Κεραυνός AUKUS ή Αφγανιστάν Νο2;

Νοόσφαιρα:Η Αχανής Άϋλη Φυλακή του Sapiens. Από terrapapers.com

Η ανακοίνωση της δημιουργίας της AUKUS ή αλλιώς της στρατηγικής συνεργασίας Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Ηνωμένων Πολιτειών, από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάϊντεν, στην αρχή της εβδομάδας που φεύγει έπεσε σαν κεραυνός στην διεθνή ειδησεογραφία αλλά και στις διεθνείς σχέσεις. Έπρεπε όμως; Και αν όχι τι σημαίνει η καινούργια στρατηγική συμμαχία;

Ο στρατηγικός αναπροσανατολισμός των ΗΠΑ που είχε ξεκινήσει από τον πρόεδρο Ομπάμα με προοδευτικό πρόσημο και συνεχίστηκε με εθνικιστικό παραλήρημα από τον πρόεδρο Τραμπ, φαίνεται ότι παίρνει σάρκα και οστά από ένα πρόεδρο που δυσφημίστηκε και συνεχίζει να δυσφημίζεται σαν δειλός και προδότης από το εγχώριο κατεστημένο των ΗΠΑ. Ωστόσο η πολιτική είναι η ίδια: οι ΗΠΑ αποσύρονται από μέτωπα που οι αντίπαλοι είναι γέννημα θρέμμα της εποχής Μπους / Κλίντον, παιδιά της CIA, όπως οι Ταλιμπάν και το Ισλαμικό Κράτος, και επικεντρώνονται στο κύριο μέτωπο που είναι η αντιμετώπιση της ανερχόμενης Κίνας.

Το πρόβλημα Κίνα όμως είναι παράγωγο της εποχής της Παγκοσμιοποίησης, της ανεξέλεγκτης δηλαδή ροής των κεφαλαίων εκεί που οσμίζονται ότι υπάρχει κέρδος. Η Κίνα πρώτα έγινε το διεθνές εργοστάσιο χάρις την ασύγκριτη φτήνια του πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού της, την τεράστια εσωτερική αγορά και την πολιτική των ελευθέρων ζωνών εμπορίου που δημιούργησε ο Τενγκσιάο Πινγκ, στα παράλια της Κίνας. Ζώνες στις οποίες δεν ισχύει καμία από τις κατακτήσεις του Κινέζικου Προλεταριάτου. Ζώνες ασυδοσίας και άγριας εκμετάλλευσης από το διεθνές κεφάλαιο πάνω στα εκατομμύρια των αγροτών που τα τραβάει σαν τις μύγες σ αυτές η προοπτική ενός γρήγορου πλουτισμού. Οι μόνοι που πλούτισαν βέβαια ήταν οι Κινέζοι γραφειοκράτες / καπιταλιστές και φυσικά τα διεθνή μονοπώλια.

Η γρήγορη όμως ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Κίνα, χάρις στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, έφερε και την αυτοπεποίθηση της νέας ανερχόμενης δύναμης του Καπιταλισμού. Στο σημείο αυτό άρχισαν να λειτουργούν τα αμυντικά αντανακλαστικά δυνάμεων που πρωτοστάτησαν στην Παγκοσμιοποίηση, όπως οι ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρήγκαν και η Μεγάλη Βρετανία της Μάργκαρετ Θάτσερ. Οι δυνάμεις που εξαπέλυσαν τα παγκόσμια κέντρα του καπιταλισμού κινδυνεύουν να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους και να δημιουργήσουν καινούργιους ανταγωνιστές στην διεθνή κυριαρχία. Οι ΗΠΑ μετά το ΄89 ουσιαστικά έμειναν μόνες τους και διαμόρφωσαν ένα μονοπολικό κόσμο. Οι παλιές τους ανταγωνίστριες, Γερμανία και Ιαπωνία, ήταν για καλά δεμένες πολύ καιρό πριν, στο μαντρί που λέγεται ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και ASEAN στην Ανατολή. Οι φτωχοί συγγενείς τους Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία είχαν για καλά υποβιβαστεί σε ρόλο κομπάρσου μετά την κρίση της διώρυγας του Σουέζ, το 1956.

Έτσι οι διαμορφωτές της Νέας Τάξης Πραγμάτων από θιασώτες της Pax Americana και του Νεοφιλελευθερισμού «βλέπουμε» εμβρόντητοι να επιστρέφουν στην παλιά καλή σχολή του Απομονωτισμού και του Ιμπεριαλισμού των εθνών – κρατών. Αποτελεί πραγματικό σοκ τόσο για αυτούς όπως τα παιδιά της Σχολής του Σικάγο και του Τέλους της Ιστορίας όσο και για τους πολέμιους της Παγκοσμιοποίησης σε διεθνή κλίμακα, η επιστροφή στην εποχή των κανονιοφόρων και του ανταγωνισμού των πολεμικών εξοπλισμών. Οι πρώτοι όπως ο Πρόεδρος Μακρόν και η νέα ηγεσία που θα προκύψει από τις εκλογές στη Γερμανία, μάλλον ψάχνονται για ρόλο στην «καινούργια» εποχή. Οι δεύτεροι αναγκαστικά θα επιστρέψουν στα εθνικά τους μαντριά.

Η αναδίπλωση της Αντιπαγκοσμιοποίησης στο αντιεμβολιστικό κίνημα, προκαλεί μάλλον γέλια αλλά είναι πραγματικά επικίνδυνη για όλους μας. Η αναδίπλωση όμως της «μόνης» Υπερδύναμης σε ρόλο ισότιμο δίπλα στο ξεδοντιασμένο λιοντάρι της Γηραιάς Αλβιώνος με στόχο τον περιορισμό των ηγεμονικών φιλοδοξιών του Πεκίνου, προκαλεί τεράστιους τριγμούς στο σύνολο του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος από το ΄45 και μετά. Η κίνηση Μπάϊντεν αφήνει εκτός σχεδιασμού τη Γαλλία αλλά και τη Γερμανία. Ποιος θα είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ στη «Νέα Εποχή»; Ο «ανισόρροπος» Τραμπ μας είχε προϊδεάσει: βγάλτε τα πέρα μόνοι σας: δεν θα πληρώνουμε (οι Αμερικάνοι δηλαδή) την ασφάλειά σας και εσείς θα μας κλέβετε ήσυχα – ήσυχα θέσεις εργασίας. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να θεωρήσουμε ότι οι κινήσεις του Αμερικανού Προέδρου αφορούν στενά τη ζώνη του Ειρηνικού! Αλλά και εκεί η συμμαχία με την Αυστραλία, τι σκέψεις θα προκαλεί άραγε στην ιθύνουσα τάξη της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, της Νέας Ζηλανδίας, των υπόλοιπων Ασιατικών Τίγρεων και γιατί όχι της Εθνικιστικής Κίνας (Ταϊβάν);

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας μπορεί να μην είναι πια το υπόδειγμα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που ήταν την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, ωστόσο δεν έχει περάσει το κρίσιμο σημείο που την οδηγεί στην εποχή του Ιμπεριαλισμού. Το οικονομικό της μέγεθος είναι εν πολλοίς μια φούσκα, με χυδαίους οικονομικούς όρους, και βασίζεται στις ξένες επενδύσεις των πραγματικών Ιμπεριαλιστών. Η αύξηση της πραγματικής διαπραγματευτικής δύναμης του Κινεζικού Προλεταριάτου, η ιλιγγιώδης αύξηση των μισθών, έχει φρενάρει για τα καλά την απότομη αύξηση του Κινέζικου Καπιταλισμού. Η πρόσφατη εγκατάλειψη του περιορισμού των γεννήσεων από τον Κινέζο Πρόεδρο Σίτσι Πινγκ και η πριμοδότηση τους αποτελεί ομολογία της πτώσης του ποσοστού υπεραξίας που αποσπάται από τους Κινέζους Εργάτες. Η εξαγωγή κεφαλαίου από την Λ.Δ. της Κίνας και η επένδυση του στο εξωτερικό είναι πραγματική αλλά υπολείπεται πολύ από τις δυτικές επενδύσεις σαν υπολογίσιμος παίκτης στη διεθνή οικονομία. Το ίδιο και το μέγεθος των Κινεζικών κρατικών κολοσσών (όπως και των Ρωσικών) βρίσκονται στον πάτο του διεθνούς μονοπωλιακού ανταγωνισμού. Το πολύ πολύ να μιλήσουμε για ένα κουρελή Ιμπεριαλισμό όπως για την Ιταλία των αρχών του 20ου αιώνα. Η Παγκοσμιοποίηση, αν και βαριά λαβωμένη, από την Αμερικανικό και Βρετανικό εθνικισμό, εξακολουθεί να βρίσκει νέα πεδία επεκτατικής πολιτικής στην Ινδία, τη Νοτιοανατολική Ασία και πολύ πρόσφατα στην υποσαχάρια Αφρική.

Η Κίνα όμως, όπως και η Ρωσία, διαθέτει μια στιβαρή εθνικιστική ηγεσία που δεν υπέκυψε στις σειρήνες του Αμερικανόπνευστου εκδημοκρατισμού. Κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα τεράστιο οικονομικό και επιστημονοτεχνικό άλμα την εποχή που ο Ιμπεριαλισμός τη χρησιμοποιούσε σαν πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού και τώρα είναι δύσκολο να ξαναβάλουν το τζίνι των παραγωγικών δυνάμεων που οι ίδιοι εξαπέλυσαν στο λυχνάρι. Η Λ.Δ. της Κίνας μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και έχει εξασφαλίσει ένα ανθρώπινο επίπεδο επιβίωσης για τον πληθυσμό της. Από αυτή την άποψη και παρά το τεράστιο μέγεθος της, η Λ.Δ. της Κίνας δεν αποτελεί εξαίρεση στον ανεπτυγμένο κόσμο. Και το σημαντικότερο δεν κινδυνεύει από αποσταθεροποίηση που τόσο θα ήθελε η αγαπημένη μας Δύση. Ο δρόμος όμως για τον Ιμπεριαλισμό είναι μακρύς και περνάει από κάτι που αναγκαστικά θα μοιάζει με τη Γαλλική ήττα από τους Πρώσους στο Σεντάν το 1870 και την Τσαρική πανωλεθρία στην Τσουσίμα το 1905 από το Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό. Μέχρι τότε τα πράγματα στην διεθνή πολιτική κονίστρα μάλλον θα είναι αντίστροφα για το ποιος κινδυνεύει από ποιον, απ΄ότι διακηρύσσει ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός δια στόματος Προέδρου Μπάϊντεν!

H κληρονομιά του Μίκη

Ο Μίκης μιλάει στην συγκέντρωση στο Σύνταγμα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, στις 4/02/2018. Από Metrosport Team

Ο Μίκης με την τελευταία του πολιτική πράξη, με την επιστολή του προς τον γ.γ. του Κ.Κ.Ε., Δημήτρη Κουτσούμπα, στις 5/10/2020, δεν λειτούργησε σαν πιστός κάποιας θρησκείας, έστω κοσμικής, καλώντας τον παπά να τον μεταλάβει και να του δώσει άφεση αμαρτιών. Ούτε ενεχείρισε στο συγκεκριμένο κόμμα την κληρονομιά του και τα δικαιώματα πάνω σ΄αυτήν, όπως κάνουν κάποιοι που λίγο πριν το τέλος τους αφήνουν την περιουσία τους στην εκκλησία μπας και συγχωρεθούν. Γιατί η κληρονομιά του Μίκη είναι πολύ μεγάλη για να τη διαχειριστεί ένα κόμμα ή μια μερίδα ανθρώπων. Η κληρονομιά του Μίκη ανήκει σε όλο το λαό και στους λαούς όλου του πλανήτη. Γιατί ο Μίκης ήταν πάνω από όλα ενωτικός, πάνω από το δικό του στενό προσωπικό ή κομματικό συμφέρον. Ακόμη και όταν δίχαζε!

Ο Μίκης ήταν όλα και τίποτα. Ήταν πάνω απ΄όλα ελεύθερος και γιαυτό πάλεψε σε όλη του τη ζωή. Έφυγε σαν κομμουνιστής γιατί έτσι επέλεξε. Ανήκε σε μια μερίδα του Ελληνικού λαού, αυτή που αγωνίστηκε ενάντια στους κατακτητές. Τη μερίδα που οι «νικητές» του εμφύλιου ονόμαζαν μέχρι τον μαύρο Ιούλιο του ΄74 κομμουνιστοσυμμορίτες. Αγωνίστηκε κάτω από το λάβαρο του Κ.Κ.Ε. γιατί ήταν το κόμμα που ένωσε τον Ελληνικό λαό στο Ε.Α.Μ. και οργάνωσε το θαύμα της Αντίστασης. Ήταν όμως και ενάντια στις διχαστικές πολιτικές που τον ανάγκασαν το Γενάρη του ΄73 να στραφεί στη «λύση Καραμανλή». Κάποιοι, ανάμεσα σ΄αυτούς κι εγώ, δεν του συγχωρέσαμε τότε αυτή την επιλογή. Όπως και την άλλη, να συνταχθεί με την «επάρατη» δεξιά στη διάρκεια του «βρώμικου» ΄89. Ο Μίκης όμως δεν φοβόταν να βρεθεί μόνος ή να διχάσει. Γιατί πάνω απ΄όλα ήταν πολιτικός άνθρωπος και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό. Ακόμη και όταν δεν συμφωνούσαμε μαζί του.

Η τελευταία φορά που λειτούργησε έτσι ήταν στα μεγάλα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, στις 4 Φλεβάρη του ΄18. Με εκείνο το τρομακτικό, για εμάς τους αριστερούς, «Καλοί μου Έλληνες, αδέρφια μου, φασίστες, ρατσιστές, τρομοκράτες, αναρχικοί, τραμπούκοι», με το οποίο άρχισε το λόγο του προς την τεράστια μάζα που τον άκουγε. Το τι άκουσε ο Μίκης για αυτή του την πράξη δεν λέγεται! Κι όμως πάνω απ΄όλα στάθηκε ο Μίκης που όλοι ξέρουμε. Ελεύθερος να πει αυτό που εκείνος έκρινε σωστό. Για το λαό και τη χώρα.

Κι αν πραγματικά υπάρχει κάποια κληρονομιά να διεκδικήσει κάποιος είναι αυτή. Παλέψτε, παλέψτε ακόμη και όταν είστε μόνοι. Παλέψτε γιαυτό που νομίζετε σωστό. Μα γιαυτό πρέπει να μπορέσετε να σταθείτε γερά στα πόδια σας. Να έχετε πίστη στον εαυτό σας. Να είστε ελεύθεροι!

Η υστάτη πράξη του Μίκη Θεοδωράκη

Η στάση μας μπροστά σε μια νέα προσφυγική κρίση

SOCIAL MEDIA VIA REUTERS
Δίνουν μωρό σε Αμερικανό στρατιώτη πάνω από το συρματόπλεγμα

Oλόκληρη η Δύση μαζί και η χώρα μας, σαν Πόντιος Πιλάτος, νίπτουν τας χείρας για το τεράστιο ανθρωπιστικό δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια ολόκληρης της «πολιτισμένης» ανθρωπότητας στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Χιλιάδες Αφγανοί που πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις της Αμερικής και των συμμάχων της για τον εκσυγχρονισμό της χώρας τους, τρέχουν τώρα πανικόβλητοι να φύγουν απ΄αυτή καθώς έχουν αμέτρητους λόγους να φοβούνται ότι θα είναι τα εξιλαστήρια θύματα της οργής του Αφγανικού λαού για τα εγκλήματα των δυτικών Ιμπεριαλιστών. Ο αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν κυνικά ομολογεί ότι μπορεί να υπάρξουν και Αμερικανοί πολίτες θύματα στην προσπάθεια εκκένωσης της χώρας. Οι Ταλιμπάν εμφανίζονται ενοχλημένοι με την παράταση της παραμονής του Αμερικανικού στρατού στο αεροδρόμιο της Καμπούλ και επιρρίπτουν τις ευθύνες για το χάος στην Αμερική.

Η Ε.Ε. συσκέπτεται εσπευσμένα καθώς αυτό που την απασχολεί άμεσα είναι το προσφυγικό τσουνάμι που αναμένεται από ώρα σε ώρα να «χτυπήσει» την ευημερία των Ευρωπαίων αλλά στην πραγματικότητα να βλάψει εκλογικά τα κόμματα που είναι υπεύθυνα για την κατάσταση που επικρατεί στο Αφγανιστάν και είναι υπέρ μιας ανθρωπιστικής διαχείρισης του προσφυγικού, κυρίως Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθερους και το Λαϊκό Κόμμα. Αυτή τη στιγμή όλοι είναι υπέρ μιας Ευρώπης φρουρίου και προσπαθούν να πετάξουν το μπαλάκι στο Σουλτάνο Ερντογάν που κι αυτός όμως έχει τα δικά του εσωτερικά προβλήματα.

Μπροστά στη διαφαινόμενη προσφυγική κρίση η χώρα μας δεν ξεχωρίζει από τις πανικόβλητες οσίες παρθένους της Γηραιάς Ηπείρου. Ο υπουργός «προστασίας» του πολίτη κος Χρυσοχοΐδης και ο υπουργός εθνικής άμυνας κος Παναγιωτόπουλος επιθεώρησαν το «τείχος» στον Έβρο και διαβεβαίωσαν τον Ελληνικό λαό ότι είμαστε προετοιμασμένοι από τυχόν εργαλειοποίηση του προσφυγικού για δεύτερη φορά από τον κύριο Ερντογάν. Μόνο που και η χώρα μας συμμετείχε στην επιχείρηση εκσυγχρονισμού του Αφγανιστάν και δεν είναι μόνο ο γνωστός διερμηνέας Έλληνας πολίτης, αφγανικής καταγωγής, που συνεργάστηκε με τις ελληνικές δυνάμεις και τώρα βρέθηκε ξεκρέμαστος στο έλεος των Ταλιμπάν. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί.

Η χώρα μας και η Ε.Ε. είναι βασικές υπεύθυνες για το δράμα της χώρας της Κεντρικής Ασίας. Και όσο και αν κάποιοι από εμάς πιστεύουμε στην ανθρωπιστική ή ακόμη και την εκπολιτιστική αποστολή μας σ΄αυτή, γεγονός είναι ότι βρεθήκαμε εκεί μετά από απαίτηση της Υπερδύναμης και την πρόθυμη συνεργασία των πολιτικών μας ηγεσιών, τόσο του ΠΑΣΟΚ – ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαός μας ο οποίος έχει βιώσει στο πετσί του τη Μικρασιατική προσφυγιά, προϊόν κι αυτή του Μεγαλοϊδεατισμού της άρχουσας τάξης και της υποταγής της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τους ξεριζωμένους των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Αρκεί βέβαια να μην εμπιστευτούμε τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης στα χέρια αυτών που τη δημιούργησαν. Η ξενοφοβία, η ισλαμοφοβία και η τουρκοφοβία που εκπέμπουν καθημερινά τα εξωνημένα μέσα μαζικής αλλοτρίωσης δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική κατάσταση άγριας εκμετάλλευσης τόσων και τόσων μεταναστών και προσφύγων που είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια των Ελλήνων δουλεμπόρων.

Η συμπεριφορά μας απέναντι στη δραματική κατάσταση των Αφγανών το μόνο που πρέπει να αποδείξει είναι τον πολιτισμό μας και την αλληλεγγύη μας απέναντι σε ένα λαό που έχει ταλαιπωρηθεί και εξαπατηθεί αμέτρητες φορέ από τον Ιμπεριαλισμό. Στο χέρι μας είναι!

ΑΝΙΚΑΝΟΙ Ή ΑΝΑΛΓΗΤΟΙ; άρθρο του Βασίλη Λιόση

Φωτογραφία από άρθρο του Ημεροδρόμου της 5/08/21: εξαντλημένοι πυροσβέστες σε στιγμή ανάπαυλας στην Εθνική Οδό στη Β.Α. Αττική

Εύκολη η απάντηση του παραπάνω ερωτήματος. Δεν τίθεται ζήτημα ικανότητας.

Γιατί εκεί που «πρέπει» είναι απολύτως ικανοί. Ικανοί στο να χρηματοδοτούν την ολιγαρχία.

Ικανοί στο να σκύβουν το κεφάλι στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς και να αγοράζουν τους στρατιωτικούς τους εξοπλισμούς.

Ικανοί στο να φοροαπαλλάσσουν τους εφοπλιστές.

Ικανοί στην άθλια προπαγάνδα τους.

Ικανοί στο να ξεγελάνε τον κόσμο.

Ικανοί στο να φτιάχνουν καλπονοθευτικά συστήματα.

Ικανοί στις μίζες. Ικανοί στην εξαγορά συνειδήσεων.

Ικανοί στην ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών.

Όσον αφορά την κατάσβεση πυρκαγιών και ό,τι σχετίζεται με την προστασία της ζωής του λαού δεν είναι ανίκανοι. Είναι ανάλγητοι. Και είναι ανάλγητοι γιατί το κύριο μέλημά τους είναι η προστασία των συμφερόντων της τάξης τους και γιατί είναι μεγαλωμένοι δίχως να έχουν νιώσει τις καθημερινές αγωνίες του κόσμου.Το ότι είναι ανάλγητοι αποδεικνύεται, εκτός των άλλων, και από το διάγγελμα του Κ. Μητσοτάκη. Ούτε μία στιγμή αυτοκριτικής (δεν είναι η ώρα μας είπε). Μας ενημέρωσε προκλητικά ότι τα δάση θα ξαναγίνουν. Επομένως, δεν χρειάζεται να σκάμε. Το πόσο χρόνο χρειάζεται αυτό, το ότι οι θερμοκρασίες θα ανέβουν κι άλλο, το ότι θα έχουμε πλημμύρες τον χειμώνα, το ότι θα στερηθούμε τις βόλτες στο πράσινο, αυτά και τόσα άλλα τούς είναι απολύτως αδιάφορα. Άλλωστε το σήμα έχει δοθεί από τις στιγμές ανεμελιάς του πρωθυπουργού.

Τι θα μας πουν τις επόμενες ημέρες; Αφού υποκριτικά θα εξάρουν τις προσπάθειες των πυροσβεστών, αυτών δηλαδή που τους έχουν με μισθούς πείνας και δεν ακούνε τα αιτήματά τους για επιπλέον επάνδρωση του σώματος,

Θα μας πούνε:

Ότι οι εμπρησμοί είναι οργανωμένοι.

Ότι φταίει ο καύσωνας.

Ότι φταίει η παγκόσμια κλιματική αλλαγή.

Ότι υπάρχει ατομική ευθύνη για την προστασία των δασών.

Ότι οι άνεμοι δεν ευνοούσαν (άλλωστε ο «στρατηγός άνεμος» κατά Πολύδωρα είναι ο μόνιμος ένοχος).

Ότι σε όλον τον κόσμο υπάρχουν παρόμοια φαινόμενα.

Ότι το πρώτιστο, η ανθρώπινη ζωή, διαφυλάχθηκε.

Όχι ότι πολλά από αυτά δεν ισχύουν αλλά το θέμα είναι τι μέτρα πρόληψης λαμβάνεις ακριβώς επειδή υπάρχουν όλα αυτά. Αυτό είναι το επιτελικό τους κράτος. Αυτή είναι η αριστεία τους. Αυτή είναι η αναλγησία τους.

Η οργή είναι δεδομένη αλλά από μόνη της δεν φτάνει. Πρέπει να μείνουν ζωντανές οι μνήμες. Πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια. Και πρέπει όλα αυτά να μετασχηματιστούν σε κοινωνικούς αγώνες. Μόνον τότε η οργή πιάνει τόπο και παύει να είναι μια μορφή εκτόνωσης.

Κάθε δυσκολία και για καλό!

Kατάσβεση πυρκαγιών του Αυγούστου 2017 στην Καλιφόρνια NOAH BERGER / REUTERS

Κάθε δυσκολία και για καλό!

Δεν θα κουραστούμε να το λέμε. Όσο και αν ακούγεται παράταιρο και τραγικό. Κάθε δυσκολία για καλό! Δεν μας ταιριάζει να θρηνούμε. Ίσως να μη μας ταιριάζει και να καταγγέλλουμε. Παρ΄όλο που σαν λαός ασχολούμαστε υπερβολικά πολύ με το τι κάνουν οι άλλοι. Ειδικά οι γείτονες μας. Όποιοι και να είναι αυτοί. Και οι πολιτικοί μας. Δικαιολογημένα για αυτούς. Πάντα στη δυσκολία οι Έλληνες αποδείχτηκαν γενναίοι, εφευρετικοί και κυρίως ενωμένοι.

Αγαπητοί συνέλληνες είναι τραγική η συγκυρία αλλά πρέπει να το βροντοφωνάξουμε εκατό φορές. Πρέπει να φτιάξουμε βαριά εθνική βιομηχανία. Όχι για να γίνουμε ανεξάρτητοι οικονομικά από κάποιους «φίλους» που στα δύσκολα πάντα μας στρίβουν το μαχαίρι στην πληγή. Και για αυτό. Αλλά όχι γιαυτό.

