Μπροστά στην Δραχμή ως μια νέα ΤΙΝΑ της αστικής τάξης

 

Η τελική χειρότερη κατάληξη θα είναι η δραχμή με τους όρους Σόιμπλε/Ε.Ε./Eurogroup από ένα «απελπισμένο» συμβιβασμό από την αστική τάξη που θα κοιτάξει φυσικά και τότε να αρπάξει, μαζί με τους λακέδες της, ότι μπορεί -όχι με τόσο κέφι βέβαια και με αρκετό αληθινό κλαψούρισμα μια και με ευρώ (και Ε.Ε.) σαφώς είναι better off που λένε οι Αμερικάνοι φιλελέδες.

Αλλά όταν η μόνη αναγκαστική «διέξοδος» θα είναι αυτή, τότε θα γίνει το νέο σχέδιο «σωτηρίας» της αστικής τάξης και θα την διαλαλούν οι κάθε Κούλης και Τσίπρας μαζί με τα κάθε λογής πολιτικάντικα λιμά, που απλώς έτυχε να περνάνε και είδαν φως, ΕΣΠΑ και βουλευτικά μισθά και μπήκαν. Πάρα πολλοί τέτοιοι τελευταίοι φυσικά υπάρχουν και σε συριζονουδούλα, απλώς υποταγμένοι και προσαρμοσμένοι στην «διαφορετική» ιδεολογία-ζόμπι που εκφράζει το κάθε κόμμα εξουσίας.

Αδιάφορα τα ρητορικά σχήματα που θα ανακαλύψει ο καθένας τους για να νομιμοποιήσει αυτήν την νέα «δραχμολαγνική” επιλογή «σωτηρίας» (δραχμή με όρους Ε.Ε/Εurogroup/Σόιμπλε όπως και με το ευρώ) , κολλώντας ταυτόχρονα σαν βδέλλα τα τομάρια τους στο νέο αυτό σχέδιο, παρουσιάζοντας την κομματική ψευδοιδεολογία τους, ως μια αναγκαιότητα για τη νέα διαχείριση της πάντα μόνιμης «φυσικής και αναπόφευκτης” φρίκης. Όπως αδιάφορα είναι και τα σημερινά περί “Ευρώπης πατρίδας μας και πατρίδας του διαφωτισμού”, “Η Ευρώπη αλλάζει, λίγη υπομονή να πάρουμε κάνα ψήφο από τους εμμονικούς της λιτότητας” κτλ κτλ. 

Σημασία έχει ότι εντός των πλαισίων του οικονομικού ιμπεριαλισμού της Ε.Ε.-των ισχυρότερων χωρών της-  και του ευρύτερου δυτικού ιμπεριαλισμού, η δραχμή θα παρουσιαστεί και θα εφαρμοστεί ως πολιτική  «αναβαπτισμένη» ως μια νέα ΤΙΝΑ, όπως ακριβώς παρουσιάζεται ως τώρα το ευρώ και η Ε.Ε.. 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι αναγκαίοι υποκειμενικοί όροι για ένα μαζικό κοινωνικό πρόταγμα οργανωμένο από επίσης μαζικούς πολιτικούς φορείς, που θα στηρίξει ως απάντηση ένα εναλλακτικό φιλολαϊκό σχέδιο που θα είναι σε πλήρη ταξική και πολιτική αντίθεση με το σχέδιο της Ε.Ε. (και αναγκαστικά και της εσωτερικής ολιγαρχίας), με αυτούς τους νέους όρους και το νέο διακύβευμα, δηλ. δραχμή ως η μόνη πια επιλογή ούτως ή άλλως. Στα χαρτιά βέβαια και σε προγράμματα υπάρχει το σχέδιο (ή σχέδια) όπως υπάρχουν και οι εκπρόσωποι του. Αλλά αυτό δεν φτάνει…

Από ότι βλέπω ως τώρα, οι εκπρόσωποι αυτού του σχεδίου/σχεδίων αρκετά εύκολα απαξιώνονται και περιθωριοποιούνται για τα δεδομένα της απήχησης στην κοινωνία που θα έπρεπε να έχουν, ή χειρότερα ίσως κάποιοι να γίνουν και ουρές του αστικού σχεδίου Α* που θα είναι εκπορευόμενο από την Ε.Ε., όσο αυτή τουλάχιστον υπάρχει με την σημερινή μορφή της.

