Δεν είμαστε όλοι Μπουτάρηδες

Ο Σύριζα εμφανίστηκε ως διαχειριστής της φρίκης. Ένας διαχειριστής είναι δήθεν κάτι ουδέτερο που μπορεί να τον οδηγήσει μια ηθική βούληση να μετατρέψει κάτι φρικτό σε λιγότερο φρικτό. Δεν είναι και ούτε ήταν ποτέ έτσι, είναι ένα οργανικό απαραίτητο κομμάτι της πολιτικής ηγεμονίας του καπιταλισμού και της συμβολικής τάξης του.

Δεν πρέπει να υπήρξε και ποτέ διακριτός «ανεξάρτητος» -καθ’έαυτό που λένε- διαχειριστής μιας ωμής δύναμης, όπως είναι η οικονομική και η αληθινή πολιτική ισχύς-του να μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για σένα και να το επιβάλεις σε όλους. Η ίδια η πολιτική διαχείριση «απ’έξω» της αληθινής ισχύος, είναι μια απατηλή πράξη, ένα θέατρο, καλοπαιγμένο ή κακοπαιγμένο, άσχετα αν κάποιοι βυθίζονται με αυταπάτη στους ρόλους τους καμιά φορά. Εντελώς άλλο πράγμα η ταξική συσχέτιση δύναμης που μπορεί να περιορίσει το τι μπορεί να κάνει η ωμή δύναμη του κεφαλαίου, στην οποία προσαρμόζουν τους θεατρικούς ρόλους τους οι διαχειριστές.

Άρπαξαν τώρα οι Ζαίοι τον Μπουτάρη στο «δημοκρατικό» μέτωπο τους μια και «ηρωποιήθηκε» από την όντως άθλια επίθεση λιντσαρίσματος που δέχτηκε ως ένας γέρος μόνος του ανάμεσα στον όχλο. Ο Μπουτάρης ένας νεοφιλελε ακροκεντρώος ο οποίος ως εστέτ αστός έχει κάνει χόμπι του ένα θεσμό γιατί μπορεί-είχε από πριν το οικονομικό και κοινωνικό κεφάλαιο. Γιατί αυτό είναι οι θεσμικές θέσεις για κάποιους αστούς που είναι πιο μερακλήδες και «κουλ», χόμπι όταν βαριούνται και είναι πια αδιέξοδα όλα τα άλλα στην ζωή τους.

«Ενσωμάτωσαν» με την πρώτη ευκαιρία τον Μπουτάρη μια και είναι αφομοιώσιμος και μέρος του συστήματος δύναμης και ηγεμονίας όπως είναι και οι Ζαίοι και που ούτως ή άλλως ποτέ δεν είχαν μεταξύ τους καμιά διαφορά και πάντα ήταν από την ίδια πλευρά. Μόνο για την νομή της συμβολικής παρουσίας τους στην πολιτική σκηνή έριζαν, που όρος της είναι η επιφανειακή διαφοροποίηση καθαρά για λόγους ατομικιστικούς- σε αυτό το παιχνίδι ο καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του και την ομάδα του, ανταγωνιστικά με τους άλλους, για συγκεκριμένη περιορισμένη «ποσότητα» προσοχής, ψήφων και αποδοχής.

Τέλος σωστά έχουν πει και άλλοι ότι περισσότεροι Μπουτάρηδες σημαίνουν περισσότερους εξαγριωμένους και «δικαιωμένους» ακροδεξιούς κάφρους – για όσους έκαναν την βίαιη επίθεση λιντσαρίσματος με γροθιές και κλωτσιές και όχι φυσικά για τους πόντιους που είναι αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας- κάτι το οποίο «θεραπεύεται» με περισσότερους Μπουταρηδες που οδηγούν σε…κτλ κτλ σε ένα σατανικό φαύλο κύκλο που όλο και μεγαλώνει σε διάμετρο και θέλει να αναγκάσει τους πάντες να πάρουν μια θέση μέσα σε αυτόν εκβιαστικά. «Είμαστε όλοι Μπουτάρηδες» αλλά όχι από αλληλεγγύη, θέλουν να μας κάνουν «με μπουνιές και κλωτσιές’.

Read Full Post »

Δένδιας και Κασιδιάρης, «δημοκρατικό» τόξο vs «αντι-συστημικής» ναζιστικής Χ.Α.

 

Απολογισμός της χυδαίας και τραμπούκικης επίθεσης του ναζί Κασιδιάρη σε ακροδεξιό Δένδια, που και αυτός με την σειρά του έχει αφήσει «όμορφες» μνήμες ακραίας αυταρχικότητας, ως υπουργός Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη και έχει εξυμνήσει στη βουλή με παρρησία τον δικτάτορα Μεταξά:

Mια «σε κίνδυνο» «αντιπροσωπευτική» μεταδημοκρατία -που δεν έχουν μείνει και πολλά για να υπερασπίσεις, πιο «μάγκες» οι εγκληματίες ναζί στα μάτια κρετίνων και λούμπεν οπαδών και ένα ακόμα μνημόνιο αμάσητο από την βουλή #vouli

Οι ναζί θα είναι ναζί και οι ακροδεξιοί σαν τον Δένδια ακροδεξιοί. Υπάρχει η κλίμακα επικινδυνότητας του φασισμού και οι κασιδιάρηδες είναι πολύ πιο πάνω από όλους, στο τέρμα κόκκινο.

