Δεν είμαστε όλοι Μπουτάρηδες

Ο Σύριζα εμφανίστηκε ως διαχειριστής της φρίκης. Ένας διαχειριστής είναι δήθεν κάτι ουδέτερο που μπορεί να τον οδηγήσει μια ηθική βούληση να μετατρέψει κάτι φρικτό σε λιγότερο φρικτό. Δεν είναι και ούτε ήταν ποτέ έτσι, είναι ένα οργανικό απαραίτητο κομμάτι της πολιτικής ηγεμονίας του καπιταλισμού και της συμβολικής τάξης του.

Δεν πρέπει να υπήρξε και ποτέ διακριτός «ανεξάρτητος» -καθ’έαυτό που λένε- διαχειριστής μιας ωμής δύναμης, όπως είναι η οικονομική και η αληθινή πολιτική ισχύς-του να μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για σένα και να το επιβάλεις σε όλους. Η ίδια η πολιτική διαχείριση «απ’έξω» της αληθινής ισχύος, είναι μια απατηλή πράξη, ένα θέατρο, καλοπαιγμένο ή κακοπαιγμένο, άσχετα αν κάποιοι βυθίζονται με αυταπάτη στους ρόλους τους καμιά φορά. Εντελώς άλλο πράγμα η ταξική συσχέτιση δύναμης που μπορεί να περιορίσει το τι μπορεί να κάνει η ωμή δύναμη του κεφαλαίου, στην οποία προσαρμόζουν τους θεατρικούς ρόλους τους οι διαχειριστές.

Άρπαξαν τώρα οι Ζαίοι τον Μπουτάρη στο «δημοκρατικό» μέτωπο τους μια και «ηρωποιήθηκε» από την όντως άθλια επίθεση λιντσαρίσματος που δέχτηκε ως ένας γέρος μόνος του ανάμεσα στον όχλο. Ο Μπουτάρης ένας νεοφιλελε ακροκεντρώος ο οποίος ως εστέτ αστός έχει κάνει χόμπι του ένα θεσμό γιατί μπορεί-είχε από πριν το οικονομικό και κοινωνικό κεφάλαιο. Γιατί αυτό είναι οι θεσμικές θέσεις για κάποιους αστούς που είναι πιο μερακλήδες και «κουλ», χόμπι όταν βαριούνται και είναι πια αδιέξοδα όλα τα άλλα στην ζωή τους.

«Ενσωμάτωσαν» με την πρώτη ευκαιρία τον Μπουτάρη μια και είναι αφομοιώσιμος και μέρος του συστήματος δύναμης και ηγεμονίας όπως είναι και οι Ζαίοι και που ούτως ή άλλως ποτέ δεν είχαν μεταξύ τους καμιά διαφορά και πάντα ήταν από την ίδια πλευρά. Μόνο για την νομή της συμβολικής παρουσίας τους στην πολιτική σκηνή έριζαν, που όρος της είναι η επιφανειακή διαφοροποίηση καθαρά για λόγους ατομικιστικούς- σε αυτό το παιχνίδι ο καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του και την ομάδα του, ανταγωνιστικά με τους άλλους, για συγκεκριμένη περιορισμένη «ποσότητα» προσοχής, ψήφων και αποδοχής.

Τέλος σωστά έχουν πει και άλλοι ότι περισσότεροι Μπουτάρηδες σημαίνουν περισσότερους εξαγριωμένους και «δικαιωμένους» ακροδεξιούς κάφρους – για όσους έκαναν την βίαιη επίθεση λιντσαρίσματος με γροθιές και κλωτσιές και όχι φυσικά για τους πόντιους που είναι αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας- κάτι το οποίο «θεραπεύεται» με περισσότερους Μπουταρηδες που οδηγούν σε…κτλ κτλ σε ένα σατανικό φαύλο κύκλο που όλο και μεγαλώνει σε διάμετρο και θέλει να αναγκάσει τους πάντες να πάρουν μια θέση μέσα σε αυτόν εκβιαστικά. «Είμαστε όλοι Μπουτάρηδες» αλλά όχι από αλληλεγγύη, θέλουν να μας κάνουν «με μπουνιές και κλωτσιές’.

Read Full Post »

Μην είμαστε κορόιδα, οι φασίστες δεν αλλάζουν ποτέ.

Ο σημερινός ακροδεξιός λόγος ως δημοκρατικό σόφισμα αλλά  πάντα  επικίνδυνος εχθρός της δημοκρατίας.

Ακούμε πια σταθερά εδώ και καιρό και στον ακροδεξιό και φασιστικό λόγο να γίνεται επίκληση στις έννοιες της δημοκρατίας, του συντάγματος και της ελευθερίας του λόγου. Οι νεοναζί της ΧΑ επικαλούνται το σύνταγμα, οι ακροδεξιοί  Μπουμπούκος και  Βορίδης εμφανίζονται ως υπερασπιστές και λάτρεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου, ο Σφακιανάκης να ζητά ως διωκόμενος «μονάχα το δικαίωμα να έχει δική του άποψη» και διάφορα άλλα περίεργα.

Στο δημόσιο λόγο υπάρχουν  επώνυμοι και ανώνυμοι φασίστες ή φιλοφασίστες  που εδώ και πολύ καιρό συστηματικά θέλουν να διαβρώσουν και να καταστρέψουν τις έννοιες της δημοκρατίας, του κοινού τόπου συζήτησης και της λογικής.  Κάποιοι το κάνουν από διεστραμμένη ιδεολογία, βλακεία, ψυχασθένεια κτλ και άλλοι  για να υπερασπίσουν την εξουσία και κάποιο κόμμα από μια σκοπιμότητα ψυχρή και αυτό το τελευταίο είναι πολύ χειρότερο.

Εκτός από τις επικλήσεις λατρείας στη δημοκρατία και στην ελευθερία του λόγου,  κάποιοι κάνουν επίσης το κόλπο που κάνουν όλοι οι αντιδραστικοί ακροδεξιοί ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Προσπαθούν να αναδείξουν και να ανακαλύψουν φανατισμό και δογματισμό με κάθε τρόπο σε κάθε πολιτικό αντίπαλο. Ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει, βγάζοντας και από τη μύγα ξύγκι που λένε. Για αυτό οι διαφωνούντες με τους φασίστες και τη ακροδεξιά κυβέρνηση, τα αριστερά κόμματα και γενικά αυτά που είναι ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης βαφτίζονται συνεχώς  σταλινικοί, επικίνδυνοι, διαφημιστές της βίας, ακραίοι και ανεξέλεγκτοι ακόμα και «φασίστες».

Το αστείο είναι ότι οι far righters το κάνουν αυτό παντού στο κόσμο ως οι πλέον  φανατικοί και δογματικοί, γνήσιοι και πιστοί φασίστες. Δεν έχουν αλλάξει καθόλου Απλώς παίζουν το παιχνίδι του δημοκρατικού διαλόγου. Δεν τους ενδιαφέρει το κονσένσους και ο κοινός τόπος συνεννόησης με τα διάφορα κομμούνια. (όλους τους άλλους). Ο δημοκρατικός διάλογος είναι μόνο ένα όπλο εναντίον του αντιπάλου και η δημοκρατία ένα τωρινό αναγκαστικό στάδιο και πλαίσιο για να λειτουργούν και όχι σκοπός αληθινός. Είναι η μόνη δυνατή και πιο αποτελεσματική δράση ενός φασίστα που δεν έχει την απόλυτη δύναμη που θα ήθελε να είχε, μέσα σε μια  δημοκρατία.

Ακόμα και ο Μπουμπούκος όταν λέει λατρεύω τη δημοκρατία αυτό εννοεί. Λατρεύει το παιχνίδι της δημοκρατίας ως παρωδία, την υποκρισία και τα ύπουλα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ειδικά όταν του επιτρέπουν να βγάζει φράγκα και να έχει δόξα.

Όλα επίσης  τα μινιον των μπουμπούκων και των κασιδιάρηδων  (όπως και οι ταγοί τους) στο δημόσιο λόγο, που ζητάνε και υποστηρίζουν ελευθερία του λόγου και δημοκρατία, πιστεύω υπό συνθήκες, με ευχαρίστηση θα καταργούσαν την ελευθερία του λόγου και τη δημοκρατία και αυτό που κάνει αυτό το γεγονός εντελώς άθλιο και παρανοϊκό είναι ότι παρουσιάζονται ως υπερασπιστές αυτών των πραγμάτων. Είμαι πεπεισμένος ότι για αυτούς τους ανθρώπους η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου είναι εργαλεία για τους σκοπούς τους, οι οποίοι σκοποί  είναι εντελώς ξένοι προς αυτές τις αξίες.  Ας μην είμαστε κορόιδα,  οι φασίστες δεν αλλάζουν ποτέ.

Ο σχετικισμός και ο αντιδογματισμός ως πολιορκητικός κριός  φασιστικών και αυταρχικών απόψεων

Άλλοι πάλι φασίστες και ακροδεξιοί μιλάνε για τη σχετικότητα των αξιών στη σύγχρονη κοινωνία και για τη δογματικότητα των αντιρατσιστών, των υπερασπιστών των δικαιωμάτων των γκέι,  των μειονοτήτων κτλ. Για πιο λόγο μας λένε να θεωρήσουμε ότι σήμερα η κοινωνία είναι πραγματικά πιο προοδευμένη από το μεσαίωνα ή πριν ένα με δύο αιώνες ή γιατί λέμε ότι μόνο η θρησκεία είναι δογματική και όχι η σύγχρονη επιστήμη της ιστορίας, της ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας  ακόμα και της φυσικής. Τα μπλογκς της φασιστικής και ακροδεξιάς διανόησης είναι γεμάτα από τέτοια κείμενα ενώ ακούγονται ανάλογα πράγματα και από επίσημους φορείς όπως η εκκλησία.

Βέβαια αυτοί οι τύποι ως  άτομα πεντάχρονα (άντε 15χρονα το πολύ) διανοητικά  απλώς προβάλλουν  τη δική τους πνευματική κατάντια και φτώχεια στους άλλους. Έμαθαν απλώς και μόνο να μαϊμουδίζουν  ότι υπάρχει η κοινωνική σύμβαση και η κυρίαρχη άποψη, που πάντα υπάρχει και είναι ίδιον  της ιστορικής ύπαρξης της κοινωνίας έως τώρα   και τη μεταμοντέρνα άποψη ότι όλες οι ιδεολογίες (και οι ελευθεριακές) είναι τελικά «βολικοί μύθοι» για διάφορες ομάδες ή τάξεις ανθρώπων,  χωρίς βέβαιη και απόλυτη οντολογική βάση.

Ναι αλλά έχει σημασία κάθε κυρίαρχος μύθος σε τι κοινωνία οδηγεί και ποσό επιτρέπει τη κριτική του και την αμφισβήτηση του. Πχ ένα άτεγκτο χριστιανικό θεολογικό δόγμα ή ο ναζισμός  οδήγησε στη κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, ακόμα και στην φυσική καταστροφή των διαφωνούντων. Και σε πολλά άλλα κακά αλλά εδώ μιλάμε για την ελευθερία του λόγου.  Η δημοκρατία αντίθετα, ως μια έκφανση της, οδηγεί στη παραγωγή εκατομμυρίων βιβλίων και πορισμάτων σκέψης και διαλόγου για τόσα θέματα και στην ελεύθερη συζήτηση για όλους. Ακόμα και για αυτούς που «αναρωτιούνται»  για τις  στοιχειώδες  αρχές  της και είναι εχθροί της.

Απλώς αναπαράγουν ένα περίτεχνο σόφισμα το οποίο φυσικά δεν έχουν την πνευματική ικανότητα να το κατανοήσουν και την εντιμότητα να το χειριστούν σωστά. Το ότι δηλαδή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για καμιά αλήθεια και ότι κάθε αντίληψη για τον κόσμο ασκεί μια πνευματική κυριαρχία στη κοινωνία  ως πράγμα αναπόφευκτο. Το χρησιμοποιούν αυτό απλώς για να «αποδομήσουν» (όπως νομίζουν) τις σημερινές αξίες της ελευθερίας, της ανοχής και της δημοκρατίας ως «ιδεολογικές και βολικά παραμύθια» με ολοφάνερη πρόθεση φυσικά να τις αντικαταστήσουν με αποδεδειγμένα πολύ χειρότερους και επικίνδυνους μύθους όπως ο ναζισμός, μια θεοκρατία από χριστιανούς μουλάδες, αυταρχικούς εξουσιαστές, ρατσιστικά απαρτχάιντ κτλ.

Δηλ αρνούνται  δήθεν τα πάντα ως σκεπτικιστές για να δεχθούν στη πρώτη στροφή και στη πρώτη ευκαιρία που θα μπορούν να το εκφράσουν ανοιχτά, τα πιο σκληρά δόγματα και την άρνηση κάθε σκεπτικισμού. Ένα  φτηνιάρικο πονηρό  κόλπο για να αναγνωριστεί η πολιτική και θρησκευτική αυταρχικότητα, ο ρατσισμός, ο φασισμός , ως «νόμιμοι», αποδεκτοί και καλοί.
Όπου και αυτές ακόμα οι τερατωδίες  δεν είναι αληθινά απαγορευμένες και παράνομες και ο καθένας μπορεί να μιλήσει και να γράψει «υπερασπίζοντας» τες, μέσα σε κάποια ελάχιστα όρια περιορισμού που επιβάλλει το ποινικό δίκαιο σχεδόν  παντού στο κόσμο. Δυστυχώς για αυτούς το πρόβλημα τους είναι ότι δεν μπορούν  να πείσουν  το κόσμο γιατί υπάρχει πια ισχυρός μαζικός αντίλογος που δεν μπορούν να καταπνίξουν με τη βία.

Read Full Post »

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ, ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Άρθρο του Δελαστικ προειδοποιεί για το κίνδυνο υπερσκέλισης της αριστεράς από την ακροδεξιά όπως στη Γαλλία.  Πράγματι το ο θέμα είναι  ότι  ο λαός είναι παγωμένος, μπερδεμένος , αναποφάσιστος και σε πλήρη σύγχυση, λόγω της καπιταλιστικής νεοφιλ προπαγάνδας δεκαετιών και της τωρινής προπαγάνδας τρομοκράτησης. Επίσης, πολύ κακώς, πιστεύει ότι η κάθε αλλαγή είναι θέμα ψήφου και αλλαγής προσώπων.

 Σε αυτό το πολιτικό κοινωνικό σκηνικό όλο το παιχνίδι είναι θέμα στρατηγικής και επικοινωνιακής τακτικής, δυστυχώς ακόμα, η αληθινή μάχη είναι στα επιφαινόμενα και στις εντυπώσεις και όχι στην ουσία και στο ποιός έχει δίκιο και ΣΤΟΧΕΎΕΙ ΣΕ αληθινή φιλολαϊκή προοπτική.

 Είναι θανάσιμος ο κίνδυνος να απαξιωθεί ο Σύριζα ως “συστημικό” κόμμα που συνεργάζεται με την εξουσία της γραφειοκρατίας της ΕΕ και των οικονομικών ελιτ του πυρήνα της ΕΕ και να “δικαιωθεί” ως “αντισυστημική” η ΧΑ στο τέλος. Θέλει  μακιαβελική πονηριά σε αυτές τις συνθήκες  και όχι την αλήθεια, λυπάμαι που το λέω.

Στη Γαλλία η Λεπέν πείθει τους Γάλλους ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για το λαό και  είναι η μόνη που λέει ανοιχτά για έξοδο από το ευρώ που θα βοηθήσει τα μικρομεσαία στρώματα της Γαλλίας ενώ ο Μελανσω μασάει τα λόγια του. Για αυτό και ο μόνος εκπρόσωπος της αριστεράς πήρε τα μισά ποσοστά από ένα κόμμα ρατσιστικό, δοσιλογικό και με ναζιστικές ρίζες.

Δεν έχει σημασία ότι αν η Λεπεν είχε την εξουσία απλώς θα υπάκουγε τις οικονομικές ελίτ και θα δεν θα τολμούσε να κάνει κάποια ουσιαστική αλλαγή, σημασία έχει ότι οι πληθυσμοί τη πιστεύουν και τελικά αυτό που γίνεται είναι ένα πονηρό ύπουλο παιχνίδι απαξίωσης της αριστεράς από την ακροδεξιά μαζί με τη δεξιά στη Γαλλία και υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει αυτό και εδώ στην Ελλάδα. Επίσης αμφιβάλλω αν και ο Μελανσώ θα έκανε ριζικές αλλαγές ποτέ, χωρίς να έχει ριζοσπαστικοποιηθεί αληθινά ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.

Δεν νομίζω ότι η κριτική του Δελαστίκ είναι κακοπροαίρετη,  επισημαίνει απλώς  αυτό το κίνδυνο.

Το άρθρο του Δελαστίκ εδώ : http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12790

Read Full Post »