«Κι αν πεθάνω σαν αντάρτης να με θάψεις εκεί, στο βουνό, κάτω από τη σκιά ενός υπέροχου λουλουδιού»

  Χτες το βράδυ σκοτώθηκε από εκρηκτικό μηχανισμό ο ηγέτης της λαϊκής δημοκρατίας του Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, στην καφετέρια Σέπαρ. Ο Αλεξάντερ ήταν δικός μας άνθρωπος και η θλίψη μας είναι βαθιά. Λέμε ότι η ιστορικές συνθήκες γεννούν τους ηγέτες αλλά οι μεγάλοι άνθρωποι είναι προϊόν της δικής τους απόφασης να συναντηθούν με την ιστορία, αυτό που οι ίδιοι σεμνά χαρακτηρίζουν καθήκον. Πιστεύω ότι είναι καθοριστική η ύπαρξη ή η μη ύπαρξη κάποιων ανθρώπων στο τιμόνι μιας υπόθεσης, ασχέτως αν υπάρχουν αυτοί που θα συνεχίσουν τον αγώνα. Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Αλεξάντερ.

Read Full Post »

Συνέντευξη με τον Αλεξέι Άλμπου για την κατάσταση στην Ουκρανία και στις ανατολικές Λαικές Δημοκρατίες

ΠΗΓΗ: Lefteria (news)

Στις 11 Μάρτη ο Αλεξέϊ Άλμπου παραχώρησε συνέντευξη στον Λ.Κ. από την Αντιφασιστική Καμπάνια Αλληλεγγύης για την Ουκρανία και το Ντονμπάς, στα πλαίσια της επίσκεψής του στην Αθήνα και μία μέρα μετά την μαζική εκδήλωση που διοργάνωσε στο Πολυτεχνείο η οργάνωση «Ταξική Αντεπίθεση».

Ο Αλεξέϊ Άλμπου είναι μέλος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Οδησσού και συντονιστής της οργάνωσης «Μπορότμπα»[1] στην περιοχή της Οδησσού.

Ήταν ως το 2011 επικεφαλής της περιφερειακής οργάνωσης της Ουκρανικής Κομσομόλ και στέλεχος του Κ.Κ. Ουκρανίας, από όπου διαγράφτηκε λόγω διαφωνιών με την ηγεσία. Από το 2011 είναι στέλεχος της «Μποροτμπά».

Ιδρυτικό μέλος του αντιφασιστικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος στην Οδησσό.

Ένας από τους επιζώντες της σφαγής στο Σπίτι των Συνδικάτων στις 2 Μάη, όπου οι φασίστες δολοφόνησαν τουλάχιστον 48 ακτιβιστές της αντίστασης της Οδησσού.

Καμπάνια:    Πόσο ισχυρό ήταν το αντιφασιστικό κίνημα στην Οδησσό πριν τα αιματηρά γεγονότα της δεύτερης Μαΐου του 2014;

Μετά πραξικόπημα του Μαϊντάν, κλιμακώθηκε η βία κατά των αντιφασιστών στην Οδησσό, καθώς και στην υπόλοιπη χώρα. Όμως, παρά την καταστολή, η αντίσταση της Οδησσού κατάφερε να οργανώσει μια μαζική διαδήλωση την Πρωτομαγιά. Ωστόσο, όταν η επόμενη μέρα ήρθαν οργανωμένες φασιστικές ομάδες του «Δεξιού Τομέα», της λεγόμενης «αυτοάμυνας» του Ευρωμαϊντάν και των ποδοσφαιρικών κλαμπ, πολύ λίγοι αντιφασίστες ήταν διατεθειμένοι να αντισταθούν. Κατά συνέπεια, φαίνεται ότι η δική μας πλευρά νικήθηκε εύκολα, σε αντίθεση με το Ντονμπάς, όπου το αντιμαϊντάν κίνημα νίκησε. Ποιες ήταν οι αδυναμίες των αντιφασιστών στην Οδησσό και ποιοι είναι οι λόγοι της επιτυχίας στо Ντονμπάς;

А. Άλμπου:  Η μεγάλη πλειοψηφία στην Οδησσό και στα νοτιοανατολικά πήρε από την πρώτη στιγμή θέση ενάντια στο νέο καθεστώς νεοφιλελεύθερων εθνικιστών, ακροδεξιών και φασιστών που εγκαθιδρύθηκε στο Κίεβο μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν. Η λαϊκή θέληση εκφράστηκε και στους δρόμους με μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ήδη από τον Μάρτιο. Όμως υπήρχε σοβαρό πρόβλημα συντονισμού των πολιτικών δυνάμεων που συμμετείχαν. Αυτό δημιουργούσε κατάσταση αποδιοργάνωσης. Επίσης, το κίνημα αυτό περιορίστηκε στην ειρηνική διαμαρτυρία  και δεν εξέτασε σοβαρά την οργάνωση της δυναμικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς και τους φασίστες που έπαιζαν το ρόλο της δύναμης κρούσης εκεί που η επίσημη εξουσία δεν μπορούσε να το κάνει.

Έτσι, στις 2 Μάη 2014, όταν 2.500 περίπου εθνικιστές και φασίστες κατέφτασαν στην Οδησσό από διάφορες περιοχές της Ουκρανίας για μια υποτίθεται «πορεία για την ενότητα της Ουκρανίας», οι περισσότεροι που διαδήλωναν την προηγούμενη μέρα επέλεξαν είτε να φύγουν από το κέντρο της πόλης ή απλώς να μην εμφανιστούν στους δρόμους, καθώς δεν ήταν προετοιμασμένοι για μια δυναμική αντιπαράθεση, αλλά ούτε και περίμεναν να συμβεί αυτό που θα ακολουθούσε. Στην εθνικιστική διαδήλωση που εξελίχθηκε σε πογκρόμ αντιφρονούντων και στη σφαγή που ακολούθησε συμμετείχαν μαχητές του «Δεξιού Τομέα», της «Αυτοάμυνας του Ευρωμαϊντάν», καθώς και μέλη ποδοσφαιρικών κλαμπ που στην πλειονότητά τους ελέγχονται από τους νεοναζί. Ήταν καλά προετοιμασμένοι και εξοπλισμένοι. Στόχος τους ήταν η φυσική εξόντωση του κινήματος αντίστασης της Οδησσού.

Ναζί παραστρατιωτικοί λίγο πριν ξεκινήσει η «πορεία για την ενότητα της Ουκρανίας»

 

Εγώ μαζί με άλλους συντρόφους βρισκόμουν στην κατασκήνωση του κινήματος αντίστασης της Οδησσού στο Κουλίκοβο Πόλιε, έξω από το Σπίτι των Συνδικάτων, καθώς υπήρχαν φήμες ήδη από τις προηγούμενες μέρες ότι η κατασκήνωση θα δεχτεί επίθεση. Στο κέντρο της πόλης, μετά από μια προβοκάτσια με πυροβολισμούς από τις γραμμές των φασιστών προς τους αντιδιαδηλωτές, ακολούθησαν συγκρούσεις. Αμέσως μετά, η εθνικιστική πορεία καθοδηγούμενη από τα προπορευόμενα ένοπλα τμήματα των νεοναζί κατευθύνθηκε προς το Κουλίκοβο.

Read Full Post »

Πούτιν, Ρωσία, Συρία και η ιμπεριαλιστική «εξίσωση»

Ο Πούτιν δεν είναι ένας ακόμα μεγάλος ηγέτης Ιμπεριαλιστής per se αν και εκπρόσωπος και εξισορροπιστής της σάπιας ρωσικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας -να μην το ξεχνάμε και αυτό – γιατί αναγκάζεται σε συνεχή άμυνα από τους ωμούς όρους συσχετισμού δύναμης απέναντι στον κακοήθη και ακραία επιθετικό δυτικό ισχυρότερο ιμπεριαλισμό. Επίσης είναι δεσμευμένος και από την πολυετή σοβιετική παράδοση επί ΕΣΣΔ που έχει αφήσει το ισχυρό αποτύπωμα της στο Ρωσικό λαό και κυρίως στο Ρωσικό κράτος και στη στρατηγική που ακολουθεί. Όχι πως παίζει σημαντικό ρόλο σήμερα κάποια αληθινή ισχυρή σοσιαλιστική ιδεολογία στην Ρωσία, αλλά τα κράτη και οι διαμορφωμένοι ιστορικά θεσμοί εντός τους έχουν ιστορική “μνήμη” και διαμορφωμένες “νοοτροπίες”. Η Ρωσία επίσης ήταν πάντα μια πιο εσωστρεφής και περιφερειακή μεγάλη δύναμη και αυτό βασίζεται και σε μια γεωπολιτική και γεωγραφική πραγματικότητα μιας τεράστιας χώρας-”ηπείρου”, στην οποία πάτησε και το -υπό συνεχή διαμόρφωση- σοσιαλιστικό καθεστώς και αναπτύχθηκε ως απομονωμένο σε ένα παγκόσμιο εχθρικό περιβάλλον για σημαντικό χρονικό διαστήμα.

Στις ενδο-ιμπεριαλιστικές διαμάχες σαφώς η Ρωσία εντάσσεται στην αλυσίδα (ή πλέγμα) των μεγάλων ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών χωρών, σαφώς ψηλά σε μια νοητή πυραμίδα -όχι όμως στην κορυφή της. Αλλά σε αυτή τη διαμάχη ο ρόλος της είναι με ένα παράδοξο και έμμεσο τρόπο “θετικός”. Μια και οφείλουμε να ζητάμε και να επιδιώκουμε όσο μπορούμε πάντα, να μην υπάρχει ένας κυρίαρχος πανίσχυρος πόλος που θα σαρώσει τα πάντα επιβάλλοντας μια μόνιμη Pax (Americana εδώ αναγκαστικά) φόβου και πλήρους υποταγής-και είναι οι ΗΠΑ που επιδιώκουν ξεκάθαρα αυτό το ρόλο εδώ και δεκαετίες- αλλά μια “ισορροπία” εν μέσω μιας συνεχούς “ήπιας και συγκρατημένης» ισοβαρούς σύγκρουσης σε μια μόνιμα άλυτη ιμπεριαλιστική «εξίσωση». Που σε μια απότομη πολιτική και οικονομική κατάρρευση στο -ασαφές- μέλλον μπορεί και να μετατραπεί και σε σοσιαλιστική επανάσταση ή έστω σε μια ριζοσπαστική φιλολαϊκή ανατροπή προς τα αριστερά σε κάποια (ή κάποιες) μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα. Πάντα με γνώμονα για την όποια τακτική και στρατηγική, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στα λαϊκά στρώματα, οι οποίοι συναθροιζόμενοι στη σημερινή φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού με την συνεχή διάλυση της “μεσαίας τάξης” είναι, τουλάχιστον εν δυνάμει, σαφώς η μεγάλη πλειοψηφία σε όλο και πιο πολλές χώρες της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.

Read Full Post »