Οι όλο και χαμηλότεροι μισθοί είναι αναγκαιότητα για την ύπαρξη της Ευρωζώνης και όχι «εσφαλμένη πολιτική».

Το πλήρες κείμενο από το μπλογκ του Θ. Μαριόλη

Πιο πάνω είναι το λινκ από ένα ενδιαφέρον κείμενο οικονομικής θεωρητικής ανάλυσης,-νομίζω του 2015- για την Ευρωζώνη αν και αρκετά τεχνικό, κάτι όμως όχι και τόσο κακό μια και μέσω εξισώσεων και μαθηματικών σχέσεων που βασίζονται σε αποδεκτές από πολλούς και συμβατές με την πραγματικότητα αξιωματικές θέσεις, το όλο επιχείρημα ενισχύεται.

Συνοπτικά η ίδια η ευρωζώνη, ως «τοπική» διαδικασία παγκοσμιοποίησης, μια και αφήνει πλήρως έκθετα  όλα τα κράτη-μέλη της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό αυτά για να λειτουργούν ως οικονομίες εντός της, οφείλουν να προσαρμόζουν τους μισθούς νομοτελειακά και καταναγκαστικά με βάση την παραγωγικότητα κεφαλαίου και εργασίας, πάντα συγκριτικά και σε σχέση με τις ανάλογες παραγωγικότητες στις άλλες χώρες της ζώνης του Ευρώ.

Και επειδή η παραγωγικότητα -ειδικά- του κεφαλαίου και της εργασίας είναι προϊόντα μακρόχρονης καπιταλιστικής ιστορικής και θεσμικής εξέλιξης , οι όλο και χαμηλότεροι μισθοί στις χώρες της περιφέρειας με την χαμηλότερη παραγωγικότητα είναι επίσης μια αναπόφευκτη και νομοτελειακή κατάσταση και καθόλου αποτέλεσμα κάποιας εσφαλμένης πολιτικής, κάποιου “κακού Σόιμπλε” ή «μη σωστής συνεννόησης μεταξύ των μελών-χωρών».

Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι όσο χαμηλότερη είναι η παραγωγικότητα κεφαλαίου τόσο μεγαλύτερο το μικτό κέρδος σε απόλυτους αριθμούς -δηλ. στην Ελλάδα κάνουν τρελή μπάζα οι καπιταλιστές- στο νομισματικό, εμπορικό και δημοσιονομικό πλαίσιο εντός ευρωζώνης που διαμορφώνει κοινό ποσοστό κέρδους σε όλες τις χώρες-μέλη. Προφανώς η σύγκλιση του ποσοστού κέρδους ανάμεσα στους καπιταλιστές των χωρών του «πυρήνα» με την υψηλότερη παραγωγικότητα και των περιφερειακών χωρών με την χαμηλότερη, γίνεται με την υψηλότερου κόστους δαπάνη για πάγιες επενδύσεις -εδώ βέβαια βοηθάνε αρκετά και τα ΕΣΠΑ και οι κρατικές επιδοτήσεις- και τα υψηλότερα overhead κόστη στις δεύτερες χώρες. 

Όμως πολλοί από αυτούς τους Έλληνες καπιταλιστές δεν θα χαίρονται για πολύ -παρόλο που ως συνήθως θα βρουν αρκετοί από αυτούς την άκρη να την «κοπανήσουν με τα φράγκα» και να επενδύσουν αλλού ή να κάνουν συνεργίες με Ευρωπαικά μονοπώλια/καρτέλ εντός της χώρας, όσοι δεν έχουν ήδη προβλέψει για αυτό- μια και όπως αναφέρει το ίδιο το κείμενο … «Εξάλλου, όπως έχουμε υποστηρίξει αρκετές φορές, στόχος των «αρχι-τεκτόνων» της ΖΕ είναι η επιβίωση μόνον των τεχνικοοικονομικά προηγμένων επιχειρήσεων. Διότι έτσι, και μόνον έτσι, δηλαδή μέσω σοσιαλ-«δαρβινιστικής» διαδικασίας εκκαθάρισης τ ων «αδυνάμων», θα διαμορφωθεί μία ευρωπαϊκή οικονομία ενιαίου νομίσματος, η οποία θα είναι σε θέση (α) να μεταβεί στο στάδιο της «Πολιτικής Ενοποίησης» κατά – κεφαλαιοκρατικά – ευσταθή τρόπο,»

Το πιο τρομακτικό από όλα είναι το συμπέρασμα στο τέλος σχετικά με την τελική φάση της «Ολοκλήρωσης της Ε.Ε.»

Advertisements

Read Full Post »

Ένας αποχαιρετισμός στον Γιάνη

 

Ο Γιάνης έχει πάρει άλλο δρόμο αλλά for old times sake βάζω το τελευταίο βίντεο της συνέντευξης του στο thepressproject. Γιατί ο Γιάνης παραμένει ορθολογικά συγκροτημένος στα επιχειρήματα του και μακριά από συναισθηματικές εύκολες κραυγές και παρανοικές συνομωσιολογίες ή απλουστεύσεις. Με άλλα λόγια it makes sense ο Gianis αντίθετα με τους νεοφιλ και » σοβαρούς κριτές» του. But, but…επιμένει να σώσει την ΕΕ δια ενός πανευρωπαικού εκδημοκρατισμού, με άγνωστο χρονοδιάγραμμα- που πολύ πιθανώς να μην ζούμε καν τότε-και ακόμα χειρότερα με άγνωστα πολιτικά  οχήματα ή εντελώς θολά θεσμικά μέσα.

Χαρακτηριστικά όταν του είπαν «Μα πολλοί λένε ότι αυτή η ΕΕ δεν εκδημοκρατίζεται» απάντησε «ε ναι πιθανώς να έχουν δίκιο», κλασσικός αφοπλιστικός Γιάνης. Χάσιμο πολύτιμου χρόνου είναι να τον ακολουθεί κανείς πολιτικά σε νέες πολιτικές «ευρωπαικές» ρεφορμιστικές αυταπάτες, αν και αξίζει να τον ακούει κανείς στις αναλύσεις του με τις λογικές ξεκάθαρες αφηγήσεις εκ των ένδον. Κάτι που δεν του συγχωρούν, γιατί περιγράφει όπως είναι την κατάσταση που βίωσε εντός της νεοφιλ φασίζουσας ευρωγραφειοκρατείας και ΔΝΤοκρατίας.

Γιατί ο Γιάνης είναι πάντα ένας καλός αναλυτής και επίσης «τίμιος» με την έννοια ότι ως σάρκα από τη σάρκα της αστικής ιδεολογίας όταν λέει να σωθούμε εννοεί πράγματι και με ειλικρίνεια όλοι μαζί, λύκοι και πρόβατα. Παρόλο που αυτό είναι αδύνατο, αυτός βιωματικά και συνειδησιακά αρνείται στο μυαλό του αυτήν την πραγματικότητα, γιατί αυτό ακριβώς είναι η ταξική συνείδηση και η ιδεολογική ηγεμονία. Δεν σημαίνει πάντα χειραγώγηση, απάτη ή κουτοπονηριά-όπως σε τόσες πολλές περιπτώσεις πολιτικού προσωπικού του κυβερνητικού Σύριζα. Σημαίνει και πίστη στην υπάρχουσα πραγματικότητα ως ικανή να αλλάξει και ας συνηγορούν όλες οι ενδείξεις και οι παρατηρήσεις εναντίον. Σημαίνει με άλλα λόγια μια πίστη σε κάτι που είναι ταυτόχρονα και πίστη σε κάτι άλλο που δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει. Σημαίνει δηλαδή αλλοτριωμένη συνείδηση.

Παρόλα αυτά ο Γιάνης δεν υποκρίθηκε ότι μπορεί να συνεχίζει να διαχειρίζεται την φρίκη και την διάλυση των πιο κάτω στην τροφική αλυσίδα της ακραία ταξικής Ελληνικής κοινωνίας των μνημονίων, επιμένοντας ότι μπορεί να το κάνει καλύτερα από την δεχσιά, με τον κώλο σφηνωμένο σε μια καρέκλα. Του το δίνω αυτό για λόγους ιστορικούς όπως σε ένα παλιό φίλο που ήταν οκ τύπος αλλά δεν θα τον ξαναδώ ποτέ γιατί οι δρόμοι μας χώρισαν για πάντα για λόγους που είναι πάνω από τις δυνάμεις των ανθρώπων ως πρόσωπα.

 

Read Full Post »

Περιμένοντας το αναπόφευκτο της εξόδου από το Ευρώ, χωρίς κατεβασμένα χέρια.

Έχει ξαναγραφτεί από πάρα πολλούς, έχουμε εγκλωβιστεί σε μια ανέξοδη πορεία που ανακυκλώνει τον εαυτό της με μέτρα επί μέτρων χωρίς τέλος, που το μόνο υπολογίσιμο και ξεκάθαρο χαρακτηριστικό της είναι ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι εδώ και 7 χρόνια εντός Ελλάδας αλλά και προς μεγάλο όφελος για Ευρωπαικές και όχι μόνο μεγάλες εταιρείες. Το γνωρίζουν αυτό πια ξεκάθαρα και οι γραφειοκρατίες της νεοφιλ ΕΕ και η μεγάλη πλειοψηφία του «ικανού για κυβερνησιμότητα» πολιτικού προσωπικού που «εκπροσωπεί» τον λαό (Σύριζανελ, ΝΔ, πασοκ, λεβέντης, ποτάμι και χρυσή αυγή με ολίγες ρυθμίσεις «σοβαρότητας»).

Αυτό που δεν λέγεται αρκετά συχνά είναι ότι αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων αυτός ο δρόμος οδηγεί σε μια «αποβολή» της Ελλάδας από το ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάλι επ’ωφελεία των ξένων τραπεζών, των πολυεθνικών, της ανώτερης γραφειοκρατίας της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου που την ελέγχει. Αυτό θα γίνει με όρους συνέχισης της πλήρους εξάρτησης, με ξεπουλημένη πλήρως την δημόσια περιουσία, διαλλυμένο και στοιχειωδώς (αν)υπαρκτό το κοινωνικό κράτος, πλήρως υποτιμημένη την εργασία και με τεράστια ανεργία. Ενώ η Ελλάδα θα παραμείνει συνδεδεμένη με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ ως πιστό ακόλουθο των ΗΠΑ, με τις υποτιθέμενες πρωτοβουλιές “ανεξαρτησίας» δια ιδίας “συννεονήσεως” απευθείας της Ελλάδας με τον μεγάλο Αμερικάνο αδερφό.

Το ίδιο θα γίνει και στην οικονομία με σύνδεση του νέου νομίσματος με το ευρώ και έλεγχο του από την ΕΚΤ και συνέχιση του ασφυκτικού ελέγχου της Ελληνικής οικονομίας μέσω πια και μιας ελεγχόμενης από την ΕΚΤ ισοτιμίας μαζί με τις επιβαλλόμενες δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές. Γιατί σαφώς και το χρέος που συνδέεται άμεσα με όλα αυτά δεν θα χαριστεί κατά την αποβολή της χώρας, αλλά θα αναπροσαρμοστούν τα σχέδια, οι πληρωμές δόσεων, τα μέτρα και τα προγράμματα -μνημόνια δηλαδή πάλι- με βάση  νέους όρους.

Read Full Post »

Ας αφανιστούν και οι αγρότες ως «αναγκαιότητα» των πολιτικών της ΕΕ. Γιατί τελικά «μένουμε Ευρώπη» και με Σύριζα.

 

Επειδή παρατηρώ συσκότιση και στρεψοδικία στο θέμα της φορολόγησης των αγροτών από διάφορα κυβερνητικά παπαγαλάκια για να αποφύγουνε τα ουσιώδη, το οποίο είναι το εξής ένα αν μπορούν να επιβιώσουν οι αγρότες με το νέο σύστημα, κάθησα και προσπάθησα να το μαθητικοποιήσω το θέμα όσο πιο απλά μπορούσα.

Ας δούμε λοιπόν τι λένε οι αριθμοί που είναι δεδομένοι σύμφωνα με το νέο σύστημα φορολόγησης λογιστικού εισοδήματος με βάση την υποχρεωτική τήρηση βιβλίων, με το οποίο όλοι οι αγρότες αντιμετωπίζονται ως ατομικοί επιχειρηματίες. Εφόσον τα φορολογικά και ασφαλιστικά rates είναι αυτά που προβλέπονται από την νομοθεσία προς ψήφιση-νομίζω χωρίς αμφισβήτηση-, τότε αν Χ τα μικτά λογιστικά κέρδη οποιουδήπουτε αγρότη (πριν τις ασφαλιστικές εισφορές, που εκπίπτουν μόνο αν πληρωθούν εμπρόθεσμα αφού έχουν πληρωθεί όλα τα άλλα κόστη) τότε ο φόρος και οι εισφορές συνολικά είναι:

0.2Χ (20% ασφαλιστικές εισφορές για συνταξη) + 0.07Χ (7% εισφορές για περίθαλψη) + (0.26 επί 0.73)Χ (26% για φόρο εισοδήματος όπου 0.73Χ είναι το φορολογητέο καθαρό εισόδημα μετά την αφαίρεση εισφορών) = 0.46Χ +  0.25 επί (0.26 επί 0.73)Χ (το 25% είναι η 100% η προκαταβολή φόρου για την επόμενη χρονιά που συμφηφίζεται με την προκαταβολή προηγούμενου έτους στο 75% ) = 0.50Χ +650 (το χαμηλότερο τέλος επιτηδεύματος). 

Δηλ κάθε αγρότης ασχέτως μεγέθους παραγωγής, τζίρου και λογιστικών κερδών θα πληρώσει το 50% !!!!! των μεικτών εισοδημάτων του συν 650 ευρώ (ποια μεικτά δηλ απλώς τα εισοδήματα προ ασφαλ. εισφορών δηλ ότι μένει στο τέλος για τις ατομικές δαπάνες κάθε είδους, εκτός της παραγωγικής δραστηριότητας του, ως επαγγελματία. Ενώ οι ασφαλιστικές εισφορές θα είναι με έκπτωση στο φόρο μόνο αν πληρωθούν εμπρόθεσμα,   αφού έχουν πληρωθεί όλα τα άλλα κόστη).

Το ένοχο «μυστικό» είναι ότι φορολούνται με το ΙΔΙΟ πολύ υψηλό ποσοστό ΟΛΟΙ οι αγρότες, κάτι που σημαίνει ότι μόνο από ένα μέγεθος τζίρου και κερδών και πάνω θα έχουν ένα διαθέσιμο εισόδημα μετά από φόρους και εισφορές για να επιβιώσουν. Πχ αν θεωρήσουμε ως όριο οικογενειακής επιβίωσης ως εντελώς μίνιμουμ τα 10.000 ευρώ, για μια αγροτική πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης 4μελή οικογένεια με 2 παιδιά,  πρέπει να ισχύει το Χ – 0.50Χ -650 > ή ίσο του 10.000 (δηλ το υπόλοιπο που μένει από την κάθε είδους φορολόγηση και εισφορά για να ζήσουν).

Αν λύσουμε την απλή εξίσωση βγαίνει ότι επιβιώνουν στο παράδειγμα μας μόνο οι τετραμελής αγροτικές οικογένειες με δηλωμένα λογιστικά κέρδη από περίπου 21 χιλ ευρώ και πάνω, όταν το μέσο δηλωθέν αγροτικό εισόδημα είναι 2,5 χιλ.(υπ. 1)  Άρα όντως οδηγούνται στον αφανισμό οι μικροί και οι πιο πολλοί μικρομεσαίοι αγρότες και επιβιώνουν οι μεγάλοι με το πρόσχημα “ότι επιτέλους φορολογούνται και αυτοί ειδικά οι μεγαλοαγρότες” (κάτι που αν συνέβαινε μόνο του χωρίς τα υπόλοιπα μόνο κακό δεν θα ήταν).

Read Full Post »

Κριτική στις θέσεις των διαχειριστών του ευρωμονόδρομου

• Το χτίσιμο μιας νέας σχέσης με την Ευρωζώνη (εναλλακτικό αληθινό σχέδιο), που προυποθέτει τουλάχιστον μεσοπρόθεσμη έξοδο από την ευρωζώνη, σαφώς και δεν σχετίζεται και ακόμα περισσότερο δεν ταυτίζεται με το σχέδιο Σόιμπλε. Μια και αυτή η νέα σχέση με την ΕΕ (εναλλακτικό σχέδιο) μπορεί μόνο να πηγάζει από μια πολιτική γνήσια ταξική εκπροσώπηση που θα υπερασπίζετε αληθινά τα συμφέροντα των πολλών και θα διαμορφώσει όρους υπέρ τους. Το ότι πιθανώς τεχνικά μπορεί να συμπίπτει σε κάποιους όρους με τα σχέδια των ξένων θα είναι αναπόφευκτο μια και μιλάμε για μια συντεταγμένη με συμφωνία απεμπλοκή και νέα σχέση. Πιστεύω πως μια τέτοιου είδους διαπραγμάτευση τελικά θα είχε αληθινό νόημα για τα συμφέροντα του λαού και μια κατάληξη επίσης με νόημα, πάντα όμως με τον απαράβατο όρο ότι αν δεν υπάρξει αληθινά επωφελής για τη χώρα συμφωνία απεμπλοκής και νέας σχέσης, η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει μόνη της σε αυτό.

• Η αλλαγή των ισορροπιών δύναμης στην Ευρωζώνη μέσα σε αυτά τα οικονομικά και πολιτικά πλαίσια δεν σημαίνει καθόλου την ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας. Αυτό γιατί όλες οι κυβερνήσεις, τώρα και στο βραχυπρόθεσμο μέλλον, εκτός από την συνεργασία ή ανοχή απέναντι στο πανευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο στην καλύτερη εκφράζουν μαζί και τα συμφέροντα του εγχώριου τους κεφαλαίου (παράδειγμα οι μεγάλες χώρες του Νότου Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία -αν τη θέσουμε σε ένα γεωγραφικό πολιτισμικό πλαίσιο ευρωπαϊκού νότου την τελευταία). Άρα κάθε “βελτίωση” από μια τακτική υποχώρηση του Γερμανικού πυρήνα απλώς θα οδηγεί αυτές τις χώρες να κάνουν διακρατικές συμφωνίες που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου των χωρών τους. Η μόνη δυνατότητα μετώπου θα ήταν αν υπήρχαν κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες που θα εκπροσωπούσαν αληθινά τα ταξικά συμφέροντα των πολλών και η μόνη αληθινή βάση αλληλεγγύης μεταξύ χωρών είναι τα κοινά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο, εγχώριο και πανευρωπαϊκό. Κάτι που δεν είναι καθόλου ορατό για το μέλλον προς το παρόν με τις τελευταίες εξελίξεις.

• Η αντίληψη ότι οι πανευρωπαϊκοί θεσμοί προστατεύουν τους λαούς από την κυριαρχία του κεφαλαίου είναι όχι μόνο λανθασμένη αλλά αντιστροφή της αλήθειας. Πηγάζει από το σφάλμα ότι τα κράτη ή οι διακρατικοί θεσμοί είναι ουδέτερα εργαλεία που διατίθενται στη βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης που τα χειρίζεται ανάλογα με την ιδεολογία και τις προθέσεις της. Όμως τα κράτη και περισσότερο οι διακρατικοί θεσμοί της ΕΕ είναι στην πραγματικότητα εργαλεία που τα ελέγχει και τα χρησιμοποιεί το μεγάλο κεφάλαιο ή ενώσεις και συνεργίες μεγάλου κεφαλαίου (πχ οι μεγάλες τράπεζες και οι μεγάλες βιομηχανίες στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης στην περίπτωση της ευρωπαϊκής επιτροπής και του eurogroup). Η δε αναμονή της έλευσης μιας “δημοκρατικής ένωσης” της Ευρώπης είναι απλώς ευχολόγιο και ουτοπική ιδέα για το παρόν και το μέλλον όπως το βλέπουμε να έρχεται . Πως και με ποιούς όρους θα γίνει αυτό, από ποιές δυνάμεις και ποιά πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα; Νομίζω η ιδέα αυτή, αν και καθόλα σεβαστή και πλήρως αποδεκτή από τον οποιονδήποτε πιστεύει στην ειρηνική και αλληλέγγυα συνύπαρξη των λαών, επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν οι όροι και καμιά ιστορική κίνηση προς αυτόν τον σκοπό, στο μυαλό του μέσου Ευρωπαίου πολίτη, όχι μόνο στην Ελλάδα, στερείτε νοήματος ως nonsensical.

Last but not least:

Σαφώς και συμμερίζομαι τις καλές προθέσεις και θεωρώ επιχείρημα ότι μπορεί να γίνει καλύτερη διαχείριση ενός (πάντα βέβαια πολύ σκληρού νεοφιλ) μνημονίου από άλλο πολιτικό προσωπικό με αντισταθμιστικά μέτρα. Πάντως δεν έχει δοθεί έως τώρα πειστικά η μεθοδολογία, ο τρόπος και οι όροι που θα γίνει αυτό. Παρόλο που δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της  πλειοψηφίας της κυβέρνησης, μιλάμε για κάτι που αφορά τους επόμενους μήνες αν όχι εβδομάδες και δεν έχει τεθεί ο τρόπος και οι μέθοδοι ξεκάθαρα για πολλά θέματα. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα αντισταθμιστικά μέτρα θα αφορούν την προσωρινή βραχυπρόθεσμη ανακούφιση των πολιτών, ενώ οι νομολογίες του μνημονίου θα αφορούν βαθιές δομικές και θεσμικές μεταβολές σκληρής νεοφιλελεύθερης μορφής, που θα επηρεάσουν συντριπτικά αρνητικά το τώρα και κυρίως το μέλλον του πληθυσμού, προστιθέμενες στις παλιές παρόμοιες νεοφιλελεύθερες  αλλαγές, αν δεν ανατραπούν οριστικά κάπου στη πορεία.

Το κείμενο αποτελεί συνέχεια και συμπλήρωμα αυτού του κειμένου στο παρόν μπλογκ : ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΡΑΧΜΗ Ή ΕΥΡΩ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΌ ΝΕΕΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗς ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Read Full Post »

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΡΑΧΜΗ Ή ΕΥΡΩ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΌ ΝΕΕΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗς ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

H κυβέρνηση Σύριζα υπέστη μια στρατηγική ήττα και την υπέστη γιατί εξαρχής το στρατηγικό σχέδιο δεν ήταν επαρκές και ικανό να φέρει μια νίκη ή έστω ένα αποτελεσματικό κλονισμό του αντιπάλου που θα οδηγούσε σε ανασύσταση του πεδίου των δυνάμεων σε μια άλλη θέση ισορροπίας. Το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έπαιξε σε ένα πεδίο διαμορφωμένο από τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας τα επικοινωνιακά και θεσμικά όπλα που του έδινε ο ίδιος, αναγκαστικά μέσω των κανόνων και των διατάξεων της ΕΕ. Όμως ο αντίπαλος είχε πολύ σκληρότερα και σημαντικότερα όπλα τα οποία αφορούν την ύπαρξη των ίδιων των οικονομικών δομών της Ελλαδας τις οποίες ελέγχει.

Βασικό πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί να επιμένει να υπάρχει μέσα σε μια σχέση με την ΕΕ που είναι δομημένη πάνω σε τεράστια συμφέροντα και που υπάρχει ως τέτοια (η σχέση) μόνο για να τα εξυπηρετεί. Είναι εντελώς αφελές και τελικά επικίνδυνο να προσπαθείς να αποκαλύψεις μόνο την αθλιότητα και την βαρβαρότητα αυτής της σχέσης χωρίς να θίξεις και να κάνεις να υποχωρήσουν τα υλικά συμφέροντα στα οποία χτίζεται αυτή η σχέση και υπάρχει για αυτά και να πιστεύεις ότι έτσι θα την αλλάξεις ριζικά.

Επίσης ανούσιο και τελικά ξόδεμα χρόνου και δυνάμεων είναι να επιχειρείς να αλλάξεις μια σχέση δύναμης μεταξύ ισχυρού και αδύναμου, παραμένοντας εκ της κατάστασης και των δεδομένων ο αδύνατος, χωρίς να αποδυναμώνεται αληθινά ο ισχυρός μια και η ίδια η διαλεκτική της σχέσης θα ωθεί τον δυνατό να παραμένει δυνατός και να κρατά τον αδύνατο στην ίδια θέση ως βασικό όρο της διατήρησης της ισχύος του.

Όλα αυτά οδηγούν στην ουσία τον δυνατό να γίνεται σκληρότερος για να διατηρήσει τη θέση ισχύος του απλώς μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει και στην πραγματικότητα εφόσον θέλει de facto να παραμείνει ο ισχυρός, η μόνη απάντηση στις επικοινωνιακές και συμβολικές αντιστάσεις του αδύνατου (ακόμα και με τα καλύτερα και ορθολογικότερα επιχειρήματα από τη μεριά του) είναι να επιδείξει την δύναμη του με ακόμα μεγαλύτερη απειλητικότητα και σκληρότητα.

Εφόσον λοιπόν δεν μπορείς να αποδυναμώσεις και να κάμψεις τον ισχυρό αντίπαλο, μια και αυτές είναι οι τόσο απίστευτα άθλιες συνθήκες σήμερα στην Ευρώπη, η μόνη λύση είναι να αποχωρήσεις από τη διαλεκτική σχέση. Δεν πρόκειται για δειλία ή φυγομαχία αλλά για τη μόνη λογική αντιμετώπιση από τον αδύναμο στον εγκλωβισμό του ως αδύναμος.

Η ύπαρξη μας ως μέλος της Ευρωζώνης δεν μας θέτει απλώς ως ένα αδύναμο μέλος μιας ένωσης αλλά στην καρδιά μιας καταναγκαστικής σχέσης συνύπαρξης

Read Full Post »