Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Posts Tagged ‘Ευρώ’

«Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν.» (δεν είναι πλήρως ακριβής μετάφραση αλλά στάνταρ το μήνυμα είναι αυτό).

Πλουραλισμός γνήσιος με το κιλό, με νεοφίλ επιτελικό υπάλληλο των τραπεζών Μακρόν ή ακροδεξιά ψευδοαντισυστημική φαρισαία Λεπέν και «αληθινή ελευθερία επιλογών» στην σημερινή καπιταλιστική μεταδημοκρατία.

Αναγνωρίζω όμως ότι ο Μακρόν είναι ειλικρινής. Ειλικρινής νεοφιλ και φανατικός υπηρέτης των πολυεθνικών και τραπεζών. Η Λεπέν απλώς θα μετατραπεί και ανοιχτά σε κάτι τέτοιο με «φυσικό τρόπο», ετεροχρονισμένα άμα πάρει ποτέ την εξουσία.

Γιατί αυτό να του δίνει όμως έστω και ένα γραμμάριο που θα γέρνει την ζυγαριά υπέρ του; Όταν κάποιος πρέπει να δει ότι όλο αυτό είναι ένας στημένος αδιέξοδος φαύλος κύκλος με συγκεκριμένες «επιλογές» πάντα κακές και είναι μόνο εγκλωβισμός η όποια ποιοτική και ποσοτική ανάλυση των διαφορών, των 2 συνδεδεμένων τμημάτων αυτού του αδιέξοδου, που είναι αναγκαία το ένα για το άλλο και επιφανειακά μόνο διαφορετικά. Όπως και το ότι το να «διαλέξει» ο Γαλλικός λαός με κλειστή μύτη απλώς τον βάζει βαθύτερα και πιο μόνιμα σε αυτό το αδιέξοδο.

Η Λεπέν έχει βέβαια και το μπόνους «προσόν» τη σημαία του «πολιτισμικού» ρατσισμού (που εξάλλου ενδημικός ήταν και είναι ειδικά στις πρώην πρόσφατα ιμπεριαλιστικές χώρες απλώς καλά κρυμμένος). Αλλά αυτός υπάρχει και θεριεύει λόγω του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και των παραγώγων τους που είναι φτώχεια, περιθωριοποίηση, πόλεμος, συνεχιζόμενη κατάρρευση του κοινωνικού κράτους για τους πολλούς (γιατί για τους λίγους ισχυρούς μια χαρά πάντα θα υπάρχει κράτος μια και αυτοί είναι μέρος του, το πιο βαθύ).

Σε όλα τα παραπάνω εντάσσεται μια χαρά ο ιδεολογικά κακοήθης «ριζοσπαστικός» ισλαμισμός εκπορευόμενος κυρίως από τις πετρομοναρχίες του κόλπου. Μια χαρά εντάσσεται στα φαινόμενα καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όπου με μανδύα και ξέπλυμα τη θρησκεία κάνουν τα πάντα να αυξήσουν την δύναμη και την επιρροή τους οι εκεί πάμπλουτες ελίτ, που συνδετικός τους κρίκος είναι το αίμα και η παράδοση αλλά ο τρόπος οικονομικής παραγωγής και κυριαρχίας καπιταλιστικότατος. Αδιάφορο και αν πιστεύουν οι εκεί ελίτ στα αλήθεια τις θρησκευτικές παραληρηματικές παπαριές που ταΐζουν περιθωριοποιημένους για να τους στρατολογήσουν, μαζί με λεφτά «φιλανθρωπίας» στις χώρες τους ή στην Ευρώπη, μια και πρόκειται για ιδεολογικό μηχανισμό. Που είναι ίδιος είτε πιστεύουν είτε δεν πιστεύουν όσοι έχουν τη εξουσία και σημασία έχει να πιστεύουν οι από κάτω. *

Επίσης δεν χρειάζεται την Λεπέν ο ρατσισμός για να θεριέψει. Τι θα κάνει η Λεπέν θα τον θεσμοθετήσει και επίσημα; Λες και ανεπίσημα δεν είναι υπαρκτός μια χαρά ως μια ακόμα «φυσική πραγματικότητα» του σημερινού καπιταλισμού. Να πούμε βέβαια ότι από τα μαθήματα της Ιστορίας ξέρουμε ότι ο ανοιχτά θεσμικός ρατσισμός θα είναι χειρότερος από τον ύπουλο της «φυσικής κατάστασης των πραγμάτων», αλλά αυτό δεν είναι στην τωρινή στρατηγική και τακτική των καπιταλιστικών ελίτ.

Άμα γίνει και αυτό αναγκαίο (αυτοδιάλυση-διάλυση της «πατρίδας μας» Ε.Ε. , ένταση ιμπεριαλιστικών πολέμων και τρομοκρατίας σε βαθμό που ίσως δεν φανταζόμαστε κτλ) θα βγάλουν την Λεπέν από τη θέση «η πιο κακή επιλογή» και από τη θέση του «κυνηγημένου» και μπορεί στο μέλλον να είναι αυτή στην θέση του Μακρόν -λίγο να αλλάξει τη ρητορεία της η Λεπέν ακόμα, λίγο που θα διαγνωσθούν και άλλες κρίσιμες «αναγκαιότητες»- και θα διαβάζουμε «κάντε ότι νομίζετε αλλά πζηφίστε Λεπέν να σωθεί η Γαλλία»

*Αν και πιστεύω ότι οι πετρομοναρχίες του κόλπου και ειδικά η Σαουδική Αραβία γνωρίζοντας ότι είναι ως πολιτικά και ιδεολογικά καθεστώτα καταδικασμένα να καταρρεύσουν στο μέλλον, προσπαθούν να εξάγουν την κρίση τους όπου μπορούν έξω από τις ίδιες τις χώρες τους και να προκαλέσουν όσο γίνεται μεγαλύτερο χάος εκτός των χωρών τους, θεωρώντας ότι αυτό θα παρατείνει επ’αόριστο την παραμονή τους στην εξουσία.

Read Full Post »

no-turning-back-sign-sky-4719357

 

Η τελική χειρότερη κατάληξη θα είναι η δραχμή με τους όρους Σόιμπλε/Ε.Ε./Eurogroup από ένα «απελπισμένο» συμβιβασμό από την αστική τάξη που θα κοιτάξει φυσικά και τότε να αρπάξει, μαζί με τους λακέδες της, ότι μπορεί -όχι με τόσο κέφι βέβαια και με αρκετό αληθινό κλαψούρισμα μια και με ευρώ (και Ε.Ε.) σαφώς είναι better off που λένε οι Αμερικάνοι φιλελέδες.

Αλλά όταν η μόνη αναγκαστική «διέξοδος» θα είναι αυτή, τότε θα γίνει το νέο σχέδιο «σωτηρίας» της αστικής τάξης και θα την διαλαλούν οι κάθε Κούλης και Τσίπρας μαζί με τα κάθε λογής πολιτικάντικα λιμά, που απλώς έτυχε να περνάνε και είδαν φως, ΕΣΠΑ και βουλευτικά μισθά και μπήκαν. Πάρα πολλοί τέτοιοι τελευταίοι φυσικά υπάρχουν και σε συριζονουδούλα, απλώς υποταγμένοι και προσαρμοσμένοι στην «διαφορετική» ιδεολογία-ζόμπι που εκφράζει το κάθε κόμμα εξουσίας.

