Ένας μικρός πικρός τελικός απολογισμός χωρίς τέλος

Ο Σύριζα διατράνωσε τον μηδενισμό, την καιροσκοπία και την ιδιωτεία. Τα ξέπλυνε και τα έκανε κοινωνικά «αποδεκτά» ως μια άλλη ανθρωπολογική ΤΙΝΑ. Αυτό φαίνεται μέχρι και σε «διάσημες περσονες» που συναγωνίζονται να στηρίξουν τον Σύριζα για λόγους “πολιτικής κουλτούρας και δικαίου”. Αυτό φυσικά είναι έγκλημα ασυγχώρητο αλλά μάλλον ήταν να γίνει, η σημιτίλα, ο καταναλωτισμός, το θέαμα και η επικοινωνία ως αυταξίες, η ιδεολογία της πάρτης είχαν μπει βαθιά στις καρδιές. Ήταν να γίνει μάλλον ως αναπόφευκτο και είναι η επίσημη και αληθινή είσοδος στην εποχή των τεράτων στην οποία βρισκόμαστε και θα έχει το Ιστορικό φορτίο για αυτό για πάντα ο Σύριζα. Τώρα ως ψιλοασήμαντη πρόβλεψη δική μου, βλέπω εκτός από την διόγκωση στο «μαλακό» –και λιγότερο στον ωμό χρυσαυγίτικο- φασισμό που τρέφεται υπόγεια και μουλωχτά από τον Σύριζα , να ανέβει και η πιο militant αναρχία και όσοι παραμένουν αριστεροί μη ξεφτιλισμένοι και σάπιοι να συσσπειρωθούν γύρω από το ΚΚΕ, χωρις όμως να γίνουν ΚΚΕ, με όλες τις γνωστές διαφωνίες και περιχαράξεις. Όμως η ιστορική και πρακτική λογική νομίζω θα επιβάλλει μια ιδεολογική ηγεμονία στον κόσμο της αριστεράς πια από το ΚΚΕ. Just my 2 cents  

Όμως υπάρχει παραδόξως και μια θετική πλευρά, διαλύθηκαν, έστω με βία, πολλές αυταπάτες , που θα κόστιζαν πιο πολύ αν ζούσαμε αληθινά σημαντικές Ιστορικές στιγμές με τον λαό κινητοποιημένο και αποφασισμένο αληθινά. Εφόσον ο λαός μπόρεσε να χειραγωγηθεί από ένα γελοίο ανθρωπάκι, από έναν τενεκέ στο βάθος και από τον στην μεγάλη πλειοψηφία του ακόμα χειρότερο εσμό του, αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν μια τέτοια μεγάλη Ιστορική στιγμή, παρά την κινητοποίηση με το δημοψήφισμα, γιατί σαφώς αλλιώς θα είχαμε άλλες εξελίξεις. Έχουμε πια ένα καλύτερο σημειο εκκίνησης πολύ καλύτερο. Δεν λέω ότι «αυτός είναι ο λαός, αυτό του άξιζε», λέω ότι δεν ήταν αυτή μια αληθινά μεγάλη στιγμή του λαού -και των όποιων οργανώσεων του που θα μπορούσαν να φέρουν ένα ειδικό βάρος -για να φτάσει ως το όποιο τέρμα νίκης -ή και ηρωικής ήττας. Δεν υπήρχε ένα μαζικό μαχητικό ρευμα με νέους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς και ταξικούς θεσμούς , αληθινά μαζικο και αποφασισμένο, υπήρχαν μόνο θύλακες τέτοιοι. Που ούτως ή άλλως επιφυλακτικοί ήταν στον Σύριζα και αντικειμενικά αδύνατο να παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο. Η πλειοψηφία -και εγω μαζί-είχαμε φάει το παραμύθι της «καλύτερης» διαχείρισης και της “αριστερής” κυβερνησιμότητας. Λες και παίζουν ή έπαιξαν ρόλο ποτέ, οι διακηρυγμένες προθέσεις και τα σύμβολα χωρίς το ιστορικό και υλικό πλαίσιο τους. Αλλά αυτή ήταν η κατάσταση, αυτοί ήμασταν μέχρι να είμαστε ξανά κάποιοι άλλοι αν όχι εμείς οι επόμενες γενιές. Mε την βεβαιότητα της Ιστορικής αναγκαιότητας, όχι ως νόμο αλλά ως δημιουργία των ανθρώπινων αναγκών.

Read Full Post »

O αριστερός Γκοτζίλα ως αντιδραστική πολιτική θέση για τον Ιστορικό χρόνο

Η μόνη δικαίωση στην ουσία της ψήφισης του μνημονίου από τον Σύριζα,  η οποία είναι ακόμα αδιάβλητη από τη γελοιότητα και την πλήρη απαξίωση, είναι ότι αν δεν έκανε αυτή την «επώδυνη και αποτέλεσμα στυγνού εκβιασμού» επιλογή, η εναλλακτική οδός που θα έπαιρνε η ιστορία της Ελλάδας θα ήταν πάρα πολύ χειρότερη ως ένας απερίγραπτος εφιάλτης. Δεν θα μπω στην προσπάθεια να αντικρούσω με οικονομικά, πολιτικά και λογικά επιχειρήματα αυτή τη θέση αλλά θα προσπαθήσω να αναδείξω πόσο βαθιά αντιδραστική και θρησκευτική, με τη χειρότερη έννοια, είναι αυτή η θέση.

Ειδικά απέναντι στην Ιστορική έννοια του χρόνου ως μέλλον εντός του παρόντος, που είναι μια βασική διάσταση ιστορικής νομιμοποίησης για οτιδήποτε έχει υπάρξει όχι μόνο ως αριστερό αλλά ως ιστορία της ελευθερίας, της αυτονομίας και της δημοκρατίας.

Yπάρχει κάτι κατ’άρχάς βαθιά αντιδραστικό να θεωρείς την πραγματικότητα ένα αναγκαστικό λιγότερο κακό από μια φανταστική περισσότερο κακή «πραγματικότητα», η οποία όμως παραμένει πάντα μη υπαρκτή ως μη παρούσα.

Υπάρχει εδώ ένα βαθύ πρόβλημα εισβολής του φανταστικού χρόνου στον υπαρκτό/πραγματικό χρόνο που ορίζεται έτσι με βάση τον φανταστικό, ο οποίος όμως δεν είναι  μέλλον «που είναι ήδη παρόν» όπως στην φρέσκια αισιοδοξία της χρονικότητας της επανάστασης ή της νεωτερικότητας, αλλά μια εν δυνάμει πάντα «παρούσα»  «παράλληλη πραγματικότητα»,  η οποία είναι μόνο απειλή και κάτι που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.

