Δένδιας και Κασιδιάρης, «δημοκρατικό» τόξο vs «αντι-συστημικής» ναζιστικής Χ.Α.

 

Απολογισμός της χυδαίας και τραμπούκικης επίθεσης του ναζί Κασιδιάρη σε ακροδεξιό Δένδια, που και αυτός με την σειρά του έχει αφήσει «όμορφες» μνήμες ακραίας αυταρχικότητας, ως υπουργός Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη και έχει εξυμνήσει στη βουλή με παρρησία τον δικτάτορα Μεταξά:

Mια «σε κίνδυνο» «αντιπροσωπευτική» μεταδημοκρατία -που δεν έχουν μείνει και πολλά για να υπερασπίσεις, πιο «μάγκες» οι εγκληματίες ναζί στα μάτια κρετίνων και λούμπεν οπαδών και ένα ακόμα μνημόνιο αμάσητο από την βουλή #vouli

Οι ναζί θα είναι ναζί και οι ακροδεξιοί σαν τον Δένδια ακροδεξιοί. Υπάρχει η κλίμακα επικινδυνότητας του φασισμού και οι κασιδιάρηδες είναι πολύ πιο πάνω από όλους, στο τέρμα κόκκινο.

Εγώ δεν συμπάσχω και τόσο με τον Δένδια αλλά κατανοώ τον κίνδυνο της διόγκωσης της ψευδο-αντισυστημικότητας των ναζί, των ιδανικών και πιο αδίστακτων υπηρετών της καπιταλιστικής ολιγαρχίας ειδικά όταν όλοι οι φερετζέδες και τα προσχήματα πέφτουν εντελώς.

Οι οποίοι ναζί επιδιώκουν σχεδιασμένα -με σπρώξιμο θεωρώ και από το βαθύ κράτος- να βρεθούν στο επίκεντρο ως «αντισυστημικοί και λύση» με κάτι τέτοια, που είναι το βασικό «πολιτικό» τους μάρκετινγκ.

Αυτό που παρατηρώ όμως είναι μια συσπείρωση του «δημοκρατικού» τόξου στο πολιτικό «αντιπροσωπευτικό» εποικοδόμημα «από πάνω», του τύπου «όλοι ενάντια στους ναζί», λες και αυτοί είναι ένα ανεξάρτητο «πολιτισμικό και ηθικό» φαινόμενο εγκληματικών πρακτικών και βρωμερής χυδαίας συμπεριφοράς, που έπεσε από τον ουρανό (πιο σωστά ανέβηκε από τα βάθη του βούρκου ) που θα αντιμετωπιστεί «ηθικά και θεσμικά».

Λες και δεν είναι όλη αυτή η εγκληματική μούργα, δημιούργημα πρώτα και πάνω από όλα της ίδιας της κρίσης του καπιταλισμού σε όλα τα επίπεδα, πρωταρχικά στο οικονομικό επίπεδο που παρασύρει -ή έστω «αποκαλύπτει»- την σκληρή αλήθεια του καπιταλισμού και στα άλλα επίπεδα, και της συνεχιζόμενης έντασης και εκβάθυνσης αυτής της κρίσης, που διαχειριστικοί φορείς της ( κρίσης) και πολιτικά υπεύθυνοι-με ξεκάθαρη συνειδητή επιλογή τους- είναι αυτοί που συγκροτούν το «δημοκρατικό» μέτωπο.

Στο μέλλον βλέπω ένα συγκροτημένο μέτωπο «δημοκρατίας» που θα μαλλιοτραβιέται για διαχειριστικά «επίδικα» της νεοφιλ καπιταλιστικής φρίκης ή θα κατεβαίνει μαζί σε «δημοκρατική» σύμπνοια, ανάλογα με τα κόζα. Και αυτό απέναντι στην ΧΑ, δίνοντας της συμβολικά και έμμεσα το ρόλο της «αντισυστημικής» αντιπολίτευσης. Κάτι που δεν θεωρώ ότι θα πιάσει ρίζες λόγω της συγκεκριμένης ιστορίας της Ελλάδας, που δίνει συγκεκριμένο ταβάνι στην ΧΑ, αλλά θα είναι ένα ακόμα παραπλανητικό «επίδικο», σε μια παράσταση όπου η θεσμική «δημοκρατία» ενισχύει συνεχώς με τις νεοφιλ και μνημονιακές πολιτικές της τον εγκληματικό φασισμό και ναζισμό, για να αυτοανακηρύσσεται συνεχώς όλο και πιο απαραίτητη ως ο αναγκαίος φραγμός απέναντι του, σε ένα ατέρμων φαύλο κύκλο.

Αυτή είναι η κατάντια τους, όλου του μνημονιακού νεοφιλ τόξου (σύριζα, νδ, πασοκ, φιλελε λιμά) όπου παλεύουν μεταξύ τους -δήθεν- για τα «επίδικα» γελοίων διαχειριστικών σοφισμάτων και τεχνασμάτων όπως η ψευτοαναδιάρθρωση του χρέους, τα -δήθεν- αντίμετρα και τον κατάλληλο ρυθμό και την εμπροσθοβαρής ή οπισθοβαρής χρονικότητα εκτέλεσης (μας) των φονικών ταξικών μέτρων.

υγ

Και μιλάω πάντα για το «αντιπροσωπευτικό» πολιτικό εποικοδόμημα των κομμάτων «από πάνω». Στην κοινωνική βάση πάντα καλή είναι η δράση, η εγρήγορση και η άμυνα στους ναζί και στα τάγματα ασφαλείας και ας είναι μονοθεματική και χωρίς πολιτική στρατηγική. Άλλο αν χρειάζεται για μένα και πολιτική στρατηγική βάθους για να χτυπηθούν και τα αληθινά αίτια του φασισμού και ναζισμού.

Read Full Post »

Μπροστά στην Δραχμή ως μια νέα ΤΙΝΑ της αστικής τάξης

 

Η τελική χειρότερη κατάληξη θα είναι η δραχμή με τους όρους Σόιμπλε/Ε.Ε./Eurogroup από ένα «απελπισμένο» συμβιβασμό από την αστική τάξη που θα κοιτάξει φυσικά και τότε να αρπάξει, μαζί με τους λακέδες της, ότι μπορεί -όχι με τόσο κέφι βέβαια και με αρκετό αληθινό κλαψούρισμα μια και με ευρώ (και Ε.Ε.) σαφώς είναι better off που λένε οι Αμερικάνοι φιλελέδες.

Αλλά όταν η μόνη αναγκαστική «διέξοδος» θα είναι αυτή, τότε θα γίνει το νέο σχέδιο «σωτηρίας» της αστικής τάξης και θα την διαλαλούν οι κάθε Κούλης και Τσίπρας μαζί με τα κάθε λογής πολιτικάντικα λιμά, που απλώς έτυχε να περνάνε και είδαν φως, ΕΣΠΑ και βουλευτικά μισθά και μπήκαν. Πάρα πολλοί τέτοιοι τελευταίοι φυσικά υπάρχουν και σε συριζονουδούλα, απλώς υποταγμένοι και προσαρμοσμένοι στην «διαφορετική» ιδεολογία-ζόμπι που εκφράζει το κάθε κόμμα εξουσίας.

Αδιάφορα τα ρητορικά σχήματα που θα ανακαλύψει ο καθένας τους για να νομιμοποιήσει αυτήν την νέα «δραχμολαγνική” επιλογή «σωτηρίας» (δραχμή με όρους Ε.Ε/Εurogroup/Σόιμπλε όπως και με το ευρώ) , κολλώντας ταυτόχρονα σαν βδέλλα τα τομάρια τους στο νέο αυτό σχέδιο, παρουσιάζοντας την κομματική ψευδοιδεολογία τους, ως μια αναγκαιότητα για τη νέα διαχείριση της πάντα μόνιμης «φυσικής και αναπόφευκτης” φρίκης. Όπως αδιάφορα είναι και τα σημερινά περί “Ευρώπης πατρίδας μας και πατρίδας του διαφωτισμού”, “Η Ευρώπη αλλάζει, λίγη υπομονή να πάρουμε κάνα ψήφο από τους εμμονικούς της λιτότητας” κτλ κτλ. 

Σημασία έχει ότι εντός των πλαισίων του οικονομικού ιμπεριαλισμού της Ε.Ε.-των ισχυρότερων χωρών της-  και του ευρύτερου δυτικού ιμπεριαλισμού, η δραχμή θα παρουσιαστεί και θα εφαρμοστεί ως πολιτική  «αναβαπτισμένη» ως μια νέα ΤΙΝΑ, όπως ακριβώς παρουσιάζεται ως τώρα το ευρώ και η Ε.Ε.. 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι αναγκαίοι υποκειμενικοί όροι για ένα μαζικό κοινωνικό πρόταγμα οργανωμένο από επίσης μαζικούς πολιτικούς φορείς, που θα στηρίξει ως απάντηση ένα εναλλακτικό φιλολαϊκό σχέδιο που θα είναι σε πλήρη ταξική και πολιτική αντίθεση με το σχέδιο της Ε.Ε. (και αναγκαστικά και της εσωτερικής ολιγαρχίας), με αυτούς τους νέους όρους και το νέο διακύβευμα, δηλ. δραχμή ως η μόνη πια επιλογή ούτως ή άλλως. Στα χαρτιά βέβαια και σε προγράμματα υπάρχει το σχέδιο (ή σχέδια) όπως υπάρχουν και οι εκπρόσωποι του. Αλλά αυτό δεν φτάνει…

Από ότι βλέπω ως τώρα, οι εκπρόσωποι αυτού του σχεδίου/σχεδίων αρκετά εύκολα απαξιώνονται και περιθωριοποιούνται για τα δεδομένα της απήχησης στην κοινωνία που θα έπρεπε να έχουν, ή χειρότερα ίσως κάποιοι να γίνουν και ουρές του αστικού σχεδίου Α* που θα είναι εκπορευόμενο από την Ε.Ε., όσο αυτή τουλάχιστον υπάρχει με την σημερινή μορφή της.

*Και σχέδιο Α και μόνο Α υπήρχε και υπάρχει από την άλλη πλευρά, γιατί μόνο ένα σχέδιο έχουν οι καπιταλιστικές ολιγαρχίες, το ίδιο παντού, την διατήρηση και αναπαραγωγή της οικονομικής και πολιτικής ισχύος τους, με μόνο περιορισμό την αντίσταση με έμπρακτους όρους ισχύος από τους λαούς (ή άλλες πιο ισχυρές ολιγαρχίες αν και αυτό είναι εντελώς άλλης φύσης πολιτικό γεγονός).

Read Full Post »

Τι είναι τελικά o Σύριζα σήμερα και ποιά είναι η “ιδεολογία” του;

 

Πόσο Πασόκ είναι ο Σύριζα;

Σύριζα και πασόκ είναι άλλης φύσης και ιστορικότητας πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα. Το πασόκ είχε μια εντελώς άλλη αφετηρία. άλλη εξέλιξη και διάρκεια, σε μια άλλη εποχή και λειτούργησε τελικά σαν μια κλασσική δεξιά σ/δ ισορροπιών-υπερ του κεφαλαίου- και της «κοινωνικής ειρήνης» μέχρι το τέλος του . Ακόμα και ο ΓΑΠ έτσι ξεκίνησε και δεν μπόρεσε να παίξει αυτό το ρόλο και έπεσε.

Ο Σύριζα είναι «διαχειριστής της πιο έσχατης ανάγκης και στιγμής» με κάθε μέσο διαθέσιμο και αδίστακτος. Υποδύθηκαν τα πάντα -νεοπασόκοι, αριστεροί, εναλλακτικοί, ακροαριστεροί και τώρα εθνικιστές και «σοβαροί ήπιοι» νεοφιλ. Με μόνο κριτήριο και οδηγό την εξουσία για να έχουν καβάτζα για πάρτη τους θεσμικούς -μέσα στο νεοφιλελερισμό- ρόλους. Λέω για όσους έμειναν και καρεκλολάγνισαν μέχρι τις εσχατίες της ύπαρξης τους.

Ένας ακόμα διαχειριστής, όχι απλώς καραμπινάτα υπέρ του κεφαλαίου όπως και οι προηγούμενοι, αλλά της έσχατης στιγμής και ανάγκης (τον Ιούλιο του 2015 και την διάλυση όλων των αυταπατών για ήπια ρεφορμιστική λύση)  και αυτό αλλάζει πολλά στην φύση της διαχειριστικής εξουσίας τους, σε ένα σύστημα που έχανε πλήρως την νομιμοποίηση και κανονικότητα του. Επί Σαμαρά και ΓΑΠ την είχε κάπως αυτήν την κανονικότητα και βασική διάσταση αυτής, ήταν η ελπίδα διεξόδου-ακόμα και η φρούδα. Μη πω ότι και οι σαμαροβενιζέλοι φοβήθηκαν ότι κάτι θα αλλαξει και θα τιμωρηθούν.

Αυτό όμως που σχεδόν σίγουρα είχαν στο μυαλό τους όσοι έμειναν Σύριζα -στη πολύ μεγάλη πλειοψηφία- ήταν η εργολαβία της Ιστορικής στιγμής (το καλοκαίρι του 2015, με τη διάλυση κάθε ρεφορμιστικού διαπραγματευτικού μύθου εντός ΕΕ και Ευρωζώνης και την αποκάλυψη της αναγκαιότητας της αληθινής ρήξης), όταν κανείς άλλος δεν ήθελε και δεν μπορούσε να την πάρει. Υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και ΕΕ. Δεν είναι πάντως με βεβαιότητα το κλασικό πολιτικό φαινόμενο τύπου Αντρεα, «φωτισμένου λαοπρόβλητου ηγέτη, αρκετά ψιχία στον κόσμο, θεσμικές αλλαγές» κτλ.

Πόσο φασιστικός είναι ο Σύριζα;

Ο Σύριζα φυσικά δεν έχει σχέση με το κλασικό φασισμό του μεσοπολέμου και λόγω της αριστερής αφετηρίας του και σύμφωνα με τη μακρόχρονη πορεία του πριν αναλάβει την εξουσία το 2015. Αλλά σήμερα, μετά την πλήρη ενσωμάτωση και υποταγή του με την υιοθέτηση των μνημονιών, είναι πια ένα βαθιά αυταρχικό και στην οργάνωση του και στις πολιτικές του κόμμα, προσαρμοσμένο στην νέα «εποχή του». Τεχνοκρατικός στην προμετωπίδα του, θεσμολαγνικός, μόνο όπου αυτό ενισχύει την εμπέδωση του στην εξουσία και με δολιότητες και τεχνάσματα εκτός θεσμών όταν χρειάζεται, για τον ίδιο προηγούμενο λόγο. Αντί για ωμή βία, επιβολή με τη δύναμη, αποθέωση της καταστολής, έχουμε δολοπλοκία, ίντριγκα, τεχνάσματα κάθε είδους, χειραγωγήσεις. 

Read Full Post »

Θ. Παφίλης ξεφτιλίζει (πολιτικά) τον Τσεκελώτο για τις ιδιωτικοποιήσεις μέσα σε μόλις 4 λεπτά

Θ. Παφίλης ξεφτιλίζει (πολιτικά) τον Τσεκελώτο για τις ιδιωτικοποιήσεις και το υπερταμείο, μέσα σε μόλις  λεπτά, αποκαλύπτοντας τα χοντροειδή ψέμματα πίσω από τον εξωραιστικό λόγο των τσαρλατάνων της κυβέρνησης Σύριζα και πίσω από τον «τεχνοκρατικό λόγο» της Ευρωπαικής Ένωσης (Βουλή, 27-09-2016)

 

 

 

Read Full Post »

Ο Σαραμάγκου, ο «σεξισμός του» και οι Αντουανέτες στο κολοσσαίο της σφαγής

Όταν γύρω σου γίνεται αληθινή σφαγή αλλά εσένα σε «πληγώνουν» μόνο λέξεις.

 

Πάντως αυτό με τις διαμαρτυρίες πολιτικής ορθότητας περί “σεξισμού” της έκφρασης «Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε. » στο πασίγνωστο κείμενο του Ζοζέ Σαραμάγκου , είναι πολύ σουσουδισμός και αντουανετισμός.

Ο σεξισμός είναι θεσμικός, έχει ιστορικότητα και βαθιές ιστορικές καταβολές και υλικές αιτίες ύπαρξης πάνω από όλα. Και από εκεί εισβάλλει και στο θεσμό της γλώσσας. Αλλά η γλώσσα είναι μαζί και ένα πολυεργαλείο για τον άνθρωπο, σχεδόν άπειρο στις χρήσεις, στις δυνατότητες που δίνει και στην εξέλιξη του. Κάθε έκφραση ασχέτως της καταγωγής της ή της προηγούμενης χρήσης της, ταυτόχρονα σημαίνει πολλά πράγματα ανάλογα με την στιγμή, το πλαίσιο, τις προθέσεις, την θέση και στάση αυτών που την εκφέρουν αλλά και αυτών στους οποίους απευθύνεται. 

Και ναι η γλώσσα γίνεται και σκληρή, κυνική και απελπισμένη, όπως οι φορείς της, όταν εκφράζει μια ανάλογη υλική πραγματικότητα. Είναι ένα όπλο, που ανάμεσα σε πολλά άλλα, το στρέφει και αυτό ενάντια σου η εξουσία για να συντρίψει και να σε τσακίσει και πολύ απλά όπως κάθε όπλο μπορείς να το αρπάξεις και να το στρέψεις και εσύ ενάντια στον καταπιεστή. Εκτός αν είσαι θεατής στο κολοσσαίο που γίνεται η σφαγή των άλλων και εκ του ασφαλούς μπορείς μόνο να σχολιάζεις και να πλένεις τις λέξεις του Σαραμάγκου όταν λέει «πουτάνα«, γιατί σου βρωμάνε, ενώ τα πτώματα γύρω σου δεν σου μυρίζουν και δεν σε ενοχλούν.

Αν και φυσικά όλο αυτό πια εκπορεύεται κυρίως από τυπάκια εντός του Σύριζα, που κάνει τις χειρότερες και πιο εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις ever εκπληρώνοντας και τα πιο τρελά και υγρά όνειρα των πιο σκληρών νεο-θατσερικών της ΝΔ, που δεν θα μπορούσαν ποτέ να πραγματοποιήσουν οι ίδιοι όπως τα πραγματοποιεί η “αριστερή” κυβέρνηση, με τα γκαιμπελίστικα και σουρεαλιστικά «άλλοθι» της και την ιδεολογική χειραγώγηση. Τυπάκια που απλώς επιθυμούν να παραπλανήσουν και να αποπροσανατολίσουν από το αληθινό πραγματικό γεγονός γιατί ως ενταγμένοι στενά ή ευρύτερα στον κρατικό μηχανισμό του Σύριζα έχουν τα δικά τους ταπεινά ατομικά συμφέροντάκια.

Στο πιο κάτω κείμενο ο Άρης Χατζηστεφάνου ξεκαθαρίζει το απλό και ουσιώδες των γεγονότων.

Μάνα ΣΥΡΙΖΑ

Read Full Post »