ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΣΔ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΣΤΟ Β’ΠΠ

H ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η εκβιομηχάνιση ήταν το μάντρα του καθεστώτος της ΕΣΣΔ, σε ένα πλαίσιο σοσιαλιστικής ισότητας (σαφώς πολύ μεγαλύτερης από πριν) και «απελευθέρωσης» της εργασίας ως παραγωγικής δύναμης, δεν ήταν η πλήρης απελευθέρωση του ανθρώπινου υποκειμένου και ας ήταν και αυτό στα ειλικρινώς διακηρυγμένα προτάγματα, αλλά αδύνατο να γίνει τότε. Η ίδια η «φυσικά τάξη πραγμάτων» τότε με την δυναμική ανάδυση και κυριαρχία της τεχνικής και της τεχνολογικής παραγωγής οδηγούσε εκεί ως το κυρίαρχο Ιστορικό πλαίσιο. Και μάλιστα σε ένα πλαίσιο ανταγωνισμού ζωής και θανάτου με τις καπιταλιστικές χώρες σε αυτό ακριβώς στο πεδίο, στην παραγωγή και στην τεχνική.

Κανένα κομμουνιστικό κόμμα όπως και να ήταν εσωτερικά και ιδεολογικά συγκροτημένο και όποια αλληλεπίδραση να είχε με τις μάζες δεν νομίζω ότι μπορούσε να αγνοήσει και να προσπαθήσει να «αλλάξει» τις Ιστορικές δυνάμεις, χωρίς να υποστεί αφανισμό το ίδιο και το πρόταγμα του.

Άρα ένα καθεστώς πραγμάτων στην ΕΣΣΔ που θα συνέχιζε να υπάρχει και να παίζει αληθινό ρόλο (επαναστατικό και ενάντια στον καπιταλισμό) στο παγκόσμιο παιχνίδι των ιδεολογικών και υλικών διεθνών ανταγωνισμών του παγκόσμιου καπιταλισμού, θα κατέληγε στον παραγωγισμό, στην πειθαρχία και στην ιεραρχία, που θα έδιναν αποτελέσματα στα ιστορικά τότε επίδικα.

Read Full Post »

Συνέντευξη με τον Αλεξέι Άλμπου για την κατάσταση στην Ουκρανία και στις ανατολικές Λαικές Δημοκρατίες

ΠΗΓΗ: Lefteria (news)

Στις 11 Μάρτη ο Αλεξέϊ Άλμπου παραχώρησε συνέντευξη στον Λ.Κ. από την Αντιφασιστική Καμπάνια Αλληλεγγύης για την Ουκρανία και το Ντονμπάς, στα πλαίσια της επίσκεψής του στην Αθήνα και μία μέρα μετά την μαζική εκδήλωση που διοργάνωσε στο Πολυτεχνείο η οργάνωση «Ταξική Αντεπίθεση».

Ο Αλεξέϊ Άλμπου είναι μέλος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Οδησσού και συντονιστής της οργάνωσης «Μπορότμπα»[1] στην περιοχή της Οδησσού.

Ήταν ως το 2011 επικεφαλής της περιφερειακής οργάνωσης της Ουκρανικής Κομσομόλ και στέλεχος του Κ.Κ. Ουκρανίας, από όπου διαγράφτηκε λόγω διαφωνιών με την ηγεσία. Από το 2011 είναι στέλεχος της «Μποροτμπά».

Ιδρυτικό μέλος του αντιφασιστικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος στην Οδησσό.

Ένας από τους επιζώντες της σφαγής στο Σπίτι των Συνδικάτων στις 2 Μάη, όπου οι φασίστες δολοφόνησαν τουλάχιστον 48 ακτιβιστές της αντίστασης της Οδησσού.