Έτσι το ίδιο το μέλλον ορίζεται ως «μη μέλλον» και βασικός όρος ύπαρξης του πραγματικού ως αποδεκτό είναι  μόνο η απειλή της μη ύπαρξης του. Αυτό δένει για πάντα την πραγματικότητα και αυτήν την απειλή που γίνεται αναγκαίος όρος της και όσο χειρότερη γίνεται η πραγματικότητα, η μόνη νομιμοποίηση της  καταλήγει να είναι μια ακόμα πιο ακραία βέρσιον της απειλής μιας άλλης χειρότερης μη παρούσας πραγματικότητας (που είναι η μόνη πια εν δυνάμει «εναλλακτική» πραγματικότητα ως άρνηση της τωρινής) χωρίς θεωρητικά κανένα όριο.

Αυτό οδηγεί το ίδιο το μέλλον να χάνει το νόημα του όπως το ξεραμε, παύει να είναι το τρέχων παρόν που είναι προορισμένο από τώρα να γίνει μέλλον και ο χρόνος γίνεται ένα κυνήγι αποφυγής του μέλλοντος, μετατρέποντας τελικά και τον πραγματικό χρόνο σε μια συνεχή αγχώδη αντίσταση στον ίδιο του τον εαυτό μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Έναν χρόνο στον οποίο φυσικά μπορούν να γίνουν τα πάντα σε ότι αφορα τον αληθινό φυσικό χρόνο, χωρίς όρια φρίκης και αθλιότητας, για να αποφευχθεί μια  «φρίκη του μέλλοντος» η οποία όμως είναι πάντα παρούσα ως συνθήκη αλλά ποτέ ως μέλλον.

Στην πραγματικότητα είναι μια πολύ κακή θρησκευτική θέαση της πραγματικότητας, χωρίς μέλλον, έστω όχι αναγκαία φωτεινό και όμορφο, άρα χωρίς πρόταγμα για το παρόν μας, με εγγυητή μόνο μια κόλαση που αναμένει πάντα παρούσα, χωρίς καν την εξισορρόπηση της με ένα παράδεισο, τον οποίο αντικαθιστά άγραμπα η «μη κόλαση» του  υπαρκτού παρόντος.

Read Full Post »

TI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ Ως ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Αριστερή ονοματολογία και ταξική πολιτική

Είναι τραγικά ανούσιο έως βλακώδες να τσακώνονται διάφοροι για το ποιος είναι ο πιο γνήσιος αριστερός και σε ποιόν ανήκει νόμιμα ο τίτλος όταν δεν υπήρξε ποτέ (και ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ) μια κατοχυρωμένη θεσμική κοινά αποδεκτή αρχή και στάνταρ που θα απονέμει τίτλους και βαθμίδες αναλόγως. Η ίδια η συζήτηση είναι υποθηκευμένη από τους όρους της, εφόσον ο καθένας έχει ορίσει ήδη στο μυαλό του τι σημαίνει αριστερά με βάση τις προσλαμβάνουσες, τα βιώματα και την ταξική του/της θέση (αυτό λειτουργεί πιο υποσυνείδητα και όχι μονοσήμαντα στον γαλαξία της αριστεράς). Άρα οι διαφωνίες, εφόσον δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος ή ένας τρίτος κοινά αποδεκτός έξωθεν κριτής, θα είναι αιώνιες και κυκλικές και απλώς θα καταλήγουν σε ιστορική περιπτωσιολογία και “εντυπωσιακούς” χαρακτηρισμούς. Το μόνο αντικειμενικό και υπαρκτό κριτήριο για διαφοροποιήσεις με κάποιο νόημα είναι η ταξική πολιτική (όχι η ταξική θέση του καθένα που φυσικά δεν ταυτίζονται πλήρως αλλά μη μονοσήμαντα, κάποιες φορές και αντίθετα, με την στάση και θεωρία στην ταξική πολιτική). Νομίζω πως μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να γίνει πια η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, η όποια απόπειρα μεταστροφής της ή η οποιαδήποτε παράλληλη ή μετωπική με την κυβέρνηση πολιτική απόπειρα.

Το μεγαλύτερο και χειρότερο λάθος από όλα

Αυτό που τελικά δεν θα συγχωρεθεί εύκολα (και δεν λέω για τον γαλαξία της αριστεράς αλλά πολύ ευρύτερα και με την ευρύτερη έννοια ως προς τη λέξη), δεν είναι η ταξική πολιτική που επιβάλλουν τα μνημόνια τα οποία έχουν το άλλοθι του καταναγκασμού, αλλά ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης στη διαχείριση του μνημονίου. Ένας λόγος που παρουσιάζει την κατάσταση εξαίρεσης (δηλ τον σε συνεχή επέλαση νεοφιλελευθερισμό) ως κάτι το αναπόφευκτο και ιστορικά μοιραίο και τις επιλογές της ως σωτηρία των πολλών και της κοινωνίας. Και αυτό γιατί έτσι κάνει ένα βαθύ διχασμό στην (θεωρητική κ πάντα ρευστή ) κοινωνική βάση της, αγνοώντας μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, παρόλο που ρητορικά τους συμπεριλαμβάνει στον απολογητικό της λόγο, όπως η πλειοψηφία των νέων, οι άνεργοι και φτωχοί, που θα τους γίνεται όλο και πιο κατανοητό συνεχώς ότι η κυβέρνηση τους πέταξε στον Καιάδα. Ακόμη η καταρρέουσα και υπό προλεταριοποίηση στη πλειοψηφία της μεσαία τάξη, ένιωσε έμμεσα από τα συμφραζόμενα του κυβερνητικού λόγου, ότι η κυβέρνηση έδρασε για την προστασία της, για αυτό και σήμερα έχουμε μια μετακίνηση πιο μετριοπαθών και συντηρητικών ανθρώπων στην κοινωνική βάση που στηρίζει την κυβέρνηση. Όμως οι πολιτικές του μνημονίου στοχεύουν και αυτούς μια και οι φορολογικές κ δημοσιονομικές πολιτικές (συνταξιοδοτικό, εργασιακά, ασφαλιστικά) στρέφονται και εναντίον τους και ειδικά οι φορολογικές πολιτικές σχεδόν αποκλειστικά σε βάρος τους. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για το μέλλον σου ως κυβέρνηση από το να δηλώνεις και να πείθεις ότι σώζεις κάποιον όταν έχεις προγράψει την συνέχιση της καταστροφής του.

Τέλος το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος ο μεταμνημονιακός απολογητικός λόγος της κυβέρνησης , χωρίς να καταλογίζω πρόθεση, έχει από μόνος του μια μη ελεγχόμενη δυναμική να στρέφει τους απατηλά “σωζόμενους” μικρομεσαίους εναντίον των εξαθλιωμένων και το ανάποδο, μια και ασχέτως προθέσεων και μορφής του τελικά ο πολιτικός λόγος αποκωδικοποιείται με βάση τα ταξικά συμφέροντα και την σκληρή καθημερινότητα, με βάση όχι τι λέγεται αλλά πως λέγεται αυτό που λέγεται ή τι δεν λέγεται καν. Φυσικά όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή και η καθημερινότητα τους δεν θα βελτιωθεί αλλά θα γίνει χειρότερη, το επιχείρημα ότι μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη δεν μπορεί να λειτουργεί για πάντα καθησυχαστικά και να αδρανοποιεί την κοινωνική δυναμική, μπορεί ο καθένας να φανταστεί εναντίον ποιών θα στραφούν.

Το εναλλακτικό σχέδιο

Εναλλακτικά σχέδια υπάρχουν πολλά, πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς που θα τα κάνουν πράξη δεν υπάρχουν. Είναι ανούσια η συζήτηση περί εναλλακτικών σχεδίων και προτροπής “αποκάλυψης” τους από τον κυβερνητικό λόγο όπως και κάθε ανάλογη απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξει και να βρει σχέδια, προσχέδια, γενικά ή συγκεκριμένα πλάνα για ριζικά διαφορετικές πολιτικές από την κυβερνητική και εντός αλλά και εκτός Σύριζα, τα οποία είναι δημοσιευμένα αλλά μόνο επί χάρτου. Δεν νομίζω ότι δικαιούται ο οποιοσδήποτε στην κυβέρνηση να “απαιτεί” εν κενώ, χωρίς όρους και χωρίς προϋποθέσεις (δηλ χωρίς όρους διαλόγου και με ένα μίνιμουμ καθορισμένο κοινό τόπο) ένα “εναλλακτικό σχέδιο”. Πρόκειται για μια λάθος ερώτηση που δεν έχει καν λάθος απάντηση αλλά τίθεται, εκβιαστικά από τους όρους της, για να προκαλέσει την αμήχανη σιωπή στον “αντίπαλο”. Η σωστή ερώτηση, που δεν είναι καν θέμα διαλόγου μόνο μεταξύ κυβέρνησης και διαφωνούντων, είναι αν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας και υποκείμενο που μαζί με τη κοινωνία θα αναπτύξει, θα “διορθώσει”, θα προσαρμόσει, με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και απαιτήσεις των πολλών και θα εφαρμόσει αυτό το σχέδιο όταν πρέπει. Που νομίζω και η λέξη σχέδιο είναι λάθος και πιο σωστά θα έπρεπε να μιλάμε για συμμετοχικό κοινωνικό ευρύτερο πρόταγμα αληθινής διεξόδου. Αυτό θέτει και το ερώτημα αν η κυβέρνηση Σύριζα μπορεί να είναι ο φορέας αυτού του προτάγματος αλλά οι απόψεις αρκετών στην κυβέρνηση (που φάνηκαν αμέσως με το απατηλό ερώτημα που λέγαμε) δείχνουν να είναι εχθρικοί απέναντι σε αυτό και η σιωπή άλλων να το αποκλείουν για τώρα.

Read Full Post »

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ, ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Άρθρο του Δελαστικ προειδοποιεί για το κίνδυνο υπερσκέλισης της αριστεράς από την ακροδεξιά όπως στη Γαλλία.  Πράγματι το ο θέμα είναι  ότι  ο λαός είναι παγωμένος, μπερδεμένος , αναποφάσιστος και σε πλήρη σύγχυση, λόγω της καπιταλιστικής νεοφιλ προπαγάνδας δεκαετιών και της τωρινής προπαγάνδας τρομοκράτησης. Επίσης, πολύ κακώς, πιστεύει ότι η κάθε αλλαγή είναι θέμα ψήφου και αλλαγής προσώπων.

 Σε αυτό το πολιτικό κοινωνικό σκηνικό όλο το παιχνίδι είναι θέμα στρατηγικής και επικοινωνιακής τακτικής, δυστυχώς ακόμα, η αληθινή μάχη είναι στα επιφαινόμενα και στις εντυπώσεις και όχι στην ουσία και στο ποιός έχει δίκιο και ΣΤΟΧΕΎΕΙ ΣΕ αληθινή φιλολαϊκή προοπτική.

 Είναι θανάσιμος ο κίνδυνος να απαξιωθεί ο Σύριζα ως “συστημικό” κόμμα που συνεργάζεται με την εξουσία της γραφειοκρατίας της ΕΕ και των οικονομικών ελιτ του πυρήνα της ΕΕ και να “δικαιωθεί” ως “αντισυστημική” η ΧΑ στο τέλος. Θέλει  μακιαβελική πονηριά σε αυτές τις συνθήκες  και όχι την αλήθεια, λυπάμαι που το λέω.

Στη Γαλλία η Λεπέν πείθει τους Γάλλους ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για το λαό και  είναι η μόνη που λέει ανοιχτά για έξοδο από το ευρώ που θα βοηθήσει τα μικρομεσαία στρώματα της Γαλλίας ενώ ο Μελανσω μασάει τα λόγια του. Για αυτό και ο μόνος εκπρόσωπος της αριστεράς πήρε τα μισά ποσοστά από ένα κόμμα ρατσιστικό, δοσιλογικό και με ναζιστικές ρίζες.

Δεν έχει σημασία ότι αν η Λεπεν είχε την εξουσία απλώς θα υπάκουγε τις οικονομικές ελίτ και θα δεν θα τολμούσε να κάνει κάποια ουσιαστική αλλαγή, σημασία έχει ότι οι πληθυσμοί τη πιστεύουν και τελικά αυτό που γίνεται είναι ένα πονηρό ύπουλο παιχνίδι απαξίωσης της αριστεράς από την ακροδεξιά μαζί με τη δεξιά στη Γαλλία και υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει αυτό και εδώ στην Ελλάδα. Επίσης αμφιβάλλω αν και ο Μελανσώ θα έκανε ριζικές αλλαγές ποτέ, χωρίς να έχει ριζοσπαστικοποιηθεί αληθινά ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.

Δεν νομίζω ότι η κριτική του Δελαστίκ είναι κακοπροαίρετη,  επισημαίνει απλώς  αυτό το κίνδυνο.

Το άρθρο του Δελαστίκ εδώ : http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12790

Read Full Post »

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην υπόλοιπη αριστερά και την κοινωνία ενόψει του 19ου συνεδρίου

Η  αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ αποφάσισε να πάρει μια συγκεκριμένη ερμηνεία των πραγμάτων ως τη μόνη αποδεκτή και να σχεδιάσει τη τακτική του αποκλειστικά πάνω σε αυτή. Και δεν λέω για την ερμηνεία της κρίσης, των πιθανών μελλοντικών σεναρίων  για τις εξελίξεις και του τελικού του στόχου, αλλά για την ερμηνεία του ποιά είναι η σωστή τρέχουσα τακτική πολιτική στάση μέσα στη κρίση, ειδικά σε σχέση με τα άλλα κόμματα και τις άλλες κοινωνικές δυνάμεις, ιδιαίτερα της αριστεράς.

Εγώ πιστεύω ότι αυτή η στάση είναι “τα παίζω όλα για όλα” και επιδιώκω την αληθινή ριζική ανατροπή των πραγμάτων και όχι μεσοβέζικες λύσεις. Δεν διαφωνώ επί της αρχής, αλλά αρχίζω να έχω σοβαρές αμφιβολίες ως προς την αποδοχή της από το κόσμο στο άμεσο τουλάχιστον  μέλλον.

 Δηλαδή αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως τελικά αυτή η στάση οδηγήσει σε μεγαλύτερη απομόνωση και αποδυνάμωση το ΚΚΕ. Βέβαια η ιστορία ποτέ δεν τελειώνει και ούτε θα τελειώσει και δεν έχουμε μπροστά μας μόνο τα 1-3 επόμενα κρίσιμα χρόνια.

Εμένα πάντως αυτή είναι η ερμηνεία μου για τη στάση του ΚΚΕ,  ότι πηγάζει από καθαρή ενστικτώδη άμυνα, από τη καθαρότητα απέναντι στις μαρξιστικές λενινιστικές αρχές όπως τις βλέπει το ΚΚΕ και φυσικά από τον αναγκαστικό ετεροκαθορισμό της στάσης του κόμματος από τον άλλο πόλο της αριστεράς το Σύριζα.

Όποιος αναρωτιέται αν έχει πραγματικά τακτική το ΚΚΕ, νομίζω πρέπει να σκεφτεί ότι τελικά έχει:  κάνει ακριβώς το αντίθετο από το Σύριζα που τον θεωρεί ως μια μέγιστη (αυτ)απάτη.  Θα αποδειχθεί στο μέλλον αν έχει δίκιο ή όχι.

 Νομίζω το μακρομεσοπρόθεσμο πλάνο του ΚΚΕ είναι ότι μετά τη βέβαιη, όπως τη θεωρεί, αποτυχία της ρεφορμιστικής σωτηρίας της εθνικής οικονομίας από μια αριστερή κυβέρνηση του Σύριζα, οι δυσαρεστημένες μάζες θα στραφούν σε αυτό.

Και θέτονται δύο ζητήματα, θα αποτύχει ο σύριζα (εγώ πιστεύω πως πολύ πιθανώς και δυστυχώς ναι); Και ακόμα περισσότερο πως γνωρίζουν ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΆ ότι οι απελπισμένες μάζες θα στραφούν σε αυτό και όχι στη ΧΑ και σε τελευταίο στάδιο σε μια αυταρχική εσωστρεφή κυβέρνηση που θα απομονωθεί από το διεθνή περίγυρο σε περίπτωση δραματικών εξελίξεων και  που το πιο πιθανόν  θα είναι, να είναι αριστεροκεντροδεξιά πλην πραγματικής αριστεράς.

Εκεί είναι το θέμα, το ΚΚΕ ΑΝΤΊΘΕΤΑ ΑΠΌ ΟΤΙ ΝΟΜΊΖΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ (και εγώ μαζί τους κάποια στιγμή) μάλλον δείχνει ότι έχει τρομερή αυτοπεποίθηση στις προβλέψεις του και είναι αποφασισμένο να ρισκάρει και όχι το αντίθετο.

 Υπόψη βέβαια πάντα ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται καθόλου να σώσει την αστική δημοκρατία, με τα όποια λίγα ακόμα καλά της, και τον ντόπιο καπιταλισμό. Καλά στο τελευταίο έχει νομίζω δίκιο.

Προσωπικά πιστεύω ότι η στάση του ΚΚΕ είναι έντιμη και θαρραλέα από τη μία αλλά δείχνει και απομόνωση και δογματική «καθαρότητα» από την άλλη.
Ως κάποιοι που λένε εμείς είμαστε αληθινοί επαναστάτες και υπεύθυνοι ως προς αυτό έχουν πιο πολύ δίκιο από άδικο. Όμως ο λαός θα διαμορφώσει τις συνθήκες αν τελικά θα δικαιωθούν ή όχι.

Πιο απλά το ΚΚΕ λέει ρητά στο κόσμο, εμείς θέλουμε να έχουμε άμεση σχέση και στήριξη από ένα επαναστάτη λαό αλλιώς αφήστε μας στην άκρη για τα επόμενα 5,10 ή δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια.

 Αυτό πιστεύω ερμηνεύει τη στάση του ΚΚΕ. Και εγώ έως τώρα τη θεωρώ σωστή στάση απέναντι σε ένα λαό που δεν θέλει να πάρει τις ευθύνες του, μαζεύεται να μουντζώσει το κοινοβούλιο, ψηφίζει απίθανους μελαμψούς αρίους και «αμεα» ευγονιστές και βρίσκει καταφύγιο σε αεροψεκασμένες θεωρίες ή σε ανύπαρκτους συμμάχους και φανταστικούς ισχυρούς φίλους ως αντίδραση.

ΕΔΏ η εισήγηση της ΚΕ για το 19ο συνέδριο που την αποδέχθηκαν σχεδόν καθολικά τα μέλη του ΚΚΕ

http://beta.avgi.gr/article/188600/parousiasi-tis-eisigisis-tis-ke-sto-19o-sunedrio-tou-kke

Read Full Post »

Μια άποψη για το αστικό κράτος

Το ζήτημα του αστικού κράτους είναι τεράστιο. Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων που πιστεύουν  σε μια ριζοσπαστική επαναστατική προοπτική και ταυτόχρονα αρνούνται να αναγνωρίσουν  κάποια αξία στο αστικό κράτος.

Όμως ας μην ξεχνάμε ότι το ίδιο το αστικό κράτος έχει διαμορφωθεί από και έχει ενσωματώσει θεσμικά μέχρι ένα βαθμό, τους κοινωνικούς αγώνες από την εργατική τάξη και από άλλα κοινωνικά κινήματα. Π.χ. ο συνδικαλισμός ο οποίος αν και στη σημερινή του ξεφτιλισμένη μορφή είναι ένα τυπικό μέρος του συστήματος έλκει τη καταγωγή του από τους αγώνες των εργαζομένων.

