Νόαμ Τσόμσκι: Κάποιοι στη Γερμανία θέλουν την Ελλάδα σε σκλαβιά

Άρθρο του Νόαμ Τσόμσκυ στην Αυγή. Με λίγα λόγια. Πόσο απάτη είναι ο «αντικρατισμός» και η «φιλελεύθερη» ιδεολογία που στην ουσία είναι μια κενή ρητορεία για μικρομεσαία κορόιδα όταν η πρακτική των πλούσιων ελίτ και των ισχυρών είναι ακριβώς η ΣΥΝΕΧΉς στήριξη και η προστασία τους από το κράτος.

Πώς το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο υποσκάπτει συστηματικά την πραγματική οικονομία και πως μετέτρεψε το πανίσχυρο κράτος των ΗΠΑ σε προστάτη , σωτήρα του και στο τέλος σε υπηρέτη του.

Πως το χρέος είναι ένα ιδεολογικό και κοινωνικό κατασκεύασμα που βασίζεται στην επιβολή, με τους καπιταλιστικούς του όρους (αν δεν πληρώνεις , χρεοκοπείς και πας στα σκατά) να ισχύουν μόνο για τους φτωχούς και τους λαούς και όχι για τις τράπεζες και τους πολύ πλούσιους.

Πως θεωρεί σοβαρή πιθανότητα την αεροψεκασμένη θεωρία (κοιτα ποιούς κάνουνε καθηγητάδες ε;) η Γερμανία να θέλει να δεσμεύσει ότι έχει αξία στην Ελλάδα. Και πως κάποιοι άνθρωποι στη Γερμανία φαίνεται πως στόχο έχουν να θέσουν την Ελλάδα υπό καθεστώς ιδιότυπης σκλαβιάς.

Πως η μόνη αληθινή ριζική λύση θα ήταν ένα κοινό μέτωπο του νότου ως trigger εξελίξεων για αλλαγές στη δομή της Ευρώπης κτλ Και διάφορα άλλα θεωρητικά ενδιαφέροντα θέματα.

http://www.avgi.gr/article/1458668/noam-tsomski-kapoioi-sti-germania-theloun-tin-ellada-se-sklabia

 

Read Full Post »

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ (ΜΑΣ)

Αυτό που φοβόμαστε είναι η αλήθεια, η αλήθεια  που θα μας ανακατατάξει στον κόσμο, είναι ο φόβος του είναι προς το μη είναι, της τάξης προς το χάος, είναι ο ενστικτώδης φόβος απέναντι στην εντροπία του σύμπαντος.

Γιατί η αλήθεια κατ’ ουσία είναι το χάος (ίσως σωστότερα η συνείδηση ότι πέρα από ένα σημείο η δυνατότητα να γνωρίζουμε συναντάει το χάος και σταματάει εκεί,  ότι όσο και βαθιά να βουτήξουμε στο βαρέλι,  θα βρίσκουμε ότι αυτό είναι πάντα χωρίς πάτο).

Με μια αποφατική ερμηνεία  η αλήθεια είναι η ρήξη με το κατά συνθήκη ψέμα της ύπαρξης. Γιατί αυτό που μας επιτρέπει να υπάρχουμε ψυχολογικά και κοινωνικά και τελικά οντολογικά είναι ένα υπέροχο «ψέμα» και μια σωτήρια «απάτη».

Το να υπάρχουμε ως κάτι σημαίνει ότι λέμε στους εαυτούς μας ότι  γνωρίζουμε επακριβώς τι είμαστε και τι είναι ο κόσμος. Πράγματα αδύνατα καθώς θα απαιτούσαν την απόλυτη αυτογνωσία (και την άρση του ασυνείδητου) και την απόλυτη γνώση δηλαδή την άρση, το λιγότερο των καθολικών περιορισμών του χώρου και του χρόνου στα ανθρώπινα όντα.

Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε, η «πλήρης σύλληψη» αυτού του κόσμου είναι αδύνατη, υπάρχει μάλλον ένα φυσικό όριο σε πιο βαθμό μπορούμε να αντιληφθούμε αυτό τον κόσμο.

 Είμαστε με αλλά λόγια κατασκευασμένοι (χωρίς ντε και καλά αυτό να είναι καταδίκη) να γνωρίζουμε το μερικό, ένα κομμάτι (στη πραγματικότητα πολύ περιορισμένο) ενός κόσμου χαοτικού και άπειρου. Παρόλα αυτά ενώ δεν μπορούμε στα αλήθεια να συλλάβουμε την ουσία του άπειρου μπορούμε σχετικά εύκολα να αντιληφθούμε την δυνατότητα ύπαρξης του άπειρου, δηλαδή καταλαβαίνουμε την έννοια του άπειρου ως άπειρου αλλά είναι αδύνατο να καταλάβουμε την βαθύτερη του ουσία, να βιώσουμε και να κολυμπήσουμε στο άπειρο όπως κάνουμε στο λογικό, στο συναίσθημα, στις αφηρημένες έννοιες……..ο μόνος τρόπος να βιώσουμε το άπειρο είναι ο Θεός.

Read Full Post »

Έμπνευση στους ουρανούς

Πριν 1 μήνα έκανα ένα ταξίδι. Είχα να μπω τόσο καιρό σε αεροπλάνο και ίσως αυτό ή ίσως το ότι ήμουν  τόσες χιλιάδες πόδια ψηλά πάνω από τη γη ή το βαθύ γαλάζιο του ουρανού με έκανε να σκεφτώ κάτι για τη πίστη για την αγάπη. 

Η πίστη στον Θεό σαν διανοητική εκδήλωση και σαν μέρος μιας κοσμοθεωρίας δεν είναι το σημαντικό. Μπορεί να είσαι άπιστος, να πιστεύεις στους εξωγήινους ή να λες ότι πιστεύεις στο Θεό και η διαφορά να είναι αμελητέα για το σε ποια ψυχική κατάσταση είσαι. Υπάρχουν «πιστοί» που δεν πιστεύουν και «άπιστοι» που πιστεύουν με ένα άλλο τρόπο ίσως μη αντιληπτό και στους ίδιους. Ακόμα πιο πολύ η πίστη είναι δεμένη με την αμφιβολία, νομίζω ότι η αμφιβολία είναι βασικό μέρος ή στάδιο της πίστης και αναρωτιέμαι αν ξεπερνιέται ποτέ. Εδώ ένας πραγματικός πιστός που θεωρεί τη πίστη του βαθιά θα με βοηθούσε, και δεν υπάρχει καμία ειρωνική αιχμή σε αυτό.

Η πίστη κατάλαβα ότι σαν απόλυτη διανοητική αντίληψη και εκφρασμένος λόγος σκοτώνει την αμφιβολία και την αντίρρηση, έστω και την πιο κουτή  και λανθασμένη. Η αμφιβολία και η αντίρρηση είναι νομίζω μια από τις ρίζες της ανθρώπινης ελευθερίας. Άνθρωπος είναι αυτός που κοιτάει ψηλά και συνομιλεί με το Θεό, άρα και του αντιμιλάει. Χωρίς αντίλογο δεν θα υπήρχε δια-λόγος και άρα πραγματική επικοινωνία, διακριτά πρόσωπα και τελικά ούτε ανθρώπινη ουσία.

 Εδώ πραγματικά δεν έχει σημασία που ο Θεός είναι ήδη πλήρες τέλειο Ον και με απόλυτη γνώση- μάλλον είναι η ίδια η απόλυτη γνώση θα έλεγα εγώ. Σημασία έχει το δικαίωμα του ανθρώπου στο διαλέγειν, στη σκέψη και στο σφάλμα -ή στο σωστό-  καθώς  ο άνθρωπος μπορεί μόνο να έχει μια πορεία προς την αλήθεια χωρίς ποτέ νομίζω να μπορεί πραγματικά να την αγκαλιάσει οριστικά και αμετάκλητα, και αυτό αναγκαστικά σημαίνει σε ένα οντολογικό επίπεδο ότι πρέπει να γίνει και μέσα από το σφάλμα. 

Ο δρόμος προς την αλήθεια είναι ο δρόμος της ελευθερίας η τυφλή υποταγή σε ένα εξ’ ορισμού ανώτερο Ον δεν θα οδηγούσε ποτέ στην αλήθεια. Σε αντιπαράθεση πιστεύω ότι πιο σημαντικό είναι η αγάπη προς τον Θεό άρα και  η αγάπη προς τους άλλους καθώς η αγάπη νομίζω σε ένα τελικό επίπεδο συμπεριλαμβάνει αναγκαστικά και τη πίστη.

 Πως γίνεται να αγαπάς βαθιά και αληθινά χωρίς να πιστεύεις το ίδιο βαθιά και αληθινά;

Read Full Post »