Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Posts Tagged ‘Ελλάδα’

Eξαιρετική συζήτηση για το σύνταγμα και για την σχέση του με το πολίτευμα και την κοινωνία καθώς και για τα εφιαλτικά σχέδια των ελίτ της Ευρωπαικής δύσης -και των ελίτ στην Ελλάδα φυσικά ως πάντα «οικιοθελών πρωτοπόρων»- για νέα συντάγματα προσαρμοσμένα και τυπικά πια στην μεταδημοκρατία. που είναι απλώς η φανερή και χωρίς φερετζέ ολιγαρχία των οικονομικά ισχυρών.

Κατάλληλα «αναθεωρημένα» συντάγματα που θα εφαρμόζονται σε κοινωνίες όπου το πολύ μεγάλο μέρος των πληθυσμών πια θα είναι στο περιθώριο, χωρίς καμμιά απολύτως πολιτική ισχύ και επιρροή και πολύ πιθανώς ούτε καν πια με τυπικά νομικά δικαιώματα.

Πολύ ενδιαφέρον ότι αναδύεται από την συζήτηση και το «κοινό μυστικό» ότι στην ουσία δεν προστατεύει κανέναν πολίτη κανένα σύνταγμα-πλην των ισχυρών που πάντα μπορούν να προστατεύτουν από την οικονομική και άρα πολιτική δύναμη τους-, χωρίς την κοινωνική και λαική ισχύ που θα το επικυρώνει συνεχώς δια της πράξης και της άμεσης παρουσίας της στις Ιστορικές εξελίξεις μιας χώρας.

Read Full Post »

Συμπυκνωμένη ανάλυση και κριτική σε πολλά κρίσιμα θέματα από τον καθηγητή πολιτικής οικονομίας Σταύρο Μαυρουδέα [βίντεο-ημερίδα καπιταλισμός 2013 από Όμιλο Μαρξιστικών Ερευνών]

Ξεκινώντας από μια κριτική των ψευδών ιδεολογημάτων της κλασσικής ορθόδοξης οικονομικής θεωρίας, κάτι όχι ιδιαίτερα δύσκολο, καταδυκνείει και την-σύμφωνα με τον ίδιο- αδυναμία και την  μερική και δια πλαγίως, συστημική ένταξη στην ιδεολογία του καπιταλισμού των ετερόδοξων οικονομικών θεωριών   ή για τα πιο διαχειριστικά και ανοιχτά φιλοκαπιταλιστικά μοντέλα  -πχ Βαρουφάκης κτλ, ως συνδυασμούς μέρους της ετερόδοξης θεωρίας με κεϋνσιανές θεωρίες.

Στην συνέχεια αναφέρει την μάλλον τραγική κατάσταση της σύγχρονης μαρξιστικής οικονομικής θεωρίας, λόγω και των ιδιαίτερων συνθηκών μακαρθισμού στην ακαδημία αλλά θα πρόσθετα και την από χρόνια σκόπιμη απαξίωση στο δημόσιο λόγο. Μετά μια κριτική και πλήρης αποδόμηση των κλασσικών αστικών «ερμηνείων» της κρίσης στην Ελλάδα ως ψευδο-ιδεολογημάτων, η οποία ερμηνεύεται αληθινά μόνο στα πλαίσια της παγκόσμιας διαρκούς οικονομικής κρίσης* ,ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου λόγω συνεχούς πτώσης του ποσοστού κέρδους και από το τεράστιο πλεονάζων κεφάλαιο το οποίο δεν έχει αποδοτικές επενδυτικές «διεξόδους» για την αναπαραγωγή του.

Ενώ ο τραπεζικός και χρηματοπιστωτικός κλάδος και η τεράστια «ανάπτυξη» του/φούσκα ορίζεται -και σωστά για μένα- απλώς ως μια απόπειρα ετεροχρονισμού [μεταφορά των προβλημάτων στο μέλλον] των δομικών και ενδογενών βαθιών προβλημάτων της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, μέσω «ανάπτυξης» δια «στοιχημάτων» και πλασματικού κεφαλαίου που όμως συνδέονται αναγκαστικά με μελλοντικά «ποθούμενα» κέρδη και «προβλεπόμενη» ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας στο μέλλον. Μια και μακροπρόθεσμα ο χρηματοπιστωτικός τομέας παραμένει πάντα εξαρτημένος και συνδεδεμένος με την πραγματική οικονομία  και με τις διαδικασίες της εκμετάλλευσης και της ιδιοποίησης υπεραξίας της εργασίας στην πραγματική οικονομία, που είναι αυτές που παίζουν τον τελικό και καθοριστικό ρόλο.

Μια ενδιαφέρουσα επίσης ιστορική αναδρομή της ένταξης της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό οικονομικό διακρατικό οργανισμό της ΕΕ ως επιλογή και νέα «μεγάλη ιδέα» του Ελληνικού κεφαλαίου.  Η οποία ενώ αρχικά λειτούργησε λίγο πολύ, ακριβώς για τους γνωστούς δομικούς λόγους που προκαλούν και διατηρούν την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και λόγω της ανισότητας ισχύος μεταξύ των καπιταλισμών κάθε χώρας, τελικά κατέληξε να λειτουργεί καθολικά  υπερ του Ευρωπαικού κεφαλαίου και ιδίως των χωρών του «κέντρου».

Παρόλα αυτά εδώ να σημειώσουμε, ως συμπέρασμα και από την εισήγηση, ότι αν και η οικονομική «συνεργασία» των χωρών της ΕΕ και η Νομισματική Ένωση του Ευρώ ήταν από την αρχή δομημένες για να ευνοούν το κεφάλαιο των ισχυρότερων χωρών της ΕΕ, ενώ χειρότερα σήμερα, ως έχει η ΕΕ, να λειτουργούν συντριπτικά υπερ τους, η αστική τάξη και το Ελληνικό κεφάλαιο δεν έχουν απολύτως κανένα άλλο εναλλακτικό στρατηγικό σχέδιο. Και προτιμούν ξεκάθαρα να προσπαθούν να αρπάξουν ότι μπορούν από την χώρα ως λεία, μέσω συνεργιών με το Ευρωπαικό κεφάλαιο και συνεργαζόμενοι μαζί του και ας οδηγεί αυτό στη διάλυση της χώρας και στην οικονομική και κοινωνική συντριβή της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.

