Αλληλεγγύη στους απεργούς εργάτες γης στην κεντρική Μακεδονία!

 

Απεργία διαρκείας έχουν ξεκινήσει εργάτες γης που δουλεύουν στη συλλογή ροδάκινων και κερασιών στη Μακεδονία. Οι εργάτες που κατάγονται από την Αλβανία, ζουν και εργάζονται εικοσιπέντε χρόνια στη βόρεια Ελλάδα. Οι κινητοποιήσεις τους δεν είναι κάτι καινούργιο καθώς από τη δεκαετία του 2000 οι μετανάστες εργάτες αγωνίζονται για το μεροκάματο, το οκτάωρο, την κοινωνική ασφάλιση και μέτρα ασφάλειας στη δουλειά.

Από την πλευρά τους οι αγρότες των περιοχών αυτών αντιδρούν στα αιτήματα των απεργών καθώς το κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων είναι τέτοιο που τους φέρνει σε αντιπαράθεση με τον κόσμο της εργασίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι πέρυσι τέτοιο καιρό αρνούνταν να καταβάλουν το εργόσημο με αποτέλεσμα το καθαρό μεροκάματο των νόμιμων εργατών γης να πέφτει από τα 30 κάτω από τα 27 ευρώ. Οι μικρομεσαίοι αγρότες συνθλίβονται ανάμεσα στους εργολάβους και τους εργοστασιάρχες που φέρνουν παράνομους εποχιακούς εργάτες  με άθλιο μεροκάματο, από την Αλβανία και τη Βουλγαρία και το κράτος που τους κυνηγάει με πρόστιμα για την αδήλωτη εργασία. Πρέπει εδώ να πούμε ότι το νόμιμο μεροκάματο είναι 33,60 ευρώ!

Read Full Post »

Απογοήτευση και αποστράτευση

Αυτό που υπάρχει ως αποστράτευση, απογοήτευση και απόσυρση-και το λέω ως μέρος αυτού του πράγματος- είναι λάθος να το θεωρούμε μόνο ψυχολογικό φαινόμενο. Είναι πάνω από όλα ένα υλικό φαινόμενο που πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις δύναμης. Ο καπιταλισμός έχει χίλια εργαλεία υπέρ του, παντού κυριάρχους θεσμούς σχεδιασμένους με τεχνογνωσία καταστολής και ελέγχου πολλών πολλών δεκαετιών, τεράστιους πόρους και άπειρους πρόθυμους, πλοκάμια ενσωμάτωσης κομματιών ακόμα και αυτών που στέκονται -ή λένε ότι στέκονται- απέναντι του ανταγωνιστικά.

Έχει χίλιες φάλλαγες μπροστά και έμπρακτα ή εν δυνάμει πολλές φάλλαγες στα μετώπισθεν ή μέσα στον αντίπαλο του. Ακόμα και διέξοδοι έκφρασης της άρνησης του, που έχουν τεθεί από τις υλικές συνθήκες του ίδιου πχ σοσιαλ μίντια, είναι καταληκτικά ένας ακόμα τρόπος ελέγχου -διακριτικός και «μαλακός» ως τώρα- μια και οι ίδιες οι πλατφόρμες ανήκουν σε τεράστιες πολυεθνικές που καταγράφουν, συσσωρρεύουν πληροφορίες και τις αξιοποιούν -και με σκοτεινούς τρόπους πολλές φορές.
Η απογοήτευση και η αδυναμία είναι η αντανάκλαση στις συνειδήσεις μιας υλικής συνθήκης και είναι «υγιής» από την άποψη της σωστής και ρεαλιστικής αντίληψης της πραγματικότητας. Η τελευταία είναι και αναγκαία συνθήκη για το οτιδήποτε είναι δυνατό να γίνει στην κοινωνική ζωή και στην Ιστορία.

Δεν μπορώ να τελειώσω με ένα αισιόδοξο επίλογο. Απλώς κοιτώντας προς τα μέσα ή ανακλαστικά προς τους άλλους βλέπω να υπάρχει πάντα επίμονη και η δίψα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Χαρακτηριστικά που αποδυκνείονται «προβληματικά» για την λειτουργία του καπιταλισμού από τα οποία δεν μπορεί να απαλαχτεί, μια και είναι εγγενή στην ανθρωπότητα και στην Ιστορία της. Αντίθετα από ότι νόμιζα και εγώ παίζει σήμερα το κοινωνικοψυχικό να είναι προνομιακό για -ας την πούμε – αντίσταση συγκριτικά με το υλικό πεδίο.

Είναι μια μάχη που έχει χαθεί ξεκάθαρα στα μάτια μας αλλά κανείς συνεχίζει γιατί επίσης καταλαβαίνει ότι είμαι μια μάχη που συνεχίζεται και που δεν έχει τελειώσει και ούτε θα τελειώσει, όπως θα ήθελαν τουλάχιστον.

Read Full Post »

Περί «ισλαμοφασιστών»: ορολογικά πυροτεχνήματα

ΠΗΓΗ: αντιστροφή προοπτικής

Υπήρξαν εποχές του εργατικού κινήματος, διεθνούς και ελληνικού, κατά τις οποίες το ουσιαστικό «φασισμός» και το επίθετο «φασιστικός» χρησιμοποιήθηκαν εντελώς αδιάκριτα ως μια επιπόλαιη και ανήθικη μέθοδος συκοφάντησης του αντιπάλου. Η φορά των πραγμάτων ώθησε τους οπαδούς της μεθοδολογίας αυτής να θεωρούν και ν’ αποκαλούν «φασιστικό το κάθε τι που δεν μου ταιριάζει ή που με εξοργίζει ή με αγανακτεί». Μ’  αυτό το σκεπτικό κάποιος εξαιρετικά προβεβλημένος και προσφάτως εκλιπών Έλληνας πεζογράφος έγραφε, με αδιατάρακτη αυτοπεποίθηση, για τον «φασισμό των νέων», (sic) της αθηναϊκής γειτονιάς του. Οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα δεν μας έβρισκε σύμφωνους, μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε «φασιστική» ή «φασίζουσα» ή «φασιστοειδή» ή «πρωτοφασιστική» ή να χρησιμοποιήσουμε άλλη παρόμοια έκφραση δηλωτική απαρέσκειας που θα την παίρναμε, με σίγουρο χέρι, απ’ τον ειδικό θάλαμο διαφύλαξης λεξημάτων της Αριστεράς. Οι λέξεις «φασίστας» και «φασιστικός» με τα ποικιλώνυμα συνθετικά τους, συνεπεία της πιο πάνω λεκτικής, νοηματικής και πολιτικής κατάχρησης, αφυδατώθηκαν, κατέστησαν τόσο οικείες ώστε έχασαν πια την δύναμή τους. Αρχικώς επρόκειτο για χαρακτηρισμούς με σαφείς και έντονες υποτιμητικές αποχρώσεις που εξέφραζαν ζωηρή αποδοκιμασία και κάτι περισσότερο από ένα αόριστο αίσθημα απαρέσκειας: ένα συνειδητό αίσθημα κατηργασμένης αηδίας και αποστροφής.

 

Σε πολιτικό επίπεδο ο όρος «φασίστας» σηματοδοτεί τον ακραίο αντίπαλο του εργατικού κινήματος, οριοθετεί τον αδιάλλακτο, πολιτικά και ταξικά, εχθρό, και, εμμέσως μεν σαφώς δε, υποδεικνύει acontrario και τον πολιτικό σύμμαχο. Τούτο σημαίνει πως η σωστή χρήση ή η κατάχρηση των όρων «φασίστας» και «φασιστικός» θα έχει άμεσες συνέπειες στην λειτουργία και δράση της δεδομένης πολιτικής οργάνωσης. Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η σπουδαιότητα, και ενδεχομένως η κρισιμότητα, της κατάχρησης των πιο πάνω όρων την οποία ήδη υπαινιχθήκαμε. Για να καταστήσουμε σαφέστερη την σκέψη μας ας αναφέρουμε, επί τροχάδην, ψήγματα από την διεθνή ιστορική εμπειρία: Τον Ιούνιο του 1923 η βουλγάρικη αστική τάξη οργάνωσε, με πρωτοβουλία των ανακτόρων και όργανο τον στρατό, ένα αιματηρό φασιστικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης αγροτοσοσιαλιστικής κυβέρνησης της Β.Α.Λ.Ε (Βουλγάρικης Αγροτικής Λαϊκής Ένωσης) και του πρωθυπουργού Αλεξάντρ Σταμπολίσκυ, τον οποίο και δολοφόνησαν με βασανιστήρια. Το κοινοβούλιο διαλύθηκε, οι λαϊκές ελευθερίες ποδοπατήθηκαν και η κρατική καταστολή προσέλαβε «ευρύτατες δυνατότητες αυτοέκφρασης». Τότε, ακριβώς τότε, η Κ.Ε του Βουλγάρικου Κ.Κ έλαβε απόφαση επί των διαδραματιζομένων γεγονότων και έκρινε πως πρέπει να αφήσει «την αστική τάξη της πόλης να κανονίσει τους λογαριασμούς της με την αστική τάξη του χωριού». Ενωρίτερα, είχε καταγγείλει τον Σταμπολίσκυ ως «φασίστα» και την κυβέρνησή του ως «φασιστική». Ωστόσο, η βουλγάρικη αστική τάξη είχε πιο προσγειωμένους προσανατολισμούς απ’ τους κομμουνιστές συμπατριώτες της: Αφού «τελείωσε» με τους αγροτιστές της Β.Α.Λ.Ε, έστρεψε, ευθύς αμέσως, την άγρια κρατική καταστολή της εναντίον των Βουλγάρων κομμουνιστών καταφέροντάς τους καίρια χτυπήματα.

Τον Νοέμβρη του 1932 σε μιαν απεργία των σιδηροδρομικών του Βερολίνου, οι Γερμανοί κομμουνιστές συνέπραξαν με τους εθνικοσοσιαλιστές (Ναζί) και εστράφησαν κατά της τοπικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης την οποία αποκαλούσαν «σοσιαλφασιστική» συγχρονιζόμενοι έτσι με τον ρυθμό του μοσχοβίτικου βαλς. Πριν, καλά – καλά, παρέλθουν δύο (2) μήνες (30-1-1933) ο Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος και παρέσχε την δυνατότητα στα εκατομμύρια των κομμουνιστών συμπατριωτών του να γνωρίσουν, in vivo και επί δώδεκα (12) συναπτά έτη, «τί εστί φασισμός» και δη την γνήσια, γερμανική εκδοχή του. Εάν μετακινηθούμε νοερώς εις «την καθ’ ημάς Ανατολήν», δίπλα στους «σοσιαλφασίστες» προστέθηκαν οι «αγροτοφασίστες» (εξέχουσα μορφή, μεταξύ των οποίων, ήταν ο αρχηγός του Α.Κ.Ε (Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας) Κώστας Γαβριηλίδης που πέθανε αργότερα εξόριστος στον Άη Στράτη) και, εν τέλει, οι «τροτσκιστοφασίστες» μια και ο Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ στιγματίσθηκε ως πράκτορας της…GE.STA.PO!

Read Full Post »

Η βία ως έσχατο όριο αναγκαιότητας στη κοινωνία

ΤΟ ΝΟΗΜΑ Της ΒΙΑς ΚΑΙ ΜΗ ΒΙΑς ΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ

Θα έλεγα ότι βία στη σημερινή πολιτική είναι αυτό που δεν είναι βαθύτερα η αληθινή ουσία της πολιτικής σε ένα βαθμό. Φυσικά δεν εννοώ τις δολοφονίες και τους εκτοπισμούς αλλά για τη διαλεκτική «βία» σε ένα συμβολικό επίπεδο.

Η αυθεντική πολιτική είναι η σκληρή πραγματική σύγκρουση, θέση, αντίθεση, σύνθεση που παράγουν μια ισορροπία , στην καλύτερη  περίπτωση μέσω διαφωνιών και του κριτικού λόγου που οδηγούν σε μια νέα ισορροπία που κάποια στιγμή θα καμφθεί για να οδηγηθεί σε μια επόμενη διαδικασία για μια άλλη ισορροπία κ.ο.κ.

Μια αληθινά δίκαια κοινωνία για μένα σχετίζεται νομίζω περισσότερο με την δίκαιη κατανομή δυνατοτήτων για όσο γίνεται πιο πολλούς να συμμετέχουν στη πιο πάνω διαδικασία.

Για να γίνει όμως αυτό με τις σωστές μεθόδους και τα μέσα που δεν θα καταργήσουν τελικά το ίδιο το νόημα της διαδικασίας και τους σκοπούς της, χρειάζεται να κυριαρχεί στους ανθρώπους μια εξωτερική και εσωτερική κατάσταση ανοχής ,τουλάχιστον σε ένα βασικό επίπεδο, δημοκρατικότητας και κυριαρχίας του κριτικού λόγου ως μέσο επίλυσης συγκρούσεων και όχι ως απόλυτο δόγμα.

Φυσικά αυτό ως διαλεκτική υπάρχει ελάχιστα, αμυδρά  και όχι ξεκάθαρα σήμερα στη κοινωνία Αυτό που πραγματικά υπάρχει τις πιο πολλές φορές είναι η μονομερής άμεση και έμμεση κοινωνική βία και καταναγκασμός από τη μεριά της εξουσίας εναντία στη πλειοψηφία της  κοινωνίας.

 ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΟΜΗ , ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΡΦΗ «ΒΙΑς ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ»

Ας σκεφτούμε μια εργατική-κομμουνιστική δημοκρατία, μια και είναι το πιο πρόσφατο υπαρκτό ιστορικό παράδειγμα ως απόπειρα στη πρόσφατη ιστορία μας,  όπου οι πιο πολλές αποφάσεις περί παραγωγής, κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής θα παίρνονται ή θα επηρεάζονται από τους ανθρώπους άμεσα από τα συλλογικά όργανα αποφάσεων τους. (Ας αφήσουμε λίγο τα προβλήματα της γραφειοκρατίας, της σωστής αντιπροσώπευσης και της συνεχούς απαραίτητης συμμετοχής θεωρητικά όλων και ας υποθέσουμε επίσης ότι η παλιά τάξη πραγμάτων έχει ηττηθεί.)

Σίγουρα και εδώ θα υπάρξουν μειοψηφίες που θα υποστούν καταναγκασμούς , πιθανές αναδύσεις δογματισμών που θα θέλουν να κυριαρχήσουν κτλ. Άρα τελικά πάλι μιλάμε για φαινόμενα εξουσίας και κυριαρχίας που απλώς θα αφορούν μια εξουσία και κυριαρχία πιο ρευστή, πιο ανεκτή από τους πιο πολλούς ανθρώπους που θα αφορά όσο γίνεται τη πιο μεγάλη πλειοψηφία και άρα σαφώς λιγότερο ξένη, αλλοτριωτική και αποπνικτική για αυτούς. Μια εξουσία όπου οι πιο πολλοί άνθρωποι θα είναι ενεργούμενα της και όχι παθητικοί δέκτες της

Στην ιδανική περίπτωση όσο κάποιοι όροι τηρούνται , ειδικά η συνεχής ενεργή συμμετοχή των σχετιζόμενων με κάθε θέμα ανθρώπων, οι καταναγκασμοί θα είναι κυρίως εξωτερικοί ή αληθινών υλικών και τεχνικών αναγκαιοτητών (αν και οι τελευταίες μπορούν και αυτές να είναι αντικείμενο αποφάσεων) και όχι ψευδοκαταναγκασμοί που υπηρετούν την εξουσία των λίγων ισχυρών όπως τώρα.

Read Full Post »