Αδιάφορα τα ρητορικά σχήματα που θα ανακαλύψει ο καθένας τους για να νομιμοποιήσει αυτήν την νέα «δραχμολαγνική” επιλογή «σωτηρίας» (δραχμή με όρους Ε.Ε/Εurogroup/Σόιμπλε όπως και με το ευρώ) , κολλώντας ταυτόχρονα σαν βδέλλα τα τομάρια τους στο νέο αυτό σχέδιο, παρουσιάζοντας την κομματική ψευδοιδεολογία τους, ως μια αναγκαιότητα για τη νέα διαχείριση της πάντα μόνιμης «φυσικής και αναπόφευκτης” φρίκης. Όπως αδιάφορα είναι και τα σημερινά περί “Ευρώπης πατρίδας μας και πατρίδας του διαφωτισμού”, “Η Ευρώπη αλλάζει, λίγη υπομονή να πάρουμε κάνα ψήφο από τους εμμονικούς της λιτότητας” κτλ κτλ. 

Σημασία έχει ότι εντός των πλαισίων του οικονομικού ιμπεριαλισμού της Ε.Ε.-των ισχυρότερων χωρών της-  και του ευρύτερου δυτικού ιμπεριαλισμού, η δραχμή θα παρουσιαστεί και θα εφαρμοστεί ως πολιτική  «αναβαπτισμένη» ως μια νέα ΤΙΝΑ, όπως ακριβώς παρουσιάζεται ως τώρα το ευρώ και η Ε.Ε.. 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι αναγκαίοι υποκειμενικοί όροι για ένα μαζικό κοινωνικό πρόταγμα οργανωμένο από επίσης μαζικούς πολιτικούς φορείς, που θα στηρίξει ως απάντηση ένα εναλλακτικό φιλολαϊκό σχέδιο που θα είναι σε πλήρη ταξική και πολιτική αντίθεση με το σχέδιο της Ε.Ε. (και αναγκαστικά και της εσωτερικής ολιγαρχίας), με αυτούς τους νέους όρους και το νέο διακύβευμα, δηλ. δραχμή ως η μόνη πια επιλογή ούτως ή άλλως. Στα χαρτιά βέβαια και σε προγράμματα υπάρχει το σχέδιο (ή σχέδια) όπως υπάρχουν και οι εκπρόσωποι του. Αλλά αυτό δεν φτάνει…

Από ότι βλέπω ως τώρα, οι εκπρόσωποι αυτού του σχεδίου/σχεδίων αρκετά εύκολα απαξιώνονται και περιθωριοποιούνται για τα δεδομένα της απήχησης στην κοινωνία που θα έπρεπε να έχουν, ή χειρότερα ίσως κάποιοι να γίνουν και ουρές του αστικού σχεδίου Α* που θα είναι εκπορευόμενο από την Ε.Ε., όσο αυτή τουλάχιστον υπάρχει με την σημερινή μορφή της.

*Και σχέδιο Α και μόνο Α υπήρχε και υπάρχει από την άλλη πλευρά, γιατί μόνο ένα σχέδιο έχουν οι καπιταλιστικές ολιγαρχίες, το ίδιο παντού, την διατήρηση και αναπαραγωγή της οικονομικής και πολιτικής ισχύος τους, με μόνο περιορισμό την αντίσταση με έμπρακτους όρους ισχύος από τους λαούς (ή άλλες πιο ισχυρές ολιγαρχίες αν και αυτό είναι εντελώς άλλης φύσης πολιτικό γεγονός).

Read Full Post »

Μιχαλολιάκος : ΝΑΙ στο Ευρώ και στην ΕΕ, ΟΧΙ στις Γερμανικές πολεμικές Αποζημιώσεις. Και ναζιστής και ευρώδουλος, ως γνήσιος υπηρέτης και αιματοβαμμένος μπράβος και αντιπρόσωπος των καπιταλιστικών ελιτ και της ολιγαρχίας, όπως και οι ιδεολογικοί του πρόγονοι. Παρά τις κορώνες και τις υποκριτικές θεατρινίστικες κραυγές από ίδιο και τον εσμό του, περί «πολέμου στους τοκογλύφους και στην διεφθαρμένη ολιγαρχία».

 

Read Full Post »

euflagholes

Έχει ξαναγραφτεί από πάρα πολλούς, έχουμε εγκλωβιστεί σε μια ανέξοδη πορεία που ανακυκλώνει τον εαυτό της με μέτρα επί μέτρων χωρίς τέλος, που το μόνο υπολογίσιμο και ξεκάθαρο χαρακτηριστικό της είναι ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι εδώ και 7 χρόνια εντός Ελλάδας αλλά και προς μεγάλο όφελος για Ευρωπαικές και όχι μόνο μεγάλες εταιρείες. Το γνωρίζουν αυτό πια ξεκάθαρα και οι γραφειοκρατίες της νεοφιλ ΕΕ και η μεγάλη πλειοψηφία του «ικανού για κυβερνησιμότητα» πολιτικού προσωπικού που «εκπροσωπεί» τον λαό (Σύριζανελ, ΝΔ, πασοκ, λεβέντης, ποτάμι και χρυσή αυγή με ολίγες ρυθμίσεις «σοβαρότητας»).

Αυτό που δεν λέγεται αρκετά συχνά είναι ότι αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων αυτός ο δρόμος οδηγεί σε μια «αποβολή» της Ελλάδας από το ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάλι επ’ωφελεία των ξένων τραπεζών, των πολυεθνικών, της ανώτερης γραφειοκρατίας της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου που την ελέγχει. Αυτό θα γίνει με όρους συνέχισης της πλήρους εξάρτησης, με ξεπουλημένη πλήρως την δημόσια περιουσία, διαλλυμένο και στοιχειωδώς (αν)υπαρκτό το κοινωνικό κράτος, πλήρως υποτιμημένη την εργασία και με τεράστια ανεργία. Ενώ η Ελλάδα θα παραμείνει συνδεδεμένη με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ ως πιστό ακόλουθο των ΗΠΑ, με τις υποτιθέμενες πρωτοβουλιές “ανεξαρτησίας» δια ιδίας “συννεονήσεως” απευθείας της Ελλάδας με τον μεγάλο Αμερικάνο αδερφό.

Το ίδιο θα γίνει και στην οικονομία με σύνδεση του νέου νομίσματος με το ευρώ και έλεγχο του από την ΕΚΤ και συνέχιση του ασφυκτικού ελέγχου της Ελληνικής οικονομίας μέσω πια και μιας ελεγχόμενης από την ΕΚΤ ισοτιμίας μαζί με τις επιβαλλόμενες δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές. Γιατί σαφώς και το χρέος που συνδέεται άμεσα με όλα αυτά δεν θα χαριστεί κατά την αποβολή της χώρας, αλλά θα αναπροσαρμοστούν τα σχέδια, οι πληρωμές δόσεων, τα μέτρα και τα προγράμματα -μνημόνια δηλαδή πάλι- με βάση  νέους όρους. (περισσότερα…)

Read Full Post »

eurozone-crisis

Πριν μερικές μέρες ο επίτροπος ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Γ. Κατάϊνεν, δήλωσε ότι είναι αποκλειστική ευθύνη της Ελλάδας η τήρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών της και ότι παραβιάσεις προκύπτουν από τα μέτρα που επιβάλλονται από τις δανειακές συμβάσεις δεν αφορούν το ενωσιακό δίκαιο αλλά τις διακρατικές ή ειδικές συμφωνίες που έχει κάνει η Ελλάδα με τους δανειστές της και τελικά την ίδια την Ελλάδα.

