«Κι αν πεθάνω σαν αντάρτης να με θάψεις εκεί, στο βουνό, κάτω από τη σκιά ενός υπέροχου λουλουδιού»

  Χτες το βράδυ σκοτώθηκε από εκρηκτικό μηχανισμό ο ηγέτης της λαϊκής δημοκρατίας του Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, στην καφετέρια Σέπαρ. Ο Αλεξάντερ ήταν δικός μας άνθρωπος και η θλίψη μας είναι βαθιά. Λέμε ότι η ιστορικές συνθήκες γεννούν τους ηγέτες αλλά οι μεγάλοι άνθρωποι είναι προϊόν της δικής τους απόφασης να συναντηθούν με την ιστορία, αυτό που οι ίδιοι σεμνά χαρακτηρίζουν καθήκον. Πιστεύω ότι είναι καθοριστική η ύπαρξη ή η μη ύπαρξη κάποιων ανθρώπων στο τιμόνι μιας υπόθεσης, ασχέτως αν υπάρχουν αυτοί που θα συνεχίσουν τον αγώνα. Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Αλεξάντερ.

Read Full Post »

Ιταλία, το πιο ιδανικό σύνταγμα

Στην Ιταλία μάλλον αποδείχτηκε ότι το Σύνταγμα εφόσον ερμηνεύεται και εφαρμόζεται ανάλογα πάντα από τους κυρίαρχους δεν αποτελεί καμιά αληθινή εγγύηση για την δημοκρατία και το λαό, όσο και αν είναι πάντα απαραίτητο ως συμβολική αναπαράσταση ενός περιορισμού και καθορισμού της πολιτικής εξουσίας.
Αυτό γιατί η εξουσία ως αυτό που ερμηνεύει πράττει και επιβάλλει όπως την βολεύει κάθε φορά, θα ορίζει τι μπορεί να γίνει και δεν μπορεί να γίνει πάντα στο τέλος. Όσο και αν τα συντάγματα έχουν μέσα ενσωματωμένους κανόνες υπέρ των λαών ως απόρροια άγριων και αιματηρών αγώνων, ακόμα και το πιο ιδανικό σύνταγμα στον κόσμο, παραμένουν κείμενα.

Δεν είμαι καθόλου ειδήμων αλλά είναι απλή η λογική σκέψη ότι τα συντάγματα είναι κείμενα και η πολιτική δύναμη να γίνονται ή να μην γίνονται πράξη τα κείμενα θα είναι κάτι διακριτό και έξω από αυτά.

Πιο πολύ αυτά τα συντάγματα σήμερα είναι ένα πρόβλημα για τον χωρίς απολογίες και φόβητρα εναντίον του καπιταλισμό και την απόλυτη κυριαρχία των αγορών γιατί και η ερμηνεία και η διαστρέβλωση μέχρι ακύρωσης έχει ένα όριο, δεν μπορεί να γράφει κάπου «ορίζεται ως κυριαρχία του λαού το…» και η ερμηνεία να είναι ξεκάθαρα «παπάρια μάντολες η κυριαρχία του λαού».

Οπότε οι φουκαριάρηδες καλοπληρωμένοι ειδικοί της κυβερνησιμότητας, του πολιτικού προσωπικού και του ιδεολογικού μηχανισμού της ΕΕ και των κρατών της μένουν με την πιο δύσκολη και άχαρη δουλειά, γιατί οφείλουν για ιστορικούς και συμβολικούς λόγους να απολογούνται και να διατηρούν μια εσάνς δημοκρατικής επίφασης, σε πολιτικές και αποφάσεις που δεν έχουν σχέση με καμιά δημοκρατία (εδώ λείπει πια και η τυπική νομιμοποίηση με την ψήφο των πολιτών στις πολιτικές που θα οδηγήσουν τους πιο πολλούς στην κοινωνική συντριβή)

Και δεν μιλάμε καν για ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο στην Ιταλία αλλά για την απόπειρα να ξεκινήσει κάτι τέτοιο ρητορικά μόνο, από ένα ακροδεξιό κόμμα και ένα «αντισυστημικό» πιο πολύ απολίτικο μόρφωμα,για ένα επίσης αστικό σχέδιο για πιο κυρίαρχο -καπιταλιστικό πάντα- έθνος κράτος από μερίδα της αστικής τάξης και απελπισμένους μικρομεσαίους και φτωχούς που την ακολουθούν και ελπίζουν σε μια εύκολη σωτηρία -εδώ θυμόμαστε και το δικό μας σενάριο Σύριζα, αν και θα χρειαστούν χρόνια και πολύ προσπάθεια να ξεπεραστεί έμπρακτα η ξεφτίλα των συριζανελ από κάποιους άλλους -ενώ η ιστορία όπως ξετυλίγεται δεν δείχνει καν να χωράει ακόμα και αυτό.

