Έμπνευση στους ουρανούς

Πριν 1 μήνα έκανα ένα ταξίδι. Είχα να μπω τόσο καιρό σε αεροπλάνο και ίσως αυτό ή ίσως το ότι ήμουν  τόσες χιλιάδες πόδια ψηλά πάνω από τη γη ή το βαθύ γαλάζιο του ουρανού με έκανε να σκεφτώ κάτι για τη πίστη για την αγάπη. 

Η πίστη στον Θεό σαν διανοητική εκδήλωση και σαν μέρος μιας κοσμοθεωρίας δεν είναι το σημαντικό. Μπορεί να είσαι άπιστος, να πιστεύεις στους εξωγήινους ή να λες ότι πιστεύεις στο Θεό και η διαφορά να είναι αμελητέα για το σε ποια ψυχική κατάσταση είσαι. Υπάρχουν «πιστοί» που δεν πιστεύουν και «άπιστοι» που πιστεύουν με ένα άλλο τρόπο ίσως μη αντιληπτό και στους ίδιους. Ακόμα πιο πολύ η πίστη είναι δεμένη με την αμφιβολία, νομίζω ότι η αμφιβολία είναι βασικό μέρος ή στάδιο της πίστης και αναρωτιέμαι αν ξεπερνιέται ποτέ. Εδώ ένας πραγματικός πιστός που θεωρεί τη πίστη του βαθιά θα με βοηθούσε, και δεν υπάρχει καμία ειρωνική αιχμή σε αυτό.

Η πίστη κατάλαβα ότι σαν απόλυτη διανοητική αντίληψη και εκφρασμένος λόγος σκοτώνει την αμφιβολία και την αντίρρηση, έστω και την πιο κουτή  και λανθασμένη. Η αμφιβολία και η αντίρρηση είναι νομίζω μια από τις ρίζες της ανθρώπινης ελευθερίας. Άνθρωπος είναι αυτός που κοιτάει ψηλά και συνομιλεί με το Θεό, άρα και του αντιμιλάει. Χωρίς αντίλογο δεν θα υπήρχε δια-λόγος και άρα πραγματική επικοινωνία, διακριτά πρόσωπα και τελικά ούτε ανθρώπινη ουσία.

 Εδώ πραγματικά δεν έχει σημασία που ο Θεός είναι ήδη πλήρες τέλειο Ον και με απόλυτη γνώση- μάλλον είναι η ίδια η απόλυτη γνώση θα έλεγα εγώ. Σημασία έχει το δικαίωμα του ανθρώπου στο διαλέγειν, στη σκέψη και στο σφάλμα -ή στο σωστό-  καθώς  ο άνθρωπος μπορεί μόνο να έχει μια πορεία προς την αλήθεια χωρίς ποτέ νομίζω να μπορεί πραγματικά να την αγκαλιάσει οριστικά και αμετάκλητα, και αυτό αναγκαστικά σημαίνει σε ένα οντολογικό επίπεδο ότι πρέπει να γίνει και μέσα από το σφάλμα. 

Ο δρόμος προς την αλήθεια είναι ο δρόμος της ελευθερίας η τυφλή υποταγή σε ένα εξ’ ορισμού ανώτερο Ον δεν θα οδηγούσε ποτέ στην αλήθεια. Σε αντιπαράθεση πιστεύω ότι πιο σημαντικό είναι η αγάπη προς τον Θεό άρα και  η αγάπη προς τους άλλους καθώς η αγάπη νομίζω σε ένα τελικό επίπεδο συμπεριλαμβάνει αναγκαστικά και τη πίστη.

 Πως γίνεται να αγαπάς βαθιά και αληθινά χωρίς να πιστεύεις το ίδιο βαθιά και αληθινά;