Πιο πολύ θέλω να πω ότι πρέπει να βλέπουμε σε τι κόσμο ζούμε με ρεαλιστικούς πολιτικούς όρους και όχι μέσα από τα γυαλιά μιας επαναστατικής μαξιμαλιστικής προοπτικής και μιας μετ-επαναστατικής καλύτερης κοινωνίας όπως τη φανταζόμαστε που μας κάνει να βλέπουμε με πολιτική απαξία κάθε τι που υπάρχει στο τώρα που ζούμε.

Εγώ δέχομαι τη λογική του μη χείρον βέλτιστο, προτιμώ το αστικό δυτικό κράτος από μια στρατιωτική δικτατορία. Γνωρίζω ότι το αστικό κράτος έχει ακόμα πολλούς άμεσους και έμμεσους τρόπους υποταγής και ελέγχου των πληθυσμών, ότι ο αστικός κοινοβουλευτισμός σχεδόν εκφυλίστηκε σε μια τυπική διαδικασία νομιμοποίησης της εξουσίας των πολιτικών ελίτ και ότι μπορεί σε στιγμές κρίσης αυτή η αστική δημοκρατία να μετεξελιχθεί σε μια δικτατορία.

Αν και για το τελευταίο υπάρχουν παραδείγματα όπως αυτό της Αγγλίας ,μιας μεγάλης καπιταλιστικής χώρας με μακρόχρονη φιλελεύθερη πολιτική παράδοση, που δείχνουν ότι αυτό δεν είναι ιστορικό απόλυτο,παρόλη φυσικά την εγκληματική της ιμπεριαλιστική ιστορία εκτός των συνόρων της. Επιμένω όμως σε πείσμα πολλών που δεν το αναγνωρίζουν ότι το αστικό κράτος επιτρέπει ακόμα ελευθερίες που δεν είναι τυπικές και αυτό γιατί απλά επηρεάστηκε από την ιστορία των εργατικών και κοινωνικών αγώνων. Ας θυμηθούμε ότι ακόμα και το ότι μιλάμε ελεύθερα χωρίς κάποιος να καταλήγει στη φυλακή είναι από μόνο του μια θετική διάσταση του αστικού κράτους, ως τώρα τουλάχιστον.

Για τις ανάγκες της ανάλυσης εδώ θα αποδεχτώ το κάπως απλουστευμένο δίπολο αστική και εργατική τάξη. Πάντως για μένα πιο σωστή είναι μια περιγραφή με πιο πολλούς πόλους όπως η τάξη των ιδιοκτητών κεφαλαίου και των μάνατζερ τους που έχουν σχεδόν κοινά συμφέροντα, οι πολιτικές ελιτ και η συνδεδεμένη με αυτούς τάξη γραφειοκρατών, οι μικρομεσαίοι κάτοχοι κεφαλαίου ο οποίοι δεν ταυτίζονται με τους εργαζόμενους αλλά όμως απειλούνται και από την ισχύ του μεγάλου κεφαλαίου και τέλος όλοι οι υπόλοιποι μισθωτοί εργαζόμενοι ως αντικατάσταση του κλασικού βιομηχανικού προλεταριάτου. Αυτό που παραμένει φυσικά είναι ο βασικός ανταγωνισμός και σύγκρουση ανάμεσα στους κάτοχους και ελεγκτές του κεφαλαίου και σε αυτούς που παρέχουν την εργασία τους.

Σύμφωνα με τη κλασσική μαρξιστική ανάλυση το κράτος είναι μια υπερδομή και αντανάκλαση των σχέσεων παραγωγής. Αυτό όμως είναι μια αρκετά άκαμπτη θεώρηση που δεν μπορεί να εξηγήσει πολλά πράγματα στο σύγχρονο κράτος.  Σίγουρα πολλές βασικές δομές του κράτους πηγάζουν ξεκάθαρα από τις οικονομικές καπιταλιστικές σχέσεις όπως το αστικό δίκαιο, το επιχειρηματικό δίκαιο, οι επενδυτικές νομολογίες και θεσμοί, τα κρατικά κοινά προγράμματα επενδύσεων και πολλά άλλα, ενώ και η ίδια η συμμετοχή του κράτους στο παραγόμενο εθνικό προϊόν γίνεται  με καπιταλιστικούς όρους.

Αλλά το σύγχρονο κράτος νομίζω είναι πολύ πιο περίπλοκο και πιστεύω  πολλές φορές εμπεριέχει πολλά ετερόκλητα  μεταξύ τους πράγματα που κάποια είναι «ανταγωνιστικά»  στο καπιταλισμό και στη μια και μοναδική λογική του κέρδους που έχει, όπως τα συνδικαλιστικά όργανα, η υψηλή προοδευτική φορολόγηση, οι μηχανισμοί ελέγχου για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος κ.α. Τα παραπάνω μπορεί να είναι σε υποχώρηση ή  ακόμα και να κινδυνεύουν να καταργηθούν σήμερα αλλά σημασία έχει  ότι έχουν θεσπιστεί και θεσπίζονται ως θεσμοί περιοριστικοί  και ελεγκτικοί του καπιταλισμού από το αστικό κράτος.

Ενώ το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι κρατικές γραφειοκρατίες συνήθως τελικά αυτονομούνται και εξυπηρετούν πρωταρχικά τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά του καπιταλισμού. Αυτό το βλέπουμε στη πολύχρονη μάχη που υπάρχει στην Ελλάδα μεταξύ των «ελεύθερων αγορών» και των «προνομιών των ΔΥ» εδώ και δεκαετίες.
Και τελικά αν το κράτος είναι δημιούργημα των οικονομικών σχέσεων του καπιταλισμού πως εξηγείτε  το κράτος και η ισχύ του στη Σοβιετική Ένωση. Ήταν δημιουργία των μη καπιταλιστικών κουμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και αν ήταν γιατί η φύση του προσομοίαζε σε αρκετά πράγματα με το καπιταλιστικό κράτος;

Νομίζω τελικά ότι το αστικό φιλελεύθερο κράτος έχει μια διπλή φύση. Από τη μια υπάρχει ως θεσμός που εξασφαλίζει την επικυριαρχία της αστικής τάξης και των οικονομικών ελίτ, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί και ένα άλλο σχετικά αυτόνομο πόλο εξουσίας τις πολιτικές ελίτ και τη γραφειοκρατία του. Ταυτόχρονα όμως εμπεριέχει και κάποιους θεσμούς συμβατούς και υποστηρικτικούς για τα συμφέροντα των πληθυσμών και της εργατικής τάξης Για να μιλάω με υπαρκτά παραδείγματα τέτοιοι θεσμοί είναι τα κοινωνικά συστήματα προστασίας και ασφάλισης, ο θεσμικός συνδικαλισμός και η εργατική νομοθεσία άσχετα αν όλοι αυτοί οι θεσμοί έχουν διαβρωθεί εξαιρετικά, λόγω της υποχώρησης των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων και της πτώσης του ανατολικού κομμουνιστικού μπλοκ που ασκούσε τεράστια ιδεολογική πίεση, ειδικά τις τελευταίες 3 δεκαετίες.

