TI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ Ως ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Η Αριστερά στην εξουσία

Η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ είναι ένας “ήπιος” πια διαχειριστής νεοφιλελεύθερων πολιτικών και πρακτικών. Η ηπιότητα αυτής της διαχείρισης, μαζί με τα πιθανά “αντίμετρα και διορθωτικές κινήσεις” είναι απλώς διακηρύξεις και δηλωμένες προθέσεις σε ένα υποθετικό σχέδιο. Αντίθετα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι υπαρκτές και σε διαδικασία εφαρμογής μια και ο ορίζοντας, τα πλαίσια που κινείται και οι “δυνατότητες” ή οι περιορισμοί της κυβέρνησης είναι μόνο το 3ο μνημόνιο και τίποτα άλλο. Το σύνθημα “η αριστερά στην κυβέρνηση” είναι απλώς μια περιγραφική φράση, με υψηλό σίγουρα συμβολικό περιεχόμενο που με την κυβέρνηση να εφαρμόζει πια το 3ο μνημόνιο σημαίνει απλώς τη ταυτολογική σχέση “είμαστε αριστεροί και είμαστε στην κυβέρνηση άρα η αριστερά είναι στην κυβέρνηση ή η κυβέρνηση είναι αριστερή” ή χειρότερα στην εξουσία, που εκτός από κενή κυκλική ταυτολογία είναι και αυταπάτη. Αν και σε αυτή τουλάχιστον την αυταπάτη η κυβέρνηση δείχνει ακόμα να μην πέφτει.

Η διαχείριση του μνημονίου και ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης.

Πιο αποκαλυπτικό και καταθλιπτικό από όλα είναι ο διαχειριστικός λόγος της κυβέρνησης μετά τα μνημόνια. Σοφίσματα χωρίς αληθινό νόημα ή “κλεμμένα” από άλλες πολιτικές παραδόσεις όπως “ριζοσπαστικός πραγματισμός”, “αριστερός ρεαλισμός”, “ο τιμονιέρης που γνωρίζει πως να μην πέσουμε στα βράχια” “πραγματική και εφαρμόσιμη και όχι ιδεολογική, δογματική ή ιδεοληπτική αριστερά” κτλ αναδύονται για να δημιουργήσουν το νέο νομιμοποιητικό των πολιτικών, κυβερνητικό λόγο ή το λόγο νεόκοπων όψιμων συμμάχων (οι φράσεις μπορεί να μην είναι ακριβείς αλλά με παρεμφερές νόημα). Είναι αναμενόμενο γιατί τελικά και τον ίδιο τον πολιτικό λόγο τον διαμορφώνουν τελικά οι σκληρές αναγκαιότητες της πολιτικής πρακτικής και όχι οι προθέσεις και η ιδεολογία. Έτσι αντί ο αριστερός λόγος και προθέσεις να διαμορφώνουν την πραγματικότητα, η νέα πραγματικότητα θα δημιουργεί ένα καινούργιο, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα που ξέραμε, αριστερό λόγο. Και αυτό γιατί ο λόγος της εξουσίας (που μέρος της είναι πια η αριστερή κυβέρνηση) είναι πρώτα και πάνω από όλα νομιμοποιητικός της πραγματικότητας και όχι αληθινά δημιουργικός και ελεύθερος, έστω στο πεδίο της ιδεολογίας και της σκέψης. Αυτό προφανώς θα ίσχυε σε κάθε εξέλιξη και παντού στην Ιστορία, θεωρώ περιττό να πούμε ότι αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι η πραγματικότητα είναι (συνεχίζει να είναι) μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη.

Μια σημείωση για τον λαϊκισμό.

Ο λαϊκισμός είναι ένα πολύ σημαντικό πολιτικό και ιδεολογικό όπλο στις κοινωνίες. Για μένα πλήρως αποδεκτός ως μέσο αλλά όχι ως σκοπός. Έχει σημασία ποιοί τον χρησιμοποιούν, για ποιό σκοπό και τα πολιτικά, ιδεολογικά και αισθητικά όρια που θέτουν αυτοί που τον χρησιμοποιούν. Ορθά για μένα χρησιμοποιήθηκε προεκλογικά αλλά τώρα πια δυστυχώς έχει μετατραπεί σε όπλο προπαγάνδας από κέντρα έξωθεν ή κοντά (έως πολύ κοντά) στη κυβέρνηση για την “ενίσχυση” της και η χειρότερη εξέλιξη είναι ότι απορρέει από συγκεκριμένα συμφέροντα εντός ή κοντά στην ολιγαρχία και το βαθύ κράτος και είναι πια διαχειρίσιμος από αυτά. Η κακή αισθητική και η χυδαιότητα πιστεύω είναι δευτερεύων, θυμίζει μεν σε πάρα πολλά τον πάλαι πότε Αυριανισμό αλλά μάλλον θα τον χαρακτήριζε κάποιος Χθεσινισμό μια και η ιστορία που επαναλαμβάνεται εδώ είναι φάρσα, οι συνθήκες και η κοινωνία πολύ διαφορετικές και η δυνατότητα επιρροής, όσο και αν σφίγγονται οι Κουρήδες και τα μινιόν τους, πολύ περιορισμένη σε σχέση με το παρελθόν.

Το Κόμμα και το κόμμα.

Το κόμμα είναι πια εξάρτημα και de facto ενεργούμενο της κυβέρνησης εδώ και καιρό, μόνο και μόνο λόγω της κεντρικότητας και σημασίας που έχει στις εξελίξεις η κυβέρνηση. Σε όσους ασχολούνται είναι γνωστά. Η ελευθερία του λόγου και της άποψης και η παραγωγή κριτικής και ιδεών έχει σχετικά μικρή σημασία για την κοινωνία. Το αληθινό Κόμμα πια είναι η κυβέρνηση και οι νέοι γραφειοκρατικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί που χτίζονται πια εντός και πέριξ του κράτους. Παραμένει ένας μεγάλος πλούτος ιδεών και προσώπων εντός και πέριξ των οργανώσεων που θα συνεχίσει να δρα και να υπάρχει εντός της κοινωνίας, του διαδικτύου και των κινημάτων είτε παράλληλα, είτε απέναντι, είτε εντός του κρατικού Σύριζα, αλλά ο νόμος της θεσμικής δύναμης, της κατοχής των πόρων και της διαχείρισης του υπαρκτού θα θέτει τις δυνάμεις αυτές πάντα σε δεύτερο ρόλο και σε σχετική αδυναμία όποια πολιτική μορφή και αν πάρουν, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Ως προς την χρονικότητα των γεγονότων κάθε πιθανής εξέλιξης, θα κριθούν όλα από το πόσο ικανή θα φανεί η κυβέρνηση να κρατήσει την θεσμική δύναμη και να διαχειριστεί τους διαθέσιμους πόρους και το υπαρκτό (δηλ τον νεοφιλελευθερισμό). Το κωμικοτραγικό θα είναι ότι όσο καλύτερα θα τα καταφέρνει η κυβέρνηση τόσο λιγότερο θα έχει σχέση με το κόμμα που ήταν (Σύριζα) και τόσο πιο πολύ θα γίνεται το Κόμμα (κρατικός Σύριζα).