Απογοήτευση και αποστράτευση

Αυτό που υπάρχει ως αποστράτευση, απογοήτευση και απόσυρση-και το λέω ως μέρος αυτού του πράγματος- είναι λάθος να το θεωρούμε μόνο ψυχολογικό φαινόμενο. Είναι πάνω από όλα ένα υλικό φαινόμενο που πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις δύναμης. Ο καπιταλισμός έχει χίλια εργαλεία υπέρ του, παντού κυριάρχους θεσμούς σχεδιασμένους με τεχνογνωσία καταστολής και ελέγχου πολλών πολλών δεκαετιών, τεράστιους πόρους και άπειρους πρόθυμους, πλοκάμια ενσωμάτωσης κομματιών ακόμα και αυτών που στέκονται -ή λένε ότι στέκονται- απέναντι του ανταγωνιστικά.

Έχει χίλιες φάλλαγες μπροστά και έμπρακτα ή εν δυνάμει πολλές φάλλαγες στα μετώπισθεν ή μέσα στον αντίπαλο του. Ακόμα και διέξοδοι έκφρασης της άρνησης του, που έχουν τεθεί από τις υλικές συνθήκες του ίδιου πχ σοσιαλ μίντια, είναι καταληκτικά ένας ακόμα τρόπος ελέγχου -διακριτικός και «μαλακός» ως τώρα- μια και οι ίδιες οι πλατφόρμες ανήκουν σε τεράστιες πολυεθνικές που καταγράφουν, συσσωρρεύουν πληροφορίες και τις αξιοποιούν -και με σκοτεινούς τρόπους πολλές φορές.
Η απογοήτευση και η αδυναμία είναι η αντανάκλαση στις συνειδήσεις μιας υλικής συνθήκης και είναι «υγιής» από την άποψη της σωστής και ρεαλιστικής αντίληψης της πραγματικότητας. Η τελευταία είναι και αναγκαία συνθήκη για το οτιδήποτε είναι δυνατό να γίνει στην κοινωνική ζωή και στην Ιστορία.

Δεν μπορώ να τελειώσω με ένα αισιόδοξο επίλογο. Απλώς κοιτώντας προς τα μέσα ή ανακλαστικά προς τους άλλους βλέπω να υπάρχει πάντα επίμονη και η δίψα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Χαρακτηριστικά που αποδυκνείονται «προβληματικά» για την λειτουργία του καπιταλισμού από τα οποία δεν μπορεί να απαλαχτεί, μια και είναι εγγενή στην ανθρωπότητα και στην Ιστορία της. Αντίθετα από ότι νόμιζα και εγώ παίζει σήμερα το κοινωνικοψυχικό να είναι προνομιακό για -ας την πούμε – αντίσταση συγκριτικά με το υλικό πεδίο.

Είναι μια μάχη που έχει χαθεί ξεκάθαρα στα μάτια μας αλλά κανείς συνεχίζει γιατί επίσης καταλαβαίνει ότι είμαι μια μάχη που συνεχίζεται και που δεν έχει τελειώσει και ούτε θα τελειώσει, όπως θα ήθελαν τουλάχιστον.

Read Full Post »

Δένδιας και Κασιδιάρης, «δημοκρατικό» τόξο vs «αντι-συστημικής» ναζιστικής Χ.Α.

 

Απολογισμός της χυδαίας και τραμπούκικης επίθεσης του ναζί Κασιδιάρη σε ακροδεξιό Δένδια, που και αυτός με την σειρά του έχει αφήσει «όμορφες» μνήμες ακραίας αυταρχικότητας, ως υπουργός Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη και έχει εξυμνήσει στη βουλή με παρρησία τον δικτάτορα Μεταξά:

Mια «σε κίνδυνο» «αντιπροσωπευτική» μεταδημοκρατία -που δεν έχουν μείνει και πολλά για να υπερασπίσεις, πιο «μάγκες» οι εγκληματίες ναζί στα μάτια κρετίνων και λούμπεν οπαδών και ένα ακόμα μνημόνιο αμάσητο από την βουλή #vouli

Οι ναζί θα είναι ναζί και οι ακροδεξιοί σαν τον Δένδια ακροδεξιοί. Υπάρχει η κλίμακα επικινδυνότητας του φασισμού και οι κασιδιάρηδες είναι πολύ πιο πάνω από όλους, στο τέρμα κόκκινο.

Εγώ δεν συμπάσχω και τόσο με τον Δένδια αλλά κατανοώ τον κίνδυνο της διόγκωσης της ψευδο-αντισυστημικότητας των ναζί, των ιδανικών και πιο αδίστακτων υπηρετών της καπιταλιστικής ολιγαρχίας ειδικά όταν όλοι οι φερετζέδες και τα προσχήματα πέφτουν εντελώς.

Οι οποίοι ναζί επιδιώκουν σχεδιασμένα -με σπρώξιμο θεωρώ και από το βαθύ κράτος- να βρεθούν στο επίκεντρο ως «αντισυστημικοί και λύση» με κάτι τέτοια, που είναι το βασικό «πολιτικό» τους μάρκετινγκ.

Αυτό που παρατηρώ όμως είναι μια συσπείρωση του «δημοκρατικού» τόξου στο πολιτικό «αντιπροσωπευτικό» εποικοδόμημα «από πάνω», του τύπου «όλοι ενάντια στους ναζί», λες και αυτοί είναι ένα ανεξάρτητο «πολιτισμικό και ηθικό» φαινόμενο εγκληματικών πρακτικών και βρωμερής χυδαίας συμπεριφοράς, που έπεσε από τον ουρανό (πιο σωστά ανέβηκε από τα βάθη του βούρκου ) που θα αντιμετωπιστεί «ηθικά και θεσμικά».

Λες και δεν είναι όλη αυτή η εγκληματική μούργα, δημιούργημα πρώτα και πάνω από όλα της ίδιας της κρίσης του καπιταλισμού σε όλα τα επίπεδα, πρωταρχικά στο οικονομικό επίπεδο που παρασύρει -ή έστω «αποκαλύπτει»- την σκληρή αλήθεια του καπιταλισμού και στα άλλα επίπεδα, και της συνεχιζόμενης έντασης και εκβάθυνσης αυτής της κρίσης, που διαχειριστικοί φορείς της ( κρίσης) και πολιτικά υπεύθυνοι-με ξεκάθαρη συνειδητή επιλογή τους- είναι αυτοί που συγκροτούν το «δημοκρατικό» μέτωπο.

Στο μέλλον βλέπω ένα συγκροτημένο μέτωπο «δημοκρατίας» που θα μαλλιοτραβιέται για διαχειριστικά «επίδικα» της νεοφιλ καπιταλιστικής φρίκης ή θα κατεβαίνει μαζί σε «δημοκρατική» σύμπνοια, ανάλογα με τα κόζα. Και αυτό απέναντι στην ΧΑ, δίνοντας της συμβολικά και έμμεσα το ρόλο της «αντισυστημικής» αντιπολίτευσης. Κάτι που δεν θεωρώ ότι θα πιάσει ρίζες λόγω της συγκεκριμένης ιστορίας της Ελλάδας, που δίνει συγκεκριμένο ταβάνι στην ΧΑ, αλλά θα είναι ένα ακόμα παραπλανητικό «επίδικο», σε μια παράσταση όπου η θεσμική «δημοκρατία» ενισχύει συνεχώς με τις νεοφιλ και μνημονιακές πολιτικές της τον εγκληματικό φασισμό και ναζισμό, για να αυτοανακηρύσσεται συνεχώς όλο και πιο απαραίτητη ως ο αναγκαίος φραγμός απέναντι του, σε ένα ατέρμων φαύλο κύκλο.

Αυτή είναι η κατάντια τους, όλου του μνημονιακού νεοφιλ τόξου (σύριζα, νδ, πασοκ, φιλελε λιμά) όπου παλεύουν μεταξύ τους -δήθεν- για τα «επίδικα» γελοίων διαχειριστικών σοφισμάτων και τεχνασμάτων όπως η ψευτοαναδιάρθρωση του χρέους, τα -δήθεν- αντίμετρα και τον κατάλληλο ρυθμό και την εμπροσθοβαρής ή οπισθοβαρής χρονικότητα εκτέλεσης (μας) των φονικών ταξικών μέτρων.

υγ

Και μιλάω πάντα για το «αντιπροσωπευτικό» πολιτικό εποικοδόμημα των κομμάτων «από πάνω». Στην κοινωνική βάση πάντα καλή είναι η δράση, η εγρήγορση και η άμυνα στους ναζί και στα τάγματα ασφαλείας και ας είναι μονοθεματική και χωρίς πολιτική στρατηγική. Άλλο αν χρειάζεται για μένα και πολιτική στρατηγική βάθους για να χτυπηθούν και τα αληθινά αίτια του φασισμού και ναζισμού.

Read Full Post »

Η καπιταλιστική «ηθική» ως «φυσική τάξη» του κόσμου

Είναι άραγε οι εξεκιουτιβς, οι πανίσχυροι διευθυντές και τα μεγαλοστελέχη, οι αμειβόμενοι με δεκάδες εκατομμύρια,  οι μόνοι με την εμπειρία να διαχειριστούν τεράστιες επιχειρήσεις, ή απλώς περιγράφουμε τις δομές του καπιταλισμού όπου είναι βαθιά ιεραρχικός και άνισος και πάντα θα έχει κάποιους λίγους σε κορυφή.

Το να «διοικείς» μια τεράστια εταιρεία δεν σημαίνει κάποιες υπεράνθρωπες ικανότητες που μόνο ελάχιστοι έχουν,  απλώς είναι ένας ρόλος που σίγουρα χρειάζεται ένα σετ ικανοτήτων που όμως εγώ λέω υπό κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε να το έχει το 1% με 5 % ή και παραπάνω του πληθυσμού και όχι ένας σε κάθε 50 χιλ ανθρώπους.

Απλώς μπερδεύουμε το κοινωνικό γεγονός με τις ιδεολογικές προϋποθέσεις του δηλ αφού παρατηρούμαι ότι ένας στο 100 χιλ είναι CEO με αμοιβή 10 εκατ,  άρα νομίζουμε ότι συνάγουμε ότι στατιστικά 1 στους 100 χιλ μπορεί να βγάλει αυτά τα λεφτά (είναι «ικανός» υποτίθεται).

Αλλά τι στατιστική παρατήρηση είναι αυτή, αφού δεν μιλάμε για τυχαία γεγονότα αλλά για γεγονότα προκαθορισμένα από τους όρους των καπιταλιστικών θεσμών δηλ για παρατηρήσεις στατιστικές προδιαμορφωμένες πριν τη παρατήρηση.

Δεν πήγε κάποιος να ρίξει στη γη ποτέ 1 εκατ ανθρώπους χωρίς κανένα προκαθορισμένο υλικό όρο πριν,  χωρίς να κουβαλάνε ήδη μια ιστορία και χωρίς διαμορφωμένες από πριν κοινωνικές σχέσεις, τους έδωσε την απαραίτητη τεχνολογία και πόρους και τους είπε φτιάξτε την οικονομία σας να παρατηρήσω τη τυχαία στατιστική διασπορά στις αμοιβές σας.

Τι αντιστορική σκέψη είναι αυτή; Και αν δεν ήταν επικίνδυνη θα ήταν αστεία και δυστυχώς αυτή είναι η ποιότητα της πιο ακραίας τουλάχιστον φιλελεύθερης  οικονομικής σκέψης.

Και στο μεσαίωνα ένας στους 10.000 έβγαζε πανεπιστήμιο και σίγουρα τότε θα πίστευαν οι αγράμματοι χωρικοί ότι μυαλό και ικανότητες για να βγάλουν πανεπιστήμιο έχουν μόνο ένας στους χίλιους, και μερικοί γέροι στα χωριά το πιστεύουν ακόμα.  Σήμερα όμως ένας στους 5 βγάζει πανεπιστήμιο.

Τι έγινε άλλαξε κάτι στο DNA,  στη «φυσική» διανοητική ικανότητα των ανθρώπων ή στη «φυσική» ιεραρχία του κόσμου;

Το θέμα είναι ότι ιεροποιείται στη καπιταλιστική μυθολογία ο ρόλος της ανώτατης ιεραρχίας και συνδέεται η ύπαρξη της με την αποτελεσματικότητα και την υλική παραγωγή. Στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι η ιδιοποίηση του αποτελέσματος της εργασίας από χιλιάδες ανθρώπους  που παλεύουν σκληρά από κάτω, από λίγους στη κορυφή.

Και είναι αυτός ο τρόπος που λειτουργεί η καπιταλιστική ιδεολογία, καθώς ενώ η παραγωγή είναι κοινωνική και υπόθεση πολλών, εξατομικεύεται και γίνεται αντικείμενο ιδιοκτησίας των λίγων που έχουν την ιδιοκτησία ή τον έλεγχο (που είναι και αυτός μια μορφή ιδιοκτησίας).

Είναι στην ουσία συμβολικό το νόημα και η θέση του CEO, του διευθυντή, του υψηλόβαθμου μάνατζερ και κατ’ επέκταση της κάθε υπερβολικά άνισης ιεραρχίας.  Και για αυτό η τεράστια οικονομική εξουσία και τα προνομία τους ελάχιστη σχέση έχουν με την αποτελεσματικότητα και την «επιτυχία» της εταιρείας, τα οποία είναι αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας.

Άνετα θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο θαυμασμός και η αποδοχή των αμοιβών τους και της δύναμης τους δεν διαφέρει από την αποδοχή της τεράστιας δύναμης και των προνομιών των βασιλιάδων παλιά, καθώς και αυτοί υποτίθεται ήταν οι ελάχιστοι υπαρκτοί θνητοί που ήταν οι «καταλληλότεροι» για αυτούς τους «ηγετικούς» ρόλους.

Άντε στο καπιταλισμό ας δεχθούμε  και μια διάσταση ορθολογισμού και σύνδεσης με τη αποτελεσματικότητα με την έννοια της τεχνικής σύνδεσης αίτιου αποτελέσματος, η οποία ξαναλέω είναι έωλη και απατηλή και περισσότερο η επίφαση και το ιδεολογικό κάλυμμα παρά η βαθύτερη ουσία της σχέσης.

Στην τελική γιατί να μην θαυμάζουμε και τους διευθυντές των τεράστιων επιχειρήσεων στην ΕΣΣΔ αφού και αυτοί ανάλογα αποτελέσματα έφερναν. Όμως αυτοί αγνοούνται και λοιδορούνται,  γιατί απλώς δεν ταιριάζουν στην ιδεολογική κατήχηση του συστήματος και αναφέρονται σε ένα άλλο σύστημα με άλλες δομές, άλλες ιδεολογίες, άλλους τελικούς ρητούς σκοπούς και άλλες μυθολογίες.

Και παρόλο που εν μέρει και εκεί υπήρχαν Ή ΑΝΑΠΤΎΧΘΗΚΑΝ κάποιες καπιταλιστικές λογικές και αδιέξοδες ιδεολογίες το σύστημα, όπως αποδεικνύεται και θα αποδειχθεί περισσότερο,  ήταν καλύτερο για τους ανθρώπους, χωρίς να είναι σίγουρα το τελικό ζητούμενο.

Ας μην ξεχνάμε την αλήθεια του φουκαρά γέρο Μαρξ ότι η οικονομία και η παραγωγή είναι κοινωνική και υπόθεση των πολλών αλλά το προϊόν της και οι θεσμοί της είναι υπό τον έλεγχο και για το όφελος των λίγων. Στην ΕΣΣΔ και στο κομμουνισμό τουλάχιστον αναγνώριζαν αυτή την αλήθεια άσχετα με το πόσο μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτή την αντίφαση.

Πιο απλά η τεράστια ανισότητα αμοιβών με τον απλό εργαζόμενο κατά 300, 400 ή 500 φορές,  δεν τη δικαιολογεί καμιά λογική οικονομική διαδικασία ή αναγκαιότητα, αλλά απλώς η δυνατότητα να καθορίζουν κάποιοι,  οι ίδιοι την αμοιβή τους βασισμένοι σε μια φαντασιακή κοινωνική αίγλη αποτελεσματικότητας και ικανοτήτων, πάντα στα πλαίσια μιας ατομοκεντρικής κοινωνίας, που εσκεμμένα παραγνωρίζει τη κοινωνική φύση της παραγωγής του πλούτου (αλλά και την αναγκαιότητα της κοινωνικής διαχείρισης του) και ως τέτοια αποδέχεται τις ΤΕΡΑΤΏΔΕΙς ΠΑΡΆΛΟΓΕς ανισότητες.

Οι «νόμοι της αγοράς» και η αποθέωση της ατομικότητας στην οικονομία σημαίνει ότι όποιος έχει τη δύναμη μπορεί να κάνει ότι θέλει και άρα αν ενας ceo ή υψηλόβαθμο στέλεχος, μπορεί να πάρει και 1 δις για αμοιβή δεν υπάρχει πρόβλημα αν  τη πάρει και ας μην υπάρχει κάποια οικονομική ή οποιαδήποτε λογική από πίσω, παρά απλώς το ότι μπορεί.

Μια μικρή γεύση από την πραγματικότητα περί τίνος μιλάμε μπορείτε να βρείτε εδώ.

http://www.nytimes.com/2012/06/17/business/executive-pay-still-climbing-despite-a-shareholder-din.html?pagewanted=all&_r=0

Read Full Post »