Ο Σύριζα διατράνωσε τον μηδενισμό, την καιροσκοπία και την ιδιωτεία. Τα ξέπλυνε και τα έκανε κοινωνικά «αποδεκτά» ως μια άλλη ανθρωπολογική ΤΙΝΑ. Αυτό φαίνεται μέχρι και σε «διάσημες περσονες» που συναγωνίζονται να στηρίξουν τον Σύριζα για λόγους “πολιτικής κουλτούρας και δικαίου”. Αυτό φυσικά είναι έγκλημα ασυγχώρητο αλλά μάλλον ήταν να γίνει, η σημιτίλα, ο καταναλωτισμός, το θέαμα και η επικοινωνία ως αυταξίες, η ιδεολογία της πάρτης είχαν μπει βαθιά στις καρδιές. Ήταν να γίνει μάλλον ως αναπόφευκτο και είναι η επίσημη και αληθινή είσοδος στην εποχή των τεράτων στην οποία βρισκόμαστε και θα έχει το Ιστορικό φορτίο για αυτό για πάντα ο Σύριζα. Τώρα ως ψιλοασήμαντη πρόβλεψη δική μου, βλέπω εκτός από την διόγκωση στο «μαλακό» –και λιγότερο στον ωμό χρυσαυγίτικο- φασισμό που τρέφεται υπόγεια και μουλωχτά από τον Σύριζα , να ανέβει και η πιο militant αναρχία και όσοι παραμένουν αριστεροί μη ξεφτιλισμένοι και σάπιοι να συσσπειρωθούν γύρω από το ΚΚΕ, χωρις όμως να γίνουν ΚΚΕ, με όλες τις γνωστές διαφωνίες και περιχαράξεις. Όμως η ιστορική και πρακτική λογική νομίζω θα επιβάλλει μια ιδεολογική ηγεμονία στον κόσμο της αριστεράς πια από το ΚΚΕ. Just my 2 cents
Όμως υπάρχει παραδόξως και μια θετική πλευρά, διαλύθηκαν, έστω με βία, πολλές αυταπάτες , που θα κόστιζαν πιο πολύ αν ζούσαμε αληθινά σημαντικές Ιστορικές στιγμές με τον λαό κινητοποιημένο και αποφασισμένο αληθινά. Εφόσον ο λαός μπόρεσε να χειραγωγηθεί από ένα γελοίο ανθρωπάκι, από έναν τενεκέ στο βάθος και από τον στην μεγάλη πλειοψηφία του ακόμα χειρότερο εσμό του, αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν μια τέτοια μεγάλη Ιστορική στιγμή, παρά την κινητοποίηση με το δημοψήφισμα, γιατί σαφώς αλλιώς θα είχαμε άλλες εξελίξεις. Έχουμε πια ένα καλύτερο σημειο εκκίνησης πολύ καλύτερο. Δεν λέω ότι «αυτός είναι ο λαός, αυτό του άξιζε», λέω ότι δεν ήταν αυτή μια αληθινά μεγάλη στιγμή του λαού -και των όποιων οργανώσεων του που θα μπορούσαν να φέρουν ένα ειδικό βάρος -για να φτάσει ως το όποιο τέρμα νίκης -ή και ηρωικής ήττας. Δεν υπήρχε ένα μαζικό μαχητικό ρευμα με νέους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς και ταξικούς θεσμούς , αληθινά μαζικο και αποφασισμένο, υπήρχαν μόνο θύλακες τέτοιοι. Που ούτως ή άλλως επιφυλακτικοί ήταν στον Σύριζα και αντικειμενικά αδύνατο να παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο. Η πλειοψηφία -και εγω μαζί-είχαμε φάει το παραμύθι της «καλύτερης» διαχείρισης και της “αριστερής” κυβερνησιμότητας. Λες και παίζουν ή έπαιξαν ρόλο ποτέ, οι διακηρυγμένες προθέσεις και τα σύμβολα χωρίς το ιστορικό και υλικό πλαίσιο τους. Αλλά αυτή ήταν η κατάσταση, αυτοί ήμασταν μέχρι να είμαστε ξανά κάποιοι άλλοι αν όχι εμείς οι επόμενες γενιές. Mε την βεβαιότητα της Ιστορικής αναγκαιότητας, όχι ως νόμο αλλά ως δημιουργία των ανθρώπινων αναγκών.