Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο σε αυτά τα πλαίσια ενός «μαφιόζικου» καπιταλισμού (όχι πως υπάρχει μη μαφιόζικος και «καλός» απλώς διαφορετικοί τρόποι ιδεολογικής επιβολής του) , είναι δομημένο για να λειτουργεί με όρους ωμής δύναμης και επιβολής, μέσα από τα πολλά φράγκα των ολιγαρχών, που ούτως ή άλλως ξέρουν να παίρνουν με διάφορους τρόπους πάντα πιο πολλά από όσα δίνουν, τις παρασκηνιακές βρώμικες ίντριγκες και την βία.
Είναι η κανονικότητα του αυτή και όχι κάποια παρεκτροπή που μπορεί να «διορθωθεί». Απλώς υπάρχουν όρια όπως το «να μην υπάρχουν δα και νεκροί ή σακατεμένοι» που βάζουν οι αρχιμαφιόζοι εφοπλιστές, επιχειρηματίες και «επενδυτές» των ΠΑΕ και το κράτος, απλώς και μόνο για το PR αυτής της «βιομηχανίας» θεάματος και την μη παρεμπόδιση της συνέχισης της λειτουργίας της ίδιας της «βιομηχανίας» (παρόλο που και με νεκρούς έχουμε δει ότι οι μπίζνες συνεχίζουν ως συνήθως). Όχι τόσο ως κερδοφόρας μπίζνας το ίδιο αλλά ως ιδανικό ξέπλυμα άλλων κερδοφόρων δραστηριοτήτων.
Παρόλο που υπάρχει και το αθλητικό θέαμα και το φίλαθλο πνεύμα σε πολλούς θεατές. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο και μια χαρά συνυπάρχουν. Απλώς θεσμικά εντός του καπιταλισμού το αληθινά κυρίαρχο που θα καθορίζει την λειτουργία του ποδοσφαίρου -όταν το βλέπεις με όρους κοινωνικούς και οικονομικούς – θα είναι πάντα η επιβολή του “ισχυρότερου” με όρους καπιταλισμού ή “πολιτισμικού” καπιταλισμού.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 