Τώρα για το σκληρό πυρήνα του κράτους όπως η αστυνομία, τα δικαστήρια, το στρατό πρέπει να πούμε ότι πράττει σχεδόν πάντα ιδεολογικά και σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών και της αστικής τάξης. Η διττή φύση του κράτους που ανέφερα είναι σίγουρα άνισα κατανεμημένη υπέρ της αστικής τάξης.

Για να μιλήσουμε και πάλι με μαρξιστικούς όρους θεωρώ το σύγχρονο μεταπολεμικό κράτος στη Ευρώπη όχι εργαλείο κυριαρχίας της αστικής τάξης αλλά προϊόν συμβιβασμού της σύγκρουσης μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης.
Στην Ελλάδα αυτή η περιγραφή δεν είναι ακριβής αλλά μπορούμε να μιλήσουμε για τέτοιου είδους αστικό κράτος μετά τη μεταπολίτευση με κύριο χαρακτηριστικό του πολλούς αστικούς φιλελεύθερους θεσμούς εισαγόμενους από την Ευρώπη κυρίως μέσω ΕΕ. Μπορούμε να συζητήσουμε για ένα παράδειγμα όπου το σύγχρονο αστικό φιλελεύθερο κράτος είναι μια παγιωμένη μορφή μιας ημιτελούς αποτυχημένης επανάστασης. Αυτό για μένα δεν είναι τίποτα ή για πέταμα όπως για πολλούς που πιστεύουν στη ριζοσπαστική πολιτική, αυτό για μένα είναι ήδη κάτι σημαντικό.

Το αστικό κράτος σίγουρα δεν είναι ο πρώτος, μοναδικός και απόλυτος εχθρός και είναι επαναστατικός μαξιμαλισμός και τυφλότητα να το βλέπει κανείς έτσι. Οι θέσεις αυτές πιστεύω δεν είναι σοσιαλδημοκρατικές, δεν θεωρώ αυτοσκοπό της πολιτικής πράξης ένα φιλελεύθερο και υποστηρικτικό για τους εργαζόμενους αστικό κράτος, το οποίο τελικά είναι σίγουρα εχθρικό προς μια ριζοσπαστική αλλαγή η οποία είναι απαραίτητη και δυνατή. Όμως δεν δέχομαι την απόλυτη πολιτική απαξία για αυτό.  Ακόμα σε μια σοσιαλιστική/κομμουνιστική αυτοδιαχείριση/κεντρικό σχεδιασμό/εξουσία που θα επεκταθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό, δεν θα είναι όλες οι δομές του κράτους για πέταμα. Κάποιες αναπόφευκτα θα μείνουν λόγω ιστορικών αναγκαιοτητών και κάποιες άλλες νομίζω είναι ήδη αρκετά συμβατές με μια άλλου είδους κοινωνία. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που αφορά το ερώτημα πως θα ήταν το κράτος σε μια άλλη εναλλακτική κοινωνία.

Read Full Post »

No money No debt (1/7) Ομιλία Κ.Λαπαβίτσα οικονομολόγου για τη κρίση χρέους στην Ελλάδα

No money No debt (1/7) Ομιλία Κ.Λαπαβίτσα from ThePressProject on Vimeo.

Read Full Post »

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Η έκπτωση της Αριστεράς

Πολλοί παρατηρούνε σήμερα την έκπτωση και παρακμή των κομμάτων της αριστεράς που εκφράζεται ιδιαίτερα μέσα από τον συμβιβασμό ή την απόλυτη αφομοίωση στο σύστημα  των στελεχών τους. Δεν θα συζητήσουμε καν για το ΠΑΣΟΚ όπου έχει πάψει από καιρό να είναι στο ελάχιστο αριστερό κόμμα.  Δεν πρέπει ποτέ όμως να  ξεχνάμε κάτι βασικό, ότι όλοι οι  πολιτικοί σήμερα είναι κατά βάση  επαγγελματίες και μαζί και αυτοί της αριστεράς φυσικά. Ο θεσμικός τους ρόλος είναι καθορισμένος από συγκεκριμένα πολιτικά και επικοινωνιακά πλαίσια από το  παιχνίδι της «αστικής» αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας  όπου κυριαρχεί ο παγκόσμιος μετακουμουνιστικός συμβιβασμός  (μετά τη πτώση του σοβιετικού μπλοκ) και πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα ο παπανδρεικός πασοκικός μετεμφυλιακός συμβιβασμός της δεκαετίας του 80. Υπάρχει ακόμα τώρα τελευταία και η διάσταση του «πολιτικού πολιτισμού» που εμφανίζεται σαν ωριμότητα και υψηλό ήθος αλλά στη πραγματικότητα δεν είναι κάτι άλλο εκτός από συντεχνιακός συμβιβασμός των πολιτικών προς το  κοινό συμφέρον της ύπαρξης τους και των προνομίων τους είτε απλώς η συγκάλυψη της γραφειοκρατικής πολιτικής και κομματικής στασιμότητας, αδιαφορίας και ανυπαρξίας.

Ο κοινωνικός και ιστορικός τους ευρύτερος ρόλος τώρα είναι μια «υποτιθέμενη» έκφραση και εφαρμογή, των πολιτικών τάσεων και απόψεων στην κοινωνία, κυρίως αυτών που τους ψηφίζουν. Όμως το σύστημα της διαμεσολαβημένης αντιπροσώπευσης θα οδηγεί σχεδόν πάντα σε αποκοπή από την πραγματικότητα του κοινωνικού σώματος  και στη δημιουργία μιας ξεχωριστής ειδικής ομάδας, κοντά σε μια τυπολογία της πολιτικής ελίτ, η οποία υποτίθεται κόπτεται, υπηρετεί και παλεύει για κάποια μεγάλα κοινωνικά στρώματα και ομάδες του πληθυσμού, ενώ στην πραγματικότητα θα εξυπηρετεί κυρίως τα δικά της συμφέροντα, όπως τα κατανοεί η ίδια τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.