Read Full Post »

Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν

«Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν.» (δεν είναι πλήρως ακριβής μετάφραση αλλά στάνταρ το μήνυμα είναι αυτό).

Πλουραλισμός γνήσιος με το κιλό, με νεοφίλ επιτελικό υπάλληλο των τραπεζών Μακρόν ή ακροδεξιά ψευδοαντισυστημική φαρισαία Λεπέν και «αληθινή ελευθερία επιλογών» στην σημερινή καπιταλιστική μεταδημοκρατία.

Αναγνωρίζω όμως ότι ο Μακρόν είναι ειλικρινής. Ειλικρινής νεοφιλ και φανατικός υπηρέτης των πολυεθνικών και τραπεζών. Η Λεπέν απλώς θα μετατραπεί και ανοιχτά σε κάτι τέτοιο με «φυσικό τρόπο», ετεροχρονισμένα άμα πάρει ποτέ την εξουσία.

Γιατί αυτό να του δίνει όμως έστω και ένα γραμμάριο που θα γέρνει την ζυγαριά υπέρ του; Όταν κάποιος πρέπει να δει ότι όλο αυτό είναι ένας στημένος αδιέξοδος φαύλος κύκλος με συγκεκριμένες «επιλογές» πάντα κακές και είναι μόνο εγκλωβισμός η όποια ποιοτική και ποσοτική ανάλυση των διαφορών, των 2 συνδεδεμένων τμημάτων αυτού του αδιέξοδου, που είναι αναγκαία το ένα για το άλλο και επιφανειακά μόνο διαφορετικά. Όπως και το ότι το να «διαλέξει» ο Γαλλικός λαός με κλειστή μύτη απλώς τον βάζει βαθύτερα και πιο μόνιμα σε αυτό το αδιέξοδο.

Η Λεπέν έχει βέβαια και το μπόνους «προσόν» τη σημαία του «πολιτισμικού» ρατσισμού (που εξάλλου ενδημικός ήταν και είναι ειδικά στις πρώην πρόσφατα ιμπεριαλιστικές χώρες απλώς καλά κρυμμένος). Αλλά αυτός υπάρχει και θεριεύει λόγω του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και των παραγώγων τους που είναι φτώχεια, περιθωριοποίηση, πόλεμος, συνεχιζόμενη κατάρρευση του κοινωνικού κράτους για τους πολλούς (γιατί για τους λίγους ισχυρούς μια χαρά πάντα θα υπάρχει κράτος μια και αυτοί είναι μέρος του, το πιο βαθύ).

Σε όλα τα παραπάνω εντάσσεται μια χαρά ο ιδεολογικά κακοήθης «ριζοσπαστικός» ισλαμισμός εκπορευόμενος κυρίως από τις πετρομοναρχίες του κόλπου. Μια χαρά εντάσσεται στα φαινόμενα καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όπου με μανδύα και ξέπλυμα τη θρησκεία κάνουν τα πάντα να αυξήσουν την δύναμη και την επιρροή τους οι εκεί πάμπλουτες ελίτ, που συνδετικός τους κρίκος είναι το αίμα και η παράδοση αλλά ο τρόπος οικονομικής παραγωγής και κυριαρχίας καπιταλιστικότατος. Αδιάφορο και αν πιστεύουν οι εκεί ελίτ στα αλήθεια τις θρησκευτικές παραληρηματικές παπαριές που ταΐζουν περιθωριοποιημένους για να τους στρατολογήσουν, μαζί με λεφτά «φιλανθρωπίας» στις χώρες τους ή στην Ευρώπη, μια και πρόκειται για ιδεολογικό μηχανισμό. Που είναι ίδιος είτε πιστεύουν είτε δεν πιστεύουν όσοι έχουν τη εξουσία και σημασία έχει να πιστεύουν οι από κάτω. *

Επίσης δεν χρειάζεται την Λεπέν ο ρατσισμός για να θεριέψει. Τι θα κάνει η Λεπέν θα τον θεσμοθετήσει και επίσημα; Λες και ανεπίσημα δεν είναι υπαρκτός μια χαρά ως μια ακόμα «φυσική πραγματικότητα» του σημερινού καπιταλισμού. Να πούμε βέβαια ότι από τα μαθήματα της Ιστορίας ξέρουμε ότι ο ανοιχτά θεσμικός ρατσισμός θα είναι χειρότερος από τον ύπουλο της «φυσικής κατάστασης των πραγμάτων», αλλά αυτό δεν είναι στην τωρινή στρατηγική και τακτική των καπιταλιστικών ελίτ.

Άμα γίνει και αυτό αναγκαίο (αυτοδιάλυση-διάλυση της «πατρίδας μας» Ε.Ε. , ένταση ιμπεριαλιστικών πολέμων και τρομοκρατίας σε βαθμό που ίσως δεν φανταζόμαστε κτλ) θα βγάλουν την Λεπέν από τη θέση «η πιο κακή επιλογή» και από τη θέση του «κυνηγημένου» και μπορεί στο μέλλον να είναι αυτή στην θέση του Μακρόν -λίγο να αλλάξει τη ρητορεία της η Λεπέν ακόμα, λίγο που θα διαγνωσθούν και άλλες κρίσιμες «αναγκαιότητες»- και θα διαβάζουμε «κάντε ότι νομίζετε αλλά πζηφίστε Λεπέν να σωθεί η Γαλλία»

*Αν και πιστεύω ότι οι πετρομοναρχίες του κόλπου και ειδικά η Σαουδική Αραβία γνωρίζοντας ότι είναι ως πολιτικά και ιδεολογικά καθεστώτα καταδικασμένα να καταρρεύσουν στο μέλλον, προσπαθούν να εξάγουν την κρίση τους όπου μπορούν έξω από τις ίδιες τις χώρες τους και να προκαλέσουν όσο γίνεται μεγαλύτερο χάος εκτός των χωρών τους, θεωρώντας ότι αυτό θα παρατείνει επ’αόριστο την παραμονή τους στην εξουσία.

Read Full Post »

Μπροστά στην Δραχμή ως μια νέα ΤΙΝΑ της αστικής τάξης

 

Η τελική χειρότερη κατάληξη θα είναι η δραχμή με τους όρους Σόιμπλε/Ε.Ε./Eurogroup από ένα «απελπισμένο» συμβιβασμό από την αστική τάξη που θα κοιτάξει φυσικά και τότε να αρπάξει, μαζί με τους λακέδες της, ότι μπορεί -όχι με τόσο κέφι βέβαια και με αρκετό αληθινό κλαψούρισμα μια και με ευρώ (και Ε.Ε.) σαφώς είναι better off που λένε οι Αμερικάνοι φιλελέδες.

Αλλά όταν η μόνη αναγκαστική «διέξοδος» θα είναι αυτή, τότε θα γίνει το νέο σχέδιο «σωτηρίας» της αστικής τάξης και θα την διαλαλούν οι κάθε Κούλης και Τσίπρας μαζί με τα κάθε λογής πολιτικάντικα λιμά, που απλώς έτυχε να περνάνε και είδαν φως, ΕΣΠΑ και βουλευτικά μισθά και μπήκαν. Πάρα πολλοί τέτοιοι τελευταίοι φυσικά υπάρχουν και σε συριζονουδούλα, απλώς υποταγμένοι και προσαρμοσμένοι στην «διαφορετική» ιδεολογία-ζόμπι που εκφράζει το κάθε κόμμα εξουσίας.

Αδιάφορα τα ρητορικά σχήματα που θα ανακαλύψει ο καθένας τους για να νομιμοποιήσει αυτήν την νέα «δραχμολαγνική” επιλογή «σωτηρίας» (δραχμή με όρους Ε.Ε/Εurogroup/Σόιμπλε όπως και με το ευρώ) , κολλώντας ταυτόχρονα σαν βδέλλα τα τομάρια τους στο νέο αυτό σχέδιο, παρουσιάζοντας την κομματική ψευδοιδεολογία τους, ως μια αναγκαιότητα για τη νέα διαχείριση της πάντα μόνιμης «φυσικής και αναπόφευκτης” φρίκης. Όπως αδιάφορα είναι και τα σημερινά περί “Ευρώπης πατρίδας μας και πατρίδας του διαφωτισμού”, “Η Ευρώπη αλλάζει, λίγη υπομονή να πάρουμε κάνα ψήφο από τους εμμονικούς της λιτότητας” κτλ κτλ. 

Σημασία έχει ότι εντός των πλαισίων του οικονομικού ιμπεριαλισμού της Ε.Ε.-των ισχυρότερων χωρών της-  και του ευρύτερου δυτικού ιμπεριαλισμού, η δραχμή θα παρουσιαστεί και θα εφαρμοστεί ως πολιτική  «αναβαπτισμένη» ως μια νέα ΤΙΝΑ, όπως ακριβώς παρουσιάζεται ως τώρα το ευρώ και η Ε.Ε.. 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι αναγκαίοι υποκειμενικοί όροι για ένα μαζικό κοινωνικό πρόταγμα οργανωμένο από επίσης μαζικούς πολιτικούς φορείς, που θα στηρίξει ως απάντηση ένα εναλλακτικό φιλολαϊκό σχέδιο που θα είναι σε πλήρη ταξική και πολιτική αντίθεση με το σχέδιο της Ε.Ε. (και αναγκαστικά και της εσωτερικής ολιγαρχίας), με αυτούς τους νέους όρους και το νέο διακύβευμα, δηλ. δραχμή ως η μόνη πια επιλογή ούτως ή άλλως. Στα χαρτιά βέβαια και σε προγράμματα υπάρχει το σχέδιο (ή σχέδια) όπως υπάρχουν και οι εκπρόσωποι του. Αλλά αυτό δεν φτάνει…

Από ότι βλέπω ως τώρα, οι εκπρόσωποι αυτού του σχεδίου/σχεδίων αρκετά εύκολα απαξιώνονται και περιθωριοποιούνται για τα δεδομένα της απήχησης στην κοινωνία που θα έπρεπε να έχουν, ή χειρότερα ίσως κάποιοι να γίνουν και ουρές του αστικού σχεδίου Α* που θα είναι εκπορευόμενο από την Ε.Ε., όσο αυτή τουλάχιστον υπάρχει με την σημερινή μορφή της.

*Και σχέδιο Α και μόνο Α υπήρχε και υπάρχει από την άλλη πλευρά, γιατί μόνο ένα σχέδιο έχουν οι καπιταλιστικές ολιγαρχίες, το ίδιο παντού, την διατήρηση και αναπαραγωγή της οικονομικής και πολιτικής ισχύος τους, με μόνο περιορισμό την αντίσταση με έμπρακτους όρους ισχύος από τους λαούς (ή άλλες πιο ισχυρές ολιγαρχίες αν και αυτό είναι εντελώς άλλης φύσης πολιτικό γεγονός).

Read Full Post »

Τι είναι τελικά o Σύριζα σήμερα και ποιά είναι η “ιδεολογία” του;

 

Πόσο Πασόκ είναι ο Σύριζα;

Σύριζα και πασόκ είναι άλλης φύσης και ιστορικότητας πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα. Το πασόκ είχε μια εντελώς άλλη αφετηρία. άλλη εξέλιξη και διάρκεια, σε μια άλλη εποχή και λειτούργησε τελικά σαν μια κλασσική δεξιά σ/δ ισορροπιών-υπερ του κεφαλαίου- και της «κοινωνικής ειρήνης» μέχρι το τέλος του . Ακόμα και ο ΓΑΠ έτσι ξεκίνησε και δεν μπόρεσε να παίξει αυτό το ρόλο και έπεσε.

Ο Σύριζα είναι «διαχειριστής της πιο έσχατης ανάγκης και στιγμής» με κάθε μέσο διαθέσιμο και αδίστακτος. Υποδύθηκαν τα πάντα -νεοπασόκοι, αριστεροί, εναλλακτικοί, ακροαριστεροί και τώρα εθνικιστές και «σοβαροί ήπιοι» νεοφιλ. Με μόνο κριτήριο και οδηγό την εξουσία για να έχουν καβάτζα για πάρτη τους θεσμικούς -μέσα στο νεοφιλελερισμό- ρόλους. Λέω για όσους έμειναν και καρεκλολάγνισαν μέχρι τις εσχατίες της ύπαρξης τους.

Ένας ακόμα διαχειριστής, όχι απλώς καραμπινάτα υπέρ του κεφαλαίου όπως και οι προηγούμενοι, αλλά της έσχατης στιγμής και ανάγκης (τον Ιούλιο του 2015 και την διάλυση όλων των αυταπατών για ήπια ρεφορμιστική λύση)  και αυτό αλλάζει πολλά στην φύση της διαχειριστικής εξουσίας τους, σε ένα σύστημα που έχανε πλήρως την νομιμοποίηση και κανονικότητα του. Επί Σαμαρά και ΓΑΠ την είχε κάπως αυτήν την κανονικότητα και βασική διάσταση αυτής, ήταν η ελπίδα διεξόδου-ακόμα και η φρούδα. Μη πω ότι και οι σαμαροβενιζέλοι φοβήθηκαν ότι κάτι θα αλλαξει και θα τιμωρηθούν.

Αυτό όμως που σχεδόν σίγουρα είχαν στο μυαλό τους όσοι έμειναν Σύριζα -στη πολύ μεγάλη πλειοψηφία- ήταν η εργολαβία της Ιστορικής στιγμής (το καλοκαίρι του 2015, με τη διάλυση κάθε ρεφορμιστικού διαπραγματευτικού μύθου εντός ΕΕ και Ευρωζώνης και την αποκάλυψη της αναγκαιότητας της αληθινής ρήξης), όταν κανείς άλλος δεν ήθελε και δεν μπορούσε να την πάρει. Υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και ΕΕ. Δεν είναι πάντως με βεβαιότητα το κλασικό πολιτικό φαινόμενο τύπου Αντρεα, «φωτισμένου λαοπρόβλητου ηγέτη, αρκετά ψιχία στον κόσμο, θεσμικές αλλαγές» κτλ.

Πόσο φασιστικός είναι ο Σύριζα;

Ο Σύριζα φυσικά δεν έχει σχέση με το κλασικό φασισμό του μεσοπολέμου και λόγω της αριστερής αφετηρίας του και σύμφωνα με τη μακρόχρονη πορεία του πριν αναλάβει την εξουσία το 2015. Αλλά σήμερα, μετά την πλήρη ενσωμάτωση και υποταγή του με την υιοθέτηση των μνημονιών, είναι πια ένα βαθιά αυταρχικό και στην οργάνωση του και στις πολιτικές του κόμμα, προσαρμοσμένο στην νέα «εποχή του». Τεχνοκρατικός στην προμετωπίδα του, θεσμολαγνικός, μόνο όπου αυτό ενισχύει την εμπέδωση του στην εξουσία και με δολιότητες και τεχνάσματα εκτός θεσμών όταν χρειάζεται, για τον ίδιο προηγούμενο λόγο. Αντί για ωμή βία, επιβολή με τη δύναμη, αποθέωση της καταστολής, έχουμε δολοπλοκία, ίντριγκα, τεχνάσματα κάθε είδους, χειραγωγήσεις. 

Read Full Post »

ΔΝΤ: «Ενδο-προλεταριακές» διενέξεις, ιθαγενείς και ο Σύριζα ως διαφημιστής συσκευασίας

 

Το πρώην καλό ΔΝΤ, ξαναγίνεται κακό και έτσι με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο, συνεχίζουν να μας δουλεύουν όλοι, μαζί με τη κυβέρνηση του Συριζα. Θα μας σώσουν όμως οι «φίλοι του Τσίπρα», ο Ρέντσι, Ολάντ και οι υπόλοιποι αψβούργοι του νότου που είναι έτοιμοι για τη μεγάλη μάχη με το προτεσταντικό βορά (μιλάμε για παραμύθια για μικρά παιδιά).

Η τελευταία ανακοίνωση του ΔΝΤ, είχε διάφορες ανέξοδες ευχές περί μείωσης χρέους και δημοσιονομικών πλεονασμάτων και βοήθειας στην Ελλάδα για το προσφυγικό, για τα οποία ούτως ή άλλως το ΔΝΤ δεν έχει καμμιά απολύτως θεσμική επιρροή και είναι αποκλειστικά υποθέσεις της Ε.Ε.
Είχε όμως και προτάσεις που αποτελούν το πραγματικό σχέδιο του ΔΝΤ για τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά ταμεία και τη φορολογία, με το οποίο στην ουσία δεν διαφωνεί και η Ε.Ε. πουθενά.

Ολοφάνερα δεν θέλουν μικρομεσαία τάξη, λίγοι πλούσιοι και πολλοί φτωχοί στη γραμμή για τα κουπόνια και τα γεμιστά της Θεανώς Φωτίου. Και αυτό φυσικά το παρουσιάζουν κάπως σαν «ενδο-προλεταριακή» διένεξη. Όπου οι προς προλεταριοποίηση μικρομεσαίοι «πνίγουν και αδικούν» την φτωχολογία, που αλλιώς θα «μπορούσε να βοηθηθεί». Ότι λένε και τα πολυάριθμα οικόσιτα του Σύριζα και τα προβεβλημένα στελέχη του, που στην ουσία είναι πια κλητήρες και διανομείς διαφημιστικών φυλλαδίων του ΔΝΤ και της Ε.Ε. όταν μιλάνε για τις «δικές μας μεταρρυθμίσεις», «εξορθολογισμό» και «κανόνες και νόμοι για όλους παντού»-πλην φυσικά της καπιταλιστικής ελίτ, των τραπεζών, του μεγάλου κεφαλαίου κτλ.

Read Full Post »

Πως η ΕΕ επιβάλει και την ατζέντα της ιδιωτικοποίησης του νερού

Mετατρέπουν με νομολογίες, κανονισμούς και «θεσμούς-πλαίσια» από ΕΕ το νερό σε εμπόρευμα με πλήρως καπιταλιστικούς επιχειρηματικούς όρους, με πολλά παραθυράκια αισχροκέρδιας και αυθαιρεσίας (πχ κόστος για αποσβέσεις και συντήρηση πάγιων επενδύσεων που έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, δεν γίνονται καν ή θα υπόκεινται σε αυθαίρετες αποτιμήσεις).

Εισάγουν την παρανοική έννοια του κόστους ευκαιρίας και εύλογου κέρδους (διαφυγόντων κερδών) για ένα αγαθό σαν το νερό, λες και είναι οι λίρες που μάζεψαν οι παπούδες τους και απαιτούν την καλύτερη δυνατή απόδοση από την αγορά. Και θέτουν και τον όρο «κόστος πόρου» όπου τυχόν μόλυνση και ακαταλληλότητα υδάτινων αποθεμάτων θα την πληρώνει ο τελικός απλός καταναλωτής και όχι όσοι μόλυναν ή μολύνουν τα αποθέματα (λες και δημιουργήθηκε χθες η γη, βρήκαν το νερό και είναι δικό τους αυτοί που αποφασίζουν με «ορθολογικά κριτήρια» ) σχετιζόμενο και ξανά μανά με το «κόστος ευκαιρίας για εναλλακτικές χρήσεις». Και όλα αυτά και άλλα μαζί, θα αθροίζονται φυσικά στην τελική τιμή για τον απλό καταναλωτή, με τις κλασικές εξαιρέσεις για εκλεκτούς (δείτε πιο κάτω κείμενο στο λινκ που παρατίθεται).

Βέβαια γιατί να τα κάνει αυτά μια κρατική-ακόμη-εταιρεία; Να λειτουργεί με τόσο αμείλικτους όρους αγοράς. Γιατί σαφώς και η όσο γίνεται υψηλότερη κερδοφορία των κρατικών-για όσο είναι ακόμη-επιχειρήσεων προσβλέπει στην εξυπηρέτηση του τεράστιου χρέους της μικρής αποικίας μας, αλλά και γιατί προλειάνουν και το έδαφος για μια μελλοντική ιδιωτικοποίηση με τους καλύτερους δυνατούς όρους για τον κάθε «επενδυτή» φυσικά. (προς το παρόν κερδίζουν ως συνήθως διάφοροι υπεργολάβοι μόνο).

 

H πιο λεπτομερής και τεκμηριωμένη ανάλυση πιο κάτω στο λινκ είναι από τη  «Πρωτοβουλία για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα SAVEGREEKWATER (SGW)»

Νερό: Με το παραπάνω, θα πληρώσουμε την «οικολογική ευσυνειδησία» υπουργείου και πολυεθνικών

Και το πιο κάτω βίντεο είναι από ρεπορτάζ της Γερμανικής κρατικής τηλεόρασης για το πως η ΕΕ επιβάλει σιγά σιγά την ιδιωτικοποίηση του νερού σε χώρες της Ευρώπης, με πρωταρχικούς εύκολους στόχους τις πιο αδύναμες και σε καθεστώς μνημονίου χώρες όπως η Ελλάδα. Μια ιδιωτικοποίηση που σχεδόν πάντα αποτυχαίνει εις βάρος των καταναλωτών και καταλήγει σε πολύ υψηλές τιμές και κακή ποιότητα υπηρεσιών, με όφελος μόνο στα κέρδη πολυεθνικών Ευρωπαικών εταιρειών.

Read Full Post »

Πρόσφυγες, μνημόνια και η ήδη υπάρχουσα σοβαρή κρίση στο σύστημα υγείας -Foreign Αffairs

 

Πρόσφυγες, μνημόνια και η ήδη υπάρχουσα βαθιά κρίση στο Ελληνικό σύστημα υγείας. Αξίζει να διαβάσετε αυτό το άρθρο για την τραγική κατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα (αλλά και σε όλη την Ευρώπη) και την αθλιότητα των πολιτικών της ΕΕ και της Ελληνικής κυβέρνησης, μέσα στο πλαίσιο του ήδη διαλυμένου από τα μνημόνια  Ελληνικού συστήματος υγείας. Από το γνωστό αξιόπιστο περιοδικό Foreign Αffairs. Το αρχείο ήταν δυστυχώς κλειδωμένο για να γίνει το κείμενο copy paste, αλλά μπορείτε να κατεβάσετε το pdf πιο κάτω (στα Αγγλικά), το οποίο έλαβα σε mailing λίστα.

 

Refugees and Greece’s Health Crisis.pdf-Foreign Affairs

Read Full Post »

Η “αμόλυντη” Ευρωπαϊκή αριστερά και η ακροδεξιά ως αλεπού στο παζάρι των exits

‪

#‎Brexit‬ τελικά. Αν και αυτό είναι απλώς ένα μισό βήμα. Έχει μια σημασία να βγαίνεις από ένα “βόθρο” όπως η ΕΕ, αν δεν αναστρέψουν ή απαξιώσουν με κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα, αλλά έχει σημασία βγαίνοντας και το που μπαίνεις. Γιατί σχεδόν παντού ανάλογοι “βόθροι” υπάρχουν στον παγκόσμιο καπιταλισμό σήμερα και στους υπερεθνικούς θεσμούς και στις ίδιες τις χώρες. Πάντως οφείλουμε ένα μπράβο στο θάρρος των λαϊκών τάξεων του Η.Β., ανέκαθεν εκεί λειτουργούσε η απλή κοινή λογική, ενώ και οι θεσμοί επίσης συνήθως λειτουργούν με το νόημα που δηλώνεται πως έχουν. Και ας είναι στον παραδοσιακά πιο σκληρό και ξεκάθαρα ταξικό καπιταλισμό παγκοσμίως από την γέννεση του, ίσως με την εξαίρεση των ΗΠΑ, ως προς το ιδεολογικά αδιαμφισβήτητο των καπιταλιστικών θεσμών.

Γιατί έθνος -κράτος και όχι «Ενωμένη» Ευρώπη.

Ένας ενωμένος διακρατικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός που στοχεύει συστηματικά και χωρίς όριο στην απαξίωση της εργασίας σε όλες τις χώρες εσωτερικά του για «διάχυση της ανταγωνιστικότητας» απέναντι στον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, είναι πάντα χειρότερος από μερικούς πάντα συνδεδεμένους αλλά ανταγωνιζόμενους και μεταξύ τους εθνικούς καπιταλισμούς. Πάντα σε ότι αφορά τις τάξεις των εργαζομένων σε κάθε χώρα, που θα μπορούσαν να αρπάξουν τις ευκαιρίες για ριζικές αληθινές αλλαγές. Και αυτό γιατί θα έχουν απέναντι τους ένα εθνικό καπιταλισμό, που αν και πάντα ως ένα μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενος από άλλους και ταυτόχρονα ανταγωνιζόμενος με αυτούς, θα είναι προτιμητέο πεδίο ταξικής πάλης, ως πιο «διακριτός» στις σχέσεις εκμετάλλευσης του, για στοχεύσεις από τους αγώνες των εργαζομένων, πιο «διάφανος» σε ερμηνείες σύγκρουσης κεφαλαίου-εργασίας εντός της κάθε χώρας, πιο ελέγξιμος από τους κατά χώρα δημοκρατικούς θεσμούς, όσο αυτοί παραμένουν με κάποιο αληθινό νόημα και με δυνατότητες ακόμα και για βαθιές ριζικές αλλαγές υπερ της ζωής και των συμφερόντων των εργαζομένων, ειδικά σε εποχές όπως οι τωρινές, μεγάλης φθοράς της καπιταλιστικής ιδεολογικής ηγεμονίας. Όπου και ΑΝ μπορούν να γίνουν αυτές, μια και υπάρχει ο αναγκαίος όρος των ταξικών μαζικών κινημάτων για αυτό.

Ούτως ή άλλως οι ιστορικές μοίρες και οι πολιτικές των κράτων εθνών στην Ευρώπη ήταν πάντα βαθιά αλληλοσυνδεδεμένες και θα συνεχίσουν να είναι. Πιο αυθεντικά συνδεδεμένοι οι μεγάλοι καπιταλισμοί της Ευρώπης, ως καπιταλισμοί με την έννοια του «αγνού και ανόθευτου» καπιταλισμού της άνισης ανταλλαγής και της επιβολής, ήταν στο μεσοπόλεμο, αλλά με λάθος όρους, με τις λάθος χώρες και την λάθος στιγμή ως προς τη βιωσιμότητα.  Δεν θα είναι τελικά και τόσο υπερβολή να πούμε ότι η ΕΕ ήταν αντίστοιχα μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών με τις σωστές χώρες, τους σωστούς όρους και την κατάλληλη στιγμή με στόχο μια μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα. Μόνο που αυτή η βιωσιμότητα ξεκάθαρα έχει λήξει πια.

Τα exits και η “αμόλυντη» Ευρωπαϊκή αριστερά.

Το ευρωσκεπτικιστικό κοινωνικό ρεύμα, που εκφράζεται πια με ξεκάθαρες τάσεις εξόδου, και αφορά κυρίως τις υποτελείς τάξεις και τους φτωχούς, εκπροσωπείται σε μεγάλο βαθμό στην Ευρώπη από ακροδεξιά ή στην καλύτερη περίπτωση απολίτικα κόμματα. Αυτό γιατί σε μεγάλο μέρος της, η ούτως ή άλλως αδύναμη σχετικά, Ευρωπαϊκή αριστερά είναι περισσότερο ένα ιδεολογικό ρεύμα φιλελεύθερης αριστεράς και κοσμοπολιτισμού ή χειρότερα “εναλλακτικής” σοσιαλδημοκρατίας, παρά επαναστατικές και αποφασισμένες για ριζικές αντικαπιταλιστικές αλλαγές πολιτικές οργανώσεις. Εντός της Ευρωπαϊκής αριστεράς είναι γεγονός επίσης η σε πολύ μεγάλο βαθμό εκπρόσωπηση των υποτελών τάξεων των εργαζομένων από μια ελίτ διανοουμένων και επαγγελματιών, η οποία είναι  μια διακριτή κοινωνική ομάδα εκτός των τάξεων που θεωρητικά εκπροσωπεί και η οποία ιστορικά τις πιο πολλές φορές εντάσσεται πλήρως στα σχέδια της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και αυτονομείται και υπηρετεί κυνικά τα δικά της συμφέροντα μόλις ενταχθεί με οποιονδήποτε τρόπο στην διαχείριση της εξουσίας (η περίπτωση Σύριζα θα αποτελεί υπόδειγμα βιβλιογραφίας αυτής της τάσης στο μέλλον).

Read Full Post »