται και θα αποδειχθεί περισσότερο,  ήταν καλύτερο για τους ανθρώπους, χωρίς να είναι σίγουρα το τελικό ζητούμενο.

Ας μην ξεχνάμε την αλήθεια του φουκαρά γέρο Μαρξ ότι η οικονομία και η παραγωγή είναι κοινωνική και υπόθεση των πολλών αλλά το προϊόν της και οι θεσμοί της είναι υπό τον έλεγχο και για το όφελος των λίγων. Στην ΕΣΣΔ και στο κομμουνισμό τουλάχιστον αναγνώριζαν αυτή την αλήθεια άσχετα με το πόσο μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτή την αντίφαση.

Πιο απλά η τεράστια ανισότητα αμοιβών με τον απλό εργαζόμενο κατά 300, 400 ή 500 φορές,  δεν τη δικαιολογεί καμιά λογική οικονομική διαδικασία ή αναγκαιότητα, αλλά απλώς η δυνατότητα να καθορίζουν κάποιοι,  οι ίδιοι την αμοιβή τους βασισμένοι σε μια φαντασιακή κοινωνική αίγλη αποτελεσματικότητας και ικανοτήτων, πάντα στα πλαίσια μιας ατομοκεντρικής κοινωνίας, που εσκεμμένα παραγνωρίζει τη κοινωνική φύση της παραγωγής του πλούτου (αλλά και την αναγκαιότητα της κοινωνικής διαχείρισης του) και ως τέτοια αποδέχεται τις ΤΕΡΑΤΏΔΕΙς ΠΑΡΆΛΟΓΕς ανισότητες.

Οι «νόμοι της αγοράς» και η αποθέωση της ατομικότητας στην οικονομία σημαίνει ότι όποιος έχει τη δύναμη μπορεί να κάνει ότι θέλει και άρα αν ενας ceo ή υψηλόβαθμο στέλεχος, μπορεί να πάρει και 1 δις για αμοιβή δεν υπάρχει πρόβλημα αν  τη πάρει και ας μην υπάρχει κάποια οικονομική ή οποιαδήποτε λογική από πίσω, παρά απλώς το ότι μπορεί.

Μια μικρή γεύση από την πραγματικότητα περί τίνος μιλάμε μπορείτε να βρείτε εδώ.

http://www.nytimes.com/2012/06/17/business/executive-pay-still-climbing-despite-a-shareholder-din.html?pagewanted=all&_r=0

Read Full Post »

Νόαμ Τσόμσκι: Κάποιοι στη Γερμανία θέλουν την Ελλάδα σε σκλαβιά

Άρθρο του Νόαμ Τσόμσκυ στην Αυγή. Με λίγα λόγια. Πόσο απάτη είναι ο «αντικρατισμός» και η «φιλελεύθερη» ιδεολογία που στην ουσία είναι μια κενή ρητορεία για μικρομεσαία κορόιδα όταν η πρακτική των πλούσιων ελίτ και των ισχυρών είναι ακριβώς η ΣΥΝΕΧΉς στήριξη και η προστασία τους από το κράτος.

Πώς το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο υποσκάπτει συστηματικά την πραγματική οικονομία και πως μετέτρεψε το πανίσχυρο κράτος των ΗΠΑ σε προστάτη , σωτήρα του και στο τέλος σε υπηρέτη του.

Πως το χρέος είναι ένα ιδεολογικό και κοινωνικό κατασκεύασμα που βασίζεται στην επιβολή, με τους καπιταλιστικούς του όρους (αν δεν πληρώνεις , χρεοκοπείς και πας στα σκατά) να ισχύουν μόνο για τους φτωχούς και τους λαούς και όχι για τις τράπεζες και τους πολύ πλούσιους.

Πως θεωρεί σοβαρή πιθανότητα την αεροψεκασμένη θεωρία (κοιτα ποιούς κάνουνε καθηγητάδες ε;) η Γερμανία να θέλει να δεσμεύσει ότι έχει αξία στην Ελλάδα. Και πως κάποιοι άνθρωποι στη Γερμανία φαίνεται πως στόχο έχουν να θέσουν την Ελλάδα υπό καθεστώς ιδιότυπης σκλαβιάς.

Πως η μόνη αληθινή ριζική λύση θα ήταν ένα κοινό μέτωπο του νότου ως trigger εξελίξεων για αλλαγές στη δομή της Ευρώπης κτλ Και διάφορα άλλα θεωρητικά ενδιαφέροντα θέματα.

http://www.avgi.gr/article/1458668/noam-tsomski-kapoioi-sti-germania-theloun-tin-ellada-se-sklabia

 

Read Full Post »