Εγώ δεν συμπάσχω και τόσο με τον Δένδια αλλά κατανοώ τον κίνδυνο της διόγκωσης της ψευδο-αντισυστημικότητας των ναζί, των ιδανικών και πιο αδίστακτων υπηρετών της καπιταλιστικής ολιγαρχίας ειδικά όταν όλοι οι φερετζέδες και τα προσχήματα πέφτουν εντελώς.

Οι οποίοι ναζί επιδιώκουν σχεδιασμένα -με σπρώξιμο θεωρώ και από το βαθύ κράτος- να βρεθούν στο επίκεντρο ως «αντισυστημικοί και λύση» με κάτι τέτοια, που είναι το βασικό «πολιτικό» τους μάρκετινγκ.

Αυτό που παρατηρώ όμως είναι μια συσπείρωση του «δημοκρατικού» τόξου στο πολιτικό «αντιπροσωπευτικό» εποικοδόμημα «από πάνω», του τύπου «όλοι ενάντια στους ναζί», λες και αυτοί είναι ένα ανεξάρτητο «πολιτισμικό και ηθικό» φαινόμενο εγκληματικών πρακτικών και βρωμερής χυδαίας συμπεριφοράς, που έπεσε από τον ουρανό (πιο σωστά ανέβηκε από τα βάθη του βούρκου ) που θα αντιμετωπιστεί «ηθικά και θεσμικά».

Λες και δεν είναι όλη αυτή η εγκληματική μούργα, δημιούργημα πρώτα και πάνω από όλα της ίδιας της κρίσης του καπιταλισμού σε όλα τα επίπεδα, πρωταρχικά στο οικονομικό επίπεδο που παρασύρει -ή έστω «αποκαλύπτει»- την σκληρή αλήθεια του καπιταλισμού και στα άλλα επίπεδα, και της συνεχιζόμενης έντασης και εκβάθυνσης αυτής της κρίσης, που διαχειριστικοί φορείς της ( κρίσης) και πολιτικά υπεύθυνοι-με ξεκάθαρη συνειδητή επιλογή τους- είναι αυτοί που συγκροτούν το «δημοκρατικό» μέτωπο.

Στο μέλλον βλέπω ένα συγκροτημένο μέτωπο «δημοκρατίας» που θα μαλλιοτραβιέται για διαχειριστικά «επίδικα» της νεοφιλ καπιταλιστικής φρίκης ή θα κατεβαίνει μαζί σε «δημοκρατική» σύμπνοια, ανάλογα με τα κόζα. Και αυτό απέναντι στην ΧΑ, δίνοντας της συμβολικά και έμμεσα το ρόλο της «αντισυστημικής» αντιπολίτευσης. Κάτι που δεν θεωρώ ότι θα πιάσει ρίζες λόγω της συγκεκριμένης ιστορίας της Ελλάδας, που δίνει συγκεκριμένο ταβάνι στην ΧΑ, αλλά θα είναι ένα ακόμα παραπλανητικό «επίδικο», σε μια παράσταση όπου η θεσμική «δημοκρατία» ενισχύει συνεχώς με τις νεοφιλ και μνημονιακές πολιτικές της τον εγκληματικό φασισμό και ναζισμό, για να αυτοανακηρύσσεται συνεχώς όλο και πιο απαραίτητη ως ο αναγκαίος φραγμός απέναντι του, σε ένα ατέρμων φαύλο κύκλο.

Αυτή είναι η κατάντια τους, όλου του μνημονιακού νεοφιλ τόξου (σύριζα, νδ, πασοκ, φιλελε λιμά) όπου παλεύουν μεταξύ τους -δήθεν- για τα «επίδικα» γελοίων διαχειριστικών σοφισμάτων και τεχνασμάτων όπως η ψευτοαναδιάρθρωση του χρέους, τα -δήθεν- αντίμετρα και τον κατάλληλο ρυθμό και την εμπροσθοβαρής ή οπισθοβαρής χρονικότητα εκτέλεσης (μας) των φονικών ταξικών μέτρων.

υγ

Και μιλάω πάντα για το «αντιπροσωπευτικό» πολιτικό εποικοδόμημα των κομμάτων «από πάνω». Στην κοινωνική βάση πάντα καλή είναι η δράση, η εγρήγορση και η άμυνα στους ναζί και στα τάγματα ασφαλείας και ας είναι μονοθεματική και χωρίς πολιτική στρατηγική. Άλλο αν χρειάζεται για μένα και πολιτική στρατηγική βάθους για να χτυπηθούν και τα αληθινά αίτια του φασισμού και ναζισμού.

Read Full Post »

Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν

«Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν.» (δεν είναι πλήρως ακριβής μετάφραση αλλά στάνταρ το μήνυμα είναι αυτό).

Πλουραλισμός γνήσιος με το κιλό, με νεοφίλ επιτελικό υπάλληλο των τραπεζών Μακρόν ή ακροδεξιά ψευδοαντισυστημική φαρισαία Λεπέν και «αληθινή ελευθερία επιλογών» στην σημερινή καπιταλιστική μεταδημοκρατία.

Αναγνωρίζω όμως ότι ο Μακρόν είναι ειλικρινής. Ειλικρινής νεοφιλ και φανατικός υπηρέτης των πολυεθνικών και τραπεζών. Η Λεπέν απλώς θα μετατραπεί και ανοιχτά σε κάτι τέτοιο με «φυσικό τρόπο», ετεροχρονισμένα άμα πάρει ποτέ την εξουσία.