«Αποκλειστική ευθύνη της Ελλάδας, κατά την Κομισιόν, η τήρηση του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ
Απίστευτη ήταν η ομολογία της Κομισιόν, ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου δεν ισχύει ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και το Δίκαιο της ΕΕ, σύμφωνα με απάντηση που έδωσε ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Γ. Κατάϊνεν, σε σχετική ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα των Γ. Κατρούγκαλου, Δ. Παπαδημούλη, Κ. Κούνεβα, Μ. Γλέζου, Κ. Χρυσόγονου και της Σ. Σακοράφα.

Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην ερώτησή τους, αφού μνημόνευαν έκθεση του ειδικού εισηγητή του ΟΗΕ, Cephas Lumina, αναφορικά με τα “μέτρα λιτότητας που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, που υποβαθμίζουν την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων που προστατεύονται από Διεθνείς Συμβάσεις των ΗΕ, αλλά και από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ”, ζητούσαν από την Κομισιόν τη θέση της, καθώς επίσης, συγκεκριμένα μέτρα για την παύση της “παραβίασης των δικαιωμάτων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των υποχρεώσεών της από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων”.

Στην απάντησή του ο αρμόδιος Επίτροπος, Γ. Κατάϊνεν, κάνει απόλυτα σαφές ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου, δεν χωρούν κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, τονίζοντας ότι “Όσον αφορά…τα προγραμματικά έγγραφα (σ.σ. τα Μνημόνια), δεν πρόκειται για ενωσιακό δίκαιο, αλλά για μέσα που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της”, για να ρίξει στη συνέχεια το “μπαλάκι των ευθυνών” στην ελληνική κυβέρνηση, σημειώνοντας ότι “στην Ελλάδα εναπόκειται να εξασφαλίσει την τήρηση των υποχρεώσεών της όσον αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα”.
http://www.syriza.gr/article/id/58044/Apanthsh-Epitropoy-Katainen-sthn-erwthsh-twn-eksi-Eyrwboyleytwn-toy-SYRIZA—-Apisteyth-omologia-Komision-oti-den-ischyei-o-CHarths-twn-Themeliwdwn-Dikaiwmatwn-ths-EE-kai-to-Dikaio-ths-EE-sthn-Ellada-kai-tis-chwres-toy-Mnhmonioy.html#.VCQUOhan_Hs
Νομίζω ότι το σοκ από τη δήλωση είναι περιττό μια και θεσμικά όσα λέει ισχύουν. Δεν θέλω να δικαιώσω σε τίποτα την ΕΕ που ύπουλα και κρυφά (αν και γίνεται όλο και πιο φανερό πια) στην ατζέντα της έχει πολύ πιο ψηλά την διατήρηση του πλούτου των ελίτ στις χώρες της, το νόμισμα και το τραπεζικό σύστημα, μια και τα 2 τελευταία συνδέονται με το πρώτο, από τις ρητορικές διακηρύξεις της περί κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών της. (περισσότερα…)

Read Full Post »

πηγή φωτό: http://ioannou.files.wordpress.com/2010/12/cf83cebaceb9-ceb5ceb8-6-12-101.jpg

 

Η πολιτική του ΔΝΤ βασίζεται σε αυτή τη θεωρεία: ότι μια οικονομία με υψηλά χρέη και μη ανταγωνιστική χρειάζεται μια επίπονη «θεραπεία» όπου μειώνοντας τους μισθούς θα προκαλέσει πτώση του κόστους παραγωγής που θα φέρει πτώση των τιμών. Μετά από αυτή τη πτώση των τιμών υποτίθεται θα αυξηθεί η ζήτηση άρα και η παραγωγή καθώς θα γίνει η οικονομία πιο ανταγωνιστική, εδώ βέβαια αναρωτιέμαι πως αφού εξάγουμε ελάχιστα αγαθά πλην τουρισμού.

Ακόμα θεωρητικά θα αυξηθεί και η εσωτερική ζήτηση παρά το ότι  η ανεργία θα έχει φτάσει στα ύψη και τα εισοδήματα πολύ χαμηλά, υποτίθεται μέσω των εξωτερικών επενδύσεων που θα προσελκυθούν από το χαμηλότερα εργασιακά κόστη και θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας και ίσως επειδή επιτρέψουν στο κράτος να ανοίξει τη κάνουλα με τις δημόσιες δαπάνες αφού θα έχουν μειωθεί τα ελλείμματα.

Ταυτόχρονα φυσικά με όλα αυτά το κράτος υποβάλλεται σε δομικά δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας και δομικών αλλαγών πλην της μείωσης των μισθών, όπως μείωση κοινωνικών δαπανών, αύξηση της φορολογίας,  απελευθέρωση των αγορών και μεταβολή νομικών πλαισίων υπέρ των μαντέψτε……ξένων επενδυτών και πολυεθνικών.

Μετά από αυτή τη διαδικασία η χώρα μπαίνει «θεωρητικά»  πάλι σε φάση ανάπτυξης και όλοι πια χειροκροτάνε τη σοφή πολιτική του ΔΝΤ. Η διαδικασία αυτή μπορεί βέβαια να πάρει 2,5 ή 10 χρόνια ή όσο πάει.

Μια εναλλακτική λύση αντί αυτού του μακρόχρονου «βασανισμού» της χώρας  θα ήταν μια «θεραπεία σοκ» με υποτίμηση του νομίσματος που θα είχε πάνω κάτω τις ίδιες επιπτώσεις με πιο πάνω δηλ. την έμμεση πτώση των τιμών και την άνοδο του ανταγωνισμού και μείωση του δημόσιου εξωτερικού χρέους (ειδικά αν το χρέος είναι σε εγχώριο νόμισμα) αλλά αυτό είναι αδύνατον καθώς είμαστε στη ζώνη του ευρώ.

Η άμεση παρενέργεια φυσικά όλων αυτών είναι η αυξανόμενη ανεργία που προκαλείται από τον φαύλο κύκλο χαμηλής ζήτησης -χαμηλής παραγωγής. Χειρότερες είναι οι μακροχρόνιες συνέπειες από τις εργασιακές και εισοδηματικές πολιτικές που οδηγούν μεγάλα μέρη του πληθυσμού στη φτώχεια και στην «εξαφάνιση» της μεσαίας τάξης , πχ Αργεντινή-ενώ ήδη στην Ελλάδα φαίνεται ότι είμαστε στην αρχή αυτής της διαδικασίας- κάποιες φορές οι πολιτικές του ΔΝΤ οδηγούν  στην απόλυτη αποτυχία προς όφελος μιας ελίτ πλούσιων τυράννων (Κένυα).

Τα άρθρα και κείμενα περί τέτοιων περιπτώσεων είναι άφθονα σε όλο ιντερνέτ.
Τα παραδείγματα χωρών που οι πολιτικές του ΔΝΤ απέτυχαν ή έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα είναι πολλά ενώ το ΔΝΤ είναι επίσης «διάσημο» για τη στήριξη του σε τυραννικά καθεστώτα .

βλ.  http://en.wikipedia.org/wiki/International_Monetary_Fund

Η «θεραπεία» του ΔΝΤ τις πιο πολλές φορές δεν έχει τα αποτελέσματα που δήθεν επιδιώκει παρά καταλήγει στην εξαθλίωση των πληθυσμών και στην εξυπηρέτηση με τους καλύτερους όρους του διεθνούς χρηματικού κεφαλαίου ως βασικού πιστωτή της χώρας ή (και) ως αγοραστή περιουσιακών στοιχειών και πλουτοπαραγωγικών πόρων (κρατικά μονοπώλια, ορυκτοί πόροι κτλ).

