Πάσχα στο χωριό
συγκέντρωση μετοίκων
Τα νέα απ’ την Αθήνα
στα όνειρα μου σφήνα
Πόζα και λουστρίνι,
ο Νάκος φιγουρίνι
Πείνα μου μοιραία
ζήλια μου ρομφαία
Μπήκα σ’ ένα τρένο
πίσω δε κοιτούσα
Μέσα μου πετούσα
ψήλωσα δυο πόντους…
Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Παράξενη ανθρωπιά, γλυκειά βαθιά θλίψη. Οι στίχοι γεμάτοι κατανόηση και αγάπη για το ανθρώπινο, η φωνή του Αλκίνοου βαθιά και θλιμμένη όπως αυτό για το οποίο μιλάει. Ένας καλλιτέχνης δεν μιλάει σαν αυτόκλητος σωτήρας και υπερασπιστής ούτε σαν αδειοδοτούμενος εκπρόσωπος.
Μιλάει γιατί η ζωή τον τραβάει από το μανίκι σαν αγριεμένο παιδί που θέλει να του δείξει κάτι. Η ζωή τον αναγκάζει να μιλήσει εκεί που υπάρχει σιωπή και σκοτάδι. Ο καλλιτέχνης δεν μιλάει άντ’ αυτού μιλά καθ’ευατόν. Όταν μιλά είναι αυτός και εμείς μαζί.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 