Τέλος  ο Μαυρουδέας προτείνει μια διέξοδο σοσιαλιστική όχι ως ευχολόγιο αλλά με 5 συγκεκριμένα  βήματα οικονομικής πολιτικής ως πρώτα βασικά βήματα αλλά όχι ως μόνους ικανούς και αναγκαίους όρους, δίνοντας σημασία και  στην μακροπρόθεσμη προοπτική και δυναμική για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

*Εδώ έχει μια ενδιαφέρουσα άποψη ο Μαυρουδέας ότι το πλαίσιο της σημερινής παγκόσμιας κρίσης είναι αυτό της κρίσης του 1973, η οποία δεν ξεπεράστηκε πραγματικά ποτέ και η οποία συνεχίζει να εκτυλλίσεται με διακυμάνσεις. Με προφανώς πιο έντονη διακύμανση την ύφεση που ξεκίνησε το 2007.

Αξίζει να δείτε αυτό το βίντεο των 26 λεπτών με προσοχή:

 

 

Read Full Post »

20101017_sf_2514

Αριστερή ονοματολογία και ταξική πολιτική

Είναι τραγικά ανούσιο έως βλακώδες να τσακώνονται διάφοροι για το ποιος είναι ο πιο γνήσιος αριστερός και σε ποιόν ανήκει νόμιμα ο τίτλος όταν δεν υπήρξε ποτέ (και ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ) μια κατοχυρωμένη θεσμική κοινά αποδεκτή αρχή και στάνταρ που θα απονέμει τίτλους και βαθμίδες αναλόγως. Η ίδια η συζήτηση είναι υποθηκευμένη από τους όρους της, εφόσον ο καθένας έχει ορίσει ήδη στο μυαλό του τι σημαίνει αριστερά με βάση τις προσλαμβάνουσες, τα βιώματα και την ταξική του/της θέση (αυτό λειτουργεί πιο υποσυνείδητα και όχι μονοσήμαντα στον γαλαξία της αριστεράς). Άρα οι διαφωνίες, εφόσον δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος ή ένας τρίτος κοινά αποδεκτός έξωθεν κριτής, θα είναι αιώνιες και κυκλικές και απλώς θα καταλήγουν σε ιστορική περιπτωσιολογία και “εντυπωσιακούς” χαρακτηρισμούς. Το μόνο αντικειμενικό και υπαρκτό κριτήριο για διαφοροποιήσεις με κάποιο νόημα είναι η ταξική πολιτική (όχι η ταξική θέση του καθένα που φυσικά δεν ταυτίζονται πλήρως αλλά μη μονοσήμαντα, κάποιες φορές και αντίθετα, με την στάση και θεωρία στην ταξική πολιτική). Νομίζω πως μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να γίνει πια η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, η όποια απόπειρα μεταστροφής της ή η οποιαδήποτε παράλληλη ή μετωπική με την κυβέρνηση πολιτική απόπειρα.

Το μεγαλύτερο και χειρότερο λάθος από όλα

Αυτό που τελικά δεν θα συγχωρεθεί εύκολα (και δεν λέω για τον γαλαξία της αριστεράς αλλά πολύ ευρύτερα και με την ευρύτερη έννοια ως προς τη λέξη), δεν είναι η ταξική πολιτική που επιβάλλουν τα μνημόνια τα οποία έχουν το άλλοθι του καταναγκασμού, αλλά ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης στη διαχείριση του μνημονίου. Ένας λόγος που παρουσιάζει την κατάσταση εξαίρεσης (δηλ τον σε συνεχή επέλαση νεοφιλελευθερισμό) ως κάτι το αναπόφευκτο και ιστορικά μοιραίο και τις επιλογές της ως σωτηρία των πολλών και της κοινωνίας. Και αυτό γιατί έτσι κάνει ένα βαθύ διχασμό στην (θεωρητική κ πάντα ρευστή ) κοινωνική βάση της, αγνοώντας μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, παρόλο που ρητορικά τους συμπεριλαμβάνει στον απολογητικό της λόγο, όπως η πλειοψηφία των νέων, οι άνεργοι και φτωχοί, που θα τους γίνεται όλο και πιο κατανοητό συνεχώς ότι η κυβέρνηση τους πέταξε στον Καιάδα. Ακόμη η καταρρέουσα και υπό προλεταριοποίηση στη πλειοψηφία της μεσαία τάξη, ένιωσε έμμεσα από τα συμφραζόμενα του κυβερνητικού λόγου, ότι η κυβέρνηση έδρασε για την προστασία της, για αυτό και σήμερα έχουμε μια μετακίνηση πιο μετριοπαθών και συντηρητικών ανθρώπων στην κοινωνική βάση που στηρίζει την κυβέρνηση. Όμως οι πολιτικές του μνημονίου στοχεύουν και αυτούς μια και οι φορολογικές κ δημοσιονομικές πολιτικές (συνταξιοδοτικό, εργασιακά, ασφαλιστικά) στρέφονται και εναντίον τους και ειδικά οι φορολογικές πολιτικές σχεδόν αποκλειστικά σε βάρος τους. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για το μέλλον σου ως κυβέρνηση από το να δηλώνεις και να πείθεις ότι σώζεις κάποιον όταν έχεις προγράψει την συνέχιση της καταστροφής του.

Τέλος το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος ο μεταμνημονιακός απολογητικός λόγος της κυβέρνησης , χωρίς να καταλογίζω πρόθεση, έχει από μόνος του μια μη ελεγχόμενη δυναμική να στρέφει τους απατηλά “σωζόμενους” μικρομεσαίους εναντίον των εξαθλιωμένων και το ανάποδο, μια και ασχέτως προθέσεων και μορφής του τελικά ο πολιτικός λόγος αποκωδικοποιείται με βάση τα ταξικά συμφέροντα και την σκληρή καθημερινότητα, με βάση όχι τι λέγεται αλλά πως λέγεται αυτό που λέγεται ή τι δεν λέγεται καν. Φυσικά όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή και η καθημερινότητα τους δεν θα βελτιωθεί αλλά θα γίνει χειρότερη, το επιχείρημα ότι μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη δεν μπορεί να λειτουργεί για πάντα καθησυχαστικά και να αδρανοποιεί την κοινωνική δυναμική, μπορεί ο καθένας να φανταστεί εναντίον ποιών θα στραφούν.

Το εναλλακτικό σχέδιο

Εναλλακτικά σχέδια υπάρχουν πολλά, πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς που θα τα κάνουν πράξη δεν υπάρχουν. Είναι ανούσια η συζήτηση περί εναλλακτικών σχεδίων και προτροπής “αποκάλυψης” τους από τον κυβερνητικό λόγο όπως και κάθε ανάλογη απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξει και να βρει σχέδια, προσχέδια, γενικά ή συγκεκριμένα πλάνα για ριζικά διαφορετικές πολιτικές από την κυβερνητική και εντός αλλά και εκτός Σύριζα, τα οποία είναι δημοσιευμένα αλλά μόνο επί χάρτου. Δεν νομίζω ότι δικαιούται ο οποιοσδήποτε στην κυβέρνηση να “απαιτεί” εν κενώ, χωρίς όρους και χωρίς προϋποθέσεις (δηλ χωρίς όρους διαλόγου και με ένα μίνιμουμ καθορισμένο κοινό τόπο) ένα “εναλλακτικό σχέδιο”. Πρόκειται για μια λάθος ερώτηση που δεν έχει καν λάθος απάντηση αλλά τίθεται, εκβιαστικά από τους όρους της, για να προκαλέσει την αμήχανη σιωπή στον “αντίπαλο”. Η σωστή ερώτηση, που δεν είναι καν θέμα διαλόγου μόνο μεταξύ κυβέρνησης και διαφωνούντων, είναι αν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας και υποκείμενο που μαζί με τη κοινωνία θα αναπτύξει, θα “διορθώσει”, θα προσαρμόσει, με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και απαιτήσεις των πολλών και θα εφαρμόσει αυτό το σχέδιο όταν πρέπει. Που νομίζω και η λέξη σχέδιο είναι λάθος και πιο σωστά θα έπρεπε να μιλάμε για συμμετοχικό κοινωνικό ευρύτερο πρόταγμα αληθινής διεξόδου. Αυτό θέτει και το ερώτημα αν η κυβέρνηση Σύριζα μπορεί να είναι ο φορέας αυτού του προτάγματος αλλά οι απόψεις αρκετών στην κυβέρνηση (που φάνηκαν αμέσως με το απατηλό ερώτημα που λέγαμε) δείχνουν να είναι εχθρικοί απέναντι σε αυτό και η σιωπή άλλων να το αποκλείουν για τώρα.

Read Full Post »

weird_pink_hitler-240x300

Ο σημερινός ακροδεξιός λόγος ως δημοκρατικό σόφισμα αλλά  πάντα  επικίνδυνος εχθρός της δημοκρατίας.

Ακούμε πια σταθερά εδώ και καιρό και στον ακροδεξιό και φασιστικό λόγο να γίνεται επίκληση στις έννοιες της δημοκρατίας, του συντάγματος και της ελευθερίας του λόγου. Οι νεοναζί της ΧΑ επικαλούνται το σύνταγμα, οι ακροδεξιοί  Μπουμπούκος και  Βορίδης εμφανίζονται ως υπερασπιστές και λάτρεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου, ο Σφακιανάκης να ζητά ως διωκόμενος «μονάχα το δικαίωμα να έχει δική του άποψη» και διάφορα άλλα περίεργα.

Στο δημόσιο λόγο υπάρχουν  επώνυμοι και ανώνυμοι φασίστες ή φιλοφασίστες  που εδώ και πολύ καιρό συστηματικά θέλουν να διαβρώσουν και να καταστρέψουν τις έννοιες της δημοκρατίας, του κοινού τόπου συζήτησης και της λογικής.  Κάποιοι το κάνουν από διεστραμμένη ιδεολογία, βλακεία, ψυχασθένεια κτλ και άλλοι  για να υπερασπίσουν την εξουσία και κάποιο κόμμα από μια σκοπιμότητα ψυχρή και αυτό το τελευταίο είναι πολύ χειρότερο.

Εκτός από τις επικλήσεις λατρείας στη δημοκρατία και στην ελευθερία του λόγου,  κάποιοι κάνουν επίσης το κόλπο που κάνουν όλοι οι αντιδραστικοί ακροδεξιοί ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Προσπαθούν να αναδείξουν και να ανακαλύψουν φανατισμό και δογματισμό με κάθε τρόπο σε κάθε πολιτικό αντίπαλο. Ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει, βγάζοντας και από τη μύγα ξύγκι που λένε. Για αυτό οι διαφωνούντες με τους φασίστες και τη ακροδεξιά κυβέρνηση, τα αριστερά κόμματα και γενικά αυτά που είναι ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης βαφτίζονται συνεχώς  σταλινικοί, επικίνδυνοι, διαφημιστές της βίας, ακραίοι και ανεξέλεγκτοι ακόμα και «φασίστες».

Το αστείο είναι ότι οι far righters το κάνουν αυτό παντού στο κόσμο ως οι πλέον  φανατικοί και δογματικοί, γνήσιοι και πιστοί φασίστες. Δεν έχουν αλλάξει καθόλου Απλώς παίζουν το παιχνίδι του δημοκρατικού διαλόγου. Δεν τους ενδιαφέρει το κονσένσους και ο κοινός τόπος συνεννόησης με τα διάφορα κομμούνια. (όλους τους άλλους). Ο δημοκρατικός διάλογος είναι μόνο ένα όπλο εναντίον του αντιπάλου και η δημοκρατία ένα τωρινό αναγκαστικό στάδιο και πλαίσιο για να λειτουργούν και όχι σκοπός αληθινός. Είναι η μόνη δυνατή και πιο αποτελεσματική δράση ενός φασίστα που δεν έχει την απόλυτη δύναμη που θα ήθελε να είχε, μέσα σε μια  δημοκρατία.

Ακόμα και ο Μπουμπούκος όταν λέει λατρεύω τη δημοκρατία αυτό εννοεί. Λατρεύει το παιχνίδι της δημοκρατίας ως παρωδία, την υποκρισία και τα ύπουλα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ειδικά όταν του επιτρέπουν να βγάζει φράγκα και να έχει δόξα.

Όλα επίσης  τα μινιον των μπουμπούκων και των κασιδιάρηδων  (όπως και οι ταγοί τους) στο δημόσιο λόγο, που ζητάνε και υποστηρίζουν ελευθερία του λόγου και δημοκρατία, πιστεύω υπό συνθήκες, με ευχαρίστηση θα καταργούσαν την ελευθερία του λόγου και τη δημοκρατία και αυτό που κάνει αυτό το γεγονός εντελώς άθλιο και παρανοϊκό είναι ότι παρουσιάζονται ως υπερασπιστές αυτών των πραγμάτων. Είμαι πεπεισμένος ότι για αυτούς τους ανθρώπους η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου είναι εργαλεία για τους σκοπούς τους, οι οποίοι σκοποί  είναι εντελώς ξένοι προς αυτές τις αξίες.  Ας μην είμαστε κορόιδα,  οι φασίστες δεν αλλάζουν ποτέ.

Ο σχετικισμός και ο αντιδογματισμός ως πολιορκητικός κριός  φασιστικών και αυταρχικών απόψεων

Άλλοι πάλι φασίστες και ακροδεξιοί μιλάνε για τη σχετικότητα των αξιών στη σύγχρονη κοινωνία και για τη δογματικότητα των αντιρατσιστών, των υπερασπιστών των δικαιωμάτων των γκέι,  των μειονοτήτων κτλ. Για πιο λόγο μας λένε να θεωρήσουμε ότι σήμερα η κοινωνία είναι πραγματικά πιο προοδευμένη από το μεσαίωνα ή πριν ένα με δύο αιώνες ή γιατί λέμε ότι μόνο η θρησκεία είναι δογματική και όχι η σύγχρονη επιστήμη της ιστορίας, της ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας  ακόμα και της φυσικής. Τα μπλογκς της φασιστικής και ακροδεξιάς διανόησης είναι γεμάτα από τέτοια κείμενα ενώ ακούγονται ανάλογα πράγματα και από επίσημους φορείς όπως η εκκλησία.

Βέβαια αυτοί οι τύποι ως  άτομα πεντάχρονα (άντε 15χρονα το πολύ) διανοητικά  απλώς προβάλλουν  τη δική τους πνευματική κατάντια και φτώχεια στους άλλους. Έμαθαν απλώς και μόνο να μαϊμουδίζουν  ότι υπάρχει η κοινωνική σύμβαση και η κυρίαρχη άποψη, που πάντα υπάρχει και είναι ίδιον  της ιστορικής ύπαρξης της κοινωνίας έως τώρα   και τη μεταμοντέρνα άποψη ότι όλες οι ιδεολογίες (και οι ελευθεριακές) είναι τελικά «βολικοί μύθοι» για διάφορες ομάδες ή τάξεις ανθρώπων,  χωρίς βέβαιη και απόλυτη οντολογική βάση.

Ναι αλλά έχει σημασία κάθε κυρίαρχος μύθος σε τι κοινωνία οδηγεί και ποσό επιτρέπει τη κριτική του και την αμφισβήτηση του. Πχ ένα άτεγκτο χριστιανικό θεολογικό δόγμα ή ο ναζισμός  οδήγησε στη κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, ακόμα και στην φυσική καταστροφή των διαφωνούντων. Και σε πολλά άλλα κακά αλλά εδώ μιλάμε για την ελευθερία του λόγου.  Η δημοκρατία αντίθετα, ως μια έκφανση της, οδηγεί στη παραγωγή εκατομμυρίων βιβλίων και πορισμάτων σκέψης και διαλόγου για τόσα θέματα και στην ελεύθερη συζήτηση για όλους. Ακόμα και για αυτούς που «αναρωτιούνται»  για τις  στοιχειώδες  αρχές  της και είναι εχθροί της.

Απλώς αναπαράγουν ένα περίτεχνο σόφισμα το οποίο φυσικά δεν έχουν την πνευματική ικανότητα να το κατανοήσουν και την εντιμότητα να το χειριστούν σωστά. Το ότι δηλαδή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για καμιά αλήθεια και ότι κάθε αντίληψη για τον κόσμο ασκεί μια πνευματική κυριαρχία στη κοινωνία  ως πράγμα αναπόφευκτο. Το χρησιμοποιούν αυτό απλώς για να «αποδομήσουν» (όπως νομίζουν) τις σημερινές αξίες της ελευθερίας, της ανοχής και της δημοκρατίας ως «ιδεολογικές και βολικά παραμύθια» με ολοφάνερη πρόθεση φυσικά να τις αντικαταστήσουν με αποδεδειγμένα πολύ χειρότερους και επικίνδυνους μύθους όπως ο ναζισμός, μια θεοκρατία από χριστιανούς μουλάδες, αυταρχικούς εξουσιαστές, ρατσιστικά απαρτχάιντ κτλ.

Δηλ αρνούνται  δήθεν τα πάντα ως σκεπτικιστές για να δεχθούν στη πρώτη στροφή και στη πρώτη ευκαιρία που θα μπορούν να το εκφράσουν ανοιχτά, τα πιο σκληρά δόγματα και την άρνηση κάθε σκεπτικισμού. Ένα  φτηνιάρικο πονηρό  κόλπο για να αναγνωριστεί η πολιτική και θρησκευτική αυταρχικότητα, ο ρατσισμός, ο φασισμός , ως «νόμιμοι», αποδεκτοί και καλοί.
Όπου και αυτές ακόμα οι τερατωδίες  δεν είναι αληθινά απαγορευμένες και παράνομες και ο καθένας μπορεί να μιλήσει και να γράψει «υπερασπίζοντας» τες, μέσα σε κάποια ελάχιστα όρια περιορισμού που επιβάλλει το ποινικό δίκαιο σχεδόν  παντού στο κόσμο. Δυστυχώς για αυτούς το πρόβλημα τους είναι ότι δεν μπορούν  να πείσουν  το κόσμο γιατί υπάρχει πια ισχυρός μαζικός αντίλογος που δεν μπορούν να καταπνίξουν με τη βία.

Read Full Post »

eurozone-crisis

Πριν μερικές μέρες ο επίτροπος ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Γ. Κατάϊνεν, δήλωσε ότι είναι αποκλειστική ευθύνη της Ελλάδας η τήρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών της και ότι παραβιάσεις προκύπτουν από τα μέτρα που επιβάλλονται από τις δανειακές συμβάσεις δεν αφορούν το ενωσιακό δίκαιο αλλά τις διακρατικές ή ειδικές συμφωνίες που έχει κάνει η Ελλάδα με τους δανειστές της και τελικά την ίδια την Ελλάδα.

«Αποκλειστική ευθύνη της Ελλάδας, κατά την Κομισιόν, η τήρηση του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ
Απίστευτη ήταν η ομολογία της Κομισιόν, ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου δεν ισχύει ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και το Δίκαιο της ΕΕ, σύμφωνα με απάντηση που έδωσε ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Γ. Κατάϊνεν, σε σχετική ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα των Γ. Κατρούγκαλου, Δ. Παπαδημούλη, Κ. Κούνεβα, Μ. Γλέζου, Κ. Χρυσόγονου και της Σ. Σακοράφα.

Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην ερώτησή τους, αφού μνημόνευαν έκθεση του ειδικού εισηγητή του ΟΗΕ, Cephas Lumina, αναφορικά με τα “μέτρα λιτότητας που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, που υποβαθμίζουν την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων που προστατεύονται από Διεθνείς Συμβάσεις των ΗΕ, αλλά και από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ”, ζητούσαν από την Κομισιόν τη θέση της, καθώς επίσης, συγκεκριμένα μέτρα για την παύση της “παραβίασης των δικαιωμάτων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των υποχρεώσεών της από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων”.

Στην απάντησή του ο αρμόδιος Επίτροπος, Γ. Κατάϊνεν, κάνει απόλυτα σαφές ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου, δεν χωρούν κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, τονίζοντας ότι “Όσον αφορά…τα προγραμματικά έγγραφα (σ.σ. τα Μνημόνια), δεν πρόκειται για ενωσιακό δίκαιο, αλλά για μέσα που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της”, για να ρίξει στη συνέχεια το “μπαλάκι των ευθυνών” στην ελληνική κυβέρνηση, σημειώνοντας ότι “στην Ελλάδα εναπόκειται να εξασφαλίσει την τήρηση των υποχρεώσεών της όσον αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα”.
http://www.syriza.gr/article/id/58044/Apanthsh-Epitropoy-Katainen-sthn-erwthsh-twn-eksi-Eyrwboyleytwn-toy-SYRIZA—-Apisteyth-omologia-Komision-oti-den-ischyei-o-CHarths-twn-Themeliwdwn-Dikaiwmatwn-ths-EE-kai-to-Dikaio-ths-EE-sthn-Ellada-kai-tis-chwres-toy-Mnhmonioy.html#.VCQUOhan_Hs
Νομίζω ότι το σοκ από τη δήλωση είναι περιττό μια και θεσμικά όσα λέει ισχύουν. Δεν θέλω να δικαιώσω σε τίποτα την ΕΕ που ύπουλα και κρυφά (αν και γίνεται όλο και πιο φανερό πια) στην ατζέντα της έχει πολύ πιο ψηλά την διατήρηση του πλούτου των ελίτ στις χώρες της, το νόμισμα και το τραπεζικό σύστημα, μια και τα 2 τελευταία συνδέονται με το πρώτο, από τις ρητορικές διακηρύξεις της περί κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών της. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Άρθρο του Νόαμ Τσόμσκυ στην Αυγή. Με λίγα λόγια. Πόσο απάτη είναι ο «αντικρατισμός» και η «φιλελεύθερη» ιδεολογία που στην ουσία είναι μια κενή ρητορεία για μικρομεσαία κορόιδα όταν η πρακτική των πλούσιων ελίτ και των ισχυρών είναι ακριβώς η ΣΥΝΕΧΉς στήριξη και η προστασία τους από το κράτος.

Πώς το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο υποσκάπτει συστηματικά την πραγματική οικονομία και πως μετέτρεψε το πανίσχυρο κράτος των ΗΠΑ σε προστάτη , σωτήρα του και στο τέλος σε υπηρέτη του.

Πως το χρέος είναι ένα ιδεολογικό και κοινωνικό κατασκεύασμα που βασίζεται στην επιβολή, με τους καπιταλιστικούς του όρους (αν δεν πληρώνεις , χρεοκοπείς και πας στα σκατά) να ισχύουν μόνο για τους φτωχούς και τους λαούς και όχι για τις τράπεζες και τους πολύ πλούσιους.

Πως θεωρεί σοβαρή πιθανότητα την αεροψεκασμένη θεωρία (κοιτα ποιούς κάνουνε καθηγητάδες ε;) η Γερμανία να θέλει να δεσμεύσει ότι έχει αξία στην Ελλάδα. Και πως κάποιοι άνθρωποι στη Γερμανία φαίνεται πως στόχο έχουν να θέσουν την Ελλάδα υπό καθεστώς ιδιότυπης σκλαβιάς.

Πως η μόνη αληθινή ριζική λύση θα ήταν ένα κοινό μέτωπο του νότου ως trigger εξελίξεων για αλλαγές στη δομή της Ευρώπης κτλ Και διάφορα άλλα θεωρητικά ενδιαφέροντα θέματα.

http://www.avgi.gr/article/1458668/noam-tsomski-kapoioi-sti-germania-theloun-tin-ellada-se-sklabia

 

Read Full Post »

Η «εθνεγερσία» της Κύπρου, απλώς νέες αυταπάτες

Λοιπόν καταρχάς η Κύπρος έγινε άλλο ένα τεράστιο θέμα που λειτούργησε αποπροσανατολιστικά , ώστε ο κόσμος να θεωρήσει ότι η Κύπρος αντιδρά ή φέρνει αντίσταση στην τυραννία της ΕΕ και δείχνει έναν δρόμο και μια διέξοδο, δίνοντας νέες φρούδες ελπίδες στους Έλληνες, δημιουργώντας νέες αυταπάτες περί εξόδου από τη κρίση και τον εγκλωβισμό των μνημονιών μέσα από το ίδιο το σύστημα και την ΕΕ.

Πρώτα από όλα τι ήταν το κούρεμα;  Δεν υπήρχε κάποια φορολόγηση ή τιμωρία στους καταθέτες αλλά στην ουσία μεταφορά κόστους της διάσωσης των τραπεζών στις ίδιες, η μοναδική φορά που γίνεται αυτό για χρηματοπιστωτικό σύστημα στη πρόσφατη κρίση.

Καθώς οι κυπριακές τράπεζες ήταν χρεωκοπημένες,  μεταφέρθηκε το κόστος ανακεφαλαιοποίησης τους στις καταθέτες, όπου καταναγκαστικά  θα έδιναν μέρος των καταθέσεων τους για να ενισχυθούν τα ιδία κεφάλαια των τραπεζών ώστε να μην καταρρεύσουν,  με πιθανό αντάλλαγμα μετοχές που θα ήταν φυσικά απαξιωμένες.

Μια περίεργη τακτική όπου ο μεγαλοκαταθέτης αντιμετωπίζεται σαν επενδυτής που πρέπει να δέχεται να αναλαμβάνει το ρίσκο. Παραδόξως η ξαφνικά «σοσιαλίζουσα» γραφειοκρατία της ΕΕ έγινε εν μια νυκτί αδιάφορη για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου,  επειδή προφανώς αυτά τα κεφάλαια αφορούν κυρίως κύπριους, ρώσους και κατοίκους τρίτων χωρών.

Οβεραλ πάντως με αυτό το σχέδιο, τελικά το κόστος  της ανακεφαλαιοποίησης θα το αναλάμβανε σε μεγάλο μέρος το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου και  η ίδια η Κύπρος,  με πολύ πιθανή κατάληξη την καταστροφή της εικόνας της ως παράδεισος φύλαξης και διακίνησης κεφαλαίων και την καταστροφή του  οικονομικού μοντέλου της που στηριζόταν  σε αυτόν τον κλάδο.

Για να επεξηγηθεί αυτό, μεταφέροντας το κόστος διάσωσης στους καταθέτες τελικά το μεταφέρεις στις ίδιες τις τράπεζες αφού καταστρέφεις το οικονομικό μοντέλο τους και το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των κυπριακών τραπεζών να προσελκύουν κεφάλαια με καλύτερους όρους από άλλες τράπεζες.

Καθώς ανά πασά στιγμή η ΕΕ που εποπτεύει αυτές τις τράπεζες, και που εξαρτώνται για την επιβίωση τους από τη ρευστότητα που η ΕΚΤ παρέχει, μπορεί να αλλάξει αυτούς τους όρους ή να τους κάνει και καταστροφικούς για το κεφάλαιο που συσσωρεύεται σε αυτές. Άρα μακροπρόθεσμα το κόστος μεταφέρεται στις τράπεζες.

Εδώ πως οι ευρωπαίοι εξηγούν τις αποφάσεις τους

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_20/03/2013_488759

(περισσότερα…)

Read Full Post »

 

 

 

 

Ενα σχόλιο για τη δημοκρατία  μια και είναι επίκαιρο στις μέρες μας

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η δημοκρατία δεν είναι μια αόριστη, θολή έννοια, η οποία ίπταται στη σφαίρα της φαντασίας, περικυκλωμένη απο ροδαλά σύννεφα και δαφνόφυλλα, αλλά είναι μια συγκεκριμένη μορφή πολιτεύματος κι έχει κάποιες συγκεκριμένες βασικές αρχές λειτουργίας. Εάν κάποιο πολίτευμα δεν τις εκπληρώνει, γνώμη μου είναι πως καλό, ειλικρινές και εννοιολογικά σωστό θα είναι να ονομάζεται κάπως αλλιώς και όχι δημοκρατικό.
Βασική αρχή της δημοκρατίας είναι λοιπόν η ισοκρατία. Ισοκρατία σημαίνει πως όλοι έχουνε ίσο μερίδιο στην εξουσία. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες ενός κράτους. Και όταν λέμε εξουσία, εννοούμε όλες τις εξουσίες, και τις τρεις. Δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική. Κι επειδή αυτή η μοιρασιά του κράτους, κράτους με την έννοια της εξουσίας, επιτυγχάνεται μόνο με το να αποφασίζει και να διατάζει η πλειοψηφία των πολιτών, είναι απαραίτητο πριν απο κάθε απόφαση να γίνεται διάλογος μεταξύ των εξουσιαστών.
Δεύτερη βασική αρχή της δημοκρατίας λοιπόν είναι η ισηγορία. Ισηγορία σημαίνει πως ο κάθενας έχει ίσο χρόνο αγόρευσης με όλους τους άλλους, αλλά και ίσες δυνατότητες, ώστε αυτό το οποίο θα αγορεύσει να ακουστεί απο εκείνους, οι οποίοι έχουνε το δικαίωμα της ψήφου, η οποία ψήφος είναι η ανώτατη αρχή. Εάν δεν υπάρχει ισηγορία, τότε υπάρχουνε μόνο ορισμένοι οι οποίοι μπορούνε να αγορεύσουνε και οι υπόλοιποι είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να τους ακολουθούν. Αυτοί βρίσκονται αυτόματα σε μία προνομιούχα θέση, σε μία θέση ισχύος απέναντι στους άλλους. Εάν δεν υπάρχει ισηγορία, τότε δεν υπάρχει και ισοκρατία. Και εάν δεν υπάρχει ισοκρατία, δεν υπάρχει δημοκρατία.
Αυτά είναι κατα τη γνώμη μου τα δύο πόδια πάνω στα οποία στηρίζεται η έννοια της δημοκρατίας. Η ισοκρατία περικλείει μέσα της και την έννοια της ισονομίας, τό ότι δηλαδή όλοι πρέπει να είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, όπως και η ισηγορία περικλείει μέσα της την έννοια της παρρησίας, τό ότι δηλαδή πρέπει να ακούγεται ολονών η γνώμη.
Εάν ένα απο αυτά τα δύο σκέλη απουσιάζει, τότε δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά κουτσά υβρίδια, τα οποία είναι στην ουσία ολιγαρχικά πολιτεύματα.