Γιατί αυτό να του δίνει όμως έστω και ένα γραμμάριο που θα γέρνει την ζυγαριά υπέρ του; Όταν κάποιος πρέπει να δει ότι όλο αυτό είναι ένας στημένος αδιέξοδος φαύλος κύκλος με συγκεκριμένες «επιλογές» πάντα κακές και είναι μόνο εγκλωβισμός η όποια ποιοτική και ποσοτική ανάλυση των διαφορών, των 2 συνδεδεμένων τμημάτων αυτού του αδιέξοδου, που είναι αναγκαία το ένα για το άλλο και επιφανειακά μόνο διαφορετικά. Όπως και το ότι το να «διαλέξει» ο Γαλλικός λαός με κλειστή μύτη απλώς τον βάζει βαθύτερα και πιο μόνιμα σε αυτό το αδιέξοδο.

Η Λεπέν έχει βέβαια και το μπόνους «προσόν» τη σημαία του «πολιτισμικού» ρατσισμού (που εξάλλου ενδημικός ήταν και είναι ειδικά στις πρώην πρόσφατα ιμπεριαλιστικές χώρες απλώς καλά κρυμμένος). Αλλά αυτός υπάρχει και θεριεύει λόγω του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και των παραγώγων τους που είναι φτώχεια, περιθωριοποίηση, πόλεμος, συνεχιζόμενη κατάρρευση του κοινωνικού κράτους για τους πολλούς (γιατί για τους λίγους ισχυρούς μια χαρά πάντα θα υπάρχει κράτος μια και αυτοί είναι μέρος του, το πιο βαθύ).

Σε όλα τα παραπάνω εντάσσεται μια χαρά ο ιδεολογικά κακοήθης «ριζοσπαστικός» ισλαμισμός εκπορευόμενος κυρίως από τις πετρομοναρχίες του κόλπου. Μια χαρά εντάσσεται στα φαινόμενα καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όπου με μανδύα και ξέπλυμα τη θρησκεία κάνουν τα πάντα να αυξήσουν την δύναμη και την επιρροή τους οι εκεί πάμπλουτες ελίτ, που συνδετικός τους κρίκος είναι το αίμα και η παράδοση αλλά ο τρόπος οικονομικής παραγωγής και κυριαρχίας καπιταλιστικότατος. Αδιάφορο και αν πιστεύουν οι εκεί ελίτ στα αλήθεια τις θρησκευτικές παραληρηματικές παπαριές που ταΐζουν περιθωριοποιημένους για να τους στρατολογήσουν, μαζί με λεφτά «φιλανθρωπίας» στις χώρες τους ή στην Ευρώπη, μια και πρόκειται για ιδεολογικό μηχανισμό. Που είναι ίδιος είτε πιστεύουν είτε δεν πιστεύουν όσοι έχουν τη εξουσία και σημασία έχει να πιστεύουν οι από κάτω. *

Επίσης δεν χρειάζεται την Λεπέν ο ρατσισμός για να θεριέψει. Τι θα κάνει η Λεπέν θα τον θεσμοθετήσει και επίσημα; Λες και ανεπίσημα δεν είναι υπαρκτός μια χαρά ως μια ακόμα «φυσική πραγματικότητα» του σημερινού καπιταλισμού. Να πούμε βέβαια ότι από τα μαθήματα της Ιστορίας ξέρουμε ότι ο ανοιχτά θεσμικός ρατσισμός θα είναι χειρότερος από τον ύπουλο της «φυσικής κατάστασης των πραγμάτων», αλλά αυτό δεν είναι στην τωρινή στρατηγική και τακτική των καπιταλιστικών ελίτ.

Άμα γίνει και αυτό αναγκαίο (αυτοδιάλυση-διάλυση της «πατρίδας μας» Ε.Ε. , ένταση ιμπεριαλιστικών πολέμων και τρομοκρατίας σε βαθμό που ίσως δεν φανταζόμαστε κτλ) θα βγάλουν την Λεπέν από τη θέση «η πιο κακή επιλογή» και από τη θέση του «κυνηγημένου» και μπορεί στο μέλλον να είναι αυτή στην θέση του Μακρόν -λίγο να αλλάξει τη ρητορεία της η Λεπέν ακόμα, λίγο που θα διαγνωσθούν και άλλες κρίσιμες «αναγκαιότητες»- και θα διαβάζουμε «κάντε ότι νομίζετε αλλά πζηφίστε Λεπέν να σωθεί η Γαλλία»

*Αν και πιστεύω ότι οι πετρομοναρχίες του κόλπου και ειδικά η Σαουδική Αραβία γνωρίζοντας ότι είναι ως πολιτικά και ιδεολογικά καθεστώτα καταδικασμένα να καταρρεύσουν στο μέλλον, προσπαθούν να εξάγουν την κρίση τους όπου μπορούν έξω από τις ίδιες τις χώρες τους και να προκαλέσουν όσο γίνεται μεγαλύτερο χάος εκτός των χωρών τους, θεωρώντας ότι αυτό θα παρατείνει επ’αόριστο την παραμονή τους στην εξουσία.