*Και σχέδιο Α και μόνο Α υπήρχε και υπάρχει από την άλλη πλευρά, γιατί μόνο ένα σχέδιο έχουν οι καπιταλιστικές ολιγαρχίες, το ίδιο παντού, την διατήρηση και αναπαραγωγή της οικονομικής και πολιτικής ισχύος τους, με μόνο περιορισμό την αντίσταση με έμπρακτους όρους ισχύος από τους λαούς (ή άλλες πιο ισχυρές ολιγαρχίες αν και αυτό είναι εντελώς άλλης φύσης πολιτικό γεγονός).

Read Full Post »

TI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ Ως ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Αριστερή ονοματολογία και ταξική πολιτική

Είναι τραγικά ανούσιο έως βλακώδες να τσακώνονται διάφοροι για το ποιος είναι ο πιο γνήσιος αριστερός και σε ποιόν ανήκει νόμιμα ο τίτλος όταν δεν υπήρξε ποτέ (και ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ) μια κατοχυρωμένη θεσμική κοινά αποδεκτή αρχή και στάνταρ που θα απονέμει τίτλους και βαθμίδες αναλόγως. Η ίδια η συζήτηση είναι υποθηκευμένη από τους όρους της, εφόσον ο καθένας έχει ορίσει ήδη στο μυαλό του τι σημαίνει αριστερά με βάση τις προσλαμβάνουσες, τα βιώματα και την ταξική του/της θέση (αυτό λειτουργεί πιο υποσυνείδητα και όχι μονοσήμαντα στον γαλαξία της αριστεράς). Άρα οι διαφωνίες, εφόσον δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος ή ένας τρίτος κοινά αποδεκτός έξωθεν κριτής, θα είναι αιώνιες και κυκλικές και απλώς θα καταλήγουν σε ιστορική περιπτωσιολογία και “εντυπωσιακούς” χαρακτηρισμούς. Το μόνο αντικειμενικό και υπαρκτό κριτήριο για διαφοροποιήσεις με κάποιο νόημα είναι η ταξική πολιτική (όχι η ταξική θέση του καθένα που φυσικά δεν ταυτίζονται πλήρως αλλά μη μονοσήμαντα, κάποιες φορές και αντίθετα, με την στάση και θεωρία στην ταξική πολιτική). Νομίζω πως μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να γίνει πια η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, η όποια απόπειρα μεταστροφής της ή η οποιαδήποτε παράλληλη ή μετωπική με την κυβέρνηση πολιτική απόπειρα.

Το μεγαλύτερο και χειρότερο λάθος από όλα

Αυτό που τελικά δεν θα συγχωρεθεί εύκολα (και δεν λέω για τον γαλαξία της αριστεράς αλλά πολύ ευρύτερα και με την ευρύτερη έννοια ως προς τη λέξη), δεν είναι η ταξική πολιτική που επιβάλλουν τα μνημόνια τα οποία έχουν το άλλοθι του καταναγκασμού, αλλά ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης στη διαχείριση του μνημονίου. Ένας λόγος που παρουσιάζει την κατάσταση εξαίρεσης (δηλ τον σε συνεχή επέλαση νεοφιλελευθερισμό) ως κάτι το αναπόφευκτο και ιστορικά μοιραίο και τις επιλογές της ως σωτηρία των πολλών και της κοινωνίας. Και αυτό γιατί έτσι κάνει ένα βαθύ διχασμό στην (θεωρητική κ πάντα ρευστή ) κοινωνική βάση της, αγνοώντας μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, παρόλο που ρητορικά τους συμπεριλαμβάνει στον απολογητικό της λόγο, όπως η πλειοψηφία των νέων, οι άνεργοι και φτωχοί, που θα τους γίνεται όλο και πιο κατανοητό συνεχώς ότι η κυβέρνηση τους πέταξε στον Καιάδα. Ακόμη η καταρρέουσα και υπό προλεταριοποίηση στη πλειοψηφία της μεσαία τάξη, ένιωσε έμμεσα από τα συμφραζόμενα του κυβερνητικού λόγου, ότι η κυβέρνηση έδρασε για την προστασία της, για αυτό και σήμερα έχουμε μια μετακίνηση πιο μετριοπαθών και συντηρητικών ανθρώπων στην κοινωνική βάση που στηρίζει την κυβέρνηση. Όμως οι πολιτικές του μνημονίου στοχεύουν και αυτούς μια και οι φορολογικές κ δημοσιονομικές πολιτικές (συνταξιοδοτικό, εργασιακά, ασφαλιστικά) στρέφονται και εναντίον τους και ειδικά οι φορολογικές πολιτικές σχεδόν αποκλειστικά σε βάρος τους. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για το μέλλον σου ως κυβέρνηση από το να δηλώνεις και να πείθεις ότι σώζεις κάποιον όταν έχεις προγράψει την συνέχιση της καταστροφής του.

Τέλος το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος ο μεταμνημονιακός απολογητικός λόγος της κυβέρνησης , χωρίς να καταλογίζω πρόθεση, έχει από μόνος του μια μη ελεγχόμενη δυναμική να στρέφει τους απατηλά “σωζόμενους” μικρομεσαίους εναντίον των εξαθλιωμένων και το ανάποδο, μια και ασχέτως προθέσεων και μορφής του τελικά ο πολιτικός λόγος αποκωδικοποιείται με βάση τα ταξικά συμφέροντα και την σκληρή καθημερινότητα, με βάση όχι τι λέγεται αλλά πως λέγεται αυτό που λέγεται ή τι δεν λέγεται καν. Φυσικά όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή και η καθημερινότητα τους δεν θα βελτιωθεί αλλά θα γίνει χειρότερη, το επιχείρημα ότι μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη δεν μπορεί να λειτουργεί για πάντα καθησυχαστικά και να αδρανοποιεί την κοινωνική δυναμική, μπορεί ο καθένας να φανταστεί εναντίον ποιών θα στραφούν.

Το εναλλακτικό σχέδιο

Εναλλακτικά σχέδια υπάρχουν πολλά, πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς που θα τα κάνουν πράξη δεν υπάρχουν. Είναι ανούσια η συζήτηση περί εναλλακτικών σχεδίων και προτροπής “αποκάλυψης” τους από τον κυβερνητικό λόγο όπως και κάθε ανάλογη απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξει και να βρει σχέδια, προσχέδια, γενικά ή συγκεκριμένα πλάνα για ριζικά διαφορετικές πολιτικές από την κυβερνητική και εντός αλλά και εκτός Σύριζα, τα οποία είναι δημοσιευμένα αλλά μόνο επί χάρτου. Δεν νομίζω ότι δικαιούται ο οποιοσδήποτε στην κυβέρνηση να “απαιτεί” εν κενώ, χωρίς όρους και χωρίς προϋποθέσεις (δηλ χωρίς όρους διαλόγου και με ένα μίνιμουμ καθορισμένο κοινό τόπο) ένα “εναλλακτικό σχέδιο”. Πρόκειται για μια λάθος ερώτηση που δεν έχει καν λάθος απάντηση αλλά τίθεται, εκβιαστικά από τους όρους της, για να προκαλέσει την αμήχανη σιωπή στον “αντίπαλο”. Η σωστή ερώτηση, που δεν είναι καν θέμα διαλόγου μόνο μεταξύ κυβέρνησης και διαφωνούντων, είναι αν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας και υποκείμενο που μαζί με τη κοινωνία θα αναπτύξει, θα “διορθώσει”, θα προσαρμόσει, με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και απαιτήσεις των πολλών και θα εφαρμόσει αυτό το σχέδιο όταν πρέπει. Που νομίζω και η λέξη σχέδιο είναι λάθος και πιο σωστά θα έπρεπε να μιλάμε για συμμετοχικό κοινωνικό ευρύτερο πρόταγμα αληθινής διεξόδου. Αυτό θέτει και το ερώτημα αν η κυβέρνηση Σύριζα μπορεί να είναι ο φορέας αυτού του προτάγματος αλλά οι απόψεις αρκετών στην κυβέρνηση (που φάνηκαν αμέσως με το απατηλό ερώτημα που λέγαμε) δείχνουν να είναι εχθρικοί απέναντι σε αυτό και η σιωπή άλλων να το αποκλείουν για τώρα.

Read Full Post »

Κριτική στις θέσεις των διαχειριστών του ευρωμονόδρομου

• Το χτίσιμο μιας νέας σχέσης με την Ευρωζώνη (εναλλακτικό αληθινό σχέδιο), που προυποθέτει τουλάχιστον μεσοπρόθεσμη έξοδο από την ευρωζώνη, σαφώς και δεν σχετίζεται και ακόμα περισσότερο δεν ταυτίζεται με το σχέδιο Σόιμπλε. Μια και αυτή η νέα σχέση με την ΕΕ (εναλλακτικό σχέδιο) μπορεί μόνο να πηγάζει από μια πολιτική γνήσια ταξική εκπροσώπηση που θα υπερασπίζετε αληθινά τα συμφέροντα των πολλών και θα διαμορφώσει όρους υπέρ τους. Το ότι πιθανώς τεχνικά μπορεί να συμπίπτει σε κάποιους όρους με τα σχέδια των ξένων θα είναι αναπόφευκτο μια και μιλάμε για μια συντεταγμένη με συμφωνία απεμπλοκή και νέα σχέση. Πιστεύω πως μια τέτοιου είδους διαπραγμάτευση τελικά θα είχε αληθινό νόημα για τα συμφέροντα του λαού και μια κατάληξη επίσης με νόημα, πάντα όμως με τον απαράβατο όρο ότι αν δεν υπάρξει αληθινά επωφελής για τη χώρα συμφωνία απεμπλοκής και νέας σχέσης, η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει μόνη της σε αυτό.

• Η αλλαγή των ισορροπιών δύναμης στην Ευρωζώνη μέσα σε αυτά τα οικονομικά και πολιτικά πλαίσια δεν σημαίνει καθόλου την ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας. Αυτό γιατί όλες οι κυβερνήσεις, τώρα και στο βραχυπρόθεσμο μέλλον, εκτός από την συνεργασία ή ανοχή απέναντι στο πανευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο στην καλύτερη εκφράζουν μαζί και τα συμφέροντα του εγχώριου τους κεφαλαίου (παράδειγμα οι μεγάλες χώρες του Νότου Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία -αν τη θέσουμε σε ένα γεωγραφικό πολιτισμικό πλαίσιο ευρωπαϊκού νότου την τελευταία). Άρα κάθε “βελτίωση” από μια τακτική υποχώρηση του Γερμανικού πυρήνα απλώς θα οδηγεί αυτές τις χώρες να κάνουν διακρατικές συμφωνίες που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου των χωρών τους. Η μόνη δυνατότητα μετώπου θα ήταν αν υπήρχαν κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες που θα εκπροσωπούσαν αληθινά τα ταξικά συμφέροντα των πολλών και η μόνη αληθινή βάση αλληλεγγύης μεταξύ χωρών είναι τα κοινά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο, εγχώριο και πανευρωπαϊκό. Κάτι που δεν είναι καθόλου ορατό για το μέλλον προς το παρόν με τις τελευταίες εξελίξεις.

• Η αντίληψη ότι οι πανευρωπαϊκοί θεσμοί προστατεύουν τους λαούς από την κυριαρχία του κεφαλαίου είναι όχι μόνο λανθασμένη αλλά αντιστροφή της αλήθειας. Πηγάζει από το σφάλμα ότι τα κράτη ή οι διακρατικοί θεσμοί είναι ουδέτερα εργαλεία που διατίθενται στη βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης που τα χειρίζεται ανάλογα με την ιδεολογία και τις προθέσεις της. Όμως τα κράτη και περισσότερο οι διακρατικοί θεσμοί της ΕΕ είναι στην πραγματικότητα εργαλεία που τα ελέγχει και τα χρησιμοποιεί το μεγάλο κεφάλαιο ή ενώσεις και συνεργίες μεγάλου κεφαλαίου (πχ οι μεγάλες τράπεζες και οι μεγάλες βιομηχανίες στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης στην περίπτωση της ευρωπαϊκής επιτροπής και του eurogroup). Η δε αναμονή της έλευσης μιας “δημοκρατικής ένωσης” της Ευρώπης είναι απλώς ευχολόγιο και ουτοπική ιδέα για το παρόν και το μέλλον όπως το βλέπουμε να έρχεται . Πως και με ποιούς όρους θα γίνει αυτό, από ποιές δυνάμεις και ποιά πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα; Νομίζω η ιδέα αυτή, αν και καθόλα σεβαστή και πλήρως αποδεκτή από τον οποιονδήποτε πιστεύει στην ειρηνική και αλληλέγγυα συνύπαρξη των λαών, επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν οι όροι και καμιά ιστορική κίνηση προς αυτόν τον σκοπό, στο μυαλό του μέσου Ευρωπαίου πολίτη, όχι μόνο στην Ελλάδα, στερείτε νοήματος ως nonsensical.

Last but not least:

Σαφώς και συμμερίζομαι τις καλές προθέσεις και θεωρώ επιχείρημα ότι μπορεί να γίνει καλύτερη διαχείριση ενός (πάντα βέβαια πολύ σκληρού νεοφιλ) μνημονίου από άλλο πολιτικό προσωπικό με αντισταθμιστικά μέτρα. Πάντως δεν έχει δοθεί έως τώρα πειστικά η μεθοδολογία, ο τρόπος και οι όροι που θα γίνει αυτό. Παρόλο που δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της  πλειοψηφίας της κυβέρνησης, μιλάμε για κάτι που αφορά τους επόμενους μήνες αν όχι εβδομάδες και δεν έχει τεθεί ο τρόπος και οι μέθοδοι ξεκάθαρα για πολλά θέματα. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα αντισταθμιστικά μέτρα θα αφορούν την προσωρινή βραχυπρόθεσμη ανακούφιση των πολιτών, ενώ οι νομολογίες του μνημονίου θα αφορούν βαθιές δομικές και θεσμικές μεταβολές σκληρής νεοφιλελεύθερης μορφής, που θα επηρεάσουν συντριπτικά αρνητικά το τώρα και κυρίως το μέλλον του πληθυσμού, προστιθέμενες στις παλιές παρόμοιες νεοφιλελεύθερες  αλλαγές, αν δεν ανατραπούν οριστικά κάπου στη πορεία.

Το κείμενο αποτελεί συνέχεια και συμπλήρωμα αυτού του κειμένου στο παρόν μπλογκ : ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΡΑΧΜΗ Ή ΕΥΡΩ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΌ ΝΕΕΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗς ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Read Full Post »

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΡΑΧΜΗ Ή ΕΥΡΩ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΌ ΝΕΕΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗς ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

H κυβέρνηση Σύριζα υπέστη μια στρατηγική ήττα και την υπέστη γιατί εξαρχής το στρατηγικό σχέδιο δεν ήταν επαρκές και ικανό να φέρει μια νίκη ή έστω ένα αποτελεσματικό κλονισμό του αντιπάλου που θα οδηγούσε σε ανασύσταση του πεδίου των δυνάμεων σε μια άλλη θέση ισορροπίας. Το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έπαιξε σε ένα πεδίο διαμορφωμένο από τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας τα επικοινωνιακά και θεσμικά όπλα που του έδινε ο ίδιος, αναγκαστικά μέσω των κανόνων και των διατάξεων της ΕΕ. Όμως ο αντίπαλος είχε πολύ σκληρότερα και σημαντικότερα όπλα τα οποία αφορούν την ύπαρξη των ίδιων των οικονομικών δομών της Ελλαδας τις οποίες ελέγχει.

Βασικό πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί να επιμένει να υπάρχει μέσα σε μια σχέση με την ΕΕ που είναι δομημένη πάνω σε τεράστια συμφέροντα και που υπάρχει ως τέτοια (η σχέση) μόνο για να τα εξυπηρετεί. Είναι εντελώς αφελές και τελικά επικίνδυνο να προσπαθείς να αποκαλύψεις μόνο την αθλιότητα και την βαρβαρότητα αυτής της σχέσης χωρίς να θίξεις και να κάνεις να υποχωρήσουν τα υλικά συμφέροντα στα οποία χτίζεται αυτή η σχέση και υπάρχει για αυτά και να πιστεύεις ότι έτσι θα την αλλάξεις ριζικά.

Επίσης ανούσιο και τελικά ξόδεμα χρόνου και δυνάμεων είναι να επιχειρείς να αλλάξεις μια σχέση δύναμης μεταξύ ισχυρού και αδύναμου, παραμένοντας εκ της κατάστασης και των δεδομένων ο αδύνατος, χωρίς να αποδυναμώνεται αληθινά ο ισχυρός μια και η ίδια η διαλεκτική της σχέσης θα ωθεί τον δυνατό να παραμένει δυνατός και να κρατά τον αδύνατο στην ίδια θέση ως βασικό όρο της διατήρησης της ισχύος του.

Όλα αυτά οδηγούν στην ουσία τον δυνατό να γίνεται σκληρότερος για να διατηρήσει τη θέση ισχύος του απλώς μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει και στην πραγματικότητα εφόσον θέλει de facto να παραμείνει ο ισχυρός, η μόνη απάντηση στις επικοινωνιακές και συμβολικές αντιστάσεις του αδύνατου (ακόμα και με τα καλύτερα και ορθολογικότερα επιχειρήματα από τη μεριά του) είναι να επιδείξει την δύναμη του με ακόμα μεγαλύτερη απειλητικότητα και σκληρότητα.

Εφόσον λοιπόν δεν μπορείς να αποδυναμώσεις και να κάμψεις τον ισχυρό αντίπαλο, μια και αυτές είναι οι τόσο απίστευτα άθλιες συνθήκες σήμερα στην Ευρώπη, η μόνη λύση είναι να αποχωρήσεις από τη διαλεκτική σχέση. Δεν πρόκειται για δειλία ή φυγομαχία αλλά για τη μόνη λογική αντιμετώπιση από τον αδύναμο στον εγκλωβισμό του ως αδύναμος.

Η ύπαρξη μας ως μέλος της Ευρωζώνης δεν μας θέτει απλώς ως ένα αδύναμο μέλος μιας ένωσης αλλά στην καρδιά μιας καταναγκαστικής σχέσης συνύπαρξης

Read Full Post »