Κείμενο

Κάθε κείμενο, όταν είναι αληθινό είναι μαζί μια ομολογία πίστης και ένα τελευταίο γράμμα σε κάποιον άγνωστο, που ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά δεν ξέρουμε ποιός είναι ακριβώς.  Αυτό που οδηγεί το χέρι αυτού που γράφει αληθινά, νομίζω είναι η αγάπη. 

 Η γραφή είναι στο βάθος σαν τη πίστη, επιμένει, μάχεται και στο τέλος ζητάει την αιωνιότητα.  Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να γράψει χωρίς πίστη και ελπίδα·  αληθινά να γράψει ως  μια δημιουργική πράξη, όχι να αντιγράψει απλώς ή να αναπαράγει κάποια ήδη προσχηματισμένα και συμβατικά κομμάτια γλώσσας .

Η δύναμη κατοικεί  στις λέξεις και στα κείμενα. Ακόμα και η καθαρή μεγάλη αγάπη κατοικεί στους μύθους, δηλαδή τελικά στη γραφή.  Από μια άποψη ο κόσμος υπάρχει για να γραφτεί σε ένα κείμενο και αυτό που μένει είναι τα γραπτά και η μνήμη που κουβαλάνε. Τώρα βέβαια στην αντίπερα όχθη υπάρχει και αυτός που διαβάζει, ο ερμηνευτής, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα, ίσως και το βασικό ερώτημα της γραφής, της ανθρώπινης επικοινωνίας και τελικά του ανθρώπου.

Read Full Post »

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ (ΜΑΣ)

Αυτό που φοβόμαστε είναι η αλήθεια, η αλήθεια  που θα μας ανακατατάξει στον κόσμο, είναι ο φόβος του είναι προς το μη είναι, της τάξης προς το χάος, είναι ο ενστικτώδης φόβος απέναντι στην εντροπία του σύμπαντος.

Γιατί η αλήθεια κατ’ ουσία είναι το χάος (ίσως σωστότερα η συνείδηση ότι πέρα από ένα σημείο η δυνατότητα να γνωρίζουμε συναντάει το χάος και σταματάει εκεί,  ότι όσο και βαθιά να βουτήξουμε στο βαρέλι,  θα βρίσκουμε ότι αυτό είναι πάντα χωρίς πάτο).

Με μια αποφατική ερμηνεία  η αλήθεια είναι η ρήξη με το κατά συνθήκη ψέμα της ύπαρξης. Γιατί αυτό που μας επιτρέπει να υπάρχουμε ψυχολογικά και κοινωνικά και τελικά οντολογικά είναι ένα υπέροχο «ψέμα» και μια σωτήρια «απάτη».

Το να υπάρχουμε ως κάτι σημαίνει ότι λέμε στους εαυτούς μας ότι  γνωρίζουμε επακριβώς τι είμαστε και τι είναι ο κόσμος. Πράγματα αδύνατα καθώς θα απαιτούσαν την απόλυτη αυτογνωσία (και την άρση του ασυνείδητου) και την απόλυτη γνώση δηλαδή την άρση, το λιγότερο των καθολικών περιορισμών του χώρου και του χρόνου στα ανθρώπινα όντα.

Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε, η «πλήρης σύλληψη» αυτού του κόσμου είναι αδύνατη, υπάρχει μάλλον ένα φυσικό όριο σε πιο βαθμό μπορούμε να αντιληφθούμε αυτό τον κόσμο.

 Είμαστε με αλλά λόγια κατασκευασμένοι (χωρίς ντε και καλά αυτό να είναι καταδίκη) να γνωρίζουμε το μερικό, ένα κομμάτι (στη πραγματικότητα πολύ περιορισμένο) ενός κόσμου χαοτικού και άπειρου. Παρόλα αυτά ενώ δεν μπορούμε στα αλήθεια να συλλάβουμε την ουσία του άπειρου μπορούμε σχετικά εύκολα να αντιληφθούμε την δυνατότητα ύπαρξης του άπειρου, δηλαδή καταλαβαίνουμε την έννοια του άπειρου ως άπειρου αλλά είναι αδύνατο να καταλάβουμε την βαθύτερη του ουσία, να βιώσουμε και να κολυμπήσουμε στο άπειρο όπως κάνουμε στο λογικό, στο συναίσθημα, στις αφηρημένες έννοιες……..ο μόνος τρόπος να βιώσουμε το άπειρο είναι ο Θεός.

Read Full Post »