Read Full Post »

Ξεπλένοντας τον ιμπεριαλισμό και υποδαυλίζοντας τον εθνικισμό με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Eχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως ο ψευτοαντεθνικιστικός συρφετός,που εχει αναπτυχθεί στον τόπο από φαιοφιλελέδες έως ‘αριστερούς’ που λατρεύουν τους’ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς’ και τις βόμβες ουρανίου(μια μούρη είναι όλος αυτός ο συρφετός της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης) ξεπλένει στην ουσία την κυβέρνηση Ποροσένκο ως μη -ναζιστική,οπως έκανε στο παρελθόν με τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία,όπου τότε είτε υμνούσαν ξεκάθαρα τους ‘ευρωπαίους’,είτε ξέπλεναν τον εθνικισμό αυτών που τους βόλευε ,(οπως και οι Δυτικοί τυπου Μπερνάρ Κουσνέρ),είτε θεωρούσαν πρόσφορη την δήθεν ‘εξαγωγή δημοκρατίας’ σε κάθε χώρα ,από τις Δυτικες κυβερνήσεις..

Ο ίδιος α λα καρτ ψευτοαντεθνικιστικός συρφετός, δεν έχει πρόβλημα να υιοθετήσει ακόμα και τις πιό ακραίες εθνικιστικες θέσεις των Γκρίζων λύκων για να φανεί ‘in ..

Ολα αυτα τα παρεάκια που ξεκινούν από τους πιό χυδαιους φαιοφιλελεδες και φτάνουν σε διαφορους ‘αγωνιστές’ του Κ.Π.Δ και τους ψευτοτρότσκες ειναι μια μούρη..

Στην ουσία στηρίζουν με πάθος παρέα με ψευτοantifa αν-αρχιδια όλη την λογικη που είχε αναπτύξει η ‘διανόηση’ του Σημίτη,αλλά ακομα χειρότερα αυτου του βρωμιαρη του Ντανιέλ Κον Μπεντίντ και των ομοιων του..,αυτών δηλαδή των καθαρμάτων,που πανηγυρίζουν καθε φορά που τσακίζονται λαοί  

Read Full Post »

Λινέρα, Αντιπρόεδρος της Βολιβίας: Τι κάναμε λάθος στη Λατινική Αμερική;

Εξαιρετικό κείμενο του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, Αντιπρόεδρου  της Βολιβίας, στην κυβέρνηση του Έβο Μοράλες.  Όλο το κείμενο είναι πολύ ενδιαφέρον και μιλά για τις πραγματικές εμπειρίες των ριζοσπαστικών σοσιαλιστικών και αριστερών  κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική.

Μια απόπειρα σε ηπειρωτικό επίπεδο,  με περιορισμούς και λάθη αλλά και σημαντικές επιτυχίες που είναι τώρα σε σημαντική κάμψη, αλλά από το κείμενο αναδύεται αισιοδοξία για το μέλλον μέσα και από ένα τίμιο και πολύ διεισδυτικό απολογισμό με αυτοκριτική.

Μιλάμε βέβαια για ανθρώπους που θα γραφτούν στην Ιστορία ως αληθινή απόπειρα σοσιαλισμού (δημοκρατικού) και όχι ως άθλια απόπειρα τσαρλατανισμού όπως εδώ ο Σύριζα. Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι οι απόψεις του Λινέρα πάνω στην έμπρακτη πολιτική θεωρία και τη πολιτική πράξη  είναι πραγματιστικές και ρεαλιστικές,  χωρίς να χάνουν τίποτα από την επαναστατικότητα τους.

Πηγή: Solidaridad_griega

O Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, Αντιπρόεδρος της Βολιβίας από το 2006 στην κυβέρνηση του Έβο Μοράλες, επιχειρεί τη δική του αποτίμηση για τους κλυδωνισμούς των αριστερών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική.

H πολιτική κρίση στη Βραζιλία με την αποπομπή της Ντίλμα Ρούσεφ από το αξίωμα της Προέδρου της χώρας στις αρχές Σεπτεμβρίου, η αύξηση της κοινωνικής και πολιτικής πίεσης στη Βενεζουέλα για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με θέμα την απομάκρυνση του Νικολάς Μαδούρο από την Προεδρία, αλλά και η αμφισβήτηση της πολιτικής του Μοράλες στη Βολιβία, διαμορφώνουν ένα τοπίο έντονων πολιτικών ανακατατάξεων στην ήπειρο. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από την ομιλία του Λινέρα στη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, τον Μάιο του 2016.

«Βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σημείο καμπής στη Λατινική Αμερική. Ορισμένοι μιλούν για πισωγύρισμα, για την επάνοδο των συντηρητικών δυνάμεων. Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους δώδεκα μήνες, μετά από μια δεκαετία έντονης προόδου και ενίσχυσης των προοδευτικών και επαναστατικών κυβερνήσεων στην ήπειρο, αυτή η πρόοδος συναντά εμπόδια. Σε κάποιες περιπτώσεις υποχωρεί και σε άλλες απειλείται η συνέχειά της.

Εκεί όπου οι συντηρητικές δυνάμεις κερδίζουν έδαφος, παρατηρούμε μια εντατική διαδικασία επαναφοράς των παλιών ελίτ των δεκαετιών του 1980 και του 1990, οι οποίες επιχειρούν να ανακτήσουν τον έλεγχο του κράτους.

Στο επίπεδο της πολιτισμικής ατζέντας, υπάρχει η αποφασιστική προσπάθεια από ΜΜΕ, μη κυβερνητικές οργανώσεις και οργανικούς διανοούμενους της Δεξιάς, να θέσουν υπό αμφισβήτηση και να αποδυναμώσουν το σχέδιο της αλλαγής και της επανάστασης.

Στοχοποιούν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε χρυσή και ενάρετη δεκαετία στη Λατινική Αμερική.

Read Full Post »

Περιμένοντας το αναπόφευκτο της εξόδου από το Ευρώ, χωρίς κατεβασμένα χέρια.

Έχει ξαναγραφτεί από πάρα πολλούς, έχουμε εγκλωβιστεί σε μια ανέξοδη πορεία που ανακυκλώνει τον εαυτό της με μέτρα επί μέτρων χωρίς τέλος, που το μόνο υπολογίσιμο και ξεκάθαρο χαρακτηριστικό της είναι ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι εδώ και 7 χρόνια εντός Ελλάδας αλλά και προς μεγάλο όφελος για Ευρωπαικές και όχι μόνο μεγάλες εταιρείες. Το γνωρίζουν αυτό πια ξεκάθαρα και οι γραφειοκρατίες της νεοφιλ ΕΕ και η μεγάλη πλειοψηφία του «ικανού για κυβερνησιμότητα» πολιτικού προσωπικού που «εκπροσωπεί» τον λαό (Σύριζανελ, ΝΔ, πασοκ, λεβέντης, ποτάμι και χρυσή αυγή με ολίγες ρυθμίσεις «σοβαρότητας»).

Αυτό που δεν λέγεται αρκετά συχνά είναι ότι αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων αυτός ο δρόμος οδηγεί σε μια «αποβολή» της Ελλάδας από το ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάλι επ’ωφελεία των ξένων τραπεζών, των πολυεθνικών, της ανώτερης γραφειοκρατίας της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου που την ελέγχει. Αυτό θα γίνει με όρους συνέχισης της πλήρους εξάρτησης, με ξεπουλημένη πλήρως την δημόσια περιουσία, διαλλυμένο και στοιχειωδώς (αν)υπαρκτό το κοινωνικό κράτος, πλήρως υποτιμημένη την εργασία και με τεράστια ανεργία. Ενώ η Ελλάδα θα παραμείνει συνδεδεμένη με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ ως πιστό ακόλουθο των ΗΠΑ, με τις υποτιθέμενες πρωτοβουλιές “ανεξαρτησίας» δια ιδίας “συννεονήσεως” απευθείας της Ελλάδας με τον μεγάλο Αμερικάνο αδερφό.

Το ίδιο θα γίνει και στην οικονομία με σύνδεση του νέου νομίσματος με το ευρώ και έλεγχο του από την ΕΚΤ και συνέχιση του ασφυκτικού ελέγχου της Ελληνικής οικονομίας μέσω πια και μιας ελεγχόμενης από την ΕΚΤ ισοτιμίας μαζί με τις επιβαλλόμενες δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές. Γιατί σαφώς και το χρέος που συνδέεται άμεσα με όλα αυτά δεν θα χαριστεί κατά την αποβολή της χώρας, αλλά θα αναπροσαρμοστούν τα σχέδια, οι πληρωμές δόσεων, τα μέτρα και τα προγράμματα -μνημόνια δηλαδή πάλι- με βάση  νέους όρους.

Read Full Post »

TI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ Ως ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Αριστερή ονοματολογία και ταξική πολιτική

Είναι τραγικά ανούσιο έως βλακώδες να τσακώνονται διάφοροι για το ποιος είναι ο πιο γνήσιος αριστερός και σε ποιόν ανήκει νόμιμα ο τίτλος όταν δεν υπήρξε ποτέ (και ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ) μια κατοχυρωμένη θεσμική κοινά αποδεκτή αρχή και στάνταρ που θα απονέμει τίτλους και βαθμίδες αναλόγως. Η ίδια η συζήτηση είναι υποθηκευμένη από τους όρους της, εφόσον ο καθένας έχει ορίσει ήδη στο μυαλό του τι σημαίνει αριστερά με βάση τις προσλαμβάνουσες, τα βιώματα και την ταξική του/της θέση (αυτό λειτουργεί πιο υποσυνείδητα και όχι μονοσήμαντα στον γαλαξία της αριστεράς). Άρα οι διαφωνίες, εφόσον δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος ή ένας τρίτος κοινά αποδεκτός έξωθεν κριτής, θα είναι αιώνιες και κυκλικές και απλώς θα καταλήγουν σε ιστορική περιπτωσιολογία και “εντυπωσιακούς” χαρακτηρισμούς. Το μόνο αντικειμενικό και υπαρκτό κριτήριο για διαφοροποιήσεις με κάποιο νόημα είναι η ταξική πολιτική (όχι η ταξική θέση του καθένα που φυσικά δεν ταυτίζονται πλήρως αλλά μη μονοσήμαντα, κάποιες φορές και αντίθετα, με την στάση και θεωρία στην ταξική πολιτική). Νομίζω πως μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να γίνει πια η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, η όποια απόπειρα μεταστροφής της ή η οποιαδήποτε παράλληλη ή μετωπική με την κυβέρνηση πολιτική απόπειρα.