Μην εκπλήσσεστε με την συμπεριφορά του Τσίπρα που συνδιαλέγεται και χαριεντίζεται  με τους πάντες ,  ας παρατηρήσω εδώ ότι το «συμφέρον» του Τσίπρα ως αριστερού σημερινού πολιτικού είναι η μέγιστη συμμετοχή στο πολιτικό επικοινωνιακό παιχνίδι, όσο πιο πολλά άρθρα, φωτό, αφιερώματα τόσο το καλύτερο για αυτόν και το κόμμα του.  Ούτε να εντυπωσιαζόμαστε από τη τάση προσχώρησης στελεχών του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ καθώς εξηγούνται από καθαρά τεχνικούς λόγους : οι ευκαιρίες εξουσίας είναι από ελάχιστες έως καθόλου στον ΣΥΝ για όσους διψάνε για πραγματική πολιτική «επιτυχία». Πιστεύω αν με κάποιο μαγικό τρόπο ο ΣΥΝ ανέβαινε στην εξουσία ως έχει, θα ήταν αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε ένας κλώνος του ΠΑΣΟΚ ίσως λίγο πιο Έμο με τους υπουργούς να έχουν πιο πολλά μαλλιά και πιο ατημέλητο ντύσιμο.

Αυτή είναι και η αναπόφευκτη μοίρα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ενώ ένας πληθυσμός αδιάφορος, απολιτικοποιημένος και παθητικός που έχει πιστέψει ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, με εξαίρεση κάποια κομμάτια της νεολαίας και μικρές ομάδες μεγαλύτερων, κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα.

Η πραγματική λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και το νόημα των πολιτικών ελίτ στο σύγχρονο παγκόσμιο καπιταλισμό

Θέλω να πω ότι μάλλον το πολιτικό σύστημα λειτουργεί κατά κύριο λόγω ανεξάρτητα της κοινωνίας με επίφαση την υπηρεσία της και την έκφραση της θέλησης της. Η οποία «ιερή» θέληση από όπου «πηγάζουν όλες οι εξουσίες», περιέργως είναι μια θέληση που εμφανίζεται στην επιφάνεια της κοινωνίας κάθε τέσσερα χρόνια και σε ένα πολιτικό σύστημα με περιορισμένες και συγκεκριμένες επιλογές, άρα προκαθορισμένη από πριν. Έτσι οι «πολίτες» καλούνται να εκφραστούν πολιτικά και να «αποφασίσουν» για τη ζωή τους μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια σε μια διαδικασία που μοιάζει με επιλογή του καλύτερου προιόντος Προϊόν Α, Προϊόν Β, Προιόν Γ ή Δ(προϊόν διαμαρτυρίας) και άκυρο, λευκό (δεν γουστάρω καθόλου, κάποιο προϊόν).

Έτσι ο λόγος ύπαρξης των πολιτικών ελίτ σε αυτή τη κοινωνία και σε αυτό το πολιτικό σύστημα μπορεί να είναι μόνο η επίτευξη προσωπικών επιδιώξεων και επιτυχιών για πλούτο και αναγνώριση και η συμμετοχή όσο γίνεται περισσότερο στη διαχείριση της εξουσίας για περισσότερη δύναμη. Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι το γενικότερο πλαίσιο της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας το μόνο που επιτρέπει θεσμικά στα αριστερά κόμματα  είναι μια συμμετοχή στη διαχείριση της εξουσίας (το πολύ πολύ κάποια ακίνδυνα υπουργειάκια, υφυπουργειάκια κτλ).

Θεωρητικά πάλι τα αριστερά κόμματα θα μπορούσαν να  διαχειριστούν πιο ριζοσπαστικά την εξουσία και να προχωρήσουν σε θεσμικές αλλαγές αν ήταν πλειοψηφία αλλά το ίδιο το πλειοψηφικό πολιτικό νομοθετικό σύστημα πρακτικά δεν το επιτρέπει καθώς όπως ξέρουμε στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες τα αριστερά κόμματα δεν είναι και δεν μπορούν ποτέ να γίνουν πλειοψηφικά. Και αυτό είναι κάτι ισχύει  λίγο πολύ παντού στο κόσμο με ελάχιστες εξαιρέσεις που συναντάνε την εχθρότητα και την απομόνωση από το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας (Τσάβες στη Βενεζουέλα).

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο καπιταλισμός ο οποίος λειτουργεί λίγο η πολύ ολοφάνερα πια σαν παγκόσμιο σύστημα  έχει πάρα πολλές ασφαλιστικές πολιτικές δικλείδες όπως  τον έλεγχο σε όλα τα κόμματα εξουσίας στον ανεπτυγμένο κόσμο, σε όλο το δίκτυο πληροφόρησης των μεγάλων μέσων ενημέρωσης (με εξαίρεση το internet όπου θα ήθελα να συζητήσουμε αν κάποιος ενδιαφερόταν πως ξέφυγε από την μαρμάγκα), σε ισχυρούς παγκόσμιους οργανισμούς (ΔΝΤ, WTO, World Bank), σε ισχυρά κρυφά και φανερά οργανωμένα δίκτυα εξουσίας και ελέγχου (επιχειρηματικά lobbies, μυστικές υπηρεσίες κτλ. )

Η ίδια ριζοσπαστική κριτική και ο αριστερός λόγος κατά κύριο λόγο δεν είναι συνδεδεμένος  με αυτό που θέλουν, ελπίζουν  και σκέφτονται οι  άνθρωποι,  οι μη προνομιούχοι, οι εκμεταλλευόμενοι, οι καταπιεσμένοι, το προλεταριάτο που εκπροσωπεί ονομαστικά η αριστερά. Ο λόγος αυτός είναι είτε μια κάπως δεδομένη  θεωρία ανεπτυγμένη και διαμορφωμένη πριν  δεκαετίες που  επιδιώκεται να γίνει συμβιβάσιμη  με τη σύγχρονη πραγματικότητα, όχι πάντα επιτυχημένα (εκτός από τις πάντα χρήσιμες και κρίσιμες για την κατανόηση του κόσμου μας βασικές κριτικές αρχές) όπως στη περίπτωση του ΚΚΕ, είτε λόγος κυρίως ανεπτυγμένος από κομματικές παρέες και μικροομάδες διανοούμενων.

Αυτός ο αριστερός  λόγος  (μιλάω για τον κομματικό αριστερό λόγο που συμμετέχει φανερά στο σύστημα με τους κανόνες του) αυτονομείται από  τη κοινωνία (ή τη κοινωνική τάξη ) για την οποία δημιουργήθηκε και υπάρχει καθ’ εαυτόν δηλαδή υπάρχει απλώς για να συνεχίσει να υπάρχει ως ένας ξεχωριστός ιδιότυπος γραφειοκρατικός θεσμός μέσα σε κόμματα ή (και )στην εξουσία  για να δημιουργεί θέσεις διαχειριστών του σε κόμματα, πανεπιστήμια και οργανισμούς . Η περίπτωση  κομμάτων και των πειθαρχημένων στη κομματική γραμμή διανοούμενων και συγγραφέων που άνηκαν σε αυτά είναι η πιο χαρακτηριστική.

Ο λόγος των αριστερών κομμάτων, κυρίως αυτών που μετέχουν στο σημερινό κοινοβουλευτικό σύστημα σήμερα ,σε μεγάλο βαθμό υπάρχει χωρίς πια να έχει σχέση με τη πραγματική του ιστορική αιτιότητα και ρίζα  που είναι  η κοινωνία και το πρόταγμα μιας νέας κοινωνίας . Η πραγματική του λειτουργία είναι ως εργαλείο φήμης, εξουσίας, επιτυχίας και πλουτισμού (σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς τους)  για τους διαχειριστές του ενώ για τις κυρίαρχες ελίτ της κοινωνίας λειτουργεί ως άλλοθι δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου και ως ασφαλές και ελεγχόμενο συνήθως κανάλι εκτόνωσης της οργής που η ίδια η κοινωνία με τις εγγενείς βαθιές αδικίες και ανισότητες παράγει συνέχεια.

Η  περίπτωση του ΚΚΕ και των παραδοσιακών μαρξιστικών λενινιστικών κομμάτων

Από κάποια ιστορική στιγμή και έπειτα (ανάλογα με την ερμηνεία) παρατηρήθηκε ο διαχωρισμός και η αυτονόμηση των σκοπών και της λειτουργίας της πολιτικής γραφειοκρατίας στον  υπαρκτό σοσιαλισμό. Για τη σοβιετική πολιτική ελίτ ο Μαρξισμός ήταν πάντα η «έμπνευση» της και το αξεπέραστο δόγμα και σκοπός της  η δράση υπέρ του προλεταριάτου, η λειτουργία και ο σκοπός ύπαρξης της όμως αποδείχθηκε ότι τελικά κατέληξε να γίνει ο εαυτός της, δηλ. η συνεχής αναπαραγωγή της ίδιας και της εξουσίας της, που τελικά οδήγησε στην κατάρρευση και την σκόπιμη εισαγωγή του καπιταλισμού, από τις ίδιες αυτές τις πολιτικές ελιτ στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Από αυτήν την ιστορική τραγωδία εκπορεύεται η σημερινή θέση και η στάση του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ πάντως, για ιδιαίτερους λόγους εξαιρείται από τη λειτουργία παραγωγής πλούτου φήμης και εξουσίας για τα μέλη του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό από μόνο του ικανοποιεί πολιτικά στη περίπτωση του. Η βασική λειτουργία του λόγου του είναι νομίζει πολλές φορές κάποιος η εσωτερική κατανάλωση, η αυτόεπιβεβαίωση ενός  θεωρητικού αλάθητου, που αρκετές φορές επιβεβαιώνεται πάντως και η κάπως ψυχοκαταναγκαστική επιμονή σε συγκεκριμένες τακτικές και στρατηγικές, που πηγάζουν από ιστορικά συμβάντα προηγούμενων περιόδων.

Η  πολιτική ελίτ του ΚΚΕ είτε το επιδιώκει είτε όχι θυμίζει μια «επιτροπή σοφών του κομμουνισμού» που αναμένει την έλευση του μεγάλου ιστορικού συμβάντος με τη μορφή της πορείας προς τη κουμουνιστική κοινωνία.  Στην πραγματικότητα νομίζω ότι αυτό που κάνει το ΚΚΕ  είναι σαν να περιμένει, εν μέσω κραυγών, πόνου και αγώνων. Πιθανώς και να θεωρούν ότι είναι οι θεματοφύλακες για το κουμουνιστικό πεπρωμένο της ιστορίας  και να βρίσκουν αυτό το ρόλο επαρκή.

Τι  θα μπορούσε ήταν μια πραγματική ριζοσπαστική πολιτική

Νομίζω ότι όσο μια ριζοσπαστική πολιτική δεν σχετίζεται με τη πραγματική και συνεχόμενη πολιτική δράση των ίδιων των ανθρώπων για θέματα που τους αφορούν άμεσα ως εργαζόμενους, καταναλωτές, πολίτες, θα καταλήγει στη φάρσα του διαχωρισμού της πολιτικής κομματικής ελίτ με την πραγματική αλλαγή και επανάσταση ενώ παραδόξως η κομματική ελίτ θα αντλεί τη συνεχή νομιμοποίηση της από την ιδέα της επανάστασης και ας μην έχει καμιά πραγματική σχέση με αυτήν. Κάποιοι συγκρίνουν  τους παλαιούς αριστερούς με τους σημερινούς και απογοητεύονται στο πόσο διαφορετικοί είναι. ας θυμίσω όμως ότι τότε αυτοί οι άνθρωποι είχαν πίσω τους πραγματικά μαζικά πολιτικά κινήματα και  συνήθως  γεννιόντουσαν  πολιτικά μέσα από αυτά ενώ πολλές φορές ρίσκαραν και το ίδιο τους το τομάρι με τη πολιτική δράση τους για χάρη των οραμάτων τους. Δηλαδή δεν μπορούσαν παρά να είναι αληθινοί.

Αν ήθελε κάποιος να συγκρίνει την αριστερά με το χριστιανισμό ως θεσμό και με την εκκλησία, η οποία είναι μια σύγκριση τελικά σε βαθύτερο επίπεδο με ιστορικά, οντολογικά και φιλοσοφικά κριτήρια νόμιμη,  θα έλεγε κανείς  ότι ο  Χριστός  (και οι μάρτυρες του) δεν μπορούσαν παρά να είναι αληθινοί χριστιανοί καθώς ανέβηκαν  στο σταυρό και μάλιστα το ήξεραν από την αρχή.  Αντίθετα οι περισσότεροι σύγχρονοι  «συνεχιστές» τους  που η ζωή τους, οι πράξεις τους και ο λόγος τους είναι το αντίθετο της ονομαστικής θεσμικής «σημασίας»  των ρόλων τους δεν θα ανέβουν ποτέ στο σταυρό (συνήθως ανεβάζουν άλλους) και μάλιστα το ξέρουν πολύ καλά.

Read Full Post »