Η ΑΠΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σε μία αντιπροσωπευομένη δημοκρατία είναι εκεί, όπου συναντώνται φαινόμενα οπορτουνισμού και ψηφοθηρίας. Εκ μέρους δηλαδή των εκλεγμένων αντιπροσώπων, δίνεται βαρύτητα σε ορισμένα βραχυπρόθεσμα και άμεσα χειροπιαστά οφέλη της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων, της οποίας ο κύριος όγκος είναι η λαϊκή μάζα. Και αυτό είναι φυσιολογικό, μιάς και προϋπόθεση για να κυβερνήσει κάποιος είναι να εκλεγεί απο τη μάζα. Και δεν νομίζω πως αυτό είναι ένα νέο, υπερπόντιο φρούτο, αλλά υπήρχε και απο παλιά. Όποιος θέλει (ή ήθελε) να εκλεγεί, πουλάει (πουλούσε) ένα προϊόν, το οποίο λέγεται εκλογικό πρόγραμμα, και αυτό το «προϊόν» προσπαθεί να το κάνει έτσι, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ευρύ το φάσμα αποδοχής του. Οι ψηφοφόροι τεμαχίζονται απο τους εκλογομάστορες σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες και για κάθε ομάδα υπάρχει το ανάλογο τυράκι, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η ικανοποίηση ενός αιτήματος, το οποίο όμως για τους συγκεκριμένους έχει μόνο βραχυπρόθεσμα, επιφανειακά οφέλη. Για αυτό το λόγο, σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία, ένα τέτοιο δημοψήφισμα, σαν αυτό που έγινε στην Ελβετία, δε θα γινότανε ποτέ. Γιατί ακόμα και οι μουσουλμάνοι (στο συγκεκριμένο παράδειγμα) αντιμετωπίζονται σα μία απο τις πολλές δεξαμενές ψηφοφόρων. Όποιος όμως εκλέγεται, μπορεί να ικανοποιεί εν μέρει τα υποσχόμενα, αλλά αμέσως μετά την εκλογή του, ακριβώς επειδή έχουμε αστικό κοινοβουλευτισμό, αρχίζει και δρομολογεί προγράμματα τα οποία αποσκοπούνε στα μακροπρόθεσμα, μη επιφανειακά, ουσιαστικά οφέλη της μειοψηφίας, η οποία στηρίζει με τα οικονομικά της μέσα τα κόμματα. Έτσι λειτουργεί το σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Πουλάω στους πολλούς τη μόστρα, αλλά την ουσία τη δίνω στους λίγους. Όχι επειδή είμαι υποκριτής, αλλά γιατί με τους μεν έχω μία πρόσκαιρη συναλλαγή υπόσχεσης-ψήφου, η οποία γίνεται κάθε 4 χρόνια περίπου, ενώ με τους δε έχω μία διαρκή και μόνιμη συναλλαγή.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το κύριο επιχείρημα όσων είναι αντίθετοι στην άμεση και στην δημοκρατία γενικότερα είναι το ότι σε μία δημοκρατία, δεν μπορούνε να ληφτούνε γρήγορες αποφάσεις σε κρίσιμες περιόδους. Αυτό έχει μια λογική βάση. Ένα άτομο θα πάρει πολύ πιο γρήγορα μία απόφαση που πρέπει να ληφτεί εντός ορισμένων λεπτών, απ ότι μια συνέλευση εμπειρογνωμόνων ή μία συνέλευση αντιπροσώπων. Για αυτό και παλαιότερα, σε μία πρωϊμη μορφή δημοκρατίας που υπήρχε στη Χίο, υπήρχε ο θεσμός του αισυμνήτη. Αυτός ήτανε ένας εκλεγμένος άρχοντας, ο οποίος εν καιρώ ειρήνης δεν είχε καμία εξουσία, αλλά σε περιπτώσεις πολέμου μεταβαλλότανε σε απόλυτο μονάρχη. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο το αμερικανικό σύνταγμα παραχωρεί πάρα πολλές εξουσίες στον πρόεδρο και τον μετατρέπει επίσης σε απόλυτο μονάρχη, σε περιπτώσεις κρίσεων.
Το άλλο, το οποίο καταλογίζουνε ορισμένοι στα κατά της άμεσης δημοκρατίας, και για το οποίο φροντίσανε οι διαφωτιστές μετά τη γαλλική επανάσταση, να υπάρχουνε σχετικοί νόμοι στο σύνταγμα, οι οποίοι θα το αποτρέπουνε, είναι το πως σε μία άμεση δημοκρατία, όπου επικρατεί η πλειοψηφία, είναι τελείως απροστάτευτη η μειοψηφία.
Εάν δηλαδή μία πλειοψηφία ενός 80% ή 90% αποφασίσει κάτι, τότε το 10% μπορεί να υποστεί τα πάνδεινα.

ΑΠΟ ΑΝΩΝΥΜΟΣ Ο ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

ΠΗΓΗ http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=78&t=209937&start=75

Read Full Post »

πηγή φωτό: http://ioannou.files.wordpress.com/2010/12/cf83cebaceb9-ceb5ceb8-6-12-101.jpg

 

Η πολιτική του ΔΝΤ βασίζεται σε αυτή τη θεωρεία: ότι μια οικονομία με υψηλά χρέη και μη ανταγωνιστική χρειάζεται μια επίπονη «θεραπεία» όπου μειώνοντας τους μισθούς θα προκαλέσει πτώση του κόστους παραγωγής που θα φέρει πτώση των τιμών. Μετά από αυτή τη πτώση των τιμών υποτίθεται θα αυξηθεί η ζήτηση άρα και η παραγωγή καθώς θα γίνει η οικονομία πιο ανταγωνιστική, εδώ βέβαια αναρωτιέμαι πως αφού εξάγουμε ελάχιστα αγαθά πλην τουρισμού.

Ακόμα θεωρητικά θα αυξηθεί και η εσωτερική ζήτηση παρά το ότι  η ανεργία θα έχει φτάσει στα ύψη και τα εισοδήματα πολύ χαμηλά, υποτίθεται μέσω των εξωτερικών επενδύσεων που θα προσελκυθούν από το χαμηλότερα εργασιακά κόστη και θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας και ίσως επειδή επιτρέψουν στο κράτος να ανοίξει τη κάνουλα με τις δημόσιες δαπάνες αφού θα έχουν μειωθεί τα ελλείμματα.

Ταυτόχρονα φυσικά με όλα αυτά το κράτος υποβάλλεται σε δομικά δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας και δομικών αλλαγών πλην της μείωσης των μισθών, όπως μείωση κοινωνικών δαπανών, αύξηση της φορολογίας,  απελευθέρωση των αγορών και μεταβολή νομικών πλαισίων υπέρ των μαντέψτε……ξένων επενδυτών και πολυεθνικών.

Μετά από αυτή τη διαδικασία η χώρα μπαίνει «θεωρητικά»  πάλι σε φάση ανάπτυξης και όλοι πια χειροκροτάνε τη σοφή πολιτική του ΔΝΤ. Η διαδικασία αυτή μπορεί βέβαια να πάρει 2,5 ή 10 χρόνια ή όσο πάει.

Μια εναλλακτική λύση αντί αυτού του μακρόχρονου «βασανισμού» της χώρας  θα ήταν μια «θεραπεία σοκ» με υποτίμηση του νομίσματος που θα είχε πάνω κάτω τις ίδιες επιπτώσεις με πιο πάνω δηλ. την έμμεση πτώση των τιμών και την άνοδο του ανταγωνισμού και μείωση του δημόσιου εξωτερικού χρέους (ειδικά αν το χρέος είναι σε εγχώριο νόμισμα) αλλά αυτό είναι αδύνατον καθώς είμαστε στη ζώνη του ευρώ.