Όχι για να αντιμετωπίσουμε ένα δύσκολο γείτονα που έχει φαντασιώσεις αυτοκρατορικού μεγαλείου και προσπαθεί με συνέπεια μεν αλλά πάντα βυθισμένος μέσα στην ψυχοπάθειά του δε να ανασυστήσει ότι μπορεί από την αυτοκρατορία που είχε πριν εκατό χρόνια. Αλλά και γιαυτό. Αλλά όχι κυρίως γιαυτό.

Η ατυχής περίσταση απέδειξε ότι χρειαζόμαστε πυροσβεστικά αεροπλάνα. Ότι χρειαζόμαστε πυροσβεστικά οχήματα. Με δανεισμούς ενός Beriev, χάλασε κι αυτό, με αναπαλαιώσεις των γέρικων Canadair και ότι άλλο προκύψει δεν προχωράει το πράγμα.

Αλλά και η άλλη διαρκής απειλή εξ ανατολών δεν μπορεί να καλυφθεί με αγορές Rafal, F35, γερμανικών υποβρυχίων και άλλων οπλικών συστημάτων. Όχι γιατί μπαίνουν στη μέση οι μεσάζοντες. Που μπαίνουν και διπλασιάζουν ή και τριπλασιάζουν τις τιμές τους. Όχι γιατί εξαρτιόμαστε από την καλή θέληση των κατασκευαστικών εταιριών που φυσικά πρώτα απ΄όλα θα υπηρετήσουν τις στρατηγικές επιδιώξεις των κρατών που τους ανήκουν. Γιατί οι ΗΠΑ ανήκουν στη Lockheed και η Γαλλία στη Dassault και όχι το αντίστροφο. Και οι εταιρείες αυτές έχουν πελάτες και τους γείτονες με πολύ μεγαλύτερο πορτοφόλι και ανάγκες. Έτσι λειτουργεί το εμπόριο!

Αλλά όχι για αυτό. Αλλά τότε γιατί;

Γιατί μόνο η σχεδιασμένη βιομηχανική παραγωγή μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα έχουμε στην ώρα τους πολλά, φτηνά και αποτελεσματικά πυροσβεστικά αεροπλάνα. Πολλά και φτηνά και αποτελεσματικά οπλικά συστήματα. Και βεβαίως τα ανταλλακτικά τους και την τεχνογνωσία τους τη στιγμή που τα χρειαζόμαστε και όχι τη στιγμή που καιγόμαστε! Γιατί πρέπει να το πούμε και αυτό αν είναι να φτάσουμε την ώρα που καιγόμαστε να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας σαν έθνος. Κι ας έχουμε τέτοιους λαμπρούς προγόνους!

1o Υ.Γ Όσοι βιαστούν να με κατηγορήσουν για ουτοπία ή για έλλειψη ενσυναίσθησης, θα με αναγκάσουν να τους επιστρέψω βίαια στη δυστοπία που βιώνουμε.

2o Υ.Γ. Όσοι με κατηγορήσουν ότι αυτά μόνο στο σοσιαλισμό μπορούν να γίνουν ή ότι αυτά που λέω είναι κρυφοκομμουνιστικά θα τους απαντήσω με παρρησία ότι έχουν απόλυτο δίκιο και για τις δύο κατηγορίες. Ναι η μεγάλη σχεδιασμένη βιομηχανία δεν μπορεί να γίνει υπό καπιταλιστικό καθεστώς πόσο μάλλον σε καθεστώς βαρύτατης εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές. Ναι ο κομμουνισμός είναι αλφαβητισμός και εξηλεκτρισμός για να θυμηθούμε ένα μεγάλο κομμουνιστή.

Για το Νίκο Ζαχαριάδη

Από τη δεύτερη κηδεία του Ν. Ζαχαριάδη στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών, στις 28 Δεκέμβρη 1991

Σαν σήμερα, την 1η Αυγούστου του 1973, έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης. Αγωνίστηκε μέχρι το τέλος με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεση του για την επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα. Όλη του η έγνοια ήταν η ενίσχυση του ΚΚΕ, η σωστή κατεύθυνση του αγώνα και η δίκαιη κατανομή των ευθυνών για το κάθε στέλεχος.

Ο Ζαχαριάδης είναι αναμφίβολα ο πιο δημιουργικός ηγέτης που πέρασε από το ΚΚΕ και την Αριστερά. Και ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες παγκοσμίως στο προοδευτικό κίνημα. Η πιο μεγάλη του συνεισφορά στον αγώνα των λαών ενάντια στον Χιτλεροφασισμό ήταν το α΄ γράμμα του από τη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, όπου ήταν κρατούμενος, στις 31 Οκτωβρίου 1940. Σ΄αυτό το γράμμα καλούσε τον ελληνικό λαό να δώσει όλη του την ενέργεια στον αγώνα ενάντια στους φασίστες εισβολείς. Από τον αγώνα αυτό το κέρδος για το λαό, διακήρυττε, ότι θα ήταν μια ελεύθερη Ελλάδα της προκοπής για τον καθένα. Η συμβολή του στον αντιφασιστικό αγώνα και μόνο από αυτό το γράμμα υπήρξε τεράστια καθώς έτσι μπήκαν γερά τα θεμέλια για τη δημιουργία του ΕΑΜ και το ξεκίνημα της Εθνικής μας Αντίστασης.

Κατηγορήθηκε όσο κανείς άλλος ηγέτης του ΚΚΕ και της Αριστεράς για αυταρχισμό, επιβολή ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος, για την αποχή από τις εκλογές του ΄46 και τον Εμφύλιο. Καμία προσωπικότητα δεν υφίσταται έξω από τον ιστορικό χρόνο στον οποίο ζει και αντίθετα από την πολιτική στράτευσή της στη μια από τις αντιμαχόμενες πλευρές της εποχής της. Πόσο μάλλον οι προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς. Θα ήταν λοιπόν αντιδιαλεκτικό από την μια να κατηγορούμε τους ανθρώπους για προσωπολατρία και θρησκευτική προσήλωση στους ηγέτες τους και από την άλλη να κατηγορούμε τους ηγέτες για λάθη και αδικίες. Θα ήταν σαν αρνούμαστε την ανθρώπινη πλευρά τους. Πόσο μάλλον για ανθρώπους σαν τον Ζαχαριάδη που αγωνίζονταν για την διαλεκτική πρόσληψη της πραγματικότητας.

Ο Νίκος λοιπόν και λάθη έκανε και αδίκησε αγωνιστές και πρώτους πρώτους τον Άρη Βελουχιώτη, τον μεγαλύτερο στρατιωτικό ηγέτη της Εθνικής Αντίστασης συνολικά, τον Κώστα Καραγιώργη, τον μεγαλύτερο διανοούμενο του κόμματος και τον Νίκο Πλουμπίδη, τον άγιο του κόμματος. Ποτέ όμως δεν ενήργησε με σκοπό το προσωπικό κέρδος και την εγκαθίδρυση της προσωπικής του εξουσίας. Μόνιμη έγνοια του ήταν το κέρδος του λαού, η ειρήνη και η αναστήλωση της ρημαγμένης χώρας, η κατασίγαση των πολιτικών παθών. Όσο και να φαίνεται περίεργο αυτό ήταν το κέντρο της πολιτικής του προσπάθειας που βέβαια ερχόταν σε οξεία αντιπαράθεση με την ανάμιξη των Αγγλοαμερικανών στην χώρα, οι οποίοι επεδίωκαν λυσσαλέα ακριβώς αυτά για τα οποία κατηγορήθηκε τόσο άδικα ο Νίκος.

Κατηγορήθηκε και από κάποιους για την αδυναμία του να υπολογίσει την ανατροπή των δεδομένων στο κομμουνιστικό στρατόπεδο, την επέλαση δηλαδή των αναθεωρητών και τη διάλυση του αγωνιστικού μετώπου από τα μέσα. Και πάλι η αλήθεια είναι ότι αγωνίστηκε όσο λίγοι στη «σταλινική» πλευρά για την ανάπτυξη της διαλεκτικής και την οργάνωση του διαλόγου, την ανάπτυξη και την καλλιέργεια ολόπλευρα μορφωμένων στελεχών για τον αγώνα, την συζήτηση με πλευρές του Τροτσκισμού και αργότερα με το Μαοϊσμό. Ίσως γιαυτό. Ακριβώς επειδή δεν ταίριαζε η εικόνα του με τα καθιερωμένα πρότυπα. Αλλά και επειδή δεν ξεμάκρενε ποτέ από το λαό του.

Η μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη δεν μπορεί λοιπόν να ξεχωριστεί από την ιστορία του ΚΚΕ και κομμουνιστικού κινήματος συνολικά. Το θεωρητικό και οργανωτικό του έργο δεν μπορεί παρά να είναι πηγή έμπνευσης, θάρρους και στήριξης των δικών μας προσπαθειών, στη δική μας εποχή, την τόσο στριφνή και δύσκολη σε κατανόηση και στην οργάνωση της δικής μας εφόδου στον Ουρανό.

Νίκος Ζαχαριάδης: Αδριανούπολη (ή Νικομήδεια) 27/4/1903 – Σοργκούτ 1/8/1973

Βίντεο από τη δεύτερη κηδεία του Νίκου Ζαχαριάδη στην Αθήνα

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82

Νίκος Ζαχαριάδης: Ο κομμουνιστής, σύντροφος στη ζωή και στον αγώνα (Β΄ Μέρος)

ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΣΑΝ ΦΑΡΣΑ

Αύριο το απόγευμα, Δευτέρα 12 Ιουλίου, στην Πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο, θα παρουσιαστεί ο «νέος» πολιτικός χώρος «Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης». Κεντρικό πρόσωπο θα είναι ο Κωστής Λαπαβίτσας, πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος βουλευτής της ΛΑΕ. Στο κείμενο των υπογραφών που στηρίζουν το φορέα διαλόγου θα βρει κανείς πλήθος προσωπικοτήτων της πρώτης φάσης του ΣΥΡΙΖΑ που αρκετοί απ΄αυτούς ακολούθησαν το εγχείρημα της ΛΑΕ, από το χώρο του ΝΑΡ μέχρι και από την πρόσφατη «Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά «.

Αν περισσεύει κάτι στη διακήρυξη για τη συγκρότηση του νέου φορέα είναι οι γενικόλογες εκκλήσεις για ενότητα στον χώρο της Αριστεράς, η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και φυσικά ο «άλλος» δρόμος για μια κοινωνία που είναι εφικτή. Υπενθυμίζουμε ότι ο «άλλος δρόμος» ήταν ανέκαθεν ένα θολό σύνθημα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που άφηνε να εννοηθεί ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος μας δεν απαιτούν μια κοπιώδη και εκ βάθρων ανατροπή του Ιμπεριαλισμού και το χτίσιμο της σοσιαλιστικής κοινωνίας, ότι δεν είναι όρος εκ των ουκ άνευ για την επιβίωση της ανθρωπότητας αυτή η επαναστατική μετάβαση (Ρόζα Λούξεμπουργκ), αλλά μια άλλη διαχείριση του υπάρχοντος (καπιταλισμού) με γνώμονα μια κοινωνία (ποια;) «πάνω από τα κέρδη» με «κέντρο τον άνθρωπο». Ότι το πρόβλημα είναι ο νεοφιλελευθερισμός αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τον κεϋνσιανισμό που πρεσβεύουν σε διάφορες εκδοχές του ο Κώστας Λαπαβίτσας και οι φίλοι του.

Φυσικά πληρώσαμε πολύ ακριβά αυτή την αυταπάτη με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από μια ανάλογη πορεία που ξεκίνησε στις 15 Μαΐου του 2001, με ακριβώς το ίδιο όνομα, το ίδιο περιεχόμενο και τα ίδια ευχολόγια, την «ενότητα» της αριστεράς και το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης με πολιτικές που θα κάνουν ένα «άλλο κόσμο εφικτό»

http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=2664

Έτσι ήρθαν τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε*

Σαν σήμερα, στις 6 Ιούλη 1995, μας άφησε ο Αζίζ. Δεν μας άφησε ορφανούς γιατί πως θα μπορούσε να γίνει αυτό! Σαν τη μάνα πλημμύρισε τα αυτιά μας με παραμύθια που νικάνε τους δράκους να μας συντροφεύουν στη ζωή. Μα πιο πολύ μας άφησε μια παρακαταθήκη αγώνων για μια κοινωνία δίκαιη και ανθρώπινη. Την εικόνα μιας άλλης Τουρκίας που μοχθεί και αγωνίζεται. Την Τουρκία που δεν έχει εχθρούς τους γείτονες αλλά τον Ιμπεριαλισμό, τους στρατοκράτες και τους φασίστες. Αυτή τη χώρα μας έκανε να αγαπήσουμε ο Αζίζ. Να αγωνιζόμαστε για τη λευτεριά, το δίκιο και το λαό! Πως μπορεί έτσι να ορφανέψουμε;

* Τίτλος δύο βιβλίων του Αζίζ Νεσίν

https://tsak-giorgis.blogspot.com/2021/07/6-1995.html?fbclid=IwAR0haqrLBQDRiCIBLnaXqY-YiBHx477YrYXHgO5nm8B7lJVv_3fRPdQdS5U

Ατομική ευθύνη ή συλλογικό καθήκον;

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω όλους εκείνους που μιλούν ένα χρόνο τώρα για διαφόρων τύπων παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είτε πρόκειται για την υποχρεωτικότητα της μάσκας στους δημόσιους κλειστούς χώρους, είτε για την συζήτηση που έχει ανάψει στα «κοινωνικά» δίκτυα για τον κίνδυνο η κυβέρνηση να επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Μα αγαπητοί /ες τα εμβόλια για την διφθερίτιδα, την ευλογιά, την μηνιγγίτιδα και τόσα άλλα δεν είναι υποχρεωτικά για τα παιδιά μας; Δεν τρέχετε όλοι κάθε φθινόπωρο να κάνετε το καινούργιο εμβόλιο για τη γρίπη; Αν εξαιρέσουμε μια πολύ μικρή ομάδα «συνειδητών» αντιεμβολιστών, εσείς οι υπόλοιποι γιατί ανησυχείτε; Μήπως και τα υπόλοιπα εμβόλια δεν έχουν παρενέργειες κάποιες φορές; Που μπορεί να είναι και μοιραίες; Μα τι να πούμε ότι η πιθανότητα να πεθάνεις από παρενέργειες του πιο στιγματισμένου Astra Zeneca είναι κάπου μία στο εκατομμύριο, αν το κάνεις, ενώ η πιθανότητα να πεθάνεις από τον κορωνοϊό, αν τον κολλήσεις είναι 3-5%;! Δηλαδή τριάντα με πενήντα χιλιάδες φορές μεγαλύτερη!

Η αγαπητή Λιάνα Κανέλλη, στο άρθρο της στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη, λέει το εξής πολύ απλό: το ζήτημα τελικά είναι η πάρτη μας ή η υγεία του συνόλου; Πρόκειται τελικά για ένα ζήτημα ατομικής ευθύνης ή συλλογικού καθήκοντος; Μα φυσικά, σε μια κοινωνία που ανοίγουν την εκπαίδευση, την εστίαση και τον τουρισμό με κριτήριο την «οικονομική μας επιβίωση» μεταφράστε το σε ατομικό κέρδος των φροντιστών / σχολαρχών, των εστιατόρων και των ξενοδόχων, δηλαδή μιας μειοψηφίας επαγγελματιών, και όχι των μαθητών, των συνεστιαζομένων και των αδειούχων, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, είναι λογικό όταν επικρατούν τέτοιες αντιλήψεις και ο καθένας να φοβάται περισσότερο να μην πεθάνει από τις παρενέργειες ενός φάρμακου που μ΄αυτή τη λογική γιατί να μη φτιάχτηκε άρπα κόλλα για να κονομήσουν οι λίγοι; Στο σημείο αυτό είναι που πρέπει να παρεμβούμε συλλογικά για να διεκδικήσουμε φτηνά και ασφαλή εμβόλια και να ξεκαθαρίσουμε ιδεολογικά ότι δεν τίθεται θέμα να μην κάνουμε εμβόλιο ή να επιδιώκουμε με αγωνία ετούτη ή την άλλη εταιρεία, παίζοντας έτσι το παιχνίδι του ανταγωνισμού των εταιρειών για μια τεράστια αγορά, που είμαστε εμείς!

Ευθύνη ή καθήκον;

Η Μεγάλη Επένδυση

Σε δύο μέρες θα κλείσουν έξι χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015. Την 2η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την κυβέρνηση που προέκυψε από την άρνηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, στο οποίο η ίδια κάλεσε τον ελληνικό λαό να υψώσει ένα μεγάλο ¨ΟΧΙ» στους δανειστές αποικιοκράτες, αυτή την αισχρή και προδοτική κυβέρνηση την μέτρησα με απλές κόκκινες γραμμές που καταλαβαίνει ο καθένας. Μια απ΄αυτές ήταν το ξεπούλημα του Ελληνικού στην γερμανικών και αραβικών συμφερόντων Lambda Dt του αγαπητού κυρίου Λάτση. Και επιμένω ότι είναι ξεπούλημα γιατί το τίμημα που ΘΑ … πληρωθεί ΑΝ … πληρωθεί είναι υποπολλαπλάσιο της αντικειμενικής αξίας εκείνη την εποχή που οι αντικειμενικές είχαν έτσι κι αλλιώς καταρρεύσει.

Μα και η κυβέρνηση των αυθεντικών «μένουμε Ευρώπη», του Κυριάκου Μητσοτάκη, που πανηγύριζε στις 25 Ιουνίου για τα πρώτα λεφτά που μπήκαν στα δημόσια ταμεία από την «επένδυση» και για τη συμβολή της στην αύξηση της απασχόλησης, ας μας απαντήσει στο εξής πολύ απλό: αν μια ελληνική κυβέρνηση χρηματοδοτούσε αυτό το σχέδιο, που εμείς αρνούμαστε σαν αντιπεριβαλλοντικό, αντίθετο στον πολιτισμό και το λαϊκό συμφέρον, αυτό όχι κάποιο άλλο εναλλακτικό, «πράσινο», «κόκκινο» ή οτιδήποτε άλλο, με καζίνα και ουρανοξύστες και μαρίνες και βίλες και ξενοδοχεία, δεν θα κέρδιζε πολλαπλάσια και δεν θα αύξανε στα ύψη την απασχόληση;

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα ανήκει στο κλαμπ των ισχυρών! Τι να πούμε;

http://dsellar.blogspot.com/2021/07/blog-post_2.html

Το 21ο συνέδριο του ΚΚΕ

  Δεν είναι δυνατόν να θεωρείς τον εαυτό σου κομμουνιστή, αριστερό ή προοδευτικό άνθρωπο και να μη σε ενδιαφέρει στο ελάχιστο το συνέδριο του ΚΚΕ. Αν μας ενδιαφέρει να απαλλαγεί η χώρα μας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά (ΝΑΤΟ, ΕΕ), να λυθεί το Κυπριακό, να προχωρήσει η υπόθεση της ειρήνης, το γυναικείο ζήτημα, τα ζητήματα των ανθρωπίνων / δημοκρατικών δικαιωμάτων, το οικολογικό καθώς και τα οικονομικά /ταξικά αιτήματα τότε μας ενδιαφέρει η στάση, οι θέσεις που θα πάρει οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα στη χώρα μας, πόσο μάλλον το ΚΚΕ, αφού είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς.

  Οπωσδήποτε ευχόμαστε να επιτύχουν οι εργασίες του 21^ου  συνεδρίου του ΚΚΕ και να βγει δυναμωμένο στην κατεύθυνση της υπεράσπισης και της οργάνωσης των λαϊκών αγώνων για τα καθημερινά προβλήματα, τα ταξικά αιτήματα της εργατικής τάξης, της μαθητικής και σπουδάζουσας νεολαίας, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου. Εξίσου σημαντικό είναι να πάρει σωστές θέσεις για τα εθνικά μας ζητήματα, τα δημοκρατικά / ανθρώπινα δικαιώματα, το οικολογικό πρόβλημα και το γυναικείο θέμα. Θέματα σημαντικά για τους προβληματιζόμενους και δημοκρατικούς ανθρώπους της χώρας μας είναι η στήριξη των λαών και των ανθρώπων που δέχονται τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.  Για τους κομμουνιστές δεν είναι αμελητέα η τακτική και η στρατηγική  που θα πάρει η μεγαλύτερη οργάνωση στο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς, για να ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλισμό στη χώρα μας και παγκόσμια.

  Τα θετικά της μέχρι στιγμής πορείας του ΚΚΕ είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη που σταθερά επιδεικνύει στον Παλαιστινιακό και τον Κουβανικό λαό καθώς και σε όλους τους λαούς που δέχονται την επίθεση του Ιμπεριαλισμού, η σταθερή άποψη που έχει για τις αρνητικές συνέπειες της ένταξης της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ και ΕΕ), η οργάνωση των ταξικών αγώνων μέσω του ΠΑΜΕ, η σωστή στάση του στα εθνικά ζητήματα (Κυπριακό, Αιγαίο) και ειδικότερα στο τεράστιο πρόβλημα που ανέκυψε στα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου με την διαχείριση του προσφυγικού από τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Η σωστή τακτική στα ζητήματα της πανδημίας, της τηλεκπαίδευσης, της επίθεσης της κυβέρνησης στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

  Κριτική μπορεί να του ασκηθεί για τις θέσεις που είχε και εξακολουθεί να προβάλλει για τα ζητήματα της διακυβέρνησης της χώρας, της διαχρονικής άρνησης του να συνεργαστεί με άλλες αριστερές / κομμουνιστικές οργανώσεις σε κοινά αιτήματα, η  υποβάθμιση μιας σειράς ζητημάτων όπως το γυναικείο και το οικολογικό που αγγίζουν την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Και τέλος κριτική μπορεί να του ασκηθεί σε μια σειρά από θεωρητικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα του τι πήγε στραβά στην ΕΣΣΔ, του τι είναι και τι δεν είναι ιμπεριαλισμός σήμερα, στα οποία δεν έχει ξεκάθαρες και επιστημονικές θέσεις (κατά τη γνώμη μου).

  Όπως και να΄χει, το γεγονός και μόνο ότι η στάση και οι απαντήσεις που θα δώσει το ΚΚΕ, σε ζητήματα που αφορούν κάθε δημοκράτη σ΄αυτή τη χώρα, είναι σε δημόσια και ανοιχτή συζήτηση, από μόνο του είναι εξαιρετικά θετικό γεγονός. Ας θυμηθούμε το πόσο «ανοιχτά» ήταν τα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπου το ζήτημα ήταν εκλογή του αρχηγού και όχι βέβαια της κατεύθυνσης του κόμματος. Το κύριο βέβαια είναι το αποτέλεσμα που θα βγει από το 21^ο Συνέδριο και ο τρόπος με τον οποίο θα εφαρμοστεί. Και σίγουρα αυτά δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους.

https://www.rizospastis.gr/static.do?page=%2Fcampaigns%2F21congress%2F21congress.jsp

Θα έρθει η σειρά Κύπρου-Ελλάδας!

Ρωσοτουρκικός πόλεμος 1768 – 1774 -Wikipedia Η αποθέωση της Αικατερίνης της Μεγάλης

Ο τίτλος του άρθρου είναι κομμάτι του τίτλου του άρθρου Παναγιώτη Λαφαζάνη «Σώστε Ναγκόρνο-Καραμπάχ και Αρμενία. Κινδυνεύουν! Αν πέσουν, θα έρθει η σειρά Κύπρου-Ελλάδας» που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο ‘Ισκρα το Σαββάτο 3 Οκτωβρίου. Το άρθρο είναι χαρακτηριστικό μιας ομάδας παρόμοιων άρθρων στον αριστερό χώρο, που ουσιαστικά στον ακήρυχτο πόλεμο Ελλάδας -Τουρκίας παίρνουν μια θέση ιδιαίτερα μαχητική «για την πατρίδα που κινδυνεύει» . Φυσικά σε αυτήν την αντιπαράθεση τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Και κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα υπάρχει και πραγματικός κίνδυνος να υποστούν σοβαρή βλάβη τα καλώς εννοούμενα ελληνικά συμφέροντα. Ωστόσο από αυτό το σημείο μέχρι να λέμε ότι «Ναγκόρνο Καραμπάχ και Στεπανακέρτ κινδυνεύουν από το τουρκοαζέρικο μαχαίρι» υπάρχει μεγάλη απόσταση! Η θέση ότι πρέπει να διαμορφώσουμε συμμαχίες σε ένα επερχόμενο πόλεμο όχι μόνο προδίδει την βεβαιότητα του πολέμου αλλά και την άποψη που έχουν κάποιοι για τη φύση αυτού του πολέμου .

Η εμμονή του Π. Λαφαζάνη με την ρωσική προστασία είναι επίσης ένα ζήτημα που φέρνει συνέχεια στην αρθρογραφία του και τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Θα το πούμε ανοιχτά. Υπάρχει κι άλλος τρόπος να προστατέψεις την πατρίδα σου από το να διαλέγεις προστάτες. Ένας νέος «βαλκανικός » πόλεμος ενάντια στην Τουρκία θα τολμούσαμε να πούμε δεν είναι τρόπος να προστατέψεις την ειρήνη και τα δικαιώματα των λαών της περιοχής.

