Αυτό που υπάρχει ως αποστράτευση, απογοήτευση και απόσυρση-και το λέω ως μέρος αυτού του πράγματος- είναι λάθος να το θεωρούμε μόνο ψυχολογικό φαινόμενο. Είναι πάνω από όλα ένα υλικό φαινόμενο που πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις δύναμης. Ο καπιταλισμός έχει χίλια εργαλεία υπέρ του, παντού κυριάρχους θεσμούς σχεδιασμένους με τεχνογνωσία καταστολής και ελέγχου πολλών πολλών δεκαετιών, τεράστιους πόρους και άπειρους πρόθυμους, πλοκάμια ενσωμάτωσης κομματιών ακόμα και αυτών που στέκονται -ή λένε ότι στέκονται- απέναντι του ανταγωνιστικά.
Έχει χίλιες φάλλαγες μπροστά και έμπρακτα ή εν δυνάμει πολλές φάλλαγες στα μετώπισθεν ή μέσα στον αντίπαλο του. Ακόμα και διέξοδοι έκφρασης της άρνησης του, που έχουν τεθεί από τις υλικές συνθήκες του ίδιου πχ σοσιαλ μίντια, είναι καταληκτικά ένας ακόμα τρόπος ελέγχου -διακριτικός και «μαλακός» ως τώρα- μια και οι ίδιες οι πλατφόρμες ανήκουν σε τεράστιες πολυεθνικές που καταγράφουν, συσσωρρεύουν πληροφορίες και τις αξιοποιούν -και με σκοτεινούς τρόπους πολλές φορές.
Η απογοήτευση και η αδυναμία είναι η αντανάκλαση στις συνειδήσεις μιας υλικής συνθήκης και είναι «υγιής» από την άποψη της σωστής και ρεαλιστικής αντίληψης της πραγματικότητας. Η τελευταία είναι και αναγκαία συνθήκη για το οτιδήποτε είναι δυνατό να γίνει στην κοινωνική ζωή και στην Ιστορία.
Δεν μπορώ να τελειώσω με ένα αισιόδοξο επίλογο. Απλώς κοιτώντας προς τα μέσα ή ανακλαστικά προς τους άλλους βλέπω να υπάρχει πάντα επίμονη και η δίψα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Χαρακτηριστικά που αποδυκνείονται «προβληματικά» για την λειτουργία του καπιταλισμού από τα οποία δεν μπορεί να απαλαχτεί, μια και είναι εγγενή στην ανθρωπότητα και στην Ιστορία της. Αντίθετα από ότι νόμιζα και εγώ παίζει σήμερα το κοινωνικοψυχικό να είναι προνομιακό για -ας την πούμε – αντίσταση συγκριτικά με το υλικό πεδίο.
Είναι μια μάχη που έχει χαθεί ξεκάθαρα στα μάτια μας αλλά κανείς συνεχίζει γιατί επίσης καταλαβαίνει ότι είμαι μια μάχη που συνεχίζεται και που δεν έχει τελειώσει και ούτε θα τελειώσει, όπως θα ήθελαν τουλάχιστον.
Σχολιάστε