Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν

«Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν.» (δεν είναι πλήρως ακριβής μετάφραση αλλά στάνταρ το μήνυμα είναι αυτό).

Πλουραλισμός γνήσιος με το κιλό, με νεοφίλ επιτελικό υπάλληλο των τραπεζών Μακρόν ή ακροδεξιά ψευδοαντισυστημική φαρισαία Λεπέν και «αληθινή ελευθερία επιλογών» στην σημερινή καπιταλιστική μεταδημοκρατία.

Αναγνωρίζω όμως ότι ο Μακρόν είναι ειλικρινής. Ειλικρινής νεοφιλ και φανατικός υπηρέτης των πολυεθνικών και τραπεζών. Η Λεπέν απλώς θα μετατραπεί και ανοιχτά σε κάτι τέτοιο με «φυσικό τρόπο», ετεροχρονισμένα άμα πάρει ποτέ την εξουσία.

Γιατί αυτό να του δίνει όμως έστω και ένα γραμμάριο που θα γέρνει την ζυγαριά υπέρ του; Όταν κάποιος πρέπει να δει ότι όλο αυτό είναι ένας στημένος αδιέξοδος φαύλος κύκλος με συγκεκριμένες «επιλογές» πάντα κακές και είναι μόνο εγκλωβισμός η όποια ποιοτική και ποσοτική ανάλυση των διαφορών, των 2 συνδεδεμένων τμημάτων αυτού του αδιέξοδου, που είναι αναγκαία το ένα για το άλλο και επιφανειακά μόνο διαφορετικά. Όπως και το ότι το να «διαλέξει» ο Γαλλικός λαός με κλειστή μύτη απλώς τον βάζει βαθύτερα και πιο μόνιμα σε αυτό το αδιέξοδο.

Η Λεπέν έχει βέβαια και το μπόνους «προσόν» τη σημαία του «πολιτισμικού» ρατσισμού (που εξάλλου ενδημικός ήταν και είναι ειδικά στις πρώην πρόσφατα ιμπεριαλιστικές χώρες απλώς καλά κρυμμένος). Αλλά αυτός υπάρχει και θεριεύει λόγω του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και των παραγώγων τους που είναι φτώχεια, περιθωριοποίηση, πόλεμος, συνεχιζόμενη κατάρρευση του κοινωνικού κράτους για τους πολλούς (γιατί για τους λίγους ισχυρούς μια χαρά πάντα θα υπάρχει κράτος μια και αυτοί είναι μέρος του, το πιο βαθύ).

Σε όλα τα παραπάνω εντάσσεται μια χαρά ο ιδεολογικά κακοήθης «ριζοσπαστικός» ισλαμισμός εκπορευόμενος κυρίως από τις πετρομοναρχίες του κόλπου. Μια χαρά εντάσσεται στα φαινόμενα καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όπου με μανδύα και ξέπλυμα τη θρησκεία κάνουν τα πάντα να αυξήσουν την δύναμη και την επιρροή τους οι εκεί πάμπλουτες ελίτ, που συνδετικός τους κρίκος είναι το αίμα και η παράδοση αλλά ο τρόπος οικονομικής παραγωγής και κυριαρχίας καπιταλιστικότατος. Αδιάφορο και αν πιστεύουν οι εκεί ελίτ στα αλήθεια τις θρησκευτικές παραληρηματικές παπαριές που ταΐζουν περιθωριοποιημένους για να τους στρατολογήσουν, μαζί με λεφτά «φιλανθρωπίας» στις χώρες τους ή στην Ευρώπη, μια και πρόκειται για ιδεολογικό μηχανισμό. Που είναι ίδιος είτε πιστεύουν είτε δεν πιστεύουν όσοι έχουν τη εξουσία και σημασία έχει να πιστεύουν οι από κάτω. *

Επίσης δεν χρειάζεται την Λεπέν ο ρατσισμός για να θεριέψει. Τι θα κάνει η Λεπέν θα τον θεσμοθετήσει και επίσημα; Λες και ανεπίσημα δεν είναι υπαρκτός μια χαρά ως μια ακόμα «φυσική πραγματικότητα» του σημερινού καπιταλισμού. Να πούμε βέβαια ότι από τα μαθήματα της Ιστορίας ξέρουμε ότι ο ανοιχτά θεσμικός ρατσισμός θα είναι χειρότερος από τον ύπουλο της «φυσικής κατάστασης των πραγμάτων», αλλά αυτό δεν είναι στην τωρινή στρατηγική και τακτική των καπιταλιστικών ελίτ.

Άμα γίνει και αυτό αναγκαίο (αυτοδιάλυση-διάλυση της «πατρίδας μας» Ε.Ε. , ένταση ιμπεριαλιστικών πολέμων και τρομοκρατίας σε βαθμό που ίσως δεν φανταζόμαστε κτλ) θα βγάλουν την Λεπέν από τη θέση «η πιο κακή επιλογή» και από τη θέση του «κυνηγημένου» και μπορεί στο μέλλον να είναι αυτή στην θέση του Μακρόν -λίγο να αλλάξει τη ρητορεία της η Λεπέν ακόμα, λίγο που θα διαγνωσθούν και άλλες κρίσιμες «αναγκαιότητες»- και θα διαβάζουμε «κάντε ότι νομίζετε αλλά πζηφίστε Λεπέν να σωθεί η Γαλλία»

*Αν και πιστεύω ότι οι πετρομοναρχίες του κόλπου και ειδικά η Σαουδική Αραβία γνωρίζοντας ότι είναι ως πολιτικά και ιδεολογικά καθεστώτα καταδικασμένα να καταρρεύσουν στο μέλλον, προσπαθούν να εξάγουν την κρίση τους όπου μπορούν έξω από τις ίδιες τις χώρες τους και να προκαλέσουν όσο γίνεται μεγαλύτερο χάος εκτός των χωρών τους, θεωρώντας ότι αυτό θα παρατείνει επ’αόριστο την παραμονή τους στην εξουσία.

Read Full Post »

Που είναι ο Παύλος σου τώρα;

Τα ναζιστοειδή πάλι προκαλούν ασύδοτα λέγοντας στη μητέρα του Παύλου Φύσσα «που είναι ο Παύλος σου». Μπάτσοι καταγράφουν παράνομα με κάμερες τους αντιφασίστες και προστατεύουν τους ναζί στο χώρο της δίκης της Χ.Α.. Ευτυχώς με σύριζα φορτωθήκαμε 3-4 μνημόνια ακόμα για τις επόμενες δεκαετίες, αλλά κερδάμε τουλάχιστον «στον αντιφασισμό και στα δικαιώματα» (not)…

Από την άλλη ο Ψαρράς στην Εφημερίδα των Συντακτών βγάζει το βίντεο (που είναι του 2005 όμως) για να ξαναεπιβεβαιωθούμε «έκπληκτοι» ότι οι ναζί είναι όντως ναζί. Παίζει ρόλο η χρονικότητα εδώ των γεγονότων και το θεωρώ πιο πολύ ως μια απόπειρα να «εκβιαστεί» η Χρυσή Αυγή και να κάνει μια «πλήρης αποκήρυξη» του παρελθόντος της-ίσως και κάποιων προσώπων που θα υποδυθούν και τις «Ιφιγένειες» του ξεπλυμένου νεοναζισμού- για να ενσωματωθεί πλήρως και να συνεργαστεί πια ανοιχτά με τους «Ευρωπαιστές» στο κοινοβουλευτικό σύστημα, μια και είναι πιο χρήσιμη σήμερα έτσι, παρά ως ψευδο-αντιμνημονιακή και ψευδο-αντισυστημική δύναμη.

Κάτι που ήταν στρατηγική επιδίωξη της Νουδούλας παλιά και σήμερα είναι και του Σύριζα, με το ξέπλυμα των Κασιδιάρηδων στο Κατσελόριζο και τις δηλώσεις Παρασκευόπουλου περί «υπαγωγής της Χ.Α. στους θεσμούς της δημοκρατίας». Ο γνήσιος -γιατί σπάνια υπάρχει κάτι γνήσιο σε αυτούς πλην του φασισμού- εκνευρισμός της Χ.Α. για το “αποκαλυπτικό βίντεο”, ήταν πιστεύω πιο πολύ τσαντίλα για τον ρυθμό αυτής της ενσωμάτωσης και τον τρόπο που τον επιλέγουν άλλοι. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι ο νεοναζισμός ως -δήθεν- υπόνοια, σκοτεινό παρελθόν, ασαφές σημείο, όπως προβάλλεται από τη ΧΑ και άλλους, εισπράττεται ως τέτοιος από ένα -όχι και τόσο ολιγάριθμο- πλήθος ανθρώπων που δεν δηλώνουν ανοιχτά ναζιστές, αλλά που θεωρούν «ότι έκανε και πολλά καλά ο Χίτλερ», «όλο τον κόσμο τον ελέγχουν οι Εβραίοι», «το ολοκαύτωμα ήταν ένα μεγάλο ψέμα σε πολλά σημεία όπως το γράφει η ιστορία» κτλ.

Και αυτό ασκεί μια “γοητεία αντι-συστημικής δύναμης», πιο σωστά μάλλον στα μυαλά αυτών των ανθρώπων εξω-συστημικής, με την -σχεδόν θρησκευτική- έννοια του μη-Ιστορικού και μη πραγματολογικού, ανάλογη με τη γοητεία που ασκεί η «αμύθητη περιουσία του Σώρρα ο οποίος θα καταφέρει να νικήσει ακόμα και τους Ρότσιλντ». Μια «γοητεία» που δεν θέλουν να χάσουν απότομα και χωρίς ανάλογα «αντισταθμιστικά οφέλη» οι νεοναζί, μια και είναι το “ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα», σε σύγκριση με τους άλλους στην βουλή που ψηφίζουν ανοιχτά μνημόνια. Τα παλιά «ατού»της «λύσης δια της ορμής και της βίας» και της δήθεν αντιμνημονιακής στάσης, μετά την ένταξη της Χ.Α. στην βουλή εδώ και χρόνια, με τα επακόλουθα προνόμια και την μάσα, νομίζω έχουν χαθεί σε μεγάλο βαθμό (γενικά ούτως ή άλλως το σκέτο αντιμνημονιακό έχει χάσει την παλιά συμβολική πολιτική του ισχύ ως το κύριο επίδικο).

Μια θλιβερή φιγούρα στον όχλο, ξερνάει πίσσα  σε λέξεις.

Που είναι ο Παύλος σου τώρα;

Γιατί του μαγάρισαν τους έλικες του εγκεφάλου του

οι αγκυλωτοί σταυροί, η δόξα και η τιμή στον αρχηγό του.

Έτσι παίρνει και αυτός μια πρέζα δηλητήριο για μια ανάπηρη θέληση

με φονικά σύμβολα, κραυγές και ορμή κτήνους για τρύπιες ψυχές.

Που είναι ο Παύλος σου τώρα;

…

Στη ματιά  είναι, που πάγωσε σε ότι αγάπησε

στον ορίζοντα της που αρνείται να σβήσει με το θάνατο.

Στην λύσσα για το κακό και την σπορά του φονιά.

Είναι εδώ ο Παύλος. Είμαστε εδώ. Σαν φύλακες της μνήμης, σαν δίκες του μέλλοντος

που ξαναγυρίζουν από το παρελθόν

και αφήνουν λυτά τα θηρία

να εισπράξουν τις πληρωμές για τις ύβρεις.

Read Full Post »

Περί «ισλαμοφασιστών»: ορολογικά πυροτεχνήματα

ΠΗΓΗ: αντιστροφή προοπτικής

Υπήρξαν εποχές του εργατικού κινήματος, διεθνούς και ελληνικού, κατά τις οποίες το ουσιαστικό «φασισμός» και το επίθετο «φασιστικός» χρησιμοποιήθηκαν εντελώς αδιάκριτα ως μια επιπόλαιη και ανήθικη μέθοδος συκοφάντησης του αντιπάλου. Η φορά των πραγμάτων ώθησε τους οπαδούς της μεθοδολογίας αυτής να θεωρούν και ν’ αποκαλούν «φασιστικό το κάθε τι που δεν μου ταιριάζει ή που με εξοργίζει ή με αγανακτεί». Μ’  αυτό το σκεπτικό κάποιος εξαιρετικά προβεβλημένος και προσφάτως εκλιπών Έλληνας πεζογράφος έγραφε, με αδιατάρακτη αυτοπεποίθηση, για τον «φασισμό των νέων», (sic) της αθηναϊκής γειτονιάς του. Οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα δεν μας έβρισκε σύμφωνους, μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε «φασιστική» ή «φασίζουσα» ή «φασιστοειδή» ή «πρωτοφασιστική» ή να χρησιμοποιήσουμε άλλη παρόμοια έκφραση δηλωτική απαρέσκειας που θα την παίρναμε, με σίγουρο χέρι, απ’ τον ειδικό θάλαμο διαφύλαξης λεξημάτων της Αριστεράς. Οι λέξεις «φασίστας» και «φασιστικός» με τα ποικιλώνυμα συνθετικά τους, συνεπεία της πιο πάνω λεκτικής, νοηματικής και πολιτικής κατάχρησης, αφυδατώθηκαν, κατέστησαν τόσο οικείες ώστε έχασαν πια την δύναμή τους. Αρχικώς επρόκειτο για χαρακτηρισμούς με σαφείς και έντονες υποτιμητικές αποχρώσεις που εξέφραζαν ζωηρή αποδοκιμασία και κάτι περισσότερο από ένα αόριστο αίσθημα απαρέσκειας: ένα συνειδητό αίσθημα κατηργασμένης αηδίας και αποστροφής.

 

Σε πολιτικό επίπεδο ο όρος «φασίστας» σηματοδοτεί τον ακραίο αντίπαλο του εργατικού κινήματος, οριοθετεί τον αδιάλλακτο, πολιτικά και ταξικά, εχθρό, και, εμμέσως μεν σαφώς δε, υποδεικνύει acontrario και τον πολιτικό σύμμαχο. Τούτο σημαίνει πως η σωστή χρήση ή η κατάχρηση των όρων «φασίστας» και «φασιστικός» θα έχει άμεσες συνέπειες στην λειτουργία και δράση της δεδομένης πολιτικής οργάνωσης. Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η σπουδαιότητα, και ενδεχομένως η κρισιμότητα, της κατάχρησης των πιο πάνω όρων την οποία ήδη υπαινιχθήκαμε. Για να καταστήσουμε σαφέστερη την σκέψη μας ας αναφέρουμε, επί τροχάδην, ψήγματα από την διεθνή ιστορική εμπειρία: Τον Ιούνιο του 1923 η βουλγάρικη αστική τάξη οργάνωσε, με πρωτοβουλία των ανακτόρων και όργανο τον στρατό, ένα αιματηρό φασιστικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης αγροτοσοσιαλιστικής κυβέρνησης της Β.Α.Λ.Ε (Βουλγάρικης Αγροτικής Λαϊκής Ένωσης) και του πρωθυπουργού Αλεξάντρ Σταμπολίσκυ, τον οποίο και δολοφόνησαν με βασανιστήρια. Το κοινοβούλιο διαλύθηκε, οι λαϊκές ελευθερίες ποδοπατήθηκαν και η κρατική καταστολή προσέλαβε «ευρύτατες δυνατότητες αυτοέκφρασης». Τότε, ακριβώς τότε, η Κ.Ε του Βουλγάρικου Κ.Κ έλαβε απόφαση επί των διαδραματιζομένων γεγονότων και έκρινε πως πρέπει να αφήσει «την αστική τάξη της πόλης να κανονίσει τους λογαριασμούς της με την αστική τάξη του χωριού». Ενωρίτερα, είχε καταγγείλει τον Σταμπολίσκυ ως «φασίστα» και την κυβέρνησή του ως «φασιστική». Ωστόσο, η βουλγάρικη αστική τάξη είχε πιο προσγειωμένους προσανατολισμούς απ’ τους κομμουνιστές συμπατριώτες της: Αφού «τελείωσε» με τους αγροτιστές της Β.Α.Λ.Ε, έστρεψε, ευθύς αμέσως, την άγρια κρατική καταστολή της εναντίον των Βουλγάρων κομμουνιστών καταφέροντάς τους καίρια χτυπήματα.

Τον Νοέμβρη του 1932 σε μιαν απεργία των σιδηροδρομικών του Βερολίνου, οι Γερμανοί κομμουνιστές συνέπραξαν με τους εθνικοσοσιαλιστές (Ναζί) και εστράφησαν κατά της τοπικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης την οποία αποκαλούσαν «σοσιαλφασιστική» συγχρονιζόμενοι έτσι με τον ρυθμό του μοσχοβίτικου βαλς. Πριν, καλά – καλά, παρέλθουν δύο (2) μήνες (30-1-1933) ο Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος και παρέσχε την δυνατότητα στα εκατομμύρια των κομμουνιστών συμπατριωτών του να γνωρίσουν, in vivo και επί δώδεκα (12) συναπτά έτη, «τί εστί φασισμός» και δη την γνήσια, γερμανική εκδοχή του. Εάν μετακινηθούμε νοερώς εις «την καθ’ ημάς Ανατολήν», δίπλα στους «σοσιαλφασίστες» προστέθηκαν οι «αγροτοφασίστες» (εξέχουσα μορφή, μεταξύ των οποίων, ήταν ο αρχηγός του Α.Κ.Ε (Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας) Κώστας Γαβριηλίδης που πέθανε αργότερα εξόριστος στον Άη Στράτη) και, εν τέλει, οι «τροτσκιστοφασίστες» μια και ο Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ στιγματίσθηκε ως πράκτορας της…GE.STA.PO!

Read Full Post »

Τι είναι τελικά o Σύριζα σήμερα και ποιά είναι η “ιδεολογία” του;

 

Πόσο Πασόκ είναι ο Σύριζα;

Σύριζα και πασόκ είναι άλλης φύσης και ιστορικότητας πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα. Το πασόκ είχε μια εντελώς άλλη αφετηρία. άλλη εξέλιξη και διάρκεια, σε μια άλλη εποχή και λειτούργησε τελικά σαν μια κλασσική δεξιά σ/δ ισορροπιών-υπερ του κεφαλαίου- και της «κοινωνικής ειρήνης» μέχρι το τέλος του . Ακόμα και ο ΓΑΠ έτσι ξεκίνησε και δεν μπόρεσε να παίξει αυτό το ρόλο και έπεσε.

Ο Σύριζα είναι «διαχειριστής της πιο έσχατης ανάγκης και στιγμής» με κάθε μέσο διαθέσιμο και αδίστακτος. Υποδύθηκαν τα πάντα -νεοπασόκοι, αριστεροί, εναλλακτικοί, ακροαριστεροί και τώρα εθνικιστές και «σοβαροί ήπιοι» νεοφιλ. Με μόνο κριτήριο και οδηγό την εξουσία για να έχουν καβάτζα για πάρτη τους θεσμικούς -μέσα στο νεοφιλελερισμό- ρόλους. Λέω για όσους έμειναν και καρεκλολάγνισαν μέχρι τις εσχατίες της ύπαρξης τους.

Ένας ακόμα διαχειριστής, όχι απλώς καραμπινάτα υπέρ του κεφαλαίου όπως και οι προηγούμενοι, αλλά της έσχατης στιγμής και ανάγκης (τον Ιούλιο του 2015 και την διάλυση όλων των αυταπατών για ήπια ρεφορμιστική λύση)  και αυτό αλλάζει πολλά στην φύση της διαχειριστικής εξουσίας τους, σε ένα σύστημα που έχανε πλήρως την νομιμοποίηση και κανονικότητα του. Επί Σαμαρά και ΓΑΠ την είχε κάπως αυτήν την κανονικότητα και βασική διάσταση αυτής, ήταν η ελπίδα διεξόδου-ακόμα και η φρούδα. Μη πω ότι και οι σαμαροβενιζέλοι φοβήθηκαν ότι κάτι θα αλλαξει και θα τιμωρηθούν.

Αυτό όμως που σχεδόν σίγουρα είχαν στο μυαλό τους όσοι έμειναν Σύριζα -στη πολύ μεγάλη πλειοψηφία- ήταν η εργολαβία της Ιστορικής στιγμής (το καλοκαίρι του 2015, με τη διάλυση κάθε ρεφορμιστικού διαπραγματευτικού μύθου εντός ΕΕ και Ευρωζώνης και την αποκάλυψη της αναγκαιότητας της αληθινής ρήξης), όταν κανείς άλλος δεν ήθελε και δεν μπορούσε να την πάρει. Υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και ΕΕ. Δεν είναι πάντως με βεβαιότητα το κλασικό πολιτικό φαινόμενο τύπου Αντρεα, «φωτισμένου λαοπρόβλητου ηγέτη, αρκετά ψιχία στον κόσμο, θεσμικές αλλαγές» κτλ.

Πόσο φασιστικός είναι ο Σύριζα;

Ο Σύριζα φυσικά δεν έχει σχέση με το κλασικό φασισμό του μεσοπολέμου και λόγω της αριστερής αφετηρίας του και σύμφωνα με τη μακρόχρονη πορεία του πριν αναλάβει την εξουσία το 2015. Αλλά σήμερα, μετά την πλήρη ενσωμάτωση και υποταγή του με την υιοθέτηση των μνημονιών, είναι πια ένα βαθιά αυταρχικό και στην οργάνωση του και στις πολιτικές του κόμμα, προσαρμοσμένο στην νέα «εποχή του». Τεχνοκρατικός στην προμετωπίδα του, θεσμολαγνικός, μόνο όπου αυτό ενισχύει την εμπέδωση του στην εξουσία και με δολιότητες και τεχνάσματα εκτός θεσμών όταν χρειάζεται, για τον ίδιο προηγούμενο λόγο. Αντί για ωμή βία, επιβολή με τη δύναμη, αποθέωση της καταστολής, έχουμε δολοπλοκία, ίντριγκα, τεχνάσματα κάθε είδους, χειραγωγήσεις. 

Read Full Post »

Ο εστέτ «αντιφασισμός» ως υπόγειος τροφοδότης του φασισμού.

Από Σπύρο Σούρλα στα social

Ενα πολιτικό σύστημα σε αστάθεια,είναι απολύτως λογικό να πλασάρει σε μια απογοητευμένη,αποσυρμένη και κατακερματισμένη κοινωνία,Λεβέντη,Σώρρα και οτιδήποτε αντιπολιτικό…

Από την άλλη πλευρά η σταθερή παρουσία της Χ.Α. ως μπαμπούλα,είναι πολύ χρήσιμη , για την συσπείρωση των λοιπών »δημοκρατικών και αντιφασιστικών δυνάμεων’ που καλύπτουν το κενό εκπροσώπησης..με χυδαίο ,φυσικά τρόπο ντροπιάζοντας κάθε εννοια Δημοκρατίας..

Πιθανότατα αυτό θα το ζήσουμε στις επικείμενες Γαλλικες εκλογές,που ο Ολάντ φαίνεται να τσακίζεται,οπότε Σαρκοζί ή Ζυπέ θα κυβερνήσουν σε βάρος της Λεπέν,που κινείται πολύ πιό έξυπνα απο τους μπράβους της Χ.Α.

Πάντως μελετώντας κανείς την επανεμφάνιση της Χ.Α. ,θα δει,πως διάφορα ‘δημοσιογραφικά’ και ‘πανεπιστημιακά’ λόμπυ ,έκαναν οτι μπορούσαν για να την ενισχύσουν εμφανιζόμενα ως δήθεν ‘αντεθνικιστικά’ και ‘αντιφασιστικά’ με πλήρως επαγγελματικό τρόπο..Ως απάντηση στο εθνικιστικό κιτς πούλησαν δήθεν ‘αντεθνικισμό’ στο όνομα του ευρωμαφιόζικου,που ειναι ένας άλλος στην ουσια εθνικισμός .Και αυτά συνέβαιναν πολύ προ της οικονομικής ‘κρίσης’..

Ταυτόχρονα κατασυκοφάντησαν τις σημαντικότατες αντιδράσεις εναντίον των ‘ανθρωπιστικών βομβαρδισμών και επεμβάσεων’ και ως δήθεν σοβαροί μελετητές του φαινομένου της Χ.Α. ,στην ουσια μονο την ενίσχυσαν ,γιατί χωρίς αυτήν δεν θάχαν και αυτά τα λόμπυ νόημα ύπαρξης..

Και φυσικά στην κρίσιμη στιγμή όλα αυτά τα λόμπυ συντάχθηκαν με το μόρφωμα συριζανελλ ..και το στήριξαν με τον χυδαιότερο τρόπο ,ειδικά μετά την περιοδο του Σεπτεμβρίου..

Δημιούργησαν λοιπόν εναν επαγγελματικό ,ηθικιστικό ή αισθητικιστικό ‘αντιφασισμό’ ,ισχυριζόμενοι πως μονο αυτοί τον κατέχουν…Και αυτά τα λόμπυ παρασταίνουν και τους ‘αντιφασίστες’,ακόμα και αν στηρίζουν ,εμπράκτως πολιτικές που θα αποθέωνε και ο Χάγιεκ…

Αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ‘αριστεροί’ αποξηραίνουν εντελώς,κάθε έννοια Δημοκρατιας και Αριστεράς ,επισείοντας τον ‘ακροδεξιό κίνδυνο’ και ευελπιστούν πάντα στον κυβερνητισμό..ενώ στην ουσία αντιγράφουν ή και υπερβαίνουν τις πλέον ακραίες λούμπεν πολιτικές…

Τα λόμπυ αυτά,που έχουν κάνει καριέρες μέσω του ‘αντιφασισμού’,ξεχνούν σταθερά και εσκεμμένα μιά από τις σημαντικότερες διατυπώσεις του φασιστικου φαινομένου,όπως το έχει πράξει ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος…σε παλιό του δοκίμιο..

Γράφει λοιπόν ο Λυκιαρδόπουλος »Και είναι καιρός πιά να κόψουμε τα πονηρά δεσμά,με τα οποία κακομοιριασμένοι φιλόσοφοι και κομπλεξικοί στρατοκράτες συνδέουν τον Νίτσε με τον Χίτλερ…
Γιατί ο φασισμός δεν ειναι ούτε ‘νιτσεϊκός’,ούτε ‘αριστοκρατικός’,ούτε ‘αντικαπιταλιστικός’..Ο φασισμός ειναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στριμωγμένος στο τελευταίο του καταφύγιο :Στην στραπατσαρισμένη ,κακοποιημένη και διαστρεβλωμένη ψυχή των ίδιων του των θυμάτων’

Πουλάτε μας λίγο ακόμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ και ‘αντιφασίστες’ τύπου Ψαρρά και Τρίμη να δούμε κάτι

 

 

 

Read Full Post »

Μια μικρή αναφορά για την «θεωρία» των δύο άκρων.

 

Το ακροκεντρώο εξτρεμιστικό φιλελευθεράτο παρουσιάζει το κομμουνισμός=φασισμός ως ένα αυτόματο Ιστορικό μηχανισμό με μια αναπόφευκτη εσωτερική διπολική λογική αίτιου-αποτελέσματος. Πρόκειται για ένα προαιρετικό για το μέλλον ξέπλυμα του ήδη ανερχόμενου βαρβάτου φασισμού, που θα οφείλει να μοιάζει “δικαιωμένος” και με Ιστορική λογική σε περίπτωση ανόδου κάποιου αληθινού επαναστατικού μαζικού κινήματος. Έτσι παρουσιάζεται ο φασισμός ως μια αναπόφευκτη αυτόματη αντίδραση της “κοινωνίας της νομιμότητας”, απέναντι στον κομμουνισμό, όπως φυσικά θα ορίζεται αυτός από τους ίδιους τους υπερασπιστές αυτής της νομιμότητας. Ο φασισμός υπονοείται δε ήδη ως μια «υγιής» ή τουλάχιστον «φυσική» κιόλας αντίδραση αφού το πρωταρχικό αίτιο της ρήξης με τη νομιμότητα είναι πάντα και a priori ο κομμουνισμός.

Με συνεργία από  Fadomduck 

Read Full Post »

Μην είμαστε κορόιδα, οι φασίστες δεν αλλάζουν ποτέ.

Ο σημερινός ακροδεξιός λόγος ως δημοκρατικό σόφισμα αλλά  πάντα  επικίνδυνος εχθρός της δημοκρατίας.

Ακούμε πια σταθερά εδώ και καιρό και στον ακροδεξιό και φασιστικό λόγο να γίνεται επίκληση στις έννοιες της δημοκρατίας, του συντάγματος και της ελευθερίας του λόγου. Οι νεοναζί της ΧΑ επικαλούνται το σύνταγμα, οι ακροδεξιοί  Μπουμπούκος και  Βορίδης εμφανίζονται ως υπερασπιστές και λάτρεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου, ο Σφακιανάκης να ζητά ως διωκόμενος «μονάχα το δικαίωμα να έχει δική του άποψη» και διάφορα άλλα περίεργα.

Στο δημόσιο λόγο υπάρχουν  επώνυμοι και ανώνυμοι φασίστες ή φιλοφασίστες  που εδώ και πολύ καιρό συστηματικά θέλουν να διαβρώσουν και να καταστρέψουν τις έννοιες της δημοκρατίας, του κοινού τόπου συζήτησης και της λογικής.  Κάποιοι το κάνουν από διεστραμμένη ιδεολογία, βλακεία, ψυχασθένεια κτλ και άλλοι  για να υπερασπίσουν την εξουσία και κάποιο κόμμα από μια σκοπιμότητα ψυχρή και αυτό το τελευταίο είναι πολύ χειρότερο.

Εκτός από τις επικλήσεις λατρείας στη δημοκρατία και στην ελευθερία του λόγου,  κάποιοι κάνουν επίσης το κόλπο που κάνουν όλοι οι αντιδραστικοί ακροδεξιοί ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Προσπαθούν να αναδείξουν και να ανακαλύψουν φανατισμό και δογματισμό με κάθε τρόπο σε κάθε πολιτικό αντίπαλο. Ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει, βγάζοντας και από τη μύγα ξύγκι που λένε. Για αυτό οι διαφωνούντες με τους φασίστες και τη ακροδεξιά κυβέρνηση, τα αριστερά κόμματα και γενικά αυτά που είναι ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης βαφτίζονται συνεχώς  σταλινικοί, επικίνδυνοι, διαφημιστές της βίας, ακραίοι και ανεξέλεγκτοι ακόμα και «φασίστες».

Το αστείο είναι ότι οι far righters το κάνουν αυτό παντού στο κόσμο ως οι πλέον  φανατικοί και δογματικοί, γνήσιοι και πιστοί φασίστες. Δεν έχουν αλλάξει καθόλου Απλώς παίζουν το παιχνίδι του δημοκρατικού διαλόγου. Δεν τους ενδιαφέρει το κονσένσους και ο κοινός τόπος συνεννόησης με τα διάφορα κομμούνια. (όλους τους άλλους). Ο δημοκρατικός διάλογος είναι μόνο ένα όπλο εναντίον του αντιπάλου και η δημοκρατία ένα τωρινό αναγκαστικό στάδιο και πλαίσιο για να λειτουργούν και όχι σκοπός αληθινός. Είναι η μόνη δυνατή και πιο αποτελεσματική δράση ενός φασίστα που δεν έχει την απόλυτη δύναμη που θα ήθελε να είχε, μέσα σε μια  δημοκρατία.

Ακόμα και ο Μπουμπούκος όταν λέει λατρεύω τη δημοκρατία αυτό εννοεί. Λατρεύει το παιχνίδι της δημοκρατίας ως παρωδία, την υποκρισία και τα ύπουλα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ειδικά όταν του επιτρέπουν να βγάζει φράγκα και να έχει δόξα.

Όλα επίσης  τα μινιον των μπουμπούκων και των κασιδιάρηδων  (όπως και οι ταγοί τους) στο δημόσιο λόγο, που ζητάνε και υποστηρίζουν ελευθερία του λόγου και δημοκρατία, πιστεύω υπό συνθήκες, με ευχαρίστηση θα καταργούσαν την ελευθερία του λόγου και τη δημοκρατία και αυτό που κάνει αυτό το γεγονός εντελώς άθλιο και παρανοϊκό είναι ότι παρουσιάζονται ως υπερασπιστές αυτών των πραγμάτων. Είμαι πεπεισμένος ότι για αυτούς τους ανθρώπους η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου είναι εργαλεία για τους σκοπούς τους, οι οποίοι σκοποί  είναι εντελώς ξένοι προς αυτές τις αξίες.  Ας μην είμαστε κορόιδα,  οι φασίστες δεν αλλάζουν ποτέ.

Ο σχετικισμός και ο αντιδογματισμός ως πολιορκητικός κριός  φασιστικών και αυταρχικών απόψεων

Άλλοι πάλι φασίστες και ακροδεξιοί μιλάνε για τη σχετικότητα των αξιών στη σύγχρονη κοινωνία και για τη δογματικότητα των αντιρατσιστών, των υπερασπιστών των δικαιωμάτων των γκέι,  των μειονοτήτων κτλ. Για πιο λόγο μας λένε να θεωρήσουμε ότι σήμερα η κοινωνία είναι πραγματικά πιο προοδευμένη από το μεσαίωνα ή πριν ένα με δύο αιώνες ή γιατί λέμε ότι μόνο η θρησκεία είναι δογματική και όχι η σύγχρονη επιστήμη της ιστορίας, της ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας  ακόμα και της φυσικής. Τα μπλογκς της φασιστικής και ακροδεξιάς διανόησης είναι γεμάτα από τέτοια κείμενα ενώ ακούγονται ανάλογα πράγματα και από επίσημους φορείς όπως η εκκλησία.

Βέβαια αυτοί οι τύποι ως  άτομα πεντάχρονα (άντε 15χρονα το πολύ) διανοητικά  απλώς προβάλλουν  τη δική τους πνευματική κατάντια και φτώχεια στους άλλους. Έμαθαν απλώς και μόνο να μαϊμουδίζουν  ότι υπάρχει η κοινωνική σύμβαση και η κυρίαρχη άποψη, που πάντα υπάρχει και είναι ίδιον  της ιστορικής ύπαρξης της κοινωνίας έως τώρα   και τη μεταμοντέρνα άποψη ότι όλες οι ιδεολογίες (και οι ελευθεριακές) είναι τελικά «βολικοί μύθοι» για διάφορες ομάδες ή τάξεις ανθρώπων,  χωρίς βέβαιη και απόλυτη οντολογική βάση.

Ναι αλλά έχει σημασία κάθε κυρίαρχος μύθος σε τι κοινωνία οδηγεί και ποσό επιτρέπει τη κριτική του και την αμφισβήτηση του. Πχ ένα άτεγκτο χριστιανικό θεολογικό δόγμα ή ο ναζισμός  οδήγησε στη κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, ακόμα και στην φυσική καταστροφή των διαφωνούντων. Και σε πολλά άλλα κακά αλλά εδώ μιλάμε για την ελευθερία του λόγου.  Η δημοκρατία αντίθετα, ως μια έκφανση της, οδηγεί στη παραγωγή εκατομμυρίων βιβλίων και πορισμάτων σκέψης και διαλόγου για τόσα θέματα και στην ελεύθερη συζήτηση για όλους. Ακόμα και για αυτούς που «αναρωτιούνται»  για τις  στοιχειώδες  αρχές  της και είναι εχθροί της.

Απλώς αναπαράγουν ένα περίτεχνο σόφισμα το οποίο φυσικά δεν έχουν την πνευματική ικανότητα να το κατανοήσουν και την εντιμότητα να το χειριστούν σωστά. Το ότι δηλαδή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για καμιά αλήθεια και ότι κάθε αντίληψη για τον κόσμο ασκεί μια πνευματική κυριαρχία στη κοινωνία  ως πράγμα αναπόφευκτο. Το χρησιμοποιούν αυτό απλώς για να «αποδομήσουν» (όπως νομίζουν) τις σημερινές αξίες της ελευθερίας, της ανοχής και της δημοκρατίας ως «ιδεολογικές και βολικά παραμύθια» με ολοφάνερη πρόθεση φυσικά να τις αντικαταστήσουν με αποδεδειγμένα πολύ χειρότερους και επικίνδυνους μύθους όπως ο ναζισμός, μια θεοκρατία από χριστιανούς μουλάδες, αυταρχικούς εξουσιαστές, ρατσιστικά απαρτχάιντ κτλ.

Δηλ αρνούνται  δήθεν τα πάντα ως σκεπτικιστές για να δεχθούν στη πρώτη στροφή και στη πρώτη ευκαιρία που θα μπορούν να το εκφράσουν ανοιχτά, τα πιο σκληρά δόγματα και την άρνηση κάθε σκεπτικισμού. Ένα  φτηνιάρικο πονηρό  κόλπο για να αναγνωριστεί η πολιτική και θρησκευτική αυταρχικότητα, ο ρατσισμός, ο φασισμός , ως «νόμιμοι», αποδεκτοί και καλοί.
Όπου και αυτές ακόμα οι τερατωδίες  δεν είναι αληθινά απαγορευμένες και παράνομες και ο καθένας μπορεί να μιλήσει και να γράψει «υπερασπίζοντας» τες, μέσα σε κάποια ελάχιστα όρια περιορισμού που επιβάλλει το ποινικό δίκαιο σχεδόν  παντού στο κόσμο. Δυστυχώς για αυτούς το πρόβλημα τους είναι ότι δεν μπορούν  να πείσουν  το κόσμο γιατί υπάρχει πια ισχυρός μαζικός αντίλογος που δεν μπορούν να καταπνίξουν με τη βία.

Read Full Post »

Μια θέση για το φασισμό και τη χρυσή αυγή

Πολλοί αναρωτιόμαστε τι ζητάει η ΧΑ, ποιός είναι ο τελικός της σκοπός; Πως γίνεται να μην καταποντίζετε στις συνεχείς τραγικές αντιφάσεις της και στη γελοιότητα της και να μην καταρρέει; Πώς γίνεται να μην συνειδητοποιούν οι ίδιοι και οι υποστηρικτές της,  τη παράνοια, το ψέμα και την αθλιότητα των λόγων και των πράξεων.

Σίγουρα ισχύει ότι πονηρά και συγκεκαλυμμένα ο φασισμός ενισχύεται και πριμοδοτείτε από το ίδιο το αστικό κράτος,  που κάπου κατανοεί ότι αυτός είναι η τελική εφεδρεία του και γραμμή άμυνας και σίγουρα τελικά προτιμότερος από μια πραγματική λαϊκή επανάσταση.

Θα υποστηρίξω όμως εδώ πέρα  ότι τελικά και βαθύτερα οι στόχοι και τα προτάγματα του φασισμού απλώς είναι αφορμές ή πιο σωστά δεν υπάρχουν καν.

Οι φασίστες θέλουν απλώς την εξουσία, δεν υπάρχει καν το ερώτημα για αυτούς της συνοχής μέσων με σκοπών. Οπότε ερωτήματα όπως πόσο έντιμος και αληθινός πρέπει να είμαι, ποιά είναι η αλήθεια, τι ζητάω στο τέλος της πορείας μου, δεν τίθενται καν από τους ίδιους στους εαυτούς τους.

Υπάρχουν μόνο αυτοί, η θέληση τους και οι άλλοι στιγματισμένοι ως «οι απόλυτοι εχθροί».

Στην ουσία βαθύτερα ο φασισμός δεν έχει αληθινό σκοπό, ο φασισμός είναι τα ίδια τα μέσα του,  που είναι η θέληση να κυριαρχήσεις και να επιβληθείς χωρίς νομιμότητα ή κάποια λογική βαθύτερη αιτία.

Οι έννοιες δίκαιο και αληθινό είναι πραγματικά χωρίς νόημα στο φασισμό και στο λόγο του και εκφέρονται, συνήθως σπάνια, είτε σαν απόπειρα νομιμοποίησης του, είτε ως ρητορικά στολίδια.

Στην πραγματικότητα ο φασισμός δεν έχει άλλο σκοπό παρά τη δύναμη και την εξουσία στην πιο ωμή της μορφή και για αυτό και στηρίζεται και στα πιο έωλα, ανούσια και αναπόδεικτα προτάγματα και έννοιες όπως: αιώνιο έθνος, καθαρή φυλή, ο αιώνιος εχθρός κτλ. Και για αυτό ακριβώς καταλήγει σε παρωδίες ή όργια τρόμου και βίας προτού σβήσει από το προσκήνιο ηττημένος.

Δεν έχει νόημα να αναζητάμε σημασία στις μεθόδους του φασισμού, δεν έχει καν νόημα βαθύτερα να προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο βαθύτερος στόχος και ο σκοπός του. Ο φασισμός είναι η ίδια η βία και η επιβολή με πολιτικό και ιστορικό μανδύα.

Read Full Post »

Η φενάκη της έννοιας της φυλής στο νεοφασιστικό οπλοστάσιο

Ο ορισμός της φυλής ως φυλή μας,  όπως την ορίζουν, είναι μια φαντασιακή συλλογικότητα που σημαίνει την ταύτιση με αυτήν, όλων των άλλων χωρίς να τους ρωτήσεις.

Δεν μας ενδιαφέρει αν η υλική βάση της συλλογικότητας είναι υπαρκτή ή όχι, που είναι υπαρκτή ως μια πανω κατω μια κοινή βιολογική ταυτότητα, αυτό είναι αδιάφορο.

Σημασία έχει η θεσμική της συλλογικότητας και η συνειδητή αντίληψη της από τα άτομα ως κάτι που μετέχουμε όλοι αυτονόητα, επειδή ορίζεται ως τέτοια και μας καθορίζει όλους από τους όρους ύπαρξης της, μέσα σε αυτή. Μιλάω για τη συνείδηση φυσικά μιας τέτοιας συλλογικότητας στα μυαλά των ανθρώπων οπότε ας ξεχάσουμε το dna και τη κοινή γενετική καταγωγή, που με ένα μεταφυσικό τρόπο, τα ορίζουν ως ένα κοινό τόπο και τρόπο που παίζει καθοριστικό ρόλο στην ύπαρξη και στο πεπρωμένο όλων μας.

Η αλήθεια όμως είναι ότι ανήκουμε στη συλλογικότητα της ελληνικής κοινωνίας αναγκαστικά για χωροταξικούς, τυχαίους και ιστορικούς λόγους, δεν είμαστε όλοι μαζί υποχρεωτικά επειδή ανήκουμε σε κάποια φυλή μας. Εγώ δεν δέχομαι ότι υπάρχει αυτό το πράγμα ειδικά με τους όρους που θέλει να το σερβίρει ο νεοσυντηρητισμός και ο νεοφασισμός.
Και φυσικά ούτε ο νόμος το δέχεται, ούτε το κράτος , ούτε η σύγχρονη επιστήμη πια, άλλο αν θέλουν να το (ξανα)περάσουν από τη πίσω πόρτα.

Θα πρέπει να ξαναπούμε ότι η κοινή βιολογική ταυτότητα είναι αδιάφορη. Αυτό που έχει σημασία είναι η κοινωνική της ερμηνεία ως κοινός τόπος ύπαρξης, αυτό μόνο έχει νόημα, δηλ η συνειδητοποίηση της από τους ανθρώπους ως κοινή ταυτότητα. Ως μια κοινωνική ιστορική κατασκευή που έχει ένα νόημα και μια λειτουργικότητα για τους ανθρώπους , όπως τα πάντα στην ιστορία.

Και αυτή η κοινωνική κατασκευή της φυλής φυσικά κάποτε είχε νόημα ακόμα και θετικό βοηθώντας σε πιο αρχαϊκές εποχές την επιβίωση μεγάλων κοινοτήτων ανθρώπων,  καθώς οι συνδιαλλαγές τους με άλλες κοινότητες περνούσαν υποχρεωτικά από το δρόμο του συνεχούς πολέμου και της επιβολής, εναλλακτικά με το εμπόριο.

Όταν όμως χρησιμοποιήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν για να τσακίσει κοινωνικά κινήματα και την ελευθερία των ανθρώπων αποσιωπώντας και κρύβοντας τις κοινωνικές αντιφάσεις και την κοινωνική αλήθεια έγινε επικίνδυνη και είναι δίκαιη η προκατάληψη των ανθρώπων εναντίον της. Παραδείγματα όλοι σχεδόν οι φασισμοί, οι εθνικισμοί και οι στρατιωτικές χούντες.

Αντιδραστικά χρησιμοποιείται και σήμερα και η μόνη φαινομενικά αθώα χρήση της είναι η άμυνα των τοπικών πληθυσμών απέναντι σε μη προσαρμόσιμους μετανάστες. Βέβαια ο κυρίαρχος λόγος της εξουσίας, λίγο ενδιαφέρεται για την “φυλετική καθαρότητα” των ηλίθιων ή την “κοινωνική ηρεμία” των πτωχευμένων πια νοικοκύρηδων. Τον ενδιαφέρει να έχει την εναλλακτική του αυταρχικού κράτους με αφορμή την δήθεν διατήρηση της τάξης και της φυλής, δήθεν  ύστερα από απαίτηση του “κόσμου”.

Τώρα αν τα διάφορα παπαγαλάκια της φυλετικής τάξης και καθαρότητας στοχεύουν σε μια χούντα και αυτά ή θέλουν μια κοινωνία χωρίς λούμπεν μετανάστες (οι πολλοί πια λούμπεν έλληνες φαίνεται δεν ενοχλούν ) είναι αδιάφορο. Σημασία έχει ότι αναγκαστικά ο λόγος περί καθαρής φυλής βαθύτερα και τελεολογικά είναι συνδεδεμένος με την αυταρχικότητα και την έλλειψη ελευθερίας για τους γηγενείς. Προς αυτούς απευθύνεται και ας έχει αρχικό στόχο τους μετανάστες.

Η έννοια της φυλής δηλ η φαντασιακή σημασία της κοινής ταυτότητας, μοίρας και νοήματος που βασίζεται στη κοινή γενετική καταγωγή, σε ένα κόσμο τόσο περίπλοκο και τόσο διχασμένο και κατακερματισμένο κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά και ιδεολογικά, μαζί με την ανάδυση του ατομοκεντρισμού ως καθολικού τρόπου ύπαρξης, είναι αν όχι επικίνδυνη, τότε γελοία και ανούσια φενάκη.

Read Full Post »