Σε μια ανάλυση του ο Λένιν για τους Βαλκανικούς πολέμους έγραφε: «Ποιος ήταν ο πραγματικός ιστορικός λόγος για την λύση επειγόντων Βαλκανικών προβλημάτων δια μέσου ενός πολέμου, ενός πολέμου που καθοδηγήθηκε από αστικά και δυναστικά ενδιαφέροντα; Η κύρια αιτία ήταν η αδυναμία του προλεταριάτου στα Βαλκάνια, και επίσης η αντιδραστική επιρροή και πίεση της ισχυρής Ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Φοβούνται την πραγματική ελευθερία και στις χώρες τους και στα Βαλκάνια· ο μόνος σκοπός τους είναι το όφελος εις βάρος άλλων ανθρώπων· ανακατεύουν τον σοβινισμό και την εθνική εχθρότητα για να διευκολύνουν την πολιτική τους να λεηλατούν και να εμποδίζουν την ελεύθερη ανάπτυξη των καταπιεσμένων τάξεων των Βαλκανίων.» https://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/1913/03/28/bchauv.htm

Η αδυναμία λοιπόν του προλεταριάτου και η αντιδραστική επιρροή και πίεση της ισχυρής ευρωπαϊκής αστικής τάξης είναι σύμφωνα με την άποψη του Λένιν η κύρια αιτία των πολέμων στα Βαλκάνια. Αν στη θέση της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και της Βουλγαρίας του 1912 βάλουμε την Αρμενία, τους Κούρδους, τη Συρία με την Ελλάδα σταθερή παρουσία και στους δύο συνασπισμούς, θα έχουμε την καινούργια «Βαλκανική» συμμαχία του 2020. Πάντα σύμφωνα με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Το πρόσχημα βέβαια είναι η αμυντική θέση της Ελλάδας. Ποιος όμως φταίει που έφτασαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Ποιος κατάργησε μονομερώς το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας το Δεκέμβριο του 1963; Ποιος θυμάται την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Ελληνική Χούντα που άνοιξε το δρόμο στην Τουρκική εισβολή; Ποιος θυμάται τις κομπορρημοσύνες ότι με τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου θα λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα; Τι περιμένατε κύριοι τη στιγμή που καταστρέφατε το μορατόριουμ για έρευνες στο Αιγαίο, πόσο μάλλον στην Αν . Μεσόγειο, ότι η αντίπαλη Τουρκική αστική τάξη θα καθόταν ήσυχη να σας κοιτάει;

Μα για να ξαναγυρίσουμε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ θυμηθείτε ότι η ανακατωσούρα ξεκίνησε όταν άρχισαν διαδηλώσεις το 1988 στο Γερεβάν , την πρωτεύουσα της Σοβιετικής τότε Αρμενίας για την αυτονομία του αρμενικού θύλακου στο Αζερμπαϊτζάν. Ήταν η Περεστρόικα του «σύντροφου» Γκορμπατσώφ που επέτρεψε την αναζωπύρωση των εθνικιστικών παθών. Ο πόλεμος στον Καύκασο και η έξαρση των «αυτονομιστικών» αιτημάτων σε όλη την επικράτεια της χώρας ήταν ο ισχυρότερος μοχλός για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η φίλη και ομόδοξη Αρμενία «νίκησε» το Γολιάθ – Αζερμπαϊτζάν με την αδρή βοήθεια της επίσης ομοδόξου Ρωσίας του άλλου «σύντροφου» Γέλτσιν. Σήμερα κατέχει σημαντικές εκτάσεις του Αζερικού εδάφους και έχει ενοποιηθεί με τον Αρμενικό θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Χιλιάδες Αζέροι πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Χιλιάδες νεκροί κι από τις δυο πλευρές. Οικονομίες καθημαγμένες και αναγκασμένες να τρέφουν τους εξοπλισμούς. Είναι το τίμημα της επιστροφής στην καπιταλιστική «ελευθερία»!

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10954135

Γιατί όμως το Αζερμπαϊτζάν επιλέγει αυτή τη στιγμή για να απελευθερώσει τα εδάφη του και ίσως να καταλάβει τον Αρμενικό θύλακο; Η απάντηση σίγουρα βρίσκεται στην προσέγγιση της Αρμενίας στη Δύση και μάλιστα στις ΗΠΑ. Είναι φυσικό οι Ρώσοι να ανάψουν το πράσινο φως στην Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν για να υπενθυμίσουν στους φίλους τους Αρμενίους ποιος έχει το πάνω χέρι σ΄αυτή τη «φιλική» σχέση. Ο κύριος Λαφαζάνης και όσοι ξέχασαν τη στάση της Ρωσίας απέναντι στην Κύπρο το Μάρτιο του 2013, ας βάλουν λίγο νερό στο άκρατο φιλορωσικό κρασί τους. Και θα μείνουν να ονειρεύονται Ρωσο – Τουρκικούς πολέμους όσοι ξεχνούν ότι η ιστορία των μεγάλων δυνάμεων είναι γραμμένη με το αίμα των μικρών λαών!

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2020/09/blog-post_571.html

Μπροστά στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα!

Η χώρα μας βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος εποχή! Βόσπορος, Δαρδανέλια, Αιγαίο, Κύπρος, Σουέζ, Άντεν, Στενά του Ορμούζ! Μια αδιάσπαστη αλυσίδα περασμάτων και σταθμών, από τη Μαύρη Θάλασσα στον Ινδικό Ωκεανό ως τα χρυσοφόρα κοιτάσματα του Περσικού Κόλπου και τις Ινδίες. Ο έλεγχος τους πάντα αποτελούσε ζήτημα υψίστης προτεραιότητας για τη Βρετανική Αυτοκρατορία και το διάδοχο της τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δυστυχώς όμως για τις χώρες της περιοχής αυτή η προνομιακή θέση έφερε μόνο πόνο και δυστυχία. Πολέμους, πραξικοπήματα, ανοιχτές επεμβάσεις και αποικιοποίηση.

Αύριο και μεθαύριο, 27 και 28 Οκτωβρίου επισκέπτεται τη χώρα μας ο Υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, κος Μάικλ Πομπέο. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΚΚΕ στα Μ.Μ.Ε σκοπός της επίσκεψης του κου Πομπέο είναι:« Πρώτον, να επισπεύσει τις επικίνδυνες διευθετήσεις στην Αν. Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή, με αποκλειστικό κριτήριο τα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα και τη συνοχή στη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, μέρος των οποίων είναι και η συν-εκμετάλλευση ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας-Τουρκίας, με βαριές συνέπειες για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Δεύτερον, να προ-ωθήσει τα γεωπολιτικά -οικονομικά και στρατιωτικά- συμφέροντα των ΗΠΑ, που ανοίγουν τον δρόμο μόνο για όξυνση των ανταγωνισμών και των νέων πολεμικών συγκρούσεων. Από αυτήν την άποψη, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι αυτή η επίσκεψη συμπίπτει με την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας».
Πηγή: iefimerida.gr – https://www.iefimerida.gr/politiki/kke-gia-episkepsi-pompeo

Στην ίδια ανακοίνωση επισημαίνεται ότι: «Το ΚΚΕ τονίζει ότι «θα διαψευστούν για μία ακόμη φορά όσες πολιτικές δυνάμεις καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες ενόψει της επίσκεψης Πομπέο στην Ελλάδα, όπως έχουν διαψευστεί μέχρι τώρα, με το παραμύθι ότι η περαιτέρω πρόσδεση της Ελλάδας στα αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια θα θωράκιζε τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.»

Με αφορμή λοιπόν αυτήν την επίσκεψη θα ξαναπιάσουμε το νήμα των εθνικών προβλημάτων της χώρας μας και θα προχωρήσουμε την προσπάθεια μας να διατυπώσουμε αρχές και προτάσεις για την άμυνα της χώρας μας.

Θα επαναλάβουμε την πάγια θέση της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος ότι η ένταξη της χώρας μας στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο (ΝΑΤΟ) , η παραμονή του σ΄αυτό και οι αμυντικές συμφωνίες της χώρας μας με τις ΗΠΑ δεν διασφάλισαν ποτέ την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της πατρίδας μας. Αντίθετα την επιβαρύνουν με ένα αβάσταχτο πολεμικό προϋπολογισμό και το χειρότερο την εντάσσουν σε ένα «αναγκαστικό» πλαίσιο υποχωρήσεων και πολεμικής αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Η δύο χώρες που κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου είχαν βρει επιτέλους ένα ειρηνικό modus vivendi (τρόπο συμβίωσης) μετά από δέκα χρόνια πολέμων και πολύ περισσότερα «ένοπλης ειρήνης», σαν αυτή που έχουμε από το 1974 και μέχρι σήμερα. Τότε οι «προστάτες» των δύο χωρών ήταν η Βρετανική Αυτοκρατορία για την Ελλάδα και οι Κεντρικές Αυτοκρατορίες για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, σήμερα «προστάτης» και των δύο είναι οι ΗΠΑ. Κι όμως αν και οι δύο χώρες ζουν στη σκιά του ίδιου ηγεμόνα δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να ευημερήσουν. Αντίθετα έχουν έρθει στα πρόθυρα πολέμου περισσότερο από ποτέ.

Επίσης η ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ και αργότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έφερε ούτε διαρκή ευημερία, ούτε ασφάλεια έναντι του «προαιώνιου» εχθρού καθώς ένα από τα επιχειρήματα της ένταξης ήταν ότι αυτόματα τα ελληνικά σύνορα θα γινόταν ευρωπαϊκά!

Πρόσφατα στις δουλείες του ελληνικού κράτους σε ξένες δυνάμεις προστέθηκε και η «συνεργασία» με το Ισραήλ στον αμυντικό σχεδιασμό και ενεργειακό τομέα. πρόκειται για ετεροβαρείς συμφωνίες εις βάρος του ελληνικού κράτους και των φυσικών του συμμάχων στην περιοχή, των Παλαιστινίων.

Στα πλαίσια ενός άρθρου δεν θα θέλαμε άλλο να σας κουράσουμε με γνωστές θέσεις. Πρόθεση μας είναι να σας προτείνουμε κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν την ακεραιότητα και την αμυντική ικανότητα της χώρα μας.

Πρώτα από όλα πρέπει να απομακρυνθούν όλες οι ξένες βάσεις και εξυπηρετήσεις προς ξένες χώρες που υπάρχουν στην χώρα μας καθώς αυτές αποτελούν εν δυνάμει δούρειο ίππο για την ασφάλεια της χώρας και πηγή εκβιασμών.

Δεύτερο, η κατάργηση όλων των συμφωνιών με το κράτος άπαρτχάιντ της Ανατολικής Μεσογείου, το Ισραήλ.

Τρίτο, πρέπει να επανεξετάσουμε την μεταναστευτική πολιτική μας και να την εντάξουμε στον αμυντικό σχεδιασμό μας. Έτσι πρέπει να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων και να τους δοθεί η δυνατότητα πολιτογράφησης με την εύλογη υποχρέωση της συμμετοχής τους στην άμυνα της χώρας.

Τέταρτο, ανάπτυξη της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας με την προώθηση της εγχώριας τεχνολογίας και έρευνας. Η εθνική παιδεία, η επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη και ανεξαρτησία και ο κρατικός σχεδιασμός ζωτικών τομέων για την εθνική προσπάθεια είναι αναπόφευκτος.

Πέμπτο η προστασία κάθε σπιθαμής των εθνικών εδαφών και χωρικών υδάτων είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν υπάρχουν ούτε γκρίζες ζώνες, ούτε ανεκτές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, ούτε παραχώρηση της εκμετάλλευσης ενάλιων φυσικών πόρων σε αλλοδαπούς πολίτες.

Πέμπτον, αποσύνδεση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από τις ΑΟΖ. Η Ελλάδα έχει κυριαρχικά δικαιώματα μόνο εντός των συνόρων της, εντός του εθνικού εναερίου χώρου της και εντός των χωρικών της υδάτων. Οι ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδες είναι διεθνή ύδατα στα οποία υπάρχει εθνική επήρεια μόνο μετά από διαπραγμάτευση με όλες τις γειτονικές χώρες σύμφωνα με τις αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος και του καλώς εννοούμενου εθνικού συμφέροντος.

Έκτο τέλος, η ειρηνική διευθέτηση και οριοθέτηση των ΑΟΖ με τη συνεννόηση όλων ανεξαιρέτως των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου και μόνο αυτών.

H αλήθεια για το έγκλημα στη Μόρια!

Στην πολιτική πρέπει να είμαστε δίκαιοι και στη δημοσιογραφία αντικειμενικοί. Για αυτό σας συστήνω να διαβάσετε το εξαιρετικό κείμενο του Γιώργου Αδαλή στο SLpress.gr: «Η αλήθεια για την καταστροφή στη Μόρια – Ποιοι έβαλαν τις φωτιές;». Με αφορμή αυτό το εξαιρετικό άρθρο θα πω τι πιστεύω για την καταστροφή του ΚΥΤ της Μόρια.

Η λειτουργία του ΚΥΤ και γενικά της μεταναστευτικής / προσφυγικής πολιτικής του ελληνικού κράτους διαχρονικά είναι άθλια και δεν συνάδει με τις αρχές του ανθρωπισμού που υποτίθεται ότι υπηρετεί το κράτος αυτό. Τόσο η διοίκηση του υφυπουργού Νότη Μυταράκη όσο και η προηγούμενη επί ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζονται σε δυο τρεις λέξεις: αδιαφορία για τους πρόσφυγες / μετανάστες και τον ελληνικό πληθυσμό των νησιών, οικονομική εκμετάλλευση του προβλήματος χάριν ημετέρων και ΜΚΟ, αναγόρευση του Ερντογάν σε ρυθμιστικό παράγοντα του προβλήματος από το ελληνικό κράτος και την ΕΕ. Όλοι οι υπεύθυνοι για τη διαχείριση του προβλήματος έχουν αποτύχει. Η καταστροφή στη Μόρια ήταν προαναγγελθέν έγκλημα και ήρθε για να συγκαλύψει αυτή την εγκληματική πολιτική.

Εις βάρος της ζωής και της αξιοπρέπειας των προσφύγων / μεταναστών!

Εις βάρος της ασφάλειας και της περιουσίας των νησιωτών!

Εις βάρος της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας του ελληνικού κράτους!

Ας μην ψάχνουμε στα θολά νερά των κάθε λογής εμπλεκομένων για να ανακαλύψουμε τους ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος στη Μόρια. Γιατί το έγκλημα δεν είναι στιγμιαίο, για να σας δημιουργήσω σαφείς συνειρμούς με ένα άλλο δήθεν στιγμιαίο έγκλημα. Αλλά διαρκές!

Δεν είναι τοπικό γιατί δεν αφορά μόνο τη Μόρια και τους συγκεκριμένους μετανάστες / πρόσφυγες και κατοίκους αλλά ολόκληρη την Ελλάδα.

Αφορά την ανθρωπιά μας και τον πολιτισμό μας! Δεν μπορούμε να το μεταθέσουμε σε πράκτορες, εξεγερμένους, σε πρόσφυγες θετικούς στον COVID, σε προθέσεις και σχέδια προσφύγων και μεταναστών να φύγουν απ΄τα νησιά και να φτάσουν στην ενδοχώρα, σε ακροδεξιούς και άλλα σενάρια που αναδεικνύουν πτυχές του προβλήματος και κρύβουν το δάσος που βρίσκεται από πίσω! Την πολιτική της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, την ανυπαρξία και ανυποληψία του ελληνικού κράτους.

Η καταστροφή της Μόρια ήταν δώρο εξ ουρανού για την άχρηστη και επικίνδυνη κυβέρνηση Μητσοτάκη γιατί της δίνει μια ευκαιρία να συγκαλύψει τις τραγικές ευθύνες και ανεπάρκειες της, να πάρει τη ρεβάνς της απέναντι στους νησιώτες που την εξευτέλισαν πέρυσι τέτοιο καιρό και να επιβάλλει ενάντια στη θέληση της τοπικής κοινωνίας και καταστρατηγώντας τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών, τις κλειστές δομές υποδοχής και ταυτοποίησης δηλαδή σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Είναι καθήκον κάθε Έλληνα που σέβεται την ιστορία αυτού του τόπου ενάντια στο φασισμό, την ιστορία της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, να αντιδράσει σ΄αυτήν την πολιτική. Να διασώσουμε όσα ψήγματα ανθρωπισμού και πατριωτισμού έχουν απομείνει σ΄αυτή τη χώρα. Την Ελλάδα που λεηλατείται άγρια και χωρίς οίκτο δέκα χρόνια τώρα, από τους «ανθρωπιστές» και «πολιτισμένους» Ευρωπαίους.

Η αλήθεια για την καταστροφή στη Μόρια – Ποιοι έβαλαν τις φωτιές

«Χρόνια πολλά και οπορτουνιστικά;»* ή «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα!»

 

Το άρθρο είναι κριτική σε άρθρο του Διονύση Μαλαπέτσα που δημοσιεύτηκε στο Μπλογκ Κατιούσα, στις 30 Ιουλίου 2020 ακολουθούμενο από τον υπότιτλο:  Άκου μεγάλε πατριώτη, όποιος και αν είσαι, ό,τι και αν έχεις κάνει στη ζωή σου, υπάρχουν λόγια και πράξεις που κανείς και τίποτα δεν στα συγχωρεί.* http://www.katiousa.gr/apopseis/chronia-polla-kai-oportounistika/?fbclid=IwAR1-_k3Fa0yR4xiErOhAFpacbCBwsAWBFrH2CQaFuLiqW3ONCdcVZOn1kos

Κατά αρχήν άλλο ο μουσικός Θεοδωράκης και άλλο ο πολιτικός. Και ο πολιτικός Θεοδωράκης, που είναι το θέμα του άρθρου, είναι εξίσου παλιός όσο και ο μουσικός. Συμμετέχει στα Δεκεμβριανά, στο ΔΣΕ και στέλνεται στο στρατόπεδο της Μακρονήσου όπου βασανίζεται μέχρι παράλυσης. Πρόεδρος της Νεολαίας Λαμπράκη, συνιδρυτής και πρόεδρος του ΠΑΜ, πολύημερη απεργία πείνας στα μπουντρούμια της Χούντας. Στη μεταπολίτευση μέσα από μια μακριά πορεία από αντιφατικές δηλώσεις και τοποθετήσεις, όπως αναφέρει αναλυτικά και το άρθρο, καταλήγει στη στήριξη της ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του αρχάγγελου της διαπλοκής. Τότε φυσικά δεν ήταν για το σύστημα και τις παραφυάδες του ούτε αντισημίτης, ούτε λαϊκιστής. Θα υπενθυμίσω ότι το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες και συναντάται με τον Γιασέρ Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Αλλά όπως λέει και ο λαός τα στερνά τιμούν τα πρώτα: ο Θεοδωράκης κατά τη διάρκεια της θητείας του σαν υφυπουργός στη κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιλαμβάνεται ότι απλώς είναι μια διακοσμητική γλάστρα και παραιτείται. Στη διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών ενάντια στη Γιουγκοσλαβία περνά με τη μεριά του δίκιου και στηρίζει τη χειμαζόμενη χώρα. https://www.youtube.com/watch?v=9SlNBi96HUw                                                                          «Αυτοί έχουν τις βόμβες, ο λαός όμως έχει αποδείξει ότι είναι πιο
δυνατός».

Ένα νέο κίνημα στο Γουδί;

 

Τα αίτια που προκάλεσαν το στρατιωτικό κίνημα, όπως τα περιέγραψε αργότερα στα απομνημονεύματά του ο αρχηγός του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» Ν. Ζορμπάς ήταν: «Η Βουλευτοκρατία και η συναλλαγή, η οικονομική δυσπραγία ένεκα της πλημμελούς φορολογίας, επιβαρυνούσης ιδίως τας λαϊκάς τάξεις, η κακή απονομή της δικαιοσύνης και η έλλειψις δημοσίας ασφαλείας, ο ατυχής πόλεμος του 1897, το Κρητικόν ζήτημα και το απαράσκευον του κράτους προς οιανδήποτε πολεμικήν δράσιν».* Υπάρχει αναλογία με τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας τα τελευταία δέκα χρόνια;

Ο ατυχής «μη πόλεμος» του 1996, αν και βρίσκεται έξω από τη χρονική περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, είναι το αντίστοιχο του ατυχούς πολέμου του 1897. Το πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό σύστημα, η ανυποληψία των πολιτικών στο λαό, τα θαλασσοδάνεια σε ημέτερους, οι αγορές των αιώνων, η υπερχρέωση του δημόσιου, η φοροληστρική πολιτική, η επιβολή του νέου διεθνούς οικονομικού ελέγχου ** μέσω των μνημονίων και η υποταγή στην Τρόϊκα / Θεσμούς, η παντελής αδυναμία του δικαστικού συστήματος να επιβάλλει έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων (λίστα Λαγκάρντ και άλλες), στη διαφθορά, το χρηματισμό και το νεποτισμό του πολιτικού συστήματος, όλα είναι εδώ λες και δεν πέρασε μια μέρα.

Νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις.

Ο μεταρρυθμιστικός οίστρος δεν λέει να αφήσει ήσυχη την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Νομοσχέδια πάσης φύσεως, νομοσχέδια για όλους (τους υπουργούς), σε ότι μέγεθος και διαστάσεις θέλετε. Κάτι σαν κατάστημα νεωτερισμών. Νόμος για το επιτελικό κράτος. Κατάργηση της αρχής της πλειοψηφίας στα δημοτικά συμβούλια. Κατάργηση του φοιτητικού ασύλου. Αλλαγή του εκλογικού νόμου. Αντικαπνιστικός νόμος. Μίνι συνταγματική αναθεώρηση. Νόμος για το περιβάλλον. Αναπτυξιακός νόμος. Φορολογικό νομοσχέδιο. Τροπολογία για το ποδόσφαιρο. Δεκάδες νομοσχέδια για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Νομοσχέδιο για την παιδεία εν μέσω της υγειονομικής κρίσης. Νόμος για τη ρύθμιση των διαδηλώσεων.

Ωστόσο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι ταυτόχρονα και μια κυβέρνηση της πράξης. Δεν ψηφίζει απλά αλλά και εφαρμόζει. Δεν εμφορείται από κάποιο πάθος αλλά από αντιμεταρρυθμιστική φρενίτιδα. Δεν ήρθε να ξηλώσει οτιδήποτε έφτιαξε η μεταρρυθμιστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Όχι τον νόμο Γαβρόγλου δεν τον πείραξε. Δεν πείραξε τις επεκτάσεις των διευκολύνσεων προς την Υπερδύναμη, δεν ακούμπησε τη συμφωνία των Πρεσπών. Δεν άλλαξε το στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας. Ούτε απομακρύνθηκε από την σιωνιστική συμμαχία. Ούτε έπαψε τον ανταγωνισμό με την Τουρκία για τα αέρια και τις Α.Ο.Ζ. . Το διάστημα μάλιστα από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας μέχρι και τη «βόμβα» Μιωνή – Καλογρίτσα, που χτυπά το κεντρικό ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ, απολάμβανε ιδιότυπης κοινοβουλευτικής ανοχής από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα ότι το γήπεδο είναι δικό της. Και λίγο-λίγο αλλά σταθερά και χωρίς φόβο ανατρέπει τα δεδομένα ολόκληρης της Μεταπολίτευσης.

Μία κυβέρνηση αυτοδύναμη μεν αλλά που ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι χάρις την απογοήτευση που έσπειραν οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ κυβερνάει με λιγότερο από το 40% όταν η συμμετοχή ήταν κοντά στο 60%. Δηλαδή με λιγότερο από το 24% επί του συνόλου. Μια κυβέρνηση μειοψηφίας ίσως έχει επίγνωση ότι το έδαφος στο οποίο στηρίζεται είναι ασταθές. Ίσως γιαυτό βιάζεται να ανατρέψει το θεσμικό πλαίσιο .

Το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις είναι  δίδυμο το νομοσχέδιου για το πανεπιστημιακό άσυλο. Και δεν αποτελεί έκπληξη που και τα δύο νομοσχέδια έτυχαν ειλικρινούς συζήτησης με το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ ώστε μπορούν να θεωρηθούν ότι συνδιαμορφώθηκαν και έχουν κοινή την έμπνευση και τον ιδεολογικό πυρετό για το προσδοκώμενο σκοπό. Δίδυμα ως προς το επίκαιρο του περιεχομένου τους: ποιος ενδιαφέρεται για τους αγώνες στα πανεπιστήμια; Ποιος διαδηλώνει; Ποιος διαμαρτύρεται; Οι αριστεροί, οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί, οι εργάτες, ο λαός. Ενοχλητικές μειοψηφίες!  Μα τότε τι; Άνευ περιεχομένου, τεχνοκρατικές ρυθμίσεις, κάτι σαν Κ.Ο.Κ. για το από που θα περνάει η πορεία ή από ποια πόρτα θα μπαίνει η αστυνομία στα πανεπιστήμια; Φυσικά όχι! Φαντάζει πολυτέλεια σπατάλης χρόνου, κοινοβουλευτικών ωρών διαβούλευσης, ιδεολογικού κορδακισμού, ένδεια φαντασίας και μανία νομοθετικού πρωταθλητισμού. Διαμορφώνουν όμως τα στιβαρά πλαίσια ενός «γενναίου – νέου» κόσμου, τις συντεταγμένες της «χρηστής» πολιτείας. Ορίζουν με «νέους» κώδικες τον τρόπο που θα αναπνέουμε (με μάσκες και από απόσταση), τον τρόπο με τον οποίο θα χαιρετιώμαστε (με τους αγκώνες), τον τρόπο με τον οποίο θα γίνεται το μάθημα (μέσω διαδικτύου – καταργώντας τη φυσική παρουσία), τον τρόπο με τον οποίο θα διαδηλώνουμε (επιτέλους θα περιφρουρήσουμε τις διαδηλώσεις μας από τους γνωστούς – άγνωστους ασφαλίτες). Όχι δεν καταργούνε το δικαίωμα στη διαδήλωση! Τα δικαιώματα όμως προϋποθέτουν υποχρεώσεις. Για την ακρίβεια ρυθμίσεις: κυκλοφοριακές, αστικές ευθύνες, ποινικές ευθύνες. Δεν μπορούμε σε μια κοινωνία που οριοθετείται ολοένα και πιο πολύ από τις ενσωματώσεις κοινοτικού δικαίου στο εθνικό, του κοινοτικού που ποιος το είδε και ποιος το ξέρει, και κυρίως σε ποια εθνικά κοινοβούλια συζητήθηκε, να μένουν αρρύθμιστα τα καθημερινά ζητήματα. Είναι κοινοτυπία ότι δεν μπορούν πενήντα και τριακόσιοι άνθρωποι να κλείνουν την Πανεπιστημίου, η κοινοτυπία όμως πρέπει να γίνει κανονιστικός νόμος.  Κάτι σαν τον αντικαπνιστικό νόμο ή σαν τα πρόστιμα για όσα καταστήματα δεν τηρούν ασφαλείς αποστάσεις. Ο ίδιος ο υπουργός διατείνεται ευθαρσώς ότι πρέπει να τελειώνουμε επιτέλους με το δικαίωμα της διαδήλωσης. Δεν υπάρχει δικαίωμα στη διαδήλωση! Υπάρχει δικαίωμα στην ασφάλεια (της ζωής του αστυνομικού) και στην ιδιοκτησία (επί της Σταδίου και της Πανεπιστημίου).  Οι άνθρωποι αυτοί δεν έρχονται από το παρελθόν, έχουν βέβαια παρελθόν, αλλά από το μέλλον. Από ένα δυστοπικό μέλλον, όπου δεν μας ενδιαφέρει γιατί κλείνεις ένα δρόμο αλλά γιατί ο νόμος τάδε το απαγορεύει. Πάρτε την κλήση και ο τροχονόμος αποσύρεται με τυπικό γραφειοκρατικό στυλ. Άλλος υπάλληλος θα αναλάβει, πάντα άψογα, την επίδοση της κλήτευσης σε απολογία. Άλλος την αναμόρφωση, και πάει λέγοντας. Μία ατελείωτη σειρά υπαλλήλων και δικηγόρων, που φορούν μάσκες και τηρούν σωστά τις αποστάσεις και ανταλλάσσουν τα κορακίστικα των δικαστικών αιθουσών. Κάτι σαν τον «Πύργο» του Κάφκα.

Υ.Γ. Είναι ενδιαφέρον να μάθουμε γιατί το ΚΙΝΑΛ δεν επέμεινε στην πρόταση του βουλευτή του από το Ηράκλειο, κου Γκεγκέρογλου, για θεσμοθέτηση της διαμεσολάβησης της ανεξάρτητης αρχής «Συνήγορος του Πολίτη» ανάμεσα στην αστυνομία και τους διοργανωτές των διαδηλώσεων! Πως δέχθηκε το ΚΙΝΑΛ να καταπιεί οι διαδηλώσεις να κρίνονται νόμιμες ή παράνομες από την αστυνομία! Όταν μάλιστα επισήμαινε συνέχεια, στην διαδικασία της συζήτησης, την αντισυνταγματικότητα του νόμου.

Η ιδεολογική χρήση των γενοκτονιών.

 

Η ζωγραφιά προέρχεται από το άρθρο του Yannis V Aylali στο περιοδικό PONTOSNETWORKTR****

Στις 19 Μαΐου, είναι η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων Ελλήνων. Στο ίδιο κλίμα ανήκει η πολύ ευρύτερα γνωστή, στο παγκόσμιο κοινό, γενοκτονία των Αρμενίων και  το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Τα γεγονότα αυτά ενώ είναι ιστορικά και επιστημονικά επιβεβαιωμένα*, χρησιμοποιούνται από τις αστικές τάξεις αυτών των εθνών για να επιτύχουν πολιτικά αποτελέσματα που διαφοροποιούνται από το απλό ηθικό αίτημα αναγνώρισης και δικαίωσης. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί τα παγκόσμια συναισθήματα θλίψης και ντροπής για τα ναζιστικά εγκλήματα εις βάρος των Εβραίων της Ευρώπης. Ρητός στόχος του είναι η  συγκάλυψη της πολιτικής του στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη, που είναι μια πολιτική εθνοκάθαρσης, ακριβώς αντίστοιχης με την πολιτική των Ναζί πριν από 87 χρόνια. Μόνο που τώρα γίνεται με δημοκρατικό μανδύα και στο όνομα του Εβραϊκού λαού. Οι Αρμένιοι εθνικιστές** πάνω από ένα αιώνα δηλητηριάζουν τις σχέσεις του Αρμενικού λαού με τους υπόλοιπους μουσουλμανικούς λαούς του Καυκάσου, πατώντας στην καταστροφή των αρμενικών εδαφών της Ανατολικής Τουρκίας από τους Νεότουρκους. Οι Έλληνες εθνικιστές αποκρύβουν επιδέξια , πολλές φορές με αριστερό προοδευτικό προσωπείο, το τι πραγματικά έγινε στον Πόντο το 1919***. Η άνοδος των ανταγωνιστικών εθνικισμών, του Ελληνικού, του Αρμενικού και του Τουρκικού στα πλαίσια της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η παρέμβαση του Ρωσικού και του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα οδήγησε σε ευκαιριακές συμμαχίες με τα γνωστά αποτελέσματα.

Κριτικό σημείωμα για το Χαρίλαο Φλωράκη.

Στις 22 Μαΐου του 2005, έκλεισε τον κύκλο της ζωής  του, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο δεύτερος μακροβιότερος ηγέτης του ΚΚΕ, μετά την Αλέκα Παπαρήγα. Αναδείχτηκε σαν ηγέτης μέσα από τις διώξεις και τους αγώνες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος μετά την ήττα του στα βουνά της Μακεδονίας.

Ξεκίνησε την πορεία του σαν ένας από τους οργανωτές της  μεγάλης απεργίας των τριατατικών, στις 14 Απρίλη 1942, την πρώτη μεγάλη απεργία στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη. Ο Γεώργιος Βαλκανάς θα γράψει στην εφημερίδα Παντριατατική, 3 χρόνια αργότερα, ένα άρθρο-ύμνο στις κατακτήσεις της μεγάλης απεργίας:

«…..Μπορούν και οι σκλάβοι να αγωνίζονται. Και να νικούν. Δύο νίκες. Τη μία της ψυχής, της λευτεριάς. Και την άλλη υλική. Και το σπουδαιότερο: απολύθηκαν όλοι οι κρατούμενοι και ανακλήθηκαν όλες οι απολύσεις. Επτά μέρες και επτά νύχτες στο δρόμο. Μια νίκη, η πρώτη νίκη κατά του κατακτητού και των οργάνων του, που θα τη σεβαστούν και θα τη μνημονεύουν τα χρόνια που θα διαβαίνουν….»

πηγή: ΕΡΤ

Στα Δεκεμβριανά, ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, θα πάρει μέρος εκτός των άλλων στην κατάληψη του αρχηγείου της RAF στο Κεφαλάρι.

Τη συμφωνία της Βάρκιζας τη δέχθηκε με ανακούφιση, έχοντας την αυταπάτη, όπως ο ίδιος λέει, ότι οι αντίπαλοι θα την τηρούσαν.

Στον Εμφύλιο αναδεικνύεται σε μεγάλο στρατιωτικό ηγέτη καθώς πετυχαίνει την κατάληψη για αρκετές μέρες του Καρπενησίου. Συμμετέχει στην αμφίβολης χρησιμότητας επιχείρηση κατάληψης της Φλώρινας. Τέλος φέρνει εις πέρας τον εξαιρετικά επιτυχημένο ελιγμό απεγκλωβισμού δυνάμεων του ΔΣΕ και την καταφυγή τους στην Αλβανία.

Είναι από τους βασικούς υποστηριχτές του Ζαχαριάδη στην αντιπαράθεση του με τους Βαφειάδη και Καραγιώργη για το τι έφταιξε για την ήττα.

Από την φυλακή τάσσεται με την πλευρά της επέμβασης των χρουτσωφικών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και χαιρετά την αποκαθήλωση του Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ, με στόχο την άρση του «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος».

Πέρασε συνολικά 18 χρόνια στις φυλακές (με ποινές έως ισόβια κάθειρξη) και τις εξορίες. Η μεγάλη δίκη έγινε τον Μάιο του 1960, στο στρατοδικείο της Αθήνας. Στη δίκη αυτή έδειξε και τον μεγάλο σεβασμό που έτρεφε στο γυναικείο φύλο. Στην απολογία του εξέφρασε «τη χαρά» του και χαιρέτισε «την παρουσία γυναικών στα έδρανα των ενόρκων». Η ευαισθησία του αυτή αναδείχτηκε κι όταν εργάστηκε για την εκλογή της Μαρίας Δαμανάκη στην ηγεσία του Συνασπισμού, όπως και της Αλέκας Παπαρήγα στη γενική γραμματεία του ΚΚΕ (1991). Κάρολος Μπρούσαλης, History Report : Φλωράκης Χαρίλαος : ο σεμνός  «Καπετάν Γιώτης».

Πρόταση εξόδου από το αδιέξοδο για το προοσφυγικό.

Το πρόβλημα των προσφύγων, η ελληνική κοινωνία, το αντιμετωπίζει κυρίως σαν πρόβλημα εθνικό. Σαν πρόβλημα επιβάρυνσης του ήδη σοβαρότατα υποβαθμισμένου επιπέδου διαβίωσης μας. Τα τελευταία δέκα χρόνια όλοι οι ζωτικοί δείκτες της ελληνικής κοινωνίας έχουν συμπιεστεί στο κατώτερο δυνατό όριο: το κατώτερο όριο επιβίωσης, οι τιμές των ακινήτων, οι μισθοί και οι συντάξεις, οι τιμές παραγωγού (για τα αγροτικά προϊόντα ), η απασχόληση, η αγοραστική δύναμη, η γεννητικότητα του πληθυσμού και το προσδόκιμο ζωής, έχουν πιάσει πάτο, μετά από δέκα χρόνια σκληρής μνημονιακής και μεταμνημονιακής επιτροπείας. Αντίθετα, έχουν εκτιναχθεί στα ύψη η ανεργία (αν την συγκρίνουμε με τη μέση ανεργία της προμνημονιακής εποχής), το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η ακρίβεια και οι φόροι.

Αυτό το οικονομικό περιβάλλον δεν απωθεί μόνο τις επενδύσεις, δεν ελκύει ούτε τους μετανάστες αφού δεν έχει τίποτα ελπιδοφόρο να τους προσφέρει. Αντίθετα πολλοί από τα προηγούμενα κύματα μετανάστευσης φεύγουν από τη χώρα, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στην αγορά εργασίας, ειδικά στον αγροτικό τομέα.

Οι νέες εισροές προσφύγων  από το 2015, λόγω της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Υεμένη και υποσαχάρια Αφρική, έρχονται αντιμέτωπες με θεσμικά πλαίσια  αλλά και εξωθεσμικές καταστάσεις καταπίεσης και γκετοποίησης. Ε.Ε., κράτος, κυβερνήσεις, Μ.Κ.Ο. και τοπικοί παράγοντες επιβάλλουν καθεστώς ακραίας υποβάθμισης της ζωής των προσφύγων, επιβάλλοντας απαράδεκτο καθεστώς  προσωρινότητας και  έλλειψης προστασίας στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Έτσι οι πρόσφυγες αποκλείονται από την αγορά εργασίας, την ελληνική κοινωνία ενώ στερούνται τα απαραίτητα για τη στοιχειώδη επιβίωση τους.

Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν θύμα της δυτικής παρέμβασης στη Συρία αλλά και σε όλα τα κράτη που διέλυσαν Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες και τα κράτη δορυφόροι τους, όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία. Είναι κυρίως τμήμα της μεσαίας τάξης της χώρας αυτής που στον εμφύλιο ανάμεσα στο καθεστώς Ασαντ και τις ποικίλες ομάδες της αντιπολίτευσης επέλεξε το δρόμο της προσφυγιάς. Είναι όμως και φτωχολογιά που θυσίασε τα πάντα για μια θέση στη ζωή.

Εμείς σαν λαός προσφύγων και μεταναστών τρέξαμε από την πρώτη στιγμή να συντρέξουμε το ανθρώπινο ποτάμι της δυστυχίας. Κρατήσαμε ψηλά τη σημαία της ανθρωπιάς όταν η «πολιτισμένη» Δύση έστηνε φράχτες ή έκανε υπολογισμούς για πόσους χρειάζεται στις φάμπρικες της.

Κανένα από τα καθεστώτα που διέλυσε η Δύση δεν έχει τα εχέγγυα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ούτε το καθεστώς Άσαντ. Είναι όμως τεράστια υποκρισία για τους δυτικούς από τη μια να στηρίζουν ανεπιφύλακτα καθεστώτα όπως του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας και από την άλλη να διαρρηγνύουν τα ιματια τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Λιβύη και τη Συρία.

Η δυναστεία των Άσαντ, στη Συρία, είναι η ίδια κατάλοιπο της γαλλικής αποικιοκρατία. Ακόμα και αν προσχώρησε στο στρατόπεδο του αραβικού εθνικισμού δεν παύει να είναι υπεύθυνη για την ήττα της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας  στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, με το σιωνιστικό Ισραήλ, το 1973, και τη διευκόλυνση της Αμερικανό-Βρετανικής εισβολής στο Ιράκ, το 2003.

Ωστόσο μέσα στην σοβαρή ασυνέπεια του, το καθεστώς Άσαντ αποτελεί μέρος του «Άξονα της Αντίστασης» δηλαδή αυτών των δυνάμεων στη Μέση Ανατολή που αντιστέκονται στην πολιτική αποικιοποίησης της Δύσης που εκφράζεται με τη στήριξη του κράτους δολοφόνου των Παλαιστινίων, του Ισραήλ. Οι δυνάμεις αυτές είναι το Ιράν, η λιβανέζικη Χεζμπολά, οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης και κυρίως η Χαμάς και βεβαίως η Συρία που λόγω ακριβώς αυτής της συστράτευσης της έχει στοχοποιηθεί από τη Δύση.

Ο Ερντογάν αντίθετα προσωποποιεί την υποχώρηση της τουρκικής κοινωνίας στην οθωμανική προϊστορία. Του πιστώνουμε  ότι έδιωξε από την Τουρκία το γνωστό και σε εμάς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και έτσι σε αντίθεση με τις δικές μας κυβερνήσεις χάρισε στον τόπο του σχεδόν είκοσι χρόνια συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης. Εξίσου ή ακόμη σοβαρότερο είναι ότι έχει  απαλλάξει την Τουρκία από την αμερικανοκίνητη στρατοκρατική καμαρίλα και τα συνεχή πραξικόπηματα της. 

 Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι έχει επιβάλει στη γειτονική μας χώρα  ένα προσωποπαγές δικτατορικό καθεστώς. Ότι  μπορεί και κυβερνά χάρις την σύμπραξη με το ανοιχτά φασιστικό  Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης δηλαδή την τουρκική Χρυσή Αυγή. Και τέλος ότι είναι συνυπεύθυνος για τον εμφύλιο στη Συρία, καθώς χρηματοδότησε, σε συνεργασία με το Κατάρ, το Ισλαμικό Κράτος και συνεχίζει να στηρίζει τους αντικαθεστωτικούς τζιχαντιστές στην Ιντλίμπ και αλλού στη Συρία. 

Τι αντιπροτείνουμε λοιπόν εμείς σ’ αυτό που διαβλέπουμε σαν απειλή για τη χώρα μας και μαζί για την υπόθεση της προόδου, της ειρήνης και της ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο;

Πρώτα – πρώτα δεν μπορούμε να πετάξουμε αυτούς τους ανθρώπους στη θάλασσα, ούτε να στήσουμε φράχτες, να βάλουμε νάρκες ή να ρίχνουμε σφαίρες στο ψαχνό σε όσους εισέρχονται παράνομα στην ελληνική επικράτεια! Γιατί μ’αυτό τον τρόπο θα συμμαχού-σαμε με το πιο αντιδραστικό, οπισθοδρομικό και τυχοδιωκτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Μια έστω και προσωρινή συμμαχία μαζί του, όσο κι αν έχει χαρακτήρα τακτικής κίνησης, σε ένα τέτοιο κεφαλαιώδες – στρατηγικού χαρακτήρα – ζήτημα, απειλεί την ανατολική Μεσόγειο με γενικευμένη ανάφλεξη και οπισθοδρόμηση και αποτελεί σε τελική ανάλυση κέρδος και ώφελος μόνο για τον Ιμπεριαλισμό! Πρέπει να συνειδητοποιησουμε επιτέλους ότι το Αιγαίο δεν «γκρίζαρε» μόνο εξαιτίας των γεγονότων στα Ίμια. Το ελληνικό κράτος έχει ήδη εκχωρήσει κυριαρχικά του δικαιώματα, στα ανατολικά θαλάσσια όρια του. Στο ΝΑΤΟ την ευθύνη αναζήτησης – διάσωσης. Στη FRONTEX την ασφάλεια και τον έλεγχο της παράνομης διακίνησης ανθρώπων. Και τελευταία την «προστασία» του Γαλλικού Ιμπεριαλισμού απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

Δεύτερον, δεν πρέπει να αποξενωθούμε από τον ελληνικό πληθυσμό, και ειδικά στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου, που δίκαια ανησυχεί με τον υπερπληθυσμό των προσφύγων, τη δυστυχία και τις αφόρητες συνθήκες στις οποίες ζουν δίπλα τους, για χρόνια. Για την κατάσταση αυτή ευθύνονται Ε.Ε., Μ.Κ.Ο, διακινητές, Ερντογάν, οι ελληνικές κυβερνήσεις και το επανιδρυμένο υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής (Νότης Μηταράκης ).

» Ούτε ανοιχτές, ούτε κλειστές δομές «, έχει εμπεδωθεί, πολύ σωστά, στη συνείδηση του ακριτικού Ελληνισμού. Οι δομές αυτές δεν αποτελούν ασφάλεια ούτε για το κράτος μας, ούτε για τις τοπικές κοινωνίες, ούτε για την επιβίωση του Ελληνισμού στα ανατολικά νησιά μας. Οι δομές αυτές είναι απάνθρωπες,για όσους κόπτονται, υποκριτική ή ειλικρινά, για τα ανθρώπινα δικαιώματα.  

  Τρίτον, η μετάθεση / μετατόπιση του προβλήματος στην ηπειρωτική ενδοχώρα, απλώς μεταφέρει το πρόβλημα σε όλη την ελληνική επικράτεια και ή έχει ήδη δημιουργήσει ή θα δημιουργήσει νέα γκέτο στις ελληνικές πόλεις και την ύπαιθρο.

Τέταρτο, σε θεσμικό επίπεδο, ο μόνος τρόπος για να φύγει το πρόβλημα από την Ελλάδα, είναι η παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων σε όλο τον προοσφυγικό πληθυσμό, έτσι ώστε να απεγκλωβιστούν και να πάνε ελεύθερα εκεί που θέλουν αυτοί οι άνθρωποι. Στις «ευημερούσες» μητροπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής.

Πέμπτον. Επειδή το κράτος, οι πολιτικές δυνάμεις ( εκτός από το ΚΚΕ και κάποιες πατριωτικές δυνάμεις εκτός βουλής ) και το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι  υποτελείς απέναντι στους Ευρωπαίους «συμμάχους» μας, και τους διατρέχει το φοβικό σύνδρομο της βίαιης αποβολής της Ελλάδας από την συνθήκη Σένγκεν, δηλώνουμε ευθαρσώς ότι η μόνη σωτη-ρία και ασφάλεια για τη χώρα είναι «να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας» . Οι ξένοι προστάτες όπως πάντα θα  κοιτάξουν πρώτα απ’όλα τα συμφέρον-τα τους. Αν εμείς οι ίδιοι τους κάνουμε τη ζωή εύκολη επειδή φοβόμαστε, τότε αυτοί θα κοιτάξουν πως να ικανοποιή-σουν την Τουρκία που διαχρονικά είναι πιο ικανή στο ανατολίτικο παζάρι.

Έκτο, για όσο διάστημα κράτος, Ε Ε. και ΝΑΤΟ, πολιτικές δυνάμεις και Μ.Κ.Ο., δημιουργούν ανοιχτές ή κλειστές δομές και γκέτο στην ελληνική επικράτεια, εμείς πρέπει να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε πρωτοβουλία που διαθέτει ένα ελαχιστο κοινό παρονομαστή, αντιμνημονιακής και διεθνιστικής συγκρότησης, απέναντι στις τοπικές κοινωνίες και τους πρόσφυγες. Απέναντι δηλαδή σε κάθε πρωτοβουλία που αγωνίζεται ταυτόχρονα ενάντια στη γκετοποίηση και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και τον εγκλωβισμό τους στα νησιά του Β. Αν. Αιγαίου και την ελληνική επικράτεια και στον εφοδιασμό τους με ταξιδιωτικά έγγραφα. Ακόμα και παραβιάζοντας την συνθήκη Σένγκεν.

Έβδομο, πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα την αντιϊμπεριαλιστική αλληλεγγύη μας στο συριακό κράτος, και το συριακό καθεστώς στο βαθμό που αποτελεί μέρος του «Άξονα της Αντίστασης». Κάθε αλλαγή συνόρων ή καθεστώτων που έγινε στον κόσμο με το πρόσχημα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών, από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, έφερε ανείπωτη δυστυχία, διάλυση των κοινωνιών για χάρη των οποίων υποτίθεται ότι έγινε, και εκατομμύρια προσφύγων. Είναι ευκόλως εννοούμενο ότι η έμπρακτη επίδειξη της αλληλεγγύης μας απέναντι στο συριακό κράτος και καθεστώς, θα στρέψει αυτόματα εναντίον μας όλους τους δήθεν συμμάχους μας. Όλους αυτούς που νίπτουν τας χείρας των για το συνεχιζόμενη έγκλημα του Ιμπεριαλισμού στην Κύπρο. Τους εμπόρους των όπλων που θησαυρίζουν από τον υπερεξοπλισμό Ελλήνων και Τούρκων. Από το μίσος και τον εθνικισμό που καλλιεργειται στους δύο λαούς. Και βεβαίως θα μας φέρει απέναντι από το σύγχρονο κράτος των σταυροφόρων της Δύσης, το κράτος δολοφόνο των Παλαιστινίων, το Ισραήλ. Το ύστατο εφεύρημα της νεοελ-ληνικής γεωστρατηγικής αμυντικής σκέψης απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

* Το κείμενο αυτό γράφηκε με αφορμή την καταπληκτική αντίσταση σύσσωμου του λαού του Β. Αν. Αιγαίου ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να φτιάξει και νέες επιπλέον προσφυγικές δομές – κλειστές αυτή τη φορά – χωρίς να αποσυμφορή-σει τα νησιά από τον τεράστιο πληθυσμό προσφύγων.

 Τα δεδομένα όμως άλλαξαν άρδην  στις 28/ 2, ημέρα κατά την οποία ο πρόεδρος της Τουρκίας άνοιξε τα σύνορα της στους πρόσφυγες διακηρύσσοντας ταυτόχρονα – ψευδώς – ότι και από την ελληνική πλευρά τα σύνορα είναι ανοιχτά. Με αυτόν τον τρόπο ο κύριος Ερντογάν προσπαθεί να αναγκάσει την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, να ικανοποιήσουν την τουρκική επεκτατική πολιτική στη Συρία, μετά την πρόσφατη ήττα του στην Ιντλίμπ. Τα εκατομμύρια των προσφύγων που ζουν χρόνια τώρα στην Τουρκία μετράπηκαν μέσα σε μια νύχτα σε όπλο στα χέρια του αδίστακτου δικτάτορα της γειτονικής χώρας. 

Πώς διαχειρίζεται την ιστορία η κυρία Γιαννάκου.

 

Στην εκπομπή «Βουλής Βήμα» της κυρίας Κουλούρη, στο κανάλι της Βουλής, τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 30 Ιανουαρίου, προσκεκλημένοι η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου, η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου και ο ιστορικός κύριος Φιλης. Το κλίμα σπάνιο για πάνελ ελληνικής τηλεόρασης με πολιτικούς. Κι όμως μια ατάκα της κυρίας Γιαννάκου θα μπορούσε να δυναμιτήσει το καλό κλίμα.

Οι κύριες του ελληνικού κοινοβουλίου είχαν προσκληθεί για να δώσουν απαντήσεις σε καυτά θέματα της πολιτικής επικαιρότητας. Η κύρωση της νέας συμφωνίας για την επέκταση των στρατηγικών διευκολύνσεων στις ΗΠΑ, οι πλωτοί φράκτες στο Αιγαίο και άλλα. Σε τι άραγε θα μπορούσαν να διαφωνήσουν οι δύο πολιτικοί όσον αφορά την ελληνοαμερικανική συμφωνία; Την συμφωνία προώθησε η κυβέρνηση Τσίπρα και επικυρώνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η φιλοσοφία κοινή, όσο περισσότερο γινόμαστε απαραίτητοι στους Αμερικανούς τόσο λιγότεροι αυτοί χρειάζονται τους Τούρκους και επομένως τόσο καλύτερα για τα ελληνικά συμφέροντα. Είναι η ίδια φιλοσοφία που ώθησε την προηγούμενη διοίκηση να εμπνευστεί και να ψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών και την νυν διοίκηση να την αποδεχτεί σιωπηλά αν και ήταν σφόδρα εναντίον της στα λόγια. «Ότι συμφέρει τους Αμερικανούς, συμφέρει το Έθνος!»

Η τουρκική διείσδυση στην Αφρική και η Λιβύη

 

του Αλέκου Αναγνωστάκη

 δημοσιεύθηκε στο kommon,

την Τετάρτη 1η Ιανουαρίου 2020

Σιγά αλλά σταθερά, μέρα με τη μέρα, συγκροτούνται τα στρατόπεδα στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Οι αντιθέσεις εκδηλώνονται και παίρνουν μορφή και περιεχόμενο ενός διευρυνόμενου πλέγματος στο οποίο περιπλέκονται όλες οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία), οι ισχυρές δυνάμεις της περιοχής (Τουρκία, Αίγυπτος, Ισραήλ, Κατάρ) και η Ελλάδα. Το επίκεντρο είναι η Λιβύη και η θάλασσα της εξ αιτίας των υψηλών αποθεμάτων σε πετρέλαιο και αέριο και ακολουθούν η Ελλάδα και η Κύπρος.

Τώρα πια που οι θάλασσες δεν είναι μόνο δρόμος ταξιδιών και περιοχές αλιείας αλλά διαφιλονικούμενα ενεργειακά οικόπεδα που ορίζει (εν πολλοίς αυθαίρετα) η κάθε χώρα όπως οι καουμπόηδες στην άγρια Δύση: Από δω ως που έφτανε το μάτι τότε, από δω ως που επιτρέπουν το σκάψιμο στους βυθούς τα σύγχρονα θερμοαντοχικά υλικά, η σκληρότητα και η ισχύς άντλησης των πρωτόγνωρων αντλητικών μηχανών.

Αλλά τι ακριβώς σχεδιάζει η Τουρκία υπό το ΑΚΡ και τον Ερντογάν στην περιοχή;

 

Η κεντρικότητα του Ισλάμ συνδυασμένη με την παγκόσμια ενεργειακή πολιτική.

Από τότε που η κυβέρνηση Ερντογάν κήρυξε το 2005 ως «έτος της Αφρικής» έχουν περάσει 15 τόσα χρόνια. Σε αυτά τα 15 χρόνια που τετραπλασιάστηκε το ΑΕΠ της Τουρκίας, η Τούρκικη κυβέρνηση μεθοδικά και σταθερά, θέτει στόχους, παίρνει πρωτοβουλίες και μέτρα ενίσχυσης της παρουσίας της σε αυτή την ήπειρο της εξελισσόμενης νεοαποικιοκρατίας αλλά και των νέων, ντόπιων, ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.

Βασικός μοχλός ανάπτυξης του τούρκικου επεκτατισμού και επιχειρηματικής δραστηριότητας είναι η «Τουρκική Συνομοσπονδία Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών»(TUSKON), η οποία προωθεί κυρίως τα συμφέροντα καπιταλιστών που σχετίζονται με το κυβερνών κόμμα (ΑΚΡ) του πρωθυπουργού Ερντογάν. Η TUSKON συνενώνει 30.000 εταιρείες και 150 περιφερειακές εμπορικές οργανώσεις, συνιστώντας επί της ουσίας την καινούρια επιχειρηματική βιτρίνα μίας χώρας που κατατάσσεται πλέον διεθνώς στη 17η θέση οικονομικής ισχύος. Πέρα από την TUSKON, η τουρκική αστική τάξη χρησιμοποιεί και μηχανισμούς της λεγόμενης ήπιας ισχύος προωθώντας τη δράση ισλαμικών οργανώσεων αρωγής και «αναπτυξιακής» βοήθειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ηΤΙΚΑ, η «Τουρκική Υπηρεσία Διεθνούς Συνεργασίας και Ανάπτυξης», που έχει σε εξέλιξη δεκάδες αποστολές σε 37 αφρικάνικες χώρες.

Το τούρκικο κυβερνών κόμμα ΑΚΡ εκφράζει έμπρακτα και σταθερά τη δυναμική των νέων αστικών δυνάμεων της ραγδαία αναπτυσσόμενης Τουρκίας. Γι’ αυτό και δηλώνει συνεχώς πώς η Τουρκία οφείλει να κάνει την παρουσία της πιο έντονη και ορατή στο διεθνές περιβάλλον, επιδιώκει την αναθεώρηση διεθνών συμβάσεων, επαναλαμβάνει πως θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά της επί των φυσικών πόρων στις θάλασσες, τα οποία ξεκινούν από την Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, τη Διώρυγα του Σουέζ και απλώνονται μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό.

Ο Ινδικός Ωκεανός, πρωτευόντως, αλλά και η ανατολική Μεσόγειος αποτελούν για τον Ερντογάν ιδέα: η κεντρικότητα του Ισλάμ συνδυασμένη με την παγκόσμια ενεργειακή πολιτική.

Τα δεδομένα είναι ορατά, οι δηλώσεις συνοδεύονται από έμπρακτα προωθούμενες πολιτικές. Η Βόρεια Αφρική αντιμετωπίζεται από την τούρκικη ελίτ ως μέρος της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, περιοχή με την οποία και η τούρκικη κοινωνία γενικότερα νιώθει οικεία όχι μόνο γιατί είναι κοντά αλλά και γιατί οι στενοί ιστορικοί δεσμοί των εκεί μουσουλμανικών πληθυσμών με τους Οθωμανούς ανατροφοδοτούν την αναδυόμενη αντίληψη από τον Ερντογάν και το ΑΚΡ πως η Βόρεια Αφρική αποτελεί μέρος της Οθωμανικής – τουρκικής περιφέρειας. Το ζήτημα είναι και η υπόλοιπη Αφρική, κυρίως η μακρινή υποσαχάρια περιοχή. Περιοχή γεμάτη προβλήματα, πείνα, αρρώστιες και εμφύλιους πολέμους αλλά και μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας και ορυκτού πλούτου.

Για τους σκοπούς αυτούς, εκτός από τις στοχευμένες επισκέψεις πολυμελούς επιχειρησιακής και διπλωματικής αντιπροσωπείας υπό τον Ερντογάν σε μεμονωμένα κράτη (2005 Αιθιοπία, Νότια Αφρική), η τούρκικη κυβέρνηση διοργάνωσε το 2008 στην Κωνσταντινούπολη τη σύνοδο κορυφής Αφρικής – Τουρκίας στην οποία συμμετέχουν υψηλόβαθμοι κρατικοί λειτουργοί από 49 αφρικάνικες χώρες.

Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη σύνοδο, ο δρόμος άνοιξε. Η Τουρκία, την ίδια χρονιά, εκλέγεται μη μόνιμο μέλος του συμβουλίου ασφάλειας του ΟΗΕ με την ψήφο 51 από τις 53 αφρικάνικες χώρες

Παράλληλα επιχειρεί κινήσεις στρατηγικής σημασίας. Το Τζιμπουτί είναι το τέλος της διαδρομής του στρατηγικού ναυτιλιακού δρόμου από το Σουέζ, στο στενό Μπαμπ ελ Μαντάμπ, που αποτελεί βασικό κόμβο προς τον Κόλπο του Άντεν και τον Ινδικό Ωκεανό. Η παραπάνω εμπορική διαδρομή είναι ζωτικής σημασίας για την παγκόσμια οικονομία, καθώς 25.000 πλοία και το 20% των παγκόσμιων εξαγωγών περνά μέσα από αυτή σε ετήσια βάση.

Γι’ αυτό και αυτό το μικροσκοπικό, κρίσιμο για το στρατηγικό κέρας της Αφρικής, το Τζιμπουτί, είναι το διοικητικό κέντρο των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων της περιοχής. Στο όνομα της επιχείρησης για την καταπολέμηση της σομαλικής πειρατείας συνωστίζονται 4.200 αμερικανοί στρατιωτικοί, σταθμεύουν 20 αεροσκάφη F-15 και drones, 1.900 γάλλοι και 7 αεροσκάφη Mirage 2000, 600 μέλη της Ναυτικής Δύναμης Αυτοάμυνας της Ιαπωνίας, 300 Ιταλοί στρατιώτες, άγνωστος αριθμός Κινέζων, όσο και Σαουδάραβες, προς εξασφάλιση του ναυτιλιακού στενού.

Παρά ταύτα η υπό τον Ερντογάν τούρκικη κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε με το Τζιμπουτί. Έριξε το βάρος στη διπλανή Σομαλία. Ακολουθώντας τον «ανεξάρτητο» και μοναχικό δρόμο που επιτάσσει ο νεοοθωμανικός μεγαλοϊδεατισμός, ο Ερντογάν πήρε το ρίσκο να επενδύσει σε αυτήν την ασταθή και χαοτική χώρα με σκοπό να την καταστήσει σταθερή πολιτικά.

Τότε τα γεωστρατηγικά οφέλη θα είναι πολλαπλά και ο ρόλος του τούρκικου κρατικού σχηματισμού στον νέο παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων αναβαθμισμένος, συμπεριλαμβανομένης και μιας νέας σχέσης με τις ΗΠΑ. Εκεί και στο πολλά υποσχόμενο, σε αποθέματα πετρελαίου, υπέδαφος της Σομαλίας στοχεύει η κυβέρνηση Ερντογάν.

Οι Σομαλοί θυμούνται, λοιπόν, ακόμη τον Τούρκο Πρόεδρο, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Μογκαντίσου, το 2011, να παίρνει αγκαλιά το πρώτο βρώμικο και πεινασμένο παιδί που βρήκε στο διάβα του, πετυχαίνοντας το μαλακό συναισθηματικό τους υπογάστριο. Να συνάπτει στη συνέχεια ειδική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας (2014), να εγκαινιάζει παράλληλα(2015), νοσοκομείο 13.500 m2 το οποίο χρηματοδοτήθηκε από την τουρκική υπηρεσία διεθνούς συνεργασίας και ανάπτυξης. Το νοσοκομείο φέρει το όνομα Ερντογάν. Δεν είναι παράξενο λοιπόν πως αν επισκεφθεί κάποιος την πρωτεύουσα Μογκαντίσου θα αντικρίσει, πλέον, περισσότερες τουρκικές παρά σομαλικές σημαίες, ενώ θα διαπιστώσει πως πολλά από τα αγόρια ακούν στο όνομα Ερντογάν και τα κορίτσια στο Ιστανμπούλ.

Ούτε προκαλεί, μετά τα παραπάνω, ερωτήματα το γεγονός πως το 2014 τρεις τούρκικες φρεγάτες και ένα πλοίο ανεφοδιασμού πλέουν κατά μήκος του συνόλου των αφρικανικών ακτών και καταπλέουν σε 25 λιμάνια 24 διαφορετικών κρατών με κέντρο τη Σομαλία.

Στις εξελίξεις πρέπει να προστεθούν και οι βαθύτατοι ιστορικοί δεσμοί και κοινές επιδιώξεις της Τουρκίας –ισχυρού Κατάρ, εδραιωμένοι στα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο της τότε Αγγλο-Οθωμανικής αντιπαλότητας, οι οποίοι συσφίχθηκαν ιδιαίτερα μετά το 2002, με την άνοδο του AKP στην εξουσία.

Το άνοιγμα της Τουρκίας στην Αφρικανική ήπειρο έχει ως οικονομικό αποτέλεσμα την αύξηση του όγκου των εμπορικών συναλλαγών από τα $5,47 δισ. στα $23,4 δισ. το 2014, οι άμεσες επενδύσεις στην περιοχή να ξεπεράσουν τα $ 6 δισ. και η τουρκική αναπτυξιακή βοήθεια στις αφρικανικές χώρες να ανέλθει στα 1,5 δισ. τα χρόνια 2012-14.

Η Λιβύη εντάσσεται σε αυτήν τη γενικότερη, μόνιμη και στρατηγικής σημασίας επεκτατική πολιτική της νέας Τουρκίας που αναζητά και διεκδικεί ζωτικό χώρο. Και μάλιστα σε μια περιοχή που όλοι οι ιμπεριαλιστικοί παίχτες «παίζουν» και η Κίνα καταφθάνει πάση δυνάμει, να κατακλύσει την ήπειρο.

 

Λιβύη , το δεύτερο θέατρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Η Λιβύη έχει τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου (48.000 δισεκατομμύρια βαρέλια, η ένατη στη σειρά παγκόσμια) στην Αφρική. Η χώρα εξορύσσει σήμερα 1,1 εκατ. βαρέλια ημερησίως (είναι η δέκατη όγδοη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο) και σχεδιάζει να αυξήσει την παραγωγή στο 1,5 εκατ. βαρέλια έως το τέλος του 2020.

Η Λιβύη γίνεται το δεύτερο θέατρο, μετά τη Συρία, όπου η Ουάσιγκτον διασταυρώνει τα ξίφη της με της Μόσχας, μέσω ποικίλων εξωτερικών δυνάμεων αλληλοσυμπληρούμενων και αλληλοϋποβλεπόμενων συμφερόντων. Η Τουρκία, το Κατάρ, ομάδες οι οποίες πρόσκεινται στη Μουσουλμανική αδελφότητα (αλλά και η Ιταλία), υποστηρίζουν την κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης Σάρατζ με έδρα την Τρίπολη (που επίσης υποστηρίζει η Γερμανία και ο ΟΗΕ), ενώ η Γαλλία, η Σαουδική Αραβία και η Ρωσία έχουν υποστηρίξει τον στρατηγό Χαφτάρ (όργανο της CIA για περισσότερα από 30 χρόνια) που ελέγχει την κατ’ εξοχήν πετρελαιοφόρα δυτική Λιβύη.

Το περίεργο αυτό πάζλ συμπληρώνεται από μια ιδιομορφία –κατάλοιπο του καθεστώτος Καντάφι: Η «Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου» (NOC) εξακολουθεί να είναι ο μοναδικός φορέας των εξαγωγών αργού πετρελαίου της Λιβύης μέσω ενός πολύπλοκου δικτύου συνεργασιών με ξένες εταιρείες. Τα Ηνωμένα Έθνη μάλιστα – με την πλήρη συμφωνία των ΗΠΑ – έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θα μπορούσε να εξάγει πετρέλαιο από τη Λιβύη κανένας άλλος πέραν της NOC.

Ωστόσο, τα χρήματα που καταβάλλουν στη NOC οι ξένες εταιρείες πετρελαίου ή οι ναυτιλιακές εταιρείες ως τίμημα στις πωλήσεις, κατατίθενται αποκλειστικά στην Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης (CBL) από την οποία πληρώνονται οι μισθοί όλων των αντιμαχόμενων στρατιωτικών ομάδων στη χώρα επειδή όλοι έχουν καταχωρηθεί ως κρατικοί υπάλληλοι! Και οι δυο φορείς,NOC και CBL, τεχνικά εδρεύουν στην Τρίπολη.

Πως να γίνει; Αν δεν εξαχθεί πετρέλαιο από τις περιοχές που ελέγχει ο στρατηγός Χαφτάρ η χώρα καταρρέει. Αν όμως αυτό εξορυχτεί και δεν πωληθεί από την ελεγχόμενη από την κυβέρνησηNOC, τότε τα κρατικά έσοδα καταρρέουν. Αλλά από αυτά, μέσω της ουδέτερης CBL, αμείβονται οι αντιμαχόμενοι στρατοί και όλοι ανεξαιρέτως οι κρατικοί υπάλληλοι σε ανατολική και δυτική Λιβύη. Γι αυτό και τελικά όλοι συμφωνούν οι μεν να παράγουν, οι δε κατά καιρούς ακόμη και ένοπλα αντιμαχόμενοι να πωλούν και αμφότεροι να αμείβονται από κοινού από την Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης (CBL).

Αυτή η ιδιομορφία (εκείνοι που ελέγχουν τα πετρελαϊκά πεδία, τους αγωγούς και τους τερματικούς σταθμούς να μην έχουν ελέγξει ποτέ τις πληρωμές και τα χρήματα που αντλεί το πετρέλαιο της Λιβύης από τη διάθεσή του στην ελεύθερη αγορά), συνθέτει μια τραγελαφική πραγματικότητα και ταυτόχρονα έναν άξονα των πολιτικών συμπεριφορών στη Λιβύη.

Η ίδια ιδιομορφία συνθέτει και την υλική βάση της δίχρονης, ήδη, δυναμικής εκεχειρίας που έχει επιτευχθεί ανάμεσα στις αντιμαχόμενες μερίδες της χώρας. Εκεχειρία που συνοδεύεται από τη διακηρυγμένη επιδίωξη πραγματοποίησης ενός προγραμματισμένου Εθνικού Συνεδρίου, που στηρίζεται από τον ΟΗΕ, με στόχο να διευκολύνει τις εθνικές εκλογές στη διχασμένη χώρα.

 

Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να διαρκέσει αιώνια.

Ήδη η απόφαση του αρχιστράτηγου του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA), Χαλίφα Χαφτάρ, (ηγέτη με έντονα αντι-ισλαμικά χαρακτηριστικά που υποστηρίζουν Γαλλία, Ρωσία αλλά και η Σαουδική Αραβία, να εξαπολύσει την υπό εξέλιξη επίθεση στην Τρίπολη, (με τη βοήθεια της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων) έχει προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις στους σχεδιασμούς των εμπλεκόμενων στη Λιβύη των φατριών και του διχασμού.

Σε αυτή την σύνθετη πολιτική κατάσταση επενδύει και η Τουρκία με σκοπό να αποκτήσει επιρροή στη Λιβύη, παρουσιαζόμενη ως ένα από τα διεθνή στηρίγματά της νομιμότητας. Γι’ αυτό, προς ώρας, στηρίζει την επίσημη κυβέρνηση που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ παρόλο που αυτή δεν ελέγχει παρά ένα μικρό τμήμα της λιβυκής επικράτειας. Επιπλέον δε μέσω της συμφωνίας που υπογράφηκε μεταξύ Αλ-Σαραζ και Τουρκίας ουσιαστικά προσβλέπει σε «δικαιώματα» στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή που συνδέει επιπλέον τη Λιβύη με θαλάσσια σύνορα Κύπρου και Ελλάδας.

Η Τουρκία έχει εξοπλίσει την κυβέρνηση της Τρίπολης με drones και στρατιωτικά οχήματα και σύναψε συμφωνία με τον Σάρατζ για την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας. Εντούτοις, η απόφαση της Βουλής των αντιπροσώπων της Λιβύης, η οποία πρόσκειται στον Εθνικό Στρατό (LNA) του στρατηγού Χαφτάρ, να απορρίψει τη συμφωνία που έχει συναφθεί με την Τουρκία δημιουργεί σοβαρά εμπόδια στους στόχους της Άγκυρας.

Μεγαλύτερες δυσκολίες και διεθνείς αρνήσεις συναντά η απόφαση Ερντογάν να στείλει στρατιωτική βοήθεια που του ζητήθηκε από την κυβέρνηση της Τρίπολης: ΗΠΑ, Ρωσία, Ιταλία, αλλά και ΕΕ, στο όνομα της πολιτικής περιορισμού της Τουρκίας σε περιφερειακή έστω δύναμης ,έχουν ήδη διαμηνύσει σε όλους τους τόνους ότι απορρίπτουν ξένη παρέμβαση στα εσωτερικά της Λιβύης.

Η κρισιμότητα της κατάστασης συμπυκνώνεται στην πρόσφατη δήλωση του προέδρου της Βουλής της Λιβύης: «Όλες οι χώρες έχουν προειδοποιήσει την Τουρκία να μην επέμβει. Δεν επιθυμούν μια (περιφερειακή) σύγκρουση», τόνισε στο Γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων. Ζήτησε μάλιστα δε από τον Κύπριο Υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Χριστοδουλίδη, τον οποίο συνάντησε στη Λευκωσία, να μεταφέρει δυο μηνύματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να μεταφέρει στην ΕΕ το μήνυμα πως «οι Λίβυοι πρέπει να αποφασίσουν μόνοι τους για το μέλλον τους», καθώς και το μήνυμα πως«τυχόν εμπλοκή της Τουρκίας στην κρίση στη Λιβύη, με στρατεύματα επί του εδάφους,θα σημαίνει την πλήρη αποσταθεροποίηση όχι μόνο της χώρας αλλά και όλης της περιοχής».

Η επικινδυνότητα και κρισιμότητα της κατάστασης για τους λαούς της περιοχής είναι εμφανής. Το ζήτημα είναι «τι κάνουμε».

Σκέψεις, λοιπόν, γι’ αυτό, ως συμβολή στη συλλογικό αγώνα για το ελληνοτουρκικό ζήτημα στο φως αυτών των εξελίξεων απαιτούν ξεχωριστό, δεύτερο μέρος αυτού του σημειώματος.

 

 

 

 

 

 

 

Χονγκ Κονγκ όπως Τιεν Αν Μεν

 

Πλατεία Τιεν Αν Μεν. 1989. Φοιτητές μπροστά στο άγαλμα της “Θεάς της Δημοκρατίας”

Ο ιμπεριαλισμός από τη πρώτη στιγμή της ύπαρξης του εκμεταλλεύτηκε τις αντιφάσεις στους κόλπους των λαών που ήθελε να υποτάξει και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις αντίπαλες τάξεις των εθνών που ήθελε να αποικιοποιήσει. Τα γεγονότα του Χονγκ Κονγκ αξιοποιούνται στο έπακρο από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία με στόχο την αποσταθεροποίηση της Λ. Δ. της Κίνας. Το πρόσχημα γνωστό και τετριμμενο: η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όμως κατά το 19ο αιώνα οι Κινέζοι ήσαν οι βάρβαροι που δεν δέχονταν τον «εκπολιτιστικό» ρόλο των μεγάλων δυτικών δυνάμεων. Οι Βρετανοί στους περίφημους πόλεμους του οπίου κατόρθωσαν να αρπάξουν το Χονγκ Κονγκ και σε συνεργασία με τους υπόλοιπους δυτικούς να υποτάξουν την Κίνα. Στις 30 Ιουνίου 2017 η πρώην Βρετανική αποικία επέστρεψε στην Κίνα ,υπό όρους βέβαια, και τώρα οι  άγγλοι ιμπεριαλιστές το φυσούν και δεν κρυώνει.

Η Κίνα όμως στις αρχές του 21ου αιώνα είναι μια μεγάλη εμπορική και στρατιωτική δύναμη. Και είναι δύσκολο να εξαπολύσεις εναντίον της ένα ανοιχτό αποικιακό πόλεμο. Πόσο μάλλον που είναι μέλος των BRICS*. Ωστόσο ο πρόεδρος Τραμπ νομοθέτησε, λες και η Κίνα είναι αμερικάνικη επικράτεια. Δεν είναι παράξενο, πάντα οι γιάνκηδες ήταν θρασείς και αλαζονικοί. Ειδικά η στρατηγική του νέου «περίεργου» προέδρου βάζει την Κίνα σαν τον νούμερο ένα στόχο της εξωτερικής και οικονομικής του πολεμικής. Δεν μένει όμως πίσω το πιστό σκυλί των αμερικανών στην Ευρώπη. H Μ. Βρετανία μπορεί να είναι η σκιά του εαυτού της αλλά κάνει ότι μπορεί  για να κάνει δύσκολη τη ζωή της  Κίνας. Αν είδε κανείς την προηγούμενη εβδομάδα την συνέντευξη που έδωσε ο πρέσβης της Λ.Δ. της Κίνας στο B.B.C., θα απόρησε ασφαλώς με το θράσος και το χυδαίο αντικομουνισμό του βρετανού δημοσιογράφου σε αντίθεση με την αμεροληψία και το ήθος για το οποία φημίζεται το κανάλι.

Όπου υπάρχει όμως καπνός υπάρχει και φωτιά. Η εξέγερση στο Χονγκ Κονγκ πυροδοτήθηκε από δύο αιτίες. Ο ευρύτατα γνωστός λόγος είναι η αλλαγή του ειδικού καθεστώτος της πόλης, προϊόν συμβιβασμού με τους αποικιοκράτες, και η δυνατότητα έκδοσης εφεξής στην ηπειρωτική Κίνα για τελεσθέντα εγκλήματα. Η πραγματική αιτία όμως που έβαλε φωτιά και έβγαλε τη νεολαία στους δρόμους είναι η κατακόρυφη αύξηση των ενοικίων. Στο Χονγκ Κονγκ λόγω του  ειδικού καθεστώτος, η γη ανήκει σε ελάχιστους μεγιστάνες του πλούτου. Η ιλιγγιώδης άνοδος των τιμών και ειδικά των έγγειων αξιών δημιούργησε μεγάλη δυσαρέσκεια.Το τελευταίο διάστημα καθώς η πόλη-λιμάνι εξαρτάται για τα πάντα από την ενδοχώρα ή από την πρώην αποικιακή μητρόπολη το φρενάρισμα της θυελλώδους ανάπτυξης του κινέζικου καπιταλισμού δημιουργεί πληθωριστικά φαινόμενα.  Όπως και στα γεγονότα του 1989, στη πλατεία Τιεν Αν Μεν, ο ιμπεριαλισμός δεν έχασε την ευκαιρία.

Να συστήσουμε την λαϊκή επιτροπή εορτασμου του ’21!

Το ’21 έχει πολλές ψυχές. Οπως όλες οι αστικές επαναστάσεις. Πόσο μάλλον οι πρώιμες αστικές επαναστάσεις στις οποίες αδιαμφησβητο ρόλο έπαιξαν προκαπιταλιστικες κοινωνικές τάξεις. Οι Φαναριωτες, η εκκλησία, οι κοτσαμπασηδες, οι κλεφταρματολοι. Την ηγεσία την έδωσαν έμποροι και καπετάναιοι αστοί, όπως ο Ρήγας και ο Μιαούλης. Προδότες της τάξης τους «φωτισμένοι» αριστοκράτες όπως οι Υψηλάντηδες και ο Μαυροκορδατος. Αλλά την κρίσιμη μαζα την έδωσαν οι ανώνυμοι αγρότες και ναυτεργάτες, από τους οποίους, η Ιστορία,  η γραμμένη από τους νικητές, λίγα ονόματα «θυμάται» όπως του Οικονόμου από τη Σάμο.

Το αστικό κράτος, το υπουδουλο στις μεγάλες δυναμεις από τη γέννηση του στη ναυμαχία του Ναυαρινου, έρχεται να γιορτάσει με υπερθέαματα του τύπου «Ολυμπιακοί Αθηνών 2004», τα 200 χρόνια της ψοφοδεους ύπαρξης του. Η εργατική τάξη της χωρας, η πρωτοπόρα τάξη της εποχής μας, η προοδευτική διανόηση, το Κομμουνιστικό κόμμα, τα κόμματα και οι οργανώσεις που έχουν αναφορά στη σοσιαλιστική επανάσταση και την εργατική τάξη, πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τα λάβαρα του έθνους που πέταξε η αστική τάξη (Ιωσήφ Σταλιν).

Οι λόγοι για μια τέτοια πρωτοβουλία είναι πολλοί. Θα ξεκινήσουμε από την αφορμή που δεν είναι και ο σημαντικότερος λόγος. Πρόεδρος της αστικής επιτροπής εορτασμού του ’21 χρίστηκε από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη η κυρία Γιαννα Αγγελοπούλου. Η αστική τάξη της χώρας δεν φόρτωσε απλώς τα χρέη της κρατικοδιαιτης και υπόδουλης στον ιμπεριαλισμό ύπαρξης της στο λαό δια των μνημονίων, θέλει τώρα και να βγει από πάνω. Να βγάλει καινούργια μίζα βαρβάτη, πουλώντας μας πατριωτισμό. Να ταυτιστεί με «τις σημαίες των προγόνων μας»* και έτσι να ξεπλύνει το πλιάτσικο και τις προδοσίες της. Και δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική προσωπικότητα, πιο απαξιωμενη στη λαϊκή συνείδηση για την αβελτηρια της και την ξιπασια της απ’ την κύρια πρόεδρο. Αν καταφέρουν να ξεπλυνουν ένα σκάνδαλο τετοιας ολκής όπως οι ολυμπιακοι της Αθήνας 2004, τοτε σίγουρα όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες που φόρτωσαν στις πλάτες μας τα σπασμένα από τα σκάνδαλα της Ζήμενς και της Νοβαρτις θα πιστέψουν ότι μπορεί να απαλλαχθούν στα «δικαστήρια του μέλλοντός μας»**.

Δεύτερος λόγος,σημαντικοτερος απ’αυτον του ξεπλύματος μιας συζύγου καταχρεωμένου γόνου μεγαλοαστικής οικογένειας, είναι η εθνική ξεφτίλα ο λαός να πεινάει μετά από δέκα χρόνια θυσιών για να ξαναμπεί μπροστά η μηχανη του κέρδους και οι κύριοι αστοί και οι οργανικοι διανοούμενοι*** που απαρτίζουν την επιτροπή εορτασμού, να ξοδεύουν εκατομμύρια ευρώ από το υστέρημα του λαού, που αποτελεί ο κρατικός προϋπολογισμός, ακόμη και αν δεν βάλουν το χέρι στο μέλι όπως το κάνουν πάντα. Θέλετε κύριοι εορτασμους και πανηγυρεις, από την τσεπη σας! Όχι άλλα βάρη στο λαό!

Σημαντικότερος λόγος όσων μπορώ να σκεφτώ είναι αυτός που γράφει ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο: η εργατική τάξη της χώρας πρέπει να ανυψωθεί σε ηγεμονική τάξη της κοινωνιας αν θέλει ποτέ να πάρει την εξουσία. Και ο μόνος τρόπος για να το πετύχει αυτό είναι μάθει να γράφει την πραγματική ιστορία της χώρας αυτής και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όσο ηρωικά και ανυστεροβουλα  κι αν πολεμησαν ο Ρήγας και η Μπουμπουλίνα κέρδισαν οι Μαυροκορδάτοι και οι Μαυρομιχαλαίοι. Αν θέλουμε σήμερα η Ελλαδιτσα μας να σηκώσει το ανάστημα της πρέπει ο λαός να πετάξει στο περιθώριο της ιστορίας τους απογόνους των κοτζαμπάσηδων-τοκογλυφων και των καραβοκυραιων-εφοπλιστων του ’21 και να πάρει στα χέρια του την πραγματική εξουσία αυτής της χώρας.

*ειρωνική αναφορά στο έργο που σκηνοθέτησε ο Κληντ Ηστγουντ, στο οποίο γίνεται προσπάθεια να ταυτιστεί ο αμερικανικος και γιαπωνέζικος ιμπεριαλισμός με τους  λαϊκούς ανθρώπους που σκοτώνονταν για μια «ξένη σημαία».

**αναφορά στο τραγούδι που τραγουδησε η Δημητριάδη και όπου γίνεται σύνδεση της λαϊκής μνήμης που θα διεκδικήσει την εξιστόρηση της και των λαϊκών δικαστηριων ενός προσφατου ενδοξου επαναστατικου παρελθόντος.

***ο Γκράμσι ονομάζει οργανικούς διανοούμενους τους ανθρώπους που δεν είναι διανοούμενοι με την παραδοσιακή εννοια αλλά υπηρετούν με το έργο τους  μια κοινωνικη τάξη, όχι απαραίτητα τις κυρίαρχες, εκμεταλλευτικες αλλά και κάποια από τις υποτελεις, εκμεταλλευόμενες.

ΤΕΛΙΚΑ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

 

 

Όταν στον προεκλογικό αγώνα του 2009, το Σεπτέμβρη, ο Γ.Παπανδρεου ο νεώτερος,ο επωνομαζομενος και Γιωργακης, έσκιζε τα ρούχα του, φωνάζοντας στον αντίπαλο του Κώστα Καραμανλή, σε όλους τους τόνους, ότι λεφτά υπαρχουν για να καλυφθούν οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους, απέδειξε περίτρανα όταν εξελέγει πρωθυπουργός όχι μόνο ότι έλεγε ψέματα χωρίς ίχνος ντροπής, βάζοντας μας το Μάιο του 2010 στο δρόμο των μνημονίων αλλά και ότι γνωρίζοντας το βάθος της κρίσης, συζητούσε κρυφά με τον πρόεδρο του Δ.Ν.Τ. Ντομινίκ Στρος Καν, με ποιο τρόπο θα υποθηκεύσει τη χώρα μας. Αποδείχθηκε ξεκάθαρα από τότε ότι αυτός ο δρόμος όχι μόνο δεν ήταν αναγκαστικός μονόδρομος αλλά και ότι μας οδήγησαν σ’ αυτόν οι «ανάγκες» πλουτισμού της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας. Η επιχείρηση «ολυμπιακοί αγώνες Αθηνα 2004″ποτέ δεν απασχόλησε την ελληνική δικαιοσύνη. Το πώς φτάσαμε ένα μόλις χρόνο πριν τους ολυμπιακούς να δίνονται όλα τα έργα χωρίς διαγωνισμό με απευθείας ανάθεση σε διάφορες πολυεθνικές εταιρείες ποτέ δεν μας το εξήγησε η κ.Γιαννα Αγγελοπούλου, πρόεδρος της Ελληνικής ολυμπιακής επιτροπής και επισης πρόεδρος της επιτροπής διοργάνωσης των αγώνων.

Μας επιτρέπετε να κάνουμε μια γενίκευση; Από επανιδρυσεως του, την επομένη της απελευθέρωσης από την ναζιστική κατοχή, τον Οκτώβρη του 1944, το ελληνικό κράτος χρηματοδοτούσε αφειδώς με δανεικά και αγύριστα την εγχώρια πλουτοκρατία και παρέδιδε τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, το φυσικό πλούτο, την εργατική δύναμη και τους αγρότες, τζάμπα στους εγχώριους και ξενους επενδυτές. Θα πρέπει κάποιος να είναι αφελής αν περίμενε το αντίθετο αφού δικό τους ήταν το κράτος. Αυτοί ήταν οι νικητες στον «εμφύλιο’ που εξαπέλυσαν ενάντια στο λαό που αντιστάθηκε ενάντια στους κατακτητές. Αυτό το κρατος δεν το ανετρεψε βέβαια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Μεταπολίτευση τον Αύγουστο του 1974 ούτε ο Ανδρεας Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 1981, με την Αλλαγή, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το Γενάρη του 2015.

Η κρίση υπερχρέωσης του ελληνικού κράτους το 2010 όχι μόνο ήταν αποτέλεσμα του παράνομου πλουτισμού των μεγαλοβιομηχανων, των μεγαλοτραπεζιτων και των μεγαλοεφοπλιστων, που ανέδειξε το εγχώριο επιχειρηματικό δαιμόνιο αλλά αποδείχθηκε και μια χρυσή ευκαιρία για να αυξήσουν την περιουσία τους χάρις στα μνημόνια με τα οποία ρίχτηκαν στα τάρταρα μισθοί, συντάξεις, δικαιώματα, οι επιχειρήσεις των μικροαστών, οι δημόσιες επιχειρήσεις και ξεπουλήθηκε αντί πινακιου φακής η δημόσια και ιδιωτική λαϊκη ακίνητη περιουσία.

Η κ. Αγγελοπούλου, όπως και πριν απ’ αυτήν, οι Νιάρχος, Ωνάσης, Ανδρεάδης, Λαμπράκης, Κόκκαλης ή οι μετά από αυτήν Σαββίδης, Μαρινακης κλπ δεν έδωσαν ούτε θα δοσουν ποτέ λογαριασμο στα δικαστήρια και στη επίσημη ιστορικη μνήμη αυτής της χώρας όσο έχουν την εξουσία. Σε ποιον δηλαδη να δοσουν λογαριασμό, στον εαυτό τους;!

Ωστόσο στις μικρές και μεγάλες μάχες που δίνουμε καθημερινα οι εργαζομενοι αυτής της χωρας, πρέπει να διδασκομαστε από τα λάθη μας και να μην τα επαναλαμβανουμε. Πρέπει να θυμηθούμε ότι μετά τις πρώτες εκλογές του 2012 ο Αλέξης Τσίπρας συνεφαγε με την κ Αγγελοπουλου, όπως άλλωστε και η κ. Δούρου με τον κ. Μαρινάκη και τον κ. Μελισσανιδη. Πιθανότατα η κ. Αγγελοπούλου εκτός από το να ευχηθεί «καλή επιτυχια» στους αντιμνημονιακους, αντικαπιταλιστές του κ. Τσίπρα ήθελε πιο απτά ανταλλάγματα για την ευμενή στάση της δίπλα στους νικητές της επόμενης μέρας: να μην μπλέξουν το όνομα της σε κάποιες πιθανές δικαστικές έρευνες για το πόθεν έσχες της τεραστιας περιουσίας της. Και φυσικά δεν την ενέπλεξαν. Όπως δεν ενέπλεξαν και ολόκληρο τον επιχειρηματικο κόσμο που θησαυρισε στις μέρες του Σημίτη από τις απ’ ευθείας αναθέσεις κρατικών προμηθειών στη Siemens,την Intracom και την Intrasoft. Όπως «ξέχασαν» και το σκάνδαλο του Βατοπεδιου, που εκτυλίχτηκε επί Κωστάκη Καραμανλη, για να πάρουν το Ο.Κ. για τη συμμετοχή του κ. Πάνου Καμμένου στην κυβέρνηση τους.

Και νάτη πάλι την κ. Αγγελόπουλου, πρόεδρο της μητσοτακικης επιτροπης εορτασμού των 200 χρόνων της εθνικής παλιγενεσιας. Θα μας παραχώρησει άραγε, τη συμμετοχή της στους εορτασμούς, «δωρεάν», αφού πρόκειται για εξόχως  τιμητική και απαλλακτική από οποιεσδήποτε υποψίες για την άλλη προεδρία της, το «ένδοξο 2004», ή θα το χρυσοπληρώσουμε όπως τότε;

Και μιας και μιλάμε για το ’21, εργαζομενοι αυτής της χώρας, θα ξεχάσουμε άλλη μια φορά ότι οι αστοί και οι κοτζαμπάσηδες δεν δίστασαν να κηρύξουν εμφυλιο και να φυλακίσουν τον Κολοκοτρώνη προκειμένου να βάλουν στο χέρι τα δάνεια της ανεξαρτησιας. Ότι προκειμένου να περάσει στην εθνοσυνελευση η «πράξη υποτέλειας στην Αγγλια», απείλησαν σαν προδότη το Δημητριο Υψηλάντη. Ότι σκότωσαν τον πρώτο κυβερνήτη του ελληνικού κράτους, Ιωάννη Καποδίστρια,γιατι δεν συμβαδίζε με τα συμφέροντα της γηραιάς Αλβιωνος και της αιώνιας «συμμάχου» Γαλλίας. Ότι αν δεν ήταν οι αδέκαστοι δικαστες Γεωργιος Τερτσετης και Αναστάσιος Πολυζωϊδης, η Αντιβασιλεία θα είχε σκοτώσει το Γέρο και τον Πλαπούτα. Αυτοί είναι που σε άλλους χρόνους πλούτισαν με τον πόνο της προσφυγιάς, με την πείνα στην Κατοχή, με τον εμφύλιο  και με κάθε δυστυχία του λαού μας. Οι ίδιοι που απόντες από κάθε εθνική συμφορα ξαναγύριζαν πάντα πάνω στα «συμμαχικά» καράβια, στεφανωμένοι με τη δόξα του νικητή και τον τίτλο του πατέρα της πατρίδας.

 

Προχωρά σε συγκρότηση ο Συντονισμός Διαλόγου και Κοινής Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων.

Δημοσιεύθηκε από τον ιστότοπο Κόμμον, την Τετάρτη 23/10/2019.

Σε ένα σημαντικό βήμα συγκρότησης και ένωσης αγωνιστών προχωρά ο Συντονισμός Διαλόγου και Κοινής Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων, σε μια περίοδο νέας επίθεσης από την κυβέρνηση της ΝΔ, κατακερματισμού της Αριστεράς, έλλειψης ενός ελπιδοφόρου, μετωπικού κομμουνιστικού προγράμματος, αλλά και με σημάδια νέων κοινωνικών αναστατώσεων που θα αναζητήσουν καινούρια πολιτική προοπτική.

Σε Δελτίο Τύπου που εξέδωσε καλεί σε Παναττική Συνέλευση, την Τετάρτη 13 Νοεμβρίου, προχωρά σε συνελεύσεις σε κλάδους, γειτονιές της Αττικής και σε πόλεις της χώρας, που θα καταλήξουν σε πανελλαδική διαδικασία, ενώ θα παρέμβει με κοινή ανακοίνωση, αφίσα και ενιαίο μπλοκ στις διαδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, ετοιμάζεται εισηγητική προγραμματική πολιτική πρόταση, καθώς και πρόταση προσωρινών οργανωτικών αρχών, μέχρι την πανελλαδική διαδικασία που θα καταλήξει μετά από μια μεγάλη και ανοιχτή προγραμματική και πολιτική συζήτηση. Όπως αναφέρεται στο Δελτίο Τύπου:

Ο Συντονισμός Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων θα πραγματοποιήσει παναττική συνέλευση την Τετάρτη 13/11, στην οποία καλεί τους συντρόφους και συντρόφισσες που ενδιαφέρονται για το εγχείρημα να συμμετέχουν για να γίνει το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση ενός μαζικού πόλου συσπείρωσης κομμουνιστικών ρευμάτων προς μια ενωτική οργάνωση, που θα ανοίξει το δρόμο για το κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας. Στη συνέλευση θα συζητηθούν από τους συμμετέχοντες βασικά στοιχεία πολιτικής – προγραμματικής πρότασης, η διαμόρφωση θέσεων για τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς και η ανάδειξη προσωρινού συντονιστικού.

Αντίστοιχες συνελεύσεις θα πραγματοποιηθούν το επόμενο διάστημα και τοπικά σε άλλες πόλεις καθώς και θεματικά για το χώρο της εργασίας, της αυτοδιοίκησης και της νεολαίας σε μια πορεία πανελλαδικής συγκρότησης με στόχο α) τη συμβολή στη συγκρότηση μιας ευρύτερης εναλλακτικής, ενωτικής, μετωπικής πολιτικής απάντησης ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και στα αδιέξοδα του νέου δικομματισμού, β) την ανάδειξη της ανάγκης για μια σύγχρονη πρόταση για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας.

Ο Συντονισμός Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων καλεί επίσης σε μια μαζική, ενωτική παρουσία με κοινό μπλοκ στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 17/11.

* Ο Συντονισμός αποτελείται από 5 οργανώσεις με αναφορά στον επαναστατικό μαρξισμό. Πρόκειται για το σύλλογο για τη διάδοσή του μαρξισμού Γ.Κορδάτος, που αποσπάστηκε από το ΚΚΕ στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Την κίνηση Εργατικός Αγώνας που αποσπάστηκε από το ΚΚΕ το 2012. Οι δύο προηγούμενες ομάδες κινούνται στα πλαίσια αποφάσεων παλαιότερων συνεδρίων του ΚΚΕ και συγκεκριμένα στην κατεύθυνση της Αντιϊμπεριαλιστικής Αντιμονοπωλιακής Δημοκρατικής Ενότητας. Η Παρεμβαση, οργάνωση που δημιουργήθηκε από το τμήμα της ΚΟΕ που παρέμεινε εκτός ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση του Αλέκου Αλαβανου και έχει Μαοϊκές ρίζες. Την ΑΡιστερή ΑΝασύνθεση που προέρχεται από την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραιος Β Πανελλαδική και τις αριστερές συσπειρώσεις φοιτητών με Αλτουσεριανες καταβολές. Και τέλος την Αναμέτρηση που προέρχεται από το ΝΑΡ και τη νεολαία Κομμουνιστική Απελευθερωση, οργανώσεις που αποσπάστηκαν από το ΚΚΕ το 1989, όταν το τελευταίο συνεργάστηκε στα πλαίσια του ενιαίου Συνασπισμού  με τη ΝΔ στην κυβέρνηση Τζανετάκη, με στόχο την παραπομπή του Α.Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά.

  Η κίνηση του Συντονισμού δεν έχει διαφύγει από την προσοχή και την κριτική του ΚΚΕ, το οποίο σε πρόσφατη ΚΟΜΕΠ έχει αναφερθεί στις οργανώσεις αυτές διεξοδικά στα πλαίσια του αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό.

Α.Ο.Ζ. και ξερό ψωμί ή σύνεση και ευημερία;

Η ακροδεξιά Ελληνική Λύση  είναι ένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα που ζητούν επίμονα τη διακήρυξη ελληνικής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (Α.Ο.Ζ.) στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο (Καστελλόριζο). Θα έλεγε μάλιστα κάποιος ότι αυτό το κόμμα έχει δύο πνεύμονες: το Μακεδονικό και την Α.Ο.Ζ.. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα ζητήματα δεν θα υπήρχε Ελληνική Λύση! Κι όμως δεν είναι το μόνο κόμμα που έχει ψηλά στην ατζέντα του την Α.Ο.Ζ.: η αριστερή  ΛΑ.Ε.,η μετεξέλιξη της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, κλινικά νεκρή σήμερα, θεωρούσε περίπου προδοσία την μη ανακήρυξη Α.Ο.Ζ. από την κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!

Πώς έπεσες σε αυτή την παγίδα Νίκο;

του Σενέρ Λεβέντ, από την κυπριακή εφημερίδα Πολίτης 10/09/2019

Πώς είσαι κύριε Νίκο; Πώς πάνε τα κέφια; Το Προεδρικό, οι υποθέσεις των χρημάτων πώς πάνε; Κοίτα, ενώ λέγαμε τέλειωσε το καλοκαίρι, άρχισε το καλοκαιράκι του αγίου Δημητρίου. Στη Ρωσία το αποκαλούν «καλοκαίρι των γριών»! Χειρότερο από το καλοκαίρι. Δεν σε στεναχώρησαν και πολύ σε τούτο το ζήτημα του μαύρου χρήματος. Μην δίνεις σημασία. Ας λένε αυτά που λένε. Εσύ ξέρεις. Ο λαός της Κύπρου αγαπά πολύ το κουτσομπολιό. Όποιος μπαίνει στο χαμάμ ιδρώνει. Είδα τις φωτογραφίες σας σε μια καρέκλα. Στη μέση η κυρία Λουτ. Στα δεξιά εσύ. Στα αριστερά ο Μουσταφά. Ήσασταν σαν τα παιδιά που προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον δάσκαλό τους ότι δεν φταίνε. Έφυγε η Λουτ, ήρθε ο Σεπτέμβριος, δρόσισαν λίγο τα βράδια Νίκο. Έφαγες παπουτσόσυκα και μαχαλλεπί αυτό το καλοκαίρι; Ανοίχτηκες στη θάλασσα; Γύρισες στα δάση του Τροόδους για οξυγόνο; Εγώ πήγα στον Κύκκο και ρώτησα τους ευρισκόμενους στο μοναστήρι για εσένα. Ύστερα κοίταξα τον Μακάριο. Σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος μέσα σε αυτό το θαύμα της φύσης, έστω και νεκρός. Και θυμήθηκα αυτό που είπε για τους Έλληνες στρατιώτες αμέσως μετά το 1974: «Στο εξής μπορείτε να
έρχεστε στο νησί μόνο ως τουρίστες». Μέχρι σήμερα κανείς εδώ σε εμάς δεν είπε κάτι

Συναινετικό κλίμα στην νέα επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων και άμυνας της βουλής.

Τετάρτη 7/8 συνεδριάζει για πρώτη φορά μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, η διαρκής επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων και άμυνας της βουλής. Το ύφος των εισηγήσεων στην επιτροπή είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο στην ολομέλεια που συνεδριάζει ταυτόχρονα με θέμα το τρίτο νομοσχέδιο που έχει φέρει η νέα κυβέρνηση προς ψήφιση στη νεοσύστατη βουλή. Το νομοσχέδιο που έχει διχάσει την εθνική αντιπροσωπεία χάρι σε δύο άρθρα του. Του εμβληματικού νομοσχέδιου για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και του άρθρου για την κατάργηση της απλής αναλογικής στους δήμους. Στην ολομέλεια επικρατεί εθνικός διχασμός.
Στην επιτροπή την ίδια στιγμή είναι πέρα από καθε αμφιβολία, κυρίαρχες η συναίνεση, η φιλικότητα, οι απλόχωροι δίαυλοι επικοινωνίας και συνεννόησης, η ορμή για την παραγωγή εθνικά επωφελούς κοινοβουλευτικού έργου. Τα κόμματα έχουν συνεισφέρει, στην επιτροπή, με μερικά από τα καλύτερα, τα πιο γνωστά και καταξιωμένα στελέχη τους.
Πρόεδρος της επιτροπής ο Κωνσταντίνος Γκιουλέκας, από τα πιο εξαιρετικά, προσηνή και μορφωμένα στελέχη της ΝΔ. Η κ. Μπακογιάννη, υπουργός εξωτερικών των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή, αποδεικνύει με την παρουσία της την σημασία της επιτροπής. Ο κ. Βίτσας, ο απελθών υφυπουργός Εθνικής Αμύνης της κυβέρνησης Σύριζα, εξαίρετος γνώστης της σύγχρονης αμυντικής τεχνολογίας, τον θυμόμαστε από τη φωτογράφισή του στο ακριτικό Καστελόριζο ανάμεσα στον τότε υπουργό Άμυνας κ. Καμένο και το βουλευτή της Χρυσής Αυγής κ. Κασιδιάρη.

Ποια Ευρώπη;

Καθημερινά μαθαίνουμε τα δράματα των άτυπων μεταναστών λίγο έξω από τα χωρικά ύδατα της Λιβύης. Η Ιταλία του Σαλβίνι και του Μπέμπε Γκρίλο κάνει ότι μπορεί για να τους στείλει στη Μάλτα ή τέλος πάντων να μην πατήσουν τα βρωμοπόδαρά τους στη «γη της επαγγελίας».
Γιατί όμως αυτοί οι δυστυχισμένοι επιμένουν κι ας είναι τόσο σίγουρος ο θάνατος στα νερά της Μεσογείου; Το άρθρο του Χρήστου Φωτιάδη στην Αμαρυσία του Σαββάτου 3/8, δίνει ένα σημαντικό μέρος της απάντησης.
«Στη » μεγάλη ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια» του 21ου αιώνα υπάρχει μια χώρα, η Γαλλία » του πνεύματος και του φωτός», η Γαλλία της Μασσαλιώτιδας, που συνεχίζει ανεπιφύλακτα να εκμεταλλεύεται πολλούς αφρικανικούς λαούς, με αποκλειστικό σκοπό το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με πλήρη παραβίαση του ίδιου του «φιλελεύθερου και δημοκρατικού» γαλλικού συντάγματος αλλά και των κανόνων του διεθνούς ελεύθερου εμπορίου.
Σήμερα υπάρχουν 14 αφρικανικές χώρες που εξακολουθούν να υποχρεώνονται από τη «δημοκρατική» Γαλλία να καταθέτουν το 85% των συναλλαγματικών διαθεσίμων τους στη Γαλλική Κεντρική Τράπεζα, η οποία ελέγχεται από το Υπουργείο Οικονομικών. Οι χώρες αυτές πληρώνουν «αποικιακό φόρο» στη Γαλλία, ένα είδος «χρέους» για την «αποπληρωμή της ανάπτυξης» τους από την εποχή της αποικιοκρατίας!
Η Γαλλία του «πνεύματος και του φωτός» διατηρεί την πλήρη κυριαρχία των εθνικών αποθεμάτων αυτών των χωρών από το 1961: Μπενίν (πρώην βασίλειο της Δαχομέης), Μπουρκίνα Φάσο, Γουινέα Μπισσάου, Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι (πρώην Γαλλικό Σουδάν), Νίγηρας, Σενεγάλη, Τόνγκο, Καμερούν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Τσαντ, Κονγκό – Μπραζαβίλ, Ισημερινή Γουινέα και Γκαμπόν.
Οι υπάκουες στη Γαλλία κυβερνήσεις αυτών των 14 αφρικανικών χωρών υποστηρίζονται με πλουσιοπάροχη ζωή φαραωνικού στυλ, ενώ οι λαοί ζουν την απόλυτη φτώχεια, εξαθλίωση και απελπισία! Αυτή η γαλλική «διαχείριση» επιτρέπει στα αφρικανικά κράτη να έχουν πρόσβαση μόνον στο 15% των δικών τους χρημάτων κάθε χρόνο. Εάν χρειάζονται περισσότερο ξένο νόμισμα ή συνάλλαγμα, πρέπει να δανείζονται με τιμές και τόκους ελεύθερης αγοράς στο 65% των δικών τους χρημάτων που κρατούνται και χρησιμοποιούνται από το Γαλλικό Δημόσιο Ταμείο. »
Αυτό αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα » ισότιμων και δημοκρατικών» σχέσεων ανάμεσα σε ένα από τα ευρωπαϊκά έθνη που συναποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και κάποια αφρικανικά κράτη που είχαν στο παρελθόν την » ατυχία» να είναι αποικίες του. Δεν θα δούμε σ’αυτό το σημείωμα τι συμβαίνει με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ενωσης. Θα προσθέσουμε μόνο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει, εν είδει φιλευσπλαχνίας, περίπου το 1% του προϋπολογισμού της στην ανάπτυξη της Αφρικής ώστε οι Αφρικανοί να παραμείνουν στις πατρίδες τους και να μη ξενιτευτούν στη Γηραιά Ήπειρο.

Ουκρανία: νίκη των φιλειρηνικών δυνάμεων

του Χρήστου Φωτιάδη

Ο κωμικός Βαλοντίμιρ Ζελένσκι αρχές του χρόνου ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του στις προεδρικές εκλογές τις οποίες κέρδισε με το πρωτοφανές ποσοστό 73% τον Απρίλιο. Ήταν η απάντηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ουκρανών στα πολεμικά σχέδια του Νάτο! Τώρα το κόμμα του κατήγαγε μια επίσης λαμπρή νίκη στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές με περίπου 45% των ψήφων ενώ δεύτερο με 12% ήρθε το φιλορωσικό κόμμα, που επίσης τάσσεται κατά του πολέμου!

πηγή:Αμαρυσία, Σάββατο 27/07/2019

Διδάγματα και συμπεράσματα από την Χιλή του Σαλβαδόρ Αλιέντε

 

Του Γ. Γ. από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Τα αστικά κοινοβούλια, που αποτελούν ένα από τα κυριότερα ελατήρια της κυβερνητικής μηχανής της αστικής τάξης, δεν μπορούν να κατακτηθούν, όπως γενικά το αστικό κράτος δεν μπορεί να κατακτηθεί από το προλεταριάτο. Το καθήκον του προλεταριάτου είναι να σπάσει και να καταστρέψει την αστική κυβερνητική μηχανή, στην οποία περιλαμβάνονται και τα κοινοβουλευτικά σώματα, είτε είναι δημοκρατικά είτε συνταγματικά μοναρχικά.

Από τις θέσεις, του Β’ Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς

Σαν σήμερα στις 26/6/1908 έρχεται στην ζωή ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ο σοσιαλιστής πολιτικός ο οποίος ηγούμενος ενός συνασπισμού κομμάτων ανάμεσα στα οποία το ΚΚ Χιλής και το Σοσιαλιστικό κόμμα, διατέλεσε πρωθυπουργός της Χιλής από το 1970 μέχρι το 1973 οπότε  ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα καθοδηγούμενο από τους Αμερικάνους και την ντόπια ολιγαρχία. Ο Αλιέντε δολοφονείται (κατά μια πιο επικρατέστερη εκδοχή αυτοκτόνησε) και χιλιάδες αριστεροί και κομμουνιστές γνωρίζουν άγριους διωγμούς.

Η πολιτική διαδρομή του Αλιέντε βρίθει πολιτικών διδαγμάτων και συμπερασμάτων κάτι που θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε στην ανάρτησή μας και στις παραπομπές που θα παραθέσουμε.

Οι θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής καθώς και του Αλιέντε ήταν γνωστές από την δεκαετία του ’50. Οι αυταπάτες, η στρατηγική των σταδίων και οι αντιλήψεις περί ειρηνικού, κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό, καθόρισαν τελικά τη λεγόμενη λεγκαλιστική, μη συγκρουσιακή δηλαδή στάση με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του. Το ΚΚ Χιλής ξόρκιζε κάθε βίαιη σύγκρουση με το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο της χώρας και  μιλούσε για αντιιμπεριαλιστικό, αντι-ολιγαρχικό μέτωπο που θα οδηγούσε στον σοσιαλισμό, ενώ τις ίδιες αντιλήψεις είχε και ο Σαλβαντόρ Αλιέντε, περιγράφοντας αυτόν το «νέο δρόμο» προς το σοσιαλισμό, αναφέρει: «Για μένα επανάσταση δε σημαίνει αναγκαστικά αίματα και βία. Για μένα η επανάσταση έχει μια άλλη έννοια: Να δημιουργήσει, να μετασχηματίσει, να σπείρει, να δώσει στη ζωή νέο περιεχόμενο, μια καινούρια ηθική! Για μένα επανάσταση συνίσταται στην αντικατάσταση από την πλειοψηφία της μειοψηφίας, που κρατούσε την εξουσία προηγουμένως. Υπάρχουν τάσεις στην άκρα Αριστερά που προσδίδουν στη λέξη επανάσταση ένα περιεχόμενο πολύ πιο ριζοσπαστικό, που δεν αποκλείει -αν χρειαστεί- τον ένοπλο αγώνα. Κάθε χώρα έχει τη δική της πραγματικότητα. Στη Χιλή, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ένοπλη αναμέτρηση με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης… Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι δυνατό να οικοδομηθεί στη Χιλή μια σοσιαλιστική κοινωνία με μέσα ειρηνικά, παρά και αντίθετα από τους αστικούς μας θεσμούς, παρά τις, απ’ όλες τις μεριές, δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ο χιλιανός μας δρόμος για το σοσιαλισμό».

Μια «εκλογική» πρόταση

Η πρόταση που ακολουθεί προϋποθέτει την ορθότητα μιας θεωρητικής παραδοχής: η Αριστερά, από την μεγαλύτερη, οργανωτικά και εκλογικά, συνιστώσα της το ΚΚΕ, μέχρι και τις πιο «αμελητέες» εκδοχές της, το ΕΕΚ και την ΟΚΔΕ, αφού περάσουμε από τις υπολογίσιμες ΑΝΤΑΡΣΥΑ ( ή ΑΝΤΑΡΣΙΑ) και την ΛΑΕ, όλες λοιπόν οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς δεν είναι παρά οι μηχανισμοί της. Ας μου επιτραπεί να μην κατατάξω στην Αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι λόγω του ρεφορμιστικού και τυχοδιωκτικού παρελθόντος του, όσο λόγω του αδιαμφισβήτητου φιλοκαπιταλιστικού και φιλοϊμπερια-λιστικού παρόντος του. Επίσης δεν νομίζω ότι μπορούν να συγκαταλεχθούν στην Αριστερά η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, το ΜΕΡΑ25 και το ΕΠΑΜ καθώς από τις διακηρυγμένες αρχές τους κατατάσσονται στον μεσαίο κοινωνικά χώρο και τα πολιτικά τους προτάγματα δεν είναι σοσιαλιστικά.

Και τι εννοώ με αυτό το η Αριστερά δεν είναι παρά οι μηχανισμοί της; Εκλογικοί μηχανισμοί – γραφειοκρατία – κομματικοί υπάλληλοι – επαγγελματικά στελέχη; Όλα αυτά αλλά και κάτι πολύ – πολύ σημαντικότερο. Ο Α. Γκράμσι προσδιόριζε ότι η πολιτική πράξη – που διαμεσολαβείται από τα πολιτικά κόμματα- απαιτεί τρία συστατικά: την ηγεσία, τα ενδιάμεσα στελέχη και τους οπαδούς. Μηχανισμό λοιπόν αποκαλώ τα ενδιάμεσα στελέχη.

Αγγελος Σικελιανός: Ενας αγωνιστής διανοούμενος και ποιητής που πέθανε σαν σήμερα στις 19 του Ιούνη του 1951 (Βίντεο)

Ο Σικελιανός σηκώνει το φέρετρο του Κωστή Παλαμά μαζί με νέα παιδιά στις 28 του Φλεβάρη του 1943

από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

«Ψεύτικοι θεοί πολλοί σαπίζουνε την πλάση,/ μ’ αυτός ο θεός που ‘ναι ο λαός θα μείνει πάντα/ στη σαπισμένη γη να φέρει την υγειά της…
Καρδιά, παιδιά… και θ’ απλωθεί ο Παράδεισος μια μέρα…».
….
«Δεν είναι τούτο πάλεμα σε μαρμαρένια αλώνια/ εκεί να στέκει ο Διγενής και μπρος να στέκει ο Χάρος/ Εδώ σηκώνετ’ όλ’ η γη με τους αποθαμένους/ και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της.
Κι απάνω – απάνω στα βουνά, κι απάνω στις κορφές τους,/ φωτάει με μιας Ανάσταση, ξεσπάει αχός μεγάλος./ Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες/ – χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια,- / κ’ είν’ οι νεκροί στα ξάγναντα πρωτοπανηγυριώτες».

 

Αγγελος Σικελιανός

Σαν σήμερα στις 19 του Ιούνη του 1951 έσβησε ένας αγωνιστής και διανοούμενος.

Ο Α. Σικελιανός, έφυγε πικραμένος και παραγκωνισμένος από την επίσημη μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Συκοφαντημένος, επειδή είχε το σθένος να συμπορευτεί με το ΕΑΜ, και μάλιστα σαν επικεφαλής του ΕΑΜ Διανοουμένων –Καλλιτεχνών ενώ δεν του συγχωρέθηκε ποτέ από το επίσημο κράτος ότι είχε το θάρρος να μην απαρνηθεί, μετά την απελευθέρωση, τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης.
Να μη «συνδράμει» τις προσπάθειες της αγγλοκρατίας και της άρχουσας τάξης για κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ. Να μη «συμφωνήσει» για τις διώξεις των εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. 

Ο ποιητής δε θεώρησε ότι επιτελούσε το καθήκον του με το να υμνεί απλώς τον ΕΑΜικό αγώνα κλεισμένος στο σπίτι του. Τον υμνούσε και δημόσια. Διακινδυνεύοντας.
Εφτασε να«χτυπήσει» με τους στίχους του, την καμπάνα του αγώνα και στην κηδεία του Παλαμά. Εβγαζε εγερτήριους λόγους σε διάφορες εκδηλώσεις. Τόλμησε σε εκδήλωση στο Ηρώδειο (Αύγουστος του 1944) να απαγγείλει με τη βροντώδη φωνή του τον αντάρτη «Αστραπόγιαννό» του. Αλλά και σε εκδήλωση μετά την απελευθέρωση (1946) ύμνησε τον αγώνα και τις ιδέες του ΕΑΜ. Και καθώς είχε, ήδη, πει το μεγάλο «ΝΑΙ» και το μεγάλο «ΟΧΙ» του, στην πρώτη μεταπολεμική εκδήλωση της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ως πρόεδρός της, έκανε μια μεγαλόπνοη προγραμματική ομιλία με θέμα «Προς μια αποφασιστική πνευματική στροφή». Οι ΕΑΜικές ιδέες του Σικελιανού δε λύγισαν ούτε με τον Δεκέμβρη, ούτε στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου. Γιατί, όπως έβαζε τον Μακρυγιάννη να λέει, «Τη λευτεριά μας τούτη δεν την ήβραμε στο δρόμο, και δε θα μπούμεν εύκολα στου αυγού το τσόφλι, γιατί δεν είμαστε κλωσόπουλα, σ’ αυτό να ξαναμπούμε πίσω, μα εγίναμε πουλιά, και τώρα πια στο τσόφλι μέσα δε χωρούμε».

 

Ο Σικελιανός βλέποντας τη νέα, μετά το Δεκέμβρη, σκλαβιά των αγωνιστών, τοποθετούσε υπεράνω όλων των αγαθών τη Λευτεριά, βάζοντας τον Βλαχογιάννη να λέει:
«Τη Λευτεριά, τη Λευτεριά ως τα ύψη,/ τη Λευτεριά ως το θάνατο,/ τη Λευτεριά ως τον Αδη,/ κι απέκει τ’ άλλα είναι καλά, απάνου ή κάτου κόσμος!».
Και στο επίγραμμά του «25 Μάρτη 1821 – 25 Μάρτη 1946» έλεγε:
«Του αγώνα μας πρωτόφλεβα, καρδιά του Εικοσιένα,/ για να σε χαιρετίσουνε ορθό είναι σηκωμένοι/ γυναίκες, γέροντες,/ παιδιά κ’ εγώ στη σύναξή τους/ για βιαστικό αντροκάλεσμα, για σημερινό σημάδι.
Τι τώρα σμίγει το αίμα Σου στην πιο πλατιά του κοίτη/ μ’ όσο αίμα χύθηκεν εχτές, και δες το, ξεχειλίζει/ να μπει ποτάμι ακράταγο με τα ποτάμια τ’ άλλα/ των Λαών ορμάν στη Λευτεριά π’ ανοίγεται μπροστά τους/ Ανθρωποθάλασσα της Ζωής, σ’ Εσέ, Δημοκρατία!».

Τιμωρημένος αλλά περήφανος

Δεν του τα συγχώρεσε όλα αυτά η μεταπολεμική σκοταδιστική εξουσία. Γι’ αυτό και σαμποτάρισε τρεις φορές την υποψηφιότητά του για το Νόμπελ, την οποία έθεσε η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών.
Τον πολέμησε και για έναν ακόμα λόγο.

Επειδή η ΕΑΜοθραφείσα ΕΕΛ το 1947 τον ανακήρυξε τιμητικά ως επίτιμο πρόεδρό της. Το αντιδραστικό κατεστημένο κατηγόρησε την ΕΕΛ ότι προπαγανδίζει το δεύτερο αντάρτικο.
Το «επιχείρημα» ήταν ότι στην πρωτοχρονιάτικη γιορτή της ΕΕΛ (Γενάρης του ’48), την ώρα που ο επίτιμος πρόεδρος της εταιρίας έκοβε την πρωτοχρονιάτικη πίτα, ο Μάρκος Αυγέρης του ευχήθηκε «Να ζήσει σαν τα Ψηλά Βουνά», προπαγανδίζοντας, υποτίθεται, έτσι, τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Με αυτήν την κατηγορία μπήκε μπροστά η «μηχανή» τρομοκράτησης του πνευματικού κόσμου. «Μηχανή», που χώρισε τους λογοτέχνες σε «εθνοπροδότες» και «εθνικόφρονες» και διέσπασε το παλαιότερο σωματείο της χώρας, την ΕΕΛ, με τη δημιουργία της «Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών».

Ο Σικελιανός παραμένει αθάνατος και κατατάσσεται στην κορυφαία τετράδα των δημιουργών του πρώτου μισού του 20ού αιώνα -Παλαμάς, Βάρναλης, Σικελιανός , Καζαντζάκη

Στοιχεία στην ανάρτησή μας πήραμε από δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη»

 

 

Αξίζει ιδιαίτερα να διαβαστούν τα αφιερώματα στον Α. Σικελιανό της Αριστούλας Ελληνούδη στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 17/6/2001

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=827742 και της Βιβέτ Τσαρλαμπά – Κακλαμάνη στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη στις 16/7/2000 https://www.rizospastis.gr/story.do?id=361467

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ: Ο κομμουνιστής δημιουργός που «έφυγε» σαν σήμερα στις 18/6/2010

 

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

«Ο συγγραφέας που αγάπησε τη ζωή και τον άνθρωπο»

 

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ 

Πάντα πρόθυμος να στηλιτεύσει τις παρεκτροπές των απανταχού ισχυρών, κομμουνιστής από νεαρή ηλικία, ένθερμος υποστηρικτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας ως το τέλος της ζωής του, ο νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου , που πρόλαβε να δει εκδομένο το τελευταίο του αλληγορικό μυθιστόρημα «Κάιν» (Νοέμβρης 2009), «έφυγε» στις 18/6/2010 , στο νησί Λανθαρότ (των Κανάριων νήσων), όπου ζούσε από το 1993 αυτοεξόριστος.

Αιτία της αυτοεξορίας του στάθηκαν οι απόψεις του που εξόργισαν τα μέλη της κοινότητας των καθολικών της χώρας του, ειδικά μετά την έκδοση του μυθιστορήματος «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον» (με την παρουσίαση του Ιησού από τον συγγραφέα ως σφαλερού ανθρώπινου όντος), ώστε η συντηρητική κυβέρνηση της Πορτογαλίας να απορρίψει την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, διατεινόμενη ότι το έργο αυτό προσέβαλε την Καθολική Εκκλησία και τους πιστούς της.

Βίαιες αντιδράσεις από την Καθολική Εκκλησία προκάλεσε, όμως, και το Κύκνειο άσμα του, ο «Κάιν» (2009), μια νουβέλα με πρωταγωνιστές τον Κάιν, τον Θεό και την ανθρωπότητα. Κατά τη διάρκεια μάλιστα της παρουσίασης του βιβλίου, ο Σαραμάγκου είπε ότι η Βίβλος είναι «ένα εγχειρίδιο κακής ηθικής» και «ένας κατάλογος με ό,τι χειρότερο έχει η ανθρώπινη φύση».

«80 Χρόνια Αγώνες» για Λευτεριά – Κοινωνική Απελευθέρωση

Στο λευκό φάκελο γράφει: Για τον ΕΠΟΝΙΤΗ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ

 ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟ  14 Ιουνίου 2019

 

Στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (στην ΑΣΟΕΕ) πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 12 Ιούνη η παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Μαραγκουδάκη, «80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΕΣ για Λευτεριά – Κοινωνική Απελευθέρωση» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΕΝΤΟΣ».

Εκεί που το 1955 ο Κώστας Μαραγκουδάκης ολοκλήρωσε τις οικονομικές σπουδές του, παρουσίασε την αυτοβιογραφική καταγραφή της 80χρονης αγωνιστικής πορείας του, στους συγκινημένους «νεολαίους» όλων των ηλικιών που παραβρέθηκαν.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με λίγη καθυστέρηση λόγω της ατέλειωτης ουράς που σχηματίστηκε στην αρχή, από τους φίλους και συναγωνιστές του Κ. Μαραγκουδάκη, που περίμεναν υπομονετικά και με χαμόγελο για μια αφιέρωση στο βιβλίο που μόλις αγοράστηκε.

Στην αρχή προβλήθηκαν αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ του Ξενοφώντα Βαρδαρού και του Γιάννη Ξύδα «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών», και από το «Τόποι πολιτικής εξορίας – Γυάρος» του Λεωνίδα Βαρδαρού, στα οποία παρουσιάστηκαν καταγραμμένες μαρτυρίες του Κώστα Μαραγκουδάκη, από τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, τον αγώνα του λαού μας και τις εξορίες που ακολούθησαν στα θανατονήσια με επίκεντρο τη Γυάρο. Αποσπάσματα που ζωντάνεψαν με ιδιαίτερο τρόπο πλευρές του ίδιου του βιβλίου.

https://youtu.be/alBohV0pAuk

Τα αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ του Ξενοφώντα Βαρδαρού και του Γιάννη Ξύδα «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών», και από το «Τόποι πολιτικής εξορίας – Γυάρος» του Λεωνίδα Βαρδαρού, που προβλήθηκαν στην εκδήλωση – παρουσίασης του βιβλίου «80 χρόνια αγώνες για Λευτεριά – Κοινωνική Απελευθέρωση» του Κώστα Μαραγκουδάκη. Ευγενική προσφορά των δημιουργών στον Ημεροδρόμο.

Στη συνέχεια διαβάστηκε από την Άλκηστη Φασούλα,  ένα, όσο ήταν δυνατόν, σύντομο βιογραφικό του Κώστα Μαραγκουδάκη.

Ο Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και Αντιπρόεδρος της FIR, Χρήστος Τζιτζιλώνης, στην ομιλία του παρουσίασε το περιεχόμενο του βιβλίου: Μέσα στις 600 σελίδες του, είπε, το βιβλίο, και στα τέσσερα μέρη του, επιχειρεί να χωρέσει 80 χρόνια μαζικών αγώνων. Το πρώτο μέρος που έχει τίτλο «Ζωή δοσμένη στον αγώνα» είναι βασικά μια αυτοβιογραφική αφήγηση του Μαραγκουδάκη. Ο  ομιλητής αναφέρθηκε στα χρόνια της εφηβείας του Κώστα Μαραγκουδάκη, από τους προσκόπους της Κηφισιάς που βρέθηκαν εκτός νόμου από τη δικτατορία του Μεταξά και το πέρασμα πολλών από αυτούς, αργότερα, στην ΕΠΟΝ. Ακολούθησε η ένταξή του στο ΕΑΜ Νέων και αργότερα στην ΕΠΟΝ. Το 1944 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και την ίδια χρονιά παίρνει μέρος και μαζί το βάπτισμα του πυρός, στη μάχη στο Κεφαλάρι. Υστερα ήρθε η σύλληψή του, το ’45, η εξορία στην Ικαρία, η εξορία στη Γιούρα, οι φυλακές Αβέρωφ και ο «Λόχος των Αμετανόητων» στη Μακρόνησο. Τελικά, μετά την απελευθέρωσή του από το θανατονήσι, κατάφερε, το 1955, στα τριάντα του, να αποφοιτήσει από την ΑΣΟΕΕ, παρότι αντιμετώπισε, κι αυτός, κάποιους χαφιέδες καθηγητές που επιχειρούσαν να φέρουν εμπόδια στους αριστερούς φοιτητές.