Καμπάνια:    Πόσο ισχυρό ήταν το αντιφασιστικό κίνημα στην Οδησσό πριν τα αιματηρά γεγονότα της δεύτερης Μαΐου του 2014;

Μετά πραξικόπημα του Μαϊντάν, κλιμακώθηκε η βία κατά των αντιφασιστών στην Οδησσό, καθώς και στην υπόλοιπη χώρα. Όμως, παρά την καταστολή, η αντίσταση της Οδησσού κατάφερε να οργανώσει μια μαζική διαδήλωση την Πρωτομαγιά. Ωστόσο, όταν η επόμενη μέρα ήρθαν οργανωμένες φασιστικές ομάδες του «Δεξιού Τομέα», της λεγόμενης «αυτοάμυνας» του Ευρωμαϊντάν και των ποδοσφαιρικών κλαμπ, πολύ λίγοι αντιφασίστες ήταν διατεθειμένοι να αντισταθούν. Κατά συνέπεια, φαίνεται ότι η δική μας πλευρά νικήθηκε εύκολα, σε αντίθεση με το Ντονμπάς, όπου το αντιμαϊντάν κίνημα νίκησε. Ποιες ήταν οι αδυναμίες των αντιφασιστών στην Οδησσό και ποιοι είναι οι λόγοι της επιτυχίας στо Ντονμπάς;

А. Άλμπου:  Η μεγάλη πλειοψηφία στην Οδησσό και στα νοτιοανατολικά πήρε από την πρώτη στιγμή θέση ενάντια στο νέο καθεστώς νεοφιλελεύθερων εθνικιστών, ακροδεξιών και φασιστών που εγκαθιδρύθηκε στο Κίεβο μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν. Η λαϊκή θέληση εκφράστηκε και στους δρόμους με μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ήδη από τον Μάρτιο. Όμως υπήρχε σοβαρό πρόβλημα συντονισμού των πολιτικών δυνάμεων που συμμετείχαν. Αυτό δημιουργούσε κατάσταση αποδιοργάνωσης. Επίσης, το κίνημα αυτό περιορίστηκε στην ειρηνική διαμαρτυρία  και δεν εξέτασε σοβαρά την οργάνωση της δυναμικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς και τους φασίστες που έπαιζαν το ρόλο της δύναμης κρούσης εκεί που η επίσημη εξουσία δεν μπορούσε να το κάνει.

Έτσι, στις 2 Μάη 2014, όταν 2.500 περίπου εθνικιστές και φασίστες κατέφτασαν στην Οδησσό από διάφορες περιοχές της Ουκρανίας για μια υποτίθεται «πορεία για την ενότητα της Ουκρανίας», οι περισσότεροι που διαδήλωναν την προηγούμενη μέρα επέλεξαν είτε να φύγουν από το κέντρο της πόλης ή απλώς να μην εμφανιστούν στους δρόμους, καθώς δεν ήταν προετοιμασμένοι για μια δυναμική αντιπαράθεση, αλλά ούτε και περίμεναν να συμβεί αυτό που θα ακολουθούσε. Στην εθνικιστική διαδήλωση που εξελίχθηκε σε πογκρόμ αντιφρονούντων και στη σφαγή που ακολούθησε συμμετείχαν μαχητές του «Δεξιού Τομέα», της «Αυτοάμυνας του Ευρωμαϊντάν», καθώς και μέλη ποδοσφαιρικών κλαμπ που στην πλειονότητά τους ελέγχονται από τους νεοναζί. Ήταν καλά προετοιμασμένοι και εξοπλισμένοι. Στόχος τους ήταν η φυσική εξόντωση του κινήματος αντίστασης της Οδησσού.

Ναζί παραστρατιωτικοί λίγο πριν ξεκινήσει η «πορεία για την ενότητα της Ουκρανίας»

 

Εγώ μαζί με άλλους συντρόφους βρισκόμουν στην κατασκήνωση του κινήματος αντίστασης της Οδησσού στο Κουλίκοβο Πόλιε, έξω από το Σπίτι των Συνδικάτων, καθώς υπήρχαν φήμες ήδη από τις προηγούμενες μέρες ότι η κατασκήνωση θα δεχτεί επίθεση. Στο κέντρο της πόλης, μετά από μια προβοκάτσια με πυροβολισμούς από τις γραμμές των φασιστών προς τους αντιδιαδηλωτές, ακολούθησαν συγκρούσεις. Αμέσως μετά, η εθνικιστική πορεία καθοδηγούμενη από τα προπορευόμενα ένοπλα τμήματα των νεοναζί κατευθύνθηκε προς το Κουλίκοβο.

Read Full Post »

ΓΙΑ ΤΗΝ «ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»

 

ΠΗΓΗ

Λέων Κόκοτας για το Avantgarde

Τα εισαγωγικά οφείλονται στο ότι το γεγονός αυτό καθαυτό  ουδεμία σχέση έχει ως περιεχόμενο με αυτό που φαντασιώνεται η Αριστερά ως επανάσταση. Η «ουγγρική επανάσταση» είναι το κεντρικό στοιχείο της εθνικής αφήγησης, ο στροφέας γύρω από τον οποίο συγκροτείται η εθνική ενότητα του ρατσιστικού καθεστώτος Ουρμπάν, στην Ουγγαρία. Υπάρχουν επαναστάσεις που κάνει η Αριστερά και επαναστάσεις που κάνει η Δεξιά. Η συγκεκριμένη «επανάσταση» ανήκει στο «Πάνθεο των ηρώων» της ουγγρικής  και ίσως της παγκόσμιας Δεξιάς. Δεν υπάρχουν επαναστάσεις που απαγάγονται, οι επαναστάσεις νικούν ή ηττώνται. Δεν μπορεί να υπάρξει Δεξιά που να μπορεί να εγγράψει στην παράδοση της ή στο μαρτυρολόγιο της την Ισπανική επανάσταση, το Πολυτεχνείο, τα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, την Παρισινή Κομμούνα.

Το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος, ο μεταπολεμικός διακανονισμός, το κοινωνικό κράτος είχαν εγγυητή και ο εγγυητής ήταν η ΕΣΣΔ και ο «Διπολικός Κόσμος». Ακόμη και η αντιφασιστική  νεολαία που βγήκε από τον πόλεμο με τα όπλα στα χέρια, για την οποία η Χάνα Άρεντ γράφει στο περιοδικό Partisan ότι δε θα ανεχόταν τίποτε λιγότερο από μια Ευρώπη της Ισότητας και της Δικαιοσύνης, είχε την αναφορά της στο Στάλινγκραντ, τις νίκες του Κόκκινου Στρατού και τις προοπτικές που άνοιγαν αυτές οι νίκες για μια άλλη Ευρώπη. Αυταπάτες, θα μου πείτε. Σωστά, απαντάω εγώ, αλλά έτσι ήταν. Την Ευρώπη αυτή των προσδοκιών που γρήγορα διαδέχθηκε η Ευρώπη του Ψυχρού πολέμου, ο μόνος τρόπος για να νικήσει μια «επανάσταση» όπως της Ουγγαρίας θα ήταν η συνολική ανατροπή του Μεταπολεμικού Διεθνούς Συσχετισμού. Ο μόνος τρόπος για να νικήσει η «εξέγερση» θα ήταν η επέμβαση του ΝΑΤΟ (που για διάφορους λόγους, που δεν είναι του παρόντος να τους αναφέρουμε δεν την επιθυμούσε), η συντριπτική  ήττα της ΕΣΣΔ και η αποικιοποίηση της. Πως τοποθετώ τον εαυτό μου απέναντι στο γεγονός; Λέω λοιπόν ότι εμείς οι κομμουνιστές είμαστε εναντίον της αδικίας. Αν είναι όμως η αποκατάσταση μιας αδικίας να επιφέρει μια ακόμη μεγαλύτερη, ας μην αποκατασταθεί ποτέ.

Read Full Post »