Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν

«Είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε, αλλά θα ψηφίσετε Μακρόν.» (δεν είναι πλήρως ακριβής μετάφραση αλλά στάνταρ το μήνυμα είναι αυτό).

Πλουραλισμός γνήσιος με το κιλό, με νεοφίλ επιτελικό υπάλληλο των τραπεζών Μακρόν ή ακροδεξιά ψευδοαντισυστημική φαρισαία Λεπέν και «αληθινή ελευθερία επιλογών» στην σημερινή καπιταλιστική μεταδημοκρατία.

Αναγνωρίζω όμως ότι ο Μακρόν είναι ειλικρινής. Ειλικρινής νεοφιλ και φανατικός υπηρέτης των πολυεθνικών και τραπεζών. Η Λεπέν απλώς θα μετατραπεί και ανοιχτά σε κάτι τέτοιο με «φυσικό τρόπο», ετεροχρονισμένα άμα πάρει ποτέ την εξουσία.

Γιατί αυτό να του δίνει όμως έστω και ένα γραμμάριο που θα γέρνει την ζυγαριά υπέρ του; Όταν κάποιος πρέπει να δει ότι όλο αυτό είναι ένας στημένος αδιέξοδος φαύλος κύκλος με συγκεκριμένες «επιλογές» πάντα κακές και είναι μόνο εγκλωβισμός η όποια ποιοτική και ποσοτική ανάλυση των διαφορών, των 2 συνδεδεμένων τμημάτων αυτού του αδιέξοδου, που είναι αναγκαία το ένα για το άλλο και επιφανειακά μόνο διαφορετικά. Όπως και το ότι το να «διαλέξει» ο Γαλλικός λαός με κλειστή μύτη απλώς τον βάζει βαθύτερα και πιο μόνιμα σε αυτό το αδιέξοδο.

Η Λεπέν έχει βέβαια και το μπόνους «προσόν» τη σημαία του «πολιτισμικού» ρατσισμού (που εξάλλου ενδημικός ήταν και είναι ειδικά στις πρώην πρόσφατα ιμπεριαλιστικές χώρες απλώς καλά κρυμμένος). Αλλά αυτός υπάρχει και θεριεύει λόγω του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και των παραγώγων τους που είναι φτώχεια, περιθωριοποίηση, πόλεμος, συνεχιζόμενη κατάρρευση του κοινωνικού κράτους για τους πολλούς (γιατί για τους λίγους ισχυρούς μια χαρά πάντα θα υπάρχει κράτος μια και αυτοί είναι μέρος του, το πιο βαθύ).

Σε όλα τα παραπάνω εντάσσεται μια χαρά ο ιδεολογικά κακοήθης «ριζοσπαστικός» ισλαμισμός εκπορευόμενος κυρίως από τις πετρομοναρχίες του κόλπου. Μια χαρά εντάσσεται στα φαινόμενα καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όπου με μανδύα και ξέπλυμα τη θρησκεία κάνουν τα πάντα να αυξήσουν την δύναμη και την επιρροή τους οι εκεί πάμπλουτες ελίτ, που συνδετικός τους κρίκος είναι το αίμα και η παράδοση αλλά ο τρόπος οικονομικής παραγωγής και κυριαρχίας καπιταλιστικότατος. Αδιάφορο και αν πιστεύουν οι εκεί ελίτ στα αλήθεια τις θρησκευτικές παραληρηματικές παπαριές που ταΐζουν περιθωριοποιημένους για να τους στρατολογήσουν, μαζί με λεφτά «φιλανθρωπίας» στις χώρες τους ή στην Ευρώπη, μια και πρόκειται για ιδεολογικό μηχανισμό. Που είναι ίδιος είτε πιστεύουν είτε δεν πιστεύουν όσοι έχουν τη εξουσία και σημασία έχει να πιστεύουν οι από κάτω. *

Επίσης δεν χρειάζεται την Λεπέν ο ρατσισμός για να θεριέψει. Τι θα κάνει η Λεπέν θα τον θεσμοθετήσει και επίσημα; Λες και ανεπίσημα δεν είναι υπαρκτός μια χαρά ως μια ακόμα «φυσική πραγματικότητα» του σημερινού καπιταλισμού. Να πούμε βέβαια ότι από τα μαθήματα της Ιστορίας ξέρουμε ότι ο ανοιχτά θεσμικός ρατσισμός θα είναι χειρότερος από τον ύπουλο της «φυσικής κατάστασης των πραγμάτων», αλλά αυτό δεν είναι στην τωρινή στρατηγική και τακτική των καπιταλιστικών ελίτ.

Άμα γίνει και αυτό αναγκαίο (αυτοδιάλυση-διάλυση της «πατρίδας μας» Ε.Ε. , ένταση ιμπεριαλιστικών πολέμων και τρομοκρατίας σε βαθμό που ίσως δεν φανταζόμαστε κτλ) θα βγάλουν την Λεπέν από τη θέση «η πιο κακή επιλογή» και από τη θέση του «κυνηγημένου» και μπορεί στο μέλλον να είναι αυτή στην θέση του Μακρόν -λίγο να αλλάξει τη ρητορεία της η Λεπέν ακόμα, λίγο που θα διαγνωσθούν και άλλες κρίσιμες «αναγκαιότητες»- και θα διαβάζουμε «κάντε ότι νομίζετε αλλά πζηφίστε Λεπέν να σωθεί η Γαλλία»

*Αν και πιστεύω ότι οι πετρομοναρχίες του κόλπου και ειδικά η Σαουδική Αραβία γνωρίζοντας ότι είναι ως πολιτικά και ιδεολογικά καθεστώτα καταδικασμένα να καταρρεύσουν στο μέλλον, προσπαθούν να εξάγουν την κρίση τους όπου μπορούν έξω από τις ίδιες τις χώρες τους και να προκαλέσουν όσο γίνεται μεγαλύτερο χάος εκτός των χωρών τους, θεωρώντας ότι αυτό θα παρατείνει επ’αόριστο την παραμονή τους στην εξουσία.

Read Full Post »

Πούτιν, Ρωσία, Συρία και η ιμπεριαλιστική «εξίσωση»

Ο Πούτιν δεν είναι ένας ακόμα μεγάλος ηγέτης Ιμπεριαλιστής per se αν και εκπρόσωπος και εξισορροπιστής της σάπιας ρωσικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας -να μην το ξεχνάμε και αυτό – γιατί αναγκάζεται σε συνεχή άμυνα από τους ωμούς όρους συσχετισμού δύναμης απέναντι στον κακοήθη και ακραία επιθετικό δυτικό ισχυρότερο ιμπεριαλισμό. Επίσης είναι δεσμευμένος και από την πολυετή σοβιετική παράδοση επί ΕΣΣΔ που έχει αφήσει το ισχυρό αποτύπωμα της στο Ρωσικό λαό και κυρίως στο Ρωσικό κράτος και στη στρατηγική που ακολουθεί. Όχι πως παίζει σημαντικό ρόλο σήμερα κάποια αληθινή ισχυρή σοσιαλιστική ιδεολογία στην Ρωσία, αλλά τα κράτη και οι διαμορφωμένοι ιστορικά θεσμοί εντός τους έχουν ιστορική “μνήμη” και διαμορφωμένες “νοοτροπίες”. Η Ρωσία επίσης ήταν πάντα μια πιο εσωστρεφής και περιφερειακή μεγάλη δύναμη και αυτό βασίζεται και σε μια γεωπολιτική και γεωγραφική πραγματικότητα μιας τεράστιας χώρας-”ηπείρου”, στην οποία πάτησε και το -υπό συνεχή διαμόρφωση- σοσιαλιστικό καθεστώς και αναπτύχθηκε ως απομονωμένο σε ένα παγκόσμιο εχθρικό περιβάλλον για σημαντικό χρονικό διαστήμα.

Στις ενδο-ιμπεριαλιστικές διαμάχες σαφώς η Ρωσία εντάσσεται στην αλυσίδα (ή πλέγμα) των μεγάλων ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών χωρών, σαφώς ψηλά σε μια νοητή πυραμίδα -όχι όμως στην κορυφή της. Αλλά σε αυτή τη διαμάχη ο ρόλος της είναι με ένα παράδοξο και έμμεσο τρόπο “θετικός”. Μια και οφείλουμε να ζητάμε και να επιδιώκουμε όσο μπορούμε πάντα, να μην υπάρχει ένας κυρίαρχος πανίσχυρος πόλος που θα σαρώσει τα πάντα επιβάλλοντας μια μόνιμη Pax (Americana εδώ αναγκαστικά) φόβου και πλήρους υποταγής-και είναι οι ΗΠΑ που επιδιώκουν ξεκάθαρα αυτό το ρόλο εδώ και δεκαετίες- αλλά μια “ισορροπία” εν μέσω μιας συνεχούς “ήπιας και συγκρατημένης» ισοβαρούς σύγκρουσης σε μια μόνιμα άλυτη ιμπεριαλιστική «εξίσωση». Που σε μια απότομη πολιτική και οικονομική κατάρρευση στο -ασαφές- μέλλον μπορεί και να μετατραπεί και σε σοσιαλιστική επανάσταση ή έστω σε μια ριζοσπαστική φιλολαϊκή ανατροπή προς τα αριστερά σε κάποια (ή κάποιες) μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα. Πάντα με γνώμονα για την όποια τακτική και στρατηγική, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στα λαϊκά στρώματα, οι οποίοι συναθροιζόμενοι στη σημερινή φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού με την συνεχή διάλυση της “μεσαίας τάξης” είναι, τουλάχιστον εν δυνάμει, σαφώς η μεγάλη πλειοψηφία σε όλο και πιο πολλές χώρες της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.

Read Full Post »

Περί «ισλαμοφασιστών»: ορολογικά πυροτεχνήματα

ΠΗΓΗ: αντιστροφή προοπτικής

Υπήρξαν εποχές του εργατικού κινήματος, διεθνούς και ελληνικού, κατά τις οποίες το ουσιαστικό «φασισμός» και το επίθετο «φασιστικός» χρησιμοποιήθηκαν εντελώς αδιάκριτα ως μια επιπόλαιη και ανήθικη μέθοδος συκοφάντησης του αντιπάλου. Η φορά των πραγμάτων ώθησε τους οπαδούς της μεθοδολογίας αυτής να θεωρούν και ν’ αποκαλούν «φασιστικό το κάθε τι που δεν μου ταιριάζει ή που με εξοργίζει ή με αγανακτεί». Μ’  αυτό το σκεπτικό κάποιος εξαιρετικά προβεβλημένος και προσφάτως εκλιπών Έλληνας πεζογράφος έγραφε, με αδιατάρακτη αυτοπεποίθηση, για τον «φασισμό των νέων», (sic) της αθηναϊκής γειτονιάς του. Οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα δεν μας έβρισκε σύμφωνους, μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε «φασιστική» ή «φασίζουσα» ή «φασιστοειδή» ή «πρωτοφασιστική» ή να χρησιμοποιήσουμε άλλη παρόμοια έκφραση δηλωτική απαρέσκειας που θα την παίρναμε, με σίγουρο χέρι, απ’ τον ειδικό θάλαμο διαφύλαξης λεξημάτων της Αριστεράς. Οι λέξεις «φασίστας» και «φασιστικός» με τα ποικιλώνυμα συνθετικά τους, συνεπεία της πιο πάνω λεκτικής, νοηματικής και πολιτικής κατάχρησης, αφυδατώθηκαν, κατέστησαν τόσο οικείες ώστε έχασαν πια την δύναμή τους. Αρχικώς επρόκειτο για χαρακτηρισμούς με σαφείς και έντονες υποτιμητικές αποχρώσεις που εξέφραζαν ζωηρή αποδοκιμασία και κάτι περισσότερο από ένα αόριστο αίσθημα απαρέσκειας: ένα συνειδητό αίσθημα κατηργασμένης αηδίας και αποστροφής.

 

Σε πολιτικό επίπεδο ο όρος «φασίστας» σηματοδοτεί τον ακραίο αντίπαλο του εργατικού κινήματος, οριοθετεί τον αδιάλλακτο, πολιτικά και ταξικά, εχθρό, και, εμμέσως μεν σαφώς δε, υποδεικνύει acontrario και τον πολιτικό σύμμαχο. Τούτο σημαίνει πως η σωστή χρήση ή η κατάχρηση των όρων «φασίστας» και «φασιστικός» θα έχει άμεσες συνέπειες στην λειτουργία και δράση της δεδομένης πολιτικής οργάνωσης. Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η σπουδαιότητα, και ενδεχομένως η κρισιμότητα, της κατάχρησης των πιο πάνω όρων την οποία ήδη υπαινιχθήκαμε. Για να καταστήσουμε σαφέστερη την σκέψη μας ας αναφέρουμε, επί τροχάδην, ψήγματα από την διεθνή ιστορική εμπειρία: Τον Ιούνιο του 1923 η βουλγάρικη αστική τάξη οργάνωσε, με πρωτοβουλία των ανακτόρων και όργανο τον στρατό, ένα αιματηρό φασιστικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης αγροτοσοσιαλιστικής κυβέρνησης της Β.Α.Λ.Ε (Βουλγάρικης Αγροτικής Λαϊκής Ένωσης) και του πρωθυπουργού Αλεξάντρ Σταμπολίσκυ, τον οποίο και δολοφόνησαν με βασανιστήρια. Το κοινοβούλιο διαλύθηκε, οι λαϊκές ελευθερίες ποδοπατήθηκαν και η κρατική καταστολή προσέλαβε «ευρύτατες δυνατότητες αυτοέκφρασης». Τότε, ακριβώς τότε, η Κ.Ε του Βουλγάρικου Κ.Κ έλαβε απόφαση επί των διαδραματιζομένων γεγονότων και έκρινε πως πρέπει να αφήσει «την αστική τάξη της πόλης να κανονίσει τους λογαριασμούς της με την αστική τάξη του χωριού». Ενωρίτερα, είχε καταγγείλει τον Σταμπολίσκυ ως «φασίστα» και την κυβέρνησή του ως «φασιστική». Ωστόσο, η βουλγάρικη αστική τάξη είχε πιο προσγειωμένους προσανατολισμούς απ’ τους κομμουνιστές συμπατριώτες της: Αφού «τελείωσε» με τους αγροτιστές της Β.Α.Λ.Ε, έστρεψε, ευθύς αμέσως, την άγρια κρατική καταστολή της εναντίον των Βουλγάρων κομμουνιστών καταφέροντάς τους καίρια χτυπήματα.

Τον Νοέμβρη του 1932 σε μιαν απεργία των σιδηροδρομικών του Βερολίνου, οι Γερμανοί κομμουνιστές συνέπραξαν με τους εθνικοσοσιαλιστές (Ναζί) και εστράφησαν κατά της τοπικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης την οποία αποκαλούσαν «σοσιαλφασιστική» συγχρονιζόμενοι έτσι με τον ρυθμό του μοσχοβίτικου βαλς. Πριν, καλά – καλά, παρέλθουν δύο (2) μήνες (30-1-1933) ο Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος και παρέσχε την δυνατότητα στα εκατομμύρια των κομμουνιστών συμπατριωτών του να γνωρίσουν, in vivo και επί δώδεκα (12) συναπτά έτη, «τί εστί φασισμός» και δη την γνήσια, γερμανική εκδοχή του. Εάν μετακινηθούμε νοερώς εις «την καθ’ ημάς Ανατολήν», δίπλα στους «σοσιαλφασίστες» προστέθηκαν οι «αγροτοφασίστες» (εξέχουσα μορφή, μεταξύ των οποίων, ήταν ο αρχηγός του Α.Κ.Ε (Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας) Κώστας Γαβριηλίδης που πέθανε αργότερα εξόριστος στον Άη Στράτη) και, εν τέλει, οι «τροτσκιστοφασίστες» μια και ο Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ στιγματίσθηκε ως πράκτορας της…GE.STA.PO!

Read Full Post »