Μπροστά στην Δραχμή ως μια νέα ΤΙΝΑ της αστικής τάξης

 

Η τελική χειρότερη κατάληξη θα είναι η δραχμή με τους όρους Σόιμπλε/Ε.Ε./Eurogroup από ένα «απελπισμένο» συμβιβασμό από την αστική τάξη που θα κοιτάξει φυσικά και τότε να αρπάξει, μαζί με τους λακέδες της, ότι μπορεί -όχι με τόσο κέφι βέβαια και με αρκετό αληθινό κλαψούρισμα μια και με ευρώ (και Ε.Ε.) σαφώς είναι better off που λένε οι Αμερικάνοι φιλελέδες.

Αλλά όταν η μόνη αναγκαστική «διέξοδος» θα είναι αυτή, τότε θα γίνει το νέο σχέδιο «σωτηρίας» της αστικής τάξης και θα την διαλαλούν οι κάθε Κούλης και Τσίπρας μαζί με τα κάθε λογής πολιτικάντικα λιμά, που απλώς έτυχε να περνάνε και είδαν φως, ΕΣΠΑ και βουλευτικά μισθά και μπήκαν. Πάρα πολλοί τέτοιοι τελευταίοι φυσικά υπάρχουν και σε συριζονουδούλα, απλώς υποταγμένοι και προσαρμοσμένοι στην «διαφορετική» ιδεολογία-ζόμπι που εκφράζει το κάθε κόμμα εξουσίας.

Αδιάφορα τα ρητορικά σχήματα που θα ανακαλύψει ο καθένας τους για να νομιμοποιήσει αυτήν την νέα «δραχμολαγνική” επιλογή «σωτηρίας» (δραχμή με όρους Ε.Ε/Εurogroup/Σόιμπλε όπως και με το ευρώ) , κολλώντας ταυτόχρονα σαν βδέλλα τα τομάρια τους στο νέο αυτό σχέδιο, παρουσιάζοντας την κομματική ψευδοιδεολογία τους, ως μια αναγκαιότητα για τη νέα διαχείριση της πάντα μόνιμης «φυσικής και αναπόφευκτης” φρίκης. Όπως αδιάφορα είναι και τα σημερινά περί “Ευρώπης πατρίδας μας και πατρίδας του διαφωτισμού”, “Η Ευρώπη αλλάζει, λίγη υπομονή να πάρουμε κάνα ψήφο από τους εμμονικούς της λιτότητας” κτλ κτλ. 

Σημασία έχει ότι εντός των πλαισίων του οικονομικού ιμπεριαλισμού της Ε.Ε.-των ισχυρότερων χωρών της-  και του ευρύτερου δυτικού ιμπεριαλισμού, η δραχμή θα παρουσιαστεί και θα εφαρμοστεί ως πολιτική  «αναβαπτισμένη» ως μια νέα ΤΙΝΑ, όπως ακριβώς παρουσιάζεται ως τώρα το ευρώ και η Ε.Ε.. 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι αναγκαίοι υποκειμενικοί όροι για ένα μαζικό κοινωνικό πρόταγμα οργανωμένο από επίσης μαζικούς πολιτικούς φορείς, που θα στηρίξει ως απάντηση ένα εναλλακτικό φιλολαϊκό σχέδιο που θα είναι σε πλήρη ταξική και πολιτική αντίθεση με το σχέδιο της Ε.Ε. (και αναγκαστικά και της εσωτερικής ολιγαρχίας), με αυτούς τους νέους όρους και το νέο διακύβευμα, δηλ. δραχμή ως η μόνη πια επιλογή ούτως ή άλλως. Στα χαρτιά βέβαια και σε προγράμματα υπάρχει το σχέδιο (ή σχέδια) όπως υπάρχουν και οι εκπρόσωποι του. Αλλά αυτό δεν φτάνει…

Από ότι βλέπω ως τώρα, οι εκπρόσωποι αυτού του σχεδίου/σχεδίων αρκετά εύκολα απαξιώνονται και περιθωριοποιούνται για τα δεδομένα της απήχησης στην κοινωνία που θα έπρεπε να έχουν, ή χειρότερα ίσως κάποιοι να γίνουν και ουρές του αστικού σχεδίου Α* που θα είναι εκπορευόμενο από την Ε.Ε., όσο αυτή τουλάχιστον υπάρχει με την σημερινή μορφή της.

*Και σχέδιο Α και μόνο Α υπήρχε και υπάρχει από την άλλη πλευρά, γιατί μόνο ένα σχέδιο έχουν οι καπιταλιστικές ολιγαρχίες, το ίδιο παντού, την διατήρηση και αναπαραγωγή της οικονομικής και πολιτικής ισχύος τους, με μόνο περιορισμό την αντίσταση με έμπρακτους όρους ισχύος από τους λαούς (ή άλλες πιο ισχυρές ολιγαρχίες αν και αυτό είναι εντελώς άλλης φύσης πολιτικό γεγονός).

Read Full Post »

Περιμένοντας το αναπόφευκτο της εξόδου από το Ευρώ, χωρίς κατεβασμένα χέρια.

Έχει ξαναγραφτεί από πάρα πολλούς, έχουμε εγκλωβιστεί σε μια ανέξοδη πορεία που ανακυκλώνει τον εαυτό της με μέτρα επί μέτρων χωρίς τέλος, που το μόνο υπολογίσιμο και ξεκάθαρο χαρακτηριστικό της είναι ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι εδώ και 7 χρόνια εντός Ελλάδας αλλά και προς μεγάλο όφελος για Ευρωπαικές και όχι μόνο μεγάλες εταιρείες. Το γνωρίζουν αυτό πια ξεκάθαρα και οι γραφειοκρατίες της νεοφιλ ΕΕ και η μεγάλη πλειοψηφία του «ικανού για κυβερνησιμότητα» πολιτικού προσωπικού που «εκπροσωπεί» τον λαό (Σύριζανελ, ΝΔ, πασοκ, λεβέντης, ποτάμι και χρυσή αυγή με ολίγες ρυθμίσεις «σοβαρότητας»).

Αυτό που δεν λέγεται αρκετά συχνά είναι ότι αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων αυτός ο δρόμος οδηγεί σε μια «αποβολή» της Ελλάδας από το ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάλι επ’ωφελεία των ξένων τραπεζών, των πολυεθνικών, της ανώτερης γραφειοκρατίας της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου που την ελέγχει. Αυτό θα γίνει με όρους συνέχισης της πλήρους εξάρτησης, με ξεπουλημένη πλήρως την δημόσια περιουσία, διαλλυμένο και στοιχειωδώς (αν)υπαρκτό το κοινωνικό κράτος, πλήρως υποτιμημένη την εργασία και με τεράστια ανεργία. Ενώ η Ελλάδα θα παραμείνει συνδεδεμένη με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ ως πιστό ακόλουθο των ΗΠΑ, με τις υποτιθέμενες πρωτοβουλιές “ανεξαρτησίας» δια ιδίας “συννεονήσεως” απευθείας της Ελλάδας με τον μεγάλο Αμερικάνο αδερφό.

Το ίδιο θα γίνει και στην οικονομία με σύνδεση του νέου νομίσματος με το ευρώ και έλεγχο του από την ΕΚΤ και συνέχιση του ασφυκτικού ελέγχου της Ελληνικής οικονομίας μέσω πια και μιας ελεγχόμενης από την ΕΚΤ ισοτιμίας μαζί με τις επιβαλλόμενες δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές. Γιατί σαφώς και το χρέος που συνδέεται άμεσα με όλα αυτά δεν θα χαριστεί κατά την αποβολή της χώρας, αλλά θα αναπροσαρμοστούν τα σχέδια, οι πληρωμές δόσεων, τα μέτρα και τα προγράμματα -μνημόνια δηλαδή πάλι- με βάση  νέους όρους.

Read Full Post »

Μνημόνιο με τον Σύριζα, τα δεδομένα τα πιθανά σενάρια και το παράδοξο του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ.

Ας πάρουμε τα δεδομένα :

• Η συμφωνία σαφώς και είναι μνημόνιο και είναι επίσης σαφώς  μέσα στα πλαίσια της νεοφιλελέρικης διαχείρισης.
• Ήταν ο μόνος δρόμος εφόσον στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης ήταν η παραμονή μέσα στην ευρωζώνη και μεταξύ μας πάγια θέση μου και εμένα είναι ότι είμαστε πολύ μικροί και αδύναμοι για να ξεκινήσει μια διάλυση ή ριζική ανατροπή από εμάς. Φοβητσιάρικη ή ηττοπαθής στάση ίσως, αλλά θεωρώ ότι μπορούμε να περιμένουμε κάποια μεγάλη χώρα να σύρει το χορό.
• Εναλλακτικά σχέδια σαφώς και υπήρχαν και τέθηκαν από δυνάμεις εντός του Σύριζα και έξωθεν από αυτόν. Επιλογή της ηγεσίας του Σύριζα ήταν η συνέχιση κάποιων βασικών στρατηγικών επιλογών των παλιών κυβερνήσεων (σε ‘ότι αφορά τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς της ΕΕ και το ευρώ) και η συνεργασία, όσο επέτρεψαν οι συνθήκες και οι αντιστάσεις εντός του κόμματος,  με το βαθύ κράτος σε μια απόπειρα αλληλοεκμετάλλευσης, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς. Θα δούμε ποιανού ο σκοπός θα δικαιωθεί.
• Η αληθινή ρήξη δεν γίνεται με εντολή κυβερνητική άνωθεν και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γνωρίζουμε ποια θα ήταν η “ιδανική” προετοιμασία για αυτήν. Επίσης προϋποθέτει υψηλό ρίσκο και μεγάλους κινδύνους, με πολύ πιθανά τα τεράστια οφέλη με ριζικές φιλολαϊκές αλλαγές. Δεν έχει σημασία αν ο λαός είναι ή δεν είναι έτοιμος να τα αναλάβει όλα αυτά ως πράξη με το μεγάλο ρίσκο και τα μεγάλα οφέλη. Ρωτώντας τους εαυτούς μας δεν θα το μάθουμε ποτέ. Δεν είναι επιλογή της κυβέρνησης και αυτό μετράει μόνο σε ένα κοινοβουλευτικό καθεστώς και σε μη επαναστατικές συνθήκες (όχι εν δυνάμει αλλά έμπρακτα επαναστατικές). Μπορούσε  να γίνει βέβαια μια απόπειρα ρήξης με μια άμεση διαλεκτική σχέση κυβέρνησης και λαικού κινήματος, αλλά αυτό δεν υπήρξε ποτέ στις βασικές επιλογές της κυβέρνησης.
• Προφανώς αυτοί που κυριαρχούν στην ΕΕ προτιμάνε τελικά να επιχειρήσουν να διαχειριστούν μια αποχώρηση από την ευρωζώνη παρά μια πολιτική και ιδεολογική ήττα από ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ μικρή χώρα και τόσο νωρίς (σύμφωνα με το δικό τους πολιτικό χρόνο ο οποίος είναι από τη δική τους οπτική διαστρεβλωμένος,  μια και κάθε τυρρανική εξουσία κάθε είδους, πιστεύει ότι θα υπάρχει “για πάντα”)
• Η αποχώρηση και το grexit θα επέφερε όχι μόνο τις “φυσικές» συνέπειες αλλά και την εκδίκηση των “θεσμών» οι οποίοι θα πάλευαν συνέχεια, ακόμα και με την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, να μας μετατρέψουν σε ένα μόνιμο τραγικό παράδειγμα (μια Ιφιγένεια που θα θυσιάζεται συνεχώς ως παράδειγμα της ισχύος του τυράννου και όχι ως απόδειξη ενός δίκαιου ηθικού νόμου)

Tα 2 βασικά σενάρια:

1.   Η κυβέρνηση Σύριζα με όλα αυτά βγαίνει από ένα πλήρες αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε λόγω της επιμονής να τα “βρει” με τους εταίρους όταν αποδεδειγμένα αυτοί ήθελαν απλώς να την αφανίσουν από το προσκήνιο. Όμως φέρνοντας τη συμφωνία και κερδίζοντας την επαναλειτουργία του τραπεζικού συστήματος, κερδίζει και άλλο χρόνο, προσπαθεί να διαχειριστεί τον πολιτικό χρόνο με πονηριά και ανταρτοπόλεμο κατά την εφαρμογή του προγράμματος (που είναι άλλο πράγμα από τη υπογραφή του  και ο έλεγχος “προόδου” από τους θεσμούς της ΕΕ θα γίνεται κάθε τρίμηνο), μπορεί να αφοσιωθεί στο εσωτερικό μέτωπο πολεμώντας με την ολιγαρχία, την διαφθορά και τα σάπια ΜΜΕ ενώ θα ψάχνει να βρει την ευκαιρία, όταν υπάρξουν αλλαγές στις ισορροπίες δύναμης στην ΕΕ,  να κάνει ριζικές ανατροπές σε ότι αφορά την λιτότητα, το χρέος και την δημοσιονομική πολιτική. Η συμφωνία να μην ξεχνάμε δεν είναι κάποιο ιερό κείμενο με μεταφυσικές ιδιότητες. Είναι ένα κείμενο που πηγάζει από τις ανάγκες διατήρησης του σημερινού νεοφιλελε καπιταλισμού στην ΕΕ σε μια παγκόσμια ανταγωνιστική θέση εκφρασμένο με τη φόρμα των ιδεοληψιών των Γερμανικών οικονομικών και πολιτικών ελιτ. Αν αλλάξουν οι διεθνείς συνθήκες (και όχι μονο στην ΕΕ) , οι ισορροπίες πολιτικής δύναμης , τα οικονομικά μοντέλα δημοσιονομικής πολιτικής, οι κυρίαρχες ιδεολογίες κτλ άνετα θα μπορούν να βάλουν αυτά τα  κείμενα οι κλίκες που τα ζητάνε με τόσο πάθος, εκεί που ξέρουν. Βέβαια όλα είναι θέμα πολιτικού χρόνου που είναι πάντα απρόβλεπτος. Η Ιστορία πάντως δεν τελειώνει με ένα κωλόχαρτο με υπογραφές κάτω κάτω από τον οποιονδήποτε. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και φυσικά και αυτό της επανεκκίνησης ενός μαζικού λαικού κινήματος που θα αντιστέκεται και ο Σύριζα όχι απλώς δεν θα το καταστείλει αλλά θα έρθει σε διαλεκτική σχέση μαζί του ανακινώντας πολιτικές εξελίξεις στο σύντομο μέλλον σε πιο ευνοϊκές συνθήκες.
2. Η κυβέρνηση Σύριζα απλώς υιοθετεί πλήρως το ρόλο του ήπιου διαχειριστή του νεοφιλελερισμού και την ενσωματώνει ή την καταπίνει το βαθύ κράτος και οι νεοφιλ θεσμοί της ΕΕ. Ακόμα και αν αλλάξουν οι συνθήκες στην ΕΕ ίσως τότε πια θα είναι αργά για τον Σύριζα, αν και υπάρχει το παράδοξο ότι η ίδια η εξέλιξη του Σύριζα επηρεάζει σημαντικά αυτές τις αλλαγές στις πολιτικές συνθήκες στην ΕΕ. Αλλά ας μην θεωρούμε ότι οι άλλοι λαοί και οι πολιτικές οργανώσεις και κόμματα εκτός Ελλάδας θα καθοριστούν ντε και καλά μοιραία από την εξέλιξη του Σύριζα και δεν θα έχουν τη δική τους ιστορική δυναμική.

Παρακολουθώντας και γνωρίζοντας το κόμμα του Σύριζα και τους ανθρώπους του σε διάφορα επίπεδα και ως παρατηρητής και από τα μέσα, θέλω να προκρίνω και να ελπίζω στο πρώτο σενάριο ακόμα.

Το παράδοξο του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ.

Και στο τέλος έχουμε το παράδοξο πως ένα ΟΧΙ που σημαίνει για πολλούς ΟΧΙ μέχρι το “πικρό τέλος” ερμηνεύτηκε ως ΝΑΙ στην ευρωζώνη με (σχεδόν ) κάθε τρόπο. Μα το ερώτημα δεν το έθεσε ο λαός και το κίνημα, που απλώς απάντησαν δίνοντας το δικό τους (πολλαπλό) νόημα, αλλά το ίδιο το κοινοβουλευτικό καθεστώς ενός καπιταλιστικού κράτους (άσχετα αν στην κυβέρνηση είναι ένα φιλολαϊκό αριστερό κόμμα ) στα ασφυκτικά πλαίσια της νεοφιλ ΕΕ με το νομισματικό και δημοσιονομικό της ζουρλομανδύα, δίνοντας τη μόνη δυνατή ερμηνεία του ΟΧΙ σε αυτό το σιδερένιο πλαίσιο. Και έτσι αυτό το τεράστιο παράδοξο γίνεται μια χαρά “λογικό”.

Read Full Post »