ΤΟ ΝΟΗΜΑ Της ΒΙΑς ΚΑΙ ΜΗ ΒΙΑς ΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ
Θα έλεγα ότι βία στη σημερινή πολιτική είναι αυτό που δεν είναι βαθύτερα η αληθινή ουσία της πολιτικής σε ένα βαθμό. Φυσικά δεν εννοώ τις δολοφονίες και τους εκτοπισμούς αλλά για τη διαλεκτική «βία» σε ένα συμβολικό επίπεδο.
Η αυθεντική πολιτική είναι η σκληρή πραγματική σύγκρουση, θέση, αντίθεση, σύνθεση που παράγουν μια ισορροπία , στην καλύτερη περίπτωση μέσω διαφωνιών και του κριτικού λόγου που οδηγούν σε μια νέα ισορροπία που κάποια στιγμή θα καμφθεί για να οδηγηθεί σε μια επόμενη διαδικασία για μια άλλη ισορροπία κ.ο.κ.
Μια αληθινά δίκαια κοινωνία για μένα σχετίζεται νομίζω περισσότερο με την δίκαιη κατανομή δυνατοτήτων για όσο γίνεται πιο πολλούς να συμμετέχουν στη πιο πάνω διαδικασία.
Για να γίνει όμως αυτό με τις σωστές μεθόδους και τα μέσα που δεν θα καταργήσουν τελικά το ίδιο το νόημα της διαδικασίας και τους σκοπούς της, χρειάζεται να κυριαρχεί στους ανθρώπους μια εξωτερική και εσωτερική κατάσταση ανοχής ,τουλάχιστον σε ένα βασικό επίπεδο, δημοκρατικότητας και κυριαρχίας του κριτικού λόγου ως μέσο επίλυσης συγκρούσεων και όχι ως απόλυτο δόγμα.
Φυσικά αυτό ως διαλεκτική υπάρχει ελάχιστα, αμυδρά και όχι ξεκάθαρα σήμερα στη κοινωνία Αυτό που πραγματικά υπάρχει τις πιο πολλές φορές είναι η μονομερής άμεση και έμμεση κοινωνική βία και καταναγκασμός από τη μεριά της εξουσίας εναντία στη πλειοψηφία της κοινωνίας.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΟΜΗ , ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΡΦΗ «ΒΙΑς ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ»
Ας σκεφτούμε μια εργατική-κομμουνιστική δημοκρατία, μια και είναι το πιο πρόσφατο υπαρκτό ιστορικό παράδειγμα ως απόπειρα στη πρόσφατη ιστορία μας, όπου οι πιο πολλές αποφάσεις περί παραγωγής, κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής θα παίρνονται ή θα επηρεάζονται από τους ανθρώπους άμεσα από τα συλλογικά όργανα αποφάσεων τους. (Ας αφήσουμε λίγο τα προβλήματα της γραφειοκρατίας, της σωστής αντιπροσώπευσης και της συνεχούς απαραίτητης συμμετοχής θεωρητικά όλων και ας υποθέσουμε επίσης ότι η παλιά τάξη πραγμάτων έχει ηττηθεί.)
Σίγουρα και εδώ θα υπάρξουν μειοψηφίες που θα υποστούν καταναγκασμούς , πιθανές αναδύσεις δογματισμών που θα θέλουν να κυριαρχήσουν κτλ. Άρα τελικά πάλι μιλάμε για φαινόμενα εξουσίας και κυριαρχίας που απλώς θα αφορούν μια εξουσία και κυριαρχία πιο ρευστή, πιο ανεκτή από τους πιο πολλούς ανθρώπους που θα αφορά όσο γίνεται τη πιο μεγάλη πλειοψηφία και άρα σαφώς λιγότερο ξένη, αλλοτριωτική και αποπνικτική για αυτούς. Μια εξουσία όπου οι πιο πολλοί άνθρωποι θα είναι ενεργούμενα της και όχι παθητικοί δέκτες της
Στην ιδανική περίπτωση όσο κάποιοι όροι τηρούνται , ειδικά η συνεχής ενεργή συμμετοχή των σχετιζόμενων με κάθε θέμα ανθρώπων, οι καταναγκασμοί θα είναι κυρίως εξωτερικοί ή αληθινών υλικών και τεχνικών αναγκαιοτητών (αν και οι τελευταίες μπορούν και αυτές να είναι αντικείμενο αποφάσεων) και όχι ψευδοκαταναγκασμοί που υπηρετούν την εξουσία των λίγων ισχυρών όπως τώρα.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 