Πολλές φορές η τήρηση των μέτρων διαρκεί τόσο πολύ που οι πληθυσμοί στις χώρες υπό το ΔΝΤ εξεγείρονται μην αντέχοντας άλλο τις συνέπειες. Αναρωτιέμαι πότε θα συμβεί αυτό στην Ελλάδα, το σχεδόν βέβαιο σενάριο νομίζω είναι: κάποια χρόνια υπό το μνημόνιο του ΔΝΤ και μετά διακανονισμό (κούρεμα ή επιμήκυνση ή και τα δύο) που θα ευνοεί όσο γίνεται τους πιστωτές και θα διασφαλίζει το στάτους του Ευρώ, το ερώτημα είναι πόσα θα είναι αυτά τα χρόνια 2,3,5, 7;

Θα τα αντέξουμε όλα αγόγγυστα σαν τιμωρία για τις «αμαρτίες» μας και σαν καλά απολωλότα πρόβατα της Ευρώπης για να μπορέσουμε να «μοιάσουμε» ειδικά στους ανώτερους και αναπτυγμένους βόρειους Ευρωπαίους;  Θα αγανακτήσουμε και κάποια στιγμή θα εξεγερθούμε νωρίτερα του σημείου μηδέν όπου η τρόικα συν τις εδώ πολιτικές ελίτ θεωρήσουν ιδανικό σαν για τη τελικό στάδιο του διακανονισμού του χρέους, καθότι υπάρχει και ένα φυσικό όριο ανέχειας, φτώχειας και εξάρτησης που κάθε λαός αντέχει, που καθορίζεται από αντικειμενικές συνθήκες που ισχύουν για όλους, ( πχ όταν φτάσουμε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού να πεινάνε κυριολεκτικά)  και από την ιδιοσυγκρασία του κάθε λαού.

Εδώ είναι το ενδιαφέρον σημείο για προβλέψεις γιατί το βασικό σενάριο το ξέρουμε πάνω κάτω ήδη με σχετική βεβαιότητα, το αβέβαιο είναι αν και πότε θα εξεγερθεί ο Ελληνικός λαός και αν ναι, προ η μετά του τελικού διακανονισμού.

Ας μην ξεχνάμε και το σενάριο ότι μια πραγματικά δυναμική  και μαζική εξέγερση μπορεί να αναγκάσει τους πιστωτές της Ελλάδας, την τρόικα και το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο να προχωρήσει σε χαριστικό διακανονισμό για το χρέος της τάξης του 20,30 ή και 40% για να αποφύγει τις συνέπειες μιας χώρας σε πλήρη παράλυση και χάος λόγω μιας βαθιάς σύγκρουσης ανάμεσα στους πληθυσμούς και τη πολιτική τάξη.

Αυτό βέβαια θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να το αποτρέψουν οι ξένοι γραφειοκράτες και πολιτικοί της ΕΕ για να μην πληγεί το Ευρώ και το Ελληνικό πολιτικό σύστημα για να μην πληγεί το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα που έχει τρομερά σημαντική ισχύ μέσα στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, ενώ σε μια ακραία εξέλιξη το πλήγμα στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα μπορούσε να κλονίσει και το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και τελικά το Ευρώ.

Εδώ για αυτή τη τελευταία εξέλιξη θα σημείωνα για όλους όσους εναντιώνονται στο παγκόσμιο καπιταλισμό ή στην ισχύ του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και θα θεωρούσαν ως θετική εξέλιξη κάτι τέτοιο ότι στην πραγματικότητα θα ήταν μάλλον κακή ή ανούσια μια τέτοια εξέλιξη και δεν θα οδηγούσε πραγματικά σε ένα πλήγμα στο παγκόσμιο καπιταλισμό.

Αυτό που θα συμβεί αν πληγεί καίρια το Ευρώ είναι η υποχώρηση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης της ΕΕ, κάτι που προφανώς επιθυμεί και εύχεται η τραπεζική, οικονομική και πολιτική ελίτ των ΗΠΑ καθώς θα καθιστούσε καθολική τη δική τους ισχύ και την ισχύ του δολαρίου και μόνο μελλοντικό αντίπαλο την Κίνα.

Και νομίζω στην, αποδεκτή για μένα, λογική του μη χείρον βέλτιστο είναι προτιμότερη μια διπολική η τριπολική ισορροπία μεταξύ ανταγωνιστικών  κέντρων του παγκόσμιου καπιταλισμού παρά μια επιστροφή στη αδιαμφισβήτητη οικονομική μονοκρατορία των ΗΠΑ τη στιγμή που η παγκόσμια στρατηγική μονοκρατορία των ΗΠΑ προς το παρόν συνεχίζει πάνω κάτω να είναι δεδομένη.

Read Full Post »

Το παρακάτω είναι ένα άρθρο από τον ετερόδοξο γερμανοαμερικάνο οικονομολόγο F. William Engdahl.

Το άρθρο είναι στα αγγλικά και sorry για αυτό αλλά δεν είχα τόσο χρόνο να το μεταφράσω. Πρόσθεσα κάποια δικά μου σχόλια (στα Ελληνικά) τα οποία συνοδεύουν κάποια υπογραμμισμένα σημεία του πρωτότυπου κειμένου.

Όποιος θέλει να το μεταφράσει με χωρίς τα σχόλια και να το κάνει ποστ σε κάποιο blog ή site επιλογής του, ας το κάνει γιατί το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και διαβάζεται σχεδόν σαν προφητικό για την κατάσταση στην Ελλάδα (είχε γραφτεί πριν τη κρίση του Ευρώ).


How the IMF Props Up the Bankrupt Dollar System

By F. William Engdahl, US/Germany

One of the crucial pillars of support for today’s Dollar System is Washington’s control of the International Monetary Fund, the IMF. The way this actually works is carefully disguised, behind a facade of technocrats and economic theory of free market ideology. In reality, the IMF is a modern era collection agency for the Dollar Empire. It collects its tribute, through major international banks, who use the dollars to further extend the power of American financial and corporate hegemony, in effect the driving motor of what is globalization.

Ironically, though the IMF is a main prop of the Dollar System, it’s nominally headed by a European, today a German, Horst Koehler, and before him, by a Frenchman, Michel Camdessus. The real power is carefully concealed behind the facade. Under the constitution of the IMF, no major decision is possible without 85% support of the board of directors. The United States, which drafted the original IMF charter at Bretton Woods New Hampshire in 1944, made sure it had the decisive veto control with an 18% vote share. That veto remains to today. Insiders know well that the IMF is run by Washington. It is no accident that its headquarters is also there.

The IMF was originally created in the 1944 Bretton Woods New Hampshire international monetary conference, called by President Roosevelt to set up a postwar monetary and trade system. It was intended as a fund to support stability of currencies and trade of the postwar European allied countries. At that time Washington held the vast bulk of world gold reserves and expected to lend dollars to rebuild Europe. The original IMF idea was to pool a share of reserves of member states, which any single state could then borrow, in event of a short term payments crisis, to stabilize their currency. Ten years after the Great Depression, the major industrial nations, including the USA, were concerned with creation of a stable, growing Europe, not least as an export market for US products. The first member to borrow was Great Britain after the war. The last European state was Italy in 1977.

The IMF is retooled in 1980s

Since 1977, no European or G7 country has gone to the IMF to borrow. Instead they have borrowed from private banks or issued state debt. They know all too well how destructive the IMF conditions are. By the end of the 1970s some people were suggesting the IMF had outlived its role, much as some argue with NATO after the end of the Cold War. Washington had other ideas for the IMF however.

Αυτό μοιάζει να σημαίνει την είσοδο της Ελλάδας στις χώρες του Τρίτου κόσμου ίσως όμως σημαίνει περισσότερο το ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συμπεριλαμβάνει πια στους στόχους του για «σταθεροποίηση και ανάπτυξη» και χώρες ανεπτυγμένες όπως τυπικά είναι η Ελλάδα. (Ο διαχωρισμός ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες δεν είναι και τόσο δόκιμος πια και χρησιμοποιείται μια διαβάθμιση των χωρών σε 3 κατηγορίες με βάση το ΑΕΠ κατά κεφαλή), χώρες υψηλού εισοδήματος, μέσου εισοδήματος,εδώ ανήκει η Ελλάδα και χαμηλού εισοδήματος με τη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών να ανήκουν στις 2 τελευταίες κατηγορίες )

The role of the IMF changed dramatically in the early 1980s, under US pressure. Instead of serving as a stabilizing fund for industrial countries of Europe or Japan, the IMF became the decisive agency controlling economic policy of underdeveloped countries. What evolved since the first Latin American debt crises of the early 1980s, was an entirely new role for the IMF to act as policeman to collect dollar loans for private New York and international banks. The IMF became the driving motor for what came to be called «globalization.»

After the first oil price rise of 400% in the 1970s, many developing countries such as Brazil, Argentina, or most of Africa, borrowed heavily to finance needed oil imports, or trade deficits. They borrowed dollars from major international banks operating in the London Eurodollar market. London was the center for, in effect, the recycling of the large sums of petrodollars from Arab OPEC countries to US and other major banks.

The major banks took the new oil dollars and immediately relent them at a nice profit, to countries like Argentina or Egypt. Before the 1970s Argentina had been a fast-growing economy developing modern industry, agriculture and a rising standard of living for its people. It had almost no foreign debt. Ten years later, the country was under control of the IMF and foreign banks. The US changed the rules, in the process creating the debt crisis.

In October 1979, a dramatic shock occurred for the debtor countries. Overnight their cheap dollar loans cost them 300% more interest charge. Paul Volcker of the Federal Reserve Bank in the US, unilaterally changed US interest policy to force the dollar higher against other currencies. The effect was to raise US interest rates 300% and rates in the London bank market by even more. The bank loans to Argentina and other countries had been made in «floating» rate agreements. If the key international rate in the London bank market, LIBOR, was low, Argentina would pay a low rate on its dollar loans. But when it suddenly rose 300% in 1979-1980, many countries suddenly faced a payments crisis.

It took until 1982 for the crisis to reach default level. At that point, Washington demanded the IMF be brought in to police a debt collection process on developing debtor nations. This came to be called the Third World Debt Crisis. The impression was created that countries like Argentina were guilty for mismanagement. In reality, whatever political corruption may have existed in the debtor countries, the corruption of the IMF system and the petrodollar recycling was far greater.

Αυτό θυμίζει ανησυχητικά την Ελλάδα και το επιχείρημα της διεφθαρμένης και αναποτελεσματικής δημόσιας διαχείρισης των δημόσιων πόρων και των δανείων  και άρα την ανάγκη επέμβασης του ΔΝΤ.

The Volcker interest rate shock completed the package of destruction of living standards on behalf of dollar debts.

How did the IMF act in the third world debt crisis? Here is where it becomes clear that the role of the IMF was to support the dollar hegemony of the United States, and not to help poor countries get through a temporary debt problem.

The ‘Washington Consensus’

The IMF has been described by some as a tool of neo-colonialism. That is too mild, as 19th Century British or European colonialism, however harsh, never managed to accomplish the extent of devastation and destruction of health and living standards the IMF has done since the 1970s.

The IMF operates as a supranational agency to take control over helpless debtor states, to impose economic policies that force the country ever deeper into debt, while opening the market to foreign, often US capital and global corporate exploitation. The fact that debtor countries never get out of their dollar debt, only deeper in, is deliberate. IMF policy in fact insures this. The dollar debt is a major prop of the dollar system and of private international banks. When that debt is repaid, banks lose power and credit contracts. So long as debt grows, bank credit can grow, the paradox of modern banking.

Αυτή είναι μια εφιαλτική ερμηνεία της κυριαρχίας του Παγκόσμιου τραπεζικού και  χρηματιστικού κεφαλαίου για τις περιφερειακές και πιο αδύναμες πολιτικά και οικονομικά χώρες όπου μέσω του δημόσιου χρέους τους  παγιδεύονται σε έναν συνεχή κύκλο υπερχρέωσης που οδηγεί σε οικονομική μιζέρια και πολιτική εξάρτηση χωρίς  εμφανές τέλος, κάτι που πάνω κάτω συμβαίνει ήδη για πολλές χώρες της Αφρικής και της Ν. Αμερικής.

The tip-off that the real purpose of the IMF is quite diffe,rent from its public claims, is that despite repeated proof of the destructiveness of its policies, called «conditionalities,» the IMF has never changed the method it uses in a target country. There is a reason for that.

Take Argentina as a case in point. In early 2002 Argentina defaulted on repaying $141 billion in foreign dollar debt. One of the most devastating economic collapses in modern history ensued. The IMF was crucial. In early 2000 Argentina had turned to the IMF for emergency credit to prevent a collapse of its currency, then fixed to the strong US dollar. As the dollar rose, Argentina found its exports trade collapsing. The country went into recession. The IMF stepped in with a $48 billion «rescue» package. But there were conditions.

First the government had to agree to severe IMF-dictated cuts in government spending before it would get any money. State subsidies on food for low income were ended, triggering food riots. Interest rates exploded in a vain effort to convince foreign banks and bondholders to not sell. That only worsened the economic depression. State companies were forced to privatize to raise money and «promote free market» liberalization. The Buenos Aires water system was sold for pennies to Enron. as was a pipeline going from Argentina to Chile. Η εταιρεία αυτή και οι πολιτικές της στις χρηματαγορές των ΗΠΑ και στην αγορά των παγκόσμιων επενδύσεων των πολυεθνικών ήταν η μεγαλύτερη χρηματιστηριακή και εταιρική απάτη σε όλη την οικονομική ιστορία των ΗΠΑ και ίσως του κόσμου Η τεράστια αυτή απάτη αναγνωρίστηκε ως τέτοια ακόμα και με τους όρους του πλέον ελαστικού και άναρχου καπιταλισμού και οδήγησε στη πτώχευση της ENRON και στο μεγαλύτερο εταιρικό σκάνδαλο (whitecollar crime) στην ιστορία

Washington insisted all the while that Argentina hold to its fixed currency value, arguing that the trust of foreign bondholders and creditors was the priority. Meanwhile the country sank into its worst depression in memory, as millions lost jobs, and bank accounts were in the final stage frozen, so ordinary citizens could not even draw savings for life necessities.

What exactly does the IMF do when it comes into a crisis country that asks for emergency lending to overcome a debt or currency crisis? The IMF always uses the same program, regardless of whether it is Russia or Argentina, Zimbabwe or South Korea, all very different cultures, economies and situations. The IMF demands are often referred to as the Washington Consensus, the name given in 1990 by a US economist and IMF backer, John Williamson, to describe the IMF method of attack.

IMF medicine almost always includes demands to privatize state industries, to slash public spending even on health and education, devalue the national currency against the dollar, and open the country to free flow of international capital-both in and, especially, out.

First the IMF demands the government in question sign a secret Memorandum of Understanding with the IMF, in which it agrees to a list of «conditionalities», the pre-condition for getting any penny of IMF aid. Under today’s globalized free capital markets, banks do not invest in a country that does not have the IMF seal of approval. So the IMF role is far more than giving some emergency loan. It determines if a country gets any money from any source at all-World Bank, private banks and other.

The conditions of an IMF deal are always the same. Privatization of state industries is top on the list. The effect of privatization with a cheap Peso or Rouble currency is that foreign dollar investors are able to buy up the prime assets of a country dirt cheap. Often the politicians involved in the country get corrupted by the lure of under-the-table deals in privatizing their national assets. Foreign multinationals can grab profitable mining, oil, or other national treasures with their dollars.

The case of the Yeltsin government in Russia is classic, with dollar billionaires emerging overnight on the looting of national assets via IMF-dictated privatization. Ενδιαφέρον σημείο που βοηθάει να καταλάβει κάποιος με ποιους πραγματικούς όρους «ελεύθερης αγοράς» έγινε η μετάβαση στη Ρωσία από τον υπαρκτό «σοσιαλισμό» στον οικονομικό φιλελευθερισμό και με πόσο «ανταγωνιστικά» και «αξιοκρατικά» κριτήρια  δημιουργήθηκε η πανίσχυρη οικονομική ελίτ της Ρωσίας από δήθεν επιχειρηματικά «ικανότερους» όπου η πλειοψηφία της ήταν πρώην ανώτερα στελέχη του ΚΚΣΕ που είχαν την εμπιστοσύνη  και εύνοια της κυβέρνησης  Γιέλτσιν και άρα των Αμερικάνων Αυτοί οι άνθρωποι «τυχαία» βρέθηκαν στην ευνοϊκή θέση να μπορέσουν να αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές τις πλειοψηφίες των μεριδίων τεράστιων Ρωσικών κρατικών εταιρειών μέσα από αδιαφανείς και ταχύτατες διαδικασίες ιδιωτικοποίησης πριν κανείς πάρει χαμπάρι τίποτα. The Clinton Administration backed the process fully. They knew it turned Russia into a dollar zone, and that was the intent.

The second demand of the IMF is that a country liberalize, that is open, its financial and banking markets to foreign investors. This allows high-profile speculators like George Soros or Citibank or Credit Suisse to come into a country, run up asset prices in a speculation, take huge profits, as in Thailand in the mid-1990s, and quickly sell, then exit with huge gains, as the local economy collapses behind them. Then Western multinationals can come in after, and take prime assets at very low cost.

This is what happened to Asia in the 1990s. The IMF and US Treasury, which actually determines US IMF policy, began strong pressure on the fast-growing East Asia «Tiger» economies in 1993, to remove national controls on capital flows. They argued it would help Asia get large sums of money to invest. What it did was give US pension funds and big banks a huge new market for speculation. Too much money flowed in, and an unhealthy real estate bubble grew. It burst when Soros and other US speculators deliberately pulled the plug in 1997, triggering the Asia crisis. The end result was that for the first time, Asian economies were forced to turn to the IMF to be rescued.

But the IMF did not «rescue» any Asian economy in 1998. It rescued international banks and hedge fund speculators. In Indonesia, the IMF demanded the government raise interest rates to 80%, on the argument that would keep foreign investors from leaving, and stabilize the situation. In fact, as critics like Joseph Stiglitz charged at the time, the IMF interest rate demands guaranteed a full-blown collapse of the Indonesian and other Asian banking systems.

Once the IMF got control of South Korea, one of the strongest industrial economies in the world, it demanded breakup of large industry conglomerates, charging «corruption» and «crony capitalism.» In fact, Washington hoped to weaken a growing competitor and open the door for US companies like GM or Ford to take over. In part it worked, until Korea and other regional economies were strong enough to re-impose national controls. Malaysia openly defied the IMF demands and imposed currency controls during the crisis. The damage to Malaysia was minimal as a result, a great embarrassment to the IMF.

The next step for IMF conditions, is the demand a country turn to «market-based» domestic prices. This is code for eliminating government subsidies or price controls. Often developing countries have state-subsidized fuel or food or other necessities for their people. In 1998 the IMF demanded, for example, that Indonesia remove state food subsidies for the poor. The idea of «market-based price» is itself a fiction. A market is man-made. The market in Switzerland or Denmark or Japan is different from the market in Cuba or Cameroon. What the IMF is after is a slashing of state budgets to minimize the state role in the economy and make a target country defenseless against foreign takeover of its key assets. The government share in the fragile economy is cut also, in order to insure foreign banks get their «pound of flesh.» Μια τέτοια ερμηνεία ότι η υπερχρέωση και η δέσμευση στο παγκόσμιο χρηματικό κεφάλαιο χωρών είναι απλώς μια μέθοδος για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση με τους καλύτερους δυνατούς όρους των πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγαθών μιας χώρας είναι ριζοσπαστική αν και ίσως υπερβολική ή απλοϊκή. Σίγουρα αυτό το σημείο διατρέχεται αρκετά από μια αίσθηση  θεωρίας συνομωσίας, όλο το κείμενο θα μπορούσε να πει κανείς διατρέχεται κάπως από αυτή την αίσθηση, αλλά παραδόξως αυτή η ερμηνεία ταιριάζει τόσο περιέργα με τα ιστορικά πραγματικά γεγονότα.  Και είναι προτιμότερη από τις ορθόδοξες απονευρωμένες ερμηνείες που πηγάζουν από consensus απόψεων και θεωρειών που δέχονται άκριτα, είτε ξεκάθαρα στηρίζουν, τις τωρινές σχέσεις δύναμης, τις πολιτικές εξουσίες και τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Αξίζει πάντως να παρατηρήσει κάποιος τι θα συμβεί ή τι συμβαίνει ήδη στις πλουτοπαραγωγικές πηγές και στα δημόσια περιουσιακά στοιχεία στην Ελλάδα τώρα!

Finally the IMF demands the country devalue its currency, and massively, often by 60-70% or more. Here the argument is that this will make its exports «more competitive» and bring more income to repay the foreign dollar debts. This is a crucial part of the IMF Washington Consensus medicine. If, say, Chile devalues the Peso in half, or the Republic of Congo, it must export twice as many tons of copper to earn the same dollar of export surplus. For the giant multinationals in the industrial world, it means the cost of raw materials has become cheaper by half.

Over the past twenty years since the IMF stepped in to play the major role in reorganizing developing countries, world raw materials prices have been dramatically depressed, even though demand has risen. The reason is that countries of Africa, Latin America and elsewhere are mainly raw materials exporters, and their commodities, like oil, are all exported in dollars. They need to earn dollars to repay dollar debts. The IMF policies have driven their raw material prices, measured in dollars, drastically lower. This has been deliberate, but is never admitted. The IMF is an agency of American dollar domination of the global economy, not an agency to help developing countries.

The real IMF record

None of this is exaggeration, unfortunately. IMF defenders claim that «market liberalization» has resulted in major economic growth over the past 20 years in developing countries. The reality is opposite. In a study done by Joseph Stiglitz when he was at the World Bank, between 1989 and 1997 the GDP of every country in the former Soviet Union had fallen to levels of 30% to 80% of that before the collapse of state controls, with the sole exception of Poland. The level in Russia was only 60% that in 1989. GDP had collapsed 40%, and unemployment went from 2 million to 60 million. The rapid privatization without adequate legal and institutional safeguards such as unemployment insurance or health insurance, led to social catastrophe comparable to wartime. IMF demands to free capital movement allowed new Russian dollar oligarchs such as Berezovsky to plunder billions of dollars and put it into secret bank accounts in Cyprus or Liechtenstein, while they bought luxury villas in Monte Carlo. [1] Πάλι ενδιαφέροντα στοιχεία για την ανάπτυξη και εφαρμογή του καπιταλισμού στην πρώην Σοβιετική Ένωση και την δημιουργία της περίφημης ελίτ της Ρώσικης οικονομικής ολιγαρχίας.

The IMF record in Africa is as outrageous and destructive. In Zimbabwe, the IMF demanded the government privatize certain state companies and cut subsidies on food, education and health care to get IMF aid. The government complied with most demands, and then the IMF accused it of funding the war in the Democratic Republic of Congo, using that as an excuse to deny giving Zimbabwe loans. In Kenya the IMF earlier demanded that specific individuals be named to the government of Moi, people friendly to Western interests. Washington then charged these governments being «corrupt,» which conveniently blinds Western opinion from realizing the moral travesty taking place under IMF auspices.

Deeper in debt …

Take the official World Bank debt statistics and it becomes obvious that the IMF game is to support the dollar. The first debt crisis in the Third World erupted in 1982. The IMF stepped in to «stabilize» the debt problem. Since then, the foreign debts of developing countries have risen exponentially. In Argentina, the earlier «success» of the IMF, foreign debt stood at $62 billion in 1990. In 2000 it was $146 billion. Brazil’s foreign debt has gone from $120 billion to $240 billion in the same time. Iran, isolated from the IMF system by US sanctions, is one of the few developing countries which has managed to reduce its foreign debt. Ο απομονωτισμός του Ιράν αν και υπάρχει κυρίως λόγω του πολιτικού ολοκληρωτισμού του εκεί καθεστώτος και του ανταγωνισμού του με την κυριαρχία των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή και είναι οδυνηρός για τη κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα προφανώς έχει τη θετική παρενέργεια της αποφυγής των συνταγών «σωτηρίας» του ΔΝΤ.

The total foreign dollar debt of all low and middle income countries rose from $1.4 trillion in 1990 to $2.5 trillion in 2000, almost double. In most cases, the unpayable interest costs on the debts were merely added to the amount of principal owed foreign lenders, at compound interest rate, of course. With compound interest charges often 10% to 15% per year, the debt grows exponentially.

The result is a Ponzi debt pyramid, in which the more a country pays, the more it owes. Bankers call it «interest capitalization.» It is no different from the plight of a poor shopkeeper debtor who is forced to turn to a mafia loan shark to survive and ends up paying more and more at ever more interest, until he is bankrupt and the mafia takes all his possessions. The IMF and banks know only some 80% of Third World debts can ever be repaid. They care only about the legal fiction and the ability to use the debt as a lever to grab assets cheaply.Πάλι η ίδια θεωρία οι πολιτικές του ΔΝΤ είναι πιο πολύ μια αφορμή και ο αληθινός στόχος και το ζητούμενο είναι τα φιλέτα των περιφερειακών οικονομιών όπως οι πηγές πρώτες ύλες, οι μεγάλες μονοπωλιακές κρατικές επιχειρήσεις και ο έλεγχος των τιμών  πρώτων υλών για να μειωθούν τα παγκόσμια κόστη παραγωγής.

According to the World Bank, between 1980 and 1986, for a group of 109 debtor countries, payment of interest alone to the creditors on foreign debts totalled $326 billion. Repayment of principal on the same debts totalled another $322 billion, for a combined capital flow out to the New York and other creditor banks, in debt service, of $658 billions on an original debt of $430 billion. Yet, despite this enormous effort, these 109 debtors still owed the banks a sum of $882 billion in 1986. This was because of the pyramid effect of compound interest, interest capitalization and Volcker’s floating rate policy.

In 1990 the developing world repaid some $150 billion in interest on dollar debt, three times all aid received. This was a huge boost to the dollar credit system, which lends on the basis of assuming it will be repaid the entire $2.5 trillion third world debt. The IMF allows that myth to continue. Occupied Iraq today must still «honor» billions in debts of the Hussein era, many to the former Soviet Union, despite its devastated situation. Russia is still forced to admit billions in debt from the Soviet era to Western agencies. Under the IMF system, debt is more sacred than human life. [2]

The vicious trick in all IMF-led «debt restructuring,» is that so long as a debtor is able to pay interest on its loans, the creditor banks in New York or London or elsewhere do not have to declare their loan in default. Even if they know it never will be repaid, they treat it as if it were a fully good credit, and use it as capital collateral for further bank lending. The banking system of the dollar world is to a major degree propped up by the pyramid of unpayable third world loans from Africa to Indonesia to Argentina to Croatia.

There has been a dramatic slowdown in economic growth in developing economies over the past two decades since the IMF was brought in to police the debtor states in 1982. There is a direct link. In Latin America, if we take per capita GDP growth, there was a growth of 75% between 1960 and 1980. In the following 20 years to 2000, per capita GDP grew a mere 6%.

In Sub-Sahara Africa, per capita GDP grew by 36% in the two decade period to 1980. Then, it fell by a staggering 15% the next two decades. According to the World Bank itself, some 300 million Africans, almost half of the Continent, survive on less than ? 0.65 a day. IMF-dictated cuts in national health care have resulted in rising infant mortality across the Continent. In 2002 Malawi underwent famine. It coincided with the April 2002 decision by the IMF to suspend Malawi on allegations of «corruption.» The IMF had ordered Malawi’s government to sell its grain reserves in order to repay a South African bank loan of the National Food Reserve Agency. The IMF also ordered export of maize to service debt, ignoring a developing famine crisis. The IMF piously denied it played any role in the famine crisis however. [3]

For Arab states, including Algeria, Morocco, GDP growth per capita swung from a plus 175% between 1960-1980 to a minus 2% in the following two decades, a staggering collapse.

The only apparent exception to this negative trend is East Asia including China. Here growth was faster between 1980 and 2000. But the reason is the including of China, which saw a 400% increase in GDP and accounts for 83% of the region’s population. China has adamantly refused any dealings with the IMF, and runs a controlled state-guided economy with full currency controls, hardly an IMF model state.

Globalization is a word used today, often without precision. If we use the word globalization to refer to the entire process of IMF and WTO-led neo-colonialism under the Dollar System, then it is a descriptive term. It describes the creation of a global dollar imperium, a Pax Americana. Establishment critics of the IMF system such as Joseph Stiglitz, himself a former Clinton adviser and World Bank official, make accurate charges against the IMF. They assume, however, that it is merely misguided policy that leads to the problems. The entire IMF institution, along with the World Bank and WTO, however, have been deliberately developed to advance this globalization of the Dollar System, the second pillar of Pax Americana after the military power.

Αυτό το σημείο πιστεύω ότι εκφράζει πραγματικά τις  στρατηγικές προτεραιότητες των ΗΠΑ και τα μέσα που χρησιμοποιεί η μόνη υπερδύναμη στον κόσμο για να τις  πετύχει. Αυτές οι στρατηγικές προτεραιότητες είναι κυρίως ο έλεγχος των ενεργειακών πόρων και πρώτων υλών που γίνεται μέσω της στρατιωτικής και πολιτικής στρατηγικής ισχύος και ο έλεγχος του διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος και των συναλλαγών του μέσω της ισχύος του δολαρίου.

Χαρακτηριστικά για το δεύτερο: όλες οι πρώτες ύλες, η ενέργεια και τα βασικά εμπορεύματα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, ασήμι, χαλκός, αλουμίνιο, σιτάρι, καλαμπόκι, κτλ) πωλούνται και αγοράζονται στην παγκόσμια αγορά με δολάρια όπως  και το μεγαλύτερο μέρος των χρεών του «τρίτου κόσμου» είναι σε δολάρια. Αυτό εξασφαλίζει την οικονομική επικυριαρχία των ΗΠΑ και της αρκετά εκτεταμένης αριθμητικά και απίστευτα πλούσιας ελίτ της χώρας . Και για να καταλάβει κάποιος πως την εξασφαλίζει  ας αναλογιστεί ότι τα τεράστια εισοδήματα και οι περιουσίες των πλούσιων Αμερικάνων αποτιμούνται σε δολάρια, ενώ η θέση του δολαρίου στην παγκόσμια οικονομία του εξασφαλίζει την βεβαιότητα ότι δεν θα καταρρεύσει ποτέ ως αξία (κάτι που πήγε να συμβεί στο Ευρώ τώρα, και έχει συμβεί σε πανίσχυρα νομίσματα μεγάλων οικονομιών όπως στο  πρώην Γερμανικό μάρκο  και στην Αγγλική λίρα),  όσο και τεράστιο να είναι το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ (13,4 τρις $ το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος σε απόλυτο αριθμό στο κόσμο ), όσο και μεγάλος να είναι ο τυπικός ή ο πραγματικός πληθωρισμός και όσο και μεγάλα τα οικονομικά  προβλήματα της χώρας.

Η πίστη στο δολάριο από όλους τους μεγάλους και μικρούς επενδυτές, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις  και όλες τις κυβερνήσεις πηγάζει από το ότι όλοι γνωρίζουν ότι μια κρίση πίστης στο δολάριο και πιθανή κατάρρευση του θα σήμαινε την κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας στο σύνολο της, πράγμα αδιανόητο.  Αυτό σημαίνει ότι το δολάριο παραμένει διαχρονικά το ασφαλέστερο μέσο φύλαξης αξίας περιουσιακών αγαθών (safe haven asset) κάτι που είναι παραπάνω από θεμιτό για τους Αμερικάνους που το «βιός» τους μετριέται σε δολάρια ενώ προστατεύονται έτσι και από ενοχλητικά επικίνδυνες μακροχρόνιες διακυμάνσεις της αξίας των περιουσιών τους λόγω διακύμανσης της αξίας του δολαρίου (οι συχνές βραχυχρόνιες διακυμάνσεις δεν παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο ενώ μπορεί να είναι και ευκαιρίες κερδοσκοπίας για τους κάτοχους δολαρίων).

Ακόμη εφόσον η πλειοψηφία των συναλλαγών στο παγκόσμιο εμπόριο, στις χρηματαγορές και στην αποπληρωμή των κυβερνητικών χρέη είναι σε δολάρια αυτό εξασφαλίζει μια σταθερή και συνεχής ζήτηση αυτού του νομίσματος και άρα τη συνεχή διατήρηση της συμβολικής αξίας του και της σημαντικότητας του στην παγκόσμια οικονομία. Καθώς οι κάτοχοι (σημαντικών ποσών που κάνουν τη διαφορά) δολαρίων είναι οι Αμερικάνικες οικονομικές ελίτ  και ο αρχικός εκδότης και επόπτης του νομισματικού συστήματος του δολαρίου είναι το Αμερικάνικο υπουργείο οικονομικών και η κεντρική τράπεζα (Federal Reserve Bank), αυτό σημαίνει τη συνεχή και αδιάλειπτη οικονομική ισχύ και επικυριαρχία της Αμερικανικής οικονομίας στο κόσμο. Μάλιστα η Αμερική μπορεί εύκολα να ελέγξει ή να επηρεάσει οικονομικές διαδικασίες, μεγάλες βιομηχανίες και καταστάσεις σε περιοχές που δεν έχει πραγματική συμμετοχή με πραγματικές επενδύσεις και συμφέροντα Αμερικάνικων εταιρειών απλώς μέσω των εισροών ή εκροών του δολαρίου και της ισοτιμίας του (μια ισοτιμία που επηρεάζεται έντονα από τις αποφάσεις της Federal Reserve και της επενδυτικής κοινότητας των ΗΠΑ).

Ένα σχόλιο για την κρίση του Ευρώ:  η πρόσφατη κρίση στο Ευρώ σχετίζεται  με μια δομική και θεσμική κρίση της ΕΕ που συνδέεται με τη παγκόσμια τραπεζική πιστωτική κρίση και τις τεράστιες ζημιές στις Ευρωπαϊκές τράπεζες που έσπευσαν να τις καλύψουν οι κυβερνήσεις μειώνοντας πολύ τα περιθώρια για κρατικές κοινωνικές πολιτικές, που βασίζονται στα κυβερνητικά ελλείμματα, καθώς αύξησαν αυτά τα ελλείματα  στα όρια τους για να βοηθήσουν την επιβιώση των εθνικών τραπεζικών συστημάτων και λόγω του ότι περιορίστηκαν πολύ οι καταναλωτικές δαπάνες με συνέπεια τη μείωση των κρατικών εσόδων και πάλι βέβαια ως συνέπεια της κρίσης .  Αυτό προκάλεσε μια θεώρηση των μεγάλων κρατικών ελλειμμάτων και χρεών, κυρίως  των φτωχότερων περιφερειακών κρατών της ΕΕ, ως ένα πολύ σοβαρό  πρόβλημα, παρόλο που τα αυξημένα ελλείματα  υπήρχαν εδώ και  χρόνια αλλά στις σημερινές συνθήκες πια μοιάζουν πολύ περισσότερο επικίνδυνα.

Η κρίση επίσης προκάλεσε δυσπιστία μεταξύ των χωρών της ΕΕ εφόσον η κάθε χώρα μπορεί να θεωρηθεί ενδυνάμει υπονομευτής της ευημερίας της άλλης και νέες σκέψεις από όλο τον κόσμο και την ίδια την Ευρώπη για το πως πρέπει να είναι  οι κοινοί οικονομικοί θεσμοί της ΕΕ . Σε αυτή τη κρίση βέβαια αποδείχτηκε δυστυχώς ότι και στην Ευρώπη η σωτηρία του τραπεζικού συστήματος, η αποφυγή του συστημικού κινδύνου και τελικά τα συμφέροντα των πανίσχυρων οικονομικά ελίτ είναι  πιο σημαντικά από τις κρατικές κοινωνικές πολιτικές υποστήριξης των πληθυσμών και τους ίδιους τους πληθυσμούς.

It is no mistaken policy, no result of bureaucratic blunders. That is the crucial point to be understood. The IMF exists to support the Dollar System. [4]


Footnotes

 

1. Mark Weisbrot et al, «Growth may be good for the poor — But are IMF and World Bank Policies good for growth?», Center for Economic Policy Research, Washington, August 2000. The paper is a strong critique of IMF policy, documenting the real decline in living standards since 1980 in IMF target countries.

2. World Bank, «World Development Indicators», 2002, Table 4.16, External Debt.

3. Anecdotal evidence of the effect of IMF demands on Africa can be found in the magazine, African Business, January 2003, «Who Caused the Malawi Famine?» by Kwesi Owusu and Francis Ng’ambi.

4. A useful but limited critique of IMF policies is found in Stiglitz, Joseph, Globalization and its Discontents, London, W.W. Norton, 2002.


Links to more Engdahl material on the web:

 


A copy of the entire Serendipity website is available on CD-ROM.  Details here.

 

Serendipity Home Page

Read Full Post »

Αρέσει σε %d bloggers: