Δεν πρέπει κάποιος να αγαπά μόνο μέσα από το εγώ του γιατί αυτό είναι το λάθος στην αγάπη. Η Αγάπη είναι η *διάλυση* του εγώ (dissolvement) για χάρη του άλλου, η διάλυση του εαυτού μας μέσα στον άλλο. Αυτή η διάλυση που δεν πρέπει να είναι η «καταστροφή» του εγώ αλλά η αποσύνθεση του και η επανασύνθεση του ως κάτι καινούργιου που προσομοιάζει με μια χημική, βίαιη αρκετές φορές, διεργασία.
Σε αυτή τη δημιουργία του νέου μείγματος του εγώ, ο εαυτός είναι πια το «εγώ» και ο Άλλος μαζί. Εδώ όμως η ψυχή δεν πρέπει να χάνει οριστικά τον εαυτό της, η αγάπη πρέπει να είναι μια περιπέτεια σαν το ταξίδι του Οδυσσέα που παρόλο που γύρισε στα πιο μακρινά και άγνωστα μέρη και κινδύνεψε να χαθεί τόσες φορές ποτέ δεν έχασε το νήμα που τον οδήγησε πάλι πίσω στον εαυτό του, στην επιστροφή στην πατρίδα του την Ιθάκη.
Και ακόμα περισσότερο κάθε περιπέτεια της αγάπης αξίζει και έχει νόημα και πρέπει να γίνεται για να μας οδηγήσει σοφότερους και δυνατότερους πίσω στον εαυτό μας, μια σχάση και ρήξη του εγώ που στην ουσία έχει νόημα για την ανθρώπινη ύπαρξη όταν μέσα από αυτό το ταξίδι αυτή επιστρέφει στον εαυτό της ως πια κάτι άλλο.
Αυτή η απόλαυση του νέου, του κάτι άλλου, του καινούργιο είναι η γιορτή ενός τρόπου ζωής ως διαρκή δημιουργία και επαναδημιουργία αντίθετο με την αβάσταχτη βαρύτητα της ζωής και του εαυτού ως στατικής οντότητας και ως οριστική απάντηση και «βεβαιότητα» στο ερώτημα του Είναι, ως δηλαδή το αντίθετο και το τέλος της ελευθερίας.
Αυτή η βιοχημική και ψυχική διεργασία, αυτή η ασυνείδητη, σκοτεινή «θεατρική πράξη» του εγώ με τον εαυτό του και με τον Άλλον που είναι ο έρωτας, για να είναι πραγματικά συμβατή με την ελευθερία και την αυτόνομη ύπαρξη του εγώ πρέπει πάντα να συνυπάρχει με την αυτενέργεια του εγώ που θα εκδηλώνεται ως συνειδητός έλεγχος και ανακλαστική σκέψη πάνω στη κατάσταση του έρωτα, του εαυτού και του άλλου.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΤΟΣ 