Θα έρθει η σειρά Κύπρου-Ελλάδας!

Ρωσοτουρκικός πόλεμος 1768 – 1774 -Wikipedia Η αποθέωση της Αικατερίνης της Μεγάλης

Ο τίτλος του άρθρου είναι κομμάτι του τίτλου του άρθρου Παναγιώτη Λαφαζάνη «Σώστε Ναγκόρνο-Καραμπάχ και Αρμενία. Κινδυνεύουν! Αν πέσουν, θα έρθει η σειρά Κύπρου-Ελλάδας» που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο ‘Ισκρα το Σαββάτο 3 Οκτωβρίου. Το άρθρο είναι χαρακτηριστικό μιας ομάδας παρόμοιων άρθρων στον αριστερό χώρο, που ουσιαστικά στον ακήρυχτο πόλεμο Ελλάδας -Τουρκίας παίρνουν μια θέση ιδιαίτερα μαχητική «για την πατρίδα που κινδυνεύει» . Φυσικά σε αυτήν την αντιπαράθεση τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Και κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα υπάρχει και πραγματικός κίνδυνος να υποστούν σοβαρή βλάβη τα καλώς εννοούμενα ελληνικά συμφέροντα. Ωστόσο από αυτό το σημείο μέχρι να λέμε ότι «Ναγκόρνο Καραμπάχ και Στεπανακέρτ κινδυνεύουν από το τουρκοαζέρικο μαχαίρι» υπάρχει μεγάλη απόσταση! Η θέση ότι πρέπει να διαμορφώσουμε συμμαχίες σε ένα επερχόμενο πόλεμο όχι μόνο προδίδει την βεβαιότητα του πολέμου αλλά και την άποψη που έχουν κάποιοι για τη φύση αυτού του πολέμου .

Η εμμονή του Π. Λαφαζάνη με την ρωσική προστασία είναι επίσης ένα ζήτημα που φέρνει συνέχεια στην αρθρογραφία του και τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Θα το πούμε ανοιχτά. Υπάρχει κι άλλος τρόπος να προστατέψεις την πατρίδα σου από το να διαλέγεις προστάτες. Ένας νέος «βαλκανικός » πόλεμος ενάντια στην Τουρκία θα τολμούσαμε να πούμε δεν είναι τρόπος να προστατέψεις την ειρήνη και τα δικαιώματα των λαών της περιοχής.

Σε μια ανάλυση του ο Λένιν για τους Βαλκανικούς πολέμους έγραφε: «Ποιος ήταν ο πραγματικός ιστορικός λόγος για την λύση επειγόντων Βαλκανικών προβλημάτων δια μέσου ενός πολέμου, ενός πολέμου που καθοδηγήθηκε από αστικά και δυναστικά ενδιαφέροντα; Η κύρια αιτία ήταν η αδυναμία του προλεταριάτου στα Βαλκάνια, και επίσης η αντιδραστική επιρροή και πίεση της ισχυρής Ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Φοβούνται την πραγματική ελευθερία και στις χώρες τους και στα Βαλκάνια· ο μόνος σκοπός τους είναι το όφελος εις βάρος άλλων ανθρώπων· ανακατεύουν τον σοβινισμό και την εθνική εχθρότητα για να διευκολύνουν την πολιτική τους να λεηλατούν και να εμποδίζουν την ελεύθερη ανάπτυξη των καταπιεσμένων τάξεων των Βαλκανίων.» https://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/1913/03/28/bchauv.htm

Η αδυναμία λοιπόν του προλεταριάτου και η αντιδραστική επιρροή και πίεση της ισχυρής ευρωπαϊκής αστικής τάξης είναι σύμφωνα με την άποψη του Λένιν η κύρια αιτία των πολέμων στα Βαλκάνια. Αν στη θέση της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και της Βουλγαρίας του 1912 βάλουμε την Αρμενία, τους Κούρδους, τη Συρία με την Ελλάδα σταθερή παρουσία και στους δύο συνασπισμούς, θα έχουμε την καινούργια «Βαλκανική» συμμαχία του 2020. Πάντα σύμφωνα με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Το πρόσχημα βέβαια είναι η αμυντική θέση της Ελλάδας. Ποιος όμως φταίει που έφτασαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Ποιος κατάργησε μονομερώς το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας το Δεκέμβριο του 1963; Ποιος θυμάται την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Ελληνική Χούντα που άνοιξε το δρόμο στην Τουρκική εισβολή; Ποιος θυμάται τις κομπορρημοσύνες ότι με τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου θα λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα; Τι περιμένατε κύριοι τη στιγμή που καταστρέφατε το μορατόριουμ για έρευνες στο Αιγαίο, πόσο μάλλον στην Αν . Μεσόγειο, ότι η αντίπαλη Τουρκική αστική τάξη θα καθόταν ήσυχη να σας κοιτάει;

Μα για να ξαναγυρίσουμε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ θυμηθείτε ότι η ανακατωσούρα ξεκίνησε όταν άρχισαν διαδηλώσεις το 1988 στο Γερεβάν , την πρωτεύουσα της Σοβιετικής τότε Αρμενίας για την αυτονομία του αρμενικού θύλακου στο Αζερμπαϊτζάν. Ήταν η Περεστρόικα του «σύντροφου» Γκορμπατσώφ που επέτρεψε την αναζωπύρωση των εθνικιστικών παθών. Ο πόλεμος στον Καύκασο και η έξαρση των «αυτονομιστικών» αιτημάτων σε όλη την επικράτεια της χώρας ήταν ο ισχυρότερος μοχλός για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η φίλη και ομόδοξη Αρμενία «νίκησε» το Γολιάθ – Αζερμπαϊτζάν με την αδρή βοήθεια της επίσης ομοδόξου Ρωσίας του άλλου «σύντροφου» Γέλτσιν. Σήμερα κατέχει σημαντικές εκτάσεις του Αζερικού εδάφους και έχει ενοποιηθεί με τον Αρμενικό θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Χιλιάδες Αζέροι πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Χιλιάδες νεκροί κι από τις δυο πλευρές. Οικονομίες καθημαγμένες και αναγκασμένες να τρέφουν τους εξοπλισμούς. Είναι το τίμημα της επιστροφής στην καπιταλιστική «ελευθερία»!

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10954135

Γιατί όμως το Αζερμπαϊτζάν επιλέγει αυτή τη στιγμή για να απελευθερώσει τα εδάφη του και ίσως να καταλάβει τον Αρμενικό θύλακο; Η απάντηση σίγουρα βρίσκεται στην προσέγγιση της Αρμενίας στη Δύση και μάλιστα στις ΗΠΑ. Είναι φυσικό οι Ρώσοι να ανάψουν το πράσινο φως στην Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν για να υπενθυμίσουν στους φίλους τους Αρμενίους ποιος έχει το πάνω χέρι σ΄αυτή τη «φιλική» σχέση. Ο κύριος Λαφαζάνης και όσοι ξέχασαν τη στάση της Ρωσίας απέναντι στην Κύπρο το Μάρτιο του 2013, ας βάλουν λίγο νερό στο άκρατο φιλορωσικό κρασί τους. Και θα μείνουν να ονειρεύονται Ρωσο – Τουρκικούς πολέμους όσοι ξεχνούν ότι η ιστορία των μεγάλων δυνάμεων είναι γραμμένη με το αίμα των μικρών λαών!

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2020/09/blog-post_571.html

Read Full Post »

«Κι αν πεθάνω σαν αντάρτης να με θάψεις εκεί, στο βουνό, κάτω από τη σκιά ενός υπέροχου λουλουδιού»

  Χτες το βράδυ σκοτώθηκε από εκρηκτικό μηχανισμό ο ηγέτης της λαϊκής δημοκρατίας του Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, στην καφετέρια Σέπαρ. Ο Αλεξάντερ ήταν δικός μας άνθρωπος και η θλίψη μας είναι βαθιά. Λέμε ότι η ιστορικές συνθήκες γεννούν τους ηγέτες αλλά οι μεγάλοι άνθρωποι είναι προϊόν της δικής τους απόφασης να συναντηθούν με την ιστορία, αυτό που οι ίδιοι σεμνά χαρακτηρίζουν καθήκον. Πιστεύω ότι είναι καθοριστική η ύπαρξη ή η μη ύπαρξη κάποιων ανθρώπων στο τιμόνι μιας υπόθεσης, ασχέτως αν υπάρχουν αυτοί που θα συνεχίσουν τον αγώνα. Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Αλεξάντερ.

Read Full Post »

Συνέντευξη με τον Αλεξέι Άλμπου για την κατάσταση στην Ουκρανία και στις ανατολικές Λαικές Δημοκρατίες

ΠΗΓΗ: Lefteria (news)

Στις 11 Μάρτη ο Αλεξέϊ Άλμπου παραχώρησε συνέντευξη στον Λ.Κ. από την Αντιφασιστική Καμπάνια Αλληλεγγύης για την Ουκρανία και το Ντονμπάς, στα πλαίσια της επίσκεψής του στην Αθήνα και μία μέρα μετά την μαζική εκδήλωση που διοργάνωσε στο Πολυτεχνείο η οργάνωση «Ταξική Αντεπίθεση».

Ο Αλεξέϊ Άλμπου είναι μέλος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Οδησσού και συντονιστής της οργάνωσης «Μπορότμπα»[1] στην περιοχή της Οδησσού.

Ήταν ως το 2011 επικεφαλής της περιφερειακής οργάνωσης της Ουκρανικής Κομσομόλ και στέλεχος του Κ.Κ. Ουκρανίας, από όπου διαγράφτηκε λόγω διαφωνιών με την ηγεσία. Από το 2011 είναι στέλεχος της «Μποροτμπά».

Ιδρυτικό μέλος του αντιφασιστικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος στην Οδησσό.

Ένας από τους επιζώντες της σφαγής στο Σπίτι των Συνδικάτων στις 2 Μάη, όπου οι φασίστες δολοφόνησαν τουλάχιστον 48 ακτιβιστές της αντίστασης της Οδησσού.

Καμπάνια:    Πόσο ισχυρό ήταν το αντιφασιστικό κίνημα στην Οδησσό πριν τα αιματηρά γεγονότα της δεύτερης Μαΐου του 2014;

Μετά πραξικόπημα του Μαϊντάν, κλιμακώθηκε η βία κατά των αντιφασιστών στην Οδησσό, καθώς και στην υπόλοιπη χώρα. Όμως, παρά την καταστολή, η αντίσταση της Οδησσού κατάφερε να οργανώσει μια μαζική διαδήλωση την Πρωτομαγιά. Ωστόσο, όταν η επόμενη μέρα ήρθαν οργανωμένες φασιστικές ομάδες του «Δεξιού Τομέα», της λεγόμενης «αυτοάμυνας» του Ευρωμαϊντάν και των ποδοσφαιρικών κλαμπ, πολύ λίγοι αντιφασίστες ήταν διατεθειμένοι να αντισταθούν. Κατά συνέπεια, φαίνεται ότι η δική μας πλευρά νικήθηκε εύκολα, σε αντίθεση με το Ντονμπάς, όπου το αντιμαϊντάν κίνημα νίκησε. Ποιες ήταν οι αδυναμίες των αντιφασιστών στην Οδησσό και ποιοι είναι οι λόγοι της επιτυχίας στо Ντονμπάς;

А. Άλμπου:  Η μεγάλη πλειοψηφία στην Οδησσό και στα νοτιοανατολικά πήρε από την πρώτη στιγμή θέση ενάντια στο νέο καθεστώς νεοφιλελεύθερων εθνικιστών, ακροδεξιών και φασιστών που εγκαθιδρύθηκε στο Κίεβο μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν. Η λαϊκή θέληση εκφράστηκε και στους δρόμους με μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ήδη από τον Μάρτιο. Όμως υπήρχε σοβαρό πρόβλημα συντονισμού των πολιτικών δυνάμεων που συμμετείχαν. Αυτό δημιουργούσε κατάσταση αποδιοργάνωσης. Επίσης, το κίνημα αυτό περιορίστηκε στην ειρηνική διαμαρτυρία  και δεν εξέτασε σοβαρά την οργάνωση της δυναμικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς και τους φασίστες που έπαιζαν το ρόλο της δύναμης κρούσης εκεί που η επίσημη εξουσία δεν μπορούσε να το κάνει.

Έτσι, στις 2 Μάη 2014, όταν 2.500 περίπου εθνικιστές και φασίστες κατέφτασαν στην Οδησσό από διάφορες περιοχές της Ουκρανίας για μια υποτίθεται «πορεία για την ενότητα της Ουκρανίας», οι περισσότεροι που διαδήλωναν την προηγούμενη μέρα επέλεξαν είτε να φύγουν από το κέντρο της πόλης ή απλώς να μην εμφανιστούν στους δρόμους, καθώς δεν ήταν προετοιμασμένοι για μια δυναμική αντιπαράθεση, αλλά ούτε και περίμεναν να συμβεί αυτό που θα ακολουθούσε. Στην εθνικιστική διαδήλωση που εξελίχθηκε σε πογκρόμ αντιφρονούντων και στη σφαγή που ακολούθησε συμμετείχαν μαχητές του «Δεξιού Τομέα», της «Αυτοάμυνας του Ευρωμαϊντάν», καθώς και μέλη ποδοσφαιρικών κλαμπ που στην πλειονότητά τους ελέγχονται από τους νεοναζί. Ήταν καλά προετοιμασμένοι και εξοπλισμένοι. Στόχος τους ήταν η φυσική εξόντωση του κινήματος αντίστασης της Οδησσού.

Ναζί παραστρατιωτικοί λίγο πριν ξεκινήσει η «πορεία για την ενότητα της Ουκρανίας»

 

Εγώ μαζί με άλλους συντρόφους βρισκόμουν στην κατασκήνωση του κινήματος αντίστασης της Οδησσού στο Κουλίκοβο Πόλιε, έξω από το Σπίτι των Συνδικάτων, καθώς υπήρχαν φήμες ήδη από τις προηγούμενες μέρες ότι η κατασκήνωση θα δεχτεί επίθεση. Στο κέντρο της πόλης, μετά από μια προβοκάτσια με πυροβολισμούς από τις γραμμές των φασιστών προς τους αντιδιαδηλωτές, ακολούθησαν συγκρούσεις. Αμέσως μετά, η εθνικιστική πορεία καθοδηγούμενη από τα προπορευόμενα ένοπλα τμήματα των νεοναζί κατευθύνθηκε προς το Κουλίκοβο.

Read Full Post »

Ξεπλένοντας τον ιμπεριαλισμό και υποδαυλίζοντας τον εθνικισμό με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Eχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως ο ψευτοαντεθνικιστικός συρφετός,που εχει αναπτυχθεί στον τόπο από φαιοφιλελέδες έως ‘αριστερούς’ που λατρεύουν τους’ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς’ και τις βόμβες ουρανίου(μια μούρη είναι όλος αυτός ο συρφετός της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης) ξεπλένει στην ουσία την κυβέρνηση Ποροσένκο ως μη -ναζιστική,οπως έκανε στο παρελθόν με τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία,όπου τότε είτε υμνούσαν ξεκάθαρα τους ‘ευρωπαίους’,είτε ξέπλεναν τον εθνικισμό αυτών που τους βόλευε ,(οπως και οι Δυτικοί τυπου Μπερνάρ Κουσνέρ),είτε θεωρούσαν πρόσφορη την δήθεν ‘εξαγωγή δημοκρατίας’ σε κάθε χώρα ,από τις Δυτικες κυβερνήσεις..

Ο ίδιος α λα καρτ ψευτοαντεθνικιστικός συρφετός, δεν έχει πρόβλημα να υιοθετήσει ακόμα και τις πιό ακραίες εθνικιστικες θέσεις των Γκρίζων λύκων για να φανεί ‘in ..

Ολα αυτα τα παρεάκια που ξεκινούν από τους πιό χυδαιους φαιοφιλελεδες και φτάνουν σε διαφορους ‘αγωνιστές’ του Κ.Π.Δ και τους ψευτοτρότσκες ειναι μια μούρη..

Στην ουσία στηρίζουν με πάθος παρέα με ψευτοantifa αν-αρχιδια όλη την λογικη που είχε αναπτύξει η ‘διανόηση’ του Σημίτη,αλλά ακομα χειρότερα αυτου του βρωμιαρη του Ντανιέλ Κον Μπεντίντ και των ομοιων του..,αυτών δηλαδή των καθαρμάτων,που πανηγυρίζουν καθε φορά που τσακίζονται λαοί  

Read Full Post »

Πούτιν, Ρωσία, Συρία και η ιμπεριαλιστική «εξίσωση»

Ο Πούτιν δεν είναι ένας ακόμα μεγάλος ηγέτης Ιμπεριαλιστής per se αν και εκπρόσωπος και εξισορροπιστής της σάπιας ρωσικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας -να μην το ξεχνάμε και αυτό – γιατί αναγκάζεται σε συνεχή άμυνα από τους ωμούς όρους συσχετισμού δύναμης απέναντι στον κακοήθη και ακραία επιθετικό δυτικό ισχυρότερο ιμπεριαλισμό. Επίσης είναι δεσμευμένος και από την πολυετή σοβιετική παράδοση επί ΕΣΣΔ που έχει αφήσει το ισχυρό αποτύπωμα της στο Ρωσικό λαό και κυρίως στο Ρωσικό κράτος και στη στρατηγική που ακολουθεί. Όχι πως παίζει σημαντικό ρόλο σήμερα κάποια αληθινή ισχυρή σοσιαλιστική ιδεολογία στην Ρωσία, αλλά τα κράτη και οι διαμορφωμένοι ιστορικά θεσμοί εντός τους έχουν ιστορική “μνήμη” και διαμορφωμένες “νοοτροπίες”. Η Ρωσία επίσης ήταν πάντα μια πιο εσωστρεφής και περιφερειακή μεγάλη δύναμη και αυτό βασίζεται και σε μια γεωπολιτική και γεωγραφική πραγματικότητα μιας τεράστιας χώρας-”ηπείρου”, στην οποία πάτησε και το -υπό συνεχή διαμόρφωση- σοσιαλιστικό καθεστώς και αναπτύχθηκε ως απομονωμένο σε ένα παγκόσμιο εχθρικό περιβάλλον για σημαντικό χρονικό διαστήμα.

Στις ενδο-ιμπεριαλιστικές διαμάχες σαφώς η Ρωσία εντάσσεται στην αλυσίδα (ή πλέγμα) των μεγάλων ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών χωρών, σαφώς ψηλά σε μια νοητή πυραμίδα -όχι όμως στην κορυφή της. Αλλά σε αυτή τη διαμάχη ο ρόλος της είναι με ένα παράδοξο και έμμεσο τρόπο “θετικός”. Μια και οφείλουμε να ζητάμε και να επιδιώκουμε όσο μπορούμε πάντα, να μην υπάρχει ένας κυρίαρχος πανίσχυρος πόλος που θα σαρώσει τα πάντα επιβάλλοντας μια μόνιμη Pax (Americana εδώ αναγκαστικά) φόβου και πλήρους υποταγής-και είναι οι ΗΠΑ που επιδιώκουν ξεκάθαρα αυτό το ρόλο εδώ και δεκαετίες- αλλά μια “ισορροπία” εν μέσω μιας συνεχούς “ήπιας και συγκρατημένης» ισοβαρούς σύγκρουσης σε μια μόνιμα άλυτη ιμπεριαλιστική «εξίσωση». Που σε μια απότομη πολιτική και οικονομική κατάρρευση στο -ασαφές- μέλλον μπορεί και να μετατραπεί και σε σοσιαλιστική επανάσταση ή έστω σε μια ριζοσπαστική φιλολαϊκή ανατροπή προς τα αριστερά σε κάποια (ή κάποιες) μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα. Πάντα με γνώμονα για την όποια τακτική και στρατηγική, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στα λαϊκά στρώματα, οι οποίοι συναθροιζόμενοι στη σημερινή φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού με την συνεχή διάλυση της “μεσαίας τάξης” είναι, τουλάχιστον εν δυνάμει, σαφώς η μεγάλη πλειοψηφία σε όλο και πιο πολλές χώρες της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.

Read Full Post »

Κάστρο: Ένας «δικτάτορας» με τεράστια έμπρακτη αλληλεγγύη στους λαούς του κόσμου

 

Από Yorgos Mi

Λίγα λόγια για τη διεθνή προσφορά του Κάστρο και της Κούβας.
Σήμερα τον Κάστρο αποχαιρετά σχεδόν όποιο απελευθερωτικό κίνημα γεννήθηκε στην υφήλιο τα τελευταία 50 χρόνια.

Οι Ιρλανδοί και Βάσκοι «τρομοκράτες» του IRA και της ΕΤΑ, οι Ευρωπαίοι αρωγοί του αλγερινού αντιαποικιακού αγώνα. Εκπαιδεύτηκαν κι ενισχύθηκαν ποικιλοτρόπως απ’ την Κούβα.

Ο Malcolm X κι οι Μαύροι Πάνθηρες που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα των μαύρων πολιτών των ΗΠΑ. Η Angela Davis που έσταζε μέλι για τον Φιντέλ και η Assata Shakur, η πρώτη γυναίκα που μπήκε στη λίστα των πιο καταζητούμενων στις ΗΠΑ με αμοιβή 2 εκ.δολ. για την επαναστατική της δράση. Ζει στην Κούβα απ’ το 1984.

Όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Οι στρατοί των FARC και ELN της Κολομβίας, το MIR του Περού, οι Σαντινίστας της Νικαράγουα που έριξαν τον δικτάτορα Σομόζα, το FMLN στο Ελ Σαλβαδόρ, ο δημοκράτης πρόεδρος της Χιλής Αλιέντε που δεν άκουσε τις συμβουλές του Κάστρο να εκκαθαρίσει τον στρατό απ’ τα ακροδεξιά στοιχεία και πέθανε μαχόμενος με το όπλο που του ‘χε δωρίσει ο Κουβανός «δικτάτορας», μαζί και το MIR της Χιλής που μαχόταν ένοπλα ενάντια στον δικτάτορα Πινοσέτ, οι αντάρτες Tupamaros απ’ την Ουρουγουάη, και πολλοί άλλοι είτε εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα, είτε πήραν οπλισμό και υλική βοήθεια, είτε τέλος βρήκαν καταφύγιο εκεί όταν κυνηγήθηκαν.
Τον Κάστρο αποχαιρετούν και τα εκατομμύρια φτωχών Βενεζουελάνων απ’ τις φαβέλες που είδαν χιλιάδες Κουβανούς γιατρούς να τους φροντίζουν μετά τη συμφωνία Τσάβες-Κάστρο (πετρέλαιο για γιατρούς)

Νερό στο όνομα του Κάστρο πίνει κι ο παλαιστινιακός λαός. Οι πρώτοι Παλαιστίνιοι μαχητές της ελευθερίας από την PLO του Αραφάτ που εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα. Μαζί και το PFLP, το Λαϊκό Μέτωπο Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης που ενισχύθηκε ποικιλοτρόπως απ’ την Αβάνα ενώ μέλη του ακόμα ζουν εκεί. Αυτοί δεν ξεχνούν την μικρή και μακρινή Κούβα, με τη δυσανάλογα μεγάλη βοήθειά της που διέκοψε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ το 1973 και δεν τις έχει αποκαταστήσει έως σήμερα. Από κοντά, μαζί με τους Παλαιστίνιους μαχητές τίμησαν τον Κάστρο και οι Κούρδοι μαχητές της Τουρκίας και της Συρίας, με ανακοίνωσή τους (http://www.telesurtv.net/…/Kurdish-Revolutionary-Group-Vows…)

Τον Κάστρο τέλος αποχαιρετά και ολόκληρη η αγωνιζόμενη «μαύρη ήπειρος». Πώς να ξεχάσει η Ανγκόλα τους 25.000 Κουβανούς «Τσε Γκεβάρα» που έφυγαν απ’ την Καραϊβική και πήγαν στον αφρικανικό νότο για να βοηθήσουν τον λαό της Ανγκόλα να ξεφύγει απ’ το ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ που τους είχε επιβληθεί απ’ τη δικτατορία της Νότιας Αφρικής. Δύο χιλιάδες Κουβανοί έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Ανγκόλα απ’ τον στρατό της Νότιας Αφρικής κι ακόμη 300.000 Κουβανοί γιατροί, τεχνικοί κλπ πέρασαν τα επόμενα 15 χρόνια απ’ την Ανγκόλα για να βοηθήσουν να στερεωθεί η νεαρή δημοκρατία και να αντέξει τις συνεχείς επιθέσεις του αποικιοκρατικού στρατού της Νότιας Αφρικής που κόστισαν κάπου 800.000 νεκρούς. Και η Ανγκόλα άντεξε με τη διαρκή βοήθεια της Κούβας. Πώς να ξεχάσει κι ο μαύρος πληθυσμός της Νότιας Αφρικής, την τεράστια πολιτική και υλική στήριξη της μικρής Κούβας στον Νέλσον Μαντέλα και τον αγώνα για να πέσει το καθεστώς διακρίσεων που είχαν επιβάλλει οι λευκοί αποικιοκράτες. Τί είπε ο Νέλσον Μαντέλα λίγο μετά την απελευθέρωσή του για τους Κουβανούς;

«Εμείς οι Αφρικανοί ήμασταν συνηθισμένοι να ‘μαστε θύματα κρατών που ήθελαν να πάρουν τις περιοχές μας ή να υπονομεύσουν την κυριαρχία μας. Είναι δίχως προηγούμενο στην Αφρικανική ιστορία να έχουμε εδώ έναν άλλον λαό που σηκώνεται για να υπερασπιστεί έναν από εμάς»

Ξαναδιαβάστε λέξη προς λέξη την παραπάνω δήλωση.
Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή απ’ αυτά τα λόγια;
Αυτά και πολλά άλλα που δεν χωράνε εδώ κατάφερε μια μικρή, φτωχή και στριμωγμένη-μέσα-στο-στόμα-του-λύκου χώρα των 10 εκατομμυρίων, τα τελευταία 50 χρόνια.

Γι’ αυτό έχουν λυσσάξει εναντίον του Κάστρο τα μεγάλα ΜΜΕ και προσπαθούν να τσαλακώσουν την εικόνα του. Γιατί Κούβα του Φιντέλ δεν σημαίνει απλά και μόνο «υπερασπίζομαι το σπίτι μου και την αξιοπρέπειά μου» αλλά βάζω τρικλοποδιές στα τέρατα σε κάθε άκρη της γης και δίνω το χέρι σε όποιον σηκώνεται.

*Φιλική συμβουλή προς αγνούς/ές φίλους/ες. Στον εμφανή πόλεμο της προπαγάνδας προσέξτε με ποιους ευθυγραμμίζεστε και ποιων τη γλώσσα μιλάτε.

 

Read Full Post »

Ο βρώμικος πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ, που συνέλαβε μέγιστα και στη δημιουργία του τέρατος του Ισλαμικού Κράτους

Ντοκυμαντέρ του 2013 -Η τερατώδης πολιτική και ο βρώμικος πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ, μέσω των κρατικών αξιωματούχων του Ιράκ και παραστρατιωτικών ιρακινών ομάδων , που τελικά σαφώς βοήθησε πάρα πολύ στο να γεννηθεί το παρανοικό τέρας του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ). Μια και τα θύματα τότε ήταν σχεδόν αποκλειστικά σουνίτες που αργότερα εντάχθηκαν μαζικά στο ΙΚ μαζί με τους ξένους τζιχαντιστές που είχαν τη χρηματοδότηση πετροδολλαρίων από τις χώρες της χερσόνησου της Σαουδικής Αραβίας.

Μυστικές φυλακές, φρικτά βαναστήρια, δολοφονίες συλληφθέντων, τάγματα θανάτου που δεν ελέγχονταν από καμμιά διάταξη κανόνων. Δηλ φρίκη σε μεγάλο βαθμό ανάλογη με αυτά που κάνει σήμερα και το Ισλαμικό Κράτος (σφαγές αιχμαλώτων και αμάχων, νομιμοποίηση της δουλείας, βιασμοί – η μια φρίκη δεν ξεπλένει την άλλη αντίθετα συνδέονται εδώ σε μεγάλο βαθμό με σχέση αίτιου αιτιατού) το οποίο απλώς τα βαφτίζει «ως νόμο και θέληση του θεού». Ενώ απλώς οι ΗΠΑ και οι εσωτερικοί σύμμαχοι τους στο Ιράκ τα βάφτιζαν «απαραίτητες πολιτικές για να υπάρχουν αποτελέσματα στην εμπέδωση της δημοκρατίας, της ειρήνης και της σταθερότητας»… Μάλιστα…

Επειδή πολλοί αναρωτιούνται πως αναδύθηκε στο Ιράκ κάτι τόσο τερατώδες και παρανοικό σαν το Ισλαμικό Κράτος, χωρίς να κοιτάνε και το ρόλο που έπαιξε και η πρόσφατη ιστορία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολιτικών των ΗΠΑ στην χώρα και στην περιοχή.

Πρόκεται για μια παραγωγή του 2103 μετά από 15μηνη έρευνα από τον Guardian και το BBC με τίτλο «Untold Story of the Iraq War, Commandos, Dirty Wars and Col. James Steele» που δείχνει όλη την φρίκη αυτού του βρώμικου πολέμο που προηγήθηκε της φρίκης του ΙΚ και τη σχέση βετεράνων των ΗΠΑ που μετέφεραν «τεχνογνωσία» ως σύμβουλοι από άλλους βρώμικους πολέμους με φρικτά βασανιστήρια, σφαγές αιχμαλώτων και εξαφανίσεις, στους οποίους είχαν εμπλακεί «συμβουλευτικά» με το χειρότερο δυνατό τρόπο οι ΗΠΑ (Ελ Σαλβαδόρ).

Κάποια στιγμή όταν γίνει κατορθωτό θα μπουν και Ελληνικοί υπότιτλοι.

Read Full Post »

Η “αμόλυντη” Ευρωπαϊκή αριστερά και η ακροδεξιά ως αλεπού στο παζάρι των exits

‪

#‎Brexit‬ τελικά. Αν και αυτό είναι απλώς ένα μισό βήμα. Έχει μια σημασία να βγαίνεις από ένα “βόθρο” όπως η ΕΕ, αν δεν αναστρέψουν ή απαξιώσουν με κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα, αλλά έχει σημασία βγαίνοντας και το που μπαίνεις. Γιατί σχεδόν παντού ανάλογοι “βόθροι” υπάρχουν στον παγκόσμιο καπιταλισμό σήμερα και στους υπερεθνικούς θεσμούς και στις ίδιες τις χώρες. Πάντως οφείλουμε ένα μπράβο στο θάρρος των λαϊκών τάξεων του Η.Β., ανέκαθεν εκεί λειτουργούσε η απλή κοινή λογική, ενώ και οι θεσμοί επίσης συνήθως λειτουργούν με το νόημα που δηλώνεται πως έχουν. Και ας είναι στον παραδοσιακά πιο σκληρό και ξεκάθαρα ταξικό καπιταλισμό παγκοσμίως από την γέννεση του, ίσως με την εξαίρεση των ΗΠΑ, ως προς το ιδεολογικά αδιαμφισβήτητο των καπιταλιστικών θεσμών.

Γιατί έθνος -κράτος και όχι «Ενωμένη» Ευρώπη.

Ένας ενωμένος διακρατικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός που στοχεύει συστηματικά και χωρίς όριο στην απαξίωση της εργασίας σε όλες τις χώρες εσωτερικά του για «διάχυση της ανταγωνιστικότητας» απέναντι στον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, είναι πάντα χειρότερος από μερικούς πάντα συνδεδεμένους αλλά ανταγωνιζόμενους και μεταξύ τους εθνικούς καπιταλισμούς. Πάντα σε ότι αφορά τις τάξεις των εργαζομένων σε κάθε χώρα, που θα μπορούσαν να αρπάξουν τις ευκαιρίες για ριζικές αληθινές αλλαγές. Και αυτό γιατί θα έχουν απέναντι τους ένα εθνικό καπιταλισμό, που αν και πάντα ως ένα μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενος από άλλους και ταυτόχρονα ανταγωνιζόμενος με αυτούς, θα είναι προτιμητέο πεδίο ταξικής πάλης, ως πιο «διακριτός» στις σχέσεις εκμετάλλευσης του, για στοχεύσεις από τους αγώνες των εργαζομένων, πιο «διάφανος» σε ερμηνείες σύγκρουσης κεφαλαίου-εργασίας εντός της κάθε χώρας, πιο ελέγξιμος από τους κατά χώρα δημοκρατικούς θεσμούς, όσο αυτοί παραμένουν με κάποιο αληθινό νόημα και με δυνατότητες ακόμα και για βαθιές ριζικές αλλαγές υπερ της ζωής και των συμφερόντων των εργαζομένων, ειδικά σε εποχές όπως οι τωρινές, μεγάλης φθοράς της καπιταλιστικής ιδεολογικής ηγεμονίας. Όπου και ΑΝ μπορούν να γίνουν αυτές, μια και υπάρχει ο αναγκαίος όρος των ταξικών μαζικών κινημάτων για αυτό.

Ούτως ή άλλως οι ιστορικές μοίρες και οι πολιτικές των κράτων εθνών στην Ευρώπη ήταν πάντα βαθιά αλληλοσυνδεδεμένες και θα συνεχίσουν να είναι. Πιο αυθεντικά συνδεδεμένοι οι μεγάλοι καπιταλισμοί της Ευρώπης, ως καπιταλισμοί με την έννοια του «αγνού και ανόθευτου» καπιταλισμού της άνισης ανταλλαγής και της επιβολής, ήταν στο μεσοπόλεμο, αλλά με λάθος όρους, με τις λάθος χώρες και την λάθος στιγμή ως προς τη βιωσιμότητα.  Δεν θα είναι τελικά και τόσο υπερβολή να πούμε ότι η ΕΕ ήταν αντίστοιχα μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών με τις σωστές χώρες, τους σωστούς όρους και την κατάλληλη στιγμή με στόχο μια μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα. Μόνο που αυτή η βιωσιμότητα ξεκάθαρα έχει λήξει πια.

Τα exits και η “αμόλυντη» Ευρωπαϊκή αριστερά.

Το ευρωσκεπτικιστικό κοινωνικό ρεύμα, που εκφράζεται πια με ξεκάθαρες τάσεις εξόδου, και αφορά κυρίως τις υποτελείς τάξεις και τους φτωχούς, εκπροσωπείται σε μεγάλο βαθμό στην Ευρώπη από ακροδεξιά ή στην καλύτερη περίπτωση απολίτικα κόμματα. Αυτό γιατί σε μεγάλο μέρος της, η ούτως ή άλλως αδύναμη σχετικά, Ευρωπαϊκή αριστερά είναι περισσότερο ένα ιδεολογικό ρεύμα φιλελεύθερης αριστεράς και κοσμοπολιτισμού ή χειρότερα “εναλλακτικής” σοσιαλδημοκρατίας, παρά επαναστατικές και αποφασισμένες για ριζικές αντικαπιταλιστικές αλλαγές πολιτικές οργανώσεις. Εντός της Ευρωπαϊκής αριστεράς είναι γεγονός επίσης η σε πολύ μεγάλο βαθμό εκπρόσωπηση των υποτελών τάξεων των εργαζομένων από μια ελίτ διανοουμένων και επαγγελματιών, η οποία είναι  μια διακριτή κοινωνική ομάδα εκτός των τάξεων που θεωρητικά εκπροσωπεί και η οποία ιστορικά τις πιο πολλές φορές εντάσσεται πλήρως στα σχέδια της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και αυτονομείται και υπηρετεί κυνικά τα δικά της συμφέροντα μόλις ενταχθεί με οποιονδήποτε τρόπο στην διαχείριση της εξουσίας (η περίπτωση Σύριζα θα αποτελεί υπόδειγμα βιβλιογραφίας αυτής της τάσης στο μέλλον).

Read Full Post »