Η άμεση παρενέργεια φυσικά όλων αυτών είναι η αυξανόμενη ανεργία που προκαλείται από τον φαύλο κύκλο χαμηλής ζήτησης -χαμηλής παραγωγής. Χειρότερες είναι οι μακροχρόνιες συνέπειες από τις εργασιακές και εισοδηματικές πολιτικές που οδηγούν μεγάλα μέρη του πληθυσμού στη φτώχεια και στην «εξαφάνιση» της μεσαίας τάξης , πχ Αργεντινή-ενώ ήδη στην Ελλάδα φαίνεται ότι είμαστε στην αρχή αυτής της διαδικασίας- κάποιες φορές οι πολιτικές του ΔΝΤ οδηγούν  στην απόλυτη αποτυχία προς όφελος μιας ελίτ πλούσιων τυράννων (Κένυα).

Τα άρθρα και κείμενα περί τέτοιων περιπτώσεων είναι άφθονα σε όλο ιντερνέτ.
Τα παραδείγματα χωρών που οι πολιτικές του ΔΝΤ απέτυχαν ή έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα είναι πολλά ενώ το ΔΝΤ είναι επίσης «διάσημο» για τη στήριξη του σε τυραννικά καθεστώτα .

βλ.  http://en.wikipedia.org/wiki/International_Monetary_Fund

Η «θεραπεία» του ΔΝΤ τις πιο πολλές φορές δεν έχει τα αποτελέσματα που δήθεν επιδιώκει παρά καταλήγει στην εξαθλίωση των πληθυσμών και στην εξυπηρέτηση με τους καλύτερους όρους του διεθνούς χρηματικού κεφαλαίου ως βασικού πιστωτή της χώρας ή (και) ως αγοραστή περιουσιακών στοιχειών και πλουτοπαραγωγικών πόρων (κρατικά μονοπώλια, ορυκτοί πόροι κτλ).

Πολλές φορές η τήρηση των μέτρων διαρκεί τόσο πολύ που οι πληθυσμοί στις χώρες υπό το ΔΝΤ εξεγείρονται μην αντέχοντας άλλο τις συνέπειες. Αναρωτιέμαι πότε θα συμβεί αυτό στην Ελλάδα, το σχεδόν βέβαιο σενάριο νομίζω είναι: κάποια χρόνια υπό το μνημόνιο του ΔΝΤ και μετά διακανονισμό (κούρεμα ή επιμήκυνση ή και τα δύο) που θα ευνοεί όσο γίνεται τους πιστωτές και θα διασφαλίζει το στάτους του Ευρώ, το ερώτημα είναι πόσα θα είναι αυτά τα χρόνια 2,3,5, 7;

Θα τα αντέξουμε όλα αγόγγυστα σαν τιμωρία για τις «αμαρτίες» μας και σαν καλά απολωλότα πρόβατα της Ευρώπης για να μπορέσουμε να «μοιάσουμε» ειδικά στους ανώτερους και αναπτυγμένους βόρειους Ευρωπαίους;  Θα αγανακτήσουμε και κάποια στιγμή θα εξεγερθούμε νωρίτερα του σημείου μηδέν όπου η τρόικα συν τις εδώ πολιτικές ελίτ θεωρήσουν ιδανικό σαν για τη τελικό στάδιο του διακανονισμού του χρέους, καθότι υπάρχει και ένα φυσικό όριο ανέχειας, φτώχειας και εξάρτησης που κάθε λαός αντέχει, που καθορίζεται από αντικειμενικές συνθήκες που ισχύουν για όλους, ( πχ όταν φτάσουμε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού να πεινάνε κυριολεκτικά)  και από την ιδιοσυγκρασία του κάθε λαού.

Εδώ είναι το ενδιαφέρον σημείο για προβλέψεις γιατί το βασικό σενάριο το ξέρουμε πάνω κάτω ήδη με σχετική βεβαιότητα, το αβέβαιο είναι αν και πότε θα εξεγερθεί ο Ελληνικός λαός και αν ναι, προ η μετά του τελικού διακανονισμού.

Ας μην ξεχνάμε και το σενάριο ότι μια πραγματικά δυναμική  και μαζική εξέγερση μπορεί να αναγκάσει τους πιστωτές της Ελλάδας, την τρόικα και το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο να προχωρήσει σε χαριστικό διακανονισμό για το χρέος της τάξης του 20,30 ή και 40% για να αποφύγει τις συνέπειες μιας χώρας σε πλήρη παράλυση και χάος λόγω μιας βαθιάς σύγκρουσης ανάμεσα στους πληθυσμούς και τη πολιτική τάξη.

Αυτό βέβαια θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να το αποτρέψουν οι ξένοι γραφειοκράτες και πολιτικοί της ΕΕ για να μην πληγεί το Ευρώ και το Ελληνικό πολιτικό σύστημα για να μην πληγεί το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα που έχει τρομερά σημαντική ισχύ μέσα στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, ενώ σε μια ακραία εξέλιξη το πλήγμα στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα μπορούσε να κλονίσει και το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και τελικά το Ευρώ.

Εδώ για αυτή τη τελευταία εξέλιξη θα σημείωνα για όλους όσους εναντιώνονται στο παγκόσμιο καπιταλισμό ή στην ισχύ του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και θα θεωρούσαν ως θετική εξέλιξη κάτι τέτοιο ότι στην πραγματικότητα θα ήταν μάλλον κακή ή ανούσια μια τέτοια εξέλιξη και δεν θα οδηγούσε πραγματικά σε ένα πλήγμα στο παγκόσμιο καπιταλισμό.

Αυτό που θα συμβεί αν πληγεί καίρια το Ευρώ είναι η υποχώρηση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης της ΕΕ, κάτι που προφανώς επιθυμεί και εύχεται η τραπεζική, οικονομική και πολιτική ελίτ των ΗΠΑ καθώς θα καθιστούσε καθολική τη δική τους ισχύ και την ισχύ του δολαρίου και μόνο μελλοντικό αντίπαλο την Κίνα.

Και νομίζω στην, αποδεκτή για μένα, λογική του μη χείρον βέλτιστο είναι προτιμότερη μια διπολική η τριπολική ισορροπία μεταξύ ανταγωνιστικών  κέντρων του παγκόσμιου καπιταλισμού παρά μια επιστροφή στη αδιαμφισβήτητη οικονομική μονοκρατορία των ΗΠΑ τη στιγμή που η παγκόσμια στρατηγική μονοκρατορία των ΗΠΑ προς το παρόν συνεχίζει πάνω κάτω να είναι δεδομένη.

Read Full Post »

Older Posts »

Αρέσει σε %d bloggers: