Δένδιας και Κασιδιάρης, «δημοκρατικό» τόξο vs «αντι-συστημικής» ναζιστικής Χ.Α.

 

Απολογισμός της χυδαίας και τραμπούκικης επίθεσης του ναζί Κασιδιάρη σε ακροδεξιό Δένδια, που και αυτός με την σειρά του έχει αφήσει «όμορφες» μνήμες ακραίας αυταρχικότητας, ως υπουργός Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη και έχει εξυμνήσει στη βουλή με παρρησία τον δικτάτορα Μεταξά:

Mια «σε κίνδυνο» «αντιπροσωπευτική» μεταδημοκρατία -που δεν έχουν μείνει και πολλά για να υπερασπίσεις, πιο «μάγκες» οι εγκληματίες ναζί στα μάτια κρετίνων και λούμπεν οπαδών και ένα ακόμα μνημόνιο αμάσητο από την βουλή #vouli

Οι ναζί θα είναι ναζί και οι ακροδεξιοί σαν τον Δένδια ακροδεξιοί. Υπάρχει η κλίμακα επικινδυνότητας του φασισμού και οι κασιδιάρηδες είναι πολύ πιο πάνω από όλους, στο τέρμα κόκκινο.

Εγώ δεν συμπάσχω και τόσο με τον Δένδια αλλά κατανοώ τον κίνδυνο της διόγκωσης της ψευδο-αντισυστημικότητας των ναζί, των ιδανικών και πιο αδίστακτων υπηρετών της καπιταλιστικής ολιγαρχίας ειδικά όταν όλοι οι φερετζέδες και τα προσχήματα πέφτουν εντελώς.

Οι οποίοι ναζί επιδιώκουν σχεδιασμένα -με σπρώξιμο θεωρώ και από το βαθύ κράτος- να βρεθούν στο επίκεντρο ως «αντισυστημικοί και λύση» με κάτι τέτοια, που είναι το βασικό «πολιτικό» τους μάρκετινγκ.

Αυτό που παρατηρώ όμως είναι μια συσπείρωση του «δημοκρατικού» τόξου στο πολιτικό «αντιπροσωπευτικό» εποικοδόμημα «από πάνω», του τύπου «όλοι ενάντια στους ναζί», λες και αυτοί είναι ένα ανεξάρτητο «πολιτισμικό και ηθικό» φαινόμενο εγκληματικών πρακτικών και βρωμερής χυδαίας συμπεριφοράς, που έπεσε από τον ουρανό (πιο σωστά ανέβηκε από τα βάθη του βούρκου ) που θα αντιμετωπιστεί «ηθικά και θεσμικά».

Λες και δεν είναι όλη αυτή η εγκληματική μούργα, δημιούργημα πρώτα και πάνω από όλα της ίδιας της κρίσης του καπιταλισμού σε όλα τα επίπεδα, πρωταρχικά στο οικονομικό επίπεδο που παρασύρει -ή έστω «αποκαλύπτει»- την σκληρή αλήθεια του καπιταλισμού και στα άλλα επίπεδα, και της συνεχιζόμενης έντασης και εκβάθυνσης αυτής της κρίσης, που διαχειριστικοί φορείς της ( κρίσης) και πολιτικά υπεύθυνοι-με ξεκάθαρη συνειδητή επιλογή τους- είναι αυτοί που συγκροτούν το «δημοκρατικό» μέτωπο.

Στο μέλλον βλέπω ένα συγκροτημένο μέτωπο «δημοκρατίας» που θα μαλλιοτραβιέται για διαχειριστικά «επίδικα» της νεοφιλ καπιταλιστικής φρίκης ή θα κατεβαίνει μαζί σε «δημοκρατική» σύμπνοια, ανάλογα με τα κόζα. Και αυτό απέναντι στην ΧΑ, δίνοντας της συμβολικά και έμμεσα το ρόλο της «αντισυστημικής» αντιπολίτευσης. Κάτι που δεν θεωρώ ότι θα πιάσει ρίζες λόγω της συγκεκριμένης ιστορίας της Ελλάδας, που δίνει συγκεκριμένο ταβάνι στην ΧΑ, αλλά θα είναι ένα ακόμα παραπλανητικό «επίδικο», σε μια παράσταση όπου η θεσμική «δημοκρατία» ενισχύει συνεχώς με τις νεοφιλ και μνημονιακές πολιτικές της τον εγκληματικό φασισμό και ναζισμό, για να αυτοανακηρύσσεται συνεχώς όλο και πιο απαραίτητη ως ο αναγκαίος φραγμός απέναντι του, σε ένα ατέρμων φαύλο κύκλο.

Αυτή είναι η κατάντια τους, όλου του μνημονιακού νεοφιλ τόξου (σύριζα, νδ, πασοκ, φιλελε λιμά) όπου παλεύουν μεταξύ τους -δήθεν- για τα «επίδικα» γελοίων διαχειριστικών σοφισμάτων και τεχνασμάτων όπως η ψευτοαναδιάρθρωση του χρέους, τα -δήθεν- αντίμετρα και τον κατάλληλο ρυθμό και την εμπροσθοβαρής ή οπισθοβαρής χρονικότητα εκτέλεσης (μας) των φονικών ταξικών μέτρων.

υγ

Και μιλάω πάντα για το «αντιπροσωπευτικό» πολιτικό εποικοδόμημα των κομμάτων «από πάνω». Στην κοινωνική βάση πάντα καλή είναι η δράση, η εγρήγορση και η άμυνα στους ναζί και στα τάγματα ασφαλείας και ας είναι μονοθεματική και χωρίς πολιτική στρατηγική. Άλλο αν χρειάζεται για μένα και πολιτική στρατηγική βάθους για να χτυπηθούν και τα αληθινά αίτια του φασισμού και ναζισμού.

Read Full Post »

Τι είναι τελικά o Σύριζα σήμερα και ποιά είναι η “ιδεολογία” του;

 

Πόσο Πασόκ είναι ο Σύριζα;

Σύριζα και πασόκ είναι άλλης φύσης και ιστορικότητας πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα. Το πασόκ είχε μια εντελώς άλλη αφετηρία. άλλη εξέλιξη και διάρκεια, σε μια άλλη εποχή και λειτούργησε τελικά σαν μια κλασσική δεξιά σ/δ ισορροπιών-υπερ του κεφαλαίου- και της «κοινωνικής ειρήνης» μέχρι το τέλος του . Ακόμα και ο ΓΑΠ έτσι ξεκίνησε και δεν μπόρεσε να παίξει αυτό το ρόλο και έπεσε.

Ο Σύριζα είναι «διαχειριστής της πιο έσχατης ανάγκης και στιγμής» με κάθε μέσο διαθέσιμο και αδίστακτος. Υποδύθηκαν τα πάντα -νεοπασόκοι, αριστεροί, εναλλακτικοί, ακροαριστεροί και τώρα εθνικιστές και «σοβαροί ήπιοι» νεοφιλ. Με μόνο κριτήριο και οδηγό την εξουσία για να έχουν καβάτζα για πάρτη τους θεσμικούς -μέσα στο νεοφιλελερισμό- ρόλους. Λέω για όσους έμειναν και καρεκλολάγνισαν μέχρι τις εσχατίες της ύπαρξης τους.

Ένας ακόμα διαχειριστής, όχι απλώς καραμπινάτα υπέρ του κεφαλαίου όπως και οι προηγούμενοι, αλλά της έσχατης στιγμής και ανάγκης (τον Ιούλιο του 2015 και την διάλυση όλων των αυταπατών για ήπια ρεφορμιστική λύση)  και αυτό αλλάζει πολλά στην φύση της διαχειριστικής εξουσίας τους, σε ένα σύστημα που έχανε πλήρως την νομιμοποίηση και κανονικότητα του. Επί Σαμαρά και ΓΑΠ την είχε κάπως αυτήν την κανονικότητα και βασική διάσταση αυτής, ήταν η ελπίδα διεξόδου-ακόμα και η φρούδα. Μη πω ότι και οι σαμαροβενιζέλοι φοβήθηκαν ότι κάτι θα αλλαξει και θα τιμωρηθούν.

Αυτό όμως που σχεδόν σίγουρα είχαν στο μυαλό τους όσοι έμειναν Σύριζα -στη πολύ μεγάλη πλειοψηφία- ήταν η εργολαβία της Ιστορικής στιγμής (το καλοκαίρι του 2015, με τη διάλυση κάθε ρεφορμιστικού διαπραγματευτικού μύθου εντός ΕΕ και Ευρωζώνης και την αποκάλυψη της αναγκαιότητας της αληθινής ρήξης), όταν κανείς άλλος δεν ήθελε και δεν μπορούσε να την πάρει. Υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και ΕΕ. Δεν είναι πάντως με βεβαιότητα το κλασικό πολιτικό φαινόμενο τύπου Αντρεα, «φωτισμένου λαοπρόβλητου ηγέτη, αρκετά ψιχία στον κόσμο, θεσμικές αλλαγές» κτλ.

Πόσο φασιστικός είναι ο Σύριζα;

Ο Σύριζα φυσικά δεν έχει σχέση με το κλασικό φασισμό του μεσοπολέμου και λόγω της αριστερής αφετηρίας του και σύμφωνα με τη μακρόχρονη πορεία του πριν αναλάβει την εξουσία το 2015. Αλλά σήμερα, μετά την πλήρη ενσωμάτωση και υποταγή του με την υιοθέτηση των μνημονιών, είναι πια ένα βαθιά αυταρχικό και στην οργάνωση του και στις πολιτικές του κόμμα, προσαρμοσμένο στην νέα «εποχή του». Τεχνοκρατικός στην προμετωπίδα του, θεσμολαγνικός, μόνο όπου αυτό ενισχύει την εμπέδωση του στην εξουσία και με δολιότητες και τεχνάσματα εκτός θεσμών όταν χρειάζεται, για τον ίδιο προηγούμενο λόγο. Αντί για ωμή βία, επιβολή με τη δύναμη, αποθέωση της καταστολής, έχουμε δολοπλοκία, ίντριγκα, τεχνάσματα κάθε είδους, χειραγωγήσεις. 

Read Full Post »

Νερό – Ένα Παγκόσμιο «Εταιρικό Δικαίωμα»

Πηγή: Ημερόδρομος

Το «Ταμείο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας», δηλαδή η holding «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.» όπως θα ονομάζεται, προβλέπεται από το τρίτο μνημόνιο του Ιουλίου του 2015 που υπέγραψε η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστεράς» και είναι απόλυτα ανεξάρτητο από το ελληνικό κράτος.

Τον έλεγχο του ξεπουλήματος τον έχει ένα Εποπτικό Συμβούλιο τα μέλη του οποίου ορίζονται και διορίζονται κατόπιν διαταγών των δανειστών- εταίρων της κυβέρνησης. Τα έσοδα του ταμείου από εκποίηση των δημοσίων περιουσιακών στοιχείων πηγαίνουν αποκλειστικά για την αποπληρωμή του «χρέους» της χώρας.

Η «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε» θα αποτελέσει την «ομπρέλα» κάτω από την οποία, με τη μορφή θυγατρικών εταιρειών, θα στεγαστούν οι υπάρχουσες εταιρείες διαχείρισης και συγκεκριμένα το ΤΑΙΠΕΔ, και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Η  κυβέρνηση  του ΣΥΡΙΖΑ περνάει τις ΔΕΚΟ στο νέο «υπερταμείο»  τη στιγμή που  όχι μόνο δεν έχει στελεχωθεί το διοικητικό του συμβούλιο αλλά  δεν έχει καν συσταθεί και ιδρυθεί η εταιρεία holding! Ανάμεσα στις ΔΕΚΟ που οδεύουν προς πλήρη ιδιωτικοποίηση είναι και το δημόσιο δίκτυο νερού.

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε πως το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματική τη μεταβίβαση του 34,033% της ΕΥΔΑΠ στο ΤΑΙΠΕΔ στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης που επιχείρησε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με το σκεπτικό πως η μετατροπή της ΕΥΔΑΠ σε ιδιωτική επιχείρηση είναι αντίθετη στα άρθρα 5 και 21 του Συντάγματος, που επιβάλλουν τη μέριμνα του κράτους για την υγεία των πολιτών και κατοχυρώνουν το δικαίωμα στην προστασία της υγείας.

Read Full Post »

ΔΝΤ: «Ενδο-προλεταριακές» διενέξεις, ιθαγενείς και ο Σύριζα ως διαφημιστής συσκευασίας

 

Το πρώην καλό ΔΝΤ, ξαναγίνεται κακό και έτσι με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο, συνεχίζουν να μας δουλεύουν όλοι, μαζί με τη κυβέρνηση του Συριζα. Θα μας σώσουν όμως οι «φίλοι του Τσίπρα», ο Ρέντσι, Ολάντ και οι υπόλοιποι αψβούργοι του νότου που είναι έτοιμοι για τη μεγάλη μάχη με το προτεσταντικό βορά (μιλάμε για παραμύθια για μικρά παιδιά).

Η τελευταία ανακοίνωση του ΔΝΤ, είχε διάφορες ανέξοδες ευχές περί μείωσης χρέους και δημοσιονομικών πλεονασμάτων και βοήθειας στην Ελλάδα για το προσφυγικό, για τα οποία ούτως ή άλλως το ΔΝΤ δεν έχει καμμιά απολύτως θεσμική επιρροή και είναι αποκλειστικά υποθέσεις της Ε.Ε.
Είχε όμως και προτάσεις που αποτελούν το πραγματικό σχέδιο του ΔΝΤ για τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά ταμεία και τη φορολογία, με το οποίο στην ουσία δεν διαφωνεί και η Ε.Ε. πουθενά.

Ολοφάνερα δεν θέλουν μικρομεσαία τάξη, λίγοι πλούσιοι και πολλοί φτωχοί στη γραμμή για τα κουπόνια και τα γεμιστά της Θεανώς Φωτίου. Και αυτό φυσικά το παρουσιάζουν κάπως σαν «ενδο-προλεταριακή» διένεξη. Όπου οι προς προλεταριοποίηση μικρομεσαίοι «πνίγουν και αδικούν» την φτωχολογία, που αλλιώς θα «μπορούσε να βοηθηθεί». Ότι λένε και τα πολυάριθμα οικόσιτα του Σύριζα και τα προβεβλημένα στελέχη του, που στην ουσία είναι πια κλητήρες και διανομείς διαφημιστικών φυλλαδίων του ΔΝΤ και της Ε.Ε. όταν μιλάνε για τις «δικές μας μεταρρυθμίσεις», «εξορθολογισμό» και «κανόνες και νόμοι για όλους παντού»-πλην φυσικά της καπιταλιστικής ελίτ, των τραπεζών, του μεγάλου κεφαλαίου κτλ.

Read Full Post »

Ένας μικρός πικρός τελικός απολογισμός χωρίς τέλος

Ο Σύριζα διατράνωσε τον μηδενισμό, την καιροσκοπία και την ιδιωτεία. Τα ξέπλυνε και τα έκανε κοινωνικά «αποδεκτά» ως μια άλλη ανθρωπολογική ΤΙΝΑ. Αυτό φαίνεται μέχρι και σε «διάσημες περσονες» που συναγωνίζονται να στηρίξουν τον Σύριζα για λόγους “πολιτικής κουλτούρας και δικαίου”. Αυτό φυσικά είναι έγκλημα ασυγχώρητο αλλά μάλλον ήταν να γίνει, η σημιτίλα, ο καταναλωτισμός, το θέαμα και η επικοινωνία ως αυταξίες, η ιδεολογία της πάρτης είχαν μπει βαθιά στις καρδιές. Ήταν να γίνει μάλλον ως αναπόφευκτο και είναι η επίσημη και αληθινή είσοδος στην εποχή των τεράτων στην οποία βρισκόμαστε και θα έχει το Ιστορικό φορτίο για αυτό για πάντα ο Σύριζα. Τώρα ως ψιλοασήμαντη πρόβλεψη δική μου, βλέπω εκτός από την διόγκωση στο «μαλακό» –και λιγότερο στον ωμό χρυσαυγίτικο- φασισμό που τρέφεται υπόγεια και μουλωχτά από τον Σύριζα , να ανέβει και η πιο militant αναρχία και όσοι παραμένουν αριστεροί μη ξεφτιλισμένοι και σάπιοι να συσσπειρωθούν γύρω από το ΚΚΕ, χωρις όμως να γίνουν ΚΚΕ, με όλες τις γνωστές διαφωνίες και περιχαράξεις. Όμως η ιστορική και πρακτική λογική νομίζω θα επιβάλλει μια ιδεολογική ηγεμονία στον κόσμο της αριστεράς πια από το ΚΚΕ. Just my 2 cents  

Όμως υπάρχει παραδόξως και μια θετική πλευρά, διαλύθηκαν, έστω με βία, πολλές αυταπάτες , που θα κόστιζαν πιο πολύ αν ζούσαμε αληθινά σημαντικές Ιστορικές στιγμές με τον λαό κινητοποιημένο και αποφασισμένο αληθινά. Εφόσον ο λαός μπόρεσε να χειραγωγηθεί από ένα γελοίο ανθρωπάκι, από έναν τενεκέ στο βάθος και από τον στην μεγάλη πλειοψηφία του ακόμα χειρότερο εσμό του, αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν μια τέτοια μεγάλη Ιστορική στιγμή, παρά την κινητοποίηση με το δημοψήφισμα, γιατί σαφώς αλλιώς θα είχαμε άλλες εξελίξεις. Έχουμε πια ένα καλύτερο σημειο εκκίνησης πολύ καλύτερο. Δεν λέω ότι «αυτός είναι ο λαός, αυτό του άξιζε», λέω ότι δεν ήταν αυτή μια αληθινά μεγάλη στιγμή του λαού -και των όποιων οργανώσεων του που θα μπορούσαν να φέρουν ένα ειδικό βάρος -για να φτάσει ως το όποιο τέρμα νίκης -ή και ηρωικής ήττας. Δεν υπήρχε ένα μαζικό μαχητικό ρευμα με νέους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς και ταξικούς θεσμούς , αληθινά μαζικο και αποφασισμένο, υπήρχαν μόνο θύλακες τέτοιοι. Που ούτως ή άλλως επιφυλακτικοί ήταν στον Σύριζα και αντικειμενικά αδύνατο να παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο. Η πλειοψηφία -και εγω μαζί-είχαμε φάει το παραμύθι της «καλύτερης» διαχείρισης και της “αριστερής” κυβερνησιμότητας. Λες και παίζουν ή έπαιξαν ρόλο ποτέ, οι διακηρυγμένες προθέσεις και τα σύμβολα χωρίς το ιστορικό και υλικό πλαίσιο τους. Αλλά αυτή ήταν η κατάσταση, αυτοί ήμασταν μέχρι να είμαστε ξανά κάποιοι άλλοι αν όχι εμείς οι επόμενες γενιές. Mε την βεβαιότητα της Ιστορικής αναγκαιότητας, όχι ως νόμο αλλά ως δημιουργία των ανθρώπινων αναγκών.

Read Full Post »

Γενεαλογία της Ελληνικής «ευρωπαικής αριστεράς της πρόοδου». Ένας απολογισμός…

Και από τη δική μου εμπειρία, από ότι είδα και κατάλαβα μέσα σε λίγα χρόνια, έτσι είναι όπως τα λέει το παρακάτω βιωματικό κείμενο απολογισμού.

Σε αυτούς τους χώρους κυριαρχεί ο επαγγελματικός δικαιωματισμός και κινηματισμός και ένα επίσημο ιερατείο της “γνώσης” και της ορθής αποψάρας. Ενώ τελικά πρόκειται για τεχνικές διαχείρισης πολιτικών στην κοινωνία, που είναι πλήρως ενταγμένες στο κράτος και το καπιταλισμό, με το αζημίωτο πάντα για τους “αριστερούς διαχειριστές”.

Με επίδικο την “δίωξη” των φασιστών με όρους πολιτικής και θεσμικής ορθότητας χωρίς αληθινά πολιτικά αποτελέσματα. -Και ευτυχώς που υπήρχαν/υπάρχουν το ΚΚΕ στα συνδικάτα και οι αναρχικοί στο δρόμο, (συν μικρότερες δυνάμεις ) που αντιμετώπισαν/ζουν τα φασιστοειδή όπως έπρεπε, εκεί που έπρεπε. Ενώ βλέπουμε και σήμερα ποιούς βαφτίζουν φασίστες οι διάφοροι κήνσορες τύπου Ψαρρά και ο ιδιοτελής εσμός των «οργανικών διανοούμενων» του Σύριζα, στην ουσία πια  όλους όσους είναι αριστερά του Σύριζα  πλην γραφικών και αναχωμάτων.

Το παρακάτω κείμενο είναι του Σπύρου Σούρλα από τα social media: 

Kαιρό τώρα έχει κολλήσει το μυαλό στο ότι ιδεολογικά τόσα χρόνια κάτι δεν κάναμε καλά..Και με αφορμή τον ψευτοφιλοσοφο τον Δ. Σεβαστάκη,που εντελώς άστοχα χρησιμοποίησε την ‘αναπλαισίωση’ ως όρο,είπα να κάνω ένα ‘reframing ‘ μικράς διαρκείας έστω.

Εν τάχει γιατί βαριέμαι ,θεωρώ πλέον ξεκάθαρα,μιλώντας για μένα,πως όσοι προερχόμαστε από την μούργα των φαρισαίων του Ρηγα, ΚΚΕες,ΑΚΟΑ ,ΚΚΕες Α-Α και λοιπών δυνάμεων πήραμε εντελώς λάθος δρόμο προσκολλώμενοι σε όσα είχαμε πει κάποτε ,θεωρώντας λανθασμένα πως όσα είπαμε παλιά ισχύουν.

Στην πραγματικότητα ούτε τα παλιά ίσχυαν ,γιατί ήσαν όλα του εποικοδομήματος,του κομφορμισμού και του ‘πολίτικου πολιτισμού’ της πλάκας…και ενός φιλελευθερισμού που ξώμεινε στα χρόνια της ΄κοινωνικής ειρήνης’ ως αποψάρα…Μετά πλάκωσαν τα ‘αντεθνικιστικά’ του Σημιτη, του Τακη Μιχα και των ‘Κοκκινοπράσινων’ που στην ουσία χαίρονταν με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας ,δηλαδή των σημερινών 53,που αποδείχτηκαν ότι πιο ξεφτιλισμένο…

Μόνιμος εστετισμός, επιλεκτικός επαγγελματικός κινηματισμός,άντε κάνα σουβλάκι να ψήσουμε και ο πυρήνας του ΣΥΝ και της ΑΚΟΑ ήταν γεμάτος λιγούρια,μονιμάδες ή παντελώς χορτάτους Πανεπιστημιακούς αραχτούς από το 89 και μετά.

Αυτό το πράγμα αναπαράχθηκε και στην νεολαία σύριζα και πλέον αποτυπώνεται και στα σχήματά τα μετά-σύριζα,ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λ.π

Άντε να πουλήσουμε ‘αντιφασισμό’ ,δικαιώθηκαν και διάφοροι λεχρίτες που έχτισαν καριέρες πάνω στην ανύπαρκτη παλιά Χ.Α,που επιτέλους με την κρίση και τις μαλακιάς της αριστεράς πήγε στο 6.5 % (επί χρονιά οι α λα καρτ έψαχναν με τον φακό ‘εθνικιστές’ .ρατσιστές κ.λ.π και τελικά έστειλαν κόσμο απέναντι) και τι καλά έγιναν και κυβέρνηση…

Και εμείς που προερχόμαστε από την ίδια αυτή μούργα που θεωρήσαμε ειδικά το 2012 πως άλλαξε η μούργα και έγιναν κάτι άλλο ,ελπίσαμε και τώρα τους κράζουμε γιατί το 90% αυτών παρέμειναν ως Κυβερνητικοί απατεώνες.

Ο λεγόμενος αρ. ευρωκομμουνισμος(όπως φυσικά και το σοβιετικό μοντέλο) είχε πεθάνει πολύ πριν τον ΣΥΡΙΖΑ ,αλλά εμείς νομίσαμε πως ξανααπέκτησε σάρκα και οστά, ενώ είχαμε ήδη βιώσει την συντριβή του σε όλη την Ευρώπη,που εδώ που τα λέμε σε μερικές χώρες είχε και σοβαρότερα ερείσματα..

Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει το μέλλον,αλλά προσωπικά θεωρώ πως χρειάζομαι ένα γερό μπάνιο για να ξεπλυθώ και απ’ολη αυτή την μούργα των ψευτοεστέτ και ειλικρινά αναρωτιέμαι πλέον ποια είναι αυτή η περίφημη ΄κληρονομιά ιδεών’ που κουβαλήσαμε ως εδώ..

Όσο το ξανασκέφτομαι το απόλυτα φυσιολογικό ήταν αυτά τα λιγούρια να μείνουν ή να περιφέρονται δήθεν ως αποχωρήσαντες περί τον σύριζα..

Εν τέλει πολύ πιο ειλικρινείς ήσαν εκείνοι οι ‘εσωτερικάκηδες’ και οι Ρηγάδες που από πολύ νωρίς διάλεξαν Σημιτη ,’μένουμε Ευρώπη’ κ.λ.π μιας και όλοι μας οι του ΕΣ προερχόμαστε από την ίδια μήτρα των φαρισαίων της ΄’αριστεράς και της προόδου’..και να τι ωραία που οι πιο πολλοί ξανασυναντήθηκαν ,τώρα έστω και ως δήθεν ‘αντίπαλοι’..

Υ.Γ.
Νταξει υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά οι περισσότεροι πέθαναν (οπότε δεν ξέρουμε τι θα επέλεγαν και απλά λέμε ουφ τουλάχιστον αυτοί ΑΝ ζούσαν θα έπρατταν αλλοιώς) και άλλοι περιφέρονται -περιφερόμαστε σαν τις άδικες κατάρες,που λένε και στο χωριό μου.

Read Full Post »

Περιμένοντας το αναπόφευκτο της εξόδου από το Ευρώ, χωρίς κατεβασμένα χέρια.

Έχει ξαναγραφτεί από πάρα πολλούς, έχουμε εγκλωβιστεί σε μια ανέξοδη πορεία που ανακυκλώνει τον εαυτό της με μέτρα επί μέτρων χωρίς τέλος, που το μόνο υπολογίσιμο και ξεκάθαρο χαρακτηριστικό της είναι ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι εδώ και 7 χρόνια εντός Ελλάδας αλλά και προς μεγάλο όφελος για Ευρωπαικές και όχι μόνο μεγάλες εταιρείες. Το γνωρίζουν αυτό πια ξεκάθαρα και οι γραφειοκρατίες της νεοφιλ ΕΕ και η μεγάλη πλειοψηφία του «ικανού για κυβερνησιμότητα» πολιτικού προσωπικού που «εκπροσωπεί» τον λαό (Σύριζανελ, ΝΔ, πασοκ, λεβέντης, ποτάμι και χρυσή αυγή με ολίγες ρυθμίσεις «σοβαρότητας»).

Αυτό που δεν λέγεται αρκετά συχνά είναι ότι αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων αυτός ο δρόμος οδηγεί σε μια «αποβολή» της Ελλάδας από το ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάλι επ’ωφελεία των ξένων τραπεζών, των πολυεθνικών, της ανώτερης γραφειοκρατίας της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου που την ελέγχει. Αυτό θα γίνει με όρους συνέχισης της πλήρους εξάρτησης, με ξεπουλημένη πλήρως την δημόσια περιουσία, διαλλυμένο και στοιχειωδώς (αν)υπαρκτό το κοινωνικό κράτος, πλήρως υποτιμημένη την εργασία και με τεράστια ανεργία. Ενώ η Ελλάδα θα παραμείνει συνδεδεμένη με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ ως πιστό ακόλουθο των ΗΠΑ, με τις υποτιθέμενες πρωτοβουλιές “ανεξαρτησίας» δια ιδίας “συννεονήσεως” απευθείας της Ελλάδας με τον μεγάλο Αμερικάνο αδερφό.

Το ίδιο θα γίνει και στην οικονομία με σύνδεση του νέου νομίσματος με το ευρώ και έλεγχο του από την ΕΚΤ και συνέχιση του ασφυκτικού ελέγχου της Ελληνικής οικονομίας μέσω πια και μιας ελεγχόμενης από την ΕΚΤ ισοτιμίας μαζί με τις επιβαλλόμενες δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές. Γιατί σαφώς και το χρέος που συνδέεται άμεσα με όλα αυτά δεν θα χαριστεί κατά την αποβολή της χώρας, αλλά θα αναπροσαρμοστούν τα σχέδια, οι πληρωμές δόσεων, τα μέτρα και τα προγράμματα -μνημόνια δηλαδή πάλι- με βάση  νέους όρους.

Read Full Post »

O αριστερός Γκοτζίλα ως αντιδραστική πολιτική θέση για τον Ιστορικό χρόνο

Η μόνη δικαίωση στην ουσία της ψήφισης του μνημονίου από τον Σύριζα,  η οποία είναι ακόμα αδιάβλητη από τη γελοιότητα και την πλήρη απαξίωση, είναι ότι αν δεν έκανε αυτή την «επώδυνη και αποτέλεσμα στυγνού εκβιασμού» επιλογή, η εναλλακτική οδός που θα έπαιρνε η ιστορία της Ελλάδας θα ήταν πάρα πολύ χειρότερη ως ένας απερίγραπτος εφιάλτης. Δεν θα μπω στην προσπάθεια να αντικρούσω με οικονομικά, πολιτικά και λογικά επιχειρήματα αυτή τη θέση αλλά θα προσπαθήσω να αναδείξω πόσο βαθιά αντιδραστική και θρησκευτική, με τη χειρότερη έννοια, είναι αυτή η θέση.

Ειδικά απέναντι στην Ιστορική έννοια του χρόνου ως μέλλον εντός του παρόντος, που είναι μια βασική διάσταση ιστορικής νομιμοποίησης για οτιδήποτε έχει υπάρξει όχι μόνο ως αριστερό αλλά ως ιστορία της ελευθερίας, της αυτονομίας και της δημοκρατίας.

Yπάρχει κάτι κατ’άρχάς βαθιά αντιδραστικό να θεωρείς την πραγματικότητα ένα αναγκαστικό λιγότερο κακό από μια φανταστική περισσότερο κακή «πραγματικότητα», η οποία όμως παραμένει πάντα μη υπαρκτή ως μη παρούσα.

Υπάρχει εδώ ένα βαθύ πρόβλημα εισβολής του φανταστικού χρόνου στον υπαρκτό/πραγματικό χρόνο που ορίζεται έτσι με βάση τον φανταστικό, ο οποίος όμως δεν είναι  μέλλον «που είναι ήδη παρόν» όπως στην φρέσκια αισιοδοξία της χρονικότητας της επανάστασης ή της νεωτερικότητας, αλλά μια εν δυνάμει πάντα «παρούσα»  «παράλληλη πραγματικότητα»,  η οποία είναι μόνο απειλή και κάτι που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.

Έτσι το ίδιο το μέλλον ορίζεται ως «μη μέλλον» και βασικός όρος ύπαρξης του πραγματικού ως αποδεκτό είναι  μόνο η απειλή της μη ύπαρξης του. Αυτό δένει για πάντα την πραγματικότητα και αυτήν την απειλή που γίνεται αναγκαίος όρος της και όσο χειρότερη γίνεται η πραγματικότητα, η μόνη νομιμοποίηση της  καταλήγει να είναι μια ακόμα πιο ακραία βέρσιον της απειλής μιας άλλης χειρότερης μη παρούσας πραγματικότητας (που είναι η μόνη πια εν δυνάμει «εναλλακτική» πραγματικότητα ως άρνηση της τωρινής) χωρίς θεωρητικά κανένα όριο.

Αυτό οδηγεί το ίδιο το μέλλον να χάνει το νόημα του όπως το ξεραμε, παύει να είναι το τρέχων παρόν που είναι προορισμένο από τώρα να γίνει μέλλον και ο χρόνος γίνεται ένα κυνήγι αποφυγής του μέλλοντος, μετατρέποντας τελικά και τον πραγματικό χρόνο σε μια συνεχή αγχώδη αντίσταση στον ίδιο του τον εαυτό μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Έναν χρόνο στον οποίο φυσικά μπορούν να γίνουν τα πάντα σε ότι αφορα τον αληθινό φυσικό χρόνο, χωρίς όρια φρίκης και αθλιότητας, για να αποφευχθεί μια  «φρίκη του μέλλοντος» η οποία όμως είναι πάντα παρούσα ως συνθήκη αλλά ποτέ ως μέλλον.

Στην πραγματικότητα είναι μια πολύ κακή θρησκευτική θέαση της πραγματικότητας, χωρίς μέλλον, έστω όχι αναγκαία φωτεινό και όμορφο, άρα χωρίς πρόταγμα για το παρόν μας, με εγγυητή μόνο μια κόλαση που αναμένει πάντα παρούσα, χωρίς καν την εξισορρόπηση της με ένα παράδεισο, τον οποίο αντικαθιστά άγραμπα η «μη κόλαση» του  υπαρκτού παρόντος.

Read Full Post »

Το «δημοκρατικό κράτος» του Αλέξη Τσίπρα

 

Δεν υπάρχει κράτος που «θα λειτουργεί μόνο για το καλό του λαού», το κράτος είναι πεδίο διαμάχης και εξισορρόπησης πολλών και διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων και συμφερόντων, εντός, πέριξ και εκτός αυτού. Τα κράτη που «λειτουργούν σωστά» σε άλλες Ευρωπαικές χώρες είναι αποτέλεσμα ενός modus vivendi και ενός σημείου εξισορόπησης μεταξύ αυτών των δυνάμεων και συμφερόντων στις κοινωνίες τους, που έχει κατακτηθεί εδώ και καιρό και δεν έχει καταρρεύσει πλήρως ακόμα όπως στην Ελλάδα.

Η επίκληση για ένα «καλύτερο δημοκρατικό κράτος προς όφελος των πολιτών» έξωθεν της κοινωνίας και των ταξικών συγκρούσεων και διεργασιών της είναι κενή ρητορεία χωρίς αληθινό ιστορικό νόημα. Η δε τεχνοκρατική φαντασίωση της «καλύτερης λειτουργικότητας» του κράτους δεν είναι τίποτα άλλο παρά η νομιμοποίηση και το raison d’etre των γραφειορκατικών τεχνοκρατικών στρωμάτων (παλιών και νέων) συνδεδεμένων με το κράτος.

Ποτέ δεν ήταν η καλύτερη λειτουργικότητα του κράτους, που είναι όντως ιστορική έννοια υπαρκτή, προιόν κάποιου τεχνοκρατικού «σοφού» μάστερ πλαν, αλλά προιόν της σύγκλισης και εξισορρόπησης των κοινωνικών συγκρούσεων και διεργασιών μέσα από την εξέλιξη της θεσμικής, πολιτισμικής και κοινωνικής ιστορίας με διαδικασίες πολυετείς.

Και φυσικά πάνω από όλα με τη μεγαλύτερη βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι ένα κράτος υπάρχει και θα υπάρχει πάντα πρωταρχικά και για τον ίδιο του εαυτό του.

Στην ουσία πλην των δημοσκοπικών και επικοινωνιακών σκοπών τους, τα σύνθηματα περί «επιτέλους υγιούς αστικού, φιλολαικού, φιλικού στους πολίτες κτλ κράτους» στον πολιτικό λόγο του «νέου και γενναίου» Σύριζα, είναι το νέο αυτοαναφορικό ιδεολόγημα μιας φρέσκιας, νέας και φιλόδοξης «τάξης» γραφειοκρατών/διαχειριστών/αξιωματούχων εντός και πέριξ του κράτους (παρόλη την ανακύκλωση σε αρκετές περιπτώσεις παλαιών προσώπων) που θέλουν να ενσωματωθούν και να ενταχθούν βαθύτερα στο Ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης όπως το ξέρουμε. Ως φορείς ενός «νέου ιδεολογήματος» (που δεν είναι νέο απλώς τα πρόσωπα ως ένα βαθμό άλλαξαν) και άρα νομιμοποιημένα απέναντι στα προηγούμενα γραφειοκρατικά στρώματα και στην κοινή γνώμη, που δημιουργήθηκε ως κατάσταση από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις ιδίως στον κυβερνητικό Σύριζα.

Το Ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης που είναι και θα είναι το μόνο υπαρκτό κράτος σχεδόν με βεβαιότητα και για τα επόμενα χρόνια.

Είναι αστείος, αν όχι ένα καλά σκηνοθετημένο παλιό τρυκ με νέα πρόσωπα, ο βασικός σκοπός του Τσίπρα ως η «αλλαγή» του πελατειακού άδικου κράτους σε «δημοκρατικό». Παρόλο που ένα κράτος δεν είναι ποτέ δημοκρατικό, απλώς έχει δημοκρατικούς ή μη δημοκρατικούς θεσμούς και θεσμική διάρθρωση και προσωπικό με δημοκρατική νοοτροπία ή το αντίθετο (επιβεβλημένη ή μη), το πιο σουρεαλιστικό είναι (και λυπάμαι που θα το πω) ότι η πιό «δίκαιη» περίοδος που μπορεί να έχεις στην ιστορία του Ελληνικού κράτους ήταν η περίοδος μετά το πασοκ όπου η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις απλώς διάχυθηκαν και μοιράστηκαν σε περισσότερους «προς τα κάτω» (με τις αναλογίες φυσικά που επέβελαν οι σχέσεις εξουσίας με τις ελιτ να κρατάνε πάντα την μερίδα του λέοντος) και καθαρά βέβαια ως αναγκαίος τότε μηχανισμός αναπαραγωγής της εξουσίας. Σήμερα ούτε καν μια τέτοια «ισότητα στη διαφθορά» δεν μπορεί να επιτευχθεί.

Read Full Post »