#Brexit τελικά. Αν και αυτό είναι απλώς ένα μισό βήμα. Έχει μια σημασία να βγαίνεις από ένα “βόθρο” όπως η ΕΕ, αν δεν αναστρέψουν ή απαξιώσουν με κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα, αλλά έχει σημασία βγαίνοντας και το που μπαίνεις. Γιατί σχεδόν παντού ανάλογοι “βόθροι” υπάρχουν στον παγκόσμιο καπιταλισμό σήμερα και στους υπερεθνικούς θεσμούς και στις ίδιες τις χώρες. Πάντως οφείλουμε ένα μπράβο στο θάρρος των λαϊκών τάξεων του Η.Β., ανέκαθεν εκεί λειτουργούσε η απλή κοινή λογική, ενώ και οι θεσμοί επίσης συνήθως λειτουργούν με το νόημα που δηλώνεται πως έχουν. Και ας είναι στον παραδοσιακά πιο σκληρό και ξεκάθαρα ταξικό καπιταλισμό παγκοσμίως από την γέννεση του, ίσως με την εξαίρεση των ΗΠΑ, ως προς το ιδεολογικά αδιαμφισβήτητο των καπιταλιστικών θεσμών.
Γιατί έθνος -κράτος και όχι «Ενωμένη» Ευρώπη.
Ένας ενωμένος διακρατικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός που στοχεύει συστηματικά και χωρίς όριο στην απαξίωση της εργασίας σε όλες τις χώρες εσωτερικά του για «διάχυση της ανταγωνιστικότητας» απέναντι στον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, είναι πάντα χειρότερος από μερικούς πάντα συνδεδεμένους αλλά ανταγωνιζόμενους και μεταξύ τους εθνικούς καπιταλισμούς. Πάντα σε ότι αφορά τις τάξεις των εργαζομένων σε κάθε χώρα, που θα μπορούσαν να αρπάξουν τις ευκαιρίες για ριζικές αληθινές αλλαγές. Και αυτό γιατί θα έχουν απέναντι τους ένα εθνικό καπιταλισμό, που αν και πάντα ως ένα μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενος από άλλους και ταυτόχρονα ανταγωνιζόμενος με αυτούς, θα είναι προτιμητέο πεδίο ταξικής πάλης, ως πιο «διακριτός» στις σχέσεις εκμετάλλευσης του, για στοχεύσεις από τους αγώνες των εργαζομένων, πιο «διάφανος» σε ερμηνείες σύγκρουσης κεφαλαίου-εργασίας εντός της κάθε χώρας, πιο ελέγξιμος από τους κατά χώρα δημοκρατικούς θεσμούς, όσο αυτοί παραμένουν με κάποιο αληθινό νόημα και με δυνατότητες ακόμα και για βαθιές ριζικές αλλαγές υπερ της ζωής και των συμφερόντων των εργαζομένων, ειδικά σε εποχές όπως οι τωρινές, μεγάλης φθοράς της καπιταλιστικής ιδεολογικής ηγεμονίας. Όπου και ΑΝ μπορούν να γίνουν αυτές, μια και υπάρχει ο αναγκαίος όρος των ταξικών μαζικών κινημάτων για αυτό.
Ούτως ή άλλως οι ιστορικές μοίρες και οι πολιτικές των κράτων εθνών στην Ευρώπη ήταν πάντα βαθιά αλληλοσυνδεδεμένες και θα συνεχίσουν να είναι. Πιο αυθεντικά συνδεδεμένοι οι μεγάλοι καπιταλισμοί της Ευρώπης, ως καπιταλισμοί με την έννοια του «αγνού και ανόθευτου» καπιταλισμού της άνισης ανταλλαγής και της επιβολής, ήταν στο μεσοπόλεμο, αλλά με λάθος όρους, με τις λάθος χώρες και την λάθος στιγμή ως προς τη βιωσιμότητα. Δεν θα είναι τελικά και τόσο υπερβολή να πούμε ότι η ΕΕ ήταν αντίστοιχα μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών με τις σωστές χώρες, τους σωστούς όρους και την κατάλληλη στιγμή με στόχο μια μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα. Μόνο που αυτή η βιωσιμότητα ξεκάθαρα έχει λήξει πια.
Τα exits και η “αμόλυντη» Ευρωπαϊκή αριστερά.
Το ευρωσκεπτικιστικό κοινωνικό ρεύμα, που εκφράζεται πια με ξεκάθαρες τάσεις εξόδου, και αφορά κυρίως τις υποτελείς τάξεις και τους φτωχούς, εκπροσωπείται σε μεγάλο βαθμό στην Ευρώπη από ακροδεξιά ή στην καλύτερη περίπτωση απολίτικα κόμματα. Αυτό γιατί σε μεγάλο μέρος της, η ούτως ή άλλως αδύναμη σχετικά, Ευρωπαϊκή αριστερά είναι περισσότερο ένα ιδεολογικό ρεύμα φιλελεύθερης αριστεράς και κοσμοπολιτισμού ή χειρότερα “εναλλακτικής” σοσιαλδημοκρατίας, παρά επαναστατικές και αποφασισμένες για ριζικές αντικαπιταλιστικές αλλαγές πολιτικές οργανώσεις. Εντός της Ευρωπαϊκής αριστεράς είναι γεγονός επίσης η σε πολύ μεγάλο βαθμό εκπρόσωπηση των υποτελών τάξεων των εργαζομένων από μια ελίτ διανοουμένων και επαγγελματιών, η οποία είναι μια διακριτή κοινωνική ομάδα εκτός των τάξεων που θεωρητικά εκπροσωπεί και η οποία ιστορικά τις πιο πολλές φορές εντάσσεται πλήρως στα σχέδια της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και αυτονομείται και υπηρετεί κυνικά τα δικά της συμφέροντα μόλις ενταχθεί με οποιονδήποτε τρόπο στην διαχείριση της εξουσίας (η περίπτωση Σύριζα θα αποτελεί υπόδειγμα βιβλιογραφίας αυτής της τάσης στο μέλλον). (περισσότερα…)
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Read Full Post »
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 