Το μεγαλύτερο και χειρότερο λάθος από όλα

Αυτό που τελικά δεν θα συγχωρεθεί εύκολα (και δεν λέω για τον γαλαξία της αριστεράς αλλά πολύ ευρύτερα και με την ευρύτερη έννοια ως προς τη λέξη), δεν είναι η ταξική πολιτική που επιβάλλουν τα μνημόνια τα οποία έχουν το άλλοθι του καταναγκασμού, αλλά ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης στη διαχείριση του μνημονίου. Ένας λόγος που παρουσιάζει την κατάσταση εξαίρεσης (δηλ τον σε συνεχή επέλαση νεοφιλελευθερισμό) ως κάτι το αναπόφευκτο και ιστορικά μοιραίο και τις επιλογές της ως σωτηρία των πολλών και της κοινωνίας. Και αυτό γιατί έτσι κάνει ένα βαθύ διχασμό στην (θεωρητική κ πάντα ρευστή ) κοινωνική βάση της, αγνοώντας μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, παρόλο που ρητορικά τους συμπεριλαμβάνει στον απολογητικό της λόγο, όπως η πλειοψηφία των νέων, οι άνεργοι και φτωχοί, που θα τους γίνεται όλο και πιο κατανοητό συνεχώς ότι η κυβέρνηση τους πέταξε στον Καιάδα. Ακόμη η καταρρέουσα και υπό προλεταριοποίηση στη πλειοψηφία της μεσαία τάξη, ένιωσε έμμεσα από τα συμφραζόμενα του κυβερνητικού λόγου, ότι η κυβέρνηση έδρασε για την προστασία της, για αυτό και σήμερα έχουμε μια μετακίνηση πιο μετριοπαθών και συντηρητικών ανθρώπων στην κοινωνική βάση που στηρίζει την κυβέρνηση. Όμως οι πολιτικές του μνημονίου στοχεύουν και αυτούς μια και οι φορολογικές κ δημοσιονομικές πολιτικές (συνταξιοδοτικό, εργασιακά, ασφαλιστικά) στρέφονται και εναντίον τους και ειδικά οι φορολογικές πολιτικές σχεδόν αποκλειστικά σε βάρος τους. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για το μέλλον σου ως κυβέρνηση από το να δηλώνεις και να πείθεις ότι σώζεις κάποιον όταν έχεις προγράψει την συνέχιση της καταστροφής του.

Τέλος το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος ο μεταμνημονιακός απολογητικός λόγος της κυβέρνησης , χωρίς να καταλογίζω πρόθεση, έχει από μόνος του μια μη ελεγχόμενη δυναμική να στρέφει τους απατηλά “σωζόμενους” μικρομεσαίους εναντίον των εξαθλιωμένων και το ανάποδο, μια και ασχέτως προθέσεων και μορφής του τελικά ο πολιτικός λόγος αποκωδικοποιείται με βάση τα ταξικά συμφέροντα και την σκληρή καθημερινότητα, με βάση όχι τι λέγεται αλλά πως λέγεται αυτό που λέγεται ή τι δεν λέγεται καν. Φυσικά όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή και η καθημερινότητα τους δεν θα βελτιωθεί αλλά θα γίνει χειρότερη, το επιχείρημα ότι μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη δεν μπορεί να λειτουργεί για πάντα καθησυχαστικά και να αδρανοποιεί την κοινωνική δυναμική, μπορεί ο καθένας να φανταστεί εναντίον ποιών θα στραφούν.

Το εναλλακτικό σχέδιο

Εναλλακτικά σχέδια υπάρχουν πολλά, πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς που θα τα κάνουν πράξη δεν υπάρχουν. Είναι ανούσια η συζήτηση περί εναλλακτικών σχεδίων και προτροπής “αποκάλυψης” τους από τον κυβερνητικό λόγο όπως και κάθε ανάλογη απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξει και να βρει σχέδια, προσχέδια, γενικά ή συγκεκριμένα πλάνα για ριζικά διαφορετικές πολιτικές από την κυβερνητική και εντός αλλά και εκτός Σύριζα, τα οποία είναι δημοσιευμένα αλλά μόνο επί χάρτου. Δεν νομίζω ότι δικαιούται ο οποιοσδήποτε στην κυβέρνηση να “απαιτεί” εν κενώ, χωρίς όρους και χωρίς προϋποθέσεις (δηλ χωρίς όρους διαλόγου και με ένα μίνιμουμ καθορισμένο κοινό τόπο) ένα “εναλλακτικό σχέδιο”. Πρόκειται για μια λάθος ερώτηση που δεν έχει καν λάθος απάντηση αλλά τίθεται, εκβιαστικά από τους όρους της, για να προκαλέσει την αμήχανη σιωπή στον “αντίπαλο”. Η σωστή ερώτηση, που δεν είναι καν θέμα διαλόγου μόνο μεταξύ κυβέρνησης και διαφωνούντων, είναι αν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας και υποκείμενο που μαζί με τη κοινωνία θα αναπτύξει, θα “διορθώσει”, θα προσαρμόσει, με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και απαιτήσεις των πολλών και θα εφαρμόσει αυτό το σχέδιο όταν πρέπει. Που νομίζω και η λέξη σχέδιο είναι λάθος και πιο σωστά θα έπρεπε να μιλάμε για συμμετοχικό κοινωνικό ευρύτερο πρόταγμα αληθινής διεξόδου. Αυτό θέτει και το ερώτημα αν η κυβέρνηση Σύριζα μπορεί να είναι ο φορέας αυτού του προτάγματος αλλά οι απόψεις αρκετών στην κυβέρνηση (που φάνηκαν αμέσως με το απατηλό ερώτημα που λέγαμε) δείχνουν να είναι εχθρικοί απέναντι σε αυτό και η σιωπή άλλων να το αποκλείουν για τώρα.

Read Full Post »

TI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ Ως ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Η Αριστερά στην εξουσία

Η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ είναι ένας “ήπιος” πια διαχειριστής νεοφιλελεύθερων πολιτικών και πρακτικών. Η ηπιότητα αυτής της διαχείρισης, μαζί με τα πιθανά “αντίμετρα και διορθωτικές κινήσεις” είναι απλώς διακηρύξεις και δηλωμένες προθέσεις σε ένα υποθετικό σχέδιο. Αντίθετα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι υπαρκτές και σε διαδικασία εφαρμογής μια και ο ορίζοντας, τα πλαίσια που κινείται και οι “δυνατότητες” ή οι περιορισμοί της κυβέρνησης είναι μόνο το 3ο μνημόνιο και τίποτα άλλο. Το σύνθημα “η αριστερά στην κυβέρνηση” είναι απλώς μια περιγραφική φράση, με υψηλό σίγουρα συμβολικό περιεχόμενο που με την κυβέρνηση να εφαρμόζει πια το 3ο μνημόνιο σημαίνει απλώς τη ταυτολογική σχέση “είμαστε αριστεροί και είμαστε στην κυβέρνηση άρα η αριστερά είναι στην κυβέρνηση ή η κυβέρνηση είναι αριστερή” ή χειρότερα στην εξουσία, που εκτός από κενή κυκλική ταυτολογία είναι και αυταπάτη. Αν και σε αυτή τουλάχιστον την αυταπάτη η κυβέρνηση δείχνει ακόμα να μην πέφτει.

Η διαχείριση του μνημονίου και ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης.

Πιο αποκαλυπτικό και καταθλιπτικό από όλα είναι ο διαχειριστικός λόγος της κυβέρνησης μετά τα μνημόνια. Σοφίσματα χωρίς αληθινό νόημα ή “κλεμμένα” από άλλες πολιτικές παραδόσεις όπως “ριζοσπαστικός πραγματισμός”, “αριστερός ρεαλισμός”, “ο τιμονιέρης που γνωρίζει πως να μην πέσουμε στα βράχια” “πραγματική και εφαρμόσιμη και όχι ιδεολογική, δογματική ή ιδεοληπτική αριστερά” κτλ αναδύονται για να δημιουργήσουν το νέο νομιμοποιητικό των πολιτικών, κυβερνητικό λόγο ή το λόγο νεόκοπων όψιμων συμμάχων (οι φράσεις μπορεί να μην είναι ακριβείς αλλά με παρεμφερές νόημα). Είναι αναμενόμενο γιατί τελικά και τον ίδιο τον πολιτικό λόγο τον διαμορφώνουν τελικά οι σκληρές αναγκαιότητες της πολιτικής πρακτικής και όχι οι προθέσεις και η ιδεολογία. Έτσι αντί ο αριστερός λόγος και προθέσεις να διαμορφώνουν την πραγματικότητα, η νέα πραγματικότητα θα δημιουργεί ένα καινούργιο, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα που ξέραμε, αριστερό λόγο. Και αυτό γιατί ο λόγος της εξουσίας (που μέρος της είναι πια η αριστερή κυβέρνηση) είναι πρώτα και πάνω από όλα νομιμοποιητικός της πραγματικότητας και όχι αληθινά δημιουργικός και ελεύθερος, έστω στο πεδίο της ιδεολογίας και της σκέψης. Αυτό προφανώς θα ίσχυε σε κάθε εξέλιξη και παντού στην Ιστορία, θεωρώ περιττό να πούμε ότι αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι η πραγματικότητα είναι (συνεχίζει να είναι) μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη.

Μια σημείωση για τον λαϊκισμό.

Ο λαϊκισμός είναι ένα πολύ σημαντικό πολιτικό και ιδεολογικό όπλο στις κοινωνίες. Για μένα πλήρως αποδεκτός ως μέσο αλλά όχι ως σκοπός. Έχει σημασία ποιοί τον χρησιμοποιούν, για ποιό σκοπό και τα πολιτικά, ιδεολογικά και αισθητικά όρια που θέτουν αυτοί που τον χρησιμοποιούν. Ορθά για μένα χρησιμοποιήθηκε προεκλογικά αλλά τώρα πια δυστυχώς έχει μετατραπεί σε όπλο προπαγάνδας από κέντρα έξωθεν ή κοντά (έως πολύ κοντά) στη κυβέρνηση για την “ενίσχυση” της και η χειρότερη εξέλιξη είναι ότι απορρέει από συγκεκριμένα συμφέροντα εντός ή κοντά στην ολιγαρχία και το βαθύ κράτος και είναι πια διαχειρίσιμος από αυτά. Η κακή αισθητική και η χυδαιότητα πιστεύω είναι δευτερεύων, θυμίζει μεν σε πάρα πολλά τον πάλαι πότε Αυριανισμό αλλά μάλλον θα τον χαρακτήριζε κάποιος Χθεσινισμό μια και η ιστορία που επαναλαμβάνεται εδώ είναι φάρσα, οι συνθήκες και η κοινωνία πολύ διαφορετικές και η δυνατότητα επιρροής, όσο και αν σφίγγονται οι Κουρήδες και τα μινιόν τους, πολύ περιορισμένη σε σχέση με το παρελθόν.

Το Κόμμα και το κόμμα.

Το κόμμα είναι πια εξάρτημα και de facto ενεργούμενο της κυβέρνησης εδώ και καιρό, μόνο και μόνο λόγω της κεντρικότητας και σημασίας που έχει στις εξελίξεις η κυβέρνηση. Σε όσους ασχολούνται είναι γνωστά. Η ελευθερία του λόγου και της άποψης και η παραγωγή κριτικής και ιδεών έχει σχετικά μικρή σημασία για την κοινωνία. Το αληθινό Κόμμα πια είναι η κυβέρνηση και οι νέοι γραφειοκρατικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί που χτίζονται πια εντός και πέριξ του κράτους. Παραμένει ένας μεγάλος πλούτος ιδεών και προσώπων εντός και πέριξ των οργανώσεων που θα συνεχίσει να δρα και να υπάρχει εντός της κοινωνίας, του διαδικτύου και των κινημάτων είτε παράλληλα, είτε απέναντι, είτε εντός του κρατικού Σύριζα, αλλά ο νόμος της θεσμικής δύναμης, της κατοχής των πόρων και της διαχείρισης του υπαρκτού θα θέτει τις δυνάμεις αυτές πάντα σε δεύτερο ρόλο και σε σχετική αδυναμία όποια πολιτική μορφή και αν πάρουν, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Ως προς την χρονικότητα των γεγονότων κάθε πιθανής εξέλιξης, θα κριθούν όλα από το πόσο ικανή θα φανεί η κυβέρνηση να κρατήσει την θεσμική δύναμη και να διαχειριστεί τους διαθέσιμους πόρους και το υπαρκτό (δηλ τον νεοφιλελευθερισμό). Το κωμικοτραγικό θα είναι ότι όσο καλύτερα θα τα καταφέρνει η κυβέρνηση τόσο λιγότερο θα έχει σχέση με το κόμμα που ήταν (Σύριζα) και τόσο πιο πολύ θα γίνεται το Κόμμα (κρατικός Σύριζα).

Read Full Post »

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΡΑΧΜΗ Ή ΕΥΡΩ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΌ ΝΕΕΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗς ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

H κυβέρνηση Σύριζα υπέστη μια στρατηγική ήττα και την υπέστη γιατί εξαρχής το στρατηγικό σχέδιο δεν ήταν επαρκές και ικανό να φέρει μια νίκη ή έστω ένα αποτελεσματικό κλονισμό του αντιπάλου που θα οδηγούσε σε ανασύσταση του πεδίου των δυνάμεων σε μια άλλη θέση ισορροπίας. Το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έπαιξε σε ένα πεδίο διαμορφωμένο από τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας τα επικοινωνιακά και θεσμικά όπλα που του έδινε ο ίδιος, αναγκαστικά μέσω των κανόνων και των διατάξεων της ΕΕ. Όμως ο αντίπαλος είχε πολύ σκληρότερα και σημαντικότερα όπλα τα οποία αφορούν την ύπαρξη των ίδιων των οικονομικών δομών της Ελλαδας τις οποίες ελέγχει.

Βασικό πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί να επιμένει να υπάρχει μέσα σε μια σχέση με την ΕΕ που είναι δομημένη πάνω σε τεράστια συμφέροντα και που υπάρχει ως τέτοια (η σχέση) μόνο για να τα εξυπηρετεί. Είναι εντελώς αφελές και τελικά επικίνδυνο να προσπαθείς να αποκαλύψεις μόνο την αθλιότητα και την βαρβαρότητα αυτής της σχέσης χωρίς να θίξεις και να κάνεις να υποχωρήσουν τα υλικά συμφέροντα στα οποία χτίζεται αυτή η σχέση και υπάρχει για αυτά και να πιστεύεις ότι έτσι θα την αλλάξεις ριζικά.

Επίσης ανούσιο και τελικά ξόδεμα χρόνου και δυνάμεων είναι να επιχειρείς να αλλάξεις μια σχέση δύναμης μεταξύ ισχυρού και αδύναμου, παραμένοντας εκ της κατάστασης και των δεδομένων ο αδύνατος, χωρίς να αποδυναμώνεται αληθινά ο ισχυρός μια και η ίδια η διαλεκτική της σχέσης θα ωθεί τον δυνατό να παραμένει δυνατός και να κρατά τον αδύνατο στην ίδια θέση ως βασικό όρο της διατήρησης της ισχύος του.

Όλα αυτά οδηγούν στην ουσία τον δυνατό να γίνεται σκληρότερος για να διατηρήσει τη θέση ισχύος του απλώς μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει και στην πραγματικότητα εφόσον θέλει de facto να παραμείνει ο ισχυρός, η μόνη απάντηση στις επικοινωνιακές και συμβολικές αντιστάσεις του αδύνατου (ακόμα και με τα καλύτερα και ορθολογικότερα επιχειρήματα από τη μεριά του) είναι να επιδείξει την δύναμη του με ακόμα μεγαλύτερη απειλητικότητα και σκληρότητα.

Εφόσον λοιπόν δεν μπορείς να αποδυναμώσεις και να κάμψεις τον ισχυρό αντίπαλο, μια και αυτές είναι οι τόσο απίστευτα άθλιες συνθήκες σήμερα στην Ευρώπη, η μόνη λύση είναι να αποχωρήσεις από τη διαλεκτική σχέση. Δεν πρόκειται για δειλία ή φυγομαχία αλλά για τη μόνη λογική αντιμετώπιση από τον αδύναμο στον εγκλωβισμό του ως αδύναμος.

Η ύπαρξη μας ως μέλος της Ευρωζώνης δεν μας θέτει απλώς ως ένα αδύναμο μέλος μιας ένωσης αλλά στην καρδιά μιας καταναγκαστικής σχέσης συνύπαρξης

Read Full Post »