Πόσο Πασόκ είναι ο Σύριζα;
Σύριζα και πασόκ είναι άλλης φύσης και ιστορικότητας πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα. Το πασόκ είχε μια εντελώς άλλη αφετηρία. άλλη εξέλιξη και διάρκεια, σε μια άλλη εποχή και λειτούργησε τελικά σαν μια κλασσική δεξιά σ/δ ισορροπιών-υπερ του κεφαλαίου- και της «κοινωνικής ειρήνης» μέχρι το τέλος του . Ακόμα και ο ΓΑΠ έτσι ξεκίνησε και δεν μπόρεσε να παίξει αυτό το ρόλο και έπεσε.
Ο Σύριζα είναι «διαχειριστής της πιο έσχατης ανάγκης και στιγμής» με κάθε μέσο διαθέσιμο και αδίστακτος. Υποδύθηκαν τα πάντα -νεοπασόκοι, αριστεροί, εναλλακτικοί, ακροαριστεροί και τώρα εθνικιστές και «σοβαροί ήπιοι» νεοφιλ. Με μόνο κριτήριο και οδηγό την εξουσία για να έχουν καβάτζα για πάρτη τους θεσμικούς -μέσα στο νεοφιλελερισμό- ρόλους. Λέω για όσους έμειναν και καρεκλολάγνισαν μέχρι τις εσχατίες της ύπαρξης τους.
Ένας ακόμα διαχειριστής, όχι απλώς καραμπινάτα υπέρ του κεφαλαίου όπως και οι προηγούμενοι, αλλά της έσχατης στιγμής και ανάγκης (τον Ιούλιο του 2015 και την διάλυση όλων των αυταπατών για ήπια ρεφορμιστική λύση) και αυτό αλλάζει πολλά στην φύση της διαχειριστικής εξουσίας τους, σε ένα σύστημα που έχανε πλήρως την νομιμοποίηση και κανονικότητα του. Επί Σαμαρά και ΓΑΠ την είχε κάπως αυτήν την κανονικότητα και βασική διάσταση αυτής, ήταν η ελπίδα διεξόδου-ακόμα και η φρούδα. Μη πω ότι και οι σαμαροβενιζέλοι φοβήθηκαν ότι κάτι θα αλλαξει και θα τιμωρηθούν.
Αυτό όμως που σχεδόν σίγουρα είχαν στο μυαλό τους όσοι έμειναν Σύριζα -στη πολύ μεγάλη πλειοψηφία- ήταν η εργολαβία της Ιστορικής στιγμής (το καλοκαίρι του 2015, με τη διάλυση κάθε ρεφορμιστικού διαπραγματευτικού μύθου εντός ΕΕ και Ευρωζώνης και την αποκάλυψη της αναγκαιότητας της αληθινής ρήξης), όταν κανείς άλλος δεν ήθελε και δεν μπορούσε να την πάρει. Υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και ΕΕ. Δεν είναι πάντως με βεβαιότητα το κλασικό πολιτικό φαινόμενο τύπου Αντρεα, «φωτισμένου λαοπρόβλητου ηγέτη, αρκετά ψιχία στον κόσμο, θεσμικές αλλαγές» κτλ.
Πόσο φασιστικός είναι ο Σύριζα;
Ο Σύριζα φυσικά δεν έχει σχέση με το κλασικό φασισμό του μεσοπολέμου και λόγω της αριστερής αφετηρίας του και σύμφωνα με τη μακρόχρονη πορεία του πριν αναλάβει την εξουσία το 2015. Αλλά σήμερα, μετά την πλήρη ενσωμάτωση και υποταγή του με την υιοθέτηση των μνημονιών, είναι πια ένα βαθιά αυταρχικό και στην οργάνωση του και στις πολιτικές του κόμμα, προσαρμοσμένο στην νέα «εποχή του». Τεχνοκρατικός στην προμετωπίδα του, θεσμολαγνικός, μόνο όπου αυτό ενισχύει την εμπέδωση του στην εξουσία και με δολιότητες και τεχνάσματα εκτός θεσμών όταν χρειάζεται, για τον ίδιο προηγούμενο λόγο. Αντί για ωμή βία, επιβολή με τη δύναμη, αποθέωση της καταστολής, έχουμε δολοπλοκία, ίντριγκα, τεχνάσματα κάθε είδους, χειραγωγήσεις. (περισσότερα…)
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 