Για μια άλλη (αισιόδοξη) ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος!

Από Ανδρέας Ζαφείρης 28/05/2019

 

Ο κόσμος της Αριστεράς, σε όποιο συλλογικό υποκείμενο και εάν (ή δεν) ανήκει, ότι και εάν ψήφισε (ή δεν ψήφισε), είναι, από προχθές βράδυ, μουδιασμένος. Ή απογοητευμένος ή και τρομαγμένος. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ένα ισχυρό shock!

Α: Είναι ο Λαός ένα Τέρας;

Διαβάζοντας σχόλια και ανακοινώσεις αναρωτιέσαι:  Άραγε μεταμορφώθηκε η ελληνική κοινωνία σε ένα (ακρο)δεξιό τέρας, με μνήμη χρυσόψαρου, που επιλέγει για σωτηρία την οικογένεια Μητσοτάκη, για ευρωβουλευτές τον Γεωργούλη και τον Λαγό, για δημάρχους νονούς της Μαφίας, δίνει ανάσα ζωής στο κόμμα των Τσοχατζόπουλων, βάζει στην ευρωβουλή ένα πλασιέ χειρόγραφων του Ιησού, ενώ, από την άλλη, περιορίζει την επιρροή του «εμείς σας τα λέγαμε» ΚΚΕ, εξαφανίζει τη «τίμια» ΛΑΕ και τους «μοναδικούς αντάρτες» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους βάζει πιο κάτω από το κόμμα του Ψηνάκη;

Που πήγε, άραγε, εκείνη η κοινωνία που από το 2010 έως το 2015 έβγαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες και τις απεργίες ή έστελνε μήνυμα ανυπακοής στην Ευρώπη, με το δημοψήφισμα;

Αχάριστοι, ηλίθιοι, νεοφιλελέδες, φασίστες, ρατσιστές και άλλες τέτοιες κατηγορίες (υπο)πολιτών κυκλοφορούσαν, πλειοψηφικά, ανάμεσά μας και δεν το είχαμε καταλάβει; Θλίψη, θλίψη, θλίψη!(;)

Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;

«Ἄτιμον εἶναι τόν ἐν στάσει τόν δῆμον μηδετέρας μερίδος γενόμενον»

 Πιστεύω πως ενόψει του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών πρέπει να συζητήσουμε κάποια θεμελιώδη πράγματα ως πολιτικά όντα. Στην Αριστερά στην οποία δεν συγκαταλέγω τον ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνονται δύο στάσεις. Πρώτον το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ στηρίζουν τους πέντε υποψήφιους δήμαρχους της Λαϊκής Συσπείρωσης (πρόσκειται στο ΚΚΕ ) που πέρασαν στο δεύτερο γύρο. Δεύτερη στάση είναι η λεγόμενη στάση της ψήφου κατά συνείδηση, κυρίως σε περιπτώσεις όπου οι δύο πλευρές ανήκουν σε συστημικές δυνάμεις ( ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ ). Στην ψήφο κατά συνείδηση δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε τη στάση του ΚΚΕ, της πλευράς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πρόσκειται στο ΝΑΡ, του μ-λ χώρου, καθώς και άλλων μικρότερων συνιστωσών της Αριστεράς που έχουν κομμουνιστική αναφορά.

 Είναι ολοφάνερο ότι τόσο ο πρώτος όσο και δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών ( κυρίως ο δεύτερος ) χρησιμοποιήθηκαν και θα ξαναχρησιμοποιηθούν σαν εργαλεία για την εξαγωγή  συμπερασμάτων δημοσκοπικού χαρακτήρα.  Όταν μάλιστα βρισκόμαστε ένα μήνα πριν τις κοινοβουλευτικές εκλογές είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η προεκλογική συγκυρία τις επιβάλλει σαν πολιτικά όπλα πρώτου μεγέθους. Βεβαίως δεν πρέπει καθόλου να υποτιμάται ο αυτόνομος ρόλος των τοπικών εκλογών καθώς οι νικητές της επαύριον ή και της προηγούμενης Κυριακής θα κληθούν να διαχειριστούν τεράστια κρατικά κονδύλια, κυρίως κοινοτικής προέλευσης, προς όφελος φυσικά του μεγάλου κεφαλαίου και των ξένων επενδυτών.

 Η πολιτική ως συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα, σε μια αντιστροφή του περίφημου «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» που αποδίδεται στο Λένιν,  επιβάλλει όπως λέει και ο νόμος του Σόλωνα στην επικεφαλίδα του άρθρου, να παίρνει ο πολίτης θέση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα της εμφύλιας διαμάχης. Στην περίπτωση μας όμως διαμορφώνεται από τις δύο πλευρές μια καρικατούρα εμφυλίου. Όχι ότι δεν έχει σημασία για τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα ποιος θα διαχειριστεί την εξουσία και τα οφέλη που απορρέουν από την διαχείρισή της. Οι εμφύλιοι όμως δεν γίνονται για την διαχείριση της εξουσίας αλλά για την αποκλειστική κατοχή της!

Γιατί δεν είναι εφικτή μια μεταρρύθμιση στις εξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια!

Ο τίτλος καθώς θα καταλάβετε αμέσως είναι παραπλανητικός και ειρωνικός.
Φυσικά και είναι δυνατή μια μεταρρύθμιση σε οποιοδήποτε πραγματικό
πρόβλημα αφορά χιλιάδες ανθρώπους μέσα στο σύστημα στο οποίο ζούμε.
Δύο πράγματα χρειάζονται: από την πλευρά των ενδιαφερομένων μεγάλοι και
σοβαροί αγώνες και από την πλευρά της εξουσίας πολιτική βούληση.
Το άρθρο που ακολουθεί είναι τοποθέτηση του υπογράφοντος στην
εκδήλωση της ΕΛΜΕ- Ζακύνθου για το «Νέο Λύκειο», στις 3/4/2019.

Πούτιν, Ρωσία, Συρία και η ιμπεριαλιστική «εξίσωση»

Ο Πούτιν δεν είναι ένας ακόμα μεγάλος ηγέτης Ιμπεριαλιστής per se αν και εκπρόσωπος και εξισορροπιστής της σάπιας ρωσικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας -να μην το ξεχνάμε και αυτό – γιατί αναγκάζεται σε συνεχή άμυνα από τους ωμούς όρους συσχετισμού δύναμης απέναντι στον κακοήθη και ακραία επιθετικό δυτικό ισχυρότερο ιμπεριαλισμό. Επίσης είναι δεσμευμένος και από την πολυετή σοβιετική παράδοση επί ΕΣΣΔ που έχει αφήσει το ισχυρό αποτύπωμα της στο Ρωσικό λαό και κυρίως στο Ρωσικό κράτος και στη στρατηγική που ακολουθεί. Όχι πως παίζει σημαντικό ρόλο σήμερα κάποια αληθινή ισχυρή σοσιαλιστική ιδεολογία στην Ρωσία, αλλά τα κράτη και οι διαμορφωμένοι ιστορικά θεσμοί εντός τους έχουν ιστορική “μνήμη” και διαμορφωμένες “νοοτροπίες”. Η Ρωσία επίσης ήταν πάντα μια πιο εσωστρεφής και περιφερειακή μεγάλη δύναμη και αυτό βασίζεται και σε μια γεωπολιτική και γεωγραφική πραγματικότητα μιας τεράστιας χώρας-”ηπείρου”, στην οποία πάτησε και το -υπό συνεχή διαμόρφωση- σοσιαλιστικό καθεστώς και αναπτύχθηκε ως απομονωμένο σε ένα παγκόσμιο εχθρικό περιβάλλον για σημαντικό χρονικό διαστήμα.

Στις ενδο-ιμπεριαλιστικές διαμάχες σαφώς η Ρωσία εντάσσεται στην αλυσίδα (ή πλέγμα) των μεγάλων ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών χωρών, σαφώς ψηλά σε μια νοητή πυραμίδα -όχι όμως στην κορυφή της. Αλλά σε αυτή τη διαμάχη ο ρόλος της είναι με ένα παράδοξο και έμμεσο τρόπο “θετικός”. Μια και οφείλουμε να ζητάμε και να επιδιώκουμε όσο μπορούμε πάντα, να μην υπάρχει ένας κυρίαρχος πανίσχυρος πόλος που θα σαρώσει τα πάντα επιβάλλοντας μια μόνιμη Pax (Americana εδώ αναγκαστικά) φόβου και πλήρους υποταγής-και είναι οι ΗΠΑ που επιδιώκουν ξεκάθαρα αυτό το ρόλο εδώ και δεκαετίες- αλλά μια “ισορροπία” εν μέσω μιας συνεχούς “ήπιας και συγκρατημένης» ισοβαρούς σύγκρουσης σε μια μόνιμα άλυτη ιμπεριαλιστική «εξίσωση». Που σε μια απότομη πολιτική και οικονομική κατάρρευση στο -ασαφές- μέλλον μπορεί και να μετατραπεί και σε σοσιαλιστική επανάσταση ή έστω σε μια ριζοσπαστική φιλολαϊκή ανατροπή προς τα αριστερά σε κάποια (ή κάποιες) μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα. Πάντα με γνώμονα για την όποια τακτική και στρατηγική, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στα λαϊκά στρώματα, οι οποίοι συναθροιζόμενοι στη σημερινή φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού με την συνεχή διάλυση της “μεσαίας τάξης” είναι, τουλάχιστον εν δυνάμει, σαφώς η μεγάλη πλειοψηφία σε όλο και πιο πολλές χώρες της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ;

Θα μπορούσαν να πιάσουν στο ευρύτερο δυτικό κοινό ισχυρισμοί όπως ότι μαχητές της Χαμάς βίασαν, αποκεφάλισαν νεαρή τουρίστρια και επεδείκνυαν σαν τρόπαιο το λείψανο της; ότι αποκεφάλισαν μωρά και ότι σκότωσαν γονείς και απήγαγαν τα παιδιά τους; ότι κατέσφαξαν ολόκληρο κιμπούτς; αν δεν ήταν βαθιά ριζωμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο του δυτικού ανθρώπου ότι οι μουσουλμάνοι, οι Άραβες και τελικά οι Ανατολίτες είναι βάρβαροι, αμόρφωτοι, θρησκόληπτοι, μισογύνηδες και όλα αυτά που υποτίθεται ότι είναι αντίθετα στο Διαφωτισμό!

Οι ισχυρισμοί που αναφέρθηκαν καταρρίφθηκαν όλοι, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ όμως, ο ακροδεξιός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, εξηγεί ημέρες μετά, στον δημοκρατικό πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, το τι συνέβη κατά την εισβολή της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ και του δείχνει φωτογραφίες με τα αποκεφαλισμένα βρέφη. Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας, την επόμενη ακριβώς αφότου αποδείχθηκε ότι οι εικόνες αυτές είναι μέρος ενός επικοινωνιακού πολέμου, οι δεξιές εφημερίδες επιμένουν να μιλούν για τις φρικαλεότητες της Χαμάς.

Θα σας θυμήσω εδώ ανάλογες εικόνες από τα δεκεμβριανά του 1944, τα κομμένα κεφάλια από κονσερβοκούτια και ντενεκέδες γεμάτους με βγαλμένα μάτια, εγκλήματα που υποτίθεται ότι είχε κάνει το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Φυσικά όλα αυτά αποδείχτηκαν ποταπά ψέμματα όμως για δεκαετίες χρησιμοποιούνταν από την αντικομμουνιστική προπαγάνδα του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού κράτους και παρακράτους. Οι Βρετανοί και αργότερα Αμερικανοί δίδαξαν καλά τους δοσίλογους εθνικόφρονες στην προπαγάνδα ψευδών ειδήσεων. Οι ίδιοι είναι και οι εφευρέτες των χημικών όπλων του Σάνταμ Χουσέιν και του κορμοράνου του Κόλπου που αγωνιζόταν να ανασάνει μέσα στο πετρέλαιο που είχε αφήσει να διαρρεύσει ο ιρακινός δικτάτορας από τις πετρελαιοπηγές του Κουβέιτ.

Ποια είναι όμως η πραγματική κατάσταση στο «μόνο δημοκρατικό» κράτος στη Μέση Ανατολή, δηλαδή στο Ισραήλ; Για να πάρει μια εβραία, θρησκευομένη και μη, διαζύγιο στο Ισραήλ πρέπει να αποταθεί σε εβραϊκό θρησκευτικό δικαστήριο και να αποδεχθεί ο άντρας της να τη χωρίσει. Δηλαδή πρέπει η γυναίκα να δεχθεί ότι είναι μοιχαλίδα για να μην τρωθεί ο ανδρισμός του ανθρώπου που την έφερε στην κατάσταση να θέλει να τον χωρίσει. Η χώρα δεν έχει σύνταγμα παρά μόνο μισή σελίδα με την ιδρυτική διακήρυξη του 1948. Δηλαδή η χώρα ζει στο Μεσαίωνα χωρίς Χάρτη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη !

Οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι, πολίτες α’ κατηγορίας αφού η θρησκεία είναι ο ιδρυτικός μύθος της χώρας, δεν υπηρετούν στο στρατό, δεν φορολογούνται, επιδοτούνται από το κράτος και μπορούν να είναι πολύγαμοι. Δηλαδή είναι υπεράνω οποιουδήποτε νόμου! Οι Εβραίοι βορειοευρωπαϊκής και αμερικανικής καταγωγής, οι Ασκεναζίμ, κατέχουν τα ψηλότερα αξιώματα και τις καλύτερα αμοιβόμενες θέσεις εργασίας. Είναι αυτοί που απολαμβάνουν τις παραλίες του Τελ Αβίβ και της Χάιφα, που ζουν περίπου όπως οι ευκατάστατοι . Έλληνες στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Είναι αυτοί που συντηρούν το ευρωπαϊκό λούστρο του Ισραήλ, που αποτελούν το Εργατικό Κόμμα, που θέλουν ειρήνη με τους Άραβες για να απολαύσουν τα πλεονεκτήματα της υψηλής κοινωνικής τους θέσης, που διαδηλώνουν εδώ και μήνες ενάντια στον Μπίμπι (από το Μπέντζαμιν) Νετανιάχου και τη μεταρρύθμιση που θέλει να επιβάλλει στη δικαιοσύνη για να μη δικαστεί για τα εγκλήματα διαφθοράς στα οποία είναι μπλεγμένος. Έξω από το Ισραήλ, στα κατεχόμενα, ζουν οι Εβραίοι έποικοι κυρίως ρωσικής καταγωγής που ήρθαν στη χώρα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Αυτοί είναι αμόρφωτοι καθαρά ρατσιστές και ακροδεξιοί. Ουσιαστικά είναι ένοπλες φασιστικές ομάδες. Συντηρούνται από το κράτος για να κρατούν ανοιχτή την πόρτα του επεκτατισμού και του Μεγάλου Ισραήλ, είναι το μεγάλο αγκάθι στη λύση του μεσανατολικού. Οι βορειοαφρικανικής και οι ελληνικής καταγωγής Εβραίοι, οι Σεφαραδίμ και οι Ρωμανιώτες, είναι μερικά σκαλιά πιο κάτω στις ευκαιρίες για μόρφωση και επαγγελματική επιτυχία. Είναι όμως μορφωμένοι και προοδευτικοί πολιτικά. Στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας βρίσκονται οι μαύροι Εβραίοι που ήρθαν με την επιχείρηση Exodus από την Αιθιοπία και την Ανατολική Αφρική καθώς και οι γηγενείς Παλαιστίνιοι που αποτελούν περίπου το 10 % του πληθυσμού. Το Ισραήλ είναι μια κοινωνία με τεράστιες κοινωνικές διακρίσεις που θυμίζουν τις κάστες της Ινδίας. Δεν είναι καθόλου τυχαία τελικά η ειδική σχέση του κράτους αυτού με την Ινδία και ακόμη παλιότερα με την ρατσιστική Νοτιοαφρικανική Ένωση του απαρτχάιντ.

Ας δούμε και τους «βαρβάρους» της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Η θέση της γυναίκας είναι σαφώς υποδεέστερη σε σχέση με τη θέση του άνδρα. Η θέση όμως της Παλαιστίνιας γυναίκας και η εκτίμηση που έχει στην παλαιστινιακη κοινωνία, βρίσκεται πολύ ψηλότερα από τη θέση και την εκτίμηση των γυναικών στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο. Αυτό συμβαίνει γιατί η γυναίκα είναι η ελπίδα της Αντίστασης. Γεννάει τους νέους μαχητές και τις νέες μητέρες, είναι το οικονομικό στήριγμα σε μια κοινωνία με τεράστια ανεργία στερημένη από πόρους από τους κατακτητές που ταυτόχρονα αγωνίζεται σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία να σπουδάσει, να γίνει γιατρός, νοσοκόμα ακόμη και τεχνίτης και οικοδόμος γιατί υπάρχει σοβαρή έλλειψη άνδρων λόγω του πολέμου. Έτσι και οι θρησκευτικές σέχτες, όπως η Χαμάς και η Τζιχάντ αναγκάζονται να σέβονται τις γυναίκες και να αναγνωρίζουν την προσφορά τους στον αγώνα.

Το άλλο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί την παλαιστινιακή κοινωνία σαν μια πιο φιλελεύθερη, δημοκρατική και ισόνομη κοινωνία από αυτή του Ισραήλ, είναι η μακραίωνη συμβίωση των Παλαιστινίων Αράβων μουσουλμάνων και χριστιανών ορθοδόξων χωρίς απολύτως κανένα πρόβλημα. Αυτή η συμβίωση είναι απολύτως συνειδητή και είναι κατοχυρωμένη στα προγράμματα όλων των παλαιστινιακων σεχτών, από την Φατάχ και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης μέχρι τη Χαμάς και τη Τζιχάντ! Και ουσιαστικά αυτή η ισονομία και ισοπολιτεία που υπάρχει σε όλα τα καταστατικά κείμενα όλων των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων αλλά και στην πράξη, δίνουν την δυνατότητα ύπαρξης μιας κοινωνίας ανοιχτής και κοινωνίας δικαίου δυτικού τύπου όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο.

Για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με την πραγματικότητα της κατοχής της Δυτικής Οχθης και της ύπαρξης των προσφυγικών στρατοπέδων η συνύπαρξη των διαφορετικών παλαιστινιακων οργανώσεων στον ίδιο χώρο είναι αδύνατη με αποτέλεσμα ένα παγωμένο εμφύλιο ανάμεσα σε αυτές τις οργανώσεις και κυρίως ανάμεσα στους υπερασπιστές και τους αρνητές των συμφωνιών του Όσλο, ανάμεσα στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το κράτος του Ισραήλ που είναι από τη μια μεριά κυρίως η Φατάχ και από την άλλη κυρίως η Χαμάς.

Μιλώντας για τους βαρβάρους δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε στην εκτεταμένη διαφθορά που μαστίζει την Παλαιστινιακή Αρχή στη Ραμάλα κυρίως στη διαχείριση της ευρωπαϊκής βοήθειας. Η Φατάχ αρνήθηκε το αποτέλεσμα των μόνων ελεύθερων εκλογών που έγιναν στη βάση των συμφωνιών του Όσλο και του οδικού χάρτη για την ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους, που έδωσαν την πλειοψηφία στη Χαμάς. Το αποτέλεσμα είναι ένας βαθύς διχασμός ανάμεσα στην Παλαιστινιακή Αρχή, δηλαδή την Φατάχ που κυβερνά τη Δυτική Όχθη πραξικοπηματικά και τη Χαμάς που κατέλαβε την εξουσία στη Γάζα και πέταξε έξω από αυτή τη Φατάχ. Η διεθνής κοινότητα και ειδικά η Δύση αναγνωρίζει σαν μόνη αντιπροσωπευτικη αρχή την Παλαιστινιακή Αρχή στη Ραμάλα (Φατάχ) παρόλο που δεν κέρδισε τις εκλογές.

Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι και οι δύο κοινωνίες, η ισραηλινή και η παλαιστινιακή έχουν τυπικά μεσανατολικα χαρακτηριστικά, βαθιά πατριαρχικη δομή που στηρίζεται τόσο σε παραδοσιακες αξίες όσο και στη βαθιά συντηρητική εφαρμογή θρησκευτικών επιταγών και εκτεταμένη διαφθορά που έχει να κάνει με την ύπαρξη πελατειακών δικτύων και την κατασπατάληση της βοήθειας τόσο των Αμερικανών για τους Ισραηλινούς όσο και των Ευρωπαίων και των Σαουδαράβων για τις δύο αντίπαλες παρατάξεις των Παλαιστινίων. Από την άλλη και οι δύο κοινωνίες έχουν εξαιρετικά μοντέρνα χαρακτηριστικά σε σχέση με άλλες χώρες της περιοχής για διαφορετικούς ιστορικούς λόγους, την ευρωπαϊκή καταγωγή της πλειονότητα των ισραηλινών και την αντίσταση και τον αγώνα για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων. Οι βάρβαροι λοιπόν μοιάζουν πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελε η δυτική και η ισραηλινή προπαγάνδα με τους ισραηλινούς. Η παλαιστινιακή κοινωνία από πολιτική άποψη είναι πολυ πιο προοδευτική, από κοινωνική πολύ πιο ανοιχτή, με μικρότερες κοινωνικές ανισότητες και θρησκευτικά απόλυτα ανεχτική! Μήπως στο Ισραήλ, την Αμερική και την Ευρώπη πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται σοβαρότερα τι θα κάνουν χωρίς τους βαρβάρους;

Για το δημογραφικό!

Η κυβέρνηση ίδρυσε ειδικό υπουργείο οικογένειας! Προφανώς για να ικανοποιήσει κάποιο ρουσφέτι. Εξάλλου εξήντα υπουργούς δεν τους λες και ευέλικτο σχήμα. Σε λίγο θα θυμίζουμε την τουρκική κυβέρνηση! Αφού θα είμαστε τουρκικό προτεκτοράτο..

Τους πήρε ο πόνος για το γένος μας που το πήρε η κάτω βόλτα. Εκεί που νομίζαμε ότι θα γίνουμε μεγάλοι στα Βαλκάνια και την Ανατολή με το Σημίτη και μετά με τον Κωστάκη Καραμανλή βρεθήκαμε λίγο παραπάνω από την Αλβανία και τη.. Βόρεια Μακεδονία. Και εκεί που όλοι ήθελαν να ‘ρθουν στην Ελλάδα, τώρα μείναμε με τα αποφάγια του Ερντογάν, κάτι Αφγανούς και Πακιστανούς αγράμματους φανατικούς μουσουλμάνους. Τους Σύρους με τα iPhone και τις Σύριες με τις έξαλλες κομμώσεις κάτω από την ισλαμική μαντίλα τους πήρε η Γερμανία. Έτσι βελτιώθηκε η υπογεννητικότητα της ατμομηχανής της Ευρώπης με μορφωμένους ισλαμιστές..

Πριν δυο βδομάδες Έλληνας πελάτης στο βενζινάδικο μου είπε συνομωτικά για τους υπαλλήλους που του έβαζαν βενζίνη: τους ακούς; τι γλώσσα μιλάνε; Θα μας πνίξουν οι Ασιάτες! Τον ρώτησα εσύ δε χρησιμοποιήσες ποτέ ξένους επειδή είναι πιο φτηνοί;

-Όχι ποτέ!

Να τον πιστέψουμε;!

Ο Έλληνας αν δεν φτάσει στα σαράντα παιδί δεν κάνει! Σπουδές, μεταπτυχιακά,, να ριζώσει σε μια καλή δουλειά, αν όχι, να ξενιτευτεί στην Αμερική ή τη Γερμανία γιατί εκεί τα μεροκάματα είναι καλά! Και η Ελληνίδα, δήθεν ακομπλεξάριστη, ακολουθεί από πίσω στο κυνήγι της επιτυχίας. Δήθεν ανεξάρτητη δήθεν φεμινίστρια!

Και μετά ο Έλληνας και η Ελληνίδα κάνουν ένα παιδάκι ή και κανένα. Και του φορτώνουν όλα τα χαμένα τους όνειρα!

Ο Παλαιστίνιος και Παλαιστίνια, αυτοί που μένουν πίσω, στην κατεχόμενη Πατρίδα κάνουν πολλά πολλά παιδιά για αντικαταστήσουν αυτά που τους σκοτώνει ο ισραηλινός κατακτητής. Είναι η μόνη ελπίδα κάποτε ο Δαυίδ να νικήσει τον πάνοπλο Γολιάθ. Το δημογραφικό είναι όπλο για τον αδύναμο!

Στην Βόρεια Ιρλανδία οι καθολικοί κάνουν επίσης πολλά παιδιά. Και κατάφεραν να γύρουν την πλάστιγγα. Αφού ανάγκασαν το Βρετανό κατακτητή και τους δοσίλογους να συμβιβαστούν τώρα έγιναν πλειοψηφία. Σε λίγο η Ιρλανδία θα ενωθεί. Καθολικοί και Προτεστάντες θα γιορτάσουν μαζί την ελεύθερη Πατρίδα!