H κυβέρνηση Σύριζα υπέστη μια στρατηγική ήττα και την υπέστη γιατί εξαρχής το στρατηγικό σχέδιο δεν ήταν επαρκές και ικανό να φέρει μια νίκη ή έστω ένα αποτελεσματικό κλονισμό του αντιπάλου που θα οδηγούσε σε ανασύσταση του πεδίου των δυνάμεων σε μια άλλη θέση ισορροπίας. Το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έπαιξε σε ένα πεδίο διαμορφωμένο από τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας τα επικοινωνιακά και θεσμικά όπλα που του έδινε ο ίδιος, αναγκαστικά μέσω των κανόνων και των διατάξεων της ΕΕ. Όμως ο αντίπαλος είχε πολύ σκληρότερα και σημαντικότερα όπλα τα οποία αφορούν την ύπαρξη των ίδιων των οικονομικών δομών της Ελλαδας τις οποίες ελέγχει.
Βασικό πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί να επιμένει να υπάρχει μέσα σε μια σχέση με την ΕΕ που είναι δομημένη πάνω σε τεράστια συμφέροντα και που υπάρχει ως τέτοια (η σχέση) μόνο για να τα εξυπηρετεί. Είναι εντελώς αφελές και τελικά επικίνδυνο να προσπαθείς να αποκαλύψεις μόνο την αθλιότητα και την βαρβαρότητα αυτής της σχέσης χωρίς να θίξεις και να κάνεις να υποχωρήσουν τα υλικά συμφέροντα στα οποία χτίζεται αυτή η σχέση και υπάρχει για αυτά και να πιστεύεις ότι έτσι θα την αλλάξεις ριζικά.
Επίσης ανούσιο και τελικά ξόδεμα χρόνου και δυνάμεων είναι να επιχειρείς να αλλάξεις μια σχέση δύναμης μεταξύ ισχυρού και αδύναμου, παραμένοντας εκ της κατάστασης και των δεδομένων ο αδύνατος, χωρίς να αποδυναμώνεται αληθινά ο ισχυρός μια και η ίδια η διαλεκτική της σχέσης θα ωθεί τον δυνατό να παραμένει δυνατός και να κρατά τον αδύνατο στην ίδια θέση ως βασικό όρο της διατήρησης της ισχύος του.
Όλα αυτά οδηγούν στην ουσία τον δυνατό να γίνεται σκληρότερος για να διατηρήσει τη θέση ισχύος του απλώς μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει και στην πραγματικότητα εφόσον θέλει de facto να παραμείνει ο ισχυρός, η μόνη απάντηση στις επικοινωνιακές και συμβολικές αντιστάσεις του αδύνατου (ακόμα και με τα καλύτερα και ορθολογικότερα επιχειρήματα από τη μεριά του) είναι να επιδείξει την δύναμη του με ακόμα μεγαλύτερη απειλητικότητα και σκληρότητα.
Εφόσον λοιπόν δεν μπορείς να αποδυναμώσεις και να κάμψεις τον ισχυρό αντίπαλο, μια και αυτές είναι οι τόσο απίστευτα άθλιες συνθήκες σήμερα στην Ευρώπη, η μόνη λύση είναι να αποχωρήσεις από τη διαλεκτική σχέση. Δεν πρόκειται για δειλία ή φυγομαχία αλλά για τη μόνη λογική αντιμετώπιση από τον αδύναμο στον εγκλωβισμό του ως αδύναμος.
Η ύπαρξη μας ως μέλος της Ευρωζώνης δεν μας θέτει απλώς ως ένα αδύναμο μέλος μιας ένωσης αλλά στην καρδιά μιας καταναγκαστικής σχέσης συνύπαρξης με όρους που δεν έχουμε κανένα έλεγχο και είναι πλήρως εις βάρος μας, ενώ αυτή η συνύπαρξη είναι καταναγκαστική ως θεσμισμένη και συμβολική μαζί. Αντίθετα αν αποχωρήσεις από αυτή τη συγκεκριμένη σχέση, όχι εντελώς “αλλάζοντας ήπειρο” φυσικά, δημιουργείς μια άλλη σχέση με άλλους όρους που θα μπορούν ανοιχτά να είναι υπό διαμόρφωση και καλύτεροι. Αυτή η νέα σχέση μπορεί να οικοδομηθεί και να αναδυθεί στο πολιτικό πεδίο μόνο από τις ταξικές δυνάμεις της πλειοψηφίας που απαξιώνονται και διαλύονται από την τωρινά πλαίσια ύπαρξης της χώρας στην Ευρωζώνη και από το πολιτικό της υποκείμενο.
Ανάλυση της σημερινής κατάστασης και μια μεθοδολογία για απεγκλωβισμό από το σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο:
-
Η κυβέρνηση όφειλε να γνωρίζει ότι η κατάληξη των πραγμάτων θα αποφασιζόταν όχι από το δίκαιο και τα επιχειρήματα, αλλά από δυνατότητες άσκησης θεσμικής, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής στην χώρα, με βάθος και έκταση από την ίδια, οι οποίες εκ των πραγμάτων θα ήταν παραβίαση των Ευρωπαϊκών κανόνων.
-
Η αλλαγή της Ευρώπης μέσω του λόγου και του επιχειρήματος είναι πραγματικά μια υπόθεση ακαδημαϊκή και θεωρητική. Η αληθινή αλλαγή μπορεί να γίνει μέσω της ισχύος ενός δρώντος αντιπαραδείγματος που θα ασκούταν γρήγορα και αποφασιστικά. Αν δεχτούμε ως όριο των πραγμάτων που μπορούν να γίνουν ότι η Ελλάδα είναι πολύ μικρή σε μέγεθος και επιρροή για τα δεδομένα της ΕΕ και δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες να πράξει ότι έπρεπε, τότε οφείλουμε τελικά να καταλήξουμε ότι δεν είχε έρθει ο καιρός να υπάρξει κυβέρνηση με πρόγραμμα απεγκλωβισμού από τα μνημόνια.
-
Δεν μπορείς να αλλάξεις ποτέ τεράστιους και πολύπλοκους διακρατικούς θεσμούς που έχουν μια αυστηρά συγκεκριμένη λειτουργικότητα που απορρέει από τη εξυπηρέτηση επίσης τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που θα κάνουν το παν για να συνεχίσουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Η μόνη διέξοδος που έχει λογική είναι εξ’ αρχής να μην μπεις στην μάχη ή να λειτουργήσεις εξωθεσμικά εκτός του αυστηρού πλαισίου, φτιάχνοντας ένα δικό σου πλαίσιο επιβίωσης και ύπαρξης.
-
Αυτός ο παράδοξος “εισοδισμός” στους θεσμούς της ΕΕ που επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση οδήγησε τελικά είτε σε απειλή εξώθησης της από το σύστημα (υπήρχε τελικά σχέδιο grexit και στα συρτάρια τους όσο και ρίσκο και κόστος και αν ενέχει και για αυτούς), είτε σε μια ανηλεής συνεχής τιμωρητική πίεση και εξαναγκασμούς, ώστε να εξωθηθεί η ίδια η κυβέρνηση σε μια ηρωική έξοδο ή σε μια υποταγή άνευ όρων. Δυστυχώς και ας ακούγεται επιχείρημα της δεξιάς, η κυβέρνηση asked for it με τις βασικές στρατηγικές επιλογές της.
-
Η έξοδος από το οικονομικό και θεσμικό σύστημα της Ευρωζώνης κακώς υπονοείται ως μια οριστική και μόνιμη αποχώρηση και παύση κάθε σχέσης μαζί της. Πρόκειται για ένα επανακαθορισμό αυτής της σχέσης (κάθε χώρα στην Ευρωπαική ήπειρο έχει μια μορφή σχέσης με την ΕΕ και τη Ευρωζώνη,) στη βάση μίας συμφωνίας για μια νέα συσχέτιση θεσμική και οικονομική μαζί της. Αυτό μάλιστα αν γίνει ανοιχτά με ειλικρίνεια και συντεταγμένα, όπου το κόστος και η συνέπειες θα μπορούν να υπολογιστούν και να ελεγχθούν για όλους, σχεδόν σίγουρα δεν θα υπάρξει η ίδια λυσσαλέα αντίδραση από την ΕΕ. Γιατί άλλο να προσπαθείς να αλλάξεις τον ίδιο το πυρήνα του συστήματος από μέσα ως πολύ αδύναμος και άλλο να αναδιατάξεις σε σημαντικό βαθμό το ρόλο σου στην Ευρώπη ως μια περιφερειακή ή συνεργαζόμενη με το σύστημα της Ευρωζώνης κρατική οντότητα, βέβαια παραμένοντας πάντα ένα μέλος της ΕΕ τουλάχιστον μακροπρόθεσμα (και λέμε μακροπρόθεσμα γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις μακροχρόνιες εξελίξεις στην ίδια την ΕΕ).
-
Οποιαδήποτε από τα πάνω για να έχουν νόημα θα πρέπει να συμπεριλάβουν ως βασικό ενεργό παράγοντα και όχι παρατηρητή τις λαϊκές τάξεις και τους εργαζόμενους. Πρέπει να ερωτηθούν, να τους εξηγηθεί, να συμμετέχουν ενεργά στις διαδικασίες και να γνωρίσουν αληθινά ποιά είναι τα διακυβεύματα. Και αναγκαστικά επειδή η σημερινή ΕΕ και η ευρωζώνη είναι βαθιά ταξικές στις πολιτικές τους, οι διαδικασίες αυτές μπορεί να είναι μόνο ταξικές. Διαδικασίες που δεν θα αφορούν μόνο τα ΜΜΕ, τις πορείες στους δρόμους κτλ αλλά όλες τις συλλογικότητες βάσης και τα κινήματα που μπορούν και θέλουν να συμμετέχουν.
-
Αυτή η άλλη σχέση με την ΕΕ η οποία θα απεγκλωβίσει τη χώρα από μια θέση εντελώς μειονεκτική στη πανευρωπαϊκή κατανομή εργασίας ως οικονομική ζώνη χαμηλή κόστους για ευρωπαϊκές, εσωτερικές και τρίτων χωρών επενδύσεις και σε μια αγορά προϊόντων και κεφαλαίων στα οποία έχει τη θέση του καταναλωτή (για όλο και μειούμενη μερίδα πληθυσμού) και του μόνιμου δανειστή, παγιδευμένη κιόλας σε ένα θανάσιμο καθοδικό σπιράλ χρέους, ύφεσης και αποπληθωρισμού μαζί, είναι για μένα προφανώς η μόνη διέξοδο για την Ελλάδα. Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε με βεβαιότητα για αυτή τη νέα μορφή σχέσης η οποία σαφώς και μπορεί να τεθεί επί χάρτου και να σχεδιαστεί. Όμως δεν νομίζω ότι το επιχείρημα μιας νέας μελλοντικής σχέσης με την ΕΕ θα ενισχυθεί αν κάποιος καμωθεί ότι μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για αυτή αφού σαφώς και αφορά πολλούς παράγοντες, προβλέψιμους μεν και καθορίσιμους αλλά με μη αυστηρά καθορισμένη εξέλιξη ιδιαίτερα ως προς τη χρονικότητα (πχ πότε θα έρθει μια νέα μορφή ισορροπίας εσωτερικά και της χώρας με την ΕΕ). Το βέβαιο πια είναι όμως ότι η τωρινή καταγεγραμμένη κατάσταση ως μόνιμη κρίση που θα βαθαίνει συνέχεια χωρίς διέξοδο έχει ως μόνη απάντηση την διαμόρφωση αυτής της άλλης νέας σχέσης (αυτό που λένε οι άλλοι έξοδο)
-
Η άλλη σχέση με την ΕΕ σαφώς και για να έχει αληθινό νόημα πρέπει να αφορά πρώτα άρση της υπάρχουσας σχέσης, ειδικά σε ότι αφορά το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις χρηματικές ροές (άρα το νόμισμα) και τις κεφαλαιακές ροές. Αναμφισβήτητα αυτό σημαίνει μεσοπρόθεσμα ένα νέο νομισματικό και τραπεζικό σύστημα που θα ελέγχεται από το κυρίαρχό κράτος εσωτερικά.
-
Το ευρώ είναι η πλέον βασική κυρίαρχη επιλογή της άρχουσας τάξης και περισσότερο λόγω ιδεολογικής ηγεμονίας της πρώτης και της μεσαίας τάξης, όσης έχει ακόμα καταφέρει να μην φτωχοποιηθεί. Δεν υπάρχει κανένας φετιχισμός σε αυτό ειδικά σε ότι αφορά την άρχουσα τάξη. Αυτό που υπάρχει είναι ότι τα ταξικά συμφέροντα τους σαφώς και ευνοήθηκαν από το ευρώ από την εισαγωγή του, ενώ συνεχίζουν σε μεγάλο μέρος τους να ευνοούνται ή να θίγονται ελάχιστα, εφόσον οι δημοσιονομικές και κοινωνικές πολιτικές που επιβάλλει η ευρωζώνη, που είναι de facto και de jure μνημόνια, τα οποία θεσμοποιούνται πια για όλους απλώς με πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στην Ελλάδα για πολλούς και διάφορους λόγους που είναι σε όλους πια λίγο πολύ γνωστοί. Αυτό το γεγονός δεν έχει να κάνει τόσο με τη διαπλοκή και τη διαφθορά αλλά με το ότι οι εισαγόμενες πολιτικές είναι πάνω και πρώτα από όλα βαθιά ταξικές εναντίον της πλειοψηφίας και των εργαζομένων ενώ φροντίζουν να μη θίγουν καθόλου ή σε μικρό βαθμό τους κατόχους κεφαλαίων, τις μεγάλες επιχειρήσεις και το υψηλά αμειβόμενο προσωπικό /διαχειριστές τους. Και αυτό γιατί η ΕΕ είναι πάνω από όλα μια Ένωση για το κεφάλαιο και τις μεγάλες εταιρείες και δεν ισχύει ότι θέλουν να αφανίσουν και αυτούς στη χώρα. Δεν ισχύει όχι για κάποιους συντεχνιακούς συναισθηματικούς λόγους , αλλά γιατί το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο θα λειτουργεί καλύτερα και με χαμηλότερο κόστος στην Ελλάδα σε συνέργειες με το τοπικό μεγάλο κεφάλαιο, για λόγους υπαρχουσών ιδιωτικών υποδομών και πάγιων επενδύσεων, τεχνογνωσίας, γνώσης της τοπικής αγοράς και των κάθε είδους δικτύων διανομής και γνώσης που που θα παίζουν σημαντικό ρόλο και ελέγχονται από το μεγάλο κεφάλαιο. Όλα αυτά μπορεί να υποτιμηθούν σε τιμές ως ένα βαθμό αλλά δεν πρόκειται να αφανιστούν ή να απαξιωθούν πλήρως ως αφανισμού ή οριακής επιβίωσης όπως η εργασία και το μικρό κεφάλαιο, γιατί τότε θα έπρεπε να αντικατασταθούν με υψηλότερες επενδύσεις και με μεγαλύτερο κόστος για τους ξένους.
-
Η οποιαδήποτε μορφή νέων σχέσεων με την ΕΕ επειδή ακριβώς η σημερινή μορφή σχέσεων με την ΕΕ είναι βαθιά ταξική εις βάρος των πολλών, θα μπορούσε να επέλθει μόνο ως αντίστροφη ταξική πολιτική που θα προέρχεται και θα νομιμοποιείται από ένα μεγάλο μαζικό κίνημα της πλειοψηφίας για ανατροπή της υπάρχουσας ισορροπίας δυνάμεων υπέρ των λίγων. Φυσικά για αυτό θα παίξει ρόλο η ενεργοποίηση και η αυτοπεποίθηση των εργαζομένων, των υποτελών τάξεων και του λαού, ποιό θα είναι το πολιτικό υποκείμενο που θα εκφράσει αυτή την ενεργοποίηση και με ποιούς και πόσο αποτελεσματικούς και καθοριστικούς τρόπους. Ενώ έχει μεγάλη σημασία πλην ενός καθαρού πολιτικού προτάγματος και η συνέχιση της ανάλογης πολιτικής για μεγάλο χρονικό διάστημα με πάντα ενεργό το λαό. Αυτό γιατί πλην της άρσης της υπάρχουσας σχέσης με την ΕΕ απαιτείται χρόνος, δουλειά και αγώνας για το χτίσιμο μιας νέας πιο δίκαιης ταξικής ισορροπίας εντός της χώρας και μιας νέας σχέσης με την ΕΕ που δεν θα είναι τόσο βαθιά τοξική και καταστροφική για την Ελλάδα.
-
Θεωρώ πια πως όσοι στην κυβέρνηση δεν θέλουν να κατανοήσουν την αναγκαιότητα για μια ταξική πολιτική υπέρ της πλειοψηφίας εσωτερικά, που θα σχεδιάσει, απαιτήσει και κάνει κτήμα της το χτίσιμο μιας νέας σχέσης με την ΕΕ, που σημαίνει μεσοπρόθεσμα εκτός ευρωζώνης, είναι στην ουσία ή επικίνδυνα αφελείς ή τελικά ταξικά μεροληπτικοί υπέρ της ολιγαρχίας και των ισχυρών και έχουν υφαρπάξει τη ψήφο των υποτελών τάξεων και του λαού χωρίς να εκπροσωπούν τα συμφέροντα τους.
[…] […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] πηγή: https://everythingispolitics.wordpress.com/2015/07/25/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CE… […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] πηγή: https://everythingispolitics.wordpress.com/2015/07/25/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CE… […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
[…] πηγή: https://everythingispolitics.wordpress.com/2015